အေမရိကန္ႏိုင္ငံလိုဟာႀကီးေတာင္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးခံရတဲ့ ကမၻာ့စီးပြားေရးကပ္ႀကီးက တကမၻာလံုးကို ဒုကၡေပး ၿခိမ္းေျခာက္ေနခ်ိန္၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြအားလံုး ၾကပ္ပူထိုး၊ ပ႐ုတ္ဆီ ပြတ္ေနၾကခ်ိန္မွာ ဗမာျပည္က နအဖ စစ္ဗိုလ္ေတြကေတာ့ အဖ်ားခတ္တယ္ဆိုတဲ့ ေလသံမ်ိဳးေတာင္မဟဘဲ ေနသာသပေလညာက လုပ္ေနပါ တယ္။ သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ျပည္ပကို ေရာင္းလို႔ရသမွ် အကုန္ေရာင္း၊ ျပည္တြင္းမွာ အျမတ္တင္လို႔ ရသ ေလာက္ အျမတ္တင္၊ ဘ႑ာေရးမွာလည္း မီးစင္ၾကည့္ကဖို႔သာ စဥ္းစားထားၿပီး ဒူးဗံုေထာင္ေခါက္လို႔ ႏွပ္ေန ပါတယ္။
တကယ္က အခုအခါမွာ ဒီဒဏ္ကို ဗမာျပည္ စီးပြားနယ္ပယ္ေပါင္းစံုမွာ စၿပီးခံစားေနၾကရပါၿပီ။ အဲဒီအထဲမွာ အလုပ္သမား ေစ်းကြက္၊ ေကာက္ပဲသီးေစ်းကြက္နဲ႔ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးေလာက စတဲ့နယ္ပယ္တို႔မွာ အသိ သာ အထင္ရွားဆံုး ျမင္ေတြ႕ေနၾကရပါတယ္။ နအဖကသာ အသိအမွတ္မျပဳ၊ ဝန္မခံတာ၊ အခုဗမာျပည္မွာ ႐ိုက္ခတ္ေနတဲ့ စီးပြားေရးထိုင္းမိႈင္းမႈကပ္ရဲ႕ ဒဏ္ခ်က္ေတြမွာ အင္မတန္စံက်တဲ့ စီးပြားေရးကပ္လကၡဏာေတြ အျပည့္အဝ ပါရွိေနပါတယ္။
အလြယ္ဆံုးေျပာရရင္ ျပည္ပကလာဖြင့္ထားတဲ့ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြပိတ္လို႔ အလုပ္သမားေတြ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္တာေတြ စၿပီး ေတြ႕ေနရပါၿပီ။ ဗမာျပည္မွာက အေနာက္ႏိုင္ငံေတြလို အလုပ္လက္မဲ့ ေထာက္ပံ့တဲ့ လူမႈ ဖူလံုေရး ေၾကးေတြဘာေတြ ႐ွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြအဖို႔ တကယ့္ကို သူေတာင္းစား ခြက္ ေပ်ာက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကုမၸဏီေတြဟာ စီးပြားေရးမေကာင္းတာနဲ႔အမွ် အျမတ္အတြက္ အလုပ္သမားေတြအေပၚ တိုးခ်ဲ႕ေသြးစုပ္ တာ၊ ဒိအတြက္ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးေတြ ေလွ်ာ့ခ်တာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနၾကပါတယ္။ အလုပ္သမား ေတြကုိ ကာကြယ္တဲ့ အစိုးရမရွိ၊ အလုပ္သမားသမဂၢေတြ မရွိတဲ့ အေျခအေနမွာ ဗမာျပည္သားေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာတင္ သူတပါးႏိုင္ငံသားက အႏိုင္က်င့္ ညစ္တာေတြ ခံေနၾကရပါတယ္။ ျပည္ပကိုသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ အေျခအေနကေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးပါတယ္။ နအဖသံ႐ံုးေတြရဲ႕ နကမၸတိ၊ တာဝန္မဲ့ လုပ္မႈေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ဘဝေတြဟာ အဲဒီအလုပ္ရွင္ေတြနဲ႔ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈကပ္ႀကီးရဲ႕ ျပဳသမွ်ႏုေနရတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ေနၾကရပါတယ္။
အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ကုန္သြယ္ဖက္ႏိုင္ငံေတြမွာ စီးပြားေရးက်ဆင္းၾကေတာ့ ဗမာျပည္က သူတို႔ဝယ္ေနက် လယ္ယာထြက္ကုန္ေတြကို မဝယ္ေတာ့တဲ့အတြက္ လယ္ယာထြက္ကုန္ေတြ ပံုေနတာ၊ ေစ်း က်တာ၊ ပုပ္သိုးပ်က္စီးတာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာ ကုန္သည္ပြဲစားေလးေတြလည္း အေရာင္းအဝယ္ပ်က္၊ လက္မဲ့ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲက ေအာက္ဆံုးအလႊာနဲ႔ အလယ္အလတ္ အလႊာေတြဟာ ဒီဒဏ္ရဲ႕ ဦးဆံုးထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္တာ ခံၾကရသူေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးေတြမွာ အင္မတန္အေရာင္းသြက္လွတဲ့ ဗမာ့သစ္ေတာင္မွ ထိုင္းမိႈင္းသြားတာကို ၾကည့္ ရင္ စီးပြားကုန္သြယ္ဖက္မွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ ျပႆနာဟာလည္း မေသးဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
တဖက္မွာေတာ့ ဒီလို ေတာင္သူလယ္သမားေတြနဲ႔ ကုန္သည္ပြဲစားေလးေတြက ေရာင္းမရလို႔ ကုန္ေတြပံုၿပီး လက္မိႈင္ခ်ေနရခ်ိန္မွာ စစ္အုပ္စု အသိုင္းအဝန္းက ျပည္ပတင္ပို႔ေရး လုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြဟာ ေစ်းေတြႏွိမ္၊ အတင္းေရာင္းေပးခိုင္းၿပီး ျပည္ပကို ပိုႀကီးတဲ့အျမတ္နဲ႔ ေရာင္းေန၊ ရတနာပံုဆိုက္ေနၾကပါတယ္။ မ်က္ျဖဴ ဆိုက္ေလ ဆရာႀကိဳက္ေလ ဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ သူတို႔အသိုင္းအဝိုင္းေတြအဖို႔ ေရေႏွာက္ငါး ဖမ္းဖို႔ေတာင္မလိုဘဲ ေလဒဏ္၊ လိႈင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ပက္လက္ေပၚလာတဲ့ ငါးေတြကို လိုက္ေကာက္ရသလို အလြယ္တကူနဲ႔ အျမတ္ေတြရေနၾကပါတယ္။
တကယ္က ဒီစီးပြားပ်က္ကပ္ရဲ႕ဒဏ္ဟာ ဒါေလာက္နဲ႔ ၿပီးအုန္းမွာမဟုတ္ေသးပါဘူး။ အခုမွ စလံုးေရးစလို႔ ပညာရွင္ေတြက ေျပာေနၾကပါတယ္။
တေလာက ပီ႐ူးႏိုင္ငံမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ေအပက္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အစည္းအေဝးမွာ ဒီစီးပြားေရးကပ္ကို ေက်ာ္လႊားဖို႔ (၁၈) လေလာက္ လုပ္ရအုန္းမယ္လို႔ ေျပာတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုအေနအထားမွာ စစ္ အစိုးရဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္းက ေတာင္သူလယ္သမားေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေလးေတြ၊ ကုန္သည္ပြဲစားေတြကို ဘယ္လိုအကာအကြယ္ေပးမယ္လို႔ မစဥ္းစားဘူး။ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္တာလည္းမလုပ္ဘူး။ မ်က္စိကန္းတေစၦ မေၾကာက္စကားေတြေျပာၿပီး ကိုယ့္ဖို႔ပဲ အျမတ္ထုတ္ေနၾကပါတယ္။ နာဂစ္ေလေဘးထဲကေန အျမတ္ထုတ္ သလို စီးပြားေရး ကပ္ထဲကေန အျမတ္ထုတ္ဖို႔ပဲ အားစိုက္လုပ္ကိုင္ေနပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေနသာသပ ေလညာကပဲေပါ့။
