ေရႊအိုးညႊန္ျပသူမ်ား

09 October 2011
အရႇင္ပညာသီဟာဘိ၀ံသ (တရားဦးဓမၼစၾကာ)


ရဟန္းတို႔ 'လက္ကုိကိုင္စြဲ ဒါေရႊအိုးပဲ' ဟု ညႊန္ျပသူကို စိတ္မဆုိး အမ်က္မထြက္ၾကသကဲ့သို႔ အျပစ္ကို ေထာက္ျပသူ ပညာရႇင္ ကိုလည္း ေဒါသအမ်က္ မထြက္ၾကရ။ အျမဲညႊန္ျပ ဆိုဆံုးမဖို႔ ခ်ည္းကပ္ထားၾကရမည္။ ပညာရႇင္၏ လမ္းညႊန္ထိန္း ေက်ာင္းေပး ျခင္းကို ခံရသူမ်ားအဖို႔ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း၊ နိမ့္က်ျခင္းမ်ဳိး ဘယ္ေသာအခါမွ် မျဖစ္ႏိုင္ဟု ဓမၼပဒေဒသနာတြင္ ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူကို 'ဒါဟာ ေရႊအိုး' ဟု ၿခိမ္းေျခာက္႐ိုက္ႏႇက္၍ ညႊန္ျပေသာ္လည္း ေရႊအိုးရသူက ''ငါ့ကို႐ိုက္ရေကာင္းလား'' ဟု စိတ္လည္းမဆိုး၊ အမ်က္လည္းမထြက္ ထို႔အတူ မိမိအတြက္၊ ႏုိင္ငံႏႇင့္လူမ်ဳိးအတြက္ မသင့္ေတာ္ေသာ ခြၽတ္ေခ်ာ္ တိမ္းပါး၊ ဆံုး႐ံႈး နစ္နာေစႏုိင္ေသာ ကိစၥကို ေကာင္းက်ဳိးလုိလား၊ မြန္ျမတ္စိတ္ထားျဖင့္ ေျပာဆိုညႊန္ျပသူကို အမ်က္မထြက္ပဲ ႏႇစ္လို၀မ္းသာစြာျဖင့္ လက္ခံၾကရပါမည္။ ေရႊအိုးညႊန္ျပသူႏႇင့္ တူေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

''ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္မ်ားသူမို႔ပါ။ အကယ္၍ မသင့္ေတာ္ေသာ ကိစၥ၊ မေလ်ာ္ကန္ေသာ အရာမ်ားရႇိခဲ့ပါလ်င္ ေနာင္လည္း အား မနာပါႏႇင့္ဆံုးမပါ'' ဟု ဖိတ္မံျခင္း၊ ပညာရႇင္ ဆရာအရာထားလ်က္ ေန႔စဥ္ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳျခင္း၊ ၾသ၀ါဒ ကို ေလးစားလိုက္ နာျခင္း၊အၾကံၪာဏ္ ယူျခင္းစသျဖင့္ ပညာရႇင္ကို ပစ္မထားၾကရပါ။ ေဆာင္ရြက္မည့္ ကိစၥကို နယ္ပယ္အလိုက္ ပညာရႇင္တို႔ျဖင့္ ညႇိႏိႈင္းတိုင္ပင္ျခင္းသည္ အမႇားကင္းႏုိင္၏။ သို႔မဟုတ္ အမႇားနည္းမည္ျဖစ္၏။

အခုတေလာ အလႊာေပါင္းစံုမႇ ျမစ္ဆံုကိစၥကိုေရးသား၊ ေျပာဆို၊ ေဆြးေႏြးေဟာေျပာၾကသည္ကို ဖတ္ေနရ ၾကားေနရပါသည္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏႇင့္ပတ္သက္၍ မ်ားစြာ ဗဟုသုတရပါသည္။ ဥပေဒေဘာင္ အတြင္းမႇ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ ျပဳျခင္း၏ အက်ဳိးေက်းဇူးပင္ျဖစ္၏။

