ေခါင္းမာသူတိုင္း လူ႐ိုင္းမဟုတ္ဘူး

လူထုစိန္၀င္း
September 4, 2009

နတ္႐ွင္ေနာင္ရဲ႔ စာအုပ္ေတြ ေဘးမွာပံုထားၿပီး တအုပ္ကို ဖတ္ေနဆဲမွာ လူငယ္တစု ေရာက္လာ ၾကပါတယ္။ မၾကာခဏ လာေရာက္ ေမးျမန္း ေဆြးေႏြးေနက် ဂ်ာနယ္ သမားေတြပါ။ သူတို႔ထဲက တေယာက္က နတ္႐ွင္ေနာင္ စာအုပ္တအုပ္ ယူၾကည့္ၿပီး၊ နတ္႐ွင္ေနာင္ ႀကိဳက္သလားလို႔ ေမးပါတယ္။ "ရတုဘုရင္ပဲ မႀကိဳက္ဘဲ ေနပါ့မလား" လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ သူက အံ့ၾသဟန္ျပပါတယ္။

ေခါင္းမာတာ လူ႐ိုင္းမဟုတ္
ဒီလူငယ္အပါအ၀င္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက "အစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာတဲ့သူ" အျဖစ္ သိထား ၾကေလေတာ့ နတ္႐ွင္ေနာင္ကို မဖတ္ေလာက္ဖူးလို႔ ယူဆပံု ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေခါင္းမာတာနဲ႔ ႐ိုင္းစိုင္း ၾကမ္းတမ္းတာကို အတူတူပဲလို႔ ယူဆထားေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ေခါင္းမာတယ္ဆိုတာ ႐ိုင္းစိုင္း ၾကမ္းတမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယံုၾကည္ရာ တခုခုကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရလိုက္ငါးလိုက္ မလုပ္တတ္၊ မေနတတ္တာပါ။ ကိုယ္တိုင္ မွားတယ္လို႔ မယူဆဘဲနဲ႔လည္း ကိုင္စြဲထားတဲ့ အယူအဆကို အလြယ္တကူ မစြန္႔လႊတ္ တတ္ပါဘူး။ ရာသီေျပာင္းတိုင္း ပုတ္သင္ညိဳလို အေရာင္ လိုက္ေျပာင္းတတ္သူမ်ားက သူတို႔ အားနည္း ေပ်ာ့ညံ့မႈကို ခုခံ ကာကြယ္ဖို႔ အတြက္ သူတို႔က အရင္ သူမ်ားကို လက္ညိႇဳးထိုးေလ့ ႐ွိတာေၾကာင့္ ေခါင္းမာသူတိုင္းကို ႐ိုင္းစိုင္း ၾကမ္းတမ္းသူေတြ အျဖစ္ ျမင္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။

အစြဲႀကီးသူ သိမ္ေမြ႔တတ္
အစြဲအလမ္းႀကီးတတ္ သူေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အင္မတန္ သိမ္ေမြ႔ၿပီး စိတ္ကူး ယဥ္တတ္ (romantic) သူေတြ ျဖစ္ေလ့ ႐ွိပါတယ္။ ကားလ္မတ္နဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ပင္ပမ္း ႏြမ္းနယ္မႈကို တေယာထိုး ေျဖေဖ်ာက္ တတ္ၿပီး၊ ဟိုခ်ီမင္းနဲ႔ ေမာ္စီတုန္းတို႔ ဆိုရင္လည္း ကဗ်ာ ဆရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဆိုရင္လည္း ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အစ သခင္ႏု၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္းတို႔ အလယ္ သခင္သိန္းေဖ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္သန္းၿမိဳင္တို႔ အဆံုး ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ အစြဲလမ္းႀကီး ေခါင္းမာသူတိုင္းကို လူၾကမ္းေတြ၊ လူ႐ိုင္းေတြလို႔ ယူဆလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေခါင္းမာတယ္သာ အေျပာခံရတာ အီရတ္လို အာဖဂန္ နစၥတန္လို စစ္ေျမျပင္ေတြမွာ မူလတန္း ေက်ာင္းေလးေပၚ ဒံုးက်ည္ က်ေရာက္ ေပါက္ကြဲလို႔ ကေလးသူငယ္ေတြ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ေသဆံုးၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကို ျမင္တိုင္း၊ မ်က္ႏွာလႊဲ ပစ္မိတာ ခ်ည္းပဲ။ အိပ္ရာေဘးမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ ထားၿပီး ႐ွယ္လီ၊ ကိ၊ ဘိုင္႐ြန္၊ ၀ါ့ဒ္စ္၀ါ့သ္တို႔ရဲ႔ '႐ိုမန္တစ္' ကဗ်ာေတြကို ခုထိဖတ္တုန္း၊ နတ္႐ွင္ေနာင္၊ န၀ေဒး၊ လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္ တို႔ကိုလည္း ခုထိ ႀကိဳက္တုန္းပါပဲ။

