က်က္သေရရွိတဲ့ လူမိုက္ေတြ

လူထုစိန္၀င္း

ကိုယ္တိုင္ အသက္ ၇၀ တန္း လူႀကီးတေယာက္ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ သတိထားမိတာ တခုက လူႀကီး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ျဖစ္တယ္။ တမ်ိဳးက အသက္ ႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ် တေန႔တျခား ပိုပိုၿပီး ယဥ္ေက်း လိမၼာလာတဲ့ လူႀကီးျဖစ္တယ္။ အေတြ႔အႀကံဳက သင္ခန္းစာ ယူတတ္ ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ အသက္ႀကီးေလ တစ္ေန႔တျခား ပိုပိုၿပီး မိုက္လာတဲ့ ႀကီးမိုက္လူႀကီး ျဖစ္တယ္။ ပထမ အမ်ိဳးအစား လူႀကီးက အေတြ႔အႀကံဳေတြ ထဲက သင္ခန္းစာ ထုတ္ယူတတ္တဲ့ အတြက္ အျမင္မေတာ္တုိင္း ၀င္မေျပာေတာ့ဘူး။ သေဘာ မက်တုိင္း ၀င္မပါေတာ့ဘူး။ "သတၱ၀ါတခု ကံတခုပဲ" လို႔ သေဘာထားၿပီး ဥေပကၡာတရား လက္ကိုင္ ထားတတ္တယ္။ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ခပ္မဆိတ္ ေနတတ္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ယားက်ိယားက်ိ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ ၀င္ၿပီး မေျပာမိ၊ မဆိုမိေအာင္၊ ကုိယ္တုိင္ ၀င္မပါမိေအာင္၊ ပုတီး စိပ္လို႔ျဖစ္ေစ၊ တရားသေဘာ ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းလို႔ျဖစ္ေစ ကံသံုးပါးကို ခၽြန္းအုပ္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ ထားတတ္တယ္။

ကံသံုးပါးလံုး မထိန္းခ်ဳပ္တတ္

ဒုတိယအမ်ိဳးအစားကေတာ့ ေလာကဓံရဲ႕ အထုအေထာင္း၊ အ႐ုိက္အပုတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခံခဲ့ရ ခံခဲ့ရ သင္ခန္းစာ ထုတ္မယူ တတ္ဘူး။ ေနာင္တလည္း မရဘူး။ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ သံုးပါးစလံုးကို ခၽြန္းအုပ္ မထားႏုိင္ဘူး။ အျမင္မေတာ္တာ ေတြ႔ရင္ ၀င္ေျပာလုိက္တယ္၊ မသင့္ေတာ္ဘူး ထင္ရင္ ၀င္စြက္ လုိက္တယ္၊ မတရားဘူး ထင္ရင္ ၀င္တား လုိက္တယ္၊ လူတကာရဲ႕ အပူကို ကုိယ့္အပူ လုပ္ၿပီး ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေလာင္ၿမိဳက္ ေနေစတယ္။ ကုိယ္၏ ခ်မ္းသာျခင္း၊ စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္းနဲ႔ ဘ၀၏ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မခံစားရပါဘူး။ ဒီလို လူမ်ိဳးကိုမွ လူမုိက္ မေခၚရင္ ဘယ္သူ႔ကို လူမိုက္ ေခၚရေတာ့မွာလဲ။

လူလိမၼာေတြကမ်ား

၀မ္းသာရမွာလား၊ ၀မ္းနည္းရမွာလားဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရေရရာရာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ လူ႔ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ လူလိမၼာ ေတြက လူမိုက္ေတြ ထက္ ပိုမ်ားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံတုိင္း ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ဥေပကၡာတရား လက္ကိုင္ ထားသူေတြ မ်ားၾကတယ္။ အျမင္ မေတာ္တာေတြ႔လည္း ငါနဲ႔ ဘာဆုိင္တာ မွတ္လို႔ ဆုိၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲ ေနလိုက္ၾကတယ္။ မေတာ္မတရား တာေတြ ျမင္ေနရလည္း ကုိယ့္မထိ သေရြ႕ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ၾကားကေန အမုန္းခံရမွာလဲ ဆိုၿပီး ခပ္ကင္းကင္း ေနလုိက္တယ္။ ကုိယ့္ကို လက္ေတြ႔ထိလာ ေတာ့မွ နာရ ေကာင္းမွန္း သိၿပီး ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက ေလေတာ့တယ္။

