ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ တပ္တြင္း အက္ကဲြစမ်ား - အပိုင္း (၁)

ေဆာင္းပါးရွင္ - ေ၀ဟင္ (ျပည္တြင္းမွ တပ္မေတာ္ (ေလ) အရာရွိ တစ္ဦး)

တပ္မေတာ္ထဲက အဆင္ မေျပမႈမ်ားစြာကို ဒီေနရာကေန ျပည္သူေတြဆီ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း “ေျမြတိုင္း အဆိပ္မရွိဘူး” လုိ႔ လက္ခံ အားေပးၾကမွာပါ။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာစီ စာကုံးကိုေတာင္ အမွတ္ရေအာင္ ဘယ္လို ေရးရမွန္း မသိခဲ့သူပါ။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ စာစီစာကုံး ၿပိဳင္ပဲြေတြ၀င္ၿပီး ဆုရတယ္ ဆိုတဲ့ အခါ ဘယ္လို ေရးရတာပါလိမ့္လို႔ ေမးမိလို႔ အဟား ခံခဲ့ရဘူးပါတယ္။

အခုေတာ့လည္း ရင္ထဲက ဆႏၵနဲ႔ အျဖစ္မွန္ကို ခ်ေရးမိတဲ့အခါ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ စစ္တပ္ထဲက စစ္ဗိုလ္တိုင္း ရာထူး၊ အာဏာ၊ စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေနတာ မဟုတ္သလို အျခားအဆင့္ (အရာခံဗိုလ္ မွ ရဲေဘာ္သစ္) တိုင္းလည္း ငတ္မေန ၾကပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေၾကာင့္ပါ။ ဒီစနစ္ဟာ တန္းတူရည္တူ အခြင့္အေရး မရရွိပါဘူး။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြနဲ႔ နီးစပ္ရာ စစ္ဗိုလ္ေတြ၊ အျခားအဆင့္ေတြ အတြက္ေတာ့ စစ္တပ္ဆိုတာ သုခဘုံႀကီးပါ။ GE လို႔ေခၚတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး အင္ဂ်င္နီယာ တပ္က တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈဟာ သာမန္ဗိုလ္မွဴးႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈနဲ႔ ညီတယ္ဆိုတာ တပ္ထဲက လူတိုင္း သိေနတဲ့ ကိစၥပါ။

ဒါေပမယ့္လည္း အရိုးစဲြ ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း ငါလည္း ဒီလို ေနရာေရာက္ရင္ ခံစားရမွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပဲ မလုပ္၊ မရႈပ္၊ မျပဳတ္ ေနၾကရပါတယ္။ ေနရာနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ကိစၥဟာ ဗိုလ္ေလာင္း ဘ၀မွာ ကတည္းက စခဲ့တာပါ။ ေလ့က်င့္ ေပးခဲ့တာလား ေလ့က်င့္ခံခဲ့ ရတာလား၊ အက်င့္ဆိုးကို လက္ဆင့္ကမ္း ေပးခဲ့တာလားေတာ့ မေတြးလိုေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀မွာ လစာေတြ မတိုးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လစာ ဘယ္ေလာက္ ရသလဲ ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ လက္မွတ္ပဲ ထိုးၿပီး လစာက လက္ထဲ မေရာက္တာ မ်ားလို႔ပါ။ First year အတြက္က ပိုဆိုးပါတယ္။ တပ္ခဲြ အေဆာင္စစ္၊ အလွဴေငြ၊ တပ္ရင္းစာေစာင္၊ တပ္ခဲြ အားကစား၊ တပ္ရင္း ဂၽြမ္းဘား စတဲ့ ကိစၥေတြ အတြက္ မ်ားစြာ ျဖတ္လိုက္တာမွာ တခါတရံ ကိုယ္က ျပန္ေတာင္ အမ္းရပါေသးတယ္။ တကယ္ပါ၊ မယံု မရွိပါနဲ႔။

Second year နဲ႔ Senior One ေခၚ တတိယ ႏွစ္မွာေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပန္ ေမးရဲလာၿပီ ျဖစ္လို႔ Final Year Appointment (တပ္ခဲြမွဴး/ တပ္စုမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ေပးၿပီး ဗို္လ္ေလာင္း အခ်င္းခ်င္း အရာရွိ အစား အုပ္ခ်ဳပ္သူ) ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ လစာေငြကို မျဖတ္ရဲ ေတာ့ပါဘူး။

