ရန္တကာေအာင္တို႔ အေဖ

အရွင္ဇဝန (ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း)

စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၀ မုိးမခ

အခန္း (၁)
ဘဝ တေလွ်ာက္လံုး ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သူ မ်ားစြာရွိမွာပါ။ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ကို အသက္ထက္ တန္ဖိုး ထားသူေတြထဲက ေတြ႔ခဲ့ဖူးသူ တေယာက္အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူဟာ ေက်ာင္းသားဘဝ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကတည္းက ယံုၾကည္ခ်က္ အတြက္ တိုက္ပြဲေတြဝင္ရင္း အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ ငရဲခန္းမ်ဳိးစံုကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ရသူပါ။ သူ႔ကိုစေတြ႔စဥ္က ၁၉၉၄ ဇြန္လမွာ ျဖစ္တယ္။ ဦးဇင္းတို႔ကို ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ အင္းစိန္ေထာင္ကေန သာယာဝတီေထာင္ ေျပာင္းေရႊ႕ခံရေတာ့ ဦးဇင္းတို႔က သီးသန္႔ အေနာက္တိုက္ သူက သီးသန္႔ အေရွ႕တိုက္မွာပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ေထာင္ထဲ အေနၾကာလာေတာ့ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ သိလာၾကတယ္။

တေယာက္ရဲ႕ျဖတ္သန္းမႈဟာ ေနာက္တေယာက္အတြက္ နည္းယူစရာေတြျဖစ္တယ္။ ဦးဇင္းတို႔ထဲမွာ ျဖတ္သန္းမႈ အမ်ားဆံုး ရွိခဲ့တဲ့ သူ႔ထံက သင္ယူစရာေတြ ေမးျမန္းစရာေတြ ေလ့လာစရာေတြ အေျမာက္အမ်ား ဆိုတာ အထူး ေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ အခု သူနဲ႔ ၾကံဳဆံု ခဲ့ရစဥ္ထဲက မွတ္ဉာဏ္ထဲ ေပၚလာသမွ်ကို ႀကိဳးစားၿပီး ႐ုပ္ပံုလႊာတခု အျဖစ္ ခ်ယ္မႈန္းဖို႔ ႀကိဳးစား ၾကည့္တာပါ။ ႀကီးမားေသာ သူ႔ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈ အေတြ႔ အၾကံဳေတြထက္ စာရင္ ယခု ေရးျပမွာက လိုအပ္ခ်က္ေတြမ်ားစြာ ရွိေနမွာပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ သက္ရွိ သမိုင္းစာအုပ္ထဲက မွတ္မိသမွ် စာမ်က္ႏွာအခ်ဳိ႕ကို ျပန္လည္ မွ်ေဝၾကည့္တာပါ။ သူနဲ႔ ဦးဇင္း ဘာသာတရားက စည္းတား ထားေပမယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္က ဦးဇင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေပါင္းစည္းေစတယ္။ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္က လက္တြဲေစတယ္။ တူညီတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ျခားနားမႈေတြကို က်ဥ္းေျမာင္းေစတယ္။

အခန္း(၂)

