ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ရာေသာအေၾကာင္းမ်ား

February 24, 2011

ဂါမဏိ

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၂ ႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ အီရန္ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ပြဲ ခံေၾကာင္း ေၾကညာ လိုက္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ ေပးထားတဲ့ ရွားဘုရင္က ထြက္ေျပး သြားၿပီ၊ စစ္တပ္ကလဲ ေခါင္းျပဳတ္ သြားၿပီ၊ ဆိုေတာ့ ေခတ္သစ္တခု ေပါက္ဖြားေတာ့မယ္ အေျခအေန။


ဒါေပမဲ့ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း အီရန္မွာ ေနာက္ပိုင္း ျဖစ္လာတာေတြက အခု အီဂ်စ္၊ က်ဴနီးရွား၊ လစ္ဗ်ား ျပည္သူေတြ ေမွ်ာ္မွန္း ေနသလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ရွိပေစ၊ ၁၉၇၉ အီရန္ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ၂၀ ရာစုရဲ႕ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ေတာ္လွန္ေရး တခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔ အာရပ္ကမၻာက အေျပာင္းအလဲေတြမွာ အီရန္ေတာ္လွန္ေရးက အသံုးဝင္တဲ့ သင္ခန္းစာ တခ်ဳိ႕ ေပးေနပါတယ္။


သင္ခန္းစာ ၁၊
ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ အခ်ိန္ယူရတယ္

အီရန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ေရနံၿမိဳ႕ေတာ္ အဘာဒန္မွာ ႐ုပ္ရွင္႐ံု မီးေလာင္လို႔ လူ ၄၀၀ ေသသြား ခဲ့တာဟာ အီရန္ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ကနဦး မီးပြားစ အျဖစ္ ဒီကေန႔မွာ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔ အဲဒီရက္ကေန ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ပြဲခံေၾကာင္း ေၾကညာတဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၂ ရက္အထိ တႏွစ္နဲ႔ တလ ၾကာပါတယ္။

ဒီ ၁၃ လအတြင္းမွာ ေႏြရာသီခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ေနပူေအာက္၊ ေဆာင္းရာသီ အ႐ိုးကြဲမတတ္ ေအးတဲ့ ဆီးႏွင္းမိုးေအာက္ ဆႏၵျပပြဲေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဆႏၵျပသမားေတြ ပစ္သတ္ ခံရတယ္၊ ဒီ ဆႏၵျပအံုႂကြမႈ ေတြဟာ အေစာပိုင္း မွာေတာ့ မီဒီ ယာေတြမွာ ပါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာက အေရး မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းမွာ ႐ိုးသြားလို႔ မထည့္ေပမဲ့ ဆႏၵျပ စုေဝးပြဲေတြဟာ ဆက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ႀကီးထြား လာခဲ့ပါတယ္။ ျပည္သူေတြက ဇြဲနဘဲနဲ႔ ဆက္ႏႊဲၾကပါတယ္။ စြန္႔လႊတ္ စေတး ထားတာေတြ အနစ္နာ ခံထားေတြက စစ္အစိုးရကို ေမွာက္လွန္ပစ္ဖို႔ တြန္းအားေတြ ေပးေနခဲ့ပါတယ္။


အီဂ်စ္မွာလဲ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေျပာင္းလဲလာၿပီး အံုႂကြမႈႀကီးရဲ႕ တကယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ရွင္းလာ ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဟိုတစဒီတဖဲ့ ျပႆနာေတြ ရွင္းေပးဖို႔ မဟုတ္၊ စနစ္ တခုလံုး ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မူဘာရတ္ ထြက္ၿပီး စစ္တပ္လက္ထဲ အာဏာ ေရာက္သြားတာဟာ စနစ္ အေျပာင္းအလဲ regime change မျဖစ္ေသးပါ ဘူး။ စနစ္တခုလံုး ေျပာင္းဖို႔ဆိုတာ အခ်ိန္ ရွည္ၾကာတဲ့ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ၿပီး အေျမာ္အျမင္၊ စည္း႐ံုး ဖြဲ႔စည္းမႈ၊ ဇြဲရွိမႈ တို႔ လိုအပ္ပါ တယ္။