ေရႇးမင္းတို႔သည္ တုိင္းသားျပည္သူတုိ႔၏ ဆႏၵ၊ တုိင္းသားျပည္သူတို႔၏ အသံ၊ တိုင္းသားျပည္သူတို႔၏ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ကိုယ္ တိုင္ ကိုယ္က်သိရႇိႏိုင္ရန္ ၿမိဳ႕ရြာအတြင္း ႐ုပ္ဖ်က္လ်က္ စနည္း (စနဲ) နာၾကသတဲ့။ သည္ကေန႔ေခတ္မႇာေတာ့ မီ ဒီယာကိုသာ လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖာ္ ေရးသားခြင့္၊ ေျပာဆိုခြင့္ကိုေပးထားလွ်င္ စနည္းနာစရာလိုမည္မဟုတ္။ မင္းနားတစ္ေထာင္ျဖစ္၍ ၾကား ၾကမည္သာ။

''သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏႇင့္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံ'' ေဟာေျပာပြဲကို ၂၄-၉-၂၀၁၁ ရက္ေန႔ ၁ နာရီ၌ Park Royal Hotel တြင္ ျပဳလုပ္ၾက၏။ ထုိပြဲသို႔ တက္ေရာက္နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။

ယန္စီျမစ္၊ ျမစ္၀ါျမစ္တို႔၏ လက္ရႇိျဖစ္ေပၚေနသည့္ အေနအထား ပ်က္စီးေနမႈမ်ား၊ ဧရာ၀တီ၏ တစ္စတစ္စယိုယြင္းလာေနမႈ၊ ေသာင္မ်ား အႀကီးအက်ယ္ ေပၚထြန္းေနမႈမ်ားကို ပ႐ိုဂ်က္တာျဖင့္ျပေပး၍ ရႇင္းရႇင္းလင္းလင္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရ၏။ ေရကာတာႀကီး မ်ား ေဆာက္လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံအပါအ၀င္ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားမႇာပင္ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္ ျဖစ္ေပၚျခင္း၊ ေရခ်ဳိ ျမစ္တို႔ ခန္းေျခာက္ၿပီး သဘာ၀တရားတို႔ ဟန္ခ်က္ပ်က္ျခင္း၊ သက္ရႇိသက္မဲ့တို႔ ဒုကၡေရာက္ျခင္း၊ ပ်က္စီးေနျခင္းမ်ား ကိုလည္း နားေထာင္ခဲ့ရ၏။သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏႇင့္ ပတ္သက္၍ မ်ားစြာ ဗဟုသုတရ၏။

ယခင္က 'မိခင္ဧရာ၀တီသည္ ေရခ်ဳိ၊ သား၊ ငါး၊ သယံဇာတ၊ ပဲ မ်ဳိးစံု၊ ဆန္စပါး၊ ေဆးရြက္ႀကီး၊ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္၊ သြားေရးလာ ေရး၊ သဲ၊ ေက်ာက္စရစ္စသျဖင့္ ႏိုင္ငံႏႇင့္လူမ်ဳိးကို မ်ားစြာအက်ဳိးျပဳ၏။ မီႇတင္းေနထိုင္က်က္စားၾကေသာ ေရေန သတၲ၀ါမ်ား ကို သာမက အျခားေသာ သားငႇက္တိရစၧာန္မ်ားကိုပါ မ်ဳိးမတုန္းေအာင္ ရႇင္သန္ခြင့္ရႇိေစ၏။ ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားတို႔အား ႏႇစ္ေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရႇာက္ေပးေနေသာ ေက်းဇူးရႇင္ႀကီးျဖစ္၏' ဟု လူၿပိန္းသိမွ်ထက္မပိုခဲ့။ ေရခ်ဳိျမစ္ႀကီးတစ္စင္းခန္း ေျခာက္သြား၍ ပက္ၾကားအက္ေနေသာေျမမ်ား၊ ေသေက်ေနေသာ ငါးမ်ား၊ လိပ္မ်ား၊ လံုး၀စိုက္ပ်ဳိး၍မျဖစ္ႏုိင္ေသာ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲမ်ား၊ ၾကပ္တီးကုန္းကဲ့သို႔ျဖစ္ေနေသာ ေသာင္မ်ားကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ေတြ႔ျမင္ရ၏။ သတိသံေ၀ဂယူစရာ၊ ဆင္ျခင္ ဖြယ္ရာ၊ အေလးထားစရာျဖစ္၏။
ႏုိင္ငံႏႇင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ မသင့္ေတာ္ေသာ ခြၽတ္ေခ်ာ္တိမ္းပါး၊ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာေစႏုိင္ေသာ ကိစၥကို ေကာင္းက်ဳိးလုိလား၊ မြန္ျမတ္ စိတ္ ထားျဖင့္ ေျပာဆိုညႊန္ျပသူကို အမ်က္မထြက္ဘဲ ႏႇစ္လို၀မ္းသာစြာျဖင့္ လက္ခံၾကရပါမည္။ ႏုိင္ငံႏႇင့္ လူမ်ဳိး အတြက္ မသင့္ေတာ္ ေသာ ခြၽတ္ေခ်ာ္တိမ္းပါး၊ ဆံုး႐ံႈးနစ္နာေစႏုိင္ေသာ ကိစၥကို ေကာင္းက်ဳိးလုိလား၊ မြန္ျမတ္စိတ္ထားျဖင့္ ေျပာဆိုညႊန္ျပသူကို အမ်က္ မထြက္ဘဲ ႏႇစ္လို၀မ္းသာစြာျဖင့္ လက္ခံၾကရပါမည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမစ္ဆံုကိစၥသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႕၏ ကိစၥမဟုတ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးႏႇင့္ဆိုင္ေသာ ကိစၥျဖစ္၍ သူတစ္လူ ငါ တစ္မင္း ေျပာေနၾကျခင္းထက္ နားလည္တတ္ကြၽမ္းသည့္ပညာရႇင္မ်ား စံုညီစြာတိုင္ပင္ညႇိႏိႈင္း အေျဖရႇာသင့္၏။ ''ကြၽန္ေတာ္တို႔ လည္း ဧရာ၀တီကိုခ်စ္ပါသည္'' ဟု ေျပာဆိုေနၾက႐ံုမွ်ျဖင့္ ၿပီးသြားမည့္ ကိစၥမဟုတ္ေတာ့။

စာေရးသူဇာတိသည္ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ ေညာင္စာေရးရြာျဖစ္၏။ ရြာအေနာက္ဖက္ တစ္မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္အေကာက္ေတာင္ေတာင္ ေျခတြင္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးသည္ စီးဆင္းလ်က္ရႇိ၏။ ၀ါေခါင္-ေတာ္သလင္းတြင္ ရြာထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ေရတက္ေလ့ရႇိ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ေရႀကီးလွ်င္ ရြာသူရြာသားတို႔ ေပ်ာ္ၾက၏။ ေျမႏူးၿပီး ႏုန္းတင္၍ ေျမႏုကြၽန္း (ကိုင္း)မ်ား၌ ေျမပဲတို႔မ်ားစြာ ဥမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

စာေရးသူတို႔ရြာနည္းတူ ဧရာ ၀တီျမစ္ႀကီးကို မႇီတင္းေနထိုင္ ရႇင္သန္ေနၾကရေသာ ရြာမ်ားစြာ ၿမိဳ႕မ်ားစြာရႇိ လူသားတို႔သည္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသူ/သားမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ျမစ္ဆံုကိစၥႏႇင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာၾကဆိုၾကေရးသားၾက၏။ ထိုအေရးအသားမ်ားအနက္ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလႇယ္ ေဒါက္တာေအးေမာင္ေျပာဆိုခ်က္ကို ဤသို႔ဖတ္ရပါသည္။

'ဧရာ၀တီျမစ္ဆံုေရကာတာကိစၥ ကိုလိုနီလက္သစ္မ်ား၏ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရးအရ စီးပြားနယ္ခ်ဲ႕မႈကို သတိျပဳရန္လို၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ခုရဲ႕ျပ႒ာန္းခံ ျပည္နယ္တစ္ခု မျဖစ္သြားဖို႔လိုပါတယ္။ သတိျပဳဖို႔ ဆင္ျခင္ဖို႔ အႏၲရာယ္ေတြဟာ စီမံကိန္းႀကီးေတြရဲ႕ ေနာက္မႇာရႇိေနတယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိဖို႔လိုပါတယ္'

