သိခ်င္ေနၿပီ
၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္မွာ နအဖက ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မယ္လို႔ ေၾကညာတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘာေတြ စီစဥ္ေနၿပီလဲဆိုတာ ျပည္သူေတြက သိခ်င္ေနတဲ့ သေဘာမ်ဳိးရွိတယ္လို႔ ၾကားေနရပါ တယ္။ ဒါကေတာ့ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူထုအမ်ားစုက အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ ခ်ဳပ္ ႏိုင္ငံေရးပါတီကို ေထာက္ခံၿပီး တခဲနက္ မဲေပးခဲ့ၾကတာလို႔ပါဘဲ။
နအဖကလည္း သိပ္ၿပီး သိခ်င္ေနမယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးက တည္းက အဓိကသရုပ္ေဆာင္ဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ျဖစ္လာရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ နဝတ-နအဖ စစ္ အစိုးရက အတင္းေနရာယူၿပီး မင္းသားႀကီး တက္လုပ္ေနေတာ့ ျပႆနာေတြ တက္ၿပီးရင္းတက္ေနတာ ေနာက္ဆံုးမရွင္းႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနရာက လက္သည္တရားခံ လိုက္ရွာေနရတဲ့ အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္ေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
နအဖလိုပဲ တရုတ္၊ အိႏိၵယနဲ႔ အာဆီယံ က်န္အဖြဲ႔ဝင္ ႏိုင္ငံေတြကလည္း သိခ်င္ေနပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ႏိုင္ငံေတြ ကေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရနဲ႔ေပါင္းၿပီး လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈကင္းမဲ့တဲ့ ေဒသတြင္းမွာ အက်ဳိးစီးပြား ေတြ ျဖစ္ထြန္းကုန္ေတာ့ ဆက္ၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကုလသမဂၢကလည္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အသစ္ေျပာင္းလဲလာမယ့္ သေဘာထားကို သိခ်င္ေန တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ျမန္မာ့ျပႆနာဟာ အဓိကအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ ျဖစ္ေနရၿပီး ဒါကိုေျဖရွင္း ဖို႔ ကုလသမဂၢမွာ တာဝန္အရွိဆံုး ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီလိုလားတဲ့ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းကလည္း စိတ္ဝင္စားေနပါလိမ့္မယ္။ (၂ဝ) ရာစုမကုန္မီ က တည္းက ကမာၻမွာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးကို ထိပ္တန္းဦးစားေပးတဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒီမို ကေရစီ ႏိုင္ငံသစ္ေတြ တခုၿပီးတခု ေပၚထြန္းလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကမာၻတလႊား ဒီမိုကေရစီ စံနမူနာျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘာေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ မျဖစ္ႏိုင္ရေသးတာလဲ။ ဒါကို ႏိုင္ငံ တကာက အားမလိုအားမရျဖစ္ရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။
ျမန္မာျပည္သူေတြေရာ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြက သိခ်င္ေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဒီလို ျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္က လြတ္လပ္ၿပီး သမာသမတ္ရွိတဲ့ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲကို ကမာၻသိ က်င္းပခဲ့ၿပီးမွ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ရလဒ္ကို တခုမွ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ပဲ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲအသစ္တခု ထပ္လုပ္တာဟာ အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့ေနလို႔ ပါပဲ။
စဥ္းစားစရာ
ေရြးေကာက္ပြဲကို အတင္းအဓမၼ ဇြတ္လုပ္ရင္ေတာ့ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဘယ္သူက နာမည္အပ်က္ခံၿပီး လုပ္မလဲ။ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး အရွက္မရွိ လုပ္ခ်င္သူေတြက လုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒီကိစၥမွာ ထိပ္ဆံုးက တာဝန္အရွိ ဆံုး လူေတြဟာ နာမည္ပ်က္ခံၿပီး စြန္႔စားပါ့မလား။ လူထုကေရာ မိမိတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကို အာမခံခ်က္မရွိ ပဲ စြန္႔စားႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာေတြကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။
နအဖ၊ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ လူထုဆိုၿပီး အပိုင္း(၃)ပိုင္းခြဲၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္။ နအဖ ဘက္ျခမ္း မွာဆိုရင္ အုပ္စိုးသူ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ပိပိရိရိ မလိမ္ႏိုင္ရင္ တနည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးကို ပရိယာယ္ပါပါ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ရင္ ေရြးေကာက္ပြဲအသစ္ ထပ္လုပ္တဲ့ စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ အထူးသျဖင့္ နအဖေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊအေနနဲ႔ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ နာမည္ပ်က္စာရင္း ဝင္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၂ဝဝဂ ခုႏွစ္ ေမလမွာ နာဂစ္ေလမုန္တိုင္း ကပ္ဆိုးႀကီး က်ေရာက္ခဲ့တာေတာင္ စစ္အစိုးရက ဂရုမစိုက္ပဲ ျပည္လံုးကြၽတ္ လူထုဆႏၵခံယူပြဲကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဇြတ္အတင္း လုပ္ၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ျဖစ္သြားခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိပိရိရိ မလိမ္ႏိုင္ေတာ့ ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပမွာပါ အရွက္ကြဲေနခဲ့ရတာကို နအဖ သင္ခန္း စာ ယူေနတဲ့သေဘာရွိပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ နအဖ အားျပဳေနတဲ့ စစ္တပ္အတြင္းမွာ နအဖေခါင္းေဆာင္ေတြအေပၚ အထင္ေသး စက္ဆုပ္ ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုအဓမၼအျပဳအမူဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္ေစတယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆသူေတြလည္း တိုးပြားလာစရာ ရွိႏိုင္ပါတယ္။
လက္ရွိ တရားဝင္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕သေဘာဆႏၵမပါပဲ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ အသစ္ထပ္လုပ္တာဟာ ျမန္မာလူထုက လက္နဲ႔ေရးခဲ့သမွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္အစိုးရက ေျခနဲ႔ ဖ်က္ပစ္မယ့္သေဘာ သမိုင္းတြင္သြားပါလိမ့္မယ္။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဘက္ျခမ္းမွာက်ေတာ့ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိထားတဲ့ လုပ္ပိုင္ ခြင့္ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းရမွာက အေရးႀကီးဆံုး တာဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုက အျပည့္အဝ ေထာက္ခံအားေပးထားလို႔ပါဘဲ။ ဒါတင္မကေသးပါဘူး။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အာဏာရွင္ႏိုင္ငံကေန ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံျဖစ္လာေအာင္ ဦးေဆာင္ ႏိုင္မယ္လို႔ လူထုက ကေန႔ထိ ယံုၾကည္ထားလို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ဒါေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာရွိပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေနရာမွာရွိရင္ ဒီလိုဘဲ ခံစားရမွာပါ။ လူထုက လက္နဲ႔ေရးတာကို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေျခနဲ႔ဖ်က္ပစ္တယ္ဆိုတဲ့ အမဲ စက္ကို ျမန္မာ့သမိုင္းေၾကာင္းမွာ အေရးခံႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနသေရြ႕ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ဟာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က မၿပိဳမကြဲ ဆက္လက္တည္ရွိ ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာ လည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ ေနာက္ထပ္အဓိကအခ်က္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားကို ဦးစားေပးဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးအဆင့္အေနနဲ႔ လိုအပ္လာရင္ ထိပ္ဆံုးေခါင္းေဆာင္ေတြ အစံုအညီနဲ႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခြင့္လည္း ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး စတဲ့ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြ ထိန္း သိမ္းခံေနရတာျဖစ္လို႔ သူတို႔လြတ္ေျမာက္လာမွသာ ဆက္လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူထုဘက္ျခမ္းမွာဆိုရင္ အရင္ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက စစ္အစိုးရ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျပဳထားတဲ့ တိုင္းရင္း သား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးပါတီ (တစည)ကို လူထုက (၂.ဝ၆) % သာ မဲေပးခဲ့တာဟာ စစ္အစိုးရကို လက္ မခံတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ တဦး-တဖြဲ႔-တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကို လူထုက လက္မခံတဲ့သေဘာပါ။ တကယ္တမ္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာ မဲေပးရရင္ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးပါတီကိုမွ လူထု မေထာက္ခံပါဘူး။ ဒါကို နအဖစစ္အစိုးရကလည္း သိေနၿပီးသားပါ။
