ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သမိုင္းလူျပက္ပဲ

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၂၄ ဇူလိုင္ ၂၀၀၉

ဒီတေလာ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ အေတာ္ က်ယ္က်ယ္ေလး ၾကားလာရတဲ့ အယူအဆ တခုက “ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တာကို လုပ္တဲ့ အႏုပညာပဲ” ဆိုတာပါ။ ဒါကို ဂ်ာနယ္တခုရဲ႕ အယ္ဒီတာ့ အာေဘာ္မွာ ေတြ႔ရသလို ေမာင္(ဦး)စူးစမ္းရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး တခုမွာလည္း ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေတြနဲ႔ တဆက္တည္း ေဖာ္ျပေလ့ ရွိတဲ့ ယူဆနည္းက နအဖရဲ႕ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ဗမာျပည္မွာ နဂိုက လံုးဝလႈပ္ရွား လုပ္ကိုင္ခြင့္ မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြ အဖို႔ လႈပ္ရွားဖို႔ခြင္ (သူတို႔အ သံုးအႏႈန္းအရ ဆိုရင္ Space) ရတာပဲ၊ ဒါကို မုခ် အသံုးခ်ရမယ္။ လုပ္ငန္းအားလံုးဒီကေန အစျပဳရမယ္ လို႔လည္း ဆိုၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထြန္းကားေရး၊ တိုင္းျပည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ အားလံုးအတြက္ အစျပဳခ်က္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေဖာ္ျမဴလာ ထုတ္ေပး ၾကပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားဖို႔ ခြင္ဆိုတဲ့အယူအဆကို တင္သူေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း မနည္းဘူး ဆိုတာကို သတိထားမိပါတယ္။

“ဘာမွမရွိတာထက္စာရင္ နည္းနည္းရွိတာက ေတာ္ေသးတယ္”၊ ဘာဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒမွ မရွိတာနဲ႔ စာရင္ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ရွိတာဟာ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ ထြက္လာၿပီးေနာက္ ဆက္တိုက္ ေပၚလာတဲ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ခါေတာ္ မီအယူအဆေတြလို႔ ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။

နအဖရဲ႕ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလာတာနဲ႔အမွ် နအဖရဲ႕ လမ္းျပ ေျမပံုထဲက နံပါတ္ (၆) အဆင့္ကို အကာ အကြယ္ေတြေပးတာ၊ ေထာက္ခံတာေတြ ဆက္တိုက္ ေပၚထြက္လာတယ္ လို႔ နားလည္ မိပါတယ္။ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ လက္ထက္မွာ ရာစုႏွစ္ တဝက္နီးပါး အသက္ရွင္လာခဲ့သူ တဦးအေနနဲ႔ ဒီလို အခ်ိန္အခါမွာ ဒီလို ေရးသူေတြ ေပၚတယ္ဆိုတာက တရားတခုလို႔ပဲ သေဘာထားမိပါတယ္။ မအံ့ၾသမိေၾကာင္း ဝန္ခံ လိုက္ပါရေစ။ ဘယ္သူေတြက ေရးမလဲ။ ဘယ္လိုေတြ ေရးမလဲဆိုတာဘဲ ေစာင့္ၾကည့္မိခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ အစီအရီ၊ အယူအဆ တမ်ိဳးစီနဲ႔ ထြက္လာၾကပါၿပီ။ ဒီေနရာမွာ တမ်ိဳးစီဆိုလို႔ အႏွစ္သာရနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ တခုနဲ႔တခု ကြဲျပားတယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ အဲဒီသေဘာနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ၿဗိဇံုနဲ႔ၿဗံဳဇိေတြပါ။

ကိုယ့္အယူအဆတခုကိုတင္ရာမွာ ဒီအယူအဆ ခိုင္လံုမႈကို ေျပာတာထက္ ဒါကို ဆန္႔က်င္တဲ့ လူေတြဟာ “စိတ္ကူး ယဥ္တာ၊ လက္ေတြ႔မက်တာ” လို႔ တုိက္ခိုက္ပါတယ္။ ဒါက နည္းနည္းေတာ္ပါေသးတယ္။ သူနဲ႔ မတူသူေတြဟာ “ေလႀကီးမိုးႀကီးသမားေတြ၊ လက္ဝဲစြန္း သမားေတြ၊ မ႐ိုးသားတဲ့ လူေတြ၊ အေယာင္ေဆာင္ သမားေတြ” စသျဖင့္လည္း ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ တြယ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒီလို ပုဂၢိဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္မယ္ဆိုရင္ တိုက္ခိုက္လို႔ ရတာခ်ည္းပဲေပါ့။ ေမာင္(ဦး)စူးစမ္းဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ႏိုင္ငံေရး သမားလို႔ေတာင္ မခံယူရဲ ေတာ့ဘူး ပဲဟာ။ သူဟာပစ္ၿပီးသား က်ည္ခြံျဖစ္သြားၿပီလို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေရးေနတာပါ။ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ မတူသူေတြကို ပုဒ္မ အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္တာ၊ အစိုးရနဲ႔ ရန္တိုက္ေပးတာ စတဲ့လုပ္နည္းေတြဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္ေခတ္မဆို ရွိတတ္တာခ်ည္းမို႔ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြက အဲဒီလိုပဲ လုပ္တတ္တယ္လို႔ ေအာက္ေမ့လိုက္ပါမယ္။

