ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၁၁ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉
အေမရိကန္က ႏိုဘယ္လ္ဆုရ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ မစၥတာဂ်ဳိးဇက္ စတစ္ဂ္လဇ္ ဗမာျပည္ကို ေရာက္လာေတာ့မယ္။
ယက္ေတာဒီပလိုေမစီ အရွိန္ရေနပါကလားလို႔ ေတြးစရာပါပဲ။
နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ ဆီေနတာဂ်င္ဝက္ဘ္လို အေမရိကန္အမတ္ကိုသာ မက ေဒါက္တာ စတစ္ဂ္လဇ္လို အေမရိကန္ ပညာရွင္ကိုလည္း ၾကပ္ေျပးကို ေရာက္လာေအာင္ သူတို႔ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္လို႔ ဝင့္ဝါေနမွာ ျမင္ေယာင္မိေနပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ မစၥစ္ကလင္တန္၊ သမၼတ အိုဘားမားတို႔ကိုပါ ၾကပ္ေျပးကို ေရာက္လာေစမယ္လို႔မ်ား ႀကံဳးဝါးေနသလားလည္း မသိပါဘူး။
ဒီမွာေမးစရာျဖစ္လာတာက ေဗဒင္ဆရာကလြဲရင္ ဘယ္သူဆရာလုပ္တာကိုမွ လက္ခံေလ့ မရွိတဲ့ နအဖ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက စီးပြားေရး ပါရဂူတေယာက္ကို အခုလို ပင့္ေခၚ အႀကံဉာဏ္ ေတာင္းေနတာလဲ။ နအဖ စစ္အစိုးရဟာ ဗမာျပည္ စီးပြားေရးကို နားလည္ သေဘာေပါက္တဲ့ ဗမာႏိုင္ငံသား စီးပြားေရးပညာရွင္ ရွာမေတြ႔ႏိုင္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ မရွာခ်င္လို႔လား။
နအဖရဲ႕ ဒီေျခလွမ္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ စီးပြားေရးရည္ရြယ္ခ်က္ထက္ ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္က ပိုတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ေသခ်ာေနတာတခ်က္ကေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ ယက္ေတာကိစၥက စခဲ့တဲ့ ဝါရွင္တန္နဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို စိုေသာလက္ မေျခာက္ ေစရေအာင္ ဆက္သြယ္မႈေတြ တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး၊ ဖန္တီး ေဖာ္ထုတ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက အေမရိကန္ကို သြားလိုက္၊ အေမရိကန္က လူေတြက ၾကပ္ေျပးကိုလာလိုက္၊ ေရႊလမ္းေငြလမ္း ေပါက္ေနတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရေအာင္၊ ကမာၻက ထင္ျမင္လာေအာင္ လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္က အလံစိမ္း ျပလိုက္ရင္ ဥေရာပဆိုတာ ေျခေထာက္နဲ႔ သာမက ေခါင္းနဲ႔ေတာင္ လာႏိုင္တယ္ ဆိုတာလည္း သူတို႔ တြက္မိပါတယ္။ အာဆီယံလိုဟာကေတာ့ စကားထဲေတာင္ ထည့္ေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔အေနနဲ႔ တျခား အိမ္နီးနားခ်င္း ေတြကို လက္မေထာင္ျပၿပီး ေစ်းဆစ္လို႔လည္း ပိုေကာင္းမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္က သူတို႔နအဖစစ္အစိုးရဟာ အိမ္ျဖဴေတာ္ရဲ႕အႀကံဉာဏ္ေတြကို လိုလားပါေၾကာင္း၊ ၾသဝါဒ ခံလိုပါေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ေနဝင္း လက္ထက္တုန္းက မဆလလမ္းစဥ္ကို လံုးဝ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဝါရွင္တန္က ပုဂၢိဳလ္ေတြကို သိေစခ်င္တာျဖစ္ ပါတယ္။ အေမရိကန္ အေနနဲ႔ ေနာင္မွာ ဗမာျပည္နဲ႔ ကုန္သြယ္ရး၊ စီးပြားေရးအတူ လုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကိုယ္တိုင္လာၿပီး ပႏၷက္ခ် ႏိုင္ပါတယ္လုိ႔ ဆိုခ်င္ ေနတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔လည္းပဲ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ခ်င္ပါတယ္၊ လိုလားပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အဝန္းအဝိုင္းထဲကို လူလူ သူသူ ျပန္ေရာက္လိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။
