ျမန္မာအေခၚခံရဖို႔ မထိုက္တန္တဲ့သူေတြ

Written by လူထုစိန္၀င္း

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၃ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းသူေဟာင္း သံုးေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ တစ္ေယာက္က တိုက်ဳိက၊ တစ္ေယာက္က တိုင္ေပ က၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ကေတာ့ တိုင္ေပမႇာ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ႏႇစ္ သြားေနၿပီးမႇ ရန္ကုန္ ျပန္လာေနသူ ျဖစ္တယ္။ တိုင္ေပက တစ္ေယာက္ ကေတာ့ တ႐ုတ္ႏႇစ္သစ္ကူး အခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း ျပန္လာေနက် ျဖစ္ေပမယ့္ ဂ်ပန္က တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထြက္သြားၿပီး ကတည္းက အခုမွ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ျပန္ေတြ႔ရတာ ျဖစ္တယ္။

ဗမာစကားပီသတဲ့လူေတြ

သံုးေယာက္သားခ်ိန္းၿပီး အတူေရာက္လာၾကတာ ဆိုေတာ့ စကား ေတြေျပာလို႔ မကုန္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီလို စကား ေျပာၾကရင္းက တစ္ခု သတိထား လိုက္မိတယ္။ ဂ်ပန္ ကလာတဲ့ တပည့္မက ဗမာစကားကို ဘာသံမွ မ၀ဲဘဲ ပီပီသသႀကီး ေျပာေနတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္တယ္။ အခုတေလာ ေရဒီယိုကေန ၾကားၾကားေနရတဲ့ ဂ်ပန္ေရာက္ ဗမာေတြရဲ႕စကားေျပာသံေတြ ဟာ ဂ်ပန္သံ၀ဲ၀ဲ ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ စကားေျပာရင္း ေနာက္ဆံုး စကားလံုးက်ရင္ အသံကို သံရႇည္ဆြဲ သြားၿပီးမႇ ႐ုတ္တရက္ ရပ္ပစ္ လိုက္ၾကတယ္။ ဂ်ပန္ စကားေျပာေနက်မို႔ ေနမႇာပဲလို႔ မွတ္ထင္ေနတယ္။ ေဟာအခု တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာသံမွ မ၀ဲဘဲ ဗမာစကားကို ဗမာလိုပဲ ပီပီသသႀကီးကို ေျပာေနလိုက္တာ အံ့ၾသေတာင္ သြားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက ဗမာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ လား႐ိႈး ဇာတိ ျမန္မာျပည္ေပါက္ တ႐ုတ္မေလးပါ။ စက္မႈတကၠသိုလ္က ဗိသု ကာဘြဲ႔ရၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏႇစ္ မတုိင္မီက တည္းက ဂ်ပန္ကို ထြက္သြားတာျဖစ္ ပါတယ္။ အခုေရာက္လာတဲ့ သံုးေယာက္စလံုး တ႐ုတ္မေလးေတြပါ။ တိုင္ေပမွာ ေနသူကလည္း ဟိုမႇာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဘာသံမႇ မ၀ဲပါဘူး။

ဗမာစကားမပီသတဲ့ ဗမာေတြ

အသံမ၀ဲ႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး။ သူ က ျမန္မာျပည္ကိုလည္း ခ်စ္ပါတယ္။ ႏႇစ္ကူးခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ပါတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ သူ႔ဇာတိ ဇီးကုန္းကို ျပန္ၿပီး ငယ္စဥ္က ဆရာသမား ေတြကိုလိုက္လံ ေတြ႔ဆံုၿပီး ကန္ေတာ့ ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ဘာေတြကိုလည္း လွဴဒါန္းမႈေတြ လုပ္ပါတယ္။ သူက တိုင္ေပက အဆင့္ျမင့္ ႏိုင္ငံတကာ ဟိုတယ္ႀကီး တစ္ခုမႇာ မန္ေနဂ်ာ အဆင့္ ရာထူး ရထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ား တကာေတြလို မိဘ ေဆြမ်ဳိးေတြပါ ေခၚၿပီး ဟိုမွာ မေနပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနပါတယ္။ သူတို႔ တစ္ေတြလို ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ဆယ္၊ အစိတ္ ႏိုင္ငံျခား သြားေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ေပါက္ တ႐ုတ္မ ေလးေတြက ဗမာ စကား ပီပီသသ ေျပာၿပီး ျမန္မာျပည္ ကို ခ်စ္ေနၾကေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ေလး ငါးႏႇစ္ကမႇ ႏိုင္ငံျခား ေရာက္သြားတဲ့ ဗမာ စစ္စစ္ေတြက ဗမာစကားကို ႏိုင္ငံျခားသံ၀ဲၿပီး ေျပာေနၾကတာ ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္တာ အမႇန္ပါပဲ။