သူ႔ကို ဦးဇင္းတို႔အားလံုးက ဦးသုလို႔ ေခၚတယ္။ စေရာက္ခါစ ဦးဇင္းတို႔အတြက္ သာယာဝတီ ေထာင္ဟာ အားလံုး အသစ္ အဆန္း ေတြခ်ည္းပဲ။ အရင္ေရာက္ႏွင့္ သူေတြကလည္း ကိုယ္ႏွင့္ ၾကံဳဆံုဖူးသူ တဦးတေယာက္ မွ်မပါဘဲကို။ တခ်ဳိ႕ေတာ့ နာမည္ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြဆိုတာက အေဆာင္က ရာဇဝတ္သား (criminal) ေတြလို ခၽြတ္ခြာတို႔ ႐ိုက္စားတို႔ ဆိုတာ သိကၡာအရ ေရွာင္က်ဥ္ ထားၿပီးသား ေရာက္လာတဲ့ လူသစ္ကို ဘယ္လို ကူညီရမလဲဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ အျပည့္အဝရွိၿပီး သူေတြခ်ည္းပဲေလ။ ဒီအထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား သတိထား မိတာက မနက္မိုးလင္းတိုင္း ေရွ႕တိုက္က လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ ဦးဇင္းတို႔ကို ကိုယ္အမူအရာ အားျဖင့္ အားေပးစကား ေျပာၾကား သူေတြထဲက လက္မေထာင္ အားေပး စကားေျပာၾကားသူ ဦးသုကို ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတယ္။ အသက္အရြယ္အရ အရင့္ဆံုးသူရဲ႕ အတက္ႂကြဆံုးေသာ အားေပးမႈ ကိုယ္အမူ အရာက ဦးဇင္းတို႔ အားလံုးကို အားတက္ ေစတယ္။ စေရာက္ခါစက လူသစ္နဲ႔ လူေဟာင္း အကန္႔အသတ္ ႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ ကန္႔သတ္ စည္းတား ထားေပမယ့္ ရက္ေတြ ၾကာလာေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စကားေျပာလို႔ ရလာတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူ႔ရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈေတြကို တအံ့တၾသ ေငးေမာခဲ့ရတယ္။ သူဟာ ေက်ာင္းသား ဘဝထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈမွာ ပါဝင္ၿပီး လူငယ္ ဘဝထဲက ေထာင္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေထာင္ကို ေရာက္ၿပီးေတာ့လည္း မၾကာခင္ ကၽြန္းကို အပို႔ခံရတဲ့အထဲ ပါသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္း အပို႔ခံရတဲ့ မနက္ ျမင္ကြင္းကို ဦးသု က ဒီလို ေျပာျပဖူးတယ္။

“အဲဒီမနက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မွန္လံုကားႀကီးနဲ႔ ေခၚသြားတယ္။ မွန္ေတြကို ထံုးသုတ္ထားတယ္။ ဘာမွ မေတြ႔ရဘူး၊ ေနာက္ သေဘၤာ ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ထည့္ေခၚသြားတာ”

သူတို႔ကို လူမသိသူမသိ ေခၚေဆာင္ၿပီး လူသူနဲ႔ ေဝးရာ ေရလယ္ေခါင္ကို ပို႔ေတာ့မွာပါ။ ကၽြန္းေပၚမွာ သူတို႔ ႐ုန္းကန္ ခဲ့ရပံုေတြ၊ တိုက္ပြဲမ်ဳိးစံု တိုက္ခဲ့ ရတာေတြကို သူက ေျပာျပတယ္။ ျပင္းထန္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြၾကားက ထြက္လာရသူ ပီပီ ရန္သူအေပၚ ျမင္တဲ့ အျမင္ကေတာ႔ ျပတ္သားတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ကၽြန္းတိုက္ပြဲမွာ ၾကံဳခဲ့ရတာေတြကို သူက မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခ်ိန္မွာ ကၽြန္းတိုက္ပြဲရဲ႕ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ ေငြရတုႏွစ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေငြရတုကို ေရွ႕တိုက္ ေနာက္တိုက္ ႏွစ္တိုက္ထဲမွာ တဦးတည္းေသာ ကၽြန္းျပန္ႀကီး ဦးဇင္းတို႔ ေခၚတဲ့ ဦးသု (နာမည္ရင္း ဦးေအာင္ေမသုဟာ) အတက္ႂကြဆံုး စိတ္နဲ႔ က်င္းပတယ္။ သံုးရက္လံုးလံုး ကၽြန္းတိုက္ပြဲနဲ႔ ကၽြန္းေပၚမွာ ေနထိုင္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို အားပါးတရ လက္ဆင့္ကမ္းတယ္။

ကၽြန္းတိုက္ပြဲမွာ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားတဲ့ သတၱိကေတာ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ၊ သိကို သိထားသင့္တဲ့ သမိုင္း ကိစၥေတြျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဘက္က တက္ညီ လက္ညီသာ တိုက္ပြဲဝင္၊ ရန္သူဟာ ကိုယ့္ကို ေလးစား လာရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္းတိုက္ပြဲက အမ်ားႀကီး သက္ေသျပေနတယ္။ ကၽြန္းတိုက္ပြဲမွာ ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ဆံုးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္းေပၚ က်န္ရစ္သူ အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း အင္တာေနရွင္ နယ္သီခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳ ဦးညြတ္တာဟာ ၾကားရသူေတြကို အေတြးထဲ အသားထဲအထိ စူးဝင္သြားေအာင္ သူ႔ရဲ႕ သတင္းစကားေတြက အစြမ္းထက္တယ္။ ကၽြန္းေပၚမွာ ရွင္သန္ေရး အတြက္ ႀကိဳးစား ရပ္တည္ခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္မႈဟာလည္း ေလးစားစရာေတြ ခ်ည္းပဲ။ ကၽြန္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေတြ႔ရတဲ့ သေဘၤာပ်က္ႀကီး ဆီက ရရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ကၽြန္းေပၚေန ရဲေဘာ္မ်ားရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ မ်ဳိးစံုကို ဖန္တီး ၾကတာဟာလည္း သူေျပာျပတဲ့ ကၽြန္းဇာတ္လမ္းထဲက အျဖစ္အပ်က္ ေတြထဲမွာ ပါတယ္။ ကၽြန္းဖ်က္သိမ္းေရး တိုက္ပြဲရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ အတြင္း အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ျပတ္သားတဲ့ ျမင္ကြင္း ရန္သူ တုန္လႈပ္ ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြကေတာ႔ ဦးသုတို႔ ကၽြန္းတို္က္ပြဲ ေအာင္ျမင္တယ္ ဆိုတာကို သက္ေသ ျပေနတာပါပဲ။ ရန္သူရဲ႕ ဝန္ႀကီးကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ၿပီး စကားေျပာရတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္းတိုက္ပြဲဟာ ေျပာင္ေျမာက္ ခဲ့တယ္။ ရန္သူဝန္ႀကီးဟာ သူေရာက္ေနစဥ္ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ကို ဦးညြတ္ သြားခဲ့ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ဘာလဲ ဆိုရင္ ေႏွာင္းလူေတြကို သင္ခန္းစာ ေပးလိုက္တာပါပဲ။ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ အေနနဲ႔ ယူတတ္မယ္ဆိုရင္ ကို္ယ့္ဘက္ကသာ သိကၡာရွိရွိ ရပ္တည္ခ်က္ မွန္မွန္နဲ႔ ရန္သူကို ရင္ဆိုင္လိုက္ပါ။ ရန္သူဟာ ကိုယ့္ကို တေလးတစားနဲ႔ ဆက္ဆံ လာရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္းတိုက္ပြဲ အေတြ႔အၾကံဳ ေတြက ျပသေနပါတယ္။ ဒီကၽြန္းတိုက္ပြဲ အေၾကာင္းေတြကို ဦးသုဟာ မနားတမ္း မေမာမပမ္း သံုးရက္ဆက္တိုက္ လူငယ္ေတြကို ေျပာျပတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ကလည္း ေငြရတု က်င္းပမယ့္ရက္မွာ ကိုယ့္ရွိတဲ့ မုန္႔၊ ေကာ္ဖီ စတာေတြကို ထည့္ဝင္ၿပီး ဦးသုရဲ႕ ပြဲကို ဝိုင္းပံ့ပိုးၾကတယ္။

အခန္း(၃)