ဒါ့အျပင္ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ ေနာက္အခ်က္တခ်က္လည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ဒီႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အေျပာင္းအလဲ ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒ ခ်မွတ္မႈ၊ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပမႈ၊ ေနာက္ “အစိုးရသစ္” တရပ္ ဖြဲ႔စည္းမႈ စတာေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္ လို႔လည္း ဝါရွင္တန္ကို သိေစခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်က္ခုတ္ အမ်ားႀကီးျပတ္မယ့္အႀကံအစည္ပါ။
ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ လြတ္လပ္ေရးဒီဘက္ ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ ဒီလိုစီမံကိန္းေတြ မရွိခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖဆပလရဲ႕ ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္း၊ ေျမ-ေက်း-ရွင္း အစီအမံ စတာေတြကို ဗမာျပည္သားေတြ မေမ့ေသးပါဘူး။ လူတကိုယ္ တိုက္တလံုး၊ ကားတစီး၊ လခရွစ္ရာ ရမယ္ ဆိုတဲ့ ဦးႏုရဲ႕ ေကတီေအေခၚ ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းဟာ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အာဏာရသူ အဆင့္ဆင့္ ျခစား ပစ္လိုက္တာနဲ႔ ပ်က္ဆီး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ အခု တကယ္လို႔မ်ား စတစ္ဂ္လဇ္ရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္နဲ႔ စီးပြားေရး စီမံကိန္းတခုကို ဗမာျပည္မွာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကၿပီ ဆိုရင္ နအဖရဲ႕ အဆင့္ဆင့္ အာဏာရသူေတြဟာ အဲဒီလို ျခမစားပါဘူးလို႔ ဘယ္သူကမ်ား အာမခံရဲပါသလဲ။ ဗိုလ္သန္းေရႊ၊ ဗိုလ္ေမာင္ေအးတို႔ေတာင္ သူတို႔လူေတြ ျခမစားဘူး၊ လာဘ္မစားဘူးလို႔ အာမ မခံဝံ့ဘူး ထင္ပါတယ္။
ေဒါက္တာစတစ္ဂ္လဇ္လာတာဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေလွ်ာ့ခ်ေရးႏွင့္ ေက်းလက္ ေဒသ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗမာျပည္က ေက်းလက္ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲ မြဲေတေနတာဟာ နအဖက အမေတာ္ေၾကး လံုေလာက္ေအာင္ မေပးလို႔၊ ဘာလို႔ဆိုတဲ့ သာမန္ ျပႆနာေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ အေမရိကန္ အစိုးရလည္းသိ၊ ႏိုင္ငံတကာ စီးပြားေရး ပညာရွင္ေတြလည္းသိ၊ နအဖ အစိုးရကိုယ္တိုင္လည္း သိပါတယ္။ ဗမာျပည္ရဲ႕ ေက်းလက္စီးပြားေရး ျပႆနာဟာ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေပၚ တည္ရွိေနတဲ့ အေျခခံ ျပႆနာနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ ဆက္စပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါက စစ္အုပ္နဲ႔ သူ႔အေပါင္းပါေတြက ႏိုင္ငံ့ စီးပြားေရး အားလံုးကို လက္ဝါးႀကီး အုပ္ခ်င္တာ၊ ေက်းလက္ စီးပြားေရးကို ၿမိဳ႕ျပမွာ အဓိက အေျခခံထားတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားေရးေတြကို အလုပ္အေကၽြး ျပဳတဲ့ အေနအထားမွာပဲ ကန္႔သတ္ ထားလိုတာ စတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ လယ္သမားေတြကို သူတို႔အတြက္ အစားအစာနဲ႔ ကုန္ၾကမ္း ထုတ္ေပးသူေတြ အျဖစ္ကေန တိုးတက္ မလာေစခ်င္တာဟာ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ တကယ့္ ရင္တြင္းက ဆႏၵပါ။ အခုဆိုရင္ ေက်းလက္ စီးပြားေရးက ၿမိဳ႕ျပစီးပြားေရးကို အလုပ္အေကၽြး ျပဳရတာတင္မက ၿမိဳ႕ျပ စီးပြားေရး အတြက္ ေနရာေတြ ဖယ္ေပး ေနရတာေတြေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ နအဖနဲ႔ သူတို႔ ေဆြသားရင္းခ်ာေတြ၊ သူတို႔နဲ႔ ဆက္ေနတဲ့ ျပည္ပက လုပ္ငန္းရွင္ေတြေၾကာင့္ လယ္သမားေတြဆီက ေျမေတြသိမ္း၊ ေစ်းကြက္ေတြ ေမွာက္လွန္ ေနတာေတြဟာ ကိုလိုနီေခတ္က ခ်စ္တီးထက္ ဆိုးပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မွန္တာေျပာရရင္ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ မစၥတာစတစ္ဂ္လဇ္ရဲ႕ အႀကံေပး ခ်က္ေတြကို လက္ခံတာ၊ လက္မခံ တာဟာ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ အဲဒါေတြကို လက္ခံလိုက္လို႔လည္း တိုင္းျပည္ တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္သလို နအဖ စစ္အုပ္စုရဲ႕ တကယ့္ လကၡဏာလည္း ေျပာင္းလဲ မသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အေမရိကန္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး ပံုမွန္ ျဖစ္သြားတယ္ဆိုရင္ အတိုက္အခံ အင္အားစုေတြ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမယ္ ဆိုတာကေတာ့ အေလးထား စဥ္းစားသင့္တဲ့ ကိစၥလို႔ ထင္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက အဲဒီလိုသာ ျဖစ္သြားရင္ ဒါဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း၊ ဗမာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ အႀကီးမားဆံုး ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံမႈ အေျပာင္းအလဲႀကီး ျဖစ္လာမွာမို႔ပါ။
အဲဒီအခါမွာ အတိုက္အခံေတြနဲ႔ အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကို တိုင္တည္တာခ်ည္း လုပ္ေနလို႔ မရေတာ့တာ ေသခ်ာ ပါတယ္။ (ဒီလို တိုင္တည္ခဲ့တာေတြဟာ မွားတယ္၊ မလိုအပ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါ)။ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ျမင္ေရး အတြက္ တျခား လက္ေတြ႔က်တဲ့၊ ပိုမိုထိေရာက္တဲ့ ေသနဂၤဗ်ဴဟာနဲ႔ နည္းပရိယာယ္ေတြ ရွာေဖြ ခ်မွတ္ရေတာ့မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲလြန္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနနဲ႔လည္း တထပ္တည္း က်ေနမယ္ဆိုတာ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ အေျခအေနေတြဟာ ပို႐ႈပ္ေထြး လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြ ကေန ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အဆင့္သစ္ တရပ္ကို ေျပာင္းလဲ သြားတတ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း စိတ္ႏွလံုး သြင္းထားရပါမယ္။
Ref: ေခတ္ၿပိဳင္
ဧပြီလ ၂၃ ရက်နေ့ကနေ ၂၅ ရက်နေ့ထိ သုံးရက်တာကျင်းပတဲ့ ဒီအစည်းအဝေးကို
ဗိုလ်ချုပ်ကြီးမိုးအောင် ဦးဆောင်ပြီး တက်ရောက်ခဲ့တာလို့ ဆိုပါတယ်။
4 hours ago
Posts
0 comments:
Post a Comment