အနာဂတ္မဲ့ေနသူမ်ားရဲ႕ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပဲြ

ႏွင္းပန္းအိမ္
ၾကာသပေတးေန႔၊ ေမလ ၀၃ ရက္ ၂၀၁၂

စိမ္းျမေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြ၊ ကညင္ပင္ေတြၾကားက နီရဲလွပေနတဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကို လြမ္းစရာ ရႈခင္းပန္းခ်ီကား တခ်ပ္လုိ ေဆြးစရာေကာင္းေနပါတယ္။

ဒုကၡသည္ စခန္းေလးကလည္း ေၾကကဲြလုိ႔ေနပါတယ္။ သၾကၤန္မတုိင္ခင္မွာ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲကုိ UN အရာရွိ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒုကၡသည္နဲ႔ UN ေတြ႔ဖုိ႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ UN နဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ရဖုိ႔ PRE အဆင့္ရွိတဲ့ ဒုကၡသည္က စာရြက္ ထပ္ရပါတယ္။ တာဝန္ရွိသူက ေတြ႔ခြင့္ေပးမွ ေတြ႔ရတာပါ။ နုိ႔ဖုိး ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ရပ္ကြက္ေပါင္း ၁၆ ရပ္ကြက္ ရွိပါတယ္။ ထုိုင္းအစုိးရက ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ NPO လက္မွတ္ရ ဒုကၡသည္၊ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ခုိလႈံခြင့္ ေတာင္းခံထားတဲ့ PRE (ပရီသမား)၊ ဘာစာရင္းမွ သြင္းမထားေသးတဲ့ NO PRE (နုိးပရီသမား)ေတြကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့လူ တရပ္ကြက္ကုိ ၃ ေယာက္ စခန္းရံုးကို လာဖုိ႔ စခန္း တာဝန္ရွိသူေတြက ဆင့္ေခၚခဲ့ပါတယ္။

စခန္းရံုးကုိ ေရာက္သြားေတာ့ UN တာဝန္ရွိသူက လက္ရွိ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ထုိင္းအစုိးရ သေဘာထားနဲ႔ UN ရဲ႕ သေဘာထားကုိ ေျပာျပပါတယ္။ စကားျပန္က ကရင္ အမ်ဳိးသမီး ေနာ္ရွီးလာပါ။ UN အရာရွိ အမ်ဳိးသမီးက ဂ်ပန္ အမ်ဳိးသမီးပါ။ သူက ခုလုိ စေျပာပါတယ္။

“ထုိင္းအစုိးရက ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ NPO ရွိတဲ့သူတုိင္းလည္း ဒုကၡသည္ အျဖစ္ တတိယနုိင္ငံကုိ သြားရမယ္လုိ႔ က်ိန္းေသ တြက္ထားလုိ႔ မရဘူး။ တတိယနုိင္ငံရဲ႕ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းနဲ႔ ကုိက္ညီမွ သြားရမယ္။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ ထုိင္းအစုိးရက နယ္စပ္တေလွ်ာက္ ဒုကၡသည္စခန္း ကိုးခုမွာ နုိ႔ဖုိးအပါအဝင္ ဒုကၡသည္စခန္း ေလးခုကုိ UN ကုိ ခ်ေပးတယ္။ ထုိင္းနုိင္ငံမွာ ဒုကၡသည္ အျဖစ္ ခုိလႈံတာကုိ အသိအမွတ္ ျပဳေပးတဲ့ ပရီစာရင္း သြင္းေပးတာ၊ ပရီအဆင့္ ရထားသူေတြကုိ ဒုကၡသည္ အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳေပးဖို႔္ UN က ထိုင္းအစိုးရကုိ အဆက္မျပတ္ တြန္းအားေပး ေျပာဆုိေပမယ့္ ထိုင္းအစိုးရက ျငင္းဆန္ေနဆဲ ျဖစ္တယ္။

UN အေနနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ တြန္းအားေပးေနပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြ ေက်နပ္ေလာက္ တဲ့ သတင္းကို ငါတို႔ မေျပာနိုင္လို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး။

ျမန္မာနိုင္ငံ ေျပာင္းလဲေနျပီဆိုတာ ျငင္းလို႔မရဘူး။ မိမိ ဘယ္ေဒသက လာလဲ၊ မိမိ ဘယ္ကာလမွာ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲ၊ မိမိတိုင္းျပည္ကို ဘယ္ေတာ့ျပန္မလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားထားပါ။ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြကို ဒုကၡသည္က ရွာေဖြနားေထာင္ပါ။ မိမိနိုင္ငံက ေအးခ်မ္းျပီး တိုင္းျပည္က ျပန္ေခၚရင္ ျငင္းဆန္ခြင့္ မရွိဘူး။

UN ဒုကၡသည္ကို တတိယနိုင္ငံဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚကို တင္ေပးတာဟာ အခြင့္အလမ္းေပၚ တင္ေပးတာ၊ အခြင့္အေရး မဟုတ္ဘူး။