လက္ရွိ တပ္မေတာ္ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာျဖစ္တဲ့ ေနရာရရင္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၿပီး မဟုတ္ မခံ တတ္သူမ်ား၊ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး သူမ်ားအား ရာထူး ႀကီးသူမ်ားက ၾကည့္မရျခင္းဟာ အဲဒီမွာ ကတည္းက စခဲ့တာပါဘဲ။

အဲဒီျဖတ္ေငြေတြ ဘာလုပ္လဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း Final year ေရာက္မွပဲ သိပါတယ္။ အငယ္ ဘ၀မွာတုန္းက Final Year Appointment ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း သိပ္ခ်စ္ ၾကတာပဲ၊ Outpass ထြက္ရင္လည္း အတူတူ၊ စားေတာ့လည္း အတူတူပဲ ၊ ယူနီေဖာင္း ဆိုလည္း မတ္ေနတာပဲ၊ လစာလည္း ပိုတဲ့ အျပင္ အိမ္ေတာင္ ပို႔ႏိုင္ေသးတယ္ ဆိုတာ သိေနတာဘဲ။

တကယ္ကေတာ့ အဲတာေတြဟာ ဗိုလ္ေလာင္း အခ်င္းခ်င္း ျဖတ္ခုတ္ထားတဲ့ ေငြေတြပါ။ ရာခိုင္ႏႈန္း တခ်ိဳ႕ ကိုေတာ့ Appointment ျဖစ္ေရး အတြက္ မစတဲ့ CI (နည္းျပခ်ဳပ္) နဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္က DSA မွာ နာမည္ အလြန္ႀကီးတဲ့ SI (Senior Instructor) ဗိုလ္မွဴး ျမင့္လြင္ဆီကို ပသ ရပါတယ္။ 870 (အိပ္ ဆဲဗင္း ဇီးရိုး) လို႔ တပ္ထဲမွာ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဂါရ၀ တရား ထားတတ္မႈကိုလည္း အဲဒီအခ်ိန္ ကတည္းက ေလ့က်င့္ ေပးတာ ခံခဲ့ရတာပါ။

ဆရာေကာင္းကို ဆည္းကပ္တတ္ျခင္း ကိုလည္း တတ္ေျမာက္ ခဲ့ရပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း ဒါေတြဟာ DSA ရဲ႕ အိပ္ယာ၀င္ ပုံျပင္ေတြ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဗိုလ္ေလာင္း အခ်င္းခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈရဲ႕ ဆိုးရြားတဲ့ အိပ္မရေသာ ညမ်ားစြာကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ဗိုလ္ေလာင္း အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ေပးမႈကို ကန္႔သတ္ဖို႔ အရာရွိမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ၀င္ယူရာမွ Final year Appointment မ်ား ေနရာကို အရာရွိမ်ားက အမွား မရွိရေအာင္ ကိုင္တြယ္ ေပးေနပါၿပီ။

လစာကလည္း တိုးေနၿပီ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ကလို ယူနီေဖာင္းစ ဖိုးေလာက္ မကေတာ့ပဲ ဆိုင္ကယ္ဖိုး/ GSM ဖိုးေလာက္ ျဖတ္ႏိုင္ေနပါၿပီ။ DSA ႏွင့္ DSTA မွ နည္းျပ အရာရွိမ်ားတြင္ စာေပႏွင့္ ေလ့က်င့္ေရးဌာန (၂) ခုမွ အရာရွိ အခ်င္းခ်င္းကို ႏႈိင္းယွဥ္ ၾကည့္လိုက္ပါ။ ျပင္ဦးလြင္ ၿမိဳ႕ထဲက သာမန္ အရပ္သားပင္ ခဲြျပႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

တၿပိဳင္တည္းပဲ စစ္သည္ေတြရဲ႕ ဘ၀တခ်ိဳ႕ကိုလည္း သိခဲ့သေလာက္ ေျပာျပ ပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္ စစ္ပညာ သင္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီး တစ္ေယာက္က မုန္႔ေရာင္းပါတယ္။ ပထမႏွစ္ ဗိုလ္ေလာင္း ဘ၀မွာ အခ်ိန္တိုင္း မအားရသလို အခ်ိန္တိုင္းလဲ ဆာေနတတ္တာကို မရွက္တမ္း ၀န္ခံပါရေစ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘာမွ မစဥ္းစား ႏိုင္ပါဘူး။ ၀ယ္စားခြင့္ ရေနျခင္းသည္ပင္ ႀကီးမားေသာ ဆုလာဘ္ႀကီး တစ္ခုကိုး။ ဘယ္သူ ေရာင္းေရာင္း ၀ယ္စားလို႔ ရေနတာက ရွယ္ဘဲေပါ့။

