ဘြဲ႔ျဖဴလက္နက္အႏၲရာယ္

လူထုစိန္၀င္း

Saturday, 03 September 2011

အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈပေပ်ာက္ေရးနဲ႔ တရားေရးမ႑ိဳင္ၾကံ့ခိုင္ေရးကို အထူးအေလးထား ေဆာင္ရြက္ျခင္း မျပဳဘဲနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္မႈ မရႏိုင္ေၾကာင္း အစိုးရ တာ၀န္ရႇိ ပုဂၢဳိလ္မ်ားက ေန႔စဥ္ႏႇင့္ အမွ် ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကား ေနၾကတာမ်ားကို စာနယ္ဇင္းေတြမႇာ အခုတေလာ မျပတ္ ဖတ္႐ႈေနရတယ္။

ေၾကာက္စရာေခ်ာက္ႀကီး
ဒီေျပာၾကားခ်က္မ်ားဟာ ေသြးထြက္ေအာင္မႇန္တဲ႕ စကားမ်ားျဖစ္တယ္။ တစ္ပါတီ တစ္ဖြဲ႔ တစ္စည္း အာဏာရႇင္ စနစ္ႀကီး သက္ဆိုး ရႇည္ခဲ့ေလေတာ့ ႏိုင္ငံအိမ္ႀကီးကို ေထာက္မထားတဲ့ တိုင္ႀကီးေလးလံုး မ႑ိဳင္ႀကီး ေလးခု စလံုးဟာ အတြင္း လႈိက္စားတဲ့ ျခပုန္းေတြ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ကို ယိုင္နဲ႔ ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္မႈေတြနဲ႔ ဆူပူ အံုႂကြမႈေတြရဲ႕ ေရခံ ေျမခံျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာကြာဟမႈ ဒါမႇမဟုတ္ အပယ္ခံနဲ႔ အခြင့္ထူးခံ ကြာဟမႈ ေခ်ာက္ႀကီးကလည္း ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နက္႐ိႈင္း လာခဲ့တယ္။ အင္မတန္ အႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့ ေခ်ာက္ႀကီး ျဖစ္တယ္။

ေတာမီးေလာင္သလို
အခုတေလာ ေတာမီးေလာင္သလို တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကို ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ကူးစက္ပ်ံ႕ႏႇံ႔ သြားတဲ့ အေရႇ႕ အလယ္ပိုင္း ေဒသက ေတာ္လႇန္ေရး မုန္တိုင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းႀကီး သင္ခန္းစာ ယူသင့္တယ္။ အေရႇ႕ အလယ္ပိုင္း ေဒသက ႏိုင္ငံ အားလံုးလိုလိုဟာ မူလက အင္မတန္ ဆင္းရဲၾကတယ္။ စာတတ္ေျမာက္မႈ ရာႏႈန္းလည္း အင္မတန္ နိမ့္က်တယ္။ ေျခာက္ဆယ္ ခုႏႇစ္မ်ားအတြင္း ေရာက္မႇ ေရနံတြင္းေတြ ရႇာေဖြေတြ႔ရႇိၿပီး လူရာ ၀င္လာၾကတာ ျမန္တယ္။ လူခ်မ္းသာေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚထြက္ လာခဲ့တယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး စနစ္က အာဏာရႇင္ စနစ္ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြမႇာ ဘုရင္ေတြ၊ ပေဒသရာဇ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ ႏိုင္ငံေတြက်ေတာ့ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေဒသ တစ္ခုလံုးမႇာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံလို႔ လက္ညိႇဳး ထိုးျပစရာဆိုလို႔ အစၥေရးႏိုင္ငံ တစ္ခုပဲရႇိတယ္။