အခုဒီ “ျဖစ္ႏိုင္တာကိုလုပ္တဲ့အႏုပညာပဲ” ဆိုတာကို ေစာေၾကာၾကည့္ပါမယ္။ သူတို႔ ေျပာတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္တာ ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ။ ဘယ္သူ႔အေနနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တာကို ေျပာတာလဲ။ တကယ္က သူတို႔ေျပာတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္တာဆိုတာဟာ နအဖက ခြင့္ျပဳတာေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါကို ျပန္လွန္ေျပာရရင္ နအဖ ခြင့္မျပဳတာ မွန္သမွ်ဟာ မျဖစ္ႏိုင္တာပါ။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔။ နအဖ ခြင့္မျပဳတာေတြ မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါပဲ။ ဒါကိုပဲ သူတို႔က “အႏုပညာ” လို႔ ကင္ပြန္းတပ္ ေပးထားပါတယ္။

ေမာင္(ဦး)စူးစမ္းကဆိုရင္ ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေရးမွာ “ဘယ္သူက Dictate လုပ္ေနတာလဲ” ဆိုၿပီး “စစ္တပ္ေနာ္-စစ္တပ္” လို႔ မေျပာ႐ံု တမယ္ ၿဖဲေျခာက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္တခါ သူက “မႏူးမနပ္ေတြ Anti-military (စစ္တပ္ ဆန္႔က်င္ေရး) မလုပ္ၾကနဲ႔” လို႔လည္း သတိ ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး တေယာက္ေတာ့ အေရးအခင္း ကာလမွာ “စစ္တပ္ကိုလံုးဝ မျပစ္မွားနဲ႔” လို႔ ေျပာခဲ့တာနဲ႔ပဲ ႏိုင္ငံေရး အမိႈက္ပံုထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ ပါတယ္။ အခုလည္း စစ္အာဏာရွင္ေတြကို စိတ္နဲ႔ေတာင္ ျပစ္မွားခြင့္မရွိတဲ့ “စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီ” ကို အ႐ိုးမ်ားသေလး၊ ေခ်းခါးသေလး မေျပာၾကနဲ႔လို႔ သူတို႔တေတြက မာမာတင္းတင္း ေျပာေနၾကပါတယ္။

မဆလေခတ္တုန္းက ‘ခ’ သံုးလံုးေပၚလစီ (ခိုင္းတာလုပ္၊ ေခၚရင္လာ၊ ခံမေျပာနဲ႔)၊ ေထာင္ထဲမွာ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ “ေပးတာယူ၊ ေကၽြးတာစား၊ စကားမမ်ားနဲ႔”၊ ေခါင္းထဲမွာ ျပန္ေပၚလာတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ေရးတာေတြ ထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ျမင္သာတဲ့ အခ်က္တခ်က္ကေတာ့ နအဖ အစိုးရဘက္ကို တစက္မွ အျပစ္မတင္၊ နအဖဘက္က ဘယ္အခ်က္ျဖင့္ ေလွ်ာ့ေပး သင့္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး တေၾကာင္း တပါဒမွ် မေရးတာပါဘဲ။