ဗမာျပည္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ အေနအထားအရ စီးပြားေရးကပ္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆိုရင္ စိုးရိမ္ရမယ့္ကိစၥ တခုရွိပါ ေသးတယ္။ အဲဒါက သဘာဝသ ယံဇာတေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြားပ်က္ကပ္တခု ျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ လူ ေတြဟာ ရသမွ်၊ ရွိသမွ်နည္းနာေတြနဲ႔ ေျဖရွင္းေက်ာ္လႊားရတာပါပဲ။ တကယ္ကို ဆိုးလာၿပီဆိုရင္ သားေကာင္ ခ်နင္းရတာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလို လုပ္တဲ့အထဲမွာ ကိုယ့္စီးပြားေရးကို ထိန္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံျခားေငြ အဝင္အထြက္ကို ထိန္းသိမ္းတာ လုပ္တာလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ အလြယ္ဆံုးေျပာရရင္ သြင္းကုန္ေလွ်ာ့၊ ပို႔ ကုန္ျမႇင့္တာပါပဲ။ ဒီလိုလုပ္ၾကရာမွာ ႏိုင္ငံေတြဟာ ကိုယ့္သဘာဝသယံဇာကို တိုးထုတ္တာေတြ လုပ္လာရ တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ေခတ္သစ္ေဘာဂေဗဒမွာ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈဒဏ္ကို တြက္ခ်က္ၾကရင္ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ေတြ ပ်က္စီးရမႈကိုလည္း ထည့္တြက္ရမယ္၊ ဒါကို ဘယ္လိုတြက္ၾကမလဲဆိုၿပီး အၿမဲ တင္ျပ ေျပာဆိုေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္လို ကုန္ၾကမ္းတင္ပို႔ၿပီး ကုန္ေခ်ာတင္သြင္းယူတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီျပႆနာကို ပိုၿပီးအေလးထားရပါမယ္။
ဒီတခါ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈကပ္ႀကီးမွာ ေရနံေစ်းေတြ ဒလေဟာထိုးက်လာတာဟာ ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္တခု ပါ။ ဒီလိုေလာင္စာဆီေတြ ေစ်းက်ခ်ိန္မွာ ဗမာျပည္လိုႏိုင္ငံဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ အသံုးျပဳတာမဟုတ္တဲ့ သဘာဝဓာတ္ေငြ႕၊ ကမ္းလြန္ေရနံစတဲ့ သယံဇာတေတြ တူးေဖာ္တာ၊ ေရာင္းခ်တာကို ခ်ိဳထားလိုက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အမွန္မွာ ဒီသယံဇာတေတြထဲက အမ်ားစုႀကီးကို ျပည္တြင္းမွာ သံုးစြဲေနၾကတာမွမဟုတ္ပဲ။ တခ်ိန္ခ်ိန္ ေစ်းျပန္ေကာင္းမွ ေစာင့္ေရာင္းတာမ်ိဳး ျဖစ္ရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခါမွာ နအဖဟာ ဘနဖူး သိုက္တူးသလို အကန္႔အသတ္ရွိတဲ့ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြကို တူးႏိုင္သမွ် အကုန္တူး၊ ခုတ္ႏိုင္ သမွ် အကုန္ခုတ္ၿပီး ေရာင္းႏိုင္သမွ် အကုန္ေရာင္း လုပ္ေနပါတယ္။ စီးပြားေရး က်ဆင္းတဲ့အခါမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံ မဆို ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာလည္း အလံုအေလာက္မ႐ွိတဲ့ ကုန္ၾကမ္း ေတြကို အပူတျပင္း ရွာၾကရတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမဆို သယ္ယူေရးအတြက္ လမ္းခရီး အတိုဆံုးနဲ႔ ေစ်းအသက္သာဆံုးကို ေတြးေတာၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အတိုဆံုး သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး လမ္း ေၾကာင္းဆိုတာ ကိုယ့္ျပည္တြင္းက မဟုတ္ရင္ အိမ္နီးနားခ်င္းနိုင္ငံေတြဆီကပဲ ရွိပါတယ္။
ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာက ကမၻာ့လူဦးေရအမ်ားဆံုး ႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခု ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီႏိုင္ငံေတြက ဗမာႏိုင္ငံလိုမဟုတ္ဘဲ စီးပြားေရး ထိုးတက္ေနၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔အဖို႔ သဘာဝသယံဇာတဆိုတာ ေလာက္တယ္ရယ္လို႔ကို မရွိပါဘူး။ အခုေတာ့ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနတဲ့ နအဖအဆင့္အသီးသီးက စစ္ဗိုလ္ ေတြ၊ သူတို႔လက္ေဝခံေတြနဲ႔ ျပည္ပစီးပြားေရးသမားေတြ လက္ဝါးခ်င္း႐ိုက္ၿပီး ဗမာျပည္ရဲ႕သယံဇာတေတြကို သံုးျဖဳန္းေနၾကတာ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေျပာင္တလင္းခါလို႔ေတာင္ ေနပါၿပီ။ အဆင့္ဆင့္စစ္အာဏာပိုင္ေတြ ဟာ သူတို႔အတြက္ ရွယ္ယာရတယ္ဆိုရင္ ႀကံ့ဖြံ႕တို႔၊ သကဆဖ တို႔လိုဟာေတြကိုေတာင္ သယံဇာတေတြ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ခြင့္ေပးထားတာပါ။ အဲဒီလို ပါမစ္ရသူေတြဟာ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ဘဲ တဖက္ႏိုင္ငံက စီးပြား ေရးသမားေတြရဲ႕ လက္ထဲထိုးအပ္ၿပီး ကိုယ့္အတြက္ အျမတ္ကို အလြယ္တကူရယူေနၾကပါတယ္။ စစ္တပ္ ေတြ၊ စစ္ေၾကာင္းေတြကလည္း အဲဒီလို လုပ္ငန္းေတြေပၚမွာ မွီခိုေငြေကာက္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ေနၾကတာဆို ေတာ့ ဒီလိုႏိုင္ငံမွမမြဲ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ မြဲေတာ့မလဲလို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။
သဘာဝသယံဇာတေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တင္စားေျပာဆိုၾကတဲ့ စကားတရပ္ရွိပါတယ္။ အဲဒါက “သယံဇာတ ေတြဟာ ေရွးဘိုးဘြားဘီဘင္ေတြဆီက အေမြရထားတာမဟုတ္ဘူး၊ေနာင္လာေနာက္သားေတြဆီက ေခ်းငွား အသံုးျပဳေနရတာျဖစ္တယ္” ဆုိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားဟာ အတိတ္ကိုလည္း သံေယာဇဥ္မရွိ၊ အနာဂတ္ ကိုလည္း တန္ဖိုးမထားတဲ့ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအဖို႔ေတာ့ ဘာမွအဓိပၸာယ္မရွိသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေသခ်ာ တာကေတာ့ ဗမာျပည္သားေတြအေနနဲ႔ နအဖစစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ စာရင္းရွင္းၾကတဲ့တေန႔မွာ ဒီသူတို႔သံုးစြဲ ျဖဳန္းတီး ခဲ့တဲ့ သဘာဝသယံဇာတေတြအတြက္လည္း မုခ်စာရင္းရွင္းရပါမယ္။ ဒီအထဲမွာ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ရသူ ေတြက ပင္လယ္လမုေတာေတြကို ခုတ္ပစ္ေစခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရ တာဝန္႐ွိသူေတြနဲ႔ စာရင္းရွင္းတာမ်ိဳးေတြ လည္း ပါပါလိမ့္မယ္။
REF: ေခတ္ၿပိဳင္
တကယ္က အခုအခါမွာ ဒီဒဏ္ကို ဗမာျပည္ စီးပြားနယ္ပယ္ေပါင္းစံုမွာ စၿပီးခံစားေနၾကရပါၿပီ။ အဲဒီအထဲမွာ အလုပ္သမား ေစ်းကြက္၊ ေကာက္ပဲသီးေစ်းကြက္နဲ႔ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးေလာက စတဲ့နယ္ပယ္တို႔မွာ အသိ သာ အထင္ရွားဆံုး ျမင္ေတြ႕ေနၾကရပါတယ္။ နအဖကသာ အသိအမွတ္မျပဳ၊ ဝန္မခံတာ၊ အခုဗမာျပည္မွာ ႐ိုက္ခတ္ေနတဲ့ စီးပြားေရးထိုင္းမိႈင္းမႈကပ္ရဲ႕ ဒဏ္ခ်က္ေတြမွာ အင္မတန္စံက်တဲ့ စီးပြားေရးကပ္လကၡဏာေတြ အျပည့္အဝ ပါရွိေနပါတယ္။
