ရဲေဘာ္ဖုိးသံေခ်ာင္း
၁၉ ဇူလိုင္ ၂၀၁၀
ႏိုင္ငံတခုမွာ ရွစ္ေလးလံုးလို တမ်ဳိးသားလံုး လကၡဏာ ေဆာင္တဲ့ အေရးအခင္းႀကီးေတြ ျဖစ္ပြားတယ္ ဆိုရင္ က်ဆံုး သြားတဲ့ အာဇာနည္ေတြ၊ အသက္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ၊ ကိုယ္တိုင္က တက္တက္ႂကြႂကြ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ မယိမ္းယိုင္တဲ့ ရပ္တည္မႈ၊ ေရးသား ေျပာၾကားခ်က္ ေတြနဲ႔ ျပည္သူ လူထုကို ႏိုင္ငံေရး အသိေတြ ေပးေနၿပီး တိုင္းျပည္က ေလးစား ၾကည္ညိဳတာ ခံရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ေနာက္ၿပီး သစၥာေဖာက္ေတြ ဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေျပာစရာလူေတြ ေပၚထြက္ လာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆရာႀကီး နန္းၫြန္႔ေဆြဟာ တတိယ အမ်ဳိးအစားထဲက ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို သူ႔အသုဘကို စာေပေလာက၊ ႏိုင္ငံေရးေလာက၊ ႐ုပ္ရွင္ေလာက၊ အႏုပညာေလာက စတဲ့ နယ္ပယ္ အသီးသီးက လူေတြ လာပို႔၊ အသုဘ႐ႈၾကတာက ေဖာ္ျပ သက္ေသ ခံေနပါတယ္။
လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးတခု ေပၚေပါက္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္တုန္းကမွ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မနီးစပ္ခဲ့တဲ့ လူေတြ ေရွ႕တန္းက တက္တက္ႂကြႂကြ ပါလာတာ ေတြ႔ရေလ့ ႐ွိပါတယ္။ မထူးဆန္းတဲ့ နိယာမပါ။ ဒီနိယာမကို အနီးဆံုး သမိုင္းထဲက ျဖစ္တဲ့ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ အျမင္သာဆံုးလို႔ ေျပာရင္ ရပါတယ္။ ဒီလို ပါ၀င္သူ စာရင္းထဲမွာ ဆရာႀကီး နန္းၫြန္႔ေဆြကိုေတာင္ စာရင္း သြင္းရင္ ရမလားမသိပါ။ ေျပာရရင္ ဆရာႀကီးဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ဆီ တုန္းက အာရွ လူငယ္မွာ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ေနာက္ ဘယ္ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာမွ မပါ၀င္ခဲ့သေလာက္ ေနခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚလာတယ္ ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီး နန္းၫြန္႔ေဆြဟာ အေရးႀကီးလွ်င္ျဖင့္ ေသြးနီးရာ ပါစၿမဲ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ က်န္းမာေရးက သူ႔ကို သားျဖစ္သူနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းၿပီး ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ ခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕သမိုင္းဟာ ႏိုင္ငံတကာက အေရးေတာ္ပံု ႀကီးေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထရွိတဲ့ အတိုင္းပဲ ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဖိႏွိပ္သူ အစိုးရရဲ႕ရက္စက္တဲ့ ႏွိပ္ကြပ္မႈ တာရွည္ဆက္လက္ တည္ရွိ ေနတာနဲ႔အတူ အေရးေတာ္ပံုႀကီး တုန္းက တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူေတြထဲမွာ ဇြဲနဘဲနဲ႔ ဆက္လက္ ေတာင့္ခံႏိုင္သူေတြ ေလ်ာ့-ေလ်ာ့လာတာပါပဲ။ အေရာင္အေသြး ေျပာင္းကုန္တာ၊ ေလသံ ေျပာင္းကုန္တာ စတဲ့ အေျပာင္းတကာ မ်ဳိးစံုကို ေတြ႔ရေနရခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီး နန္းၫြန္႔ေဆြလို လူေတြဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔ က်န္းမာေရးက လြဲၿပီး ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘဲ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ ရပ္တည္ ေနခဲ့ၾကတာကို လူထုေတြ အၾကားမွာ ေက်ာက္႐ုပ္ထုႀကီးေတြ သဖြယ္ ေတြ႔ခဲ့ ၾကရပါတယ္။ အိုႀကီးအုိမ အ႐ြယ္က်မွ ကိုယ့္ကေလာင္ကို အပိတ္ ခံရတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးဟာ ပါးစပ္ ပိတ္မသြားဘဲ တျခား ကေလာင္နာမည္ (ဥပမာသုခမိန္) ေတြနဲ႔ ကိုယ့္အျမင္ကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ေဖာ္ျပ ခဲ့တာကိုၾကည့္ရင္ ဆရာႀကီးရဲ႕ မာန္မေလွ်ာ့-ဟန္မေပ်ာ့တဲ့ ဇာတိကို ေတြ႔ျမင္ ၾကရပါတယ္။ ဆရာႀကီးလို ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဓာတ္ဟာ တခ်ဳိ႕လူေတြလို ေကာက္႐ိုးမီး မဟုတ္ဘဲ ဖြဲမီးလို ေတာက္ေလွ်ာက္ ေလာင္ခဲ့တာမို႔ ႏိုင္ငံေရး လုပ္သူေတြအဖို႔ စံယူစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ အရြယ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ပါရွိတဲ့ ဆရာႀကီးတို႔ မိသားစုဟာ နအဖ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ ဓမၼာနဲ႔ ေသာကလို ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဗမာျပည္မွာလို အသက္ (၈၀-၉၀) ေက်ာ္အရြယ္အထိ ေထာက္လွမ္းေရးက ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း ခံရတယ္၊ တအိမ္သားလံုး ေစာင့္ၾကည့္ ခံရတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ရွိမွ ရွိရဲ႕လား လို႔ေတာင္ စဥ္းစား ေနရပါၿပီ။
