မွတ္မွတ္ရရ ေရတပ္သားဘ၀အစ

March 10, 2011

က်ေနာ့ ဇာတိၿမိဳ႕က ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပုိင္း ေျမလတ္ေဒသ ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕ပါ။ မိဘ ေတြရဲ႕ စီးပြားေရး အေျခအေန ကေတာ့ သူလုိကုိယ္လုိ မရွိမရွား အတန္းအစား ထဲကလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ၁၉၉၃ မွာ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ့အခါ အေဖ က မေကြးေကာလိပ္မွာ ေက်ာင္းဆက္ထားဖုိ႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ေမြးခ်င္းေတြထဲမွာ က်ေနာ္က အႀကီးဆုံးဆုိေတာ့ က်ေနာ့ ပညာေရးအတြက္ မိဘမွာ ဆက္ၿပီး ၀န္မတက္ေစခ်င္လုိ႔ပါ။

၁၉၉၄ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ့ ဦးေလးေနထုိင္ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကုိ အလည္ ေရာက္လာတယ္။ အဆင္ေျပရင္ ရန္ ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္မယ္္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ လည္း ပါပါတယ္။ ဦးေလးက ဌာနဆုိင္ရာ ၀န္ထမ္းတဦး ျဖစ္ေလေတာ့သူ႔ဌာနမွာ အလုပ္ရလုိရျငား စံုစမ္းၾကည့္ပါေသးတယ္။ အဆင္မေျပပါဘူး။ ၀န္ထမ္းအလုပ္ဆုိတာကလည္း အျမဲတေစ ေလွ်ာက္လႊာေခၚယူတာ မဟုတ္ေလေတာ့ ခက္ေတာ့ အခက္သား။

တေန႔ေန႔လယ္ခင္းမွာ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ သတင္းစာတေစာင္ကုိ လွန္ေလွာၾကည့္မိရင္း ေလွ်ာက္ လႊာေခၚယူတဲ့ ေၾကာ္ျငာ တခုကုိ ဖ်တ္ကနဲေတြ႔လုိက္မိတယ္။

“တပ္မေတာ္(ေရ) တြင္ အမႈထမ္းရန္ တပ္သားသစ္ မ်ားအလုိရွိသည္” တဲ့။

က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းသာသြားမိတယ္။ ညေနပုိင္း ဦးေလးရံုးကျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ သတင္းစာျပၿပီး တုိင္ပင္ၾကည့္ေတာ့ ေၾကာ္ျငာဖတ္ၿပီး ဦးေလးစဥ္းစားခန္း၀င္ေနတာ ေတြ႔ရ တယ္။ ခဏၾကာမွ“စစ္သားလုပ္ရမယ္ ဆုိေပမယ့္ ေရတပ္ဆုိေတာ့ သိပ္မဆုိးဘူး ထင္ရတာပဲ။ သံလွ်က္စြန္းေရတပ္မွာ ဦးေလးရဲ႕ သူငယ္ ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္၊ သူနဲ႔ တုိင္ပင္ၾကည့္ တာေပါ့။”

စေန၊ တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္အတြင္း ဦးေလးနဲ႔ က်ေနာ္ သံလွ်က္စြန္းေရတပ္ အိမ္ေထာင္ သည္လုိင္းကုိ ေရာက္သြား တယ္။ အခန္သင့္ဆုိသလုိပဲ ဦးေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကုိ ေတြ႔ပါတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာလုိ႔ အတန္ၾကာေတာ့ ဦးေလးက လာရင္းကိစၥက တုိင္ပင္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ေရတပ္ဆရာႀကီးက “ေအးကြာ စစ္သားတေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာရတာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား ပါအံုး။ စစ္တပ္ဆုိတာ ၀င္ၿပီးရင္ထြက္ဖုိ႔ သိပ္ မလြယ္ဘူး။ ငါေတာင္ ႏႈတ္ထြက္ခြင့္တင္ထားတာ (၃) ႏွစ္ရွိၿပီ၊ ခုထိ အ ေၾကာင္းမထူး ေသးဘူး” လုိ႔ အေျခအေနကုိ ရွင္းျပပါတယ္။