ေရနံ၀င္ေငြေတြ
ေရနံ၀င္ေငြ ဒလေဟာလႇိမ့္၀င္လာေပမယ့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူဦးေရ အမ်ားစုက ဆင္းရဲျမဲ ဆင္းရဲ ေနၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ရသမ် ေရနံ ၀င္ေငြေတြဟာ ဘုရင္ေတြ၊ ဆူလတန္ေတြ ရႇိတ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္လို၊ ကဒတ္ဖီလို အာဏာရႇင္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားက ဘဏ္စာရင္းေတြ ထဲပဲ စီး၀င္ သြားၾကတာကိုး။ အေရႇ႕အလယ္ပိုင္း ေဒသ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ခ်မ္းသာသမွ် ေတြဟာ အဲဒီႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္သာရႇိတဲ့ ကုေဋႂကြယ္ သူေဌးႀကီးမ်ားရဲ႕ လက္ထဲမႇာ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ရႇိေနၿပီး က်န္ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ကိုသာ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရႇိတဲ့ တိုင္းျပည္သူ ျပည္သူသားမ်ားက လႇည့္ပတ္ သံုးစြဲ ေနရတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ပညာရႇင္မ်ားက ေထာက္ျပၾကတယ္။

လက္ဆုပ္မေျဖၾက
ဓနခြဲေ၀မႈကို သင့္တင့္မွ်တတဲ့ အခ်ဳိးအဆ ေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒီလိုမလုပ္ရင္ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ အံုႂကြမႈေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ လို႔လည္း သတိေပး ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ဘုရင္ႀကီးေတြ၊ ဆူလတန္ႀကီးေတြနဲ႔ အာဏာရႇင္ ႀကီးေတြက ေလာဘ မသတ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး လက္ဆုပ္ကို မေျဖၾကဘူး။ ႐ုရႇားက၊ တ႐ုတ္က၊ အေမရိကန္က၊ ဂ်ာမနီက၊ ျပင္သစ္နဲ႔ အီတလီက ၀ယ္ထားတဲ့ ေခတ္မီ စစ္လက္နက္ ပစၥည္းေတြက သူတို႔ကို ကာကြယ္မႈ ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီး ေရနံ၀င္ေငြေတြကို တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ားကို မွ်ေ၀ ခံစားေစမယ့္ အစား ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက လက္နက္ ကုန္သည္ႀကီးေတြ လက္ထဲသာ ထိုးအပ္ လိုက္ၾကတယ္။

ႏႇင္းေဘာလံုးလို
လူေတြဆင္းရဲတြင္း နက္သထက္နက္ေနရတဲ့ အထဲ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္း ႏိုင္ထက္ စီးနင္း ျပဳမူမႈေတြက လြန္သလက္ လြန္ကဲ လာေလေတာ့ ေနာက္ဆံုးမႇာ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ၾကၿပီး ဒီေန႔ အေျခအေနမ်ဳိးထိ ေရာက္ရႇိ သြားေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရင္း ကေတာ့ ဓနခြဲေ၀မႈ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္ရတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္က သိပ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္မႈ စရႇိေနၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ေတာင္ေစာင္းက လႇိမ့္ခ်လိုက္တဲ့ ႏႇင္းေဘာလံုးမ်ားလို ၾကာေလႀကီးေလ ျဖစ္လာေလ့ ရႇိတယ္။ ေလ်ာ့ပါး သြားတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မႇ မရႇိဘူး။ ေငြေတြက အာဏာရႇိသူနဲ႔ ပိုက္ဆံရႇိသူေတြ လက္ထဲကိုသာ ပံုစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရာက္သြား ၾကတယ္။ တကယ္လိုအပ္တဲ့ ဆင္းရဲသားေတြ လက္ထဲ ဘယ္ေတာ့မႇ ေရာက္တယ္ မရႇိဘူး။ ဒီလို ဓနဥစၥာ ကြာဟခ်က္ ႀကီးမားျခင္းက ၾသဇာ အရႇိန္အ၀ါ ကြာျခားခ်က္ကို ေပၚေပါက္ေစတယ္။ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားနဲ႔ အပယ္ခံ လူတန္းစား ဆိုၿပီး ျဖစ္ေပၚေစတယ္။ အခြင့္ထူးခံ ေတြက ေနရာတိုင္းမႇာ အခြင့္ထူးေတြ ခံစားရရႇိၾကၿပီး အပယ္ခံေတြကေတာ့ တစ္ေန႔တျခား ေဘးကို ေရာက္သထက္ ေရာက္ကုန္ၾကတယ္။

