ဒုကၡသည္စခန္းထဲက အလြမ္း

ႏွင္းပန္းအိမ္
September 10, 2012

ဒုကၡသည္စခန္းကေန အေနာက္ဘက္ေတာင္တန္းေတြကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ရင္ မိုးရြာၿပီးကာစ ေတာ ေတာင္ေတြဟာ အစိမ္း ေရာင္ကို လႊမ္းၿခံဳထားတယ္။ ေတာင္တန္းစိမ္းစိမ္းေတြ ၾကားကေန ေရစီးေၾကာင္းျဖဴျဖဴကိုလည္း ျမင္ရတယ္။ တိမ္ခိုးေတြက ေတာင္တန္းေတြကို ဖံုးကြယ္လိုက္ ဖယ္ရွားလိုက္နဲ႔ ေဆးျခယ္ေနပါတယ္။ တိမ္ခိုးေတြၾကားမွာ ငွက္ကေလးေတြေလဟုန္စီးေနတယ္။

ညေနဆည္းဆာမွာ အိပ္တန္းျပန္ၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြနဲ႔အတူ က်မရဲ့အိမ္လြမ္းစိတ္ေတြလည္း အၿမဲပါသြားတာေပါ့။ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ အစာရွာၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြရဲ့ အိပ္တန္းက ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထုိင္းနယ္စပ္နားဆီမွာ ရွိတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာ ျပည္ထဲမွာရွိတာလား က်မသိခ်င္လိုက္တာ။

အိမ္နီးခ်င္းနယ္စပ္ ထုိင္းနိုင္ငံမွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းဒုကၡသည္ေပါင္း တသိန္းေက်ာ္ရွိတယ္လို႔ သတင္းဌာနကေန မၾကာခဏ ထုတ္ ျပန္ၾကတယ္။ စစ္ေရး နုိ္င္ငံေရးေၾကာင့္ ဘဝလံုၿခံဳရာဆီ ေျပာင္းေရႊ႔လာခဲ့ၾကတာပါ။ မိခင္နုိင္ငံကုိ စစ္ေျမျပင္အျဖစ္သာ ၾကားခဲ့ႀကံဳ ခဲ့ရတဲ့ ကရင့္စစ္ေျပး ကေလးငယ္တခ်ိဳ႕ကို ဇာတိဘယ္ကလဲ ေမးရင္ တခ်ိဳ႕ကေလးငယ္ေတြ ေျဖတာကို နားေထာင္ၿပီး က်မရင္ထဲ ထိထိခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ရပါတယ္။

“သမီးကို အမိုးေမြးေနတုန္း စစ္ပြဲျဖစ္တယ္။ ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း ေနာက္တေနရာေျပာင္းရေတာ့ သမီးဇာတိကုိ ဘယ္လုိေျဖရမွန္း မ သိဘူး” တဲ့။

နုိင္ငံမဲ့ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ကေလးငယ္ေတြရဲ့ အနာဂတ္ကို က်မ မေတြးရဲပါဘူး။ ဒုကၡသည္ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ မိဘေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF ရဲေဘာ္ေတြရွိတယ္။

၈၈ အေရးေတာ္ပံုအၿပီး ျမန္မာျပည္ ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို လုပ္မွျဖစ္မယ္လို႔ယံုၾကည္ၿပီး ေတာခိုခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေက်ာင္းသားက သူပုန္ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ငွက္ဖ်ား ေရာဂါနဲ႔ အသက္ဆံုးပါးသြားသူေတြ သရက္ကင္း ရိုက္ခ်လုိက္သလုိ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ပဲလို႔ စိတ္ထိခိုက္စြာ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။

“၈၈ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ စစ္သင္တန္း တက္ၾကတာ၊ မိန္းကေလးေတြလည္း ပါတယ္။ ဘက္တံဆိပ္က ခြပ္ေဒါင္းတံဆိပ္။ ေမာလို႔ နားၾကရင္ သစ္ျမစ္သစ္ဆံုေပၚပဲ နားၾကတာကို ျမင္ေယာင္ေနေသးတယ္။ သူတို႔ကိုျမင္ရတာ သိပ္တက္ၾကြတာပဲ” လို႔ အသိတေယာက္က ေျပာပါတယ္။