သုိ႔ေပမယ့္လည္း အျပင္ေလာကမွာ မေရမရာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ရယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ အညာ ေဒသမွာ ပင္လယ္ျပင္မျမင္ဖူး ေတာ့ စစ္သေဘၤာႀကီးစီးၿပီး ပင္လယ္ျပင္ ျဖတ္သန္း ရမွာကို စိတ္ကူးယဥ္မိတာရယ္ေၾကာင့္ ေရတပ္ထဲကုိ၀င္ဖုိ႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါ တယ္။ က်ေနာ့ဖက္က ေသခ်ာၿပီဆိုေတာ့လည္း ဆရာႀကီးကဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ သူတာ၀န္ရွိသမွ် အ ကူအညီေပးပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ ရံုးဖြင့္ရက္မွာ က်ေနာ့ကုိ တပ္သားသစ္စုေဆာင္းေရးဌာနကုိ ေခၚသြားၿပီး ေလွ်ာက္ လႊာပံုစံယူေပးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စုေဆာင္းေရး တာ၀န္ခံကုိလည္း က်ေနာ္ဟာ သူ႔တူေတာ္စပ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ အပ္ႏွံေပးပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ သၾကၤန္ကာလကုိျဖတ္သန္းၿပီး ဧၿပီ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ အင္တာဗ်ဴးကိစၥေတြၿပီးလုိ႔ ေဆးႀကီးစစ္ ေအာင္တဲ့အခါ စာ ခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိရပါတယ္။

အဲဒီေန႔မွာ က်ေနာ့ရဲ႕စစ္မႈထမ္းသက္စတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ စစ္သည္ေလာင္း တဦး ျဖစ္သြားၿပီမုိ႔ ဧရခ အေဆာင္တခု ထဲကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ရၿပီး တပ္ေထာက္က ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကုိစားရ ပါေတာ့တယ္။ ေန႔စဥ္ မနက္ေစာေစာအိပ္ယာ ထ လက္ဖက္ရည္ က်ဲက်ဲေလးေသာက္ တန္းစီလူစုခဲြၿပီး တပ္တြင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္အားေပးရ ပါတယ္။ ေန႔လယ္ (၁၁) နာရီေလာက္မွာ ထမင္းစား၊ ေခတၱအနားယူၿပီးေတာ့ လုပ္အားေပးလုပ္၊ ေန႔လယ္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ညေန (၅) နာ ရီ ေရခ်ဳိး ညစာစား၊ ညဖက္မွာ ဗီဒီယုိၾကည့္ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြနဲ႔ စကားေဖာင္ဖဲြ႔လုိ႔ ေပ်ာ္စရာေတာ့.. အေကာင္း သား။

က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ရအတ (၃၃) မွာ ေခတၱတဲြဖက္ထားတာျဖစ္ၿပီး တပ္မွဴးက ဗုိလ္မွဴးစုိးသိန္း (ေနာင္ကာ ကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္-ေရ) ျဖစ္ပါတယ္။ သူက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ရဲေဘာ္ေလးေတြ ရဲေဘာ္ေလးေတြနဲ႔ ေျမႇက္ပင့္ၿပီး ခုိင္းလုိက္တာ သူ႔တပ္ေနာက္ က ဧရာမသဲပံုႀကီးဟာ အုိဒီ (ရဲေဘာ္သစ္) ေတြရဲ႕လုပ္အားနဲ႔ ေျပာင္တလင္းျဖစ္သြားတယ္။ မိဘအိမ္မွာ လက္ေက်ာ တင္းေအာင္မလုပ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ စစ္ဗုိလ္ႀကီးရဲ႕ ေျမႇာက္လံုးေတြၾကားမွာ အသက္႐ွဴမွားေအာင္ လုပ္အားေပးခဲ့ ရတယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႕ကေနာက္တတ္ေသးတယ္ “စားၿပီးအိပ္ ေန တပ္မေတာ္ (ေရ) တန္းစီတန္းျဖဳတ္ လခထုတ္” တဲ့။

