ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ေဝေဝဆာ

ႏွင္းပန္းအိမ္
ႏုိဝင္ဘာလ ၀၂ ရက္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္

သီတင္းကြ်တ္ အဖိတ္ေန႔ည လေရာင္ေအာက္မွာ ဒုကၡသည္တဲအိမ္ေလးေတြ ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ မျပည့္စံုျခင္းနဲ႔ အိပ္ယာဝင္ရၿပီး မေရရာ မေသခ်ာမႈေတြနဲ႔ အိပ္ယာ ႏိုးထရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြရဲ့ ေအးၿငိမ္းမႈဟာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ဆႏၵနဲ႔ ဘဝတစ္ထပ္တည္း က်ေနပါလိမ့္မယ္။

လေရာင္ရဲ့ ေအးျမမႈေအာက္မွာ အလြမ္းဓာတ္လဲ ပါဝင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ ကေလးၿမိဳ႕ကို ရက္ကန္းစင္ေပၚက လြန္းဆံ လို လြန္းထိုးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ေထာင္ဝင္စာ ခရီးမွာ သီတင္း ကြ်တ္လျပည့္ေန႔ကို မိ႐ိုးဖလာအတုိင္း ကေလးၿမိဳ႕ ေဒသ႐ိုးရာ အတုိင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာကိုလဲ လြမ္းမိပါေသးတယ္။

အုန္းေမာင္းေခါက္သံ၊ ေၾကးစည္သံ၊ ၾကက္တြန္သံနဲ႔ ႏိုးရတဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့ အ႐ုဏ္ဦး ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳးလဲ တျခားသူ ေတြ ခံစားႏိုင္မယ္ ခံစားတတ္မယ္ မထင္ပါဘူး။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထံုမႊန္းေနတဲ့ ကေလးၿမိဳ႕မွာ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔မနက္ ၂ နာရီမွာထဲက နိဗၺာန္ေဆာ္ ေခတ္သစ္ လူ ငယ္ေတြက ဆြမ္းခ်က္ဖုိ႔ ႏူိးၾကတယ္။အဲဒီ့တုန္ းက ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေဒြးရဲ့ ေၾကာ္ျငာသီခ်င္း တစ္ပုဒ္။” လက္တို႔ျပီးေတာ့ ေျပာရဦး မယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ “လက္တုိ႔ျပီးေတာ့ ႏူိးရဦးမယ္ ထၾကေတာ့ ထၾကေတာ့ဗ်ဴိ႕” ဆိုတဲ့ အသံ မေပ်ာက္ခင္မွာ ရတနာပံုအိမ္ ႀကီးရဲ့ အိမ္ရွင္ မဗ်ားစိန္နဲ႔အတူ ကၽြန္မဆြမ္းခ်က္ဖုိ႔ အိပ္ယာထဲက ၾကည္လင္စြာ ႏုိးထခဲ့ရတယ္။

ကေလးၿမိဳ႕နဲ႔ ၇မုိင္ေဝးတဲ့ ခ်င္းေတာင္ေျခရင္း ေနရဥၥရာျမစ္ကမ္းနဲ႔နီးတဲ့ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းသည္ ရွိတယ္ ဆိုတဲ့အသိ။ တစ္ေျမထဲ တစ္ေလထဲရူခြင့္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိလဲပါဝင္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ ဆြမ္းခ်က္ရတဲ့ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ကို စိတ္ ကူးနဲ႔ အမွ်ေပးေဝမိပါေသးတယ္။

ကေလးၿမိဳ႕ ေခတ္သစ္နိဗၺာန္ေဆာ္ လူငယ္ေယာက်ၤားေလးေတြရဲ့ ဝတ္စံုအေပၚအျဖဴ ေအာက္အျဖဴဟာ သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေန႔မွာ ကုသိုလ္စိတ္နဲ႔ ေတာက္ပေနပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲက ေက်ာင္းသားလူငယ္ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ အေပၚေအာက္ ဝတ္စံုအျဖဴကေတာ့ ေပးဆပ္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္းရဲ့ အက်ဥ္းစံ သေကၤတမို႔ ကၽြန္မမွာ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာယွဥ္တြဲ ခံစားမိရပါေသး တယ္။