လက္ရွိစစ္အစိုးရဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း(၂ဝ)တုန္းက စစ္အစိုးရဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ နဝတ အေနနဲ႔ အာဏာ သိမ္းတုန္းကပါတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊကလြဲလို႔ အျခားလူေတြသာ ေျပာင္းသြားၿပီး မူကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။ မေျပာင္းတဲ့အျပင္ ပိုလို႔ေတာင္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုးကို ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေအာင္ နင္းေျခလာပါ တယ္။
ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံျခားေငြရင္းျမွဳပ္ႏွံတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တိုင္းျပည္ကို အႏၱရာယ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေရာင္းစား လာတာေတြလည္း ရွိေနေတာ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်ရေတာ့ဘူးဆိုတာ ျပည္သူလူထုက သေဘာေပါက္ေနၾကပါတယ္။
ဒီလိုအေျခအေနေတြမွာ စစ္အစိုးရ စိတ္ႀကိဳက္ေရးၿပီး ဒီမိုကေရစီကို ဟန္ျပလုပ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒကို လူထုက အမွန္တကယ္ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး တိုးပြားလာႏိုင္ တာကို စဥ္းစားမိႏိုင္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီစစ္အစိုးရကဘဲ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးမယ့္ ႏိုင္ငံသမတအဖြဲ႔နဲ႔ (၂၅)% စစ္တပ္အရာရွိေတြရဲ႕ လက္ခုပ္ထဲမွာ လူထုက မိမိတို႔ရဲ႕အနာဂတ္ကို ဆက္ၿပီး အနစ္မြန္းခံဖို႔ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္တဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ ဟုတ္-မဟုတ္
မိမိကိုယ္ကို အနစ္နာခံၿပီး အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ပါရမီျဖည့္ လုပ္ေပးေနသူ သာမန္ပုထုဇဥ္လူသား ေတြကို ျမင့္ျမတ္တဲ့ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ ဒီစာရင္းဝင္-မဝင္ အရင္ဦးဆံုး ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ လက္ရွိမွာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူက ပါရမီျဖည့္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အမ်ား ကိစၥဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ကိစၥသာျဖစ္ပါတယ္။ “ငါ” ဆိုတဲ့ “အတၱ” အေပၚအေျခခံၿပီး “ငါ့မိသားစု၊ ငါ့အသိုင္း အဝိုင္း၊ ငါ့ေနာက္လိုက္ေတြ” ေကာင္းစားဖို႔ ပါရမီ ျဖည့္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။
လက္ေတြ႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုအေပၚမွာ ေမတၱာ-ေစတနာထားၿပီး အနစ္နာခံ လုပ္ေပး ေနတာေတြ မေတြ႔ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကိုေတာင္ အလွမ္းမမီေသးသူ ပါ။ ဒါဆိုရင္ ပုထုဇဥ္ပီပီ မိမိကိုယ္သာ အခ်စ္တတ္ဆံုး၊ ဦးစားေပးတတ္ဆံုး၊ ကိုယ္လြတ္ရုန္းတတ္ဆံုး လူ တေယာက္လို႔ ေသခ်ာေပါက္ ခန္႔မွန္းထားလို႔ ရေနပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူ႔မိသားစု ဆက္လက္ေကာင္းစားေရး၊ သူ႔ လက္ေအာက္မွာရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရႊမန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သိန္းစိန္နဲ႔ နအဖ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ ဝန္ႀကီး ေတြ ဆက္ၿပီးေကာင္းစားေရးအတြက္ နာမည္အပ်က္ခံၿပီး လုပ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတဦးတည္းသာ ကိုယ္ လြတ္ရုန္းႏိုင္ေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္ေနဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္စရာ ရွိပါတယ္။
တပါတီစနစ္ကို က်င့္သံုးေနတဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ေငြေရးအက်ပ္အတည္းေၾကာင့္ စီးပြားေရးဖိစီးမႈေတြနဲ႔ အတူ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ) ဥကၠဌျဖစ္သူ ဦးေနဝင္းက “စစ္တပ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ပစ္ရင္ တည့္တည့္ပစ္တယ္” ၊ “ပါတီစံု စနစ္ကို ႀကိဳက္ လား၊ တပါတီစနစ္ကို ႀကိဳက္လား” လို႔ ေျပာဆိုၿပီး ဥကၠဌရာထူးက အတင္းႏႈတ္ထြက္ပါတယ္။
ဦးေနဝင္းဟာ တာဝန္အရွိဆံုးသူတဦးအေနနဲ႔ ျပႆနာကို လူထုေက်နပ္ေအာင္ ေျပလည္စြာ မေျဖရွင္းပဲ ေန ပါတယ္။ တာဝန္မယူပဲ ေနပါတယ္။ လူထုကို ၿခိမ္းေျခာက္ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး အေၾကာက္တရားေတြ လႊမ္းမိုးေန ေအာင္လုပ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေျဖရွင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ႔ဆႏၵရွိသလို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ၿဖိဳခြဲ မယ္လို႔ ႀကိဳတင္ၿခိမ္းေျခာက္ပါတယ္။
ေနာက္ကြယ္ကေန သူကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးကိုင္မယ့္သေဘာ ရွိေနပံုရတဲ့အတြက္ သူ႔ေနာက္မွာ ဆက္ခံမယ့္သူကို အခုကတည္းက လူထုက ေၾကာက္ေနေအာင္ ၿခိမ္းေျခာက္ထားပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ထံုးစံပါ။
အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ ဒုကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္အဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီး မဆလပါတီရဲ႕ ဗဟုိ ေကာ္မတီဝင္ေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ဦးေနဝင္းေနရာကိုေရာက္ဖို႔ အဆင့္သိပ္မလိုေတာ့တဲ့ အတြက္ တကယ္လို႔ သူဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ဳိးကိုင္တြယ္မလဲလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ ႀကိတ္ၿပီး စဥ္းစားေကာင္း စဥ္းစားခဲ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္း သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီေနရာကို ေရာက္လာေတာ့ ဇာတိမွန္ေတြ ထုတ္ျပ လာတာကို ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။)
သူကိုယ္တိုင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္တို႔ေနာက္ကေန ကုပ္ကုပ္ေလး အရုပ္လိုေနရင္း ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္ႏိုင္လြန္းလို႔ ဒီရာထူးကို ရလာတဲ့သူဆိုေတာ့ သူေမြးထားသူေတြရဲ႕ ေျခလွမ္း (သူ႔လို ဘဲ သူ႔ကိုေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္ရင္း တခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ေခါင္းျဖတ္မယ္ဆိုတာ) ကို ႀကိဳတြက္ၿပီးသားလို႔ ယူဆ ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီသေဘာမ်ဳိးေတြဟာ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ က်င့္စဥ္နဲ႔ တျခားစီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ တဦး တည္းကို ရည္ညႊန္းရတာက သူဟာ နအဖရဲ႕ အၾကြင္းမဲ့အာဏာကို ရယူထားတဲ့ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနလို႔ပါဘဲ။
တဆက္တည္းမွာဘဲ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာလည္း ကလ်ာဏပုထုဇဥ္တဦး ဟုတ္-မဟုတ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရး က်ားကြက္ေတြ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ နအဖရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုအတိုင္း အဆင့္ဆင့္တက္လာဖို႔ ႏိုင္ငံေရးက်ားကြက္ေတြကို တကြက္ၿပီးတကြက္ ေရႊ႕ရပါတယ္။ ဖိအားေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် မေရႊ႕ခ်င္ပဲ ထပ္ေရႊ႕ ရဖို႔ၾကံဳေနပါၿပီ။
အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး ပထမေရႊ႕ကြက္ကေတာ့ အဓိကအက်ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို သူ႔အလို လို ၿပိဳကြဲသြားေအာင္ ထပ္ၿပီးဖန္တီးေနဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးကတည္းက အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ႏိုင္ငံ့အာဏာ မလႊဲခ်င္လို႔ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ ၿဖိဳခြဲေနခဲ့တာ ဒီေန႔ထိ တိုင္ ေအာင္ပါဘဲ။ ဒီအကြက္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့သလို ေနာင္လည္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္စရာ သိပ္မရွိပါဘူး။ အခ်ိန္က သိပ္နည္းေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး ဒုတိယေရႊ႕ကြက္ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးၿပီး ႏိုင္ငံေရးအရ ညွိႏိႈင္းဖို႔ ျဖစ္ ပါတယ္။ ၂ဝဝရ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကို ၿဖိဳခြဲႏွိပ္ကြပ္ေနခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊက ဒီလိုအဆိုျပဳခ်က္ကို အေပၚစီးကေန ကမ္းလွမ္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ နည္းနည္းေလွ်ာ့ၿပီးကမ္းလွမ္း တာမ်ဳိး ရွိႏိုင္ပါတယ္။
မရရင္ Plan B အေနနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးၿပီး ေတြ႔ဆံုညွိႏိႈင္းဖို႔သာဘဲ ရွိရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါ တယ္။
အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး တတိယေရႊ႕ကြက္မွာ နအဖက ဘာေတြစဥ္းစားထားမလဲဆိုတာလည္း ျမန္မာျပည္သူမ်ား သတိျပဳတြက္ဆထားဖို႔ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဘက္မွာ
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ အင္မတန္ အေရးပါတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီး မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဖန္တီးခံရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ပိုေနျမဲ ၾကားေနျမဲ ဆက္ေနမလား ဆိုၿပီး သံုးပိုင္းရွိပါတယ္။
အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အဖြဲ႔ဝင္ေတြဟာ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ လက္ရွိမူဝါဒအတိုင္း ကာလ-ေဒသ-ပေယာဂအလိုက္ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားႏိုင္ခြင့္ရွိေနေပမယ့္ အေရးပါဆံုး ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္က ဖန္တီးတဲ့အခါမွာ (သို႔) ဖန္တီးခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ လူထုက အေထာက္ခံဆံုး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ သေဘာထားမပါပဲ ဘာမွဆက္လုပ္လို႔ မရတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိ ပါတယ္။
ေရွ႕တလွမ္းမတိုးခင္ ေနာက္ကို အရင္ျပန္ၾကည့္သင့္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ျမန္မာျပည္သူ (၈၂) %က တခဲနက္မဲေပး ေထာက္ခံထားခဲ့ေပမယ့္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေခၚခြင့္မရခဲ့တာ၊ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲႏိုင္ ခြင့္ (mandate) ရွိရက္သားနဲ႔ ေရးဆြဲခြင့္ မရခဲ့တာ၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈအားလံုး တဘက္သတ္ ထိန္းခ်ဳပ္ ႏွိပ္ ကြပ္ခံေနခဲ့ရတာေတြကို တမင္တကာ ေမ့ေဖ်ာက္ခ်န္ထားလို႔ မျဖစ္ပါ။
ႏိုင္ငံေရးဟာ လုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ျဖစ္လို႔ အဟန္႔အတားေတြ ရွိေနရင္ အရင္ဖယ္ရွားၿပီးမွ ေရွ႕ဆက္လို႔ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအဟန္႔အတားေတြကို အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဖန္တီးယူတာမဟုတ္ပဲ ဖန္တီးခံရ တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္တီးခံရတဲ့ အဟန္႔အတားေတြကို ေျဖရွင္းရာမွာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အျပင္ အဟန္႔အတား ကို စတင္သူ စစ္အစိုးရကလည္း အတူတကြပါဝင္ ပူးေပါင္းေျဖရွင္းမွ ျဖစ္ႏိုင္စရာ ရွိပါမယ္။ တကယ္လို႔ စစ္ အစိုးရက အဲဒီလိုဆႏၵမရွိဘူးဆိုရင္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကဘဲ လူထုအကူအညီနဲ႔ ေျဖရွင္းရမွာ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ေၾကညာခ်က္ေတြ
နဝတ-နအဖဆိုတဲ့ စစ္အစိုးရဟာ အႏိုင္ရရွိတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ မပါဝင္ပဲ လႊတ္ေတာ္ သေဘာ ဆန္ဆန္ အမ်ဳိးသားညီလာခံဆိုတာနဲ႔ ပံုမွားရိုက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလို ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္လည္း ၅/၉၆ လို ျပင္းထန္ တဲ့ တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ကို ျပဌာန္းၿပီး အတင္းအၾကပ္ လုပ္ယူသြားပါတယ္။ အမ်ဳိးသားညီလာခံမွာ နအဖ စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲထားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို လူထု (၉၂) ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က ေထာက္ခံ အတည္ျပဳတယ္လို႔ နအဖကဘဲ ေၾကညာပါတယ္။
ဒီအခ်က္ေတြကို ခြဲျခားရင္
(၁) ေရြးေကာက္ပြဲထံုးစံ (စည္းမ်ဥ္း)အရ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကို ေခၚယူခြင့္ ရွိေပမယ့္ မေခၚယူႏိုင္ေအာင္ နအဖက ပိတ္ပင္တားျမစ္တာက တပိုင္း၊
(၂) နအဖ စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲတဲ့ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဆိုတာက တပိုင္း၊
(၃) အဲဒီ အေျခခံဥပေဒကို ျပည္လံုးကြၽတ္ လူထုဆႏၵခံယူပြဲက်င္းပတဲ့ အပိုင္း၊
(၄) ဆႏၵခံယူပြဲရလဒ္ကို နအဖက ေၾကညာတဲ့အပိုင္းဆိုၿပီး ေလးပိုင္းရွိေနပါမယ္။
အဲဒီအပိုင္းအားလံုးမွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္ျပန္ၿပီး ပါတီရဲ႕ သေဘာ ထား၊ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္သင့္တဲ့အခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပထားၿပီးပါၿပီ။ ေယဘူယ် ျခံဳေျပာရင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေခၚယူခြင့္ကို အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အဆက္မျပတ္ ေတာင္းဆိုခဲ့သလို နအဖ ေရးတဲ့ အေျခခံဥပေဒအျပင္ ဆႏၵခံယူပြဲက်င္းပပံုနဲ႔ ဆႏၵခံယူပြဲရလဒ္တို႔ဟာ လူထုဆႏၵအတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူတို႔ရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို ျဖစ္ထြန္းေစတာ မဟုတ္လို႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘာတခုကိုမွ လက္ခံျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။
ဒါေတြဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အေျခခံရပ္တည္ခ်က္ေတြကို ထပ္မံအားျဖည့္လိုက္တာ ျဖစ္ပါ တယ္။ အေျခခံရပ္တည္ခ်က္ေတြထဲက အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္ဟာ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္အတိုင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေခၚယူၿပီး ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကဖို႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အားလံုးက သိ ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးပါတီမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြလုပ္ဖို႔ ဆိုတာ
ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုမွာ မူဝါဒဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ရွံဳးသည္ ျဖစ္ေစ ပါတီရဲ႕မူဝါဒမွာ အေျပာင္းအလဲ မရွိရပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲ ႏိုင္လိုေဇာ၊ အစိုးရ ျဖစ္လိုေဇာနဲ႔ ေရပြက္ ရာ ငါးစာခ်၊ ခုတမ်ဳိး-ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး ေပၚပင္လိုက္ေနေလ့ မရွိရပါဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီရဲ႕မူဝါဒဆိုတာ ႏိုင္ငံရဲ႕မူဝါဒ ျဖစ္ေနလို႔ (သို႔) ျဖစ္လာႏိုင္စရာ ရွိလို႔ပါဘဲ။ ႏိုင္ငံရဲ႕မူဝါဒဆိုရင္ ႏိုင္ငံနဲ႔ခ်ီၿပီး နည္းနည္းမွ အတိမ္းအေစာင္း မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေလးအနက္ထားရပါ တယ္။ ႏိုင္ငံအဆင့္၊ အစိုးရအဆင့္မွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ အင္မတန္ အေရးႀကီးေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံအဆင့္၊ အစိုးရအဆင့္ဆိုတာ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးကုိ ကိုယ္စားျပဳတဲ့အဆင့္ျဖစ္လို႔ အဲဒီအဆင့္ကို ေရာက္လာတဲ့ မူဝါဒမွန္သမွ် ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိေနရပါတယ္။