“မခံခ်င္စိတ္နဲ႔သာ လုပ္ၾကရတာ။ ၿမိဳ႕ေပၚကလူက ေတာဒဏ္မခံနုိ္င္ဘူး။ ဖ်ားနာရင္ ေဆးဝါးမရွိဘူး။ သရက္ကင္း ရိုက္ခ်လိုက္သလို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ပဲ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ေသၾကတာ လက္ကုန္ပဲ။ ေရွ႕တန္းထြက္ရရင္လည္း ျပန္ပါမလာတာ မ်ားတယ္။ တုိက္ပြဲမရွိရင္ က်ိဳက္ဒံု၊ အဇင္းရြာကလူေတြ အိမ္မွာေနၾကတယ္။ KNU အေထာက္အပံ့နဲ႔ AB ရဲေဘာ္ ေတြေနၾကတာ” လို႔ က်ိဳက္ဒံုက ထြက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ က်မ မိတ္ေဆြက ျပန္ေျပာျပတယ္။ အဇင္း၊ က်ိဳက္ဒံုဆိုတာ ဘုရားသုံးဆူ နယ္ျခားေဒသ တဝိုက္နဲ႔ နီးတာေပါ့။

“၁၉၉၇မွာ စစ္တပ္ တပ္မ ၂၂ က က်ိဳက္ဒံုကို သိမ္းတယ္။ တပ္မ ၄၄ က အဇင္းကို ပတ္သိမ္းတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္သတ္တာ တပ္မ ၂၂ ေလ။ က်ိဳက္ဒံုမွာ ေက်ာင္းသားနဲ႔ တပ္မ ၂၂ တိုက္ပြဲ ျဖစ္တာ ေရစက္ပဲ။ က်ိဳက္ဒံုက KNU နယ္ေျမ။ အႏွစ္၄၀ KNU က အုပ္ခ်ဳပ္လာတာ။ ၁၉၉၇ မွာ စစ္တပ္ေအာက္ ေရာက္သြားတာ။”

“တတိယနိုင္ငံေရာက္သြားတဲ့ AB ရဲေဘာ္ေတြက သူတို႔ တည္းခိုေနထုိင္ခဲ့တဲ့ က်ိဳက္ဒံု၊ အဇင္းက အိမ္ရွင္ေတြကို တတ္နုိင္သ ေလာက္ ျပန္ေထာက္ၾကတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက AB ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ေတာတိုးၿပီး ဟင္းစားရွာၾကရတယ္။ အိမ္မိုးတာ၊ တဲအိမ္ေဆာက္တတ္တာ ေတာထဲက တတ္လာတာ။ ေသနတ္ကိုင္ခဲ့ တဲ့လက္ေတြ အခု ဓားမကိုင္ၿပီး ထင္းခုတ္ေနရတယ္။ ေတာထဲက အင္ဖက္ေကာက္ၿပီး အိမ္မိုးလုိ႔ရေအာင္ ဖက္ပစ္တတ္တယ္။ မိဘေတြျမင္ရင္ ရင္က်ိဳးမွာ လက္ကုန္ပဲ” တဲ့။

ဒုကၡသည္ဘဝနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ AB ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ အိမ္ ေထာင္ဦးစီးကို မီွခိုေနရတဲ့ အိမ္ရွင္မေတြ သတၱိေကာင္းၿပီး ကိုယ့္ဘဝကိုကိုယ္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္နားလည္နုိင္မွ အိမ္ေထာင္တခုကို ထိန္းသိမ္းနုိင္မွာပါ။

ဒုကၡသည္စခန္းဆိုတာ အျပင္ထြက္ၿပီ္း အလုပ္လုပ္လို႔ရတဲ့ ေနရာမဟုတ္ပါဘူး။ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က ဒုကၡသည္ေတြကို ရိကၡာ ေထာက္ေနတဲ့ TTBC ကေပးတဲ့ ရိကၡာကိုအမွီ ျပဳၿပီး ဘဝရပ္တည္ေနရတာပါ။ ဒီေတာ့ မျပည့္စံုမႈ၊ မလံုေလာက္မႈနဲ႔ အၿမဲဆူပူ ေနတဲ့ တဲအိမ္ေလးထဲမွာ အၾကမ္းဖက္မႈဆိုတာ အၿမဲရွိေနတယ္။

