စည္းကမ္းရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္ႀကီးကို ျမင္ေယာင္ျခင္း

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၁၁/ မတ္ ၂၀၁၀

နအဖစစ္အစိုးရက ေရြးေကာက္ပြဲအသံေတြ ေပးတာ ၾကားရတိုင္း၊ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲကို ထံုးသုတ္-ေရႊခ် ေျပာၾကတာေတြ ၾကားရတိုင္း ဒီေရြးေကာက္ပြဲကေန ေပၚလာမယ့္ လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ပံုကို စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ စဥ္းစားနည္းဟာ ကေလးဆန္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ လူၿပိန္းဆန္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ အလြယ္ဆံုး ကိစၥတခုကိုပဲ အရင္ဆံုးေတြးမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တကယ္လို႔ သူတို႔ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒအရ “သမၼတ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ေရး အဖြဲ႔” ဆိုတာက ဗိုလ္သန္းေရႊကို သမၼတအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ၿပီးလို႔ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေၾကညာလာၿပီဆိုရင္ ဘယ္သူကမ်ား ဆန္႔က်င္ရဲမလဲ၊ စင္ၿပိဳင္အမည္တခု တင္ရဲမလား ဆိုတာပါ။ အဲဒီလိုအခါမွာ လႊတ္ေတာ္ခန္းမႀကီး တခုလံုးဟာ ၿငိမ္က်သြားမလား၊ ဆူပြက္သြားမလား၊ တိုးတိုးေျပာသံေတြ မသဲမကြဲ ၾကားလာရမလား၊ သူ႔ထက္ငါဦး အလုအယက္ ေထာက္ခံၾကမလား၊ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္ေနၾကမလား၊ ဘာပဲေျပာေျပာ “စစ္မွန္ၿပီး စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီ” ႀကီးကို က်င့္သံုးေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ စည္းကမ္းတက်ေတာ့ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ မဆလ လက္ထက္တုန္းက ဗိုလ္ေနဝင္း စကားေျပာေနရင္ အေပါ့အပါးေတာင္ ထမသြားၾကရဘူး ဆိုသမို႔လား။ ဒီလႊတ္ေတာ္ထဲက စားပြဲေတြ ေအာက္မွာ အသံဖမ္းစက္ေတြ တပ္မထားေပမယ့္ ကလို႔စ္ ဆားကစ္တီဗီြ (close circuit TV) လို တီဗီြ ကင္မရာေတြနဲ႔ေတာ့ လူအားလံုးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

တဆက္တည္း ဆက္ေတြးမိတာက အဲဒီၾကပ္ေျပးက လႊတ္ေတာ္ႀကီးမွာ (၂၅) ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ စစ္တပ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီး မ်ားက လႊတ္ေတာ္ခန္းမ အတြင္း ဘယ္လိုေနရာမွာ ထိုင္ၾကမွာလဲ ဆိုတာပါ။ တျခား ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ၾကားမွာပဲ ေရာထိုင္မွာလား။ ဒါဆိုရင္ က်န္တဲ့လူေတြ စိတ္ထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရး လာထိုင္ေနတယ္လို႔ ခံစားရမလား။ အေနက်ဳံ႕ၾကမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အင္ဒိုနီးရွား လႊတ္ေတာ္မွာလို သူတို႔ခ်ည္းသတ္သတ္ သီးသန္႔ထိုင္မွာလား။ တရား႐ံုးက ဂ်ဴရီအဖြဲ႔လို ထိုင္ေနမွာလား။ ဒီဘယ္သူ႔ မဲတမဲမွ မရခဲ့တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ လႊတ္ေတာ္ကို ယူနီေဖာင္းဝတ္နဲ႔ တက္လာၾကမွာလား၊ အရပ္ဝတ္နဲ႔ တက္လာၾကမွာလား။ ၾကပ္ေျပးက လႊတ္ေတာ္ဆိုတာ ႀကီးထဲမွာ တေနရာက ကြက္ၿပီး စိမ္းေနရင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ထဲမွာေတာ့ ထင္းေနမွာပဲ။ ဗိုလ္သန္းေရႊနည္း ဗိုလ္သန္းေရႊဟန္ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ လကၡဏာေပါ့ေလ၊ ဒါေလာက္ေတာ့ ရွိမေပါ့။

တကယ္လို႔မ်ား လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြထဲက တေယာက္ေယာက္ကေန အစိုးရ ဆန္႔က်င္တဲ့ အယူအဆတခုကို တင္ျပေနပါၿပီတဲ့၊ ဒါကို အဲဒီအစိမ္း အုပ္ထဲက တေယာက္က ေခ်ာင္းဟန္႔သံ က်ယ္က်ယ္ ေပးလိုက္ရင္ ဘယ္လို ျဖစ္သြားမလဲ။ ဆက္ေျပာဝံ့ပါ့မလား။ အဲဒီ စစ္ဗိုလ္အုပ္စုထဲက တင္တဲ့ အဆိုတခုကို က်န္တဲ့လူေတြက ဆန္႔က်င္ခြင့္ ႐ွိပါ့မလား။ “ေခါင္းညိတ္လိုက္႐ံုမွ အပ က်ေနာ္ကေကာ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း” ဆိုတဲ့အျဖစ္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ ၾကရပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္၊ အဲဒီလိုေလထုထဲမွာ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ တက္လာတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ တေယာက္မက်န္ (၇၅) ရာခုိင္ႏႈန္းကို စုစည္းၿပီး ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဖို႔ အဆိုေတြ တင္ၾကမွာတဲ့။ နားရွိလို႔သာ ၾကားမိရတာပါပဲ။

