ထူးမျခားနား၊ မီးေရစံုသား

လူထုစိန္ဝင္း

ဒီေဆာင္းပါးကို ဆရာ လူထုစိန္၀င္းက ၂၀၁၀ျပည့္ႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလအတြင္းမွာ ေရးသား ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္ဆာ (ျဖဳတ္) ထိခဲ့တာေၾကာင့္ ေဖာ္ျပခြင့္မရခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ ‘ထူးမျခားနား’ ဆိုတဲ့ စာသားေၾကာင့္ပဲ ဒီေဆာင္းပါးက စာဖတ္ပရိသတ္ေတြနဲ႕ ေ၀းခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

‘ထူးမျခားနား၊ မီးေရစံုသား၊ ေရာင္ေတာ္ေထြျပား၊ ေျပာင္းလို႔ လို႔မ်ားေထြ၊ ထူးေထြတည့္ အံ့ရာ ေသာ္’
မနက္ ေစာေစာစီးစီး က်က္သေရမဂၤလာရွိလွတဲ့ ေတးသံေလထဲမွာ လြင့္ပ်ံလာတာကို သဲ့သဲ့ၾကား လုိက္ရတဲ့အတြက္ အိပ္ရာထဲကေနၿပီး နားစြင့္ မိလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွာ ‘ထူး မျခားနား’ အသံၾကားရတာ ထူးထူးျခားျခား ရွိလွပါလား။ ဘယ္ကလာတဲ့ အသံပါလိမ့္။

မသိုးသကၤန္းရက္ၿပိဳင္ပြဲ
‘ထူးမျခားနား -မီးေရစံုသား’
သဲ့သဲ့ၾကားရတဲ့အသံက တျဖည္းျဖည္း ပီျပင္လာတယ္။ ‘ထူးမျခားနား- မီးေရစံုသား၊ ေျပာင္းလို႔ လို႔မ်ားေထြ၊ ထူးေတြတည့္ အံ့ရာေသာ္’ မလွမ္းမကမ္း ေရာက္လာလို႔ အသံကပိုၿပီး က်ယ္လာ တယ္။ မနက္ ေစာေစာမွာ က်က္သေရမဂၤလာ အေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းလိုက္တာ။ ‘ထူးမျခားနား-မီးေရစံုသား’ တဲ့ ခဏေနေတာ့ သီခ်င္းသံရပ္သြားၿပီး စကားသံ ထြက္လာတယ္။ တန္ေဆာင္ တိုင္ မသိုးသကၤန္းရက္ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အလွဴေတာ္ေငြ ထည့္၀င္ႏိုင္ေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္ေနတာ ျဖစ္ တယ္။

မႏၲေလးကို သတိရ
တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ ေရာက္ျပန္ပါေပါ့လား။ အခ်ိန္ေတြကုန္သြား တာျမန္လိုက္တာ။ သီတင္းကြၽတ္ ပြဲေတာ္ ၿပီးတာေတာင္ မၾကာေသးဘူး။ မေန႔ကလိုပဲ ထင္ေနတုန္း တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ က ေရာက္လာၿပီ။ မႏၲေလးကို သတိရလိုက္တာ။ ေရွးတုန္း က ရန္ကုန္ တန္ေဆာင္တိုင္ ပြဲေတာ္ ဘယ္ေလာက္ စည္တယ္ ေျပာေျပာ မႏၲေလးေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္ မထင္ဘူး။ တန္ေဆာင္မုန္း လဆန္းတာနဲ႔ ေစ်းခ်ဳိေတာ္ထဲမွာ တစ္႐ံုၿပီး တစ္႐ုံ ကထိန္ေတြ ခင္းၾကတာ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ပဲ။ အေကြၽး အေမြး ကလည္းစံု၊ လွဴဖြယ္ပေဒသာပင္ ေတြကလည္းစံု၊ လူေတြကလည္း စံုေတာ့ ႀကိတ္ႀကိတ္ တိုးေနတယ္။ ႏြဲ႔ႏြဲ႔စန္းတို႔၊ အမာစိန္တို႔ ဆိုတာ ေန႔ပြဲ ညပြဲ ဆက္ေနၾကတယ္။ ၿမိဳ႕မ ကေတာ့ မပါမျဖစ္ေပါ့။