ေမလထဲက ရက္တရက္မွာေတာ့ သင္တန္းတက္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု ပုသိမ္ၿမိဳ႕ ရလတ (၃၇) ကုိသြားရတယ္။ စစ္ေရ ယာဥ္္ ဆင္းမင္း၊ စစ္ေရယာဥ္ စိႏၱာ စစ္သေဘၤာႏွစ္စီးနဲ႔ ပုိိ႔ေပးတာ။ သေဘၤာေပၚ မတက္ခင္ ဧရခ Jetty မွာ တန္းစီလူ စစ္ေတာ့ စုေဆာင္းေရးတာ၀န္ခံ ဆရာႀကီး ျမတ္ဆုိင္ကေျပာတယ္၊ အမိန္႔သံလုိလုိ ေနာက္ေျပာင္သံ လုိလုိနဲ႔ “ကဲ..ဒီေန႔ကစၿပီး မင္းတုိ႔အားလံုး အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ (၆) လ က်ခံေစ”။

ရုတ္တရက္ သူဘာကုိဆုိလုိသလဲ နားမလည္ခဲ့မိဘူး။ သင္တန္းေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ့မွပဲ ေကာင္းေကာင္း သေဘာ ေပါက္မိေတာ့တယ္။

ရန္ကုန္ ကေန ပုသိမ္ကုိ ညလံုးေပါက္ သေဘၤာစီးၿပီးသြားရပါတယ္။ ညအခ်ိန္ဆုိေတာ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ကုိေရာက္တုိင္း ျမင္ ကြင္းဆန္းဆန္းေလးေတြကုိ ေတြ႔ရျမဲ။ သေဘၤာဆိပ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ေနရာေတြမွာေတာ့ လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ သြားလာလႈပ္ ရွားေနတာကုိ ျမင္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ေတြမွာဆုိရင္ လွ်ပ္စစ္မီးမွိန္မိွန္ေအာက္မွာ ေရနံဆီမီးခြက္ေလးေတြနဲ႔ ေစ်းေရာင္း ေနၾကတာ။ က်ေနာ့ဘ၀မွာ ေရလမ္းခရီးသြားရတာ ဒီအႀကိမ္ ပထမဆံုးျဖစ္ၿပီး အေတြ႔အၾကံဳသစ္တခုနဲ႔ မၾကာမီျဖတ္သန္း ရမွာကုိ ေတြးမိေတာ့ ရင္ထဲမွာလႈပ္ရွားေနၿပီး တညလံုးအိပ္မရေတာ့ပါဘူး။

ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကုိေရာက္ေတာ့ မနက္ (၈) နာရီေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ရလတ (၃၇) Jetty မွာ သင္တန္းဆရာေတြ လာေစာင့္ေန တာ ျမင္ရပါတယ္။ Jetty မွာ ေရယာဥ္ကပ္ၿပီးတဲ့အခါ ၀ါးစိမ္းတုတ္ကုိယ္စီကုိင္ထားတဲ့ သင္တန္းဆရာႏွစ္ေယာက္ ေရ ယာဥ္ေပၚတက္လာၿပီး

“ႏွမေစာင္းေတြ အားလံုးၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾက၊ ေျပာတာနားေထာင္။ ခုခ်ိန္ကစၿပီး လုပ္ဆုိ တာကုိလုပ္ မလုပ္နဲ႔ဆုိတာကုိ လံုး၀ မလုပ္နဲ႔၊ ေျပာသလုိမလုပ္ရင္ ေဟာသည္မွာ ၾကည့္” ဆုိၿပီး

