ခ်ိန္ထုိးၾကည့္စရာ က်င့္၀တ္နမူနာ

လူထုစိန္၀င္း

23/12/2009

ၾကာမီရက္ပိုင္းေလးအတြင္းမႇာ ဂ်ာနယ္သတင္းသမားေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မၾကားခ်င္တဲ့ သတင္းစကားႏႇစ္ခု ၾကားသိခဲ့ရလို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လုိက္ရတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳ ႏုနယ္ေသးတဲ့ လူငယ္ေလးေတြပဲ ဆုိၿပီး လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ေနလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ က်င့္၀တ္နဲ႔ သိကၡာဆုိင္ရာ ကိစၥျဖစ္လို႔ မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာရပါဦးေတာ့မယ္။

ထပ္ေရးဖုိ႔လိုေနေသးတာေၾကာင့္
ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ဆယ္အစိတ္ေလာက္အတြင္း ေရးခဲ့သမွ် စာေတြရဲ႕ သုံးပုံတစ္ပုံ ေလာက္သာ စာနယ္ဇင္း က်င့္၀တ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ျဖစ္လို႔ အပ္ေၾကာင္း ထပ္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲေရးေရး ထပ္ေရးဖုိ႔ လိုေနေသးတာပဲ စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႔ေနရတာေၾကာင့္ ေရးလိုက္ရ ျပန္ပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုး စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား သည္းခံဖတ္ပါလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ စာနယ္ဇင္း ေလာကမႇာ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္လာၾကသူ အမ်ားစုဟာ လူငယ္ လုံမယ္ေလးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ နယ္ပယ္ထဲ ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္တယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ ဆုိတာေတာင္ သာမန္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳ အလုပ္မ်ဳိး ႐ိုး႐ုိးမဟုတ္ဘူး။ တုိင္းျပည္ တစ္ျပည္ရဲ႕ အေရးပါဆုံး မ႑ိဳင္ႀကီး ေလးခုထဲက စတုတၴမ႑ိဳင္လို႔ သတ္မႇတ္ ခံထားရတဲ့ သတင္းမီဒီယာ လုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္တယ္။ အသက္ ဘယ္ေလာက္ငယ္ငယ္ သတင္း မီဒီယာသမားရယ္လို႔ လုပ္ကတည္းက စတုတၴမ႑ိဳင္ကို ကိုယ္စားျပဳသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သေဘာထားၿပီး ျပဳမူ ေနထုိင္ လုပ္ကိုင္ရမႇာပဲ ျဖစ္တယ္။

အမ်ားျပည္သူအျမင္မႇာ မေလာက္ေလးမေလာက္စား လူငယ္ေလး အျဖစ္ မျမင္ေစဘဲ သတင္းမီဒီယာသမား အျဖစ္ပဲ ျမင္ေစရမႇာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုျမင္ဖုိ႔ ကိုယ္က လုပ္ရပ္နဲ႔ သက္ေသျပဖုိ႔ လိုပါတယ္။

႐ိုေသေလးစားမႈတုိ႔ ယုံၾကည္မႈတုိ႔ ဆုိတာက ပိုက္ဆံေပးၿပီး ၀ယ္လို႔ရတာမ်ဳိး မဟုတ္သလို အတင္းအက်ပ္ ဖန္တီးယူလုိ႔လည္း ရတာ မဟုတ္ဘူး။ က်င့္၀တ္ ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ထိန္းသလဲ။ သိကၡာ ဘယ္ေလာက္ရႇိသလဲ ဆုိတဲ့ စံႏႈန္းနဲ႔ၾကည့္ၿပီး လူအမ်ားက သတ္မႇတ္ ၾကတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ သတ္မႇတ္လုိ႔ ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ႐ိုေသထိုက္တာ လုပ္ရင္ ႐ိုေသမႇာပဲ . . .