Final year အေရာက္ မွာေတာ့ အဲဒီ ဆရာႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ သင္တန္းခ်ိန္၊ သင္တန္းေနရာမွာ မုန္႔ေရာင္းခြင့္ကို ဘယ္လို ရပါသလဲ ဆိုေတာ့ လက္နက္ငယ္ ဌာနမွဴးဆီက ပါမစ္ ရလို႔ ေပါ့တဲ့၊ အဲဒီအတြက္ ဘာေပးရသလဲ ဆိုေတာ့ ရာႏႈန္းနဲ႔ ေပးရတာေပါ့တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ ဆရာႀကီးေတြ အဆင္ေျပေအာင္ အလကား ေပးေရာင္းတယ္ မွတ္ေနတာလုိ႔ ေျပာေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္းရယ္ စစ္တပ္မွာ Issue ထုတ္ေပးတဲ့ ယူနီေဖာင္းေတာင္ တပ္ေထာက္မွာ ၀န္ေဆာင္စရိတ္ ေပးၿပီးမွ ထုတ္လို႔ ရတာတဲ့ေလ။
မၾကာခင္ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ေတာ့ စစ္တပ္အေၾကာင္း ေမာင္ရင္ ဒီထက္ ပိုသိလာ ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္ေက်ာင္းႀကီးမ်ားမွာ ဆရာႀကီးမ်ားသာ မဟုတ္ပဲ အရာရွိေတြေတာင္ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားကို မုန္႔ေရာင္း ေနၾကရပါၿပီ။ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္း ေစ်းကြက္ႀကီး၊ ထိုမွတဖန္ အရာရွိ သင္တန္းသား ေစ်းကြက္ႀကီးနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ဟာ လက္ညိဳးထိုး မလဲြေသာ စစ္ဗိုလ္တို႔ က်က္စားရာ ေျမယာ ျဖစ္ေနေပၿပီ။

အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ေျပာျပပါအံုးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အပတ္စဥ္မွာ ေလတပ္က တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕သား ပါလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေလတပ္ကို စိတ္၀င္စားသူမို႔ မၾကာခဏ ေလတပ္ အေၾကာင္းေတြ သူ႔ကို ေမးျဖစ္ပါတယ္။ သူကလည္း ေလသူရဲေတြ ေမွာင္ခိုေခတ္မွာ ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ ပစၥည္း သယ္ပုံေတြ ေလယာဥ္ဆီ ဘယ္လိုခ်န္ၿပီး ဘယ္လို ထုတ္ေရာင္းပုံေတြက အစ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။

ေလယာဥ္ဆီ အျပင္ကို မထုတ္မီ ေလယာဥ္ရုံ နံေဘးက ေရေျမာင္းထဲမွာ အိတ္ေတြ ထားၿပီး သြန္ခ် ထားရေၾကာင္း၊ ၿပီးမွ ဆာလာအိတ္လို အိတ္ေတြနဲ႔ စက္ဘီးေပၚ တင္ၿပီး ဒိုင္ကို ပို႔ရေၾကာင္း၊ ဒိုင္ဆိုတာ ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီလိုသယ္ပို႔ေပးတဲ့ အခါ စစ္သည္ေတြက အလွည့္က် လုပ္ရတာျဖစ္ၿပီး ရဲေဘာ္တိုင္းဟာ Carry လုပ္ခ်င္သူ မ်ားေနလို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆီေရာင္းရေငြကို အုပ္မွဴးႏွင့္ အုပ္ စက္မႈလက္မႈ အရာရွိ (EO) က ခဲြယူေၾကာင္း၊ ပ်ံသန္းေရးက ၆၀ % နဲ႔ စစ္သည္မ်ား ဘက္က ၄၀% ရေၾကာင္း၊ သက္ဆိုင္ရာ စခန္းမွဴး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တပ္ရဲ၊ ေလေၾကာင္းထိန္း ေမွ်ာ္စင္ စတာေတြကိုလည္း နာရီအျပည့္ မပ်ံတာေတြ ဆီခိုးထုတ္ရာ လမ္းေၾကာင္း လုံၿခဳံမႈ စတာေတြအတြက္ ခဲြေ၀ေပးရေၾကာင္း သူေျပာျပ ခဲ့ရာမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့ ပါတယ္။