၀ါးစိမ္းတုတ္နဲ႔ နီးစပ္ရာေသတၱာတလံုးကုိ ဖုန္းကနဲျမည္ေအာင္႐ိုက္ခ်လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တတဲြ ေသတၱာ ေတြသယ္ထုတ္ၿပီး Jetty ေပၚမွာပံုထားရပါတယ္။ ေနာက္မွတခါ အိပ္ေဆာင္ရွိရာကုိ သယ္ပုိ႔ရျပန္တယ္။ ေသတၱာအားလံုး အိပ္ေဆာင္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး စစ္ေရးျပကြင္းမွာ တန္းစီလူစစ္ေဆး ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ သင္ တန္းကုိမလာခင္ (၃၃) တပ္ေထာက္ ဆရာေတြက တန္းစီညာညႇိ အေျခခံသေဘာ သင္ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း စစ္ပညာကုိခုမွ စတင္ထိေတြ႔ဖူးသူေတြဆုိေတာ့ စစ္ပံုက်တယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဖူးေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ တန္းစီေနတုန္း မွာ ၀ါးလံုးပုိင္းကုိင္ထားတဲ့ ဆရာႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္က ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲယာကေန လုိက္ၾကည့္ေနၿပီး သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာေဒါင့္မက်ဳိးဘူးလုိ႔ ထင္တဲ့သူဆုိရင္ ဇက္ပုိးကုိျဖတ္အုပ္တာတုိ႔ နံႏွစ္ဖက္ကိုလက္ဖေနာင့္နဲ႔ ညႇပ္႐ိုက္တာတုိ႔ လုပ္ပါတယ္။ (ဒီလုိလုပ္တာဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မဟုတ္မခံ လူငယ္ စိတ္ဓာတ္ကို တမင္ဦးခ်ဳိးလုိက္တာပါ)

ၿပီးေတာ့မွ သင္တန္းမွဴး ဆရာႀကီးတင္ေရႊ ကုိ တန္းအပ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးတင္ေရႊက က်ေနာ္တုိ႔ေရွ႕မွာ ဟန္ပါပါ ခါး ေထာက္ရပ္ၿပီး

“မင္းတုိ႔ ရန္ကုန္မွာကတည္းက ငါ့နာမည္ကုိၾကားဖူးၾကလိမ့္မယ္။ ေရတပ္သင္တန္း ေက်ာင္းေတြမွာ ခ်ီးပံုး တင္ေရႊ ဆုိရင္ မသိတဲ့လူ မရွိဘူး။ အဲဒါ ငါပဲ။ ဒီေတာ့ ငါေျပာခ်င္တာ မင္းတုိ႔ရဲ႕အရပ္ထဲက ေသာက္က်င့္ေတြကုိ တပ္ျပင္ျခံစည္း႐ိုးမွာ ခ်ိတ္ထားခဲ့။ ခုခိ်န္မွာ မင္းတုိ႔ကုိ တပ္မေတာ္က ပုိင္သြားၿပီ” လုိ႔အစခ်ီၿပီး သင္တန္းမွာ လုိက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္ ေတြကုိ ဖတ္ျပပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ကစၿပီး က်ေနာ္တုိ႔တေတြ အေျခခံစစ္ေရးျပဘာသာရပ္ျဖစ္တဲ့ လက္နက္မဲ့ စစ္ေရးျပဘာသာရပ္ကုိ စတင္ သင္ၾကားရပါတယ္။ သင္တန္းကာလတေလ်ာက္လံုး မနက္ေလးနာရီခဲြ အိပ္ယာထခိ်န္ကစၿပီး ညမီးပိတ္အိပ္ခ်ိန္ (၁၀) နာရီအထိ သင္ခန္းစာ ေတြ လုပ္အားေပးေတြနဲ႔ အခ်ိန္လုၿပီး လႈပ္ရွားရတာပါ။ သင္တန္းမွာအေျပးတက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္ဆုိတာ မရွိပါ။ ညပုိင္းမွာေတာ့ ညေန (၆) နာရီကေန ေနာက္ေန႔မနက္ (၄) နာရီအထိ တပ္စုလုိက္အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ရ ပါတယ္။