ေရႊတိဂံုတစ္ဆူတည္းသာရွိ
‘ျဖဴနီညိဳျပာ -ေထြလာတည့္ ထူးထူးဆန္း၊ ထူးထူးဆန္း’
ဒီတစ္ခါေတာ့ ‘ထူးမျခားနား’ ရဲ႕ ဒုတိယပိုဒ္ကိုဖြင့္တယ္။ ခဏေနရင္ သီခ်င္းရပ္ၿပီး မသိုး သကၤန္းရက္ ၿပိဳင္ပြဲ အလွဴခံတဲ့ အသံ ထြက္လာလိမ့္ဦးမယ္။ ငယ္စဥ္က မႏၲေလးမွာ မသိုးသကၤန္း ရက္ ၿပိဳင္ပြဲ မရွိပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ် ေနရတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဖိတ္ေန႔ ညဦးပိုင္း ကတည္းက ဖ်ာေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေတြ ေခါင္းအံုးေတြနဲ႔ စားဖြယ္ရာ အစံုအလင္ ယူၿပီး ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ သြားေန ခ့ဲၾကတယ္။ အိမ္သားေတြေရာ သတင္းယူဖို႔ သတင္းေထာက္ေတြ ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ေတြ ေရာ လူစံုတက္စံုဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွတယ္။

စစ္ကိုင္းမွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ မႏၲေလးတန္ေဆာင္တိုင္ကိုေတာ့ လြမ္းတုန္းပါပဲ။ ေက်ာင္း သား ဘ၀ တုန္းက ဆိုရင္ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ကို ျပန္ေျပးတာ။ အဖိတ္ေန႔မနက္ မႏၲေလးေရာက္ တာနဲ႔ အိမ္ကိုခဏ ေလး၀င္ၿပီး စစ္ကိုင္းဘက္ တန္းေျပး ေတာ့တာပါပဲ။ အဖိတ္ေန႔ညက ေတာ့ မႏၲေလး တစ္ၿမိဳ႕လံုး စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး ေရာက္ေနတယ္ လို႔ေတာင္ ေျပာရ ေလာက္ေအာင္ ေနရာ တိုင္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ျဖစ္ေနတယ္။ ေခ်ာင္တိုင္း ေခ်ာင္တိုင္းမွာလည္း သူ႔အစုနဲ႔သူ လူေတြျပည့္ ေနတယ္။ တစ္ေန႔ခင္းလံုး ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾကနဲ႔ ဆူညံ စည္ကားေနတယ္။ ညေနစာ စားေသာက္ ၿပီးတာနဲ႔ အားလံုး ၀တ္ေကာင္း စားလွေတြ ၀တ္ၿပီး ဘုရားဖူး လွည့္ၾကေတာ့တယ္။ ဆြမ္းဦး ပုည ရွင္ ဥမင္သံုးဆယ္၊ ဥမင္ ေျခာက္ဆယ္စတဲ့ ေနရာေတြကေတာ့ အစည္ကားဆံုးေပါ့။ ညနက္ေလ တုိးမေပါက္ေလပါပဲ။ ၿမိဳ႕မအဖြဲ႔ကလည္း တစ္ညလံုးဘုရား လည္ဖူးရင္းနဲ႔ ပရိသတ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖ ၾကတယ္။

ျမစ္ထဲမွာ ငွက္စီးၿပီး
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ျမစ္ထဲမွာငွက္စီး ၿပီး စစ္ကိုင္းေတာင္အလွကို ခံစားၾကတယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ ေတးသံေတြ တစ္ေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴး ၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာ ေလတဟူးဟူးနဲ႔ ခိုက္ခိုက္ တုန္ခ်မ္းေလ သီခ်င္းေတြပိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကေလမို႔ ‘အံုးၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံ’ လို႔ ဆုိရမေလာက္ ျဖစ္ေန တယ္။ ခ်မ္းေပတုန္ေပမယ့္ ေမာေပပန္းေပမယ့္ တစ္ညလံုး ဘယ္သူမွမအိပ္ဘူး။ ၿမိဳ႕မလည္း မအိပ္ဘူး။ ၀မ္းဟာလာရင္လည္း မပူရဘူး။ ဘယ္ေခ်ာင္ ၀င္စားစား ႀကိဳက္ရာ ေရြးစားလို႔ရတယ္။ စတုဒိသာ အေကြၽးအေမြး ေတြက ေနရာတုိင္းမွာ တစ္ပံုတစ္ပင္။ ေခ်ာင္ေတြထဲမွာ သာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေဘး ေတြမွာလည္း လက္ဖက္သုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္ ဗန္းႀကီးေတြနဲ႔ ဆီးျဖဴသီး ဆားစိမ္နဲ႔ ဘာလ ေခ်ာင္ေၾကာ္ ဇလံုႀကီးေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ခ်ထားၾကတယ္။

