အဘုိးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္

ကိုမ်ဳိး (ျမန္မာစာ)

စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၀

“အယ္ဒီတာ ေမာင္မ်ဳိး(ျမန္မာစာ) ဆိုတာလား”

မိတ္ေဆြတသိုက္ႏွင့္ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္၊ ၃၄ လမ္း(အထက္ဘေလာက္) သတၳဳတြင္းအေဆာင္ေအာက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး ထမည္အလုပ္ လြယ္အိတ္အိုတလံုးလြယ္ကာ ေဘာင္းဘီရွည္ စတုိင္က်က် ဝတ္ထားေသာ တ႐ုတ္အဘိုးအိုႀကီး တေယာက္ ေရာက္ခ်လာကာ ေမးသည္ေၾကာင့္ ...

“ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘိုး၊ ထိုင္မလား ခင္ဗ်”

“ေအး...ထိုင္မယ္။ မဂၢဇင္းတိုက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုၫႊန္လို႔ လုိက္လာတာ။ ဒါနဲ႔ လူေလး အခ်ိန္ရရဲ႕လား”

“ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္အဘိုး ထိုင္ပါ”

“မဂၢဇင္းတိုက္ကို ပုလဲတို႔ေကာ လာတတ္လား”

“ဟုတ္ကဲ့ လာတတ္ပါတယ္ အဘိုး။ စာမူေတြလာေပးရင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ ႀကီးႀကီးဦး (ေဒၚခင္ေဆြဦး) လည္း တခါတရံ လာတတ္ပါတယ္။ ေဒၚကလ်ာတို႔၊ မသန္းမျမင့္ေအာင္တို႔နဲ႔ၿမိဳ႕ထဲမွာ ကိစၥရွိရင္ မဂၢၢဇင္းတိုက္မွာပဲ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ မေရာက္တာၾကာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႀကီးႀကီးဦးတို႔အိမ္ လိုက္သြားပါတယ္။ မၾကာမၾကာေတာ့ ဆံုပါတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေျဖရင္း ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဘယ္သူျဖစ္ေလမလဲဆိုဟု အကဲခတ္ေနမိပါ၏။ ထိုစဥ္မွာပဲ အဘိုးအိုႀကီးက လြယ္အိတ္အိုႀကီးထဲမွ ဆြဲထုတ္ေပးလာသည့္ စာမူေၾကာင့္ နာမည္ကိုေတာ့ သိလိုက္ရပါၿပီ။

“တိုးတက္ေရး အုန္းျမင့္” ဆိုပါလား။ သို႔ေသာ္ ... ... စာမူ လူၾကံဳယူလာေပးတာလား။ ကာယကံရွင္ စာေရးဆရာႀကီး ေပပဲလားဆိုတာကိုေတာ့ စကားေျပာရင္း မီးစင္ၾကည့္ကရဦးမည့္အျဖစ္။

စာမူကို ႐ိုေသစြာလွမ္းယူအၿပီးမွာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလ သမိုင္းဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးအမ်ဳိးအစား ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ အားတက္သေရာ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ျဖစ္ေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားရေသးသည္။ ၿပီးမွ ကိုယ္ စာဖတ္ေနစဥ္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ခံုပုေလးမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုႀကီးက ငုတ္တုတ္ထုိင္ေစာင့္ရမည့္ အျဖစ္အား စာနာသတိရမိသြားကာ အဘိုးအိုေျပာလိုရာ ေျပာဆိုႏိုင္ေစဖို႔ကုိ မ်က္ႏွာအမူအယာျပ စကားစလိုက္မိသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘိုး”

“ေအး ... စာမူ သံုးလို႔ျဖစ္ပါ့မလား”

“ျဖစ္ပါတယ္ အဘိုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာပါ”

“ေအး ဒါဆို ေဆာင္းပါးမွာ ဒီဓာတ္ပံုေလး သံုးခ်င္တယ္”

အဘိုးအိုလွမ္းေပးလိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လြန္စြာအံ့ၾသသေဘာက် ျဖစ္သြားရသည္။ တခါမွ် မျမင္ဖူးေသာ ဓာတ္ပံု။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါဓာတ္ပံုပါ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတဦးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခါခါျမင္ဖူးၿပီး ရင္ထဲအသည္းထဲက ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာသူ။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း”