ဒီေတာ့ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးတြင္ တပ္မေတာ္၏ ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲ ဆိုတာကို ကမာၻေရာ၊ ျမန္မာကပါ မၾကာခင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ၾကရပါေတာ့မယ္။ ေက်ာခ်ေတာ့ စစ္ဗိုလ္မွန္း သိၾကကေရာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထဲ ေလာက္ကစၿပီး တပ္မေတာ္ အရာရွိတဦး ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ သံုးၿပီး ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ အဆက္မျပတ္ ေရးတာေတြ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ တနည္း သူတို႔လုပ္ခ်င္တဲ့ ဥပေဒကို လူထုက ဘယ္လို တု႔ံျပန္မလဲလို႔ ေသြးတိုး စမ္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူတို႔ရဲ႕ “အမ်ိဳးသားညီလာခံ” ဆိုတာမွာ စစ္တပ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ထည့္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါဟာလည္း သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ လႊတ္ေတာ္မ်ဳိးအတြက္ ေျမစမ္း ခရမ္းပ်ဳိးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို “စေပ့စ္”ေတြ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ လႊတ္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ စစ္ဗိုလ္ေတြက တိုင္သံေပးလိုက္၊ “တတိယ အင္အားစု” အမည္ခံေတြက (ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ပါရွိခဲ့ေသာ္) ေဖာက္သံေပးလိုက္နဲ႔ အတိုက္အခံေတြအေပၚ စီရင္ခ်က္ေတြ ခ်ၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာေတာ့မွာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔ရဲ႕ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ၊ စာမ်က္ႏွာ (၃) အခန္း (၁) ႏိုင္ငံေတာ္ အေျခခံမူမ်ား အပိုဒ္ (၆) (စ) မွာ ပါတဲ့ “အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္က ပါဝင္ထမ္းေဆာင္” တာေတြကို ျပည္သူေတြ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ရင္ဆိုင္ရပါေတာ့မယ္။ မွန္ပါတယ္၊ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္တုန္းက ဖြဲ႔စည္းပံုမွာေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြ မပါပါဘူး။ မပါတဲ့ အေၾကာင္းက အဲဒီတုန္းက မဆလ တပါတီတည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္၊ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ မဆလနဲ႔ မဆလေတြသာ ရွိေနၿပီး မဆလ စစ္အုပ္စု၊ စစ္အုပ္စုမဆလ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗမာျပည္မွာ သမိုင္းမွာရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမ်ားကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ပထမဆံုးက ကိုလိုနီေခတ္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္မွာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ဗမာျပည္ကို အိႏၵိယ လက္ေအာက္ကေန ခြဲထုတ္ၿပီးေနာက္ ျပ႒ာန္း သတ္မွတ္ေပးခဲ့တဲ့ ‘၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဥပေဒ’ (1935 Government of Burma Act) ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လို႔လည္း လူသိမ်ားခဲ့တဲ့ ဒီဥပေဒကို ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒလို႔ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္။ ဒီဥပေဒအရ လႊတ္ေတာ္ (၂) ရပ္ သတ္မွတ္ ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခား ဆက္သြယ္ေရး၊ ကာကြယ္ေရး၊ ဘာသာေရး၊ ေတာင္တန္းေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ေငြေရးေၾကးေရး ေပၚလစီ၊ ေငြစကၠဴနဲ႔ ေငြဒဂၤါးကိစၥ စတဲ့ အေရးပါေသာ ကိစၥမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘုရင္ခံမွာသာ စိတ္တိုင္းက် စီရင္ပိုင္ခြင့္ အာဏာ (Discretionary Power) ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္လည္း ပါေနပါတယ္။ စစ္တပ္ကေတာ့ အဂၤလန္က ဘုရင္၊ ဘုရင္မ လက္ထဲမွာပဲ ရွိပါတယ္။

ေနာက္တခုက ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက ရခဲ့တဲ့ “လြတ္လပ္ေရးကာလ” တုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကာလတုန္းက အစိုးရ ႐ံုးေတြမွာ တရား စီရင္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘဲ ဂ်ပန္ စစ္တပ္မွာသာ တရားစီရင္ခြင့္ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက“ဗမာျပည္အစိုးရ” ဟာ ဘီအိုင္ေအတပ္ ကိုသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ခြင့္ရွိၿပီး ဗမာျပည္ထဲမွာ ရွိေနၿပီး အဆမတန္ အင္အား ပိုမိုႀကီးမားတဲ့ ဂ်ပန္တပ္ႀကီးကိုေတာ့ တိုက်ဳိမွာေနတဲ့ ဂ်ပန္ဧကရာဇ္ ဘုရင္ကသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။