မနက္၄နာရီမွာေတာ့ ေၾကးစည္သံၾကားရာကို ဆြမ္းဗန္းရြက္သြားၿပီး ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံ ေဝယ်ာဝစၥသမားေတြဆီမွာ ဆြမ္းေလာင္း လႉရပါတယ္။ကေလးၿမိဳ႕ ျမစည္ေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ့ “အသက္ရွည္ခ်င္ရင္ ဆြမ္းလႉဒါန္းပါ။ လူေတြကို အစားအစာေၾကြး ပါ။ကုသိုလ္လုပ္တာလဲ ဒီလက္။အကုသိုလ္လုပ္တာလဲ ဒီလက္ပဲ”ဆိုတဲ့တရား ကိုလဲ ႏွလံုးသြင္းမိပါတယ္။

ေစတနာလုပ္အား၊ဆြမ္းလႉၾကတဲ့ အလႉရွင္ေတြရဲ့ ဒါနေတြကို တစ္ေနရာတည္း တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ခံစားရပါတယ္။ ပတၱနုေမာဒနာ =သူတစ္ပါးေပးေဝေသာ ကုသိုလ္အဖို႔ကို သာဓုေခၚျခင္းတဲ့။ျမင္ရသူအေပါင္းကို ပတၱနုေမာဒနာဆုိတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္ ေပၚေစတဲ့ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ဆြမ္းေတာ္ၾကီးခံပါ။

ဘုရားတန္ေဆာင္း၊ေက်ာင္းျပသာဒ္နဲ႔ ေဝးေနရတဲ့ မိေဝးဖေဝး ေဆြေဝးမ်ိဳးေဝးေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ဒုကၡသည္ေတြ ဓေလ့ထံုးစံ ယဥ္ေက်းမႈကို မေမ့မေလွ်ာ့ ျပဳလုပ္ၾကေပမယ့္ ေရႊတိဂံု ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္က ဆြဲလည္းသံ၊ ေခါင္းေလာင္း ထိုးသံကို ၾကားေယာင္ ေနမိပါတယ္။ မႏၲေလး မဟာျမတ္မုနိ၊ စစ္ကိုင္းဆြမး္ဦး ပုညရွင္၊ ေကာင္းမႈေတာ္ ဘုရားႀကီးနဲ႔ ေရႊၾကက္ယက္ဘုရား ေတြက ကၽြန္မရဲ့ ေထာင္ဝင္စာခရီးမွာ ၾကည္ႏူးရႊင္ပ်ဖူးေမွ်ာ္ရင္း ဆုေတြေတာင္းခဲ့ရတာ။ စိတ္ကူး ယဥ္ရင္လဲ ေကာင္းမႈေတာ္ေလာက္ယဥ္ ရတယ္ ဆိုတဲ့ ေဒသခံေတြေျပာသလို ကၽြန္မတကယ့္ကို စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ မိသားစုေတြ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ ေနႏိုင္ၾကပါေစ။ ျပည္သူလူထုေတြ ဆႏၵနဲ႔ ဘဝတထပ္တည္း က်ပါေစ။ ေကာင္းကင္က လမင္းကို တစ္မိုးေအာက္မွာ မိသားစု အတူၾကည့္ခြင့္ရၾကပါေစ။ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီ လမင္းကိုၾကည့္ၿပီး မလြမ္းရပါေစဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေတြပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္သီတင္းကြ်တ္အဖိတ္ေန႔မွာ ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္က သူခ်စ္တဲ့ အမိျမန္မာျပည္နဲ႔အတူ သူ႔မိသားစုကိုပါ ခြဲခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မသားက ၉တန္းေက်ာင္းသား။က်ဴရွင္မွာ အဂၤလိပ္စာသင္ေနတဲ့သားကို ကၽြန္မ မ်က္ရိပ္ျပေခၚေတာ့ သားကဘဝ ေပးအသိနဲ႔ ဆရာမကို ခြင့္တုိင္ၿပီးထြက္လာတယ္။ “မနက္ျဖန္ အက္ေဆးေရးလာခဲ့” ဆို တဲ့ ဆရာမအသံကို ကၽြန္မၾကားလိုက္ ေသးတယ္။သားကေတာ့ သူ႔ဘဝအေၾကာင္းကိုပဲ အက္ေဆးေရးရမယ္လို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာေနေသးတာတဲ့။