အခါေႏွာင္းခဲ့ၿပီ

မႏွစ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အႏွံ႔အျပား ၿမိဳ႕ႀကီးေပါင္း ေလးငါးဆယ္မွာ လူေတြ သိန္းခ်ီပါ၀င္တဲ့ စစ္ဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္ခဲ့တာကို မွတ္မိ ၾကမွာပါ။ အဲဒါ ကိုယ့္ထိမွ နာရေကာင္းမွန္း သိၾကတဲ့ အထင္ရွားဆံုး သာဓက ျဖစ္တယ္။ အီရတ္နဲ႔ အာဖဂန္ စစ္ပြဲမွာ ကုိယ့္သားေတြ၊ ကိုယ့္ခင္ပြန္းေတြ အသက္ဆံုး႐ံႈး သြားၾကရတဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ဇနီးသည္ေတြက ဦးေဆာင္ ဆင္ႏႊဲရာက လူေတြ သိန္းခ်ီၿပီး ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲလာၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အလာေကာင္းေပမယ့္ အခါေႏွာင္းခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ ေသၿပီးသူေတြ ျပန္မရွင္ ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။

ဘ၀ေပးအသိ

အစကတည္းက တားဆီးကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ လူေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစကေတာ့ အၾကမ္းဖက္ သမား ႏွိမ္နင္းေရးတို႔ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ ဆိုတဲ့ စကားေတြကို နားေယာင္ၿပီး စစ္ပြဲႀကီးေတြကို ထိထိ ေရာက္ေရာက္ မတားခဲ့ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ ကိုယ့္သားေတြ စစ္မႈထမ္း ဆင့္ေခၚခံရၿပီး ႏုိင္ငံ ရပ္ျခားမွာ ေသသြားၾကရ ေတာ့မွ စစ္ကို ဆန္႔က်င္ရ ေကာင္းမွန္း သေဘာေပါက္ သြားၾကရတာကိုး။ ဘ၀ေပး အသိတစ္ခုပါပဲ။ အဖိုးတန္အသိ ျဖစ္ေပမယ့္ ေပးလုိက္ရတဲ့ တန္ဖိုးက ႀကီးလြန္း လွပါတယ္။

ဆင္ျခင္တံုသိ

အသိဆုိတာ လက္ေတြ႔ဘ၀က ေပၚထြက္လာတာ မွန္ေပမယ့္ အခုလို တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးလုိက္ရတာ မ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ေရွ႕ေနာက္ ေျမာ္ျမင္ စဥ္းစားတဲ့ ဆင္ျခင္တံု တရားနဲ႔လည္း အတန္အသင့္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဘ၀ေပး အသိေလာက္ ေလးနက္ ခုိင္မာမႈ မရွိေပမယ့္ ဘ၀ေပး အသိက တန္ဖိုး ႀကီးလြန္းပါတယ္။ ဆင္ျခင္တံုသိနဲ႔ သိႏုိင္တာမ်ိဳး ဆိုရင္ ဘ၀မေပးဘဲ ရယူသင့္ပါတယ္။ အီရတ္နဲ႔ အာဖဂန္ကို က်ဴးေက်ာ္ တုိက္ခုိက္ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ဆင္ျခင္တံုသိနဲ႔ အလြယ္တကူ သိႏုိင္တယ္။ ဗီယက္နမ္ စစ္က အေကာင္းဆံုး သက္ေသ မဟုတ္ဘူးလား။

ဉာဏ္ရွိရင္ေတာင္ပို႔မွန္း သိတယ္

"ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပို႔မွန္းသိတယ္" ဆိုတဲ့ စကားက ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့တဲ့ လူမိုက္ေတြကို ရည္ရြယ္တဲ့ စကား ျဖစ္တယ္။ အသိ ဉာဏ္ ရွိသူမွန္ရင္ ေတာင္ပို႔ႀကီးကို ျမင္တာနဲ႔ ေတာင္ပို႔မွန္း သိတယ္။ ဖြတ္ႀကီး ထြက္ျပစရာ မလိုဘူး။ ဘုရားက ဘုရား၊ ေတာင္ပုိ႔က ေတာင္ပို႔ သိသာပါတယ္။ မွားစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္ေနရာ ဘယ္ကိစၥ ျဖစ္ျဖစ္ ဆင္ျခင္ တံုတရားနဲ႔ အသိဉာဏ္ကို အသံုးခ် တတ္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။

လူလိမၼာေတြမ်ားလြန္းရင္ မေကာင္းဘူး

မဆုိင္ရင္ ၀င္မေျပာဘူး၊ ၀င္မစြက္ဘူး၊ ၀င္မပါဘူးလို႔ေနရင္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔တုိက္႐ုိက္ ဆုိင္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်သြား လို႔ေနာင္ တရခဲ့ရင္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေလာကႀကီးမွာ လူလိမၼာေတြ သိပ္မ်ား လြန္းေနရင္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ မသူေတာ္ေတြ ႀကီးစိုး ႏုိင္ပါတယ္။ မေကာင္းတာ၊ မမွန္တာ၊ မတရားတာေတြကို ေတြ႔ရင္ အမုန္းခံၿပီး ေျပာဖို႔ လိုပါတယ္။ ေလာကႀကီး လွပေစခ်င္သူ မွန္သမွ် ေျပာကိုေျပာရပါမယ္။