သင္ခန္းစာ ၂၊
အခိုင္အခန္႔တပ္စြဲထားတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ေတြဟာ ေအးေအးသက္သာ ဆင္းမသြားတတ္

အီဂ်စ္မွာ ၃ ပတ္ေလာက္ အံုႂကြလိုက္ၿပီးေနာက္ မူဘာရတ္ဟာ တကယ္ ထြက္သြား တာလား၊ မထြက္ေသး ဘူးလား မသိ ေသးပါဘူး။ ထူးျခားတာက မူဘာရတ္ဟာ အီဂ်စ္ ႏိုင္ငံထဲမွာဘဲ ဆက္ရွိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထြက္သြားတဲ့ သမတ ေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ က်ဴနီးရွား သမတျပဳတ္ ဘင္အလီ လို ႏိုင္ငံ့အျပင္ကို ေျပးမသြားမခ်င္း တကယ္ ‘ထြက္’ တာလို႔ ေျပာမရ ေသးပါဘူး။ “ရွားဘုရင္ကို သတ္ပစ္” လို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ေအာ္ေနတဲ့ၾကားက ရွားဘုရင္ဟာ တႏွစ္ေလာက္ ကုတ္ကပ္ ေနသြားပါတယ္။ မူဘာရတ္လိုပဲ ရွားဘုရင္ကလဲ လက္ရွိ အစိုးရထဲကေန ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ဖယ္ၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ တေယာက္နဲ႔ ၾကားျဖတ္ အစိုးရ ဖြဲ႔ဖို႔ ႀကိဳးစား ခဲ့ပါေသးတယ္။

ရွားဘုရင္ဟာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ၃ ေယာက္ကို ပြဲထုတ္ခဲ့ပါတယ္၊ ပထမ တေယာက္က ဒီမိုကေရစီ နာမည္ ရွိတဲ့သူ၊ ဒုတိယက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တေယာက္၊ ေနာက္ဆံုးလူက အီရန္ႏိုင္ငံရဲ႕ မ်ဳိးႏြယ္စုႀကီးတခု ေခါင္းေဆာင္လဲျဖစ္၊ အဓိက အတိုက္အခံ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္လဲ ျဖစ္တဲ့လူပါ။ (အဲဒီအခ်ိန္မွာ အတိုက္အခံပါတီက အခြံပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။)

လမ္းမေပၚကျပည္သူေတြက အဲဒါေတြ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လက္မခံပါ။ အီဂ်စ္ ဒုသမတ အိုမာဆူေလမန္ လိုပဲ ရွားဘုရင္ လက္သပ္ ေခၚထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြက မျဖစ္စေလာက္ လိုက္ေလ်ာမႈ ေလးေတြ ေပးၿပီး တဖက္က ၿခိမ္းေျခာက္ တာေတြလုပ္ ၾကပါတယ္။ “လူေတြ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့၊ စစ္တပ္က အေျခအေနကို ထိန္းထားၿပီ၊ စစ္တပ္က စိတ္မရွည္ေတာ့ ဘူးေနာ္၊ အေနာက္တိုင္း ပံုစံ ဒီမိုကေရစီက ဒို႔အေရွ႕အလယ္ပိုင္းနဲ႔ မသင့္ေတာ္ဘူး” စသျဖင့္ေပါ့။