သူ႔အေမကလည္း သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္တိုင္း အေဖက Duty အဌားေစာင့္ၿပီး မင္းကို ေက်ာင္းထား ေပးခဲ့တာ ႀကိဳးစား၊ အရာရွိျဖစ္ရင္ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္လို႔ ေျပာတယ္ဆိုရာ ကၽြန္ေတာ္မွ Duty အဌားေစာင့္တယ္ ဆိုတာ ဘာလဲဟု ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ေလတပ္ထဲမွာ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္သူမ်ား ရွိေၾကာင္း၊ စပယ္ယာ၊ ေဆာက္လုပ္ေရး စတဲ့ ျပင္ပအလုပ္မ်ား လုပ္ပါက လစာထက္ပိုတဲ့ ၀င္ေငြ ရၾကေၾကာင္း၊ အဲဒီလို အလုပ္ေတြ သြားလုပ္သူေတြ ကိုယ္စား ဂ်ဳတီ အငွား ေစာင့္ၾကရာမွာ ကြ်န္ေတာ္က လုံၿခဳံေရး အျမင္နဲ႔ ေသနတ္ကို လူစားထိုးျပီး ထုတ္လို႔ ရလို႔လားလို႔ ေမးရာ သူက ရီပါေတာ့တယ္။

ငါ့အေဖ ေလတပ္မွာက ကင္းေစာင့္ရင္ ေသနတ္မထုတ္ရ ပါဘူးတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထူးဆန္း အံ့ဖြယ္ ေနာက္တစ္ခုကို ၾကားရျပန္ပါတယ္။ တန္ဖိုး မ်ားစြာေသာ ေလယာဥ္မ်ား ရွိရာ ေလတပ္မွာ ကင္းတာ၀န္ ေစာင့္တာ ေသနတ္ မထုတ္ရဘူးတဲ့၊ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ကင္းအဌား ေစာင့္ခိုင္းတယ္ ဆိုပဲ၊ ဆီေတြေရာင္းၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ ပစၥည္းေတြကို ကိုယ္က်ိဳးရွာ စားေနၾကတယ္။ ငါေလတပ္ထဲ ေရာက္ရင္ေတာ့ ေတြ႔ၾက ေသးတာေပါ့လို႔ ေတးထား လိုက္မိပါတယ္။

မယုံတ၀က္ ယုံတ၀က္နဲ႔ ေလတပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ ေရာက္လာ ခ်ိန္မွာေတာ့ “ဟုတ္ပါ့မလား ေမာင္ကာလုေရ” လို႔ ေတြးထင္ ထားခဲ့သမွ် ဟုတ္ရံုမက ပိုေတာင္ ပိုေနေၾကာင္း ေတြ႔ရ ပါေတာ့တယ္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးတာနဲ႔ ရိပ္သာေဘးမွ လမ္းေလးဟာ တမာရနံ႔ အစား ဆီနံ႔ေလးမ်ား သင္းေနသလို စက္ဘီး ကိုယ္စီျဖင့္ လူးလားေခါက္ျပန္ စည္ကားေနပါ ေတာ့တယ္။ သူ႔အရပ္ႏွင့္ သူ႔ဇာတ္မို႔ မထူးဆန္း ၾကေပမဲ့ အခုမွ ေရာက္လာတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေတာ့ ထူးဆန္း ေနတာေပါ့။ သခင္မ်ိဳးေဟ့ ဒို႔ဗမာဘဲ ၾကားဖူးခဲ့ေပမဲ့ သူခိုး မ်ိဳးေဟ့ ဒို႔ဗမာလို႔ ထျပီး ေၾကြးေၾကာ္ ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိပါရဲ ႔။

ေမးၾကည့္မိေတာ့ ဒီလိုပဲ အသက္ဆက္ၿပီး ရွာေကၽြး ေနရတာပဲ၊ မထူးဆန္း ပါဘူးတဲ့။ ေလတပ္မွာ ရစရာလမ္းဟာ ဒါပဲရွိတာကိုး၊ ဂိတ္လည္းမရွိ၊ သစ္ကြက္လည္း မရွိ၊ လည္ပင္း ညွစ္စရာ နယ္ေျမလည္း မရွိ၊ သူမ်ား မ်က္ရည္နဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ ရွာတာ မဟုတ္ပဲ ေလသူရဲက အသက္ႏွင့္ရင္းၿပီး ဆီအမ်ားႀကီး ခ်န္လို႔ ေျမျပင္ အေရာက္ ဆင္းလာေပးသလို စက္မႈအရာရွိ စစ္သည္ေတြကလည္း အျပင္အေရာက္ ဆီထုတ္ေပး၊ က်န္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရွိ စစ္သည္ ေတြကလည္း ေဘးရန္ မရွိရေအာင္ ကူညီေပးနဲ႔ ေလတပ္ရဲ႕ သုံးနားညီ ႀတိဂံပုံ အတိုင္း ပ်ံသန္းေရး/ စက္မႈလက္မႈ/ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သံုးခုဟာ ဘက္ညီညီ လႈပ္ရွားၿပီး သမာ အာဇီ၀နဲ႔ ရွင္သန္ ေနၾကရတာ ဆိုပဲ။ အင္း…. ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလိုေတာ့ ရွိသား။ ေနာင္လာ ေနာက္သား ေတြလည္း အစဥ္အဆက္ ဒီလိုဘဲ လုပ္ၾက ရေပေတာ့ မေပါ့။ အင္း….ေခတ္မွီဖြံ႔ျဖိဳး တိုးတက္ပါတဲ့ ဒို႔ တပ္မေတာ္ကြ။

