မစၥတာဂမ္ဘာရီ ဒီတခါလာေတာ့ နအဖအစိုးရက ပါတီ၀င္ ၄၄ ေယာက္ (ဒီအထဲမွာ ၁၄ ေယာက္က ဗဟို ဦးစီးအဖြဲ႔၀င္) ႐ွိတဲ့ “၈၈ မ်ိဳးဆက္လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ား”လို၊ သခင္စိုး၀ါဒီ “အမ်ိဳးသားျပန္လည္စည္းလံုး ညီ ၫြတ္ေရးသုေတသနႏွင့္ တိုးခ်ဲ႕ထုတ္လုပ္မႈ ေက်ာင္းေတာ္သားစု”လို႔ သူတို႔ရဲ႕ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္၊ ျဗဳတ္ စျဗင္းေတာင္းအဖြဲ႔ေတြကို ပြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အဓိပၸါယ္က ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတုန္းက လူထု ေထာက္ခံမႈ ၈၀% ေက်ာ္ရထားတဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို တတန္းတည္း ထား ျပလိုက္တာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ေ႐ြးေကာက္ပြဲကိုလည္း ပြဲထုတ္လိုက္တာပဲျဖစ္တယ္။ အခုလို ရာထူးေတြ၊ အာဏာေတြ၊ အခြင့္အေရးေတြ ခြဲေ၀ေပးမယ့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ နအဖအေနနဲ႔ သူ႔လူေတြ သူ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါ့မလား။ တျခားလူေတြ၊ တျခားအင္အားစုေတြကို ဘယ္ေလာက္စုမိလို႔ ဘယ္ေလာက္အား ေတာင့္တဲ့ အေနအထားအထိ သည္းညည္းခံႏိုင္မလဲ။ တကယ္လို႔မ်ား သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္သူေတြက လႊတ္ ေတာ္ထဲမွာ အမ်ားစုျဖစ္လာရင္ နအဖက ဘယ္လို သေဘာထားမလဲ။ ဒါေတြကလည္း စိတ္၀င္စားစရာပဲ။
အမွန္ပဲ။ ဒီႏွစ္ဟာ နအဖစစ္အုပ္စုအတြက္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲျပင္ဆင္ေရးကာလျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ပန္း ခင္းလမ္းမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ အတက္လမ္းပဲ။ နအဖအဖို႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ သူ႔လူေတြ ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ တိုင္းျပည္အာဏာကို သပိတ္၀င္ အိတ္၀င္ ရထားတယ္ဆိုတာေတာ့ မွန္တယ္။
အခုအခါ နအဖစစ္အစိုးရရဲ႕ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔အတြင္း ႐ွန္တိန္လုပ္ေနတာေတြ စၿပီးေတြ႔ေနရၿပီ။ ေနာက္အစိုးရမွာ ၀န္ႀကီးလုပ္မယ့္လူေတြ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အေ႐ြးခံမယ့္လူေတြ စသျဖင့္ သူတို႔တြင္းစီစဥ္တာ ျပင္ဆင္တာ ေတြကို ျမင္ေနရၿပီ။ ၾကံ႕ဖြတ္၊ တစည စသူေတြလည္း အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကၿပီး စီးပြားေရးသမားေတြ၊ စစ္အုပ္စု အဆက္အႏြယ္ေဟာင္းေတြလည္း ပ်ားပန္းခတ္ ေျခပုန္းခုတ္ေနၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္း ႀကီးတခ်ဳိ႕လည္း ျပန္ထြက္လာတာဟာ စိတ္၀င္စားစရာပဲ။ ျပည္ပမွာေတာင္မွ နအဖရဲ႕ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို၀င္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာ၊ စည္း႐ံုးေနတာေတြ ေတြ႔ေန၊ ၾကားေနရတာဟာ အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္လို႔ဆိုရမွာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတခုက နအဖက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ေနတဲ့ နအဖရဲ႕ ၂၀၁၀ ဒီမိုကေရစီဟာ အမ်ိဳး သားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔လို ႐ွစ္ေလးလံုးမ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ လံုး၀မဟုတ္ ဘူး။ ဖမ္းထားတဲ့လူေတြကို ေ႐ြးေကာက္ပြဲရဲ႕ အခ်က္အျခာေဒသေတြနဲ႔ ေ၀းသထက္ေ၀းတဲ့ ေထာင္ေတြကို ပို႔ ေနတာၾကည့္ရင္ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ရွင္းေနတယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုလည္း အင္ပလိုး႐ွင္း(implosion)ေခၚ သူ႔ဖာသာ အတြင္းပိုင္း လိႈက္ၿပီးၿပိဳက်သြားတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အလိုလို ၿပိဳကြဲပ်က္စီးသြားတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေအာင္၊ လက္ သည္မေပၚဘဲ သတ္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ နအဖက ေကာက္ေကာက္က်စ္က်စ္ လုပ္ၾကံေန၊ အာေဘာ္လႊင့္ေနတာ ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ေနရတယ္။
