January 23, 2010
ဗိုလ္သန္းေရႊက ဒီႏွစ္ထဲမွာ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္မယ့္ အေၾကာင္း ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ သူတို႔ ေရြးေကာက္ပြဲ မလုပ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္း ဆက္သြားေနရင္ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာ ပိုခ်ဥ္ပတ္ျဖစ္လာမယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ဗိုလ္ပံုအလယ္မွာ သူတို႔ ပံုရိပ္ကို နည္းနည္းေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပိုေကာင္းလာေစ မလားလို႔။ ေနာက္ၿပီး ဒီေရြးေကာက္ပြဲကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျပည္တြင္း ျပည္ပက ဗမာျပည္သားေတြ ထဲမွာ သူတို႔ကို ေထာက္ခံတဲ့သူေတြ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မယ္။ တနည္း အရပ္ဝတ္ အလိုေတာ္ရိေတြ ထပ္ေမြးႏိုင္မယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား ႀကီးငယ္၊ ေဟာင္းသစ္၊ ပညာတတ္၊ လူမ်ိဳးစု၊ အလႊာ အသီးသီးထဲမွာ သူတို႔ အလိုေတာ္ရိ၊ ဒါမွမဟုတ္ မဆန္႔က်င္ရဲသူေတြ ထြက္လာမွာ ေသခ်ာတယ္။ အနည္းဆံုး သူတို႔ ေထာက္လွမ္းေရး အတြက္ ဘီလူးစည္း လူစည္း ကြဲသြားတာေပါ့။
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ယူနီေဖာင္းဝတ္နဲ႔ အာဏာယူထားခဲ့တဲ့ေနာက္ အရပ္ဝတ္ေတြကို ကက္ဘိနက္ထဲမွာ ထည့္မလို႔ လုပ္တဲ့ နအဖရဲ႕ ဒီေျခလွမ္းမွာ အခု သူတို႔အတြက္ အႀကီးမားဆံုး အတားအဆီးႀကီး တခုကို ႀကဳံေတြ႔ေနရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေရႊဂံုတိုင္ ေၾကညာစာတမ္းပဲ။ ဒီတပြဲဟာ ေရႊဂံုတိုင္ ေၾကညာစာတမ္းနဲ႔ နအဖရဲ႕ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒတို႔ က်ားနဲ႔ ဆင္ လယ္ျပင္မွာ ေတြ႔တဲ့ ပြဲလို႔ဆိုရင္ မမွားဘူး။ ဒီပြဲေကာင္းကို ကမၻာကေရာ ဗမာျပည္ကပါ မ်က္စိ ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး အေျခအေနက ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ ေလွ်ာ့ေပးလို႔ မရဘူး။
ဒီလိုအေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ေရးခြင့္ (နည္းနည္းပါးပါး) ရထားတဲ့ “ကေလာင္ရွင္”ေတြက ကိုယ့္အျမင္ေတြ ကိုယ္ေရးၾက၊ “ဆရာလုပ္ၾက”တာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စာအမ်ိဳးမ်ိဳး ဆိုပါေတာ့။ စစ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးကို မွီဖူးသူေတြက ပံုစံတမ်ိဳးနဲ႔ ေရးတယ္။ တခါ ဖဆပလေခတ္ မွီလိုက္သူေတြကလည္း သူတို႔ပံုစံနဲ႔ သူတို႔ေရးၾကသလို မဆလေခတ္ကို မွီလိုက္ သူေတြကတမ်ိဳး၊ နဝတ-နအဖေခတ္ကို မွီသူေတြက တမ်ိဳး၊ ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာ ႐ႈေဒါင့္ကေန ေရးၾကတယ္။ သူတို႔ ဘယ္လိုပဲေရးေရး၊ အားလံုးမွာ တူညီေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တခုကေတာ့ ဒီ ၂ဝ၁ဝ မွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ နအဖတို႔ ထိပ္တိုက္ ေတြ႔ၾကမလား၊ ဘာျဖစ္မလဲ ဆိုတာပဲ။ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ေမာ္ကြန္းတိုက္ထဲက အခ်က္အလက္ေတြ၊ အမွတ္အသားေတြ ကိုေတာင္ ဗန္းတင္ လာတာလည္း ေတြ႔ရတယ္။
ဒီအထဲမွာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တုန္းကလို တေၾကာ့ျပန္ျဖစ္မလား ဆိုတဲ့အထိ ေျပာေနၾကတာဟာ စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ သူတို႔ဒီလို ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကို ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာတယ္ ဆိုေတာ့ ဓမၼတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက အာဏာရ ဖဆပလ- ဆို႐ွယ္လစ္နဲ႔ ဗကပတို႔ ပါလာေတာ့တယ္။ တဆက္ထဲမွာ ဘာေၾကာင့္ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာလဲ သံုးသပ္ရေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ေဖာ္ထုတ္သူ တဦးျဖစ္တဲ့ နအဖဆီက ေ႐ွ႕ေနပါဝါရထားတဲ့ ေမာင္စူးစမ္းက ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္းစစ္ဟာ လြတ္လပ္ေရး အတုလား၊ အစစ္လား ျငင္းရင္း ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့တာလို အခုလည္း ဒီမိုကေရစီ အစစ္လား၊ အတုလားျငင္းရင္း ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး ျပန္ေတာက္ လာဦးမလားလို႔ ျပႆနာ ေဖာ္ေနတယ္။ ဒါ သူေရးေနက်၊ လုပ္ေနက်အတိုင္း ေရးတာ၊ လုပ္တာပဲ။ သိမွီသူ မမ်ားေတာ့တဲ့ ကိစၥကို ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္၊ ၿပီးေတာ့ သူလိုရာ ဆြဲသြားတာဟာ သူ႔လုပ္ထံုး လုပ္နည္းလို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။
အရင္တုန္းက ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္တာဟာ လြတ္လပ္ေရးစစ္မစစ္ ျငင္းၾကလို႔၊ ျငင္းရာကေန ထျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဖဆပလ ကြန္ျမဴနစ္ ညီညြတ္ေရး “ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲ” အတြက္ အျပန္အလွန္ ညိႇႏိႈင္း ေနတာကို ဖဆပလ - ဆို႐ွယ္လစ္ေတြက တဖက္သတ္ ဖ်က္သိမ္း၊ အလစ္ အငိုက္ယူၿပီး တျပည္လံုးမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဖမ္းပြဲႀကီးလုပ္လို႔႔ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္တာပဲ။ ဒီမိုကေရစီသာ တကယ္တမ္း႐ွိရင္ လြတ္လပ္ေရး စစ္မစစ္ ဆိုတာကို အေတာမသတ္ မၿပီးမခ်င္း ျငင္းေနလို႔ရတယ္။ မွားေနတဲ့ဘက္က ျပင္ဖို႔ပဲ႐ွိတယ္။ ဘယ္သူမွ ဒါေလာက္နဲ႔ ထၿပီး စစ္တိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။
လက္ေတြ႔ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ႏွိပ္ကြပ္တာမ႐ွိပဲနဲ႔ေတာ့ ဗကပက ျပန္မတိုက္ဘူး။ ႐ွစ္ေလး လံုးေနာက္ပိုင္း ေတာခိုတဲ့လူေတြ ေသာင္းဂဏန္း၊ သိန္းဂဏန္း ႐ွိတယ္။ သူတို႔ဟာ နဝတစစ္အစိုးရ ဗိုလ္ေစာေမာင္တို႔နဲ႔ အယူအဆ ျငင္းၾကရာကေန ေတာခိုလာတာလား။ စစ္အာဏာရွင္က လမ္းမေပၚမေ႐ွာင္ ပစ္သတ္၊ ရပ္တကာ လမ္းတကာ ေဖြလွန္ဖမ္းဆီးေနလို႔သာ ေတာခိုကုန္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ စစ္အစိုးရနဲ႔ လူလို စကားေျပာခြင့္၊ ကြဲလြဲခြင့္ရေနလို႔ကေတာ့ ဘယ္သူမွ ဒီဒုကၡကို မ႐ွာတာ ေသခ်ာတယ္။
အခုလည္း ဒီမိုကေရစီစစ္မစစ္ ျငင္းရာကေန ျပည္တြင္းစစ္မီး ထေတာက္မယ္လို႔ ေျပာတာဟာ အတိုက္အခံေတြ၊ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေပၚ အျပစ္ ႀကိဳတင္ ပံုခ်ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ဆြဲခ်ပုလိပ္လို နအဖေၾကာင့္ ျဖစ္လာမယ့္ ကိစၥဆိုးေတြ အတြက္ တရားခံ ႐ွာေပးေနတာ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။
တကယ္က ဒီေန႔အေျခအေနမွာ ေရြးေကာက္ပြဲတခု မလုပ္မီ အာဏာရစစ္အစိုးရနဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တို႔ အၾကား ေဆြးေႏြးတာကို အရင္ လုပ္ရမွာျဖစ္တယ္။ တကယ္တမ္းသာ နအဖက ဒီလို ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲကို ေလးေလးနက္နက္ စတင္ လိုက္တယ္ဆိုရင္ အသံၾကားလိုက္တာနဲ႔ပဲ ျပည္သူေတြဟာ ႐ႊင္လန္း အားတက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ တိမ္မည္းေတြၾကားက ေနအပိုင္း အစေလးကို ျမင္လိုက္ရသလို ျဖစ္မွာ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ နအဖဟာ ဗိုလ္ေအာင္ၾကည္နဲ႔ ေတြ႔ခိုင္းတယ္ ဆိုတာလုပ္ၿပီး “သို႔ေလာ-သို႔ေလာ”ေတြပဲ တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး ဖန္တီးေနတယ္။
ဒါနဲ႔တဆက္ထဲ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ပက္ပက္စက္စက္ လုပ္ေနတဲ့ ကိစၥတခုကေတာ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲခ်ဳပ္ကို ကြဲေအာင္ လုပ္ေနတာပဲ။ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲခ်ဳပ္ ထိပ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ အခ်င္းခ်င္း စကားမေျပာႏိုင္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုတဲ့ မဟုတ္တန္း တရားေတြကို ျပည္ပမီဒီယာထဲ ပါေအာင္ လုပ္တာေတြေတာင္ ႐ွိတယ္။ ေအာက္ေျခေတြထဲမွာ သပ္လွ်ဳိတယ္၊ ေျခထိုးတယ္။ အယူအဆေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚေပါက္ေနခ်ိန္မွာ စီအီးစီ စံုညီ ေတြ႔ခြင့္မေပးပဲ ထားတယ္။ ဒီေန႔လို ျပည္တြင္းျပည္ပ အေျခအေနမွာ ပါတီတခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း မျပတ္ ေတြ႔ဆံုညိႇႏိႈင္းေနဖို႔ လိုတယ္။ မေတြ႔ရတာၾကာရင္ ကိစၥေသးေတြဟာ အစိုင္အခဲေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္ ဆိုတာ လူတိုင္းအသိပဲ။ နအဖဟာ ဒီလိုလုပ္ရပ္ကို ေကာလာဟာလ ယႏၱရားႀကီးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ ေပးထားတယ္။ သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြကို ေထာက္ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲခ်ဳပ္ကို ေရေႏွာက္ငါးဖမ္း လုပ္လာႏိုင္တဲ့ အႏၱရာယ္ ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရတယ္။
တကယ္က နအဖအေနနဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာတာ မလုပ္ပဲ ေရြးေကာက္ပြဲကို အတင္းလုပ္၊ သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ အစိုးရတခု ဖြဲ႔၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအတြက္ အတားအဆီးလို႔ ထင္တာမွန္သမွ်ကို ေျဖရွင္း၊ ဖယ္႐ွား စတာေတြ လုပ္လာရင္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တုန္းက အေျခအေနမ်ိဳးကို ေရာက္သြားႏိုင္စရာ အလားအလာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ဒီေန႔ ဗမာႏိုင္ငံမွာ အပူတျပင္း ေျဖရွင္းဖို႔ လိုေနတာက အမ်ိဳးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး ျပႆနာျဖစ္တယ္။ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို ထိန္းသိမ္း ဆက္ခံမယ့္လူ ေဖာ္ထုတ္ေရး မဟုတ္ဘူး။ အမ်ိဳးသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရး မ႐ွိဘဲ စစ္အာဏာရွင္ေတြ မ်ိဳးဆက္ အလႊဲအေျပာင္း လုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးဆက္ပဲ ေပၚထြက္လာမွာပဲ။
Ref: DPNS
Posts
0 comments:
Post a Comment