႐ိုေသထုိက္တာလုပ္ရင္ ႐ိုေသတယ္
႐ိုေသေလးစားမႈတုိ႔ ယုံၾကည္မႈတို႔ ဆုိတာက ပိုက္ဆံေပးၿပီး ၀ယ္လို႔ရတာမ်ဳိး မဟုတ္သလို အတင္းအက်ပ္ ဖန္တီးယူလုိ႔လည္း ရတာ မဟုတ္ဘူး။ က်င့္၀တ္ ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ထိန္းသလဲ။ သိကၡာ ဘယ္ေလာက္ ရႇိသလဲဆုိတဲ့ စံႏႈန္းနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး လူအမ်ားက သတ္မႇတ္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ သတ္မႇတ္လုိ႔ ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ႐ိုေသထိုက္တာ လုပ္ရင္ ႐ိုေသမႇာပဲ။ ႐ိုေသ ထုိက္တာ မလုပ္ရင္ မ႐ုိေသပါဘူး။

အခြင့္ထူးခံလိုင္စင္ မဟုတ္ဘူး
စာနယ္ဇင္းသမားနဲ႔ ဆုိင္တာပဲ ေျပာပါမယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို အထင္ႀကီးတယ္။ အထင္ေသးတယ္ ဆုိတာ အဓိကအားျဖင့္ အဲဒီလူရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ၾကည့္ဆုံးျဖတ္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က ဘာတံဆိပ္ပဲ တပ္ထားထား လုပ္ရပ္က အထင္အျမင္ ေသးစရာ ျဖစ္ေနရင္ လူေတြက အထင္ေသးမႇာပဲ။ တခ်ဳိ႕က တံဆိပ္တစ္ခု တပ္ထားရတာကို အခြင့္ထူးခံစားခြင့္ လိုင္စင္ရသလို ေအာက္ေမ့ၿပီး ေနရာတကာ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခ်င္တတ္ၾကတယ္။ တံဆိပ္ဆုိတာ တပ္ထားသူရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ သက္ေသခံ အမႇတ္အသား တစ္ခုထက္ ဘာမႇမပိုဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တံဆိပ္ျပၿပီး ဘာ အခြင့္အေရးမႇ ပိုၿပီး ရခြင့္ မရႇိပါဘူး။

စာနယ္ဇင္းသမားတံဆိပ္ ဒါမႇမဟုတ္ ကတ္ျပားဆုိပါစို႔။ ဒီတံဆိပ္၊ ကတ္ျပားတပ္ထား႐ုံနဲ႔ လူတကာ မရတဲ့ အခြင့္ထူး ရရမယ္လို႔ ေတာင္းဆုိပိုင္ခြင့္ မရႇိပါဘူး။ လူတကာ သြားလာ ၀င္ထြက္ခြင့္ရႇိတဲ့ ေနရာမ်ဳိးမႇာ ဒီတံဆိပ္ တပ္ထားလုိ႔ ဆုိၿပီး ဘယ္သူကမႇ တားဆီး ပိတ္ပင္ခြင့္လည္း မရႇိပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏႇစ္က 'သတင္းသမား ဖိတ္စာ လိုမလို'ဆုိတဲ့ ကိစၥ အျငင္းပြားခဲ့ၾကတာ မႇတ္မိၾကဦးမႇာပါ။ သတင္းသမား သတင္းလိုက္တာ သတင္းယူတာကို တရားဥပေဒနဲ႔ ကန္႔သတ္ တားဆီး လုပ္ထားတာ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူမႇ တားဆီးပိတ္ပင္ခြင့္ မရႇိပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆီကမႇ ခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းေနဖုိ႔လည္း မလိုပါဘူး။ ဖိတ္စာလည္း မလုိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္၀င္းထဲမႇာ ျပဳလုပ္တဲ့ အခမ္းအနား ပြဲလမ္းသဘင္ တစ္ခုခုဆုိရင္ေတာ့ ဖိတ္ၾကား မခံရဘဲနဲ႔ ၀င္ေရာက္ျခင္း မျပဳသင့္ပါဘူး။

ဒီကိစၥက လူပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူ လူထုအတြက္ အေရးပါတဲ့ သတင္းမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ သတင္း အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ သူတစ္ပါးရဲ႕ အိမ္ပိုင္နက္အတြင္း မဖိတ္ေခၚဘဲ ၀င္ေရာက္ခြင့္ မရႇိပါဘူး။ ဒါကို သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