“ေအး ... ဟုတ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပဲ။ ဟိုဘက္အစြန္က သခင္သန္းထြန္း။ သခင္သန္းထြန္းေဘး က အဘိုးရဲ႕ ပံုေပါ့”

“ဗ်ာ”

ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ခါအံ့ၾသသြားရျပန္သည္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ရာဇဝင္သမိုင္းထဲက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတဦးကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ေနရပါေရာ့လား။ အံ့ၾသဝမ္းသာျဖစ္စိတ္ေတြႏွင့္အတူ ေစာေစာက တ႐ုတ္အဘိုးႀကီးတဦးဟု ထင္မိခဲ့။ စာမူ လူၾကံဳယူလာေပးသူဟု ထင္မွားမိခဲ့မႈေတြက အံ့ၾသ အထင္ႀကီးေလးစားမႈေတြေနာက္မွာ ေနလာ ႏွင္းေပ်ာက္သလို လြင့္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ဒါဆို အဘက သခင္တေယာက္ေပါ့”

“ဟုတ္တယ္ သခင္အုန္းျမင့္ ဆိုတာ အဘပဲ။ တိုးတက္ေရး အုန္းျမင့္လို႔လည္း စာေတြ ေရးတယ္ေလ။ ဖတ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား”

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လႊာခ် ေခါင္းငံု႔သြားမိသည္ထင္။

“ပုလဲတို႔ကေတာ့ ေမာင္မ်ဳိး(ျမန္မာစာ)ဆုိတာ လိမၼာတယ္၊ ေတာ္တယ္၊ စာေပဝါသနာလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဘလည္း စာမူလာေပးရင္း ဂုဏ္ျပဳတာ”

ကၽြန္ေတာ္ ရွက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ အဘိုးေရွ႕မွာ အေငြ႔အျဖစ္ႏွင့္ လြင့္ေပ်ာက္သြားလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။ အဘြား (ဆရာႀကီး မဟာေဆြ၏ ဇနီး)၊ ႀကီးႀကီးဦး (ေဒၚခင္ေဆြဦး)ႏွင့္ မပုလဲ (ေဒၚခင္ေဆြဦး၏ သမီး) တို႔က ကၽြန္ေတာ္ စပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ရဲေအာင္ ယံုၾကည္မႈေတြ ျမင့္မား ေစလိုသည့္သေဘာျဖင့္ ေတြ႔ျမင္သမွ် စာေပအသိုင္းအဝိုင္းက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးငယ္ေတြကို သူတို႔မဂၢဇင္း၏ အယ္ဒီတာေလးအား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးေစရန္ လိုသည္ထက္ပိုကာ ခ်ီးမြမ္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္သာသိမို႔ အဘိုးေရွ႕မွာ ေခါင္းပင္ျပန္မေဖာ္ႏိုင္ေတာ့။ ဒါကို အဘိုး တိုးတက္ေရး အုန္းျမင့္ (ေခၚ) သခင္အုန္းျမင့္က သတိမူမိေကာင္းမူမိႏိုင္၏။

သို႔ေသာ္ အဘိုးက ကၽြန္ေတာ္အားတက္ေစဖုိ႔ စကားေတြႏွင့္ ဒီေခတ္လူငယ္ေတြ ေတာ္ေၾကာင္း၊ ႀကိဳးစားေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြဖြင့္ကာ အားေပးလို႔မဆံုး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဆာင္းပါးအတြက္ အဘိုးေပးသည့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကာလဆီမွ လူငယ္ ၆ ဦးပါ ဓာတ္ပံုထဲကလူငယ္ေတြ၏ ေျခမႈံေလာက္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစြမ္းအစမရွိေၾကာင္း စိတ္ထဲက ေျပာဆိုေနမိခဲ့သည္။ ထိုအျဖစ္က ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ရွိခဲ့ၿပီ။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူငယ္ဘဝကေန လူလတ္ပိုင္း အရြယ္နီးပါးေရာက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း ထိုဓာတ္ပံုထဲက လူငယ္တသိုက္၏ ေျခမံႈမွ် လူစြမ္းလူစ မရွိႏိုင္ခဲ့ေသးသည္မွာ ေသခ်ာပါ၏။



အဘိုး သခင္အုန္းျမင့္သို႔ အမွတ္တရ