နအဖစစ္အာဏာရွင္ေတြက ေရးဆြဲတဲ့လမ္းျပေျမပံုကေန စစ္တပ္က (၂၅) ရာခိုင္ႏႈန္း ယူထားမယ့္ လႊတ္ေတာ္ကို ေမြးထုတ္ လိုက္ပါတယ္။ တခါ အဲဒီလို လႊတ္ေတာ္ကေန စစ္တပ္က ေရးဆြဲၿပီး မတရား အတည္ျပဳထားတဲ့ စစ္တပ္ကို အခ်ိန္မေရြး အာဏာသိမ္းခြင့္ ေပးထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို တရားဝင္ အတည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာပါမယ္။ ဒီကေန ေပၚထြက္ လာမယ့္ ဒီမိုကေရစီကေန ဘယ္လို ႏိုင္ငံေရး၊ ဘယ္လို ဒီမိုကေရစီေတြ ဆက္ထြန္းကားမယ္ ဆိုတာ ရွင္းေနတာပါ။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံေရးေဘာင္၊ ႏိုင္ငံေရးခြင္ကိုပဲ “လႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့ခြင္” လို႔ ေထာက္ျပၿပီး အားလံုးကို ပံုေအာ ခိုင္းေနၾကတာပါ။ ဒါကိုပဲ ျဖစ္ႏိုင္တာလို႔ေျပာၿပီး သူတို႔နဲ႔ မတူသူေတြကို မျဖစ္ႏိုင္တာေျပာတဲ့ စကားႀကီး စကားက်ယ္ သမားေတြ၊ လက္ေတြ႔ မက်သူေတြလို႔ ေျပာေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လာလတၱံ႔ေသာ နအဖရဲ႕ “စည္းကမ္းရွိတဲ့ဒီမိုကေရစီ” ရဲ႕ ေရွ႕ေျပး လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ မ်ားလား၊ မစဥ္းစားဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။

ေကာင္းပါၿပီ။ အဲဒီ “ခြင္” မွာ ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ။ ပါတီ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေထာင္ခြင့္ ရပါမယ္။ အမတ္ေတြ ျဖစ္လာ ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ “ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲမ်ား” နဲ႔ “တပ္မေတာ္” ကို ေဝဖန္ေျပာဆို ေရးသားခြင့္ ရွိမလား။ ဆန္႔က်င္ ဆႏၵျပခြင့္ ရွိမလား။ (ႏိုင္ငံေရး ပါတီေတြ အခ်င္းခ်င္း ေဝဖန္ တိုက္ခိုက္ခြင့္ေတြ ေပးမွာကေတာ့ သံသယ ျဖစ္စရာ မလိုပါဘူး)။ ေနာက္ၿပီး ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ အနီးေခတ္ သမိုင္းကို အမွန္အတိုင္း ေရးသားေဖာ္ျပခြင့္ရွိမလား။ အဲဒါေတြမပါတဲ့ ႏိုင္ငံေရးမ်ိဳးေတာ့ အခုလည္း လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရေနတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

“ခြင္” ဆိုတာေတာ့ေပးပါရဲ႕၊ အဲဒီ “ခြင္” ကေန ငါတို႔ကို ႀကိဳက္သေလာက္ ခ်ီးက်ဴးစမ္း ကြာလို႔ ဖြင့္ေပးထားတာမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူးထင္ပါတယ္။ “ခြင္” ထဲမွာ ဘုရင္လုပ္ခြင့္ မေပးဘဲ ေမ်ာက္ေလာင္းပဲ လုပ္ခိုင္းေနတယ္ ဆိုရင္ ဘယ့္ႏွယ္ ေျပာပါ့မလဲ။ ခြင္တခု ေပးတယ္ဆိုတိုင္း ခြဲျခားမႈ မရွိဘဲ ေထာက္ခံ ႀကိဳဆိုေနတာ မွားပါတယ္။

အထက္မွာတင္ျပခဲ့တဲ့ အယူအဆကို တင္ျပသူေတြထဲက ဘယ္တေယာက္ ကမွ နအဖ စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အယူ အဆေတြ၊ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ ေျပာင္းကုန္မွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို ေျပာင္းယူမယ္လို႔ မေျပာၾကပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔က လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ (၂၅) ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ သမၼတေနရာ၊ ေနာက္ၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ ဝန္ႀကီးေနရာေတြကို စစ္တပ္ကို ထာဝရယူထားခြင့္ ျပဳမယ္လို႔ အာမခံတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု တို႔ရဲ႕ ဟိုဘက္မွာ လူတခ်ိဳ႕ အမတ္ျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာေလာက္က လြဲလို႔ သူတို႔ဟာ ဘာမွ ဝမ္းပါးေလာက္ေအာင္ ေထာက္မျပႏိုင္ၾကပါဘူး။ စစ္တပ္ ကိုယ္စားလွယ္ ပါဝင္မႈကို (၂၅) ရာခိုင္ႏႈန္းကေန တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့သြားေအာင္ လုပ္ယူမယ္လို႔ေတာင္ ဘယ္သူမွ မေျပာဝံ့ပါဘူး။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို “ဝမ့္ေစြ႔” ေႂကြးေၾကာ္ဖို႔ အမတ္လုပ္ရတာ ဆိုရင္ေတာ့ သမိုင္းလူျပက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ ပါလိမ့္မယ္။

Ref: ေခတ္ၿပိဳင္