နုိင္ငံမဲ့ အနာဂတ္မဲ့ ျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ AB ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ကို သူတို႔ဇနီးမယားေတြက သားသမီးေတြပါထားၿပီး စြန္႔သြားခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးသံုးေယာက္နဲ႔ ကိုခ်စ္ကို ဆုိတဲ့ AB ရဲေဘာ္ဟာ လူမမယ္သားသမီးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျပီး တဖက္က ႏွစ္စဥ္ တဲအိမ္ ္ျပဳျပင္တဲ့ လက္သမားအလုပ္နဲ႔ ဒုကၡသည္ဘဝကို က်ားကန္ေနရတယ္။ ဒီနွစ္မွာ က်မတုိ႔ စခန္းထဲ မိုးမ်ားေတာ့ သစ္ပင္ေတြ ၿပိဳ လဲကုန္ၾကတယ္။ ဘယ္အိမ္ထိသြားလဲလို႔ နားစြင့္ေနတုန္းမွာပဲ ကိုခ်စ္ကိုအိမ္ သစ္ပင္ပိသြားတယ္။ သူရွိေနတုနး္မို႔ ကေလးေတြကို ဆြဲထုတ္ၿပီး လြတ္ရာကို ေျပးနုိင္ခဲ့တယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ဘဝေပါင္းစံုရွိတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းစံုရွိပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြဟာ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္မပိုင္ပါဘူး။ အိမ္ရွင္ထုိင္းနုိင္ငံနဲ႔ UNက ဒုကၡသည္ရဲ့ အနာဂတ္ကို ပိုင္သလုိ ဒုကၡသည္ဟာ မွီခိုသူအျဖစ္နဲ႔ TTBC ရိကၡာေပၚမွီၿပီး အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနရပါတယ္။ ဒီဒုကၡသည္ေတြထဲမွာ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုတင္ မဟုတ္ဘဲ တုိင္းျပည္ၾကမၼာကိုပါ ဖန္တီးခ်င္သူေတြ ပါရွိပါတယ္။

သမၼတဦးသိန္းစိန္ အစိုးရသစ္ လက္ထက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေ ဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ျပည္တြင္းစစ္မီးရဲ့ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ ျမန္မာျပည္တြင္းထဲမွာ ပါရွိေနပါတယ္။ သဘာဝ ေဘးဒဏ္ ခံစားရသူ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ဒီမိုကေရစီ အင္အား စုေတြ ရန္ပံုေငြရွာၿပီး ကူညီေပးနုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ သတင္းျမင္ကြင္းက ဒုကၡသည္ က်မအတြက္ စိတ္ ထိခုိက္စရာ ျမင္ကြင္းပါ။

က်မတုိ႔ကိုယ္တုိင္ အလႉရွင္ေတြေပးၾကတဲ့ ပစၥည္းကိုယူရတုိင္း ခံစားရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ျပည္တြင္းက ဒုကၡသည္ေတြ ခံစားေနရလိမ့္ မယ္လို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္က က်မတုိ႔ကို အၿမဲ ျငင္းဆန္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ဖုိ႔ လက္ကမ္း ေနရတယ္။

၁၉၉၈-၉၉မွာ ေရႊဂံုတိုင္ NLD အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရံုးေရွ႕မွာ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆန္လႉေတာ့ အဖြဲ႔ဝင္ လူငယ္ အေန နဲ႔ ရံုးေရွ႕မွာ ဆန္လာယူသူေတြကို ဆန္ေဝေပးတုန္းမွာ ေျပာတဲ့မိန္႔ခြန္းကို က်မ ျပန္အမွတ္ရေနမိတယ္။

“ဒီေနရာမွာ တားဆီးပိတ္ပင္ခံေနရတဲ့ၾကားက ဆန္လာယူသူေတြကို က်မေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဆန္ယူဖုိ႔ တန္းစီေနရမယ့္အစား ျပည္သူလူထု ကိုယ့္ဆန္အိုးထဲကဆန္ကို ကုိယ့္ဘာသာ ရဲရဲတင္းတင္း ႏိႈက္ခ်က္စားနုိင္တဲ့ ဘဝေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္မွ က်မတို႔ တာဝန္ေက်မွာပါ” တဲ့။

ဒီစကားရဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ ဘယ္ေလာက္ က်ယ္ဝန္း နက္ရိႈင္းတယ္ဆိုတာ ဒုကၡနဲ႔ ေသာင္တင္ေနတဲ့ က်မ ဘဝနဲ႔ရင္းသိရွိ ခံစား ေနရပါတယ္။ က်မကို တန္ခိုးရွင္ တေယာက္က ဆုတခုေတာင္း၊ ဒီဆုက ျပည့္မယ္ဆိုရင္ “က်မတုိ႔ ျမန္မာျပည္ ျပည္သူလူထု ျပည့္စံုတည္ၿငိမ္တဲ့ ဘဝကိုရရွိရပါလို၏” ဆုိတဲ့ ဆုကို ေတာင္းမိမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒုကၡသည္ဆိုတာ လြမ္းေလာက္တဲ့ အတင္အသေတြနဲ႔ ဆုပဲ ေတာင္းပိုင္ခြင့္ရွိလို႔ပါ။

Ref: ဧရာ၀တီ