လူသိရွင္ၾကား ေၾကညာထားတဲ့ ပါတီရဲ႕မူဝါဒ၊ လူထုက ေထာက္ခံထားတဲ့ ပါတီရဲ႕မူဝါဒျဖစ္ရင္ ပိုလို႔ေတာင္ ခိုင္မာေအာင္ ထိန္းသိမ္းေပးရပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္တည္ေဆာက္မယ့္ နည္းလမ္း (မူဝါဒ)ေတြကို ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုက ႏွစ္သက္သေဘာက်ၿပီး ေထာက္ခံတဲ့အတြက္ ဒါဟာ ႏိုင္ငံေရးပါတီအေနနဲ႔ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ့္ အေျခခံရပ္တည္ခ်က္ ျဖစ္လာရပါတယ္။
ဒီလိုအေရးႀကီးဆံုး ရပ္တည္ခ်က္ကို ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ဖို႔ဆိုတာ ပါတီဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမွဴး၊ ဗဟိုအလုပ္ အမႈေဆာင္ေကာ္မတီ စတဲ့ တဦး-တဖြဲ႔တည္းကေန စိတ္ႀကိဳက္ ဆံုးျဖတ္ျပင္ဆင္လို႔ မရပါဘူး။ ရခဲ့ရင္လည္း ဒါဟာ ျပည္သူကို ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုအေနနဲ႔ မိမိတို႔ပါတီရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားထက္ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြား (ႏိုင္ငံနဲ႔လူထုရဲ႕ အက်ဳိး စီးပြား)ကို အစဥ္ထာဝရ ပိုမိုဦးစားေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီလို ပိုမိုဦးစားေပးရမယ့္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနအရ မိမိတို႔ႏိုင္ငံေရးပါတီရဲ႕ မူဝါဒဟာ မကိုက္ညီဘူး-မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲဖို႔ မျဖစ္မေန ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့မယ္။
ဘာကို ဆံုးျဖတ္မလဲ။
(၁) လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ ေနာင္ေတြးဆႏိုင္သေလာက္ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမွာ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီရဲ႕မူဝါဒဟာ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ကိုက္ညီျခင္း ရွိ-မရွိ ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။
(၂) တကယ္လို႔ ကိုက္ညီျခင္းမရွိေတာ့လို႔ ဆံုးျဖတ္ရင္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ မူဝါဒပိုင္းဆိုင္ရာေတြ ကို ျပင္ဆင္-ျဖည့္စြက္-ႏႈတ္ပယ္ၿပီး ေျပာင္းလဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။
(၃) မူဝါဒေတြကို ေျပာင္းလဲရုံနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးဆိုရင္ လက္ရွိနဲ႔ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနမွာ ပါတီကို ဦးေဆာင္ တာဝန္ယူႏိုင္စြမ္းရွိမယ့္သူေတြနဲ႔ အစားထိုးေျပာင္းလဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။
(၄) ခြၽင္းခ်က္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီကို လက္ရွိမွာ ဦးေဆာင္ေနသူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး၊ ဦးေဆာင္ႏိုင္စြမ္း၊ ပါတီရပ္တည္ႏိုင္စြမ္းဆိုတဲ့ အခ်က္(၃)ခ်က္ ေပၚမူတည္ၿပီး ဦးေဆာင္သူေတြကို အစားထိုးေျပာင္းလဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရတာ ရွိပါတယ္။
ဒီေနာက္မွာ အဆင့္ (၃)ဆင့္ကို မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ ရွိလာပါတယ္။ ဒီ(၃)ဆင့္စလံုးကို လုပ္ေဆာင္ မယ့္ ပါတီဟာ ဒီမိုကေရစီကို လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီျဖစ္လို႔
• ပထမအဆင့္မွာ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္မ်ားအတိုင္း ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။
• ဒုတိယအဆင့္မွာ လူထုကို အသိေပးႏိုင္ဖို႔ တရားဝင္ လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ျပန္ေၾကညာရပါတယ္။
• တတိယအဆင့္မွာ လူထုရဲ႕ တုန္႔ျပန္ခ်က္ကို ေလးစားစြာခံယူၿပီး ရပ္တည္ရပါတယ္။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီရဲ႕က်င့္စဥ္မ်ားကို စံနမူနာျပလုပ္ေဆာင္ဖို႔ ဆႏၵရွိေနတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အုပ္စိုးေနတဲ့ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္အဖြဲ႔က အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ ခ်ဳပ္ အပါအဝင္ အျခားႏိုင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ လူထုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို လံုးဝအဓိပၸာယ္မဲ့ ထိန္းကြပ္ ထားတာေၾကာင့္ အခက္အခဲအမ်ားႀကီးၾကားထဲက အျမင့္မားဆံုး ေပးဆပ္မႈေတြနဲ႔ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရလို႔ ထင္တိုင္းမေပါက္ႏိုင္တာကို နားလည္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ မရွိရင္ မတိုးတက္ႏိုင္
တကယ္လို႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဒုဥကၠဌ ဦးတင္ဦးနဲ႔ အျခားႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမား (၂ဝဝဝ) ေက်ာ္တို႔ဟာ အခုခ်ိန္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားႏိုင္ေနတယ္ ဆိုပါစို႔။
ဒါဆိုရင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ႏိုင္ငံနဲ႔လူထုရဲ႕ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ မႈေတြကုိ လိုအပ္တဲ့အတိုင္း ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ လူထုရဲ႕ တုန္႔ျပန္ခ်က္သေဘာထားနဲ႔ အညီ တေလးတစား ရပ္တည္ေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ မဟာ ဗ်ဴဟာအသစ္ကို ေရးဆြဲႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို မလုပ္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ အရင္ရွိၿပီးသား လူထုသိရွိထားတဲ့အတိုင္း ဆက္လက္က်င့္သံုး ရပ္တည္ေန တယ္ လို႔ဘဲ သေဘာထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္ရွိမွာ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံေနရတဲ့သူေတြ မပါဝင္ပဲ ဘယ္လိုမွ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ မခ်ႏိုင္သေရြ႕ လူထုရဲ႕တုန္႔ျပန္ခ်က္ သေဘာထားကို မသိပဲ မဟာဗ်ဴဟာအသစ္ကို မေရးဆြဲႏိုင္ပါဘူး။ လူထုဆိုတဲ့ေနရာမွာ လူထုကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားလို႔ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမားေတြ၊ တိမ္းေရွာင္ထြက္ေျပးေနရသူေတြလည္း ပါဝင္ပါတယ္။
သူတို႔အားလံုးမွာ ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္မရွိပဲ လူထုသေဘာထား အစစ္အမွန္ကိုသိရဖို႔ မရွိႏိုင္ပါဘူး။
ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ နအဖဘက္ျခမ္းနဲ႔ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြရဲ႕ဘက္ျခမ္း ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒါကို အရွိအတိုင္း၊ အမွန္အတိုင္း ရႈျမင္သံုးသပ္သင့္ပါတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
ျပႆနာအားလံုးရဲ႕ ႀကိဳးထံုးကို ျဖည္ခ်လိုက္ႏိုင္ရင္ တခ်က္တည္း ပြဲျပတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကိစၥဟာ နအဖက ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြကို ျပန္လႊတ္ေပးတဲ့အေပၚမွာဘဲ မူတည္ေနပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီ အမွန္တကယ္ျဖစ္ထြန္းေစလိုသူေတြသာမက လမ္းျပေျမပံုအတိုင္း သြားခ်င္ေနသူေတြပါ ႏွစ္ ေပါင္း (၂ဝ) အတြင္းမွာ ဇရာရဲ႕ဖိစီးမႈဒဏ္ကို ေရွာင္လႊဲလို႔မရပဲ ၾကံဳေနရပါတယ္။ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ေၾကာင့္ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ အဆံုးအျဖတ္ေပးရမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ ပိုင္းမွာလည္း ဒီလိုဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြနည္းလာတာနဲ႔အမွ် ေခါင္းေဆာင္ေတြက ႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူတို႔ရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို အမွန္တကယ္ ဦးထိပ္ထားႏိုင္ရင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ နအဖတို႔ ဘာဆက္လုပ္မလဲ ဆိုတဲ့လမ္းေၾကာင္းဟာ တထပ္တည္း ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
လြင္ေအာင္စိုး ( ၃၁-၁၀-၂ဝဝ၈)
REF: လူထုအသံ
၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္မွာ နအဖက ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မယ္လို႔ ေၾကညာတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘာေတြ စီစဥ္ေနၿပီလဲဆိုတာ ျပည္သူေတြက သိခ်င္ေနတဲ့ သေဘာမ်ဳိးရွိတယ္လို႔ ၾကားေနရပါ တယ္။ ဒါကေတာ့ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူထုအမ်ားစုက အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ ခ်ဳပ္ ႏိုင္ငံေရးပါတီကို ေထာက္ခံၿပီး တခဲနက္ မဲေပးခဲ့ၾကတာလို႔ပါဘဲ။
နအဖကလည္း သိပ္ၿပီး သိခ်င္ေနမယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးက တည္းက အဓိကသရုပ္ေဆာင္ဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ျဖစ္လာရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ နဝတ-နအဖ စစ္ အစိုးရက အတင္းေနရာယူၿပီး မင္းသားႀကီး တက္လုပ္ေနေတာ့ ျပႆနာေတြ တက္ၿပီးရင္းတက္ေနတာ ေနာက္ဆံုးမရွင္းႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနရာက လက္သည္တရားခံ လိုက္ရွာေနရတဲ့ အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္ေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
နအဖလိုပဲ တရုတ္၊ အိႏိၵယနဲ႔ အာဆီယံ က်န္အဖြဲ႔ဝင္ ႏိုင္ငံေတြကလည္း သိခ်င္ေနပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ႏိုင္ငံေတြ ကေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရနဲ႔ေပါင္းၿပီး လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈကင္းမဲ့တဲ့ ေဒသတြင္းမွာ အက်ဳိးစီးပြား ေတြ ျဖစ္ထြန္းကုန္ေတာ့ ဆက္ၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ကုလသမဂၢကလည္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အသစ္ေျပာင္းလဲလာမယ့္ သေဘာထားကို သိခ်င္ေန တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ျမန္မာ့ျပႆနာဟာ အဓိကအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ ျဖစ္ေနရၿပီး ဒါကိုေျဖရွင္း ဖို႔ ကုလသမဂၢမွာ တာဝန္အရွိဆံုး ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီလိုလားတဲ့ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းကလည္း စိတ္ဝင္စားေနပါလိမ့္မယ္။ (၂ဝ) ရာစုမကုန္မီ က တည္းက ကမာၻမွာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးကို ထိပ္တန္းဦးစားေပးတဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒီမို ကေရစီ ႏိုင္ငံသစ္ေတြ တခုၿပီးတခု ေပၚထြန္းလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကမာၻတလႊား ဒီမိုကေရစီ စံနမူနာျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘာေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ မျဖစ္ႏိုင္ရေသးတာလဲ။ ဒါကို ႏိုင္ငံ တကာက အားမလိုအားမရျဖစ္ရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။
ျမန္မာျပည္သူေတြေရာ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြက သိခ်င္ေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဒီလို ျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္က လြတ္လပ္ၿပီး သမာသမတ္ရွိတဲ့ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲကို ကမာၻသိ က်င္းပခဲ့ၿပီးမွ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ရလဒ္ကို တခုမွ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ပဲ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲအသစ္တခု ထပ္လုပ္တာဟာ အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့ေနလို႔ ပါပဲ။
စဥ္းစားစရာ
ေရြးေကာက္ပြဲကို အတင္းအဓမၼ ဇြတ္လုပ္ရင္ေတာ့ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဘယ္သူက နာမည္အပ်က္ခံၿပီး လုပ္မလဲ။ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး အရွက္မရွိ လုပ္ခ်င္သူေတြက လုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဒီကိစၥမွာ ထိပ္ဆံုးက တာဝန္အရွိ ဆံုး လူေတြဟာ နာမည္ပ်က္ခံၿပီး စြန္႔စားပါ့မလား။ လူထုကေရာ မိမိတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကို အာမခံခ်က္မရွိ ပဲ စြန္႔စားႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာေတြကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။
နအဖ၊ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ လူထုဆိုၿပီး အပိုင္း(၃)ပိုင္းခြဲၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္။ နအဖ ဘက္ျခမ္း မွာဆိုရင္ အုပ္စိုးသူ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ပိပိရိရိ မလိမ္ႏိုင္ရင္ တနည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးကို ပရိယာယ္ပါပါ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ရင္ ေရြးေကာက္ပြဲအသစ္ ထပ္လုပ္တဲ့ စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ အထူးသျဖင့္ နအဖေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊအေနနဲ႔ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ နာမည္ပ်က္စာရင္း ဝင္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၂ဝဝဂ ခုႏွစ္ ေမလမွာ နာဂစ္ေလမုန္တိုင္း ကပ္ဆိုးႀကီး က်ေရာက္ခဲ့တာေတာင္ စစ္အစိုးရက ဂရုမစိုက္ပဲ ျပည္လံုးကြၽတ္ လူထုဆႏၵခံယူပြဲကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဇြတ္အတင္း လုပ္ၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ျဖစ္သြားခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိပိရိရိ မလိမ္ႏိုင္ေတာ့ ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပမွာပါ အရွက္ကြဲေနခဲ့ရတာကို နအဖ သင္ခန္း စာ ယူေနတဲ့သေဘာရွိပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ နအဖ အားျပဳေနတဲ့ စစ္တပ္အတြင္းမွာ နအဖေခါင္းေဆာင္ေတြအေပၚ အထင္ေသး စက္ဆုပ္ ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုအဓမၼအျပဳအမူဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္ေစတယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆသူေတြလည္း တိုးပြားလာစရာ ရွိႏိုင္ပါတယ္။
လက္ရွိ တရားဝင္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕သေဘာဆႏၵမပါပဲ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ အသစ္ထပ္လုပ္တာဟာ ျမန္မာလူထုက လက္နဲ႔ေရးခဲ့သမွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္အစိုးရက ေျခနဲ႔ ဖ်က္ပစ္မယ့္သေဘာ သမိုင္းတြင္သြားပါလိမ့္မယ္။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဘက္ျခမ္းမွာက်ေတာ့ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိထားတဲ့ လုပ္ပိုင္ ခြင့္ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းရမွာက အေရးႀကီးဆံုး တာဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုက အျပည့္အဝ ေထာက္ခံအားေပးထားလို႔ပါဘဲ။ ဒါတင္မကေသးပါဘူး။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အာဏာရွင္ႏိုင္ငံကေန ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံျဖစ္လာေအာင္ ဦးေဆာင္ ႏိုင္မယ္လို႔ လူထုက ကေန႔ထိ ယံုၾကည္ထားလို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ဒါေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာရွိပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေနရာမွာရွိရင္ ဒီလိုဘဲ ခံစားရမွာပါ။ လူထုက လက္နဲ႔ေရးတာကို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေျခနဲ႔ဖ်က္ပစ္တယ္ဆိုတဲ့ အမဲ စက္ကို ျမန္မာ့သမိုင္းေၾကာင္းမွာ အေရးခံႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနသေရြ႕ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ဟာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က မၿပိဳမကြဲ ဆက္လက္တည္ရွိ ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာ လည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ ေနာက္ထပ္အဓိကအခ်က္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားကို ဦးစားေပးဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးအဆင့္အေနနဲ႔ လိုအပ္လာရင္ ထိပ္ဆံုးေခါင္းေဆာင္ေတြ အစံုအညီနဲ႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခြင့္လည္း ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး စတဲ့ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြ ထိန္း သိမ္းခံေနရတာျဖစ္လို႔ သူတို႔လြတ္ေျမာက္လာမွသာ ဆက္လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူထုဘက္ျခမ္းမွာဆိုရင္ အရင္ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက စစ္အစိုးရ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျပဳထားတဲ့ တိုင္းရင္း သား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးပါတီ (တစည)ကို လူထုက (၂.ဝ၆) % သာ မဲေပးခဲ့တာဟာ စစ္အစိုးရကို လက္ မခံတဲ့သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ တဦး-တဖြဲ႔-တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကို လူထုက လက္မခံတဲ့သေဘာပါ။ တကယ္တမ္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာ မဲေပးရရင္ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးပါတီကိုမွ လူထု မေထာက္ခံပါဘူး။ ဒါကို နအဖစစ္အစိုးရကလည္း သိေနၿပီးသားပါ။