ေငြမ်ားတရားႏိုင္
အပယ္ခံေတြကလည္း ပုထုဇဥ္လူသားေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ အခြင့္ အေရးေတြ ရခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀တဲ့ အခြင့္ထူးခံ စီးပြားေရးသမားမ်ား လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ နည္းလမ္းေတြအတိုင္း အခြင့္ထူး ခံစားရဖုိ႕ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူေတြ လုပ္လာၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈေတြ လူတန္းစား အားလံုးဆီ ပ်ံ႕ႏႇံ႔သြားၿပီး ေနာက္ဆံုးမႇာ ေငြမ်ား တရားႏိုင္ ဆိုတဲ့ အေျခအေန၊ ေငြက အရာရာကို ဖန္တီးတယ္။ (money makes everything) ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးေတြ အထိေရာက္ရႇိ သြားေတာ့တယ္။

လႈပ္ေလျမဳပ္ေလ
ဆင္းရဲသားအပယ္ခံေတြမႇာေတာ့ ေငြကအရာရာကို ဖန္တီးတဲ့ေခတ္မႇာ လူနဲ႔ သူနဲ႔ တူေအာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ကို တစ္ေန႔တျခား ခက္ခဲသထက္ ခက္ခဲ လာၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား လႈပ္ေလျမဳပ္ေလ ဆိုသလို ဆင္းရဲတြင္း ႀကီးထဲ နစ္သထက္ ပိုနစ္ ေနၾကရတယ္။ ဘယ္လိုမႇ မတတ္ႏိုင္ၾကေလေတာ့ အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔ နာၾကည္း မုန္းတီးမႈေတြပဲ ရင္ထဲမႇာ တစ္ေန႔တျခား ႀကီးထြား လာၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ေသမထူးေန မထူး စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ခါးသီးတဲ့ အမုန္း ဆူးေတာင္ႀကီးေတြ တစ္ေခ်ာင္းၿပီး တစ္ေခ်ာင္း ေပါက္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ဆိုၿပီး ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႔ ထင္ရာဆိုင္းရင္း လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ ေတာ့တယ္။ လူသတ္ရမႇာလည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အသက္ ေသမႇာလည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။

ေသြး႐ူးေသြးတန္းလူမ်ား
အဲဒီလို အေၾကာက္တရားကို လြန္ေျမာက္သြားတဲ့ ေသြး႐ူးေသြးတန္း (desperate) ျဖစ္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးေတြကို (desperatedos) လို႔ေခၚၾကတယ္။ သိပ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို ဘာနဲ႔ ေျခာက္ေျခာက္ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုတားတား မရေတာ့ဘူး။ ထင္ရာ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္လူေတြကို အဲဒီအဆင့္ ေရာက္မသြားေအာင္ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ တားဆီးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဓနခြဲေ၀မႈ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ျပဳျပင္ဖို႔ လိုတယ္။ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားနဲ႔ အပယ္ခံ လူတန္းစား ဆိုၿပီး ရႇိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈေတြနဲ့ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ကိစၥေတြ ရႇိေနဦးမႇာ ျဖစ္တယ္။

အဓိကတာ၀န္ရႇိသူ
အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားမရႇိဖုိ႕နဲ႕ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ တိုက္ဖ်က္ဖို႕အတြက္ အဓိကတာ၀န္ ရႇိတာက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မ႑ိဳင္နဲ႔ တရားေရး မ႑ိဳင္တို႔ ျဖစ္တယ္။

- တရားဥပေဒအပိုင္းက လက္ရႇိတည္ဆဲဥပေဒေတြနဲ႔တင္ လံုေလာက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ရႇိေနတဲ့ ဥပေဒေတြကို လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းတဲ့ အပိုင္းက ပ်က္ကြက္လို႔သာ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးကို ေရာက္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မ႑ိဳင္နဲ႔ တရားေရး မ႑ိဳင္ႏႇစ္ခုက ဒီပ်က္ကြက္မႈကို ျပဳျပင္ဖို့လိုတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၊ ဒုသမၼတနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒တို႔ မၾကာမီက ေျပာၾကားခဲ့ၾကတဲ့ အတိုင္း တရားဥပေဒရဲ႕ အထက္မႇာ ဘယ္သူမႇ မရႇိေစရ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို တိတိက်က် မႇန္မႇန္ကန္ကန္ လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးၾကဖို႔ လိုပါတယ္၊ စကားအျဖစ္ ေလထဲမႇာ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစသင့္ဘူး။