အခုလည္း နအဖစစ္အစိုးရရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒဟာ လႊတ္ေတာ္ရဲ႕အခြင့္အာဏာေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ကန္႔သတ္ ထား႐ံုမက စစ္တပ္ကို သူတို႔ စစ္အုပ္စုကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ ခ်ဳပ္ကိုင္ခြင့္ မရေအာင္ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒအခန္း (၇) မွာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ခ်ဳပ္ကိုင္ခြင့္ေတြသာ ပါရွိပါတယ္။ ဒီတပ္မေတာ္က အစိုးရအဖြဲ႔ကို နာခံရမယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚ သစၥာရွိရမယ္ ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိး တလံုးမွ မပါပါဘူး။ စစ္တပ္ဟာ တတိုင္းတျပည္လံုးရဲ႕ အထက္၊ သူတို႔ ဖန္တီးထားတဲ့ “လႊတ္ေတာ္” ရဲ႕ အထက္မွာပဲ ရွိေနပါတယ္။ ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီးကို သမၼတက တိုက္႐ိုက္ခန္႔တာ၊ ဒီဝန္ႀကီးကပဲ စစ္ေကာင္စီ (လံုၿခံဳေရးေကာင္စီ) ကို တိုက္႐ိုက္တာဝန္ခံရတာ၊ တပ္ဖြဲ႔စည္းတာ၊ ခန္႔အပ္တာ၊ ရာထူးတိုးတာ စတာေတြအားလံုးကို ကက္ဘိနက္ကေတာင္ ေျပာဆိုခြင့္မရွိတာ စတဲ့အခ်က္ေတြကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္း ခ်က္ႀကီးကခ်ည့္ အထက္က ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။ ဒါကို အထက္မွာေျပာသလို (၇၅) ရာခုိင္ႏႈန္းအင္အား စုစည္းၿပီး ေျပာင္းလဲမယ္လို႔ ေျပာသံၾကားရေတာ့ ‘ေျပာလည္း ေျပာထြက္ပါေပ့’ လို႔သာ မွတ္ခ်က္ ခ်ရပါေတာ့တယ္။

တကယ္က ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးက စလို႔ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးေတြ အေနနဲ႔ ဒီစစ္တပ္ကို ဒီအတိုင္း ဆက္ထိန္းသြားလို႔ မရမွန္း သေဘာေပါက္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တပ္ေတြကို စီးပြားရွာခြင့္ (တရားမဝင္) အခြန္ေကာက္ခြင့္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပ္ကို ဒါေလာက္ ဖ်က္ဆီး႐ုံနဲ႔ မလံုေလာက္မွန္း သိလို႔ အာဏာပါခြဲေပးၿပီး ထိန္းဖို႔ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုကို ေရးဆြဲခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဓနဥစၥာ အဆီအႏွစ္၊ ေက်ာ႐ိုး လုပ္ငန္းအားလံုး စစ္အုပ္စုလက္ထဲ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္ေနပါၿပီ။ လိုအပ္ေနတာက အဲဒါကို တရားဝင္ ဥပေဒအာဏာနဲ႔ အကာအကြယ္ ေပးဖို႔သာ ျဖစ္ၿပီး ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒ၊ ၂ဝ၁ဝ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ စတာေတြဟာ အဲဒီအတြက္ စီမံခ်က္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးမွာ သမိုင္းတရားခံျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ဒီဘြဲ႔ကို မလိုခ်င္ပါဘူး။ ဒါဟာ တမင္ရည္ရြယ္ၿပီး လုပ္သူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မရည္ရြယ္ဘဲ လုပ္မိသူပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရပ္ကို အေၾကာင္းျပဳပီး သတ္မွတ္ၾကတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ေႏွာင္းလူေတြက သတ္မွတ္ၾကတာပါ။ ေႏွာင္းလူေတြမွာက ဒီေန႔ရွိေနတဲ့ အကန္႔အသတ္ေတြက လြတ္ကင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကို တကယ္တမ္း ေလးေလးနက္နက္ လုပ္သူ၊ ကိုယ့္ဘဝကို ႏိုင္ငံေရး လုပ္ငန္းထဲမွာ ႏွစ္ထားသူေတြဟာ ဒီလို တရားခံျဖစ္မွာကို သိပ္သတိထား ေရွာင္ရွားရပါတယ္။ လာမယ့္ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္စိုးမႈကို ေရရွည္ အသိအမွတ္ ျပဳေပးလိမ့္မယ္ ဆိုတာ ရွင္းေနလ်က္နဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွ တပါး အျခားမရွိလို႔ ေျပာေနသူမ်ားဟာ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔နဲ႔ တတန္းတည္း တရားခံစာရင္း ဝင္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အနည္းဆံုး ႀကံရာပါေပါ့။

Ref: ေခတ္ၿပိဳင္