အလြယ္ဆံုးေျပာရရင္ ျပည္ပကလာဖြင့္ထားတဲ့ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြပိတ္လို႔ အလုပ္သမားေတြ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္တာေတြ စၿပီး ေတြ႕ေနရပါၿပီ။ ဗမာျပည္မွာက အေနာက္ႏိုင္ငံေတြလို အလုပ္လက္မဲ့ ေထာက္ပံ့တဲ့ လူမႈ ဖူလံုေရး ေၾကးေတြဘာေတြ ႐ွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြအဖို႔ တကယ့္ကို သူေတာင္းစား ခြက္ ေပ်ာက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကုမၸဏီေတြဟာ စီးပြားေရးမေကာင္းတာနဲ႔အမွ် အျမတ္အတြက္ အလုပ္သမားေတြအေပၚ တိုးခ်ဲ႕ေသြးစုပ္ တာ၊ ဒိအတြက္ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးေတြ ေလွ်ာ့ခ်တာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနၾကပါတယ္။ အလုပ္သမား ေတြကုိ ကာကြယ္တဲ့ အစိုးရမရွိ၊ အလုပ္သမားသမဂၢေတြ မရွိတဲ့ အေျခအေနမွာ ဗမာျပည္သားေတြဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာတင္ သူတပါးႏိုင္ငံသားက အႏိုင္က်င့္ ညစ္တာေတြ ခံေနၾကရပါတယ္။ ျပည္ပကိုသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ အေျခအေနကေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးပါတယ္။ နအဖသံ႐ံုးေတြရဲ႕ နကမၸတိ၊ တာဝန္မဲ့ လုပ္မႈေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ဘဝေတြဟာ အဲဒီအလုပ္ရွင္ေတြနဲ႔ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈကပ္ႀကီးရဲ႕ ျပဳသမွ်ႏုေနရတဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္ေနၾကရပါတယ္။
အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ကုန္သြယ္ဖက္ႏိုင္ငံေတြမွာ စီးပြားေရးက်ဆင္းၾကေတာ့ ဗမာျပည္က သူတို႔ဝယ္ေနက် လယ္ယာထြက္ကုန္ေတြကို မဝယ္ေတာ့တဲ့အတြက္ လယ္ယာထြက္ကုန္ေတြ ပံုေနတာ၊ ေစ်း က်တာ၊ ပုပ္သိုးပ်က္စီးတာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာ ကုန္သည္ပြဲစားေလးေတြလည္း အေရာင္းအဝယ္ပ်က္၊ လက္မဲ့ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲက ေအာက္ဆံုးအလႊာနဲ႔ အလယ္အလတ္ အလႊာေတြဟာ ဒီဒဏ္ရဲ႕ ဦးဆံုးထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္တာ ခံၾကရသူေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးေတြမွာ အင္မတန္အေရာင္းသြက္လွတဲ့ ဗမာ့သစ္ေတာင္မွ ထိုင္းမိႈင္းသြားတာကို ၾကည့္ ရင္ စီးပြားကုန္သြယ္ဖက္မွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ ျပႆနာဟာလည္း မေသးဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
တဖက္မွာေတာ့ ဒီလို ေတာင္သူလယ္သမားေတြနဲ႔ ကုန္သည္ပြဲစားေလးေတြက ေရာင္းမရလို႔ ကုန္ေတြပံုၿပီး လက္မိႈင္ခ်ေနရခ်ိန္မွာ စစ္အုပ္စု အသိုင္းအဝန္းက ျပည္ပတင္ပို႔ေရး လုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြဟာ ေစ်းေတြႏွိမ္၊ အတင္းေရာင္းေပးခိုင္းၿပီး ျပည္ပကို ပိုႀကီးတဲ့အျမတ္နဲ႔ ေရာင္းေန၊ ရတနာပံုဆိုက္ေနၾကပါတယ္။ မ်က္ျဖဴ ဆိုက္ေလ ဆရာႀကိဳက္ေလ ဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ သူတို႔အသိုင္းအဝိုင္းေတြအဖို႔ ေရေႏွာက္ငါး ဖမ္းဖို႔ေတာင္မလိုဘဲ ေလဒဏ္၊ လိႈင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ပက္လက္ေပၚလာတဲ့ ငါးေတြကို လိုက္ေကာက္ရသလို အလြယ္တကူနဲ႔ အျမတ္ေတြရေနၾကပါတယ္။