စာတျခား လူတျခား
နတ္႐ွင္ေနာင္ကို ႀကိဳက္တာက သူ႔ကဗ်ာေတြကို ႀကိဳက္တာ။ လူကို ႀကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူး။ လူကိုေတာ့ စက္ဆုပ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ အမ်ိဳးသား သစၥာေဖာက္ပဲ။ ဒါေပမယ္လို႔ လူကို မုန္းတာနဲ႔ သူ႔စာေတြ မဖတ္ရ မႀကိဳက္ရလို႔ေတာ့ ဘယ္ေျပာလို႔ ျဖစ္မွာလဲ။ နယ္ခ်ဲ႕ သမားနဲ႔ ပူးေပါင္းတဲ့ အတြက္ ထိုက္တန္တဲ့ ဒဏ္ခတ္မႈကို သူခံရၿပီပဲ။ သူ႔စာေတြကိုပါ သူနဲ႔အတူ ေျမျမႇဳပ္ပစ္ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ စာတျခား၊ လူတျခား ခြဲျခား ၾကည့္ရမွာေပါ့။ လူက နယ္ခ်ဲ႕ သမားနဲ႔ ေပါင္းေပမယ့္ ကဗ်ာေတြက နယ္ခ်ဲ႕ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ ေတြမွ မဟုတ္တာ။ နတ္႐ွင္ေနာင္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ ရတုဘုရင္ဟာ နယ္ခ်ဲ႕ သမားရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေသဒဏ္ အစီရင္ ခံလိုက္ရတယ္ ဆိုတဲ့ အျဖစ္မွန္ကို သိထားရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ့္တိုင္ျပည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို သစၥာ ေဖာက္ၿပီး တိုင္းတပါး နယ္ခ်ဲ႕သမားရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ အျဖစ္ အသံုးေတာ္ ခံခဲ့သူမ်ားကိုေတာ့ ဘယ္လို အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ိဳးနဲ႔မွ ခြင့္လႊတ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။