အခု အီဂ်စ္ျပည္သူေတြလိုဘဲ ၁၉၇၉ တံုးက အီရန္ျပည္သူေတြအတြက္ အဓိက က်တာက ဘယ္သူက ေခါင္းေဆာင္ တက္လုပ္ ေနတာျဖစ္ပေစ၊ အက်င့္ပ်က္ ျခစားေနတဲ့ ေရေပၚဆီ အထက္လႊာ အစိုးရ စနစ္ကို ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွားဘုရင္ ထြက္ေျပးတဲ့ အထိ ဆႏၵျပပြဲေတြကို ဇြဲနဘဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆက္လုပ္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တည္ဆဲ အထက္လႊာ စုလစ္မြန္းခၽြံ ျပသဒ္တေဆာင္လံုးကို လံုးဝ ၿဖိဳခ်ပစ္ႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။

သင္ခန္းစာ ၃၊
စစ္တပ္ကို မယံုရ

ဒီကေန႔ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံနဲ႔မတူတာက ဟိုတံုးက ကမၻာေပၚမွာ ပဥၥမေျမာက္ အင္အား အႀကီးဆံုး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အီရန္ စစ္တပ္ဟာ လူထုကို ပစ္သတ္ဖို႔ ဝန္မေလး ခဲ့ပါဘူး။

၁၉၇၈ ခု ေအာက္တိုဘာလ ေသာၾကာေန႔လူသတ္ပြဲဟာ လူထုေတြကို စစ္တပ္က က်ည္ဆံ အစစ္နဲ႔ ပစ္သတ္ခဲ့တဲ့ အေရး အခင္း အမ်ားအျပား ထဲက တခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အီဂ်စ္ တပ္မေတာ္ကေတာ့ အခုထိ အဲသလို ေျဗာင္အတိအလင္း သတ္ျဖတ္တာ မရွိေသးေပမဲ့ အၾကမ္းဖက္ လာႏိုင္တဲ့ အႏၱရာယ္က လမ္းမေပၚက ျပည္သူေတြအေပၚ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရွိေနပါတယ္။

အခု အစိုးရကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ အီဂ်စ္စစ္တပ္က တည္ၿငိမ္ေရးကို တအား ေျပာေနပါတယ္၊ လူထု စုေဝးပြဲေတြ ဆက္လုပ္ေနရင္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္မယ္လို႔ သတိေပးတဲ့ သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ အီရန္ ႏိုင္ငံမွာတံုးကေတာ့ စစ္တပ္က အဲသလို ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္ေပမဲ့ ဆႏၵျပသမားေတြက ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ ဝင္ၾကပါတယ္။ ေသြးေျမ က်မႈေတြရွိေပမဲ့ ဆႏၵျပ သမားေတြဟာ စစ္တပ္အေပၚ ေဒါသေျပာင္း မလွည့္၊ ေဒါသ မေပါက္ကြဲၾကလို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ စစ္သားေတြ ေျခကုန္လက္ ပန္းက် ဒူးေထာက္ သြားပါေတာ့တယ္။

ေသနတ္ေျပာင္းေတြထဲ ပန္းေတြထိုးထည့္ခဲ့ၾက၊ လူထုေတြ၊ စစ္သားမိသားစုေတြ၊ စစ္သား မိတ္ေဆြေတြ၊ စစ္သား အိမ္နီး ခ်င္းေတြက လမ္းမေတြေပၚ ခ်ီတက္လာတဲ့ စစ္သားေတြကို ဖက္နမ္းၾက၊ ဝိုင္းဖြဲ႔ စကားေျပာၾက၊ ရပ္ထားတဲ့ တင့္ကားေတြ ေပၚ ေႂကြးေၾကာ္သံ နဖူးစည္း တံခြန္ေတြ ခ်ိတ္ဆြဲၾက၊ တင့္ကား ကိုယ္ထည္ေပၚ ေႂကြးေၾကာ္ သံေတြမႈတ္ ေဆးနဲ႔ ျဖန္းၾက၊ တင့္ကားေတြ စစ္ကားေတြေပၚ ပိုစတာေတြ ကပ္ၾက လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

စစ္တပ္ဆိုတာ အေရးထားေလာက္တဲ့ လူသတ္အား၊ လက္နက္ပစ္အား ရွိတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။ အခု အီဂ်စ္ စစ္တပ္ဟာ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ေနပါတယ္။ ဒီဘက္ လိုက္မလိုလို ဟိုဘက္ ျပန္မလိုလို လကၡဏာေတြ ျပေနပါတယ္၊ ဒါဟာ အႏၲရာယ္ အလားအလာ ရွိတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ရဲေဘာ္ေတြ ဆႏၵျပ သမားေတြနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ သတင္းေတြ ေတာ့ ၾကားရပါတယ္။ စစ္အင္အားႀကီး ေရွ႕ေမွာက္မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းေအးေအး ေနျပတာဟာ ဆႏၵျပသူေတြ လက္ထဲက အေကာင္းဆံုး လက္နက္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ နင္းေခ်ပစ္လို႔ မျဖစ္တဲ့ လက္နက္ ျဖစ္ပါတယ္။

သင္ခန္းစာ ၄၊
သပိတ္ေတြဟာ ေအာင္ပြဲအတြက္ ေသာ့ခ်က္

အီဂ်စ္မွာ ေနာက္ဆံုးရက္သတၱပတ္အတြင္း အႏိုင္အ႐ႈံး အမွတ္ေတြ ေျပာင္းသြားေစတဲ့ ျဖစ္ေပၚမႈ ကေတာ့ လစာ တိုးေရး နဲ႔ အလုပ္သမား အခြင့္အေရး အတြက္ စက္႐ံု အလုပ္သမားေတြက ျပည္နယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ အမ်ားအျပားမွာ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ တာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အီရန္ႏိုင္ငံတံုးကလဲ ေရနံေျမေတြမွာစၿပီး တျပည္လံုးပ်ံ႕သြားတဲ့ အလုပ္သမား သပိတ္ေတြဟာ အစိုးရ ဒူးေထာက္သြား ေစဖို႔ အခ်က္အျခာ က်ခဲ့ပါတယ္။ ေရနံဆီနဲ႔ ဓာတ္ေငြ႔ ျပတ္လပ္ သြားတဲ့အတြက္ ဓာတ္ဆီဆိုင္ ေတြမွာ တန္းအရွည္ႀကီး စီ ရတာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဓာတ္ဆီရဖို႔ ၄၈ နာရီၾကာ တန္းစီရတဲ့ အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ညလံုး ေပါက္ ကားထဲမွာ၊ ကားေအာက္မွာ၊ ဆိုင္ကယ္ေအာက္မွာ၊ တြန္းလွည္းေတြ ေအာက္မွာ အိပ္ေစာင့္ ခဲ့ၾကရပါတယ္။ တဖက္မွာေတာ့ စစ္တပ္နဲ႔ အထက္လႊာ ေရေပၚဆီ အသိုင္းအဝိုင္းကေတာ့ ဓာတ္ဆီေတြ ရေနၿပီး ကားေတြရွင္းေနတဲ့ လမ္းေတြေပၚ ခတ္ႂကြားႂကြား ေမာင္းေနၾကပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လူထုေတြက ပိုစိတ္နာ ျပတ္သား လာပါတယ္။

သပိတ္ေတြဟာ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းနဲ႔ စက္႐ံုေတြ၊ စက္မႈဇံုေတြကို ပ်ံ႕သြားၿပီး အေရးပါတဲ့ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားေပး ႐ံုေတြကုိ ေရာက္သြားတဲ့ အခါ လွ်ပ္စစ္ လုပ္သားေတြက တရက္ကို ၄ နာရီ သပိတ္ေမွာက္ မီးျဖတ္ ပစ္ပါတယ္။ မီးျဖတ္တဲ့ အခ်ိန္က အစိုးရ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားလိုင္း ညဖက္ သတင္းေၾကညာခ်ိန္ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဗ်ဴဟာေျမာက္ တိုက္ကြက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အီရန္ ျပည္သူေတြဟာ ဖေယာင္းတုိင္မီးနဲ႔ ညစာ စားရၿပီး သတင္းေတြကို ေရဒီယိုကပဲ ရပါေတာ့တယ္။ ေရဒီယို ဆိုေတာ့ ဘီဘီစီ ေပါ့။

သပိတ္ေတြဟာ လႈပ္ရွားမႈႀကီးတခုလံုးအတြက္ ေက်ာ႐ိုးျဖစ္သြား ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ သပိတ္ သမားေတြကလဲ ဆႏၵ ျပပြဲေတြထဲ ဝင္ပါ ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ရွားမႈႀကီးကို စိတ္ဓာတ္ေရး အင္အားေရာ၊ စီးပြားေရးအင္အားပါ ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု အီဂ်စ္ျပည္သူေတြလိုဘဲ ဟိုတံုးက အီရန္ ျပည္သူေတြ ကလဲ အာဏာရွင္စနစ္ ဖယ္ရွားႏိုင္ဖို႔ ဆိုရင္ ယာယီ ဒုကၡမ်ဳိးစံုခံဖို႔ အသင့္ ရွိခဲ့ပါတယ္။

သင္ခန္းစာ ၅၊
ႏိုင္ငံပိုင္မီဒီယာ ဘက္ေျပာင္းမႈဟာ အေရးပါတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ

အီဂ်စ္ႏိုင္ငံမွာ ပုန္ကန္ထႂကြမႈဟာ ေခတ္နဲ႔အညီ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆႏၵျပပြဲေတြဟာ ဘေလာ့ေတြ တြီတာေတြ ကေန စခဲ့ၿပီး ေဖ့စ္ဘြတ္က္၊ တိုက္႐ိုက္ အင္တာနက္ ႐ုပ္သံလႊင့္ခ်က္ webcast၊ လက္ကိုင္ဖံုး တို႔ကတဆင့္ အရွိန္အဟုန္ ႀကီးလာပါ တယ္။ မူဘာရတ္က အင္တာနက္နဲ႔ လက္ကိုင္ဖံုးေတြ ပိတ္ပစ္ လိုက္တာေတာင္ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာ ဆက္သြယ္ေရး ေတြ ဆက္လုပ္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၇၉ အီရန္ေတာ္လွန္ေရးတံုးက ဒါေတြမရွိခဲ့ပါဘူး။ ကက္ဆက္ တိတ္ေခြေတြ ကိုပဲ အဓိကအားကိုး တြင္က်ယ္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ မီဒီယာအေရြ႕အေျပာင္းက ေတာ္လွန္ေရး အေျခအေနကို ျပေပးပါတယ္။ အီရန္ရဲ႕ ႏိုင္ငံပုိင္ ေခဟန္ သတင္းစာနဲ႔ အက္တယ္လာအာ့တ္ သတင္းစာေတြမွာ ရွားဘုရင္ ဓာတ္ပံုေတြကို လူထုက လမ္းမ ေတြေပၚ မီး႐ႈိ႕ေနတဲ့ ပံုေတြ ပါလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အစိုးရရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ပ်ယ္သြားၿပီဆိုတာ သိႏိုင္ပါၿပီ။

အီဂ်စ္က ႏိုင္ငံပိုင္ အယ္လ္အာရမ္သတင္းစာမွာလဲ အခု ေနာက္ဆံုးပတ္မွာ သတင္းေတြကို ပိုၿပီး မွ်မွ်တတ ေရးလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လူထုေတြ တိုက္ပြဲဝင္ ေတာင္းဆိုတဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပါင္းစံုထဲမွာ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ နဲ႔ လြတ္လပ္ စြာစုေဝးခြင့္ ရလာတာဟာ တကယ့္ေအာင္ပြဲရဲ႕ ပထမဆံုး လကၡဏာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