ကဲ ဒါကေတာ့ထားပါေလ။ ကင္းေစာင့္တာ တခ်ိဳ႕တပ္ေတြက ေသနတ္လည္း မပါဘူး။ တခ်ိဳ႕တပ္ က်ေတာ့ ေသနတ္ပါၿပီး က်ည္ဆံ ထုတ္မေပးထားဘူး။ တခုခုျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္ မွာလဲ၊ ခဲနဲ႔ထုမွာလား ဆိုေတာ့ ၂ ခ်က္ ရွိတယ္တဲ့၊ လက္နက္ အစုံအလင္ မထုတ္ေပးထား ေတာ့ Duty အဌားေစာင့္တဲ့ သူေတြအတြက္ ပို အဆင္ေျပတယ္တဲ့။ ငမူးေတြ ေသနတ္နဲ႔ ျပႆနာ ရွာတဲ့အမႈ၊ လက္နက္နဲ႔ စစ္ေျပးမႈလို အမႈေတြကို ရွင္းစရာ မလိုေတာ့ဘူး ေပါ့တဲ့။ ဒါလဲ ဟုတ္ျပန္ေရာ။

ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္၊ ဘယ္သူကမွလည္း ေလတပ္ကို ဒုကၡ မေပးပါဘူးကြာ၊ “၈၈” မွာကတည္းက အေစာဆံုး ထြက္ ဆႏၵျပလို႔ ျပည္သူေတြက ခ်စ္ၿပီး သားပါတဲ့။ ဆရာတကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ ေလသံနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေ၀ဟင္ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ ပါဦးမည္လဲ” ေပါ့။ ဒါနဲ႔ Duty အဌားေစာင့္တဲ့ ကိစၥဘက္ လွည့္ၿပီး စပ္စု ရပါေတာ့တယ္။

အရင္ကေတာ့ အငွားေစာင့္ခ တစ္ရက္ကို က်ပ္ ၂၀၀/၃၀၀ ပါ၊ လစာေတြတိုးေတာ့ က်ပ္ ၁၀၀၀ ကေန ၂၀၀၀ အထိ ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ တပ္ခဲြ ၃ ခဲြရွိရင္ ၃ ရက္တစ္ႀကိမ္ Duty က်ေတာ့ အဌားလိုက္တဲ့ သူေတြ ပို တြက္ေျခကိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္က် တာ၀န္မွဴး အရာရွိနဲ႔လည္း အငွားေစာင့္ခက တိုက္ရိုက္ အခ်ိဳး က်ေသးတယ္ ဆိုပါတယ္။ ဘယ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကင္းအၿမဲစစ္တဲ့ တာ၀န္မွဴး အရာရွိ ကိုတိက်မ်ားရဲ႕ တာ၀န္ က်တဲ့ ရက္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ပုံမွန္ေစ်းထက္ ပိုေပးရတယ္တဲ့။ မွတ္သား စရာေလးပါေနာ္။

ေနာက္ေဆာင္းပါးမ်ားမွာ ပ်ံသန္းေရး အုပ္ေတြရဲ႕ ၄၀/၆၀% ကိစၥေတြကို ထပ္ေျပာျပ ပါဦးမယ္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ဘဲ စစ္တပ္ထဲက တကယ့္ ဘ၀ေတြကို စာဖတ္ သူေတြ သိခြင့္ရၿပီး ထူးဆန္းေသာ စကားေတြ ၾကားရသလို ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ သိၿပီးသား ညီေနာင္မ်ားကေရာ ကၽြန္ေတာ့္ တင္ျပခ်က္မွာ လိုေနေသးရင္ ထပ္ျဖည့္ေပးၾက ေစလိုပါတယ္။ ေနာက္ရက္မွာေတာ့ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ တပ္တြင္း အက္ကဲြစမ်ား အပိုင္း (၂) ကို ဆက္လက္ တင္ဆက္သြားပါမယ္ ခင္ဗ်ား။

Ref: ဖိုးတရုတ္