စံနမူနာျပသင့္
တာ၀န္ရႇိသူေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္အရ ၀န္ႀကီးဌာနႏႇစ္ခု ပူးတြဲ ကိုင္ေဆာင္ရတဲ့ ၀န္ႀကီးမ်ား ကိုယ္တိုင္က ကိုယ္က်ဳိး စြန္႔ၿပီး တိုင္းျပည္ အက်ဳိးၾကည့္တဲ့ အေနနဲ႔ လစာႏႇစ္ခု ထုတ္ယူ ခံစားျခင္း မျပဳဘဲ လစာ တစ္ခုသာ ထုတ္ယူတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အင္မတန္ ေကာင္းပါတယ္။ အားလံုး အတုယူၾကၿပီး ၀န္ႀကီးျဖစ္လို႔ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ျဖစ္လို႔၊ အရာရႇိ ႀကီးျဖစ္လို႔၊ တရားသူႀကီး ျဖစ္လို႔၊ အာဏာရ ပါတီ ျဖစ္လို႔ ဆိုၿပီး အထူး အခြင့္အေရးမ်ား ရယူတာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲ စံနမူနာ ေကာင္းျပသသင့္တယ္။ အစိုးရဆိုတာ သမၼတက စၿပီး ေအာက္ဆံုးအဆင့္ ၀န္ထမ္းေလး အထိ ျပည္သူကေပးတဲ့ လစာ ရိကၡာကိုစားတဲ့ ျပည္သူ႔ ၀န္ထမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ ျပည္သူ လူထုဟာ ေက်းဇူးရႇင္ ထမင္းရႇင္မ်ား ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကြၽးထားတဲ႕ ေက်းဇူးရႇင္မ်ားထက္ အခြင့္ထူး ပိုယူတာမ်ဳိး မရႇိသင့္ဘူး။

ျပည္သူက ေက်းဇူးရႇင္
လႊတ္ေတာ္အမတ္ဆိုတာလည္း ျပည္သူလူထုက သူတို႔ကိုယ္စား တိုင္းေရးျပည္မႈ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ ထားသူမ်ားျဖစ္တဲ့ အတြက္ ျပည္သူလူထုကို ဦးထိပ္ထား ေလးစားရမႇာ ျဖစ္တယ္။ ရရႇိခံစားရတဲ့ အခြင့္အေရး အေဆာင္အေယာင္ မႇန္သမွ် ျပည္သူ႔ ဘ႑ာေငြက ထုတ္ယူ သံုးစြဲတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္သူလူထုကို ေက်းဇူးရႇင္ အျဖစ္ ခံယူ စြဲမႇတ္ ရမႇာျဖစ္တယ္။ သာမန္ ျပည္သူတိုင္း ခံစားရရႇိတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ား ထက္ပိုၿပီး အခြင့္ထူး ခံစားခြင့္ မရႇိဘူး။ ကိုယ္က်ဳိးထက္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး အက်ဳိးစီးပြားကို ေရႇ႕တန္းတင္ ဦးစားေပး လုပ္ေဆာင္ပါမယ္လုိ႔ ကတိက၀တ္ ပဋိညာဥ္ျပဳၿပီး အေရြးခ်ယ္ ခံခဲ့သူမ်ား ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ္က်ဳိး မၾကည့္ရာမႇာ အခြင့္ထူး မခံစားရာမႇာ ေရႇ႕ေဆာင္လမ္းျပ စံနမူနာေကာင္း ျဖစ္ေစရမယ္။

