ဇူလိုင္ ၇ အေရးေတာ္ပံု ၄၉ ႏွစ္တိုင္ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ဆဲ

06 ဇူလိုင္ 2011
မသင္းသီရိ

တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ တဖက္သတ္ ထုတ္ျပန္လာတာကုိ မေက်နပ္လို႔ ဆႏၵျပခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ၿပီး တကသ အေဆာက္အဦး မုိင္းခြဲ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတာ ဒီကေန႔ဆုိရင္ ၄၉ ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၇ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အတြင္း ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြ ေနာက္ပုိင္း တုိင္းျပည္အာဏာကို မတရား ကုိင္စြဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ရန္သူအျဖစ္ တေလွ်ာက္လုံး ဆက္ဆံလာခဲ့သလုိ ပညာေရး မ်ဳိးဆက္ျပတ္မႈေတြနဲ႔အတူ တုိင္းျပည္မွာ ပညာတတ္ ရွားပါးလာမႈေတြကိုလည္း ဒီေန႔အထိ ခံစားေနရဆဲပဲလို႔ အဲဒီ ဇူလုိင္ ၇ ရက္ေန႔ကုိ ကိုယ္တုိင္ ေတြ႕ႀကဳံ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသူေတြက သုံးသပ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ က်ေရာက္တဲ့ ဇူလုိင္ ၇ ရက္ေန႔ အမွတ္တရ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ သုံးသပ္ခ်က္ေတြကို မသင္းသီရိက စုစည္း တင္ျပေပးထားပါတယ္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၇ ရက္ေန႔က ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ က်က္သေရေဆာင္ တခုျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က အဓိပတိလမ္းမႀကီး အပါအ၀င္ ေက်ာင္း၀င္းေနရာ အႏွံ႔အျပားမွာ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတာဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အဆုိး၀ါးဆုံး သမုိင္းျဖစ္ရပ္ေတြထဲက ေမ့မရႏုိင္တဲ့ သမုိင္း၀င္ ေန႔ရက္တခု ျဖစ္တယ္လို႔ ဒီေန႔ကို ကုိယ္ေတြ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီးေတြက ဆုိပါတယ္။

တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔က တုိင္းျပည္ကုိ စစ္တပ္အာဏာနဲ႔ သိမ္းယူခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းရဲ႕ စစ္အစုိးရဆီကေန အေဆာင္ကိစၥကို တဖက္သတ္ တင္းက်ပ္စြာ ထုတ္ျပန္လာတဲ့အေပၚ မေက်နပ္ၾကလို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဇူလုိင္လ ၇ ရက္ေန႔ ေန႔လယ္ပိုင္းကစလုိ႔ စစ္တပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ တင္းမာတဲ့ အေျခအေနေတြ စတင္ခဲ့ၿပီး ညေနပုိင္းမွာေတာ့ စစ္တပ္က အၾကမ္းဖက္ ေျဖရွင္းခဲ့တဲ့အတြက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက မေန႔တေန႔ကလိုပဲ ခံစားေနရဆဲပဲလို႔ အဲဒီအခ်ိန္က အမရေဆာင္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားတဦး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးႏိုင္းႏိုင္းက သူ႔အေတြ႕အႀကံဳကို အခုလို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပပါတယ္။

“ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီး၊ အဓိပတိရင္ျပင္၊ အဓိပတိလမ္းနဲ႔ မႏၲေလးေဆာင္၊ အမရေဆာင္ၾကား လမ္းေတြမွာ ညေန ၆ နာရီဆိုရင္ တခါတည္း လက္တကမ္းက မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အဲဒီလိုရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ G-3 နဲ႔ ရင္ဆိုင္ အပစ္ခံရတာ။ အတံုးအ႐ံုး ေသၾကတာေပါ့။ အန္ကယ္လည္း ပါတယ္၊ အန္ကယ္ကေတာ့ အမရေဆာင္ ေပၚတီကို အေပၚမွာေလ။ ပစ္တာပဲ။

