ဦးေအာင္ခင္
၀၆ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၀ဒါေပမယ့္ ကားသမားနဲ႔ ထမင္းခ်က္ဟာ အသိဉာဏ္ တထြာ တမုိက္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးမွာ ထင္ရာျမင္ရာ ေ၀ဖန္ လာတဲ့အခါ ျပႆနာေပၚၿပီး နအဖ လက္ပါးေစ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ကားေမာင္း၊ ထမင္းခ်က္ ေလာက္သာ လုပ္တတ္ေပမယ့္ ေနရာလုိခ်င္၊ ဆရာ လုပ္ခ်င္တာဟာ ‘မဆလေခတ္’ ရဲ႕ အေမြဆုိးပါ။
ျပည္သူ႔ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပုံႀကီး ၁၉၈၈ မွာ ျဖစ္ပြားေတာ့ က်ေနာ့္ မိသားစု ျမန္မာျပည္က အၿပီး အပုိင္ ထြက္လာတာ (၁၀) ႏွစ္ရွိေနၿပီ။ က်ေနာ္ ႏုိင္ငံျခား ေရာက္ေနတာက (၁၅) ႏွစ္ ရွိေနၿပီ။ မဆလ လက္ေအာက္က ထြက္ဖုိ႔ ပထမဆုံး ပညာေတာ္သင္ သြားရေသးတယ္။ ပညာသင္ သြားၿပီးဘြဲ႔ရေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ အလုပ္ထြက္ၿပီး ဇနီးနဲ႔ သားကုိ လက္ဆြဲၿပီး ေန၀င္းႀကီးစုိးတဲ့ မဆလ တုိင္းျပည္က အၿပီးအပုိင္ ထြက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္လုိပဲ ထြက္ၾကသူေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းပါးပါးမုိ႔ ေရတြက္လုိ႔ ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္က ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္ခန္႔စာ ရၿပီးမွ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ၿပီး တုိင္းျပည္ကေန အၿပီးအပုိင္ ထြက္တာ မ်ားတယ္။
အဲဒီေခတ္ကလည္း တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္ လႈပ္ရွားမႈေတြ ရွိခဲ့တာပဲ။ ေက်ာင္းသားနဲ႔ အလုပ္သမား ဆႏၵျပပြဲေတြကုိ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ၿပီး ၿဖိဳခြဲခဲ့ေပမယ့္ မဆလ စစ္အစုိးရရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ ႏုိင္ငံျခားက ကန္႔ကြက္ အေရးယူတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ မဆလ စစ္အစုိးရကုိ ေ၀ဖန္ ႐ႈတ္ခ်ေရးသားတဲ့ အဂၤလိပ္ ဘာသာထုတ္ စာေစာင္သုံးခုကုိ အေမရိကန္၊ ကေနဒါနဲ႔ အဂၤလန္ေန ဗမာသုံးဦးက ထုတ္ေ၀တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေနာက္တုိင္း အစုိးရေတြက အေရးမယူတဲ့ အတြက္ ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ အဂၤလန္နဲ႔ ဆြစ္ဇာလန္ကုိ မၾကာခဏ အေပ်ာ္ခရီး ထြက္ေလ့ရွိတယ္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုေခါင္းေဆာင္တဲ့ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ရွားမႈလည္း ပ်က္ျပား သြားၿပီမုိ႔ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြ ႏုိင္ငံေရး ခုိလႈံၾကတယ္။ မဆလ အစုိးရ လိမ္သမွ် ကမာၻက ယုံေနၿပီး ျပည္တြင္းမွာလည္း ဆုိရွယ္လစ္မႈိင္း တုိက္ထားေတာ့ ကလိမ္ၿခံဳ မဆလ သက္ဆုိး ရွည္မယ့္ပုံ ေပါက္ေနတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ ျဖစ္ပြားတာမုိ႔ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲတဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြကုိ အလြန္ ေလးစားမိတယ္။ သတၱိ ေျပာင္ေျမာက္ ၾကပါေပတယ္။ က်ေနာ္က ဘယ္မွသြားတဲ့ လူမဟုတ္ေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး မ်ဳိးဆက္အေၾကာင္း သူမ်ားေျပာတာပဲ ၾကားဖူးတယ္။ လန္ဒန္ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေအာင္ (ဦးႏုရဲ႕သား) ကုိ ေမးရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ လန္ဒန္ေရာက္လာတဲ့ ရွစ္ေလးလုံး မ်ဳိးဆက္ကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ကုိမုိးသီးဇြန္၊ ကုိေအာင္ႏုိင္နဲ႔ ကုိ၀င္းမုိးတုိ႔ ျဖစ္တယ္။ ဒီမုိကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ အတြက္ ေနာ္ေ၀းမွာ အလုပ္ သြားလုပ္ေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး မ်ဳိးဆက္ေတြ ပတ္လည္ ၀ုိင္းေနေတာ့တာေပါ့။ ရွစ္ေလးလုံး