ျမန္မာျပည္နဲ႔ မတန္ဘူးတဲ့

တခ်ဳိ႕မ်ား ဗမာစကားကို ႏိုင္ငံျခားသံ၀ဲၿပီး ေျပာ႐ံုေတာင္ မကပါဘူး။ သူတို႔ တတ္ထားတဲ့ ပညာေတြဟာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ မတန္ေအာင္ ျမင့္ေနတဲ့ အတြက္ ျပန္လာလည္း အခ်ည္းႏႇီးပဲ လို႔ေတာင္ ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။ တတ္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ လူသားေတြကို အက်ဳိးျပဳေနဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အျမင္မ်ဳိး မထားသင့္ဘူး။ ဂလိုဘယ္ လိုက္ေဇးရႇင္း ေခတ္မႇာ ဂလိုဘယ္ အျမင္ရွိဖို႔ လိုတယ္။ ဟိုႏိုင္ငံသား၊ ဒီႏိုင္ငံသား ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြဟာ ေခတ္နဲ႔ မညီေတာ့ဘူး။ လူသား အားလံုးဟာ ကမၻာသူ၊ ကမၻာသားေတြပဲလို႔ ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ရမယ္ လို႔လည္း ေျပာေလ့ ရွိၾကတယ္။ အရွက္ မရွိလို႔ မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္ၿပီး ေျပာေန ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာက ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအ၀ိုင္း ကိုေတာင္ အက်ဳိးျပဳခ်င္တဲ့ ေစတနာ မရွိတဲ့ သူမ်ဳိးက ကမၻာ့ လူသားေတြကို အက်ဳိးျပဳမယ္လို႔ ေျပာေနတာကို ဘယ္သူက ယံုမွာလဲ။

သူမ်ားေတြပါ အၿမီး ျပတ္ေစခ်င္လို႔

လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ခ်င္း ကိုယ္ေနခ်င္ရာေန၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ကိုယ့္အပူ မဟုတ္လို႔ ဘာမွ ေျပာစရာ မရႇိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အၿမီးျပတ္တာကို ဆိတ္ဆိတ္ မေနဘဲ သူမ်ားေတြပါ အၿမီးလိုက္ျဖတ္ဖို႔ ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာ ေလ်ာက္ေျပာ ေနတာေတြေတာ့ သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီလို အၿမီးျပတ္ေတြက လက္တစ္ဆုပ္ စာေလာက္သာ ရွိလို႔။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာလူငယ္ေတြ အမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔လို မဟုတ္ၾကဘူး။ ႀကိဳးစားပမ္းစား အလုပ္ေတြ လုပ္ၿပီး မိဘေတြကိုေက်းဇူးဆပ္ေန ၾကရွာတာပါ။ တခ်ဳိ႕မ်ား အလုပ္ ႏွစ္မ်ဳိးေျပာင္းၿပီး တစ္ေန႔ကို ၁၆နာရီ ေလာက္ အထိကို လုပ္ၾကရ ရွာတာ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အလုပ္တစ္ဖက္ လုပ္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ပညာ သင္လိုက္ၾကေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ ကေတာင္ မိဘေတြဆီ လစဥ္ မပ်က္မကြက္ လွမ္းၿပီး ကန္ေတာ့ေနၾကတာ ခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းလွတယ္။

တြံေတးသိန္းတန္ ႀကိဳက္ၾကလြန္းလို႔

အႏႇစ္ႏႇစ္ဆယ္၊ အစိတ္ ႏိုင္ငံျခားသြားမယ့္ သူေတြကို အဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္တဲ့ ဆရာ လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ကမၻာ့ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ရွိေနၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ဟာ သူတို႔ ပညာနဲ႔ မထိုက္တန္ေသးလို႔ ျပန္မလာဘူးလို႔ ေျပာတဲ့သူ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားထဲက ေလး ငါးေယာက္ထက္ မပိုပါဘူး။ အမ်ားစုက ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတသသနဲ႔ ေနေနၾကတာခ်ည္းပါ။ တြံေတးသိန္းတန္နဲ႔ ဟသၤာတထြန္းရင္ သီခ်င္းေခြေတြဆို ကိုယ္ကသာ နားမေထာင္တာ တပည့္ေတြမွာလို႔ ခဏခဏ ၀ယ္ပို႔ ေနရတယ္။ တခ်ဳိ႕မ်ား ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေက်ာက္င႐ုတ္ဆံုနဲ႔ လဲမိႈ႕ေခါင္းအံုးေတာင္ မွာလို႔ပို႔ရတယ္။ အေမရိကန္မွာ ေမြးၿပီး ဟိုမွာပဲႀကီးတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမးေယာက်္ားေလးကေတာင္ ျမန္မာျပည္က အခ်ဥ္ထုပ္ေတြ နဲ႔ လက္ဖက္သုပ္ကို သိပ္ႀကိဳက္တာ။ ''မ်ားမ်ားနဲ႔ ျမန္ျမန္ပို႔ပါဖုိးဖိုး'' လို႔ ဖုန္း ဆက္တိုင္း ေျပာေလ့ရႇိပါတယ္။