ထိုစာကိုဖတ္ရေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏႇစ္ေပါင္း ၆၀ က မဟာဂႏၶာ႐ံု ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားေတာ္မူခဲ့သည့္ အနာဂတ္သာသ နာေရး က်မ္းလာစာမ်ားကို သတိရမိပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက''ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲေန႔က ဒါတို႔ ေျပ၊ ဒါတို႔ေျမ'' ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ၾက၏။ ၾကက္သီးထဖြယ္ အားရဖြယ္ေပ။ သို႔ရာတြင္ ေအာ္ေနေသာ ထို အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ေႂကြး ေၾကာ္ရင္း မိမိတို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ ကို ႏိႈက္ၾကည့္ေစလို၏

'ျပည္ေထာင္စုကို အသက္ေပးလို႔ ဒို႔ကာကြယ္မေလ' တဲ့။ ဘာနဲ႔ကာကြယ္ၾကမႇာလဲ ဟ႐ို႕၊ လက္နဲ႔ကာလို႔ လံုမႇာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးေတြက ေအာ္ေအာ္ၿပီး သိပ္အသံုး ပက္စက္ၾကတာကိုး။ ဘာပိုက္ဆံစုမိၾက မႇာလဲ'' 'ဇာတ္ေတာ္မႇာ 'မယႇက' ေခၚတဲ့ ငႇက္အေၾကာင္းပါတယ္။ ထိုငႇက္ကေလးဟာ အသီးေတြေ၀ဆာေနတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီးေပၚတက္ၿပီး ''ဒါငါ့ဟာ ဒါငါ့ဟာ'' ဟုေအာ္ေန၏။ သူေအာ္ေနတုန္းမႇာ အျခားငႇက္ေတြလာ၍ စားၾက၏။ သူကား ''ငါ့ဟာ ငါ့ ဟာ'' ဟု ေအာ္ေနတုန္းပင္။ ေညာင္ပင္ ႀကီး မႇာ အသီးေတြကုန္၍ အျခားငႇက္ေတြ ပံ်သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ေအာ္လ်က္က်န္ေနရႇာ၏။ ထို႔အတူပင္ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိး သမီးေတြက 'ဒါ တို႔ေျပ၊ ဒါတို႔ေျမ' ဟု ေအာ္ေနၾကတုန္း ႏုိင္ငံျခားငႇက္ေတြက အ ျမတ္ႀကီးႀကီး အသီးသီးေကာင္းေကာင္း ေတြ ကိုစား၍ ပ်ံသြားၾကေလၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကား မျပန္ေတာ့ဘဲ အေျခစိုက္၍ အသိုက္ဖြဲ႕ကာ ေငြကိုသာ သြင္သြင္ပို႔ၾကေလသည္' ဟု ေအာ္ ေန ႐ံုမွ်ႏႇင့္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စုႀကီးကို မကာကြယ္ႏုိင္သည္ကို ဆံုးမေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး တစ္ႏႇစ္ေက်ာ္အၾကာ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏႇစ္တြင္ ဤအနာဂတ္ သာသနာေရးက်မ္းစာကို ေရး သားျခင္းျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ စီးပြားေရး ခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္း၊ ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားတို႔ အသံုးစြဲႀကီးၾကျခင္း၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ႀကီးအမ်ား စုကိုတုိင္းတစ္ပါးသားတို႔၏ လက္၀ါးႀကီး အုပ္ခံေနရျခင္းတုိ႔ကို ေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္ ႏုိင္ငံခ်စ္သည့္စိတ္၊ အမ်ဳိးခ်စ္သည့္စိတ္၊ ၀ံသာႏု ရကၡိတစိတ္ျဖင့္ထိုစာ၊ ထိုစကားတို႔ အံထြက္က်လာခဲ့ဟန္ တူ၏။