ဦး၀င္းတင္နဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ေဆြကို တရားခံျဖစ္ေအာင္ အခုကတည္းက စနစ္တက် အာေဘာ္ဖန္တီးေနတယ္။ နအဖအဖို႔ သူတို႔ရဲ႕ လမ္းျပေျမပံု အဆံုးပိုင္းနားကို ေရာက္လာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္နက္ကုန္ ထုတ္သံုး ေတာ့မယ္ဆိုတာကို သံသယျဖစ္စရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေျပာတဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြက ဒါကို ေၾကာက္ လန္႔ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြဖက္ကလည္း လက္နက္ကုန္ ထုတ္မသံုးရေသးဘူးဆိုတာ မေမ့သင့္ဘူး။ နအဖ အေၾကာက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ညဴကလီယာလက္နက္ထက္ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္ႀကီးတခုျဖစ္တဲ့ ျပည္သူ႔ အင္အားေဖာ္ျပမႈဆိုတဲ့ လက္နက္ႀကီးကို မသံုးစြဲရေသးဘူး။ အခုမွ လူထုေတြဟာ ဒီလက္နက္ႀကီးကို တည္ ေဆာက္ဆဲရွိေသးတယ္လို႔ ျမင္ရမယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီလက္နက္မွာ က်ည္ဆံကုန္တယ္လို႔ မရွိဘူးဆိုတာလည္း မွတ္သားထားသင့္တယ္။
ေနာက္မ်ဥ္းသားျပသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုက နအဖမွာ တျခားအခက္အခဲေတြလည္း ႐ွိေနေသးတယ္ဆို တာပဲ။ သူတို႔အဖို႔ မီး၀ိုင္းေနတဲ့ အေျခအေနလို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ မီးခဲကို ဖင္ခုထိုင္ေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးလို႔ ေတာ့ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒီအထဲက တခုက အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကိစၥပဲျဖစ္တယ္။ ဒီအဖြဲ႔ ေတြမွာ သေဘာထားတမ်ိဳးထဲ႐ွိၾကတာမဟုတ္သလို စဥ္းစားနည္းေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တူညီတာတခုက သူတို႔အားလံုးဟာ နအဖစစ္အစိုးရကို အကုန္ပံုၿပီး မယံုေသးဘူးဆိုတဲ့အခ်က္ပဲ။ အားလံုး ဟာ ‘ေစာင့္ၾကည့္’ ေပၚလစီကိုကိုင္ၿပီး အကဲခတ္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ၾကမၼာကို နအဖရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔ တထပ္ထဲထားလိုက္ရင္ ကိုယ့္ဘ၀ေရာ၊ ဂုဏ္သိကၡာေရာ ပစၥလကၡတ္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ သူတို႔သိၾကတယ္။ သူတို႔လည္း သမိုင္းတရားခံျဖစ္မွာကိုေတာ့ ေၾကာက္တာပဲ။ ဒီလိုအေနအထားေတြ ရွိေနလို႔လည္း နအဖ တိုင္းမွဴးေတြဟာ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြဆီကို ဥဒဟို ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္သြားေန၊ “နားခ်”ေနၾကတာျဖစ္ တယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ေနာက္ ဗမာျပည္သူေတြအၾကားမွာ လက္နက္ကိုင္ခ်င္စိတ္ ေတြ ပိုျပင္းျပလာတာေၾကာင့္လည္း နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအေနနဲ႔ ဒီအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအဖြဲ႔ေတြကို တင္း တင္းမာမာမဆက္ဆံမိေအာင္ ပိုသတိထားေနရတာျဖစ္တယ္။
တေလာက ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ မစၥတာဘန္ကီမြန္းက နအဖကို အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳးဟာလည္း နအဖအတြက္ ရင္ဆိုင္ရ၊ ေက်ာ္လႊားရခက္တဲ့ ႏိုင္ငံ တကာဆက္ဆံေရးအေျခအေနျဖစ္တယ္။ စစ္အစိုးရအဖို႔ေျပာရရင္ ၈၈ ခုႏွစ္ကတည္းက ေတြ႔ၾကံေနရတဲ့ ျပည္ပဆက္ဆံေရးမွာ ခံစစ္ပဲျဖစ္ေနတာကို အခုအထိ ေျပာင္းမပစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ တလွမ္းတိုးတိုင္း မစင္ပံု နင္းမိေနတာခ်ည္းျဖစ္ေနတုန္းပဲ။
ေနာက္တခုက ကမၻာ့စီးပြားေရးအၾကပ္အတည္း။ ဒါဟာလည္း နအဖအဖို႔ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔႐ြာတာ ျဖစ္တယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီေန႔လို စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲအတြက္ ေငြအမ်ားႀကီးသံုးစြဲရမယ့္ ကာလ မွာက်မွ ဒီစီးပြားေရးကပ္က လာဆိုက္ေနတာ။ ေနာက္ၿပီး ဒီေဘးအႏၱရာယ္ကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားဖို႔ သူတို႔ အေနနဲ႔ ဘာမွလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူး။ လက္မႈိင္ခ်ၿပီး ကံသာအမိ ကံသာအဖဆိုသလို ျမန္ျမန္ကုန္လြန္သြားပါေစ လို႔ ပရိတ္႐ြတ္ဆုေတာင္းေန႐ံုကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ၂၀၀၉ နဲ႔ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ အေရးပါတဲ့ႏွစ္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံ ေရးအင္အားစုေတြအၾကားမွာ ခြဲထြက္မႈေတြ ေပါင္းစည္းမႈေတြ ေပၚလာႏိုင္တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္မယ့္လူ ေတြလည္း မနည္းဘဲရွိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နအဖ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြလည္း ေပၚေပါက္ လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေမွ်ာ္မွန္းထားသင့္တယ္။ ဒီအတြက္ ျပင္ဆင္တာ၊ စည္း႐ံုးတာေတြ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ ကိုင္ၿပီးၾကၿပီလဲ။
ဗၾသ
3 hours ago
Posts
0 comments:
Post a Comment