ထိုင္းအစိုးရကို အဆင့္ ၄ ဆင့္ UN က တင္ျပတယ္။ ပထမအဆင့္ မိသားစု ေပါင္းစည္းေရး အစီအစဥ္ကိုေတာင္ ထိုင္းအစ္ိုုးရက ျငင္းဆန္ေနဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္” တဲ့။

ဒီစကားကို ၾကားျပီး ဒုကၡသည္စခန္းေလး ပိုမိုညွိဳးငယ္သြားပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားသူနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳထားျခင္း မခံရေသးသူနွစ္ဦး ခ်စ္ခင္ ေပါင္းသင္းျပီး သားသမီးေတြ ပြားစည္းထားၾကပါတယ္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားသူ ခင္ပြန္းသည္ အေမရိကန္နိုင္ငံကို ထြက္ခြာသြားေတာ့ သားသမီးနဲ႔ဇနီးသည္ေတြ စခန္းထဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ဒီမိသားစုနဲ႔ ေျခာက္လအတြင္း
ျပန္လည္ေပါင္းစည္းနိုင္တယ္လို႔ ခန္႔မွန္းျပီး ရင္ေသြးကို ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ မိခင္ကရင္အမ်ိဳးသမီးေလး ခုခ်ိန္ထိ ျပန္လည္ေပါင္း စည္းခြင့္မရေသးဘူး။ ေျခာက္နွစ္ ရွိျပီတဲ့။ သူ႔လုိအလားတူ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ အမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။

အေမရိကန္နိုင္ငံရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္စစ္ေဆးတဲ့ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးရဲ႕ OPE, DHS ဆိုတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြေျဖျပီးတဲ့အျပင္ လက္ခံစာရထားသူေတြ ႏွစ္နွစ္ေက်ာ္ သံုးနွစ္ ရွိပါျပီ။ သူတို႔ေတြလည္း သားသမီးေလးေတြ ရင္၀ယ္ပိုက္ျပီး မိသားစုအတူတကြ ေနထိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါတယ္။

အင္တာနက္ဆိုင္မွာ စေန၊ တနဂၤေႏြဆို မိသားစုေတြ အင္တာနက္ကတဆင့္ စကားေျပာၾကတယ္။ အေဖေရ... အေမေရ...သားေရ...သမီးေရ...ဆိုတဲ့ အသံ တီတီတာတာ ခ်စ္စဖြယ္ေျပာေနတဲ့ စကားသံေတြ နားေထာင္ျပီး ရင္ထဲ ထိထိခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ရပါတယ္။ သားအတြက္၊ သမီးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ ေဖၾကီး ျပန္လာရင္ အရုပ္၀ယ္ခဲ့ေနာ္၊ မုန္႔၀ယ္ခဲ့ေနာ္လို႔ မွာေနသံေတြကလည္း အပတ္စဥ္ပါ။

သားသမီး ထည့္လိုက္ရင္ မိသားစု ေပါင္းစည္းေရး ျမန္တယ္ဆိုျပီး ထည့္ေပးလိုက္တာ။ ခုခ်ိန္ထိ မျမင္ရလို႔ စိတ္ေ၀ဒနာ ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံကို ဧၿပီ ၂၅ ရက္ေန႔ နို႔ဖိုး ဒုကၡသည္ စခန္းရဲ႕ “အနာဂတ္မဲ့ ေနသူမ်ားရဲ႕ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ပြဲ” မွာ က်မတို႔ ၾကားခဲ့ရတယ္။

အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ ကရင္အမ်ဳိးသမီးေလးရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံကေတာ့ “က်မတုိ႔ကုိ ျပန္ပို႔မယ္ ေျပာေနတယ္။ က်မ အေဖနဲ႔ အေမက ထုိးစစ္တုိက္စစ္ေၾကာင့္ ေသသြားျပီ။ က်မက မိဘမဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ ၾကီးျပင္းလာရတာ။ က်မရဲ႕ပညာေရး ဘယ္မွာလဲ။ က်မရဲ႕တုိးတက္မႈ ဘယ္မွာလဲ။ က်မတုိ႔ဘဝမွာ မေရရာျခင္း၊ မေသခ်ာျခင္းနဲ႔ ဒုကၡသည္ဘဝကုိ ေန႔စဥ္ နုိးထရတယ္”

“က်မတို႔စခန္းထဲမွာ လူ တေသာင္းေက်ာ္ ရွိတယ္။ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပြဲကို လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ တက္တယ္။ က်မတို႔ အားလံုး ဆီမွာ အေၾကာက္တရား ၾကီးစိုးေနတယ္။ ဒီလိုလုပ္ရင္ ငါတို႔ကို ဘယ္လုိလုပ္မလဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့လူေတြက သူတို႔တဲအိမ္ေလးေတြထဲကေန က်မတို႔လုပ္ရပ္ကို ေထာက္ခံေနတယ္။ က်မတို႔ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ တဲအိမ္ေလး ထဲကေန ေစာင့္ေမွ်ာ္နားစြင့္ေနတဲ့ လူတေသာင္းေက်ာ္ရဲ႕ဆႏၵ ထပ္တူက်ပါတယ္။