စာေရးသူ ကိုရင္ငယ္ဘ၀ျဖင့္ အမရပူရၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္တြင္ စာသင္သားအျဖစ္ရႇိစဥ္က ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေန႔စဥ္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားၿပီး ေက်ာင္းတုိက္သံဃာအားလံုးကို ၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူ၏။ ႏိုင္ငံဆင္းရဲျခင္း၊ လူမ်ဳိးပညာမဲ့ျခင္းသည္ တုိင္းႀကီး ျပည္ႀကီးမ်ား အနီးတြင္ တုိင္းငယ္ျပည္ငယ္အျဖစ္ျဖင့္ မ်က္ႏႇာငယ္မယ္။ ႏုိင္ငံႏႇင့္လူမ်ဳိး အထင္ေသးခံရမယ္။ ထိုအခါ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သာသနာေမႇးမႇိန္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္ စသျဖင့္ ဆံုးမေတာ္မူတတ္ပါသည္။ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ အသံေတာ္ မႇာ ေၾကကြဲဆို႔နစ္ေနတတ္တာကို ထိုစဥ္ကပင္ သတိထားမိ၏။ ထိုအနာဂတ္ သာသနာေရးက်မ္းသည္ ေစာင္ေရမ်ား စြာျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္႐ိုက္ႏႇိပ္ရေသာစာအုပ္ျဖစ္သည့္အျပင္ တကယ့္တိုင္းက်ဳိးျပည္ျပဳ သာသနာျပဳစာအုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ထုိစဥ္က လူတုိင္းခ်ီး မြမ္းၾကပါသည္။

ေတးျပဳစာဆိုႀကီး ရန္ႏိုင္စိန္ ေရးသားၿပီး အဆိုေတာ္ႀကီး ေဒၚေမလႇၿမိဳင္ႏႇင့္ အခုအခါ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ သီဆိုေသာ 'ေႂကြးေၾကာ္ သံ' သီခ်င္းသည္ လည္းအလားတူျဖစ္၏။ ေႂကြးေၾကာ္ ေန႐ံုမ်ျဖင့္ အသံသာရႇိၿပီး အဆန္မရႇိ ေသာသႀကၤန္အေျမာက္ႀကီးကဲ့သို့ 'တို႔ေျပ တို႔ေျမ တို႔ျပည္ေထာင္စုႀကီး' ကို မကာကြယ္ႏုိင္၊ ကိုယ့္မႇာ ဘာမႇမရႇိလွ်င္ ခါခ်ဥ္ေကာင္မာန္ႀကီးၿပီး ေတာင္ႀကီးကို ၿဖိဳမယ္ ၾကံ ခါးကမသန္ အားမာန္ေလ်ာ့ၾကရမည္ျဖစ္ေထြမို႔ ျပည္ေထာင္စုအေမြ၊ ေရေပၚ ေရေအာက္၊ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတ မ်ား၊ ေျမ၊ ေရ၊ ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားတို႔ကို မေစာင့္ေရႇာက္ႏုိင္ ျဖစ္မည္ကို အသိေပး၊ သတိေပးခဲ့ၾက၏။

ယခုအခါ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္မ်ားက တရားေဟာရန္၊ စာေရးဆရာမ်ားက စာေပေဟာေျပာရန္၊ အႏုပညာရႇင္မ်ားက ေဖ်ာ္ ေျဖရန္၊ စာနယ္ဇင္းဆရာမ်ားက ေလ့လာရန္၊ အားကစားေမာင္မယ္တို႔က အားကစားရန္၊ ေဆးစစ္ခံလိုသူမ်ားက ေဆးစစ္ခံရန္၊ တတ္ႏိုင္သူမ်ားက ေစ်း၀ယ္ရန္၊ ေက်းလက္ေတာသူ ေတာင္သားလူငယ္မ်ားက အလုပ္လုပ္ၾကရန္ မေလးရႇား၊ ထိုင္း၊ စင္ကာပူ စေသာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ဥဒဟိုသြားလာေနၾကေသာ ေခတ္ျဖစ္၍ ထိုႏုိင္ငံမ်ားအေနအထားႏႇင့္ မိမိ တို႔ႏိုင္ငံအေနအထား ကြာဟခ်က္ကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ခြင့္ရေနေသာ ဤေခတ္သမယတြင္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ႏႇစ္ ၆၀ အတြင္းျဖစ္ခဲ့သည့္ ျဖစ္ေထြတို႔ကို ႏုိင္ငံသားတုိင္း ခံစားၾကရမႇာျဖစ္၏။ အစဥ္သတိ၊ ဥာဏ္အျမင္အသိျဖင့္ အရႇိအမႇန္ကိုျမင္၍ ျပဳျပင္ သင့္သည္မ်ားကို ျပဳျပင္ လုပ္ ေဆာင္ ၾကရေပေတာ့မည္။