လက္ရွိစစ္အစိုးရဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း(၂ဝ)တုန္းက စစ္အစိုးရဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ နဝတ အေနနဲ႔ အာဏာ သိမ္းတုန္းကပါတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊကလြဲလို႔ အျခားလူေတြသာ ေျပာင္းသြားၿပီး မူကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။ မေျပာင္းတဲ့အျပင္ ပိုလို႔ေတာင္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုးကို ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေအာင္ နင္းေျခလာပါ တယ္။
ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံျခားေငြရင္းျမွဳပ္ႏွံတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တိုင္းျပည္ကို အႏၱရာယ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေရာင္းစား လာတာေတြလည္း ရွိေနေတာ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ ဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်ရေတာ့ဘူးဆိုတာ ျပည္သူလူထုက သေဘာေပါက္ေနၾကပါတယ္။
ဒီလိုအေျခအေနေတြမွာ စစ္အစိုးရ စိတ္ႀကိဳက္ေရးၿပီး ဒီမိုကေရစီကို ဟန္ျပလုပ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒကို လူထုက အမွန္တကယ္ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး တိုးပြားလာႏိုင္ တာကို စဥ္းစားမိႏိုင္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီစစ္အစိုးရကဘဲ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးမယ့္ ႏိုင္ငံသမတအဖြဲ႔နဲ႔ (၂၅)% စစ္တပ္အရာရွိေတြရဲ႕ လက္ခုပ္ထဲမွာ လူထုက မိမိတို႔ရဲ႕အနာဂတ္ကို ဆက္ၿပီး အနစ္မြန္းခံဖို႔ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္တဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။
ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ ဟုတ္-မဟုတ္
မိမိကိုယ္ကို အနစ္နာခံၿပီး အမ်ားေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ပါရမီျဖည့္ လုပ္ေပးေနသူ သာမန္ပုထုဇဥ္လူသား ေတြကို ျမင့္ျမတ္တဲ့ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ ဒီစာရင္းဝင္-မဝင္ အရင္ဦးဆံုး ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ လက္ရွိမွာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူက ပါရမီျဖည့္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အမ်ား ကိစၥဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ကိစၥသာျဖစ္ပါတယ္။ “ငါ” ဆိုတဲ့ “အတၱ” အေပၚအေျခခံၿပီး “ငါ့မိသားစု၊ ငါ့အသိုင္း အဝိုင္း၊ ငါ့ေနာက္လိုက္ေတြ” ေကာင္းစားဖို႔ ပါရမီ ျဖည့္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။
လက္ေတြ႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုအေပၚမွာ ေမတၱာ-ေစတနာထားၿပီး အနစ္နာခံ လုပ္ေပး ေနတာေတြ မေတြ႔ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကိုေတာင္ အလွမ္းမမီေသးသူ ပါ။ ဒါဆိုရင္ ပုထုဇဥ္ပီပီ မိမိကိုယ္သာ အခ်စ္တတ္ဆံုး၊ ဦးစားေပးတတ္ဆံုး၊ ကိုယ္လြတ္ရုန္းတတ္ဆံုး လူ တေယာက္လို႔ ေသခ်ာေပါက္ ခန္႔မွန္းထားလို႔ ရေနပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူ႔မိသားစု ဆက္လက္ေကာင္းစားေရး၊ သူ႔ လက္ေအာက္မွာရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရႊမန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သိန္းစိန္နဲ႔ နအဖ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ ဝန္ႀကီး ေတြ ဆက္ၿပီးေကာင္းစားေရးအတြက္ နာမည္အပ်က္ခံၿပီး လုပ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတဦးတည္းသာ ကိုယ္ လြတ္ရုန္းႏိုင္ေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္ေနဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္စရာ ရွိပါတယ္။
တပါတီစနစ္ကို က်င့္သံုးေနတဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ေငြေရးအက်ပ္အတည္းေၾကာင့္ စီးပြားေရးဖိစီးမႈေတြနဲ႔ အတူ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ) ဥကၠဌျဖစ္သူ ဦးေနဝင္းက “စစ္တပ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ပစ္ရင္ တည့္တည့္ပစ္တယ္” ၊ “ပါတီစံု စနစ္ကို ႀကိဳက္ လား၊ တပါတီစနစ္ကို ႀကိဳက္လား” လို႔ ေျပာဆိုၿပီး ဥကၠဌရာထူးက အတင္းႏႈတ္ထြက္ပါတယ္။
ဦးေနဝင္းဟာ တာဝန္အရွိဆံုးသူတဦးအေနနဲ႔ ျပႆနာကို လူထုေက်နပ္ေအာင္ ေျပလည္စြာ မေျဖရွင္းပဲ ေန ပါတယ္။ တာဝန္မယူပဲ ေနပါတယ္။ လူထုကို ၿခိမ္းေျခာက္ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး အေၾကာက္တရားေတြ လႊမ္းမိုးေန ေအာင္လုပ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေျဖရွင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ႔ဆႏၵရွိသလို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ၿဖိဳခြဲ မယ္လို႔ ႀကိဳတင္ၿခိမ္းေျခာက္ပါတယ္။
ေနာက္ကြယ္ကေန သူကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးကိုင္မယ့္သေဘာ ရွိေနပံုရတဲ့အတြက္ သူ႔ေနာက္မွာ ဆက္ခံမယ့္သူကို အခုကတည္းက လူထုက ေၾကာက္ေနေအာင္ ၿခိမ္းေျခာက္ထားပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ထံုးစံပါ။
အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ ဒုကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္အဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီး မဆလပါတီရဲ႕ ဗဟုိ ေကာ္မတီဝင္ေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ဦးေနဝင္းေနရာကိုေရာက္ဖို႔ အဆင့္သိပ္မလိုေတာ့တဲ့ အတြက္ တကယ္လို႔ သူဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ဳိးကိုင္တြယ္မလဲလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ ႀကိတ္ၿပီး စဥ္းစားေကာင္း စဥ္းစားခဲ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္း သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီေနရာကို ေရာက္လာေတာ့ ဇာတိမွန္ေတြ ထုတ္ျပ လာတာကို ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။)
သူကိုယ္တိုင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္တို႔ေနာက္ကေန ကုပ္ကုပ္ေလး အရုပ္လိုေနရင္း ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္ႏိုင္လြန္းလို႔ ဒီရာထူးကို ရလာတဲ့သူဆိုေတာ့ သူေမြးထားသူေတြရဲ႕ ေျခလွမ္း (သူ႔လို ဘဲ သူ႔ကိုေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္ရင္း တခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ေခါင္းျဖတ္မယ္ဆိုတာ) ကို ႀကိဳတြက္ၿပီးသားလို႔ ယူဆ ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီသေဘာမ်ဳိးေတြဟာ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ က်င့္စဥ္နဲ႔ တျခားစီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ တဦး တည္းကို ရည္ညႊန္းရတာက သူဟာ နအဖရဲ႕ အၾကြင္းမဲ့အာဏာကို ရယူထားတဲ့ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနလို႔ပါဘဲ။
တဆက္တည္းမွာဘဲ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာလည္း ကလ်ာဏပုထုဇဥ္တဦး ဟုတ္-မဟုတ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရး က်ားကြက္ေတြ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ နအဖရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုအတိုင္း အဆင့္ဆင့္တက္လာဖို႔ ႏိုင္ငံေရးက်ားကြက္ေတြကို တကြက္ၿပီးတကြက္ ေရႊ႕ရပါတယ္။ ဖိအားေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် မေရႊ႕ခ်င္ပဲ ထပ္ေရႊ႕ ရဖို႔ၾကံဳေနပါၿပီ။
အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး ပထမေရႊ႕ကြက္ကေတာ့ အဓိကအက်ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို သူ႔အလို လို ၿပိဳကြဲသြားေအာင္ ထပ္ၿပီးဖန္တီးေနဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးကတည္းက အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ႏိုင္ငံ့အာဏာ မလႊဲခ်င္လို႔ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ ၿဖိဳခြဲေနခဲ့တာ ဒီေန႔ထိ တိုင္ ေအာင္ပါဘဲ။ ဒီအကြက္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့သလို ေနာင္လည္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္စရာ သိပ္မရွိပါဘူး။ အခ်ိန္က သိပ္နည္းေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး ဒုတိယေရႊ႕ကြက္ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးၿပီး ႏိုင္ငံေရးအရ ညွိႏိႈင္းဖို႔ ျဖစ္ ပါတယ္။ ၂ဝဝရ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကို ၿဖိဳခြဲႏွိပ္ကြပ္ေနခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊက ဒီလိုအဆိုျပဳခ်က္ကို အေပၚစီးကေန ကမ္းလွမ္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ နည္းနည္းေလွ်ာ့ၿပီးကမ္းလွမ္း တာမ်ဳိး ရွိႏိုင္ပါတယ္။
မရရင္ Plan B အေနနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးၿပီး ေတြ႔ဆံုညွိႏိႈင္းဖို႔သာဘဲ ရွိရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါ တယ္။
အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး တတိယေရႊ႕ကြက္မွာ နအဖက ဘာေတြစဥ္းစားထားမလဲဆိုတာလည္း ျမန္မာျပည္သူမ်ား သတိျပဳတြက္ဆထားဖို႔ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဘက္မွာ
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ အင္မတန္ အေရးပါတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီး မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဖန္တီးခံရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ပိုေနျမဲ ၾကားေနျမဲ ဆက္ေနမလား ဆိုၿပီး သံုးပိုင္းရွိပါတယ္။
အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အဖြဲ႔ဝင္ေတြဟာ ျပည္တြင္း ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ လက္ရွိမူဝါဒအတိုင္း ကာလ-ေဒသ-ပေယာဂအလိုက္ လြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားႏိုင္ခြင့္ရွိေနေပမယ့္ အေရးပါဆံုး ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္က ဖန္တီးတဲ့အခါမွာ (သို႔) ဖန္တီးခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ လူထုက အေထာက္ခံဆံုး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ သေဘာထားမပါပဲ ဘာမွဆက္လုပ္လို႔ မရတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိ ပါတယ္။
ေရွ႕တလွမ္းမတိုးခင္ ေနာက္ကို အရင္ျပန္ၾကည့္သင့္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ျမန္မာျပည္သူ (၈၂) %က တခဲနက္မဲေပး ေထာက္ခံထားခဲ့ေပမယ့္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေခၚခြင့္မရခဲ့တာ၊ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲႏိုင္ ခြင့္ (mandate) ရွိရက္သားနဲ႔ ေရးဆြဲခြင့္ မရခဲ့တာ၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈအားလံုး တဘက္သတ္ ထိန္းခ်ဳပ္ ႏွိပ္ ကြပ္ခံေနခဲ့ရတာေတြကို တမင္တကာ ေမ့ေဖ်ာက္ခ်န္ထားလို႔ မျဖစ္ပါ။
ႏိုင္ငံေရးဟာ လုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ျဖစ္လို႔ အဟန္႔အတားေတြ ရွိေနရင္ အရင္ဖယ္ရွားၿပီးမွ ေရွ႕ဆက္လို႔ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအဟန္႔အတားေတြကို အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဖန္တီးယူတာမဟုတ္ပဲ ဖန္တီးခံရ တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္တီးခံရတဲ့ အဟန္႔အတားေတြကို ေျဖရွင္းရာမွာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အျပင္ အဟန္႔အတား ကို စတင္သူ စစ္အစိုးရကလည္း အတူတကြပါဝင္ ပူးေပါင္းေျဖရွင္းမွ ျဖစ္ႏိုင္စရာ ရွိပါမယ္။ တကယ္လို႔ စစ္ အစိုးရက အဲဒီလိုဆႏၵမရွိဘူးဆိုရင္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကဘဲ လူထုအကူအညီနဲ႔ ေျဖရွင္းရမွာ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ေၾကညာခ်က္ေတြ
နဝတ-နအဖဆိုတဲ့ စစ္အစိုးရဟာ အႏိုင္ရရွိတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ မပါဝင္ပဲ လႊတ္ေတာ္ သေဘာ ဆန္ဆန္ အမ်ဳိးသားညီလာခံဆိုတာနဲ႔ ပံုမွားရိုက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလို ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္လည္း ၅/၉၆ လို ျပင္းထန္ တဲ့ တခ်က္လႊတ္အမိန္႔ကို ျပဌာန္းၿပီး အတင္းအၾကပ္ လုပ္ယူသြားပါတယ္။ အမ်ဳိးသားညီလာခံမွာ နအဖ စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲထားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို လူထု (၉၂) ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က ေထာက္ခံ အတည္ျပဳတယ္လို႔ နအဖကဘဲ ေၾကညာပါတယ္။
ဒီအခ်က္ေတြကို ခြဲျခားရင္
(၁) ေရြးေကာက္ပြဲထံုးစံ (စည္းမ်ဥ္း)အရ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကို ေခၚယူခြင့္ ရွိေပမယ့္ မေခၚယူႏိုင္ေအာင္ နအဖက ပိတ္ပင္တားျမစ္တာက တပိုင္း၊
(၂) နအဖ စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲတဲ့ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဆိုတာက တပိုင္း၊
(၃) အဲဒီ အေျခခံဥပေဒကို ျပည္လံုးကြၽတ္ လူထုဆႏၵခံယူပြဲက်င္းပတဲ့ အပိုင္း၊
(၄) ဆႏၵခံယူပြဲရလဒ္ကို နအဖက ေၾကညာတဲ့အပိုင္းဆိုၿပီး ေလးပိုင္းရွိေနပါမယ္။
အဲဒီအပိုင္းအားလံုးမွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္ျပန္ၿပီး ပါတီရဲ႕ သေဘာ ထား၊ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္သင့္တဲ့အခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပထားၿပီးပါၿပီ။ ေယဘူယ် ျခံဳေျပာရင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေခၚယူခြင့္ကို အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အဆက္မျပတ္ ေတာင္းဆိုခဲ့သလို နအဖ ေရးတဲ့ အေျခခံဥပေဒအျပင္ ဆႏၵခံယူပြဲက်င္းပပံုနဲ႔ ဆႏၵခံယူပြဲရလဒ္တို႔ဟာ လူထုဆႏၵအတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူတို႔ရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို ျဖစ္ထြန္းေစတာ မဟုတ္လို႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘာတခုကိုမွ လက္ခံျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။
ဒါေတြဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အေျခခံရပ္တည္ခ်က္ေတြကို ထပ္မံအားျဖည့္လိုက္တာ ျဖစ္ပါ တယ္။ အေျခခံရပ္တည္ခ်က္ေတြထဲက အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္ဟာ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္အတိုင္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေခၚယူၿပီး ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကဖို႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အားလံုးက သိ ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးပါတီမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြလုပ္ဖို႔ ဆိုတာ
ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုမွာ မူဝါဒဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ရွံဳးသည္ ျဖစ္ေစ ပါတီရဲ႕မူဝါဒမွာ အေျပာင္းအလဲ မရွိရပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲ ႏိုင္လိုေဇာ၊ အစိုးရ ျဖစ္လိုေဇာနဲ႔ ေရပြက္ ရာ ငါးစာခ်၊ ခုတမ်ဳိး-ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး ေပၚပင္လိုက္ေနေလ့ မရွိရပါဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီရဲ႕မူဝါဒဆိုတာ ႏိုင္ငံရဲ႕မူဝါဒ ျဖစ္ေနလို႔ (သို႔) ျဖစ္လာႏိုင္စရာ ရွိလို႔ပါဘဲ။ ႏိုင္ငံရဲ႕မူဝါဒဆိုရင္ ႏိုင္ငံနဲ႔ခ်ီၿပီး နည္းနည္းမွ အတိမ္းအေစာင္း မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေလးအနက္ထားရပါ တယ္။ ႏိုင္ငံအဆင့္၊ အစိုးရအဆင့္မွာ ရွိေနတဲ့အတြက္ အင္မတန္ အေရးႀကီးေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံအဆင့္၊ အစိုးရအဆင့္ဆိုတာ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးကုိ ကိုယ္စားျပဳတဲ့အဆင့္ျဖစ္လို႔ အဲဒီအဆင့္ကို ေရာက္လာတဲ့ မူဝါဒမွန္သမွ် ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိေနရပါတယ္။