အနာခံဖို႔ခ်ည္းပဲ

စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတာ မွန္တာေျပာရရင္ မုိက္လို႔ လုပ္ေနၾကသူေတြ မ်ားတယ္။ လူလိမၼာနည္းတယ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ခ်မ္းသာတဲ့ သတင္းသမား ဘယ္ေခတ္ကမွ မရွိပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ ရရစားစားပါပဲ။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္မွာ လူမိုက္ငွားၿပီး ဓားထိုး ခံရလို႔ ေသခဲ့ရတဲ့ ဆရာသင္လို အယ္ဒီတာမ်ိဳး ရွိသလို အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲခံရသူ၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳ ပ်က္ေစမႈနဲ႔ တရားစြဲ ခံရသူေတြ ရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ေခတ္ေတြမွာလည္း ေထာင္က်သူ၊ ကၽြန္းေရာက္သူ၊ နရသိန္စံေတြ မနည္းလွပါဘူး။ အသာစံဖို႔ အေၾကာင္း လံုးလံုးမရွိဘဲ အနာခံဖို႔ခ်ည္း ေနရမွာကို သိသိႀကီးနဲ႔ လုပ္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္လို႔ မုိက္လို႔ လုပ္တဲ့ လူမိုက္ေတြလို႔ ေျပာတာပါ။

ႏိုင္ငံက်က္သေရတိုးေစဖို႔

ဒီလို လူမုိက္ေတြဟာ လူမိုက္ျဖစ္ေပမယ့္ က်က္သေရရွိတဲ့ လူမိုက္မ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္ျပည္ႏို္င္ငံကို က်က္သေရရွိေအာင္ အနာခံ၊ အမုန္းခံၿပီး လုပ္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ အျမင္မေတာ္တာ၊ အၾကား မေတာ္တာ မွန္သမွ်ကို သတိတရားရၿပီး ျပဳျပင္ ႏုိင္ၾကေအာင္ ေထာက္ျပ ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးအခါက ဆိုရင္ ရွင္ဘုရင္မ်ားဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနမွန္၊ ႏုိင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ဘ၀ အမွန္ကို သိရဖို႔အတြက္ စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး စနည္းနာ ထြက္ၾကရတယ္။ အခုေခတ္ေတာ့ သတင္း မီဒီယာမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ တျပည္လံုးရဲ႕ အေျခအေန မွန္ေတြကို ထိုင္ရာမထ သိႏုိင္ၾကတဲ့ အတြက္ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တာေတြကို ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း လုပ္ႏုိင္ လာခဲ့တယ္။ သတင္း မီဒီယာေတြဟာ တုိင္းျပည့္ လက္႐ံုးျဖစ္တယ္။ အင္မတန္ အားကိုးရပါတယ္။

ေရကင္းသံေလးနဲ႔ခ်ီတက္ေစ

ကိုယ္တုိင္က အသက္ ၇၀ ေရာက္တဲ့အထိ မိုက္လက္စ မဆံုးေသးဘဲ အျမင္မေတာ္တာ ေတြ႔တုိင္း ၀င္၀င္ ေျပာမိ ေရးမိ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ေမတၱာထားၾကသူ အေပါင္းက ေစတနာ အရင္းခံနဲ႔ သတိေပး ၾကေပမယ့္ ေအးေအးလူလူ မေနႏိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ ေခတ္ အယ္ဒီတာမ်ားက ဆုိင္းသံ ဗံုသံၾကားရင္ မေနႏုိင္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ႐ိုးတိုး ႐ြတျဖစ္ၿပီး ေျခလႈပ္ လက္လႈပ္ကေလး ၀င္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္ ဆုိတာကို သေဘာေပါက္ နားလည္ႏုိင္တယ္။ ကုိယ္က ဒုကၡိတ ျဖစ္ေနလို႔ ေျခလႈပ္ လက္လႈပ္ မလုပ္ႏို္င္ေပမယ့္ ေမးထိုး ကေလးနဲ႔ ေတာ့ အားေပး ႏုိင္ပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရြာစားစိန္၀ံသေရ မတိမ္းမေစာင္းရေအာင္ (မဟုတ္ေသးပါဘူး) ေရကင္းသံေလးနဲ႔ ခ်ီ တက္ၾကေစဗ်ား။

လူထုစိန္၀င္း