ဂ်ာနယ္တို႔တြင္ဖတ္ရ ေတြ႕ရပါသည္။ အသက္ေျခာက္ႏႇစ္မႇ ၁၀ ႏႇစ္ဆို ေမြးစားရန္၊ ၁၀ ႏႇစ္ ၁၆ ႏႇစ္ဆို ေတာင္းစားခိုင္းရန္၊ ၁၆ ႏႇစ္မႇ ၂၅ ႏႇစ္ဆို အဓမၼျပည့္တန္ဆာႏႇင့္ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ရန္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တုိင္းတစ္ပါးကို လူကုန္ကူးသူမ်ား၏ ေရာင္းစား ျခင္း ကို ခံၾကရသတဲ့။ သည့္အျပင္ စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ ျပည္ပသို႔ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၾကရသည့္ လုပ္သားအေရတြက္ကလည္း သံုးသန္းေက်ာ္ေတာင္ ရႇိသတဲ့။ (သည့္ထက္ ပိုမ်ားဖို႔သာရႇိ၏။) ေက်ာက္စိမ္းထြက္ရာ ေဒသမ်ားတြင္ ေျမစာေတြမႇာ ဧရာမေတာင္ ပို႔ႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ေန၏။ ႏုိင္ငံတ၀န္း သစ္ေတာဖံုးလႊမ္းမႈသည္ ၄၇ ရာခိုင္ ႏႈန္းသာ က်န္ရႇိေတာ့သတဲ့။ ငါး၊ ပု စြန္၊ ဂဏန္းကအစ ေရထြက္ပစၥည္းမ်ား၊ စြမ္းအင္သယံဇာတမ်ားအားလံုးကို ေရာင္းခ်ေနရေသာ္လည္း ႏိုင္ ငံ၏လူဦးေရ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက ဆင္းရဲေန ၾကရသတဲ့။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈလည္းေနာက္က်ေသာႏိုင္ငံျဖစ္ပါသတဲ့။ ခ်ဳပ္လိုက္လ်င္ ေျမေပၚေျမေအာက္ ေရေပၚေရေအာက္ သယံဇာတ သာမက လူမ်ဳိးကိုပါ မကာကြယ္၊ မေစာင့္ေရႇာက္ႏိုင္ခဲ့ၾက။ ေၾကကြဲစရာ အလြန္ ေကာင္းလႇ၏။

ဂ်ာနယ္ေတြမႇာေရးသားၾက၊ ေျပာဆိုၾကတယ္ဆိုတာကလည္း ႏုိင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားတို႔ကို ဆန္ေကာင္းစား ေစခ်င္ၾက၍အုိးေကာင္း သံုးေစခ်င္ၾက၍ ေရႊအိုးညႊန္ျပေပးေနၾကျခင္းမ်ဳိးသာျဖစ္ပါသည္။

ကုေဋ ၈၀ သူေဌးသား အေၾကာင္းကို အမ်ားစုသိၾက၏။ အမႇန္ေတာ့ ကုေဋ ၈၀ မက၊ ကုေဋ ၁၆၀ သူေဌးျဖစ္၏။ သူ႔မိဘမ်ားထံမႇ ကုေဋ ၈၀၊ဇနီးမိဘမ်ားထံမႇ ကုေဋ ၈၀ အေမြရသူျဖစ္၏။ ေနာက္ဆံုးမႇာ ဇနီးေမာင္ႏႇံႏႇစ္ဦးခြက္ဆြဲၿပီး အိုႀကီးအိုမႇ ဗုဒၶေက်ာင္း ေတာ္ သို႔ စားႂကြင္းစားက်န္သြားေတာင္းၿပီး အသက္ဆက္ေနၾကရ၏။

ျမတ္စြာဘုရားက အရႇင္အာနႏၵာကို ''အာနႏၵာ ပထမအရြယ္ ၂၅ ႏႇစ္အတြင္း အဲဒီသူေဌးလင္မယားဟာ ရတဲ့အေမြ ကုေဋ ၁၆၀ ကို အရင္းအႏႇီးျပဳၿပီး ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား စီးပြားရႇာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီဗာရာဏသီၿမိဳ႕မႇာ ပထမတန္းစား သူေဌးႀကီးျဖစ္မႇာ။ တရား အားထုတ္ရင္လည္းရဟႏၲာႀကီးပင္ျဖစ္မႇာ၊ ထားေတာ့ အရြယ္ငယ္ေသးလို႔ ေပ်ာ္ပါးခ်ိန္မို႔ စီးပြားမရႇာျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒုတိယအရြယ္ ႏႇစ္ ၅၀ အတြင္းအခ်ိန္မီေသးတယ္။ပိုင္ဆိုင္တဲ့ဥစၥာကို ရင္းႏႇီးၿပီးႀကိဳးစားလိုက္ရင္ ဒီၿမိဳ႕မႇာ ဒုတိယတန္းစားသူေဌး ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။ တရားအားထုတ္ရင္လည္းအနာဂါမ္အရိယာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ တတိယအရြယ္ ၇၅ ႏႇစ္အတြင္း ႀကိဳးစားလိုက္ဦးမယ္ဆိုရင္ တတိယတန္းစားသူေဌးနဲ႔ သကဒါဂါမ္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္။

သူ႔ဇနီးလည္း သူ႔လိုပါပဲ။ အခုေတာ့ ေလာကေရာဓမၼမႇာပါ ဆံုး႐ံႈးသြားၿပီ'ဟု မိန္႔ဆိုေတာ္မူပါသည္။ ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီး ခြင့္ရ ခဲ့သည္မႇာႏႇစ္ ၆၀ တိုင္ခဲ့ၿပီ။ ျပည္ေထာင္စုသားအမ်ားစုမႇာ ဆင္းရဲမြန္းၾကပ္လ်က္ပင္ရႇိေနၾကရေသး၏။