ေမ့မရတဲ့ပြဲေတာ္ည
ဒီေန႔ထိ စြဲစြဲလန္းလန္း မွတ္မိေသးတဲ့ တန္ေဆာင္တုိင္ ညတစ္ညရွိ ေသးတယ္။ ေခ်ာင္လည္ ေခ်ာင္ပတ္ လုပ္ရတာ ေျခေညာင္း လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ အေဖာ္ေတြ ဆီကခြဲ ထြက္လာၿပီး ရွင္ျဖဴရွင္ ေလွဆိပ္က ငွက္တစ္စီး ငွားစီးၾကတာ မိုးစင္စင္ လင္းသြားခဲ့တယ္။ ျမစ္ထဲ ကေနၿပီး ေတာင္တန္းႀကီးကို ၾကည့္ရတာ သိပ္လွတယ္။ ပြဲေတာ္ ညကိုေတာ့ တစ္ေတာင္လံုး ထိန္ထိန္ လင္းေနတယ္။ မီးစိမ္း မီးနီ မီးျပာေတြ ေနရာတိုင္းမွာ။ အဖိတ္ေန႔ ညရဲ႕ ျပည့္ျပည့္ ၀ိုင္း၀ိုင္း လမင္းႀကီးကလည္း ထိန္ထိန္ သာလို႔။ ျမစ္ျပင္ တစ္ခုလံုး လေရာင္ ဆမ္းထားတဲ့ အတြက္ ရႊန္းလက္ ေတာက္ပေနတယ္။ မီးစိမ္း၊ မီးနီ၊ မီးျပာ ေရာင္ေတြေရထဲမွာ မီးျပႆဒ္ေတြလို ထင္ဟပ္ ေနတာၾကည့္ၿပီး ေတာင္နဲ႔ေရျပင္ တစ္ဆက္ တစ္စပ္တည္းလို႔ ထင္မွတ္ရတယ္။ ေဆာင္းေလ ကေလး တစ္ခ်က္ သုတ္ျဖဴးလိုက္တဲ့ အခါ ေရထဲက မီးျပႆဒ္ေတြ လႈပ္ခါသြားတယ္။ လွလိုက္တာ။ လွလိုက္တာ။
‘ထူးမျခားနား- မီးေရစံုသာ၊ ေရာင္ေတာင္ေထြျပား၊ ေျပာင္းလို႔လို႔မ်ားေထြ၊ ထူးေတြထည့္ အံ့ရာ ေသာ္’

လွ်မ္းလွ်မ္းၿဖိဳး၊ အာကာေက်ာ္ဟိုး
‘ေတဇာရႊင္ရႊင္၊ ေပၚလြင္တည့္ လွ်မ္းလွ်မ္းၿဖိဳး၊ လွ်မ္းလွ်မ္းၿဖိဳး၊ အာကာေက်ာ္ဟိုး၊ ဘုန္းတန္ ခိုးေရာင္၊ ေ၀ေ၀ ရႊန္းေျပာင္’ အလွဴခံကားက ေရွ႕ဆက္ ထြက္ခြာ သြားတာေၾကာင့္ ေတးသီခ်င္းသံ လည္း တျဖည္းျဖည္း ေ၀းေ၀း သြားရာက သဲ့သဲ့ေလး ၾကားရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အသံလံုး၀ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဆြတ္ပ်ံ႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ က်က္သေရ မဂၤလာရွိလွတဲ့ ေတးသံကို လြမ္းတ သသ ျဖစ္က်န္ရစ္တယ္။
‘ထူးမျခားနား-မီးေရစံုသား၊ ထူးမျခားနား’ အသံေပ်ာက္သြားေပမယ့္ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ စြဲက်န္ရစ္ တယ္။ တစ္မနက္လံုး ‘ထူးမျခားနား၊ ထူးမ ျခားနား’ ဆိုတာပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။

စိတ္ေတေလ
စိတ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ထိန္းရ ခက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ‘စိတ္ေတေလ’ လို႔ ကဗ်ာဖြဲ႔သူေတြ က ဖြဲ႔ၾကတာ ေနမွာ။ စစ္ကိုင္း ေတာင္႐ိုးက ေနၿပီး ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ေရႊတိဂံု မသိုးသကၤန္း ရက္ ၿပိဳင္ပြဲကို ေရာက္သြားတယ္။ ရက္ကန္းစင္ေတြ ေနရာမွာ လူေတြ အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ တုိးေ၀ွ႔ ဆူညံ ေနၾကတယ္။ ဆိုင္း၀ိုင္းက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဗိန္းေမာင္း တီးေပးလိုက္တဲ့ အခါမွာ ရက္ကန္း ခတ္သူေတြပါ ဗိန္းေမာင္းသံနဲ႔ အညီ ႀကိဳးကို ဒလၾကမ္း ဆြဲေဆာင့္ ေနၾကလို႔ လက္ေမာင္း ေတြ ျပဳတ္ထြက္မလား ထင္ရတယ္။ အဲဒီလို ဗိန္းေမာင္းသံ ၾကားတဲ့ အခါ ဇရပ္ေတြထဲမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ ေနသူေတြ၊ လဲေလ်ာင္း ေနသူေတြ အေမာတေကာ ေျပးလာ ၾကည့္ၾကတယ္။ ၿပီးဖို႔ အေတာ္ လုိေသးတာေတြ႔ရင္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္သြား ၾကျပန္တယ္။ ဗိန္းေမာင္းသံက အ႐ုဏ္က်င္း ခါနီး ေလက်ယ္လာေလပဲ။