ဦးသု ေထာင္ထဲမွာေနတုန္း ထူးထူးျခားျခားၾကံဳေတြ႔လိုက္ရတာ တခုက အစာအိမ္ ေရာဂါေၾကာင္႔ ဗိုက္ခြဲ လိုက္ရပါတယ္။ ဒီေရာဂါဟာ အခ်ိန္မေရြး သူ႔ကို ျပန္လည္ စိမ္ေခၚ လာႏိုင္တာမို႔ သူ သတိအျမဲတမ္း ထားေနတယ္။ အစာထဲမွာ စပါးလံုး မပါဖို႔ကို အခ်ိန္ေပးၿပီး စပါးလံုးေရြးတဲ့ အလုပ္ကို သူလုပ္တယ္။ သူတို႔ စားဝိုင္းမွာ လူမ်ားစြာ ရွိေသာ္လည္း သူသတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူထမင္းကို စားတယ္။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း နားလည္စြာနဲ႔ သူ႔ကို ခြင္႔လႊတ္ၾကတယ္။ ဒါက ေရာဂါနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ သူေထာင္ထဲမွာ ေန႔စဥ္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲ တခုပါ။ အျပင္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သူ႔အိမ္မွာ တင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျဖဳတ္မခ်ဖို႔ အျပင္မွ လူမ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိေပးတဲ့ ကိစၥက သူ အျမဲတမ္း လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြထဲက အလုပ္တခုပဲ။ သူက ေျပာဖူးတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ တသက္မွာ ဘယ္ပါတီမွာမွ မဝင္ဖူးဘူး၊ အန္အယ္လ္ဒီတခုပဲ ဝင္ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပါတီအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ သစၥာရွိရမယ္”

မင္းလွၿမိဳ႕ရွိ သူ႔အိမ္က ဆိုင္းဘုတ္ကိုျဖဳတ္ေတာ့မယ္လို႔ သတင္းစကား ၾကားတိုင္း ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သူက တုံ႔ျပန္စျမဲ။ တခါကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ သားငယ္ကို ျပႆနာရွာၿပီး ေမွာင္ရိပ္ခိုလို မႈမ်ဳိးနဲ႔ ရဲကဖမ္းတယ္။ တကယ္က ဦးေအာင္ေမသုသား ျဖစ္ေနျခင္းက ရဲဖမ္းျခင္းရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္း ျဖစ္တယ္။ သူ႔သားနာမည္ကို သူတို႔ ဘာသာေရး အရ နာမည္ မွည့္ထားမယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ။ သူ႔ဆီက သူ႔သားနာမည္ ၾကားရေတာ့ အထင္လံုးဝ မွားေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။ တိုက္ပြဲထဲမွာ ပါဝင္ေအာင္ မွည့္ထားလိုက္တဲ့ နာမည္က ရန္တကာေအာင္ တဲ့။ ဒီလိုမ်ဳိး မိမိပါမက ကိုယ့္မိသားစုေရာ ပတ္ဝန္းက်င္ တခုလံုးကို ျပႆနာရွာ ဒုကၡေပးတဲ့ အစဥ္အလာႀကီးကို ဦးသုတေယာက္လည္း ခံလိုက္ရ ရွာတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဦးသု ပါဝင္ခဲ့တာေလး တခုကို သတိရေနတယ္။ ဦးသုတို႔ အမႈတြဲေတြ လြတ္ရက္ေစ့လ်က္ မလြတ္ဘဲ ျဖစ္ေနျခင္းအေပၚ အမႈတြဲအားလံုး စုေဝးၾကတယ္။ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ သူတို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ခ်ၾကတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပဖို႔ပဲ။ ဒီကိစၥကို ဦးသုဟာ လံုးဝ မေထာက္ခံပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္းတိုက္ပြဲမွာ သူေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသူတို႔ ရင္ဆိုင္ရမည့္ အခက္အခဲမ်ားကို သူက ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပတယ္။ ဒီကိစၥကို ဦးဇင္းတို႔ ေဘးကေန ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္အျဖစ္ ျမင္ေနရတာပါ။ သာယာဝတီ ေထာင္ရဲ႕ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲမွာ ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုး ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ သတၱိေျပာင္စြာနဲ႔ အသက္ေပး တိုက္ပြဲ ဝင္သြားတယ္။ တိုက္ပြဲ တခုလံုးရဲ႕ အခင္းအက်င္း ေပၚေပါက္လာႏိုင္တဲ့ အေနအထား အားလံုးကို ဦးသုက တြက္ျပထားၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ ဦးသုဟာ တာဝန္ေက်စြာ သူလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ ဦးသုတို႔ရွိတဲ့ သာယာဝတီ ေထာင္ကေန အင္းစိန္ေထာင္ကို ေဆးကုဖို႔ ဦးဇင္းျပန္ခဲ႔ရတယ္။ အဲဒီ အင္းစိန္ကေနတဆင့္ ေတာင္ငူေထာင္ကို ေရႊ႕ခဲ့ရျပန္တယ္။ ေထာင္ေတြ ေျပာင္းခဲ့ရေပမယ့္ ေထာင္တြင္း က်န္ေနခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕သတင္းကေတာ့ အျမဲမျပတ္ ၾကားသိေနရတယ္။ ဦးသုတေယာက္ လြတ္ရက္ေစ့ၿပီးေနာက္ ၁၀(က) နဲ႔ ထပ္မံ အဖမ္းခံရတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားရတယ္။ ေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ ဦးသု တေယာက္ဆံုးၿပီ ဆိုတဲ့သတင္း ေတာင္ငူေထာင္ထဲကို ေရာက္လာပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ သူအစိုးရိမ္ဆံုးနဲ႔ သတိ အထားဆံုး ေရာဂါက သူ႔ရဲ႕ အသက္ကို အပါ ေခၚသြားတာပါပဲ။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ လံုးဝနီးပါး မရွိတဲ့ အရပ္မွာ အခ်ိန္မေရြး က်ေရာက္လာႏိုင္တဲ့ ေရာဂါရွိသူေတြ အတြက္ ေသမင္းကို တံခါးဖြင့္ ႀကိဳဆိုထားသလိုပါပဲ။