“ေမႀကီးသားတို႔ ဘဝက ခုခ်ိန္ထိ မတည္ၿငိမ္ေသးပါလား”ဆိုတဲ့ သားအသံက ကၽြန္မတုိ႔ ႏွလံုးသားကို ဆုပ္ေခ်လိုက္ သလို ေခတ္စနစ္ကို ကိုယ္စားျပဳေပးခဲ့တယ္။ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္းဝတ္စံု မပါရင္ ဘယ္မွ မလိုက္ဘူးဆိုတဲ့ သားစကားကိုျဖည့္ဆည္းရင္း ေက်ာင္းဝတ္စံုကုိ ကၽြန္မ ခရီးေဆာင္အိတ္ ထဲထည့္ေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲမွာ သားက ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ ရည္က်ေနေလရဲ့။ သားမ်က္ရည္နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုေဆြမ်ိဳးေတြရဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္လာရတဲ့ ခရီးအဆံုးက ဒုကၡသည္ စခန္းပါပဲ။

အသြင္ကူးေျပာင္းစျပဳေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ ေျပာင္းလဲၿပီလို႔ ကမၻာက သတ္မွတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ေတြအေနနဲ႔ မိမိဘယ္ ေဒသမွာေနလဲ၊ မိမိဘယ္ကာလမွာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ၊ မိမိဘယ္အခ်ိန္ ျမန္မာျပည္ ျပန္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားထားပါ။ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြ စုေဆာင္းထားပါလို႔ UNအရာရွိ အမ်ိဳးသမီးက ဧျပီလမွာ ကၽြန္မတုိ႔ ဒုကၡသည္ေတြကို ေခၚယူေတြ႔ဆံု ေျပာ ၾကားခဲ့ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ သီတင္းကြ်တ္ အဖိတ္ေန႔က လေရာင္နဲ႔ ဒီေန႔ သီတင္းကြ်တ္ အဖိတ္ေန႔ လေရာင္ ဘာေတြကြဲသလဲလို႔ ကၽြန္မၾကည့္ဖို႔ ဝါးၾကမ္းသဲပြတ္ကို ေဖာ့နင္းၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းအျပင္ ကတၱရာလမ္းေပၚ ကၽြန္မ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္ေတာင္တန္းေတြဆီ လမင္းက ေမးတင္ေနပါျပီ။

ေတာင္ယာစပါးခင္းေတြဆီ လေရာင္ကျဖာက်ေနတယ္။ဒီလမင္းကို ကခ်င္စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြလဲ ယမ္းေငြ႔ေတြ ၾကားက ျမင္ေန ရမယ္။လက္ပေတာင္းေၾကးနီစီမံကိန္း ဖ်က္သိမ္းပစ္ဖုိ႔ ေတာင္းဆိုေနၾကတဲ့ ခ်င္းတြင္းေဒသခံ လယ္ယာေျမအသိမ္းခံရတဲ့ ေတာင္ သူေတြလဲျမင္ရမယ္။ပူေႏြးေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အိမ္ယာေျမယာေတြကိုစြန္႔ျပီး ထြက္ေျပးေနရတဲ့ ရခိုင္ျပည္နယ္ေဒသ ခံေတြလဲ ျမင္ရမယ္။

ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းကေန ဒုကၡသည္ ကၽြန္မနဲ႔ သူတို႔ သီတင္းကြ်တ္ အဖိတ္ေန႔မွာသာတဲ့ ေကာင္းကင္က လမင္း ကိုၾကည့္ျပီး အၾကည့္ခ်င္းဆံုသလို ျဖစ္ခ်င္ တဲ့စိတ္ ဆႏၵေတြလဲ တူၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္ေန လ်က္ပါ။

ကိုယ့္အိမ္တြင္းေရးကို ကိုယ့္အိမ္မွာေနသူသာ အသိဆံုးမဟုတ္ပါလား………….။

ႏွင္းပန္းအိမ္

Ref: မဇၥ်ိမ