ျပည္ႀကီးပခံုး၊ ျပည္ႀကီးလက္႐ုံး
ေနာက္ဆံုးက်န္ရႇိေနတဲ့ မ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို့ရဲ႕ စတုတၴမ႑ိဳင္ ဆိုတာလည္း ျပည္ႀကီး၀န္ကို ျပည္ႀကီးပခံုး၊ ျပည္ႀကီး လက္႐ုံးအျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ၾကရသူမ်ား ျဖစ္တဲ့ အတြက္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျပည္သူ႔ ၀န္ထမ္းမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ တျခား ျပည္သူ႔ ၀န္ထမ္းမ်ားလိုပဲ ျပည္သူကို ဦးထိပ္ထား ေလးစားရမႇာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူ႔ အထက္က ေနခ်င္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ျပည္သူ႔ေရႇ႕က အခြင့္ထူး ရယူခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ အလားတူပဲ သတင္းသမားဟာ အစိုးရ တစ္ရပ္ရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ မျဖစ္ရသလို ႏိုင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားရဲ႕ အသံုးခ်ခံလည္း မျဖစ္ရဘူး။ စီးပြားေရး သမားမ်ားရဲ႕ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားလည္း မျဖစ္ေစရဘူး။ ဒီေခတ္မႇာ ေခတ္စားတဲ့ စပြန္ဆာ ဆိုတာဟာ စီးပြားေရး သမားက သတင္း မီဒီယာသမားကို လာဘ္ထိုးတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။ စပြန္ဆာ လက္ခံရယူတဲ့ သတင္းမီဒီယာ သမားဟာ စပြန္ဆာရႇင္ရဲ႕ မ်က္ႏႇာကို အျမဲ ၾကည့္ေနရမႇာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေျဖာင့္မတ္ မႇန္ကန္တဲ့ သတင္းသမား လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဘြဲ႔ျဖဴလက္နက္
စပြန္ဆာေတြထဲမႇာ အဆိုး၀ါးဆံုးကေတာ့ သံ႐ုံးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ စပြန္ဆာ ျဖစ္တယ္။ စတိုင္ပင္၊ စေကာလားရႇစ္၊ ဂရန္႔စတဲ့ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေပးထားတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကး မႇန္သမွ်ဟာ သံ႐ုံးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခား အဖြဲ႔အစည္း ေတြက သူတို႔ရဲ႕ သစၥာေတာ္ခံမ်ား အျဖစ္ ေမြးျမဴ သိမ္းသြင္းဖို႔ အသံုးျပဳတဲ့ ''ဘြဲ႔ျဖဴလက္နက္'' ျဖစ္တယ္။ ''အဏုျမဴလက္နက္''လို အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သစၥာခံဆိုတာ ''ပဥၥမံတပ္သား'' အငယ္စား (Junior fifth Column) ေတြ ျဖစ္ၾကလို႔ပါပဲ။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ ရႇိလာခဲ့ရင္ သစၥာခံမ်ားဟာ ကုိယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္လူမ်ဳိးထက္ သူတို႔ သစၥာခံထားတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ အက်ဳိး စီးပြားကိုသာ ထမ္းရြက္ၾကလို႔ ျဖစ္တယ္။

နားခြက္ကမီးေတာက္ၿပီးသား
ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏႇာကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မ်က္ႏႇာမႇ မၾကည့္တဲ့ ဘယ္သူ႔ စပြန္ဆာတို႔ စတိုင္ပင္နဲ႔ စေကာလားရႇစ္တို႔ ဂရန္႔တို႔ ကိုမႇ လံုး၀ လက္မခံတဲ့ သတင္း မီဒီယာကိုသာ စတုတၴ မ႑ိဳင္လို႔ သတ္မႇတ္တာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေတြ တစ္ခုခုနဲ႔ မလြတ္ကင္းရင္ စတုတၴ မ႑ိဳင္လို႔ မေခၚႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စတုတၴ မ႑ိဳင္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ၿပီး ဘာေတြပဲ ေျပာေနေန၊ ဘာေတြပဲ ေရးေနေန ျမန္မာ စာဖတ္ပရိသတ္ကို လိမ္လို႔ မရပါဘူး။ ရႇင္ႀကီး၀မ္းလည္း ၀င္ခဲ့ဖူး၊ ရႇင္ငယ္၀မ္းလည္း ၀င္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာ စာဖတ္ပရိသတ္ ျပည္သူေတြက ''ခ်က္ဆိုနားခြက္က မီးေတာက္ၿပီးသား'' ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူေတြဟာ စတုတၴမ႑ိဳင္ ပီသတယ္။ ဘယ္သူေတြကေတာ့ ''သစၥာေတာ္ခံ''ေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိထားၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။

Ref: EMG News
Ref: