ဒီမုိကေရစီရၿပီလား . . .

လူထုစိန္ဝင္း

Saturday, 10 September 2011

"ဒီမုိကေရစီရၿပီလား"
နယ္က စာဖတ္ပရိသတ္မိန္းကေလးေတြနဲ႔ လူငယ္ေလးေတြ ေရာက္လာတဲ့ အခါတုိင္း ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးတတ္ ၾကတယ္။ စာစုံေအာင္ ဖတ္ေလ့ရွိတဲ့ လူငယ္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ "ေရႊျပည္ႀကီးကုိ ေရာက္ၿပီလား အဘ"လုိ႔ ေမးၾကတယ္။

မွန္ရာကုိသာ ေျပာခ်င္
တစ္ခါက ေလာကပါလတရားနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးကုိ ေရာက္ဖုိ႔ မေ၀းေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ေရးခဲ့ ဖူးတာကုိ ရည္ညႊန္းၿပီး 'ေရႊျပည္ႀကီး' ေရာက္ၿပီလားလုိ႔ ေမးတာပါ။ သူတုိ႔ ဒီလုိေမးတာဟာ တကယ္သိခ်င္လုိ႔ ေမးၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ခနဲ႔ၿပီး၊ ကလိၿပီးေမးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္အရြယ္ ငယ္ၾကေသးၿပီး အေတြ႔အၾကံဳ ႏုနယ္ၾကေလေတာ့ ေ၀ဖန္ ပုိင္းျခားမႈမွာ အားနည္းၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ ယုံၾကည္ ေလးစားမႈ ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ သေဘာထားၿပီး လာေရာက္ ေမးျမန္းၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ လူငယ္ေလးေတြကုိ မွားယြင္းတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မေပးခ်င္ဘူး။ အလိမၼာဖက္ၿပီး အဓိပၸာယ္ ႏွစ္ခြထြက္တဲ့ ေယာင္၀ါး၀ါး စကားမ်ဳိးလည္း မေျပာခ်င္ဘူး။ မ်က္မွန္စိမ္း တပ္ၿပီး ၾကည့္တဲ့ အဆုိးျမင္ သက္သက္ စကားေတြေျပာၿပီး သူရဲေကာင္းလည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး။ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ ယုံၾကည္ ေလးစားမႈကုိ တန္ဖုိးထားၿပီး ကုိယ္ျမင္တဲ့အတုိင္း မွန္ရာကုိသာ ေျပာခ်င္တယ္။

ရပ္ၾကည့္ေနလုိ႔မျဖစ္ဘူး
"ဒီမုိကေရစီမရေသးပါဘူး။ အခုမွ ဒီမုိကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚကုိ ေျခတစ္လွမ္း ခ်မိ႐ုံပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေျခလွမ္း သြက္သြက္ လွမ္းႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ အားလုံး၀ုိင္းၿပီး လမ္းရွင္းတာေတြ၊ ခ်ဳံႏြယ္ ပိတ္ေပါင္း ဖယ္ရွားေပးတာေတြ လုပ္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူးဆုိၿပီး ေဘးက ရပ္ၾကည့္ေနလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး" ႏုိင္ငံတစ္ခု တည္ေဆာက္ရာမွာ တစ္တုိင္း တစ္ျပည္လုံး တက္တက္ ၾကြၾကြနဲ႔ ၀ုိင္း၀န္း လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ လုိတယ္။ ျပည္သူလူထု မပါ၀င္ရင္ ဘယ္စနစ္မွ မေအာင္ျမင္ဘူး ဆုိတာ ႏွစ္ ၅၀ သမုိင္းေၾကာင္းက သက္ေသ ျပၿပီးျဖစ္တယ္။ အရင္ကေတာ့ ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္ စနစ္တုိ႔၊ အာဏာရွင္ စနစ္တုိ႔ ဆုိတာေတြကုိ ျပည္သူက လက္မခံတဲ့ အတြက္ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈ မျပဳဘဲ ေနခဲ့လုိ႔ အဲဒီစနစ္ေတြ မေအာင္ခဲ့ဘူး။

ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့မ်က္လုံးမ်ား
အခုေတာ့ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ သြားမယ္လုိ႔ အတိအလင္း ေျပာဆုိ ထားတာေၾကာင့္ ျပည္သူ လူထုက ရင္ထဲမွာ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ ၅၀ အေတြ႔အၾကံဳက ရွိေနေလေတာ့ သံသယစိတ္ကုိ ေဖ်ာက္လုိ႔ မရေသးဘူး။ ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္ ခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီလုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြ ေအာက္မွာ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ဖုိ႔၊ အထူး သတိထားဖုိ႔ လုိတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား အရ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားနဲ႔ အပယ္ခံ လူတန္းစားဆုိၿပီး ကြဲျပား ျခားနားမႈ ရွိေနရင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ဒီမုိကေရစီ ပန္းတုိင္ကုိ မေရာက္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေထာက္ျပ ခ်င္တယ္။

ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ ျခစားမႈ
၁၉၄၈ က ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ၾကားမွာ ဒီမုိကေရစနစ္က်င့္သုံးတဲ့ အစိုးရ ေပၚေပါက္ ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရည္မွန္းတဲ့ အတုိင္း ဒီမုိကေရစီ ပန္းတုိင္ကုိ မေရာက္ခဲ့ဘဲ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းပြဲ ျဖစ္ၿပီး အဆုံးသတ္ သြားခဲ့တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ မေအာင္ျမင္ ခဲ့သလဲ ဆုိေတာ့ အဓိက အခ်က္ႀကီး ႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္လုိ႔ ယူဆတယ္။ ပထမ အခ်က္က တစ္ျပည္လုံး အႏွံ႔ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး တုိက္ခိုက္ ေနရတာ ျဖစ္တယ္။ ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ အာဏာရ ဖဆပလ အဖြဲ႔ႀကီးအတြင္း အက်င့္ပ်က ္ျခစားမႈေတြ တစ္ေန႔တျခား ႀကီးထြား သထက္ ႀကီးထြားလာၿပီး သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းနဲ႔ ထိန္းမႏုိင္ သိမ္းမရ အေျခအေနထိ ဆုိက္ေရာက္ သြားတာျဖစ္တယ္။

ျခတြင္းႀကီးတစ္ခု
အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈက ဘယ္ေလာက္အထိ ဆုိး၀ါးသလဲဆုိရင္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ျဖစ္တဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု ကုိယ္တုိင္က "ဖဆပလ အဖြဲ႕ႀကီးဟာ ျခတြင္းႀကီး တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထင္း႐ွဴး ေသတၱာ တစ္လုံး ပစ္ခ်လုိက္ရင္ ျခေတြ ၀ုိင္းစားၾကလုိ႔ မ်က္စိတစ္မွိတ္ အတြင္းမွာ ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသလုိ အေျခအေနမ်ဳိးထိ ဆုိက္ေရာက္ေနၿပီ"လုိ႔ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကားရတဲ့ အထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးႏုဟာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဘ၀က အနားယူၿပီး ဖဆပလ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးကုိ ေဇာက္ခ် လုပ္ဖုိ႔ ဖဆပလ ဥကၠ႒ တာ၀န္ တစ္ခုတည္း ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးဘေဆြကုိ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ တာ၀န္ လႊဲေပးခဲ့တယ္။

စသုံးလုံးဘုတ္အဖြဲ႔ႀကီးဖြဲ႔
အဲဒီေနာက္ ဦးခ်မ္းသာကုိ ဥကၠ႒ေနရာမွာ တာ၀န္ေပးၿပီး အထူးစုံစမ္း စစ္ေဆးေရး အဖြဲ႔ (စစစ) ဆုိတဲ့ ဘုတ္အဖြဲ႔ကုိ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ စီးပြားေရး မသမာမႈေတြနဲ႔ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူမႈေတြကုိခ်ည္း ကုိင္တြယ္ စစ္ေဆးဖုိ႔ အထူး တာ၀န္ ေပးခဲ့တယ္။ အစုိးရ ဌာနဆုိင္ရာ ၀န္ထမ္း ႀကီးငယ္မ်ားအၾကား လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ကိစၥေတြ ေဖာ္ထုတ္ စစ္ေဆးၿပီး ေထာင္ခ် အျပစ္ေပး ခဲ့တာေတြ ရွိတန္သေလာက္ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ျခတြင္းႀကီးကေတာ့ ရွိျမဲ ရွိေနဆဲျဖစ္တယ္။ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူမႈေတြလည္း ရွိေနတာပါပဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ျခစားမႈ ကိစၥေတြက ၀န္ထမ္း အဖြဲ႔အစည္းေတြ ၾကားမွာ စတင္ သေႏၶတည္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲ ဖဆပလ အစုိးရ အဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕ ထိပ္ဆုံး ေနရာေတြမွာ စတင္ သေႏၶ တည္ခဲ့တာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။

လုိင္စင္ေခတ္
အဲဒီေခတ္က ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ပုဂၢလိက စီးပြားေရးစနစ္ ဆုိေပမယ့္ တုိင္းျပည္ ထူေထာင္စ အခ်ိန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သြင္းကုန္ ထုတ္ကုန္ လုပ္ငန္းေတြကုိ အစုိးရက ႀကီးၾကပ္ထားၿပီး လုိင္စင္ ရသူမ်ားကုိသာ သြင္းခြင့္ ထုတ္ခြင့္ ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ျခစားမႈေတြ စတင္ သေႏၶတည္ခဲ့တယ္။ ဖဆပလ ၀န္ႀကီးေတြက သူတုိ႔ကုိ ရန္ပုံေငြဆုိၿပီး ပံ့ပုိးေငြ မ်ားမ်ားေပးတဲ့ ျမန္မာ ကုန္သည္ေတြနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ နီးစပ္သူေတြကုိ လုိင္စင္ ခ်ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီလူေတြ အမ်ားစုက တကယ္ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ၾကတာ မဟုတ္ဘဲ၊ လုိင္စင္ ေလွ်ာက္ခြင့္ မျပဳတဲ့ တ႐ုတ္နဲ႔ ကုလား ကုမၸဏီႀကီးေတြ လက္ထဲ လုိင္စင္ကုိ လက္လႊဲ ေရာင္းခ် လုိက္ၾကတယ္။

အခြင့္ထူးခံနဲ႔အပယ္ခံ
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အခြင့္ထူးခံ (လုိင္စင္ရ) လူတန္းစားနဲ႔ အပယ္ခံ လူတန္းစား ဆုိၿပီး ကုန္သည္ ေလာကမွာ ေပၚေပါက္ လာတယ္။ အပယ္ခံ လူတန္းစားေတြ ကလည္း သူတုိ႔ စီးပြားေရး လုပ္ႏိုင္ဖုိ႔ အတြက္ ပုံစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အစုိးရ စက္ယႏၲရားႀကီး အတြင္း ထုိးေဖာက္ ၀င္ေရာက္ၿပီး အခြင့္အေရးရေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ျခတြင္းႀကီးဟာ ျပန္႔သထက္ျပန္႔၊ က်ယ္သထက္ က်ယ္လာၿပီး ႏွိမ္နင္းလုိ႔ မႏုိင္တဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ဖဆပလ အစိုးရႀကီးနဲ႔အတူ ဒီမုိကေရစီ ပန္းတုိင္ပါ လုံး၀ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ရတယ္။

ေလမဟုတ္ အလုပ္နဲ႔ျပ
အခုအစုိးရသစ္က ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေျခလွမ္း စတင္ခ်တဲ့ အခ်ိန္မွာ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈ အားလုံးရဲ႕ အရင္းအျမစ္ ျဖစ္တဲ့ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားနဲ႔ အပယ္ခံ လူတန္းစားဆုိၿပီး ကြဲျပား ျခားနားမႈကုိ အထူးသတိထား ေရွာင္ၾကဥ္ဖုိ႔ လုိတယ္လုိ႔ အၾကံျပဳ ခ်င္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြ အားလုံးနဲ႔ ကမၻာ တစ္ခုလုံးက ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ သံသယ မ်က္လုံးေတြကုိ ဖယ္ရွားႏိုင္ဖုိ႔ အတြက္ တာ၀န္ရွိသူေတြ အားလုံး "ေလမဟုတ္ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပ"ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီမုိကေရစီ မရေသးပါဘူး။ ျပည္သူေတြ အားလုံး ဒီမုိကေရစီ အခြင့္အေရးေတြကုိ ပီပီျပင္ျပင ္မခံစားရ ေသးပါဘူး။