၁။ ေဘာဂသမၸႏၷ -စီးပြားဥစၥာႏႇင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊
၂။ ယသသမၸႏၷ -ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ၾကားျခင္းႏႇင့္ျပည့္စံုျခင္း။
၃။ ပရိ၀ါရသမၸႏၷ -ေႁခြရံမိတ္ဖက္ေကာင္းႏႇင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊
၄။ ဣရိႆယသမၸႏၷ -အခ်ဳပ္အျခာကို စိုးမိုးႏုိင္ျခင္းႏႇင့္ ျပည့္စံုျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။ စီးပြားဥစၥာ ျပည့္စံုျငားေသာ္လည္း အမည္ပ်က္ေနလွ်င္၊ အားကိုးေလာက္သည့္ ေႁခြရံမိတ္ေဆြေကာင္းမရႇိလွ်င္ မိမိ၏ပိုင္စိုးမႈ (အခ်ဳပ္အျခာ)ခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္မထားႏုိင္လွ်င္ ခ်မ္းသာေသာလူမ်ဳိး၊ တုိးတက္ေသာႏုိင္ငံဟု မဆိုႏိုင္။ ထိုသို႔ ခ်မ္းသာျခင္းေလးပါး ျပည့္စံုႏိုင္ေစဖို႔ရာ အေျခခံျဖည့္ဆည္းၾကရမည့္ မူ(၇)ခ်က္ လိုအပ္၏။
၁။ ဥ႒ာ၀ေတာ -လံု႔လ၀ီရိယ စိုက္ထုတ္ျခင္း၊ကိစၥတိုင္း၌ တက္ႂကြစြာေဆာင္ရြက္တတ္ျခင္း၊
၂။ သတိမေတာ -သတိရႇိျခင္း၊ အျမဲေၾကာင္းက်ရႇိေနရျခင္း၊
၃။ သုစိကမၼႆ -စင္ၾကယ္စြာ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ျခင္း၊ စည္းကမ္းနည္းလမ္းက်နစြာ ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊
၄။ နိသမၼကာရိေနာ -စဥ္းစားဆင္ျခင္ေျမာ္ျမင္ ဥာဏ္ရႇိျခင္း၊ အက်ဳိးအျပစ္ စိစစ္ႏိုင္ေသာ ၪာဏ္ရႇိျခင္း၊
၅။ သညတႆ -အဂတိမလိုက္ စားျခင္း၊ မသင့္ေတာ္သည့္အရာမ်ား၌ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း၊ ေစာင့္စည္းႏိုင္စြမ္း ရႇိျခင္း၊
၆။ ဓမၼဇီ၀ိေနာ -တရားနည္းလမ္းတက် ျဖစ္ျခင္း၊ကိစၥတိုင္း၌ တရားမဲ့စြာ မေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ မႇန္ကန္စြာေဆာင္ရြက္ျခင္း၊
၇။ အပၸမတၲႆ -ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ဆမႈမရႇိျခင္း၊ ၿပီးၿပီးေရာ ဟု ၀တ္ေက်တမ္းေက် ေပၚလစီအရ အျမင္ေကာင္းေအာင္၊ လူႀကိဳက္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေစျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ရျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဤအေျခခံမူ ခုနစ္ခ်က္ျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုသားတို႔ ႏိုင္ရာ၀န္ကို ထမ္းၾကရမႇာျဖစ္၏။ 'ထေလာ့ ျမန္မာ၊ အို ျမန္မာတို႔' ဟူ၍ အစ ခ်ီသည့္ 'တို႔တိုင္းျပည္' ကဗ်ာအတိုင္း လက္႐ံုးမ်ားေျမာင္၊ ဥာဏ္မ်ားေျမာင္ျဖင့္ တို႔ေျမတို႔ရြာ တိုးတက္ေအာင္၊ ႀကီးပြားေအာင္၊ သူ႔တာ၀န္၊ ကိုယ့္လုပ္ငန္း ဥာဏ္ျပ႒ာန္းၿပီး တစ္စိတ္တည္း၊ တစ္၀မ္းတည္းေပါင္း စည္းညီညြတ္စြာ ေဆာင္ရြက္ၾကရမည့္ အခ်ိန္ ခါသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အခါအခြင့္သင့္လွ်က္ ရႇိေပၿပီ။သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ကို မဟာပ၀ါရဏာေန႔ဟု ဆိုၾကသည္။ ပ၀ါရဏ ဟူသည္ အျပစ္ကိုျမင္၊ ၾကား၊ သံသယရႇိလွ်င္ ေျပာဆိုေထာက္ျပရန္ ဖိတ္မံျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ညီညြတ္ျခင္း သေဘာထားႀကီးျခင္းကို ေဖာ္ျပ၏။ကက္ဆက္ေခတ္ပါေတာ္မူဇာတ္လမ္း ေနာက္ဆံုးခန္းတြင္ ကင္း၀န္မင္းႀကီးက တစ္ဖက္၊ တိုင္တားမင္းႀကီးႏႇင့္ စုဖုရား လတ္တို႔က တစ္ဖက္၊ အခ်ီအခ်ေျပာဆိုေနသျဖင့္ သီေပါမင္း မေ၀ခြဲႏိုင္၊ အမိန္႔မခ်ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနစဥ္ ကင္း၀န္မင္းႀကီးက ေၾကကြဲ ဆို႔နစ္ မခ်ိတင္ကဲစြာျဖင့္ ဤသို႔ေျပာရႇာပါသည္။ ''သိနားလည္သူမ်ားက ေျပာဆိုတာကို နားေထာင္ၾကရပါတယ္ အရႇင္ႏႇစ္ပါးရဲ႕'' ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

က်မ္းညႊန္း - ဥ႒ာ၀ေတာ-ဂါထာႏႇင့္နိဓီနံ၀ ပ၀တၲာနံ-ဂါထာ။ ဓမၼပဒအ႒ကထာ။

Ref: Eleven Weekly