ေရႊၾကာသကၤန္းစစ္စစ္
အ႐ုဏ္မတက္ခင္ အၿပီးရက္ၾကရလို႔ မသိုးသကၤန္းလို႔ ေခၚတာတဲ့။ အခုေခတ္ေတာ့မသိဘူး။ ေရွးကေတာ့ အစက အဆံုး တကယ္ကို ေန႔ခ်င္းၿပီး လုပ္ၾကရတာ။ တစ္ခါက သတင္းယူဖို႔ ေသ ေသခ်ာခ်ာ သြားၾကည့္ ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘယ္က ယူလာမွန္း မသိတဲ့ ၾကာပန္းေတြ ကားနဲ႔ တစ္စီးၿပီး တစ္စီး ေရာက္လာတယ္။ ၾကာပင္ ၾကာ႐ိုးေတြကို အမ်ဳိးသမီးေတြက အမွ်င္အမွ်င္ ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲခြာၾကတယ္။ စိတ္ၾက ျဖာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခ်ားတစ္ၿပီး ရစ္ၾက ဆြဲၾကတယ္။ ၾကာပန္းက ခ်ည္ျဖစ္တဲ့အထိ တစ္ေန႔လံုးကို လုပ္ၾကရတာ။ ညေန ၆ နာရီ ထိုးတာနဲ႔ စၿပီး ရက္ၾကရတယ္။ သန္းေခါင္းေက်ာ္ အ႐ုဏ္မက်င္းမီ ၿပီးၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မသိုးသကၤန္းလို႔ ေခၚသလို ေရႊၾကာ သကၤန္း လို႔လည္း ေခၚတာျဖစ္တယ္။

ထူးမျခားနားနဲ႔ပူေဇာ္
ရက္လို႔ၿပီး ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေစတီေတာ္ႀကီးကို လက္ယာရစ္ လွည့္ပတ္ပူေဇာ္ၾက တယ္။’ ထူးမျခားနား၊ မီးေရစံုသား၊ ေရာင္ေတာ္ေထြျပား၊ ေျပာင္းလို႔လို႔ မ်ားေထြ၊ ထူးေထြတည့္ အံ့ရာေသာ္’ ဒီအခါက်ေတာ့ ဆုိင္း၀ိုင္းႀကီးက ဗိန္းေမာင္း မတိုက္ေတာ့ဘူး။ ‘ ထူးမျခားနား’ နဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္တယ္။ မနက္ အ႐ုဏ္တက္မွာ ‘ထူးမျခားနား’ ေတးသံနဲ႔ ပူေဇာ္ၿပီး ေရႊၾကာ သကၤန္း ကပ္ရတာေလာက္ ၾကည္ႏူးစရာ မရွိဘူး ထင္တယ္။ ရန္ကုန္ တန္ေဆာင္တိုင္ဟာ အင္မတန္ ေက်ာ္ၾကားတယ္၊ သႀကၤန္လည္း သံခ်ပ္သံေတြနဲ႔ ၿမိဳင္လွတယ္လို႔ ဆုိၾကတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ရင္ျပင္က တန္ေဆာင္တိုင္ ညေလာက္ေတာ့ ဘယ္ဟာမွ လြမ္းေလာက္ စရာလို႔ မထင္ပါဘူး။

အတိတ္ရဲ႕အရိပ္
တကယ္ေတာ့ အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ စစ္ကိုင္းေတာင္ ကထိန္ညေတြကလည္း အရင္ လို ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေတာ့ ပါဘူးတဲ့။ ေရႊတိဂံု မသိုး သကၤန္းရက္ ၿပိဳင္ပြဲလည္း ေရွးကလို ၀က္၀က္ကြဲ မစည္ကား ေတာ့ပါဘူး။ ‘ထူးမျခားနား၊ ထူးမျခားနား’ ဆိုတဲ့ ေတးသံေတာင္ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ မၾကားရ တာၾကာပါၿပီ။ ဒီေန႔မနက္မွ တိုက္တုိက္ ဆိုင္ဆိုင္ ၾကားရတာ။ ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း အလွဴခံ ကား တစ္ပတ္လွည့္လာ ျပန္ၿပီထင္တယ္။

‘ထူးမျခားနား၊ ထူးမျခားနား၊ မီးေရစံုသား’

Ref: လူထုစိန္၀င္း