ေနစရာမရွိတဲ႔၀န္ႀကီးခ်ဳပ္
ဒီလုိေျခလွမ္းျပင္စရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အစုိးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ တရားစီရင္ေရး ဆုိတဲ့ ယႏၲရားႀကီး သုံးရပ္ စလုံးမွာ ပါ၀င္ၾကသူ မွန္သမွ်၊ ျပည္သူေတြ မခံစား ရေသးတဲ့ ဒီမုိကေရစီ အခြင့္အေရးေတြကုိ အခြင့္ထူးခံ ယူခြင့္ မျပဳဖုိ႔ သတိထား ဆင္ျခင္ ၾကသင့္တယ္။ အေၾကာင္း တုိက္ဆုိင္လုိ႔ ေခါင္းထဲမွာ စြဲေနတဲ့ အေၾကာင္းေလး တစ္ခုကုိ ေျပာျပပါရေစ။ ၾကာေတာ့ၾကာပါၿပီ။ ႏုိင္ငံျခားက သတင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္မိခဲ့တာပါ။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အက္ဒ၀ပ္ဟိသ္ (Edward Health) ဟာ ေလဘာပါတီက ဟာ႐ိုး၀ီလဆင္ (Harold Wilson)ကုိ ႐ႈံးနိမ့္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာထူးက ဆင္းေပးရပါတယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ စံအိမ္ အမွတ္ ၁၀ ေဒါင္းနင္းလမ္းက ဖယ္ေပးရမယ့္ ရက္မွာ ေနစရာအိမ္ မရွိလုိ႔ ဖယ္မေပးႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။

သူလုိျဖစ္ၾကရင္ေကာင္းမွာပဲ
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ သူပုိင္အိမ္ခန္း တစ္ခန္းမွာ ေခတၱ ေနထုိင္ဖုိ႔ ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ လူပ်ဳိႀကီး ျဖစ္တဲ့ မစၥတာဟိသ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အခန္းက ခပ္ေသးေသး ဆုိေတာ့ သူပုိင္ပစၥည္းေတြ ထားစရာ မရွိလုိ႔ တျခား မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတာပုိင္းက စံအိမ္မွာ ပုိ႔ထားရပါတယ္။ အဲဒီသတင္းေလး ဖတ္ခဲ့ရတာ ၾကာလွၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ခုအခ်ိန္ထိ ေခါင္းထဲမွာ မွတ္မိ ေနပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အားလုံး မစၥတာဟိသ္လုိ ျဖစ္ၾကရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ေအာက္ေမ့ မိပါတယ္။

ဘယ္သူ႔ကုိမွခ်န္မထားဘူး
ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိသာေျပာၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ စာနယ္ဇင္းသမား ေတြေတာ့ မေျပာေတာ့ ဘူးလားလုိ႔ ေမးႏုိင္ ပါတယ္။ ေျပာမွာပါ။ အျမင္မေတာ္ရင္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ခ်န္မထားပါ ဘူး။ စာနယ္ဇင္း သမားေတြကုိ ေျပာခ်င္တာ ကေတာ့ တုိင္းျပည္က ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ျပည္သူေတြထက္ ထူးၿပီး ဒီမုိကေရစီ အခြင့္အေရးေတြ မယူခ်င္ပါနဲ႔။ ျပည္သူေတြ အားလုံး လြတ္လြတ္ လပ္လပ္နဲ႔ သူတုိ႔ ၀ယ္စီးခ်င္တဲ့ ေမာ္ေတာ္ကား ၀ယ္မစီးႏိုင္ေသးတဲ့အ ခ်ိန္မွာ ကုိယ္ကအခြင့္ထူး လုိခ်င္တာမ်ဳိး၊ ကား၀ယ္ခြင့္ ေပးပါလုိ႔ ေတာင္းဆုိတာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ေတြလည္း အတူတူပါပဲ။ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစား မျဖစ္ခ်င္ပါနဲ႔။

ကုိယ္က်ဳိးေရွ႔တန္းတင္လြန္း
ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးလုပ္ရမွာက ဒီမုိကေရစီ ပန္းတုိင္ကုိ ျမန္ျမန္ ေရာက္ဖုိ႔ ၀ုိင္းႀကိဳးစား ၾကဖုိ႔ ျဖစ္တယ္။ တုိင္းျပည္က ဒီမုိကေရစီ မရေသးခင္မွာ ဒီမုိကေရစီ ရၿပီးမွ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကုိ လုပ္တာဟာ ကုိယ္က်ဳိးစီးပြား ေရွ႕တန္း တင္လြန္းရာ က်တယ္။ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားနဲ႔ အပယ္ခံ လူတန္းစား ကြဲျပားမႈ ႀကီးမားလြန္းရာက ျခတြင္းႀကီး အျဖစ္ ေရာက္ရွိ သြားၿပီး ဖဆပလ အဖြဲ႔ႀကီးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီ ပန္းတုိင္ႀကီးပါ နိဂုံး ခ်ဳပ္သြားရတာကုိ မေမ့ၾကဖုိ႔ သတိေပး လိုက္ပါတယ္။

Ref: EMG News