နယ္ခ်ဲ႕အလိုေတာ္ရိေတြ
ပေဒသရာဇ္စနစ္ေနရာမွာ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္နဲ႔ အစားထိုးဖို႔ လုပ္တာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကင္း၀န္ မင္းႀကီးတို႔ တေတြကို အျပစ္ မတင္သင့္ဘူးလို႔ ဘယ္လိုပဲ ေ႐ွ႕ေနလိုက္လိုက္ နယ္ခ်ဲ႕ အလိုေတာ္ရိ အျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ ႐ြ႔ံ႐ွာ မုန္းတီးတာကိုေတာ့ ေဖ်ာက္ပစ္လို႔ မရပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕ စစ္တပ္ေတြ မႏၱေလး ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို သိမ္းၿပီးစ ကာလမွာ မ်ိဳးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ရရာ လက္နက္ စြဲကိုင္ၿပီး ခုခံ တိုက္ခိုက္ ေနၾကတာကို လက္နက္ခ်ၾကဖို႔၊ ေဒသအႏွံ႔ သြားၿပီး ေ႐ႊျပည္ေအးတရား ေဟာတဲ့ လုပ္ရပ္ ေတြကိုေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ေအာ့ႏွလံုး နာမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကင္း၀န္အုပ္စုက ပေဒသရာဇ္ စနစ္ တိုက္ဖ်က္တာ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ လိုလားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ အက်ိဳးစီးပြါး အတြက္ သူတို႔ၾသဇာ အာဏာ တည္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့ၾကတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မသမာတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ (ulterior motive) နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တာေတလန္အက်င့္ဆိုးတဲ့
ေလာကမွာ မမွားဖူးသူ မ႐ွိပါဘူး။ အေလာင္းေတာ္ျမတ္ႀကီးေသာ္မွ မွားခဲ့လို႔ ေျခာက္ႏွစ္ လံုးလံုး ဒုကၠရ စရိယာ က်င့္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒါကို နားလည္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ မွားမွား မသိလို႔မွားတာ မတတ္လို႔ မွားတာကို အပစ္မျမင္ပါဘူး။ မွားမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ကိုယ္က်ိဳး စီးပြါးအတြက္ "ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ" စိတ္ဓာတ္ မ်ိဳးထားတဲ့ မသမာတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ (ulterior motive) နဲ႔ လုပ္ေဆာင္တဲ့ အမွားမ်ိဳး ကိုေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ႐ြ႔ံ႐ွာပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ ခြင့္မလႊတ္ပါဘူး။ နတ္႐ွင္ေနာင္တို႔ ကင္း၀န္ မင္းႀကီးတို႔ စာေတြကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ ဖတ္ျမဲဖတ္ဆဲ ျဖစ္ေပမယ့္ နယ္ခ်ဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ သမားအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့တာေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွာ ေမ့မထားပါဘူး။ အလားတူပဲ လြတ္လပ္ေရး ေခတ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာ စာေရးဆရာေတြ ထဲမွာ စာကို ႀကိဳက္သေလာက္ လူကို မႀကိဳက္ႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာေတြ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသားမႈမွာေတာ့ "႐ွာမွ႐ွား" ဆိုေလာက္ သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ လူၾကေတာ့ "တာေတလန္ အက်င့္ဆိုးတဲ့ အရည္းတကာ့ ထိပ္သီး႐ွင္မထီး" ဆိုတဲ့ စကားထက္ေတာင္ ပိုလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုရမယ့္ သူေတြပါ။

မသမာရည္႐ြယ္ခ်က္
အက်င့္ဆိုးတယ္ဆိုတာ အရက္ေသာက္တာကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရက္ သမားတိုင္း အက်င့္ မဆိုးပါဘူး။ ဆရာ ပီမိုးနင္းတို႔၊ ဆရာ မဟာေဆြတို႔ ဆိုတာ တိုင္းသိျပည္သိ အရက္ႀကိဳက္ သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမ်ားဟာ အရက္ေသာက္ေပမယ့္ သူတို႔ ခ်မ္းသာ ႀကီးပြါးေရး အတြက္ ျပည္သူ လူမ်ိဳးနဲ႔ စာေပအေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာ မေဖာက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ သစၥာ မေဖာက္႐ံုသာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းက်ိဳး ျပည္က်ိဳးကို ေ႐ွ႔တန္းက လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္ဆိုး ဆိုတာက ကိုယ္ႀကီးပါြး ခ်မ္းသာဖို႔၊ ကိုယ္ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားဖို႔၊ ကိုယ့္အတြက္ အခြင့္ထူးေတြ ခံစားရဖို႔ ဆိုတဲ့ "မသမာတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္" (ulterior motive) ေတြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္တာ မ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ေ႐ွးကလည္း အမ်ားႀကီး ႐ွိခဲ့သလို ခုေခတ္မွာလည္း အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္မွာ အမ်ားဆံုး ႐ွိေပမယ့္ စာေပ နယ္မွာလည္း မနည္းလွပါဘူး။

စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်မႈ
ကိုယ္မွန္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တာ တခုခုကို လုပ္ရင္းနဲ႔ မွားသြားတာဟာ အျပစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္တာ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ကိုယ္က်ိဳး စီးပြါးေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ယံုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ လုပ္ျပတာမ်ိဳးကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ ေအာက္တန္းက်မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ပါ။ အယူအဆ မွားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ဖူး။ အယူအဆကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳး ႐ွာတာကသာ အျပစ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ လက္ခံ ယံုၾကည္ထားတဲ့ အယူအဆေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ မွန္တယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ထိ မွန္ေနဦးမယ္ ဆိုတာ အေသအခ်ာ မေျပာႏိုင္ဘူး။ အေသအခ်ာ ေျပာႏိုင္တာကေတာ့ ခုခ်ိန္အထိ အမွန္ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးလို႔ ယံုၾကည္တယ္ ဆိုတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္လို မယံုၾကည္ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ႐ွိေနတာပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ မတူလို႔ ရန္သူလို သေဘာမထား ပါဘူး။ သူယံုၾကည္တာကို ႐ိုးသား ေျဖာင့္မတ္စြာ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ သူမ်ားကို အယူအဆ မတူေပမယ့္ ေလးစား ႐ိုေသပါတယ္။ ကြယ္လြန္သူ သတင္းစာဆရာႀကီး ျမန္မာ့အလင္း ဦးသန္ညြန္႔ ဆိုတာ အင္မတန္ ႐ိုသား ေျဖာင့္မတ္တဲ့ သတင္းစာ ဆရာႀကီး တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ယံုၾကည္မႈျခင္းကေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မတူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို အထူးကို ေလးစား တန္ဘိုး ထားပါတယ္။ ကိုယ့္ဆရာ မျဖစ္ဖူးေပမယ့္ အခါႀကီး ရက္ႀကီးမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ သူကလည္း သူ႔ေအာက္ အသက္အမ်ားႀကီး ငယ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အင္မတန္ ခင္တြယ္ ႐ွာပါတယ္။ သူ႔က်န္းမာေရး သိတ္မေကာင္းတဲ့ ၾကားကေတာင္ တပါတ္ တေခါက္ေတာ့ အနည္းဆံုး မွန္မွန္လာၿပီး စကားေတြ ေျပာပါတယ္။ တခါတေလမ်ား မနက္တေခါက္ ညေနတေခါက္ေတာင္ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္လာတတ္တာ။ အိမ္ခ်င္းက နီးတာကိုး။

လိမ္တာသိဖို႔ အေရးႀကီး
ယံုၾကည္ခ်က္ကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ အခိုင္အမာ ကိုင္စြဲထားသူကို ဆန္႔က်င္ဘက္ အယူအဆ ႐ွိသူပဲျဖစ္ေစ ေလးစား တန္ဘိုးထား တတ္သူဟာ စိတ္ဓါတ္ ရင့္က်က္ ျပည့္၀သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္တေယာက္ ႀကီးပြါး ခ်မ္းသာဖို႔ အတြက္ မယံုတာကို ယုံခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး လိမ္ေနတဲ့ သူေတြကို ခြဲျခား သိျမင္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေကာက္က်စ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသားကို စည္းျခား ထားလိုက္ ရမွာပါ။ ဒီလူေတြဟာ၊ နတ္႐ွင္ေနာင္လို၊ ကင္း၀န္လို အႏၱရာယ္ ႀကီးမားသူေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ပဲ ဆိုလိုက္ ခ်င္ပါတယ္။

လူထုစိန္၀င္း