လူသိရွင္ၾကား ေၾကညာထားတဲ့ ပါတီရဲ႕မူဝါဒ၊ လူထုက ေထာက္ခံထားတဲ့ ပါတီရဲ႕မူဝါဒျဖစ္ရင္ ပိုလို႔ေတာင္ ခိုင္မာေအာင္ ထိန္းသိမ္းေပးရပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္တည္ေဆာက္မယ့္ နည္းလမ္း (မူဝါဒ)ေတြကို ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုက ႏွစ္သက္သေဘာက်ၿပီး ေထာက္ခံတဲ့အတြက္ ဒါဟာ ႏိုင္ငံေရးပါတီအေနနဲ႔ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ့္ အေျခခံရပ္တည္ခ်က္ ျဖစ္လာရပါတယ္။
ဒီလိုအေရးႀကီးဆံုး ရပ္တည္ခ်က္ကို ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ဖို႔ဆိုတာ ပါတီဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမွဴး၊ ဗဟိုအလုပ္ အမႈေဆာင္ေကာ္မတီ စတဲ့ တဦး-တဖြဲ႔တည္းကေန စိတ္ႀကိဳက္ ဆံုးျဖတ္ျပင္ဆင္လို႔ မရပါဘူး။ ရခဲ့ရင္လည္း ဒါဟာ ျပည္သူကို ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုအေနနဲ႔ မိမိတို႔ပါတီရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားထက္ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြား (ႏိုင္ငံနဲ႔လူထုရဲ႕ အက်ဳိး စီးပြား)ကို အစဥ္ထာဝရ ပိုမိုဦးစားေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီလို ပိုမိုဦးစားေပးရမယ့္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနအရ မိမိတို႔ႏိုင္ငံေရးပါတီရဲ႕ မူဝါဒဟာ မကိုက္ညီဘူး-မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲဖို႔ မျဖစ္မေန ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့မယ္။
ဘာကို ဆံုးျဖတ္မလဲ။
(၁) လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ ေနာင္ေတြးဆႏိုင္သေလာက္ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမွာ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီရဲ႕မူဝါဒဟာ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ကိုက္ညီျခင္း ရွိ-မရွိ ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။
(၂) တကယ္လို႔ ကိုက္ညီျခင္းမရွိေတာ့လို႔ ဆံုးျဖတ္ရင္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ မူဝါဒပိုင္းဆိုင္ရာေတြ ကို ျပင္ဆင္-ျဖည့္စြက္-ႏႈတ္ပယ္ၿပီး ေျပာင္းလဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။
(၃) မူဝါဒေတြကို ေျပာင္းလဲရုံနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးဆိုရင္ လက္ရွိနဲ႔ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနမွာ ပါတီကို ဦးေဆာင္ တာဝန္ယူႏိုင္စြမ္းရွိမယ့္သူေတြနဲ႔ အစားထိုးေျပာင္းလဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။
(၄) ခြၽင္းခ်က္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီကို လက္ရွိမွာ ဦးေဆာင္ေနသူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး၊ ဦးေဆာင္ႏိုင္စြမ္း၊ ပါတီရပ္တည္ႏိုင္စြမ္းဆိုတဲ့ အခ်က္(၃)ခ်က္ ေပၚမူတည္ၿပီး ဦးေဆာင္သူေတြကို အစားထိုးေျပာင္းလဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရတာ ရွိပါတယ္။
ဒီေနာက္မွာ အဆင့္ (၃)ဆင့္ကို မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ ရွိလာပါတယ္။ ဒီ(၃)ဆင့္စလံုးကို လုပ္ေဆာင္ မယ့္ ပါတီဟာ ဒီမိုကေရစီကို လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီျဖစ္လို႔
• ပထမအဆင့္မွာ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္မ်ားအတိုင္း ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။
• ဒုတိယအဆင့္မွာ လူထုကို အသိေပးႏိုင္ဖို႔ တရားဝင္ လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ျပန္ေၾကညာရပါတယ္။
• တတိယအဆင့္မွာ လူထုရဲ႕ တုန္႔ျပန္ခ်က္ကို ေလးစားစြာခံယူၿပီး ရပ္တည္ရပါတယ္။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီရဲ႕က်င့္စဥ္မ်ားကို စံနမူနာျပလုပ္ေဆာင္ဖို႔ ဆႏၵရွိေနတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အုပ္စိုးေနတဲ့ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္အဖြဲ႔က အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ ခ်ဳပ္ အပါအဝင္ အျခားႏိုင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ လူထုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို လံုးဝအဓိပၸာယ္မဲ့ ထိန္းကြပ္ ထားတာေၾကာင့္ အခက္အခဲအမ်ားႀကီးၾကားထဲက အျမင့္မားဆံုး ေပးဆပ္မႈေတြနဲ႔ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရလို႔ ထင္တိုင္းမေပါက္ႏိုင္တာကို နားလည္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္ မရွိရင္ မတိုးတက္ႏိုင္
တကယ္လို႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဒုဥကၠဌ ဦးတင္ဦးနဲ႔ အျခားႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမား (၂ဝဝဝ) ေက်ာ္တို႔ဟာ အခုခ်ိန္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားႏိုင္ေနတယ္ ဆိုပါစို႔။
ဒါဆိုရင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ႏိုင္ငံနဲ႔လူထုရဲ႕ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ မႈေတြကုိ လိုအပ္တဲ့အတိုင္း ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ လူထုရဲ႕ တုန္႔ျပန္ခ်က္သေဘာထားနဲ႔ အညီ တေလးတစား ရပ္တည္ေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ မဟာ ဗ်ဴဟာအသစ္ကို ေရးဆြဲႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို မလုပ္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ အရင္ရွိၿပီးသား လူထုသိရွိထားတဲ့အတိုင္း ဆက္လက္က်င့္သံုး ရပ္တည္ေန တယ္ လို႔ဘဲ သေဘာထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္ရွိမွာ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံေနရတဲ့သူေတြ မပါဝင္ပဲ ဘယ္လိုမွ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ မခ်ႏိုင္သေရြ႕ လူထုရဲ႕တုန္႔ျပန္ခ်က္ သေဘာထားကို မသိပဲ မဟာဗ်ဴဟာအသစ္ကို မေရးဆြဲႏိုင္ပါဘူး။ လူထုဆိုတဲ့ေနရာမွာ လူထုကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားလို႔ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမားေတြ၊ တိမ္းေရွာင္ထြက္ေျပးေနရသူေတြလည္း ပါဝင္ပါတယ္။
သူတို႔အားလံုးမွာ ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္မရွိပဲ လူထုသေဘာထား အစစ္အမွန္ကိုသိရဖို႔ မရွိႏိုင္ပါဘူး။
ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ နအဖဘက္ျခမ္းနဲ႔ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြရဲ႕ဘက္ျခမ္း ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒါကို အရွိအတိုင္း၊ အမွန္အတိုင္း ရႈျမင္သံုးသပ္သင့္ပါတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
ျပႆနာအားလံုးရဲ႕ ႀကိဳးထံုးကို ျဖည္ခ်လိုက္ႏိုင္ရင္ တခ်က္တည္း ပြဲျပတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကိစၥဟာ နအဖက ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားေတြကို ျပန္လႊတ္ေပးတဲ့အေပၚမွာဘဲ မူတည္ေနပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီ အမွန္တကယ္ျဖစ္ထြန္းေစလိုသူေတြသာမက လမ္းျပေျမပံုအတိုင္း သြားခ်င္ေနသူေတြပါ ႏွစ္ ေပါင္း (၂ဝ) အတြင္းမွာ ဇရာရဲ႕ဖိစီးမႈဒဏ္ကို ေရွာင္လႊဲလို႔မရပဲ ၾကံဳေနရပါတယ္။ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ေၾကာင့္ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ အဆံုးအျဖတ္ေပးရမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ ပိုင္းမွာလည္း ဒီလိုဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြနည္းလာတာနဲ႔အမွ် ေခါင္းေဆာင္ေတြက ႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူတို႔ရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို အမွန္တကယ္ ဦးထိပ္ထားႏိုင္ရင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ နအဖတို႔ ဘာဆက္လုပ္မလဲ ဆိုတဲ့လမ္းေၾကာင္းဟာ တထပ္တည္း ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
လြင္ေအာင္စိုး ( ၃၁-၁၀-၂ဝဝ၈)
REF: လူထုအသံ
Posts
0 comments:
Post a Comment