မ်ဳိးဆက္ အမ်ားအျပား ႏုိင္ငံျခားမွာ ဆက္လက္ လႈပ္ရွားတာ ရွိသလုိ ျပည္တြင္းမွာလည္း လႈပ္ရွားၾကတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး သမားေဟာင္း အခ်ဳိ႕ ျပန္လည္ ရွင္သန္လာၾကၿပီး ကိုတင္ေမာင္၀င္းက ေခတ္ၿပိဳင္ကုိ တည္ေထာင္တယ္။ ထုိင္းအေျခစုိက္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ အဖြဲ႔ေတြ ထုတ္ေ၀တဲ့ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစာေစာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္လာတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ကုိ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ ရွစ္ေလး လုံးမ်ဳိးဆက္က အရင္တတ္ၿပီး ဗမာ စစ္အစုိးရက ေနာက္မွတတ္တာ။
၁၉၈၈ ေနာက္ပုိင္း ျပည္တြင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရွိေနတာကလည္း ျပည္သူ႔ အေရးေတာ္ပုံကုိ ႏုိင္ငံတကာ သိေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့ အခ်က္ တခုျဖစ္တယ္။ ကုလသမဂၢမွာ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးၿပီး ႏုိင္ငံျခား ပညာတတ္ အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ေဒၚစုဟာ န၀တ စစ္အစုိးရရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးဖ်က္မႈကုိ Amnesty ကမာၻ႔ လူ႔အခြင့္အေရး အဖြဲ႔ကုိ အေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္။ တရားမ၀င္တဲ့ စစ္အစုိးရကုိ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ ညီလာခံက အေရးယူဖုိ႔လည္း ရန္ကုန္ေန ႏုိင္ငံျခား သံအမတ္ေတြကုိ စာေရး ပန္ၾကားခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံတကာ ဥပေဒ ပညာရွင္မ်ား အဖြဲ႔ကုိလည္း ေဒၚစုက စာေရးၿပီး တုိင္ၾကားခဲ့တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခံရလုိ႔ ရပ္တန္႔သြားတဲ့ ဒီမုိကေရစီ လႈပ္ရွားမႈဟာ ျပန္လည္ ရွင္သန္လာတာလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကထြက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားဦးေရ မ်ားလာတဲ့ အတြက္ ႏုိင္ငံျခားမွာ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရး အားေကာင္းလာတယ္။ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ နည္းနဲ႔ ဗမာ စစ္အစုိးရကုိ ဆန္႔က်င္ၾကတယ္။ ကုိယ့္တာ၀န္ ကုိယ္သိၾကတယ္။ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကုိယ္တတ္တဲ့ အလုပ္ ကုိယ္လုပ္တာ အမွန္တရားပဲ။ ကုိယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကုိ တကယ္ နားလည္ေအာင္ ေလ့လာၿပီး ရာထူး မမက္ဘဲ တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က ကူညီတာဟာ အေကာင္းဆုံးပါလုိ႔ ေျပာပါရေစ။ သတင္း မီဒီယာေလာကကုိ ရွစ္ေလးလုံး မ်ဳိးဆက္ေတြ ၀င္စီးႏုိင္တာဟာ ဒီမုိကေရစီေရး အတြက္ အခြင့္ေကာင္း တခုပဲ။
ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေတြဆီ ေရာက္သြားတဲ့ ရွစ္ေလးလုံးမ်ဳိးဆက္ဟာ ဒီမုိကေရစီ တကယ္ ရသြားတယ္လုိ႔ ေျပာတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ ကုိယ္ေရာက္တဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ စနစ္ကုိ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာဟာ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ အတြက္ အက်ဳိးရွိတယ္။ ပညာ တပုိင္းတစနဲ႔ ႏုိင္ငံျခား ေရာက္လာတဲ့ ရွစ္ေလးလုံး မ်ဳိးဆက္ထဲမွာ ပညာ ဆက္သင္သူေတြ ရွိသလုိ အရက္သမား ျဖစ္သြားသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ဒဏ္ကုိ ခံႏုိင္ၿပီး ခ်မ္းသာတဲ့ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိတယ္။ ျမန္မာ့ ဒီမုိကေရစီ လႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ အားသာခ်က္ ရွိသလုိ အားနည္းခ်က္လည္း ရွိမွာေပါ့။ ဒါဟာ သဘာ၀ပဲ။
ေခတ္သစ္နဲ႔အတူ လုိက္ႏုိင္သူေတြရွိသလုိ မလုိက္ႏုိင္သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒီအထဲမွာ ထူးျခားတာေလး တခု ေျပာပါရေစ။ ရွစ္ေလးလုံးမွာ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀နဲ႔ လႈပ္ရွားရင္း ႏုိင္ငံျခားကုိ ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္တဦး အေၾကာင္းပါပဲ။ ဒီလူငယ္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲေတာင္ ေျဖဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ႀကိဳးစားသူ ဆုိေတာ့ စကား ေျပာၾကည့္တာနဲ႔ ဘြဲ႔လြန္ ေက်ာင္းသား အဆင့္ရွိတာကုိ သိႏုိင္တယ္။ ကာလီဖုိးနီးယား ျပည္နယ္ Berkeley တကၠသိုလ္က အေမရိကန္ ပါေမာကၡေတြ ကလည္း ဒီအတုိင္းပဲ ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ စည္းမ်ဥ္းေတြကုိ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ဘာတန္းမွ မေအာင္တဲ့ ျမန္မာ လူငယ္ကုိ မဟာ၀ိဇၨာတန္း တက္ခြင့္ျပဳၿပီး နည္းျပဆရာ အျဖစ္ အလုပ္ ခန္႔လုိက္ေသးတယ္။ ဒီႏွစ္ထဲ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔ ရလုိ႔ ပါရဂူ Ph.D ဘြဲ႔ သင္တန္းကုိပါ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေထာက္ပံ့ေၾကးနဲ႔ တက္ခြင့္ ေပးလုိက္တယ္။ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း ေဒါက္တာ မင္းဇင္ ျဖစ္သြားတာေပါ့။
ႏုိင္ငံျခားမွာ အပတ္တကုတ္ ေလ့လာဆည္ပူးၿပီး ပညာရွာတာဟာ ဒီမုိကေရစီအတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အလား အလာျဖစ္တယ္။ ဒီမုိကေရစီ အေရးမွာ လူတုိင္း ပါ၀င္ႏုိင္တယ္။ ကားေမာင္း တတ္သူက ကားေမာင္းၿပီး ကူညီတယ္။ ထမင္းခ်က္တတ္ သူက ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ကူညီတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဆႏၵျပပြဲတုိင္းမွာ ‘ဒုိ႔အေရး’ မွန္မွန္ေအာ္ၿပီး ရန္ပုံေငြ ထည့္တယ္။ ဒီမုိကေရစီ သမားေတြ ေရာက္လာရင္ ကုိယ့္ကား ကုိယ္ေမာင္းၿပီး မညည္းမညဴ ပုိ႔တယ္ႀကိဳ႕တယ္။ ဧည့္သည္လာတုိင္း ကားေမာင္းပုိ႔ပါ မ်ားလာေတာ့ ကားေမာင္းတာကုိ ႏုိင္ငံေရးလုိ႔ ထင္လာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ သူ႔အဖုိ႔ ကားေမာင္းတာဟာ ႏုိင္ငံေရးပါ။ ကုိယ္တတ္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အေရးကုိ ကူညီတာပါ။ ထမင္းခ်က္ၿပီး ကူညီသူလည္း ဒီမုိကေရစီ သမားေတြကုိ ထမင္းခ်က္ ေကၽြးရတာဟာ ႏုိင္ငံေရးေပါ့။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ထမင္းခ်က္တာဟာ ႏုိင္ငံေရးပါ။ တာ၀န္ကုိယ္စီ ထမ္းေဆာင္ၾကတာ ၀မ္းသာ အားရစရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကားသမားနဲ႔ ထမင္းခ်က္ဟာ အသိဉာဏ္ တထြာတမုိက္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးမွာ ထင္ရာျမင္ရာ ေ၀ဖန္လာတဲ့ အခါ ျပႆနာေပၚၿပီး နအဖ လက္ပါးေစ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ကားေမာင္း၊ ထမင္းခ်က္ ေလာက္သာ လုပ္တတ္ေပမယ့္ ေနရာလုိခ်င္၊ ဆရာလုပ္ခ်င္တာဟာ ‘မဆလေခတ္’ ရဲ႕ အေမြဆုိးပါ။
အသိဉာဏ္တထြာတမုိက္နဲ႔ မိမိဉာဏ္မမီတုိင္း သူမ်ားကုိ မွားတယ္လုိ႔ ယူဆတာဟာ ဘယ္သူ႔ အတြက္မွ မေကာင္းပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရး ပညာဟာ အလြန္က်ယ္၀န္းတဲ့ ဘာသာရပ္ျဖစ္လုိ႔ အပတ္တကုတ္ ေလ့လာ ဆည္းပူး ရပါလိမ့္မယ္။ အေျခခံပညာ ရွိသူတုိင္း ေလးေလးနက္နက္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ရင္ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ စာေတြ႔ ဗဟုသုတ စုေဆာင္းၿပီး ေၾကေၾကညက္ညက္ ေလ့လာတဲ့ အခါမွာ လက္ေတြ႔ ႏုိင္ငံေရး ေလာကကုိ အရင္ကထက္ ပုိၿပီး နားလည္လာမွာ ေသခ်ာတယ္။ စာေတြ႔က လက္ေတြ႔ကုိ ကူးေျပာင္းရာမွာ ေလ့လာသူရဲ႕ ပင္ကုိယ္ သဘာ၀၊ အႀကံဉာဏ္ လက္ခံႏုိင္မႈ၊ အပင္ပန္းခံႏုိင္မႈ စတာေတြကုိ လုိက္ၿပီး အခ်ိန္ အနည္းအမ်ား ၾကာတတ္ပါတယ္။
Ref: ေခတ္ၿပိဳင္
Posts
0 comments:
Post a Comment