သင္ခန္းစာ ၆၊
ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီထိန္းထား

ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးေတြ လမ္းမေတြေပၚကေန အိမ္ျပန္သြားၿပီး ႏွစ္အေတာ္ ၾကာတဲ့ အထိ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္ကာကြယ္ ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အာဏာရွင္ အုပ္စုေတြဟာ အားျပန္ေမြး လူျပန္စုၿပီး ဒီမိုကေရစီ အေဆာက္ အ အံုေတြကို အသံုးခ် ေနရာ ျပန္ယူႏိုင္ပါတယ္။ အက်င့္ေဟာင္း စ႐ိုက္ေဟာင္းေတြ ျပန္ေပၚလာႏိုင္တယ္။ စိတ္ထား မေကာင္းတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံႀကီးေတြကလဲ ဝင္စြက္ လာႏိုင္ပါတယ္။

ယူကရိန္းႏိုင္ငံက ၂၀၀၄ ခု လိေမၼာ္ေရာင္ေတာ္လွန္ေရးဟာ အခုဆိုရင္ ေနာက္ျပန္ ဆုတ္သြားပါၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ဒီမိုကေရစီ အုပ္စုအတြင္း ဂိုဏ္းတိုက္ပြဲ ေတြနဲ႔ အရည္အခ်င္း ညံ့ဖ်င္းမႈေတြေၾကာင့္ ၂၀၀၄ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ျဖဳတ္ ခ်ခံရသူက အခုေနာက္ဆံုး ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲခိုးစရာ မလိုဘဲ အာဏာ ျပန္ရလာခဲ့ပါၿပီ။ ဥေရာပသမဂၢ ဝင္ေရးနဲ႔ တျခား စီးပြားေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ၊ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ ယႏၲရား ေလွ်ာ့ခ်ေရးေတြ တဖက္က လုပ္ျပၿပီး တဖက္မွာေတာ့ သခင္ေဟာင္း ႐ုရွားကို ပင္လယ္နက္ ေရတပ္စခန္း ခ်ခြင့္ ေနာက္ ၂၅ ႏွစ္ေပး၊ လိေမၼာ္ေရာင္ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ဳိးသမီး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ကို တရားစြဲ၊ တျခား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေထာင္ခ်၊ မီဒီယာေတြကို ကန္႔သတ္ လုပ္လာပါတယ္။

အီရန္ေတာ္လွန္ေရးမွာေတာ့ လူေဟာင္းေတြ အာဏာျပန္မရေပမဲ့ အက်င့္ ေဟာင္းေတြက ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ေတြကို တိုက္စား သြားလို႔ အီရန္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ မႈံမႈိင္း သြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္းျမစ္ေပၚကလႈိင္းလံုးဟာ ေအာင္ႏိုင္တဲ့ပံု ေပါက္ေနေပမဲ့ အခုထိေတာ့ အေျပာင္း အလဲကို အာမခံ ေပးထားတာ နည္းနည္း ပါးပါးဘဲ ရွိပါေသးတယ္။ လူထုေတြဟာ ေအာင္ပြဲခံၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး ေနၾကေပမဲ့ အရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြပဲ ေနရာ ျမဲေနပါတယ္။ တကယ့္ ေအာင္သီး ေအာင္ႏွံေတြ ဆြတ္ယူႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ အီရန္ရဲ႕ အတိတ္ ဇာတ္လမ္းကို နည္းယူၿပီး အီဂ်စ္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ထြန္းေျပာင္ ေစႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။

ဂါမဏိ

(ရည္ၫႊန္း။ ကိမ္းဘရစ္တကၠသိုလ္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ႏိုင္ငံတကာေလ့လာေရးဌာနကထိက ေဒါက္တာ႐ိုဇန္းဖာမန္ဖာေမယန္ ၏ ၂၀၁၁ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ ရက္ အယ္လ္ဂ်ာဇီးရားသတင္းဌာန ေဆာင္းပါး ႏွင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၃ ရက္ထုတ္ ဝါရွင္တန္ပို႔စ္ သတင္းစာ)

Ref: ေန႔သစ္္