တံစိုးလက္ေဆာင္
စာနယ္ဇင္းသမားဆုိတာ ဘယ္လုိတံစိုးလက္ေဆာင္မ်ဳိးကိုမႇ လက္မခံရပါဘူး။ စီးပြားေရး သမားရဲ႕ ခါးပိုက္ေဆာင္ လက္ကိုင္တုတ္ အျဖစ္ မခံရသလို ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ခါးပိုက္ေဆာင္ လက္ကိုင္တုတ္လည္း အျဖစ္မခံရပါဘူး။ စာနယ္ဇင္းသမား မႇန္ရင္ ဘယ္သူ႔ 'ေက်းဇူးေႂကြး'မႇ အတင္ မခံသင့္ဘူး။ အေႂကြးဆုိတာ တင္မိရင္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ျပန္ဆပ္ရၿမဲျဖစ္တယ္။ ျပန္မဆပ္ရေတာင္ မ်က္ႏႇာကိုေတာ့ ငဲ့ၾကည့္ရမႇာ ေသခ်ာတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမား ဆုိတာ စာဖတ္ ပရိသတ္ ျပည္သူလူထုရဲ႕ မ်က္ႏႇာကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ မ်က္ႏႇာကိုမႇ ၾကည့္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ငဲ့ကြက္ရတယ္ ဆုိရင္ စာနယ္ဇင္းအာပတ္ သင့္ပါတယ္။

သူမ်ားေတြကိုၾကည့္
လက္ေဆာင္ကိုလက္ေရႇာင္ဖုိ႔ အေၾကာင္းေရးခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေတြ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ အပ္ေၾကာင္း ထပ္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႐ိုး႐ိုး စာဖတ္ပရိသတ္ မ်ားကို အားေတာင္ နာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲ အသစ္အသစ္ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေတြက ေန႔စဥ္လို ရႇိေနၾကၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကိုလည္း ဖတ္ဖူး ေတြ႔ဖူးၾကပုံ မေပၚတာေၾကာင့္ မၾကာခဏ ထပ္ထပ္ၿပီး ေရးေနရတာပါ။ အခုလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ လူပုံအလယ္မႇာ ေပးသူကေပး၊ ယူသူကလည္းယူ လုပ္ေနၾကတာ ဆုိေတာ့ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ မႇားတယ္လို႔ေတာင္ သေဘာထားၾကပုံ မရပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ထပ္ေရးရ ျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတၲေနာမတိကို မေရးေတာ့ပါဘူး။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက The Des Moine Register ဆုိတဲ့ သာမန္ သတင္းစာေလး တစ္ေစာင္က သူ႔တုိက္တြင္း စည္းကမ္းအျဖစ္ ခ်မႇတ္ထားတဲ့ က်င့္၀တ္မ်ားကိုပဲ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီနမူနာ ေဖာ္ျပခ်က္ကလည္း အရင္က ေရးၿပီးသားပါ။ လုိအပ္ျပန္လုိ႔ ထပ္ၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ရတာပါ။


ဖတ္ၿပီးသူမ်ားခြင့္လႊတ္ၾကပါေတာ့။
* ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔သတင္းစာ၏ သတင္းကိစၥ ေဆာင္ရြက္ရင္း ထမင္းစားပြဲမ်ား၊ အျခားဧည့္ခံပြဲမ်ား တက္ေရာက္ရသည့္ အခါတြင္ ကိုယ့္စားစရိတ္ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေပးရမည္။ ခ်က္ခ်င္းေပးခြင့္ မၾကံဳလွ်င္ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၌ ေပးျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေပးရမည္။
* ႏိုင္ငံေရးေဟာေျပာပြဲမ်ားအတြက္ျဖစ္ေစ၊ အားကစား အသင္းအဖြဲ႔မ်ားႏႇင့္ျဖစ္ေစ၊ အတူလိုက္ပါ ခရီးသြားရသည့္ အခါမ်ဳိးတြင္လည္း ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္ေပးၿပီး လုိက္ပါရမည္။
* မည္သည့္၀န္ထမ္းမႇ မည္သို႔ေသာ အခမဲ့လက္မႇတ္၊ ေမတၲာလက္ေဆာင္ လက္မႇတ္မ်ဳိး ကိုမႇ လက္မခံရ။
* သတင္းစာတုိက္၀န္ထမ္းမ်ားသည္ မည္သည့္ျပင္ပလုပ္ငန္းမ်ား၊ အသင္းအဖြဲ႔မ်ားတြင္မႇ ဒါ႐ုိက္တာ အဖြဲ႔၀င္ စသည့္ ရာထူး တာ၀န္မ်ားယူၿပီး ယင္းလုပ္ငန္းမ်ား အတြက္ သတင္း ေဆာင္းပါး ေရးေပးရသည့္ တာ၀န္မ်ားကို မယူရ။

ကဲ အဲဒီက်င့္၀တ္ေတြနဲ႔သာ ခ်ိန္ထုိးၾကည့္ၾကပါေတာ့ခင္ဗ်ာ။