ဒီႏိုင္ငံမွာက စစ္အာဏာရွင္သက္တမ္း ရွည္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ေက်းလက္ေတြ၊ ေတာင္ေပၚေတြမွာေရာ ၿမိဳ႕ျပ ေတြမွာပါ မိသားစုေတြ ဒုကၡမ်ဳိးစံုေတြ႔ရ၊ တကြဲတျပား ျဖစ္ရတာေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာေနပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးဟာ ဆန္းေတာင္ မဆန္းေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးတို႔ မိသားစုလည္းပဲ ဒီလို ကႏၲာရခရီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကို လူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီး အသုဘလိုပဲ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ လူကုန္-လူစံုလိုက္ပို႔ေပမယ့္ အိမ္သားေတြထဲက လိုက္မပို႔ ႏိုင္တာေတြရွိတဲ့ အသုဘမ်ိဳးေတြ ျမန္မာျပည္မွာ မ်ားပဲမ်ားလွ ပါပေကာလား။
ဆရာႀကီးဟာ ဇရာေၾကာင့္၊ ဘယာေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သြားတာလို႔ ဆိုရေပမယ့္ ေရွ႕တန္းမွာ ရန္သူနဲ႔ သူတျပန္ ကိုယ္တျပန္ ပစ္ခတ္ရင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ အာဇာနည္ေတြနဲ႔ တတန္းတည္းထား ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက သူဟာ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ သူရဲ႕လက္နက္ (ကေလာင္) ကို မခ်ဘဲ ရပ္တည္ သြားလို႔ပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ေထာက္ျပဖို႔ ေကာင္းတာ တခုက ဒီေန႔အခါမွာ တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ သိတယ္ဆိုရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္နာမည္ပါ တြဲတင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ လက္နက္ ခ်သြားသူကိုလည္း အာဇာနည္ေတြနဲ႔ တတန္းတည္းထား ဂုဏ္ျပဳတာေတြ ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ ဒါဟာ မီဒီယာေခတ္၊ အင္တာနက္ေခတ္မို႔ ထင္တိုင္း လုပ္လို႔ရတဲ့ လကၡဏာ မဟုတ္ပါဘူး။ စံေတြ ေပ်ာက္ကုန္တဲ့ လကၡဏာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု ဆရာႀကီးလိုပုဂၢိဳလ္ကို ဂုဏ္ျပဳရာမွာ အဲဒါမ်ဳိးေတြနဲ႔ အေသအခ်ာ ခြဲျခားဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ ဆိုတဲ့ ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္ရာ၏ ဆိုတာလိုပဲ ႏိုင္ငံေရးမွာလည္း ဆရာႀကီး နန္းၫြန္႔ေဆြတို႔လို ဂုဏ္ျပဳ ထိုက္သူေတြကို ဂုဏ္ျပဳတာပဲ ျဖစ္ရပါမယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ ခရီးရွည္ႀကီး ခ်ီတက္ရဦးမယ့္ သေဘာေတြ ျမင္ေတြ႔ ေနရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ က်ဆံုးမႈေတြ၊ အနစ္နာခံမႈေတြကို မေရွာင္ မလႊဲသာ ေတြ႔ၾကရ၊ လုပ္ၾက ရဦးမွာပါ။ အဲဒီလို ရွည္လ်ားတဲ့ လမ္းၾကမ္းႀကီးကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ဆိုရင္ စံျပေတြ အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။ ဒီအတြက္ ေကာက္႐ိုးမီး လႈပ္ရွားခဲ့ သူေတြကို စံမျပဳဘဲ ေသတဲ့အထိ၊ အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကိုးဆယ္ နီးပါးအထိ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ခံ အေလွ်ာ့မေပး ခဲ့သူေတြကိုသာ စံျပဳရပါမယ္။ သူရဲေကာင္းတို႔၊ အာဇာနည္တို႔ ဆိုတာဟာ အေရးေတာ္ပံုႀကီး တခုေပၚလာ၊ အခြင့္အေရးေကာင္း တခု ႀကံဳလာတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ျဖစ္ေျမာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရရွည္ တိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းႀကီး ေပၚမွာ မွတ္ေက်ာက္တင္၊ အစမ္းသပ္ ခံၿပီးမွ ျဖစ္ေျမာက္လာတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဆရာႀကီး နန္းၫြန္႔ေဆြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ ရပ္တည္ လႈပ္ရွားမႈေတြက ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆရာႀကီး နန္းၫြန္႔ေဆြ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ ဆရာႀကီးနန္းၫြန္႔ေဆြလို လူေတြမ်ားမ်ား ေပၚေပါက္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္။
Ref: ေခတ္ၿပိဳင္
Posts
0 comments:
Post a Comment