သူတို႔ ျပန္လာၾကမႇာပါ

အေဖဗမာ၊ အေမဗမာဆိုေတာ့ ေျမးကေလးရဲ႕ကိုယ္ထဲမႇာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေသြးေတြက ဗမာ့ေသြးေတြခ်ည္း မဟုတ္လား။ ဇာတိေသြး ဆိုတာ ေပ်ာက္ခဲပါတယ္။ ဗမာေသြး မေႏွာတဲ့ တပည့္မေလး ေတြေတာင္ ျမန္မာ့ ေျမမွာေမြး၊ ျမန္မာ့ေလကို႐ႇဴ၊ ျမန္မာ့ ေရကိုေသာက္ၿပီး ျမန္မာ့ဆန္ကို စားခဲ့ ၾကတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ျမန္မာျပည္ကိုပဲ လြမ္းတသသ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ အခြင့္သာတိုင္း ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာ ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အျပင္ထြက္ ၿပီး ႏိုင္ငံစံု ေရာက္ဖူးေလေလ ျမန္မာျပည္ေလာက္ ေနခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ႏိုင္ငံ မရႇိဘူးဆိုတာ သိေလေလ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ေန႔မႇာ သူတို႔ ျပန္လာၾကမႇာပါ။ ျမန္မာျပည္ဟာ သူတို႔ပညာနဲ႔ မထိုက္တန္ ေသးဘူးဆိုတဲ့ လူေတြကိုလည္း စကားတစ္ခြန္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိး ျဖစ္ဖို႔ထိုက္တန္တဲ့ အဆင့္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

အနတၲကို ဦးထိပ္ထား

ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္ဖို႔ဆုိတာ လြယ္တယ္ထင္သလား။ ျဗဟၼစိုရ္တရားနဲ႔ ဟီရိၾသတပၸ တရားေတြကို နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး လိုက္နာ က်င့္သံုး မႇ ျမန္မာလူမ်ဳိး စစ္တာ။ ႏိုင္ငံျခားမႇာ ဘယ္ေလာက္ အၾကာႀကီး ေနေန ဒီတရားေတြကို လိုက္နာ က်င့္ၾကံေနသေရြ႕ျမန္မာလူမ်ဳိးလို႔ ေခၚႏိုင္တယ္။ ဒီ တရားေတြကို လံုး၀ ပစ္ပယ္ၿပီး 'ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ' ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ထားသူဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမႇာ ေနလည္း ျမန္မာလူ မ်ဳိးလို႔ အေခၚခံရဖို႔ မထိုက္တန္ပါဘူး။ ျမန္မာစိတ္၊ ျမန္မာစ႐ိုက္ရဲ႕ အႏႇစ္ သာရက 'အတၲ' ကို ပယ္ခြာျခင္းျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဆံုးမခဲ့တဲ့ 'အနတၲ' တရားကို ဦးထိပ္ထားၾကတယ္။ ''ဘယ္သူ ေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ'' စိတ္က 'အတၲ' လြန္ကဲမႈျဖစ္တယ္။ လူအမ်ား ဘာျဖစ္ျဖစ္ 'ငါ' ေကာင္းစားဖို႔သာ အဓိက ဆိုတဲ့ စိတ္ျဖစ္တယ္။ ဒီလူမ်ဳိး ေတြက ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္း လုပ္တာမ်ဳိးကိုလည္း ရႇက္ရေကာင္းမႇန္း မသိဘူး၊ ေၾကာက္ရ ေကာင္းမႇန္းလည္း မသိဘူး။ ေမတၲာ၊ က႐ုဏာ၊ ေစတနာ ဆိုတာေတြလည္း နားမလည္ပါဘူး။ ဒီလူမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာလို႔ အေခၚ ခံရဖို႔ မထိုက္တန္သူေတြပါ။