မွတ္ပံုတင္ ျပႏိုင္ေတာ့လည္း ေရႊသိမ္းခ်င္ျပန္တယ္

ဧၿပီလ ၂၉ ရက္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္

အယ္ဒီတာခင္ဗ်ား...

က်ေနာ္တုိ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္က ပူတာအိုခ႐ုိင္၊ ေခါင္လန္ဖူးေဒသဆုိတာ တကယ္ေခါင္းပါးတဲ့ ေနရာေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔နယ္က စပါးအထြက္နည္းလို႔ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ဆန္ဒုမ့္ေတာင္ႀကီး ေက်ာ္ၿပီး အသြားအျပန္ ၁၀ ရက္က ေန ၁၃ ရက္ရွိတဲ့ ေနာင္မြန္းၿမိဳ႕နယ္၊ မေဂြဇ စခန္းကေန ေခါင္လန္ဖူးၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ ဌာနဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံေတာ္ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ရိကၡာ (ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား) ေတြကုိ ႏွစ္တုိင္း တႏွစ္လွ်င္ ၂ ခါထက္ မနည္း မိမိရိကၡာျဖင့္ အခမဲ့ ထမ္းၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရကုိ ပံ့ပုိးလာခဲ့တဲ့ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔က ဗမာစကား ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေတာင္ေပၚမွာဘဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာင္ေပၚကေန ၃ ၊ ၄ ေခါက္ေလာက္ ၿမိဳ႕ေပၚကုိ လာရပါတယ္။ အဲဒီအေခါက္တုိင္းမွာလည္း တေနရာမဟုတ္ရင္ တေနရာ အစုိးရဂိတ္ေတြမွာ မွတ္ပံု တင္ျပလုိက္တာနဲ႔ ေတာင္ေပၚသားမွန္း သိလုိက္တာနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်ိန္းေျခာက္ ပုိက္ဆံ ေတာင္းပါတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိ လုယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကား သမားေတြလည္း ကားခေတြ ပုိယူေလ့ရွိ ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဧၿပီလ ၂၄ ရက္ တနလၤာေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္တုိင္းရင္းသား ရဝမ္လူမ်ဳိး အမ်ဳိးသား ၂ ဦး၊ အမ်ဳိးသမီး ၃ ဦးတုိ႔က ေခါင္လန္ဖူးၿမိဳ႕နယ္ ခ်န္လမ္ေဒသကေန တရုတ္နယ္စပ္ ကမ္ပုိင္တီ ကားလမ္း အတုိင္း ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕သုိ႔ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေတြကုိ လုိက္ပုိ႔ခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ငါးဦးမွာ ကမ္ပုိင္တီကေန ျမစ္ႀကီးနားထိ “ဂ်ီးေဖာ့ေျမ” ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အသင္းက ကခ်င္အထူးေဒသ (၁) ကန္ပုိင္တီ-ဝုိင္းေမာ္-ျမစ္ႀကီးနား အေဝးေျပးဆြဲတဲ့ ကားနဲ႔ က်ပ္ ၂ သိန္း ေပးၿပီး လာခဲ့ပါ တယ္။

ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ ဧရာဝတီျမစ္ ျဖတ္ကူးတဲ့ ဗလမင္းထင္ တံတား (ဝုိင္းေမာ္ ဘက္ျခမ္း)က အစုိးရရဲ႕ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ေရာက္တဲ့အခါ ရဲတပ္ၾကပ္တဦးနဲ႔ ရဲတပ္သား ၄ ဦးတုိ႔က ကားေပၚကေန ဆင္းခုိင္း ၿပီး ႏုိင္ငံသားမွတ္ပံုတင္ စစ္ေဆးစဥ္ ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္း ေျပာဆုိ စစ္ေဆးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔က ေခါင္လန္ဖူးၿမိဳ႕နယ္က ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသား လုိက္ပုိ႔ရင္း ပစၥည္း နည္းနည္းပါးပါး လာဝယ္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က က်ေနာ္တို႔ဆီက ေရႊ ၄၊ ၅ က်ပ္သား ေတြ႔တဲ့အခါ “ဒီေရႊေတြက ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရမွ လံုးဝ တားျမစ္ထားတဲ့ ပစၥည္းျဖစ္တယ္။ လံုးဝ ဒါေတြကုိ တားဆီးဖုိ႔ အထက္က အမိန္႔ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိမ္းတာျဖစ္တယ္” ဆုိၿပီး ေရႊ ပါသမွ်ကုိ သိမ္းယူခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ေဒသမွာက ဆန္စပါး စုိက္လုိ႔ မေကာင္းတဲ့ ေရခဲေတာင္ ေဒသမွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့အတြက္ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ ဆက္ကေန အခုထိ ေရႊတူးၿပီး ရရွိတဲ့ ေရႊေတြနဲ႔ ဆန္ကို လဲလွယ္စားေသာက္ေနရ တာ ျဖစ္ပါ တယ္။

ေခါင္လန္ဖူးၿမိဳ႕နယ္ ခ်န္လမ္ေဒသကေန ပူတာအုိလမ္းအတုိင္း သြားမယ္ဆုိရင္ ေတာေတာင္ အထပ္ထပ္ကုိေက်ာ္လြားၿပီး လႏွင့္ ခ်ီၿပီး သြားရတာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ အျမဲတမ္းသြားေနတဲ့ ကမ္ပုိင္တီ-ဆဒံုးကားလမ္းအတုိင္း လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေဒသက ပညာေရး အလြန္နိမ့္က်လို႔ ကေလးေတြ ပညာေရးအတြက္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ေပၚ ေက်ာင္းထားတာ ျဖစ္လုိ႔ လမ္းစရိတ္လည္း ၾကီးမားတာေၾကာင့္ “ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေရႊ မသိမ္းပါနဲ႔ ေရႊသိမ္းမယ္ ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ သတ္ပစ္တာနဲ႔ တူေၾကာင္း၊ ဒီေရႊ ေရာင္းၿပီး ကေလး ေက်ာင္းစရိတ္ သံုးရမယ္။ မသိမ္းေပးပါနဲ႔” လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းခံခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ဒဏ္ေငြအေန နဲ႔ က်ပ္ေငြ ၉၀,၀၀၀ (ကိုးေသာင္း) အတင္း ေတာင္းခံလုိ႔ ေပးလုိက္ရပါတယ္။

ပုိက္ဆံ ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီစစ္ေဆးေရးဂိတ္က တပ္ၾကပ္ (အဲဒီမွာ ရာထူးအႀကီးဆံုး) ဆုိသူက ကားေနာက္ဖက္ကုိ ေခၚသြားၿပီး သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ မေတြ႔ေအာင္ ေပးခုိင္းပါတယ္။ “ရဲေဘာ္ေတြကို မေျပာလုိက္နဲ႔” လုိ႔ ေျပာၿပီး ပုိက္ဆံ ယူသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ပဲ ေၾကကြဲရတယ္။

ေခါင္လန္ဖူးၿမိဳ႕ေန ေတာင္ေပၚသားတဦး

Ref: မဇၥ်ိမ