“ဒါေပမဲ့ ပစ္တဲ့ေနရာက အ၀ိုင္းေလးေပါ့။ အဓိပတိလမ္းထိပ္က အ၀ိုင္းေလးက စပစ္ေတာ့ အန္ကယ္တို႔က ခုန္ခ်လိုက္လို႔ ေမွာက္လို႔ အခ်ိန္ရတာေပါ့။ အဓိပတိနဲ႔ မႏၲေလးၾကားမွာေတာ့ အတုံးအ႐ုန္း ေသၾကတယ္ကြာ။ ဗမာျပည္မွာ တကယ့္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အၫြန္႔အဖူး သားေကာင္းရတနာေတြ က်ဆံုးသြားတာက ေခတ္သစ္သမိုင္းမွာေတာ့ အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာ ရက္စက္ယုတ္မာမႈႀကီး ဆိုၿပီးေတာ့ အၿမဲတမ္း ဦးက ႏွစ္တုိင္း သတိရတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္း ပါခဲ့ေတာ့ ဒီဥစၥာကို သိပ္သတိရတာပဲ။ ဦးတို႔ အမရေဆာင္၊ မႏၲေလးေဆာင္နဲ႔ အဓိပတိလမ္းက ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားဆံုး အပစ္ခံရတာပဲေလ”

ေနာက္တေန႔မနက္ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးႀကီး ၿဖိဳခ်ခံခဲ့ရပါတယ္။

“ေနာက္ေန႔ ၈ ရက္ေန႔ မနက္က်ေတာ့၊ အဲဒီညေနမွာ ဦးတုိ႔လည္း ထမင္းစား မ၀င္ေတာ့ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ဦးတုိ႔အေဆာင္မွာ အဲဒီေန႔က ၀က္သားေကၽြးတယ္ကြ။ ဘယ္သူမွ ထမင္းမစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ညက်ေတာ့ သန္းေခါင္သန္းလြဲပဲ ေနာက္ဘက္၀င္းထဲမွာ စကားေျပာၾကၿပီးေတာ့ အိပ္ေရာ။ မနက္ ၆ နာရီက်ေတာ့ ဒိန္းဆုိတဲ့ အသံႀကီး တခ်က္ပဲ ၾကားလိုက္တယ္။ ဦးရဲ႕အခန္းက အေပၚ မ်က္ႏွာၾကက္ ေက်ာက္ျပားေတြ ေႂကြက်တာ။ မွန္ေတြလည္း ကြဲေပါ့ေလ။ အိပ္ရာက ႏုိးၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ၿပီး ေသြးေတာင္ ပ်က္ခ်င္တယ္။

“အားလုံးပဲ တံခါးေတြ ဖြင့္ၾကၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္တာလဲကြ ဆုိၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ေနာက္က်မွ ဟုိဘက္က တေယာက္က ယူနီယံႀကီး မရွိေတာ့ဘူးကြာလို႔ ေအာ္ေတာ့ သြားေျပးၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ မႏၲေလးေဆာင္ဘက္ကုိ။ ၾကည့္ေတာ့ ဒီေလာက္ထူတဲ့ အုတ္နံရံရွိတဲ့ ၂ ထပ္ အေဆာက္အဦးႀကီးက တခါတည္း ျပားျပား၀ပ္ က်သြားတာ။

“အသံတသံပဲ ျမည္တယ္၊ ၂ သံမျမည္ဘူး။ ဒုိင္းဆို၊ ေခါင္မုိးႀကီးကေတာ့ မကြဲသြားဘူး။ အုတ္နံရံေတြ အကုန္ ၿပိဳက်သြားတာ။ မုိင္းေတြနဲ႔ၿဖဳိတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ အဲဒီမွာ တခါတည္း ရင္ကြဲရတာေပါ့။ သေဘာက ဘာျဖစ္သြားလဲဆိုေတာ့ ဒီလုိလုပ္ခဲ့တဲ့ဟာ လြတ္လပ္ေရးသမုိင္း၊ လြတ္လပ္ေရးမွာ တကယ့္ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးႀကီးကုိ ဒီလုိလုပ္တာက အင္မတန္ ရက္စက္ ယုတ္မာ ႐ုိင္းစုိင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ပဲ ဆုိၿပီးေတာ့ အၿမဲတမ္း မွတ္မိေနတယ္။”

ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြကို တုိင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက သတင္းေမွာင္ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသလို ၇ ဇူလိုင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြလိုမ်ဳိးကုိ ျမန္မာ့စာနယ္ဇင္း သတင္းေလာက တေလွ်ာက္လုံးမွာ လံုး၀ ေရးခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ သမိုင္းေတြကို ဘယ္လိုပဲ ဖံုးကြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ႀကိဳးစား၊ ဘယ္လိုပဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ႀကိဳးစား အစဥ္အလာ ႀကီးမားခဲ့တဲ့ တကသ စိတ္ဓာတ္ဟာ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္မသြားဘူးလို႔ သတင္းစာ ဆရာေဟာင္း ဦးသာဘန္းက ဆိုပါတယ္။

“၇ ဇူလုိင္ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ ေဖာ္ျပလို႔ မရခဲ့တာ၊ အခုလည္း မရပါဘူး။ ဦးေန၀င္း အာဏာသိမ္းတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ ကေန႔အထိပဲ။ ဘဘက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတင္းစာသမား ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့ တကသနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦး ၿပိဳပ်က္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေရာ ဘဘတို႔က ေျပာခြင့္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကိုေအာင္ဆန္းကို ေမြးခဲ့တဲ့၊ ကိုဗဟိန္းကို ေမြးခဲ့တဲ့၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို ေမြးခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အစဥ္အလာရွိတဲ့ သမဂၢဟာ သူတုိ႔ဖ်က္ေပမဲ့ သမဂၢစိတ္ဓာတ္ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ဘူး။ ကေန႔အထိ ရွင္သန္ေနတယ္။”

၀ါရင့္ သတင္းစာဆရာေဟာင္း ဦးသာဘန္း ေျပာျပသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိျဖစ္ရပ္ေတြေနာက္ပိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာရွင္ေတြဟာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ရန္သူလို သေဘာထား ဆက္ဆံလာၿပီး ဖိႏွိပ္မႈေတြလည္း ပိုၿပီး ႀကီးလာတာေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ကေန ပညာတတ္ အမ်ားအျပား စြန္႔ခြာသြားၾကတာမို႔ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ ပညာေရး မ်ဳိးဆက္ျပတ္မႈ တုိင္းျပည္မွာ အႀကီးအက်ယ္ ႀကံဳေနရတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဦးႏိုင္းႏိုင္းက သံုးသပ္ပါတယ္။

“အာဏာကို မတရား ကုိင္စြဲတဲ့ လူေတြရဲ႕ ရန္ဘက္လုိ႔ သေဘာအထားခံရေတာ့တာပဲ။ ပညာတတ္တဲ့သူေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အားမေပးရင္ တုိင္းျပည္မွာ ပညာတတ္သူ နည္းသြားမယ္၊ တိုင္းျပည္က ခၽြတ္ၿခဳံက်ၿပီေပါ့။ အခုဆုိရင္ ပညာေရး ခၽြတ္ၿခဳံက်ေတာ့ က်န္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆ အသိအျမင္ေတြနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကအစ ေတာ္ေတာ္ ခၽြတ္ၿခဳံက်သြားတယ္။ တုိ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ႏုိင္ငံျခား ေက်ာင္းသားေတြက စာလာသင္ရတာ အဲဒီေခတ္က။ အခုေတာ့ ဗမာျပည္ ပညာေရးက ဒီမွာ ဘာႀကီး ဘြဲ႕ရရ ဘယ္ႏုိင္ငံမွ အသိအမွတ္ မျပဳေတာ့ဘူး။ အဲဒီကာလ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၉ ႏွစ္ေလာက္က စလုိက္တာ အခုထိ ခံေနရတုန္းပဲ။”

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဦးႏိုင္းႏိုင္း ေျပာျပခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈ ျဖစ္ၿပီး ၇ ဇူလိုင္လို ေသြးေျမက်ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ ရွိခဲ့သလို ၁၉၈၈ မွာ ေနာက္တႀကိမ္ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းခဲ့ၿပီး တိုင္းျပည္ကို စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာရင္း ၈၈ အေရးေတာ္ပံုနဲ႔အတူ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြင္းတာေတြေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာေတြ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားလူထု ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref: VOA