သင္တန္းကာလမွာ တသက္စာအမွတ္ရေစတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြကုိလည္း ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ မနက္ (၄) နာရီ ခဲြမွာအိပ္ယာ ထရၿပီး (၅) နာရီမွာ PT ေျပးရတာဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အတြက္ အေပါ့အေလးသြားဖုိ႔ အခ်ိန္ နာရီ၀က္ပဲရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ အိမ္သာက (၁၀) ေယာက္စာ ေတာက္ေလွ်ာက္ အိမ္သာပါ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္လုိ႔ရရံု အကြာအေ၀းထားကာ ၀ါးလံုးတန္းႏွစ္ခုကုိ အရွည္လုိက္ ခင္းထားၿပီး ေအာက္မွာ ေျမက်င္းတူးေပးထားပါ တယ္။ လူတေယာက္နဲ႔တေယာက္ အၾကား ဘာအကာအရံမွမရွိပါ။ အရွက္ႀကီးသူေတြအဖုိ႔ အစပုိင္းမွာ အေတာ့ကုိ ဒုကၡ ေရာက္ရပါတယ္။ သင္တန္းသားက (၂၀၀) ေက်ာ္ရွိတာမုိ႔ (၁၀) ဦးစာ အိမ္သာတလံုးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပပါဘူး။ မနက္ အိပ္ယာထခ်ိန္မွာ ပုိၿပီးဆုိးပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ တေန႔မွာေတာ့ ျပႆနာေပၚပါေတာ့တယ္

မနက္ပုိင္းသင္ခန္းစာေတြၿပီးလုိ႔ ေန႔လည္ထမင္းစား တန္းစီတဲ့အခါ ဆရာတင္ထြဋ္က တပ္စု တစုခ်င္း အိမ္သာေဘးက ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္ကုိ ေခၚသြားေစပါတယ္။ အားလံုးစံုတဲ့ အခါ ကုကၠိဳပင္ေျခရင္းက ဧရာမ မစင္ပံုႀကီးကုိ လက္ညႇိဳး ထုိးျပၿပီး ဘယ္သူ႔ လက္ခ်က္လည္း စစ္ေမးေတာ့ လက္သည္မေပၚပါ။ စစ္တပ္ဆုိတာ တေယာက္မေကာင္း အမ်ား မဟုတ္လား။ သင္တန္းသားအားလံုး ညာလက္ညႇိဳးနဲ႔ တေယာက္တေကာ္ေကာ္ ၿပီး ေရႊ႕ရပါေတာ့တယ္။ စစ္သည္ႏွစ္ရာ ေက်ာ္ရဲ႕ လုပ္အားေၾကာင့္ မစင္ပံုႀကီးအစအနမရွိေအာင္ ေပ်ာက္သြားၿပီး ၀က္စာပံုးႀကီးလည္း ျပည့္လွ်ံသြားပါတယ္။ (တမင္အက်င့္ယုတ္တာ..ထမင္းစားတဲ့ လက္နဲ႔ေကာ္ခုိင္းၿပီး လက္ေဆးခြင့္လည္းမေပးပါ)

မနက္ေစာေစာ PT ေျပးခ်ိန္မွာေတာ့ တပ္မေတာ္ေဆာင္ပုဒ္ေတြ တခုၿပီးတခု စည္းခ်က္ ညီညီ အသံကုန္ဟစ္ၿပီး ဆိုရပါ တယ္။ ေဆာင္ပုဒ္ဆုိတာ တုိးလုိ႔ လမ္းေဘးကုိ ေငးလုိ႔ ဆုိၿပီး လူေရွ႕သူေရွ႕မေရွာင္ အျပစ္ေပးခံရတာလည္း မနည္းပါ။ မွတ္မွတ္ရရ တခုကေတာ့ လက္ခုပ္သံတုိးလုိ႔ဆုိၿပီး ကတၱရာလမ္းမ်က္ႏွာျပင္ကုိ လက္ဖ၀ါးနဲ႔ ႐ိုက္ခုိင္းတယ္။ တႀကိမ္နဲ႔ မၿပီး ႏွစ္ႀကိမ္နဲ႔မၿပီး။ ၾကာေတာ့ ေဒါသကုိ မထိန္းႏုိင္ေတာ့တဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ကတၱရာလမ္းကုိ အသားကုန္႐ိုက္ခ် လိုက္တာ လက္ဖ၀ါး ဟက္တက္ ကဲြသြားပါေလေရာ။ ဒါေတာင္ PT ဆရာက သူ႔ကုိအရြဲ႕တုိက္တာလုိ႔ အျပစ္တင္လုိက္ ေသးတယ္။ ေရတပ္မွာက သင္တန္းဆရာ လုပ္ခ်င္တဲ့သူ အင္မတန္နည္းပါတယ္။ သင္တန္းဆရာဘ၀ကုိ မေက်နပ္စိတ္ ကလည္း သင္တန္းသားေတြဆီကုိ ေရာက္လာတတ္ေသးတယ္။