အခန္း(၄)

ဦးသုဟာ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့သူပါ။ သူနဲ႔ အတူေနစဥ္က ...

“တကယ္လို႔မ်ား ဦးသုကို လက္မွတ္ လာထိုးခုိင္းရင္ ဘယ္လိုေျပာမလဲ”

ဒီေမးခြန္းကို ေမးတဲ့သူတိုင္းကို သူက …

“က်ဳပ္ တသက္လံုး ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ္၊ ေထာင္က လြတ္သြားလည္း လုပ္မယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေထာက္ခံတယ္။ ဒီလိုေျပာလို႔ မလႊတ္ဘူးဆိုရင္ တသက္လံုး ေထာင္ထဲထား”

ဒီစကားက ဦးသု ေျပာေနက်စကားပါ။ သူ႔စကားအတိုင္းပဲ လြတ္ရက္ေစ့ေတာ့ စိတ္မခ်ရသူမ်ားကို ၁၀(က) ႏွင့္ ျပန္ဖမ္းတဲ့ အထဲမွာ ဦးသုက ထိပ္ဆံုးက ပါသြားတယ္။ သူ႔ေရာဂါ ေဝဒနာဟာ အျပင္ဘက္မွာဆို လံုးဝ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္တဲ့ ေရာဂါပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ ငရဲခန္းထဲမွာ ပစ္စလတ္ခတ္ အထားခံရျခင္းက အသက္ကို သက္တမ္းေစ့ မေနႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္လိုက္ျခင္း အေၾကာင္း အရင္းပါပဲ။ အာဏာရွင္တို႔ကေတာ့ ဦးသုကို သတ္တာ အစာအိမ္ေရာဂါလို႔ ေျပာမယ္။ ေနာက္ အစာအိမ္ ကင္ဆာလို႔ ေျပာမယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္ ေရးဖူးတဲ့ ကဗ်ာထဲက စာသားကိုပဲဲ ဦးဇင္း က်ယ္ေလာင္စြာ ရြတ္ဆိုရေတာ့မယ္။

“ကင္ဆာ ဦးသုကို သတ္တဲ့ ကင္ဆာ အျမန္ဆံုး က်ဆံုးပါေစ”