က်မတို႔ကို လူ႔အခြင့္အေရးလို႔ ေျပာေနသူေတြက လူ႔အခြင့္အေရးေတြ မေပးဘူး။ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ က်မတို႔ကို မေသမရွင္ ထားထားတယ္။ ရိကၡာဆီ လစ္၀က္က (၁၅က်ပ္သား)၊ ဆန္တပံုး (ရွစ္ျပည္) နဲ႔က်မတို႔ ဘယ္လို အသက္ရွင္မလဲ။

အလုပ္ထြက္လုပ္ခြင့္ ဒုကၡသည္မွာ မရွိဘူး။ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ က်မတို႔အတြက္ အာမခံခ်က္ မရွိဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနအတိုင္း က်မတို႔ ဘယ္အထိ ေနရမလဲ။

ဒီေန႔လို ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ရတာမွာ က်မတို႔ေတြ ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲက ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ ရွိေနၾကပါလား။ ဒီလူေတြအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့အနာဂတ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးသင့္တယ္လို႔ ၾကားရ ျမင္ရသူေတြ စဥ္းစား အၾကံေပးနိုင္ေအာင္ ေဖာ္ထုတ္တာပါ။ က်မတို႔ကို ကူညီပါ။

က်မလို လူငယ္ မိန္းကေလး၊ ေယာက္်ားေလးေတြ ပညာေရးအတြက္ အနာဂတ္ မဲ့ေနၾကတယ္။ စခန္းထဲက ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္က ဘယ္ေနရာမွ အၾကံဳးမ၀င္ဘူး။ က်မတို႔လို လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး တိုးတက္မႈဟာ သိပ္ကိုအေရးၾကီးပါတယ္။ လူသားတေယာက္ဟာ လူသား တေယာက္ရဲ႕ အခြင့္အေရးကိုပဲ ရခ်င္ပါတယ္ရွင့္”.....။

UN တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႕ ကင္မရာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ နို႔စို႔ကေလးကို နုိ႔တိုက္ေကၽြးေနတဲ့ မိခင္ေတြ၊ ဖိနပ္ေတာင္ စီးမထားနိုင္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြက စကားလံုး ရာေထာင္ခ်ီျပီး ေျပာေနပါတယ္။

အနွစ္နွစ္ဆယ္ေက်ာ္နီးပါး ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ စခန္း ေလးခု ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ ကို၀င္းကိုရဲ႕ “မိခင္တိုင္းျပည္မွာ က်ေနာ့္မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ရွိေကာရွိေသးရဲ႕လား။ က်ေနာ့္ကို ဆီးၾကိဳမယ့္ အိမ္၊ မိသားစု က်ေနာ့္မွာရွိမရွိ မေရရာမေသခ်ာဘူး။ က်ေနာ့္ဘ၀ သံုးပံု နွစ္ပံုဟာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေပးဆပ္ေနရတာ။ က်ေနာ္ ေသနတ္ပစ္၊ ေျမျဖဴကိုင္ျပီး ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့တာ။ ခု က်ေနာ့္သား နွစ္ေယာက္ အတြက္ က်ေနာ္ ဘာမွ လုပ္မေပးနိုင္တာကို ယူၾကံဳးမရဘူးဗ်ာ။”

တပ္ေျပးအျဖစ္ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ခုႏွစ္နွစ္ၾကာ ေနထိုင္ေနရသူ ကိုရဲမင္း စကားက ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ အမွတ္အသား ပံုရိပ္ေတြပါပဲ။

“ငွက္ကေလးတေကာင္ အေတာင္အလက္မစံုဘဲ အသိုက္ထဲကေန ျပဳတ္က်လာလို႔ ေကာက္ေမြး လိုက္တယ္။ ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ျပီး အစာေကၽြး ေရတိုက္ လုပ္ေပးတယ္။ အေတာင္လည္း စံုျပီး ေတာေတာင္ထဲ သဘာ၀အတိုင္း ျပန္သန္းၾကည့္ဖို႔ နုပ်ိဳတဲ့ အရြယ္နဲ႔ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေကာင္းကင္ရွိဖို႔ လိုတယ္။ ဒါ သဘာ၀ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငွက္ကေလး ပ်ံသန္းခြင့္ မရဘူး။ သူ႔မွာရိွတဲ့ အေတာင္ကို ျဖန္႔မၾကည့္ဘဲနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ အျမင့္ထိ ပ်ံနိုင္တယ္ ဆိုတာ ငွက္ကေလး မသိဘူး။ မိမိ အေတာင္ကို ျဖန္႔ခြင့္ မရလိုက္ဘဲ ငွက္ကေလး ေသသြားတယ္။ အဲဒီငွက္ကေလးလိုမ်ိဳး ငါတို႔ ခံစားေနရ တယ္” တဲ့။ ။

Ref: မဇၽၥိမ