စိတ္လႈပ္ရွားရဆံုး အေတြ႔အၾကံဳတခုကေတာ့ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ျခင္း (LRB) သင္ခန္းစာမွာပါ။ အဲဒီသင္ခန္းစာ ေလ့က်င့္ တဲ့အခါ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ အေနာက္ပုိင္း ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခဖက္ဆီကုိ သြားရပါတယ္။ ေတာင္ေတြ တက္လုိက္ဆင္းလုိက္ေတာလမ္းသြားရလုိက္နဲ႔ အေတာ္ ပင္ပန္းပါတယ္။ ခရီးတေထာက္နား တဲ့ေနရာ ေရာက္ေတာ့လည္း ခ်က္ျပဳတ္ေရး နားခုိ ေရး တာ၀န္ကုိယ္စီယူၾကရတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ မတ္ေစာက္ ေနတဲ့ ေတာင္ႀကီးကုိတက္ရမွာ တံု႔ ဆုိင္းေနၾကတယ္။ သူ႔ကုိယ္ၾကည့္ ကုိယ့္သူၾကည့္ ဘယ္သူစၿပီး တက္မွာလည္းေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံတခ်က္ထြက္ေပၚလာၿပီး ေလ့က်င့္ေရးတပ္မွဴး ဗိုလ္မွဴး သန္းေအာင္ ရဲ႕ အမိန္႔သံစူးစူး၀ါး၀ါး ကို လည္း ၾကားလုိက္္ရတယ္။

“အားလံုးက်ားထုိးတက္ၾက”။

က်ေနာ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက သူငယ္ခ်င္းတယာက္ ေမွာက္လ်က္ႀကီးလဲလုိ႔။ သူ႔ေဘာင္းဘီ မွာလည္း ေခၽြးမဟုတ္တဲ့ ေရစီး ေၾကာင္းႀကီး။ ေနာက္မွ သိၾကရတယ္။ ေသနတ္က်ည္ဆံက သူ႔ေပါင္ေအာက္တည့္တည့္က ျဖတ္သြားတာကုိး။

အတုိခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ (၅) လတာ တပ္သားသစ္အေျခခံ သင္တန္းႀကီး ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုး သြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အရပ္သားစိတ္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားၿပီလဲ၊ စစ္သားပံုဘယ္ေလာက္ ေပါက္ေနၿပီလဲ ဆုိတာ ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေ၀ခဲြတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ေလ့က်င့္ေရးဌာနခ်ဳပ္ကုိ ျပန္ေရာက္ၿပီး ခြင့္ (၁၀) ရက္ရတာမုိ႔ မိသားစုရွိရာ ကုိ အေျပးျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ အေမက က်ေနာ့ကုိ အၾကာႀကီးစုိက္ၾကည့္ေနၿပီး သူ႔ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္စီးက် လာတာကုိ ျမင္ရေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္လိုအားတင္းၿပီး ဣေႁႏၵ ဆည္ႏုိင္ေတာ့မွာလည္းဗ်ာ…။

ေနမင္းသူ

Ref;naytthit