တကယ္က ဒီစီးပြားပ်က္ကပ္ရဲ႕ဒဏ္ဟာ ဒါေလာက္နဲ႔ ၿပီးအုန္းမွာမဟုတ္ေသးပါဘူး။ အခုမွ စလံုးေရးစလို႔ ပညာရွင္ေတြက ေျပာေနၾကပါတယ္။
တေလာက ပီ႐ူးႏိုင္ငံမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ေအပက္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အစည္းအေဝးမွာ ဒီစီးပြားေရးကပ္ကို ေက်ာ္လႊားဖို႔ (၁၈) လေလာက္ လုပ္ရအုန္းမယ္လို႔ ေျပာတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုအေနအထားမွာ စစ္ အစိုးရဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္းက ေတာင္သူလယ္သမားေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေလးေတြ၊ ကုန္သည္ပြဲစားေတြကို ဘယ္လိုအကာအကြယ္ေပးမယ္လို႔ မစဥ္းစားဘူး။ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္တာလည္းမလုပ္ဘူး။ မ်က္စိကန္းတေစၦ မေၾကာက္စကားေတြေျပာၿပီး ကိုယ့္ဖို႔ပဲ အျမတ္ထုတ္ေနၾကပါတယ္။ နာဂစ္ေလေဘးထဲကေန အျမတ္ထုတ္ သလို စီးပြားေရး ကပ္ထဲကေန အျမတ္ထုတ္ဖို႔ပဲ အားစိုက္လုပ္ကိုင္ေနပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေနသာသပ ေလညာကပဲေပါ့။
ဗမာျပည္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ အေနအထားအရ စီးပြားေရးကပ္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆိုရင္ စိုးရိမ္ရမယ့္ကိစၥ တခုရွိပါ ေသးတယ္။ အဲဒါက သဘာဝသ ယံဇာတေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြားပ်က္ကပ္တခု ျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ လူ ေတြဟာ ရသမွ်၊ ရွိသမွ်နည္းနာေတြနဲ႔ ေျဖရွင္းေက်ာ္လႊားရတာပါပဲ။ တကယ္ကို ဆိုးလာၿပီဆိုရင္ သားေကာင္ ခ်နင္းရတာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလို လုပ္တဲ့အထဲမွာ ကိုယ့္စီးပြားေရးကို ထိန္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံျခားေငြ အဝင္အထြက္ကို ထိန္းသိမ္းတာ လုပ္တာလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ အလြယ္ဆံုးေျပာရရင္ သြင္းကုန္ေလွ်ာ့၊ ပို႔ ကုန္ျမႇင့္တာပါပဲ။ ဒီလိုလုပ္ၾကရာမွာ ႏိုင္ငံေတြဟာ ကိုယ့္သဘာဝသယံဇာကို တိုးထုတ္တာေတြ လုပ္လာရ တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ေခတ္သစ္ေဘာဂေဗဒမွာ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈဒဏ္ကို တြက္ခ်က္ၾကရင္ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ေတြ ပ်က္စီးရမႈကိုလည္း ထည့္တြက္ရမယ္၊ ဒါကို ဘယ္လိုတြက္ၾကမလဲဆိုၿပီး အၿမဲ တင္ျပ ေျပာဆိုေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္လို ကုန္ၾကမ္းတင္ပို႔ၿပီး ကုန္ေခ်ာတင္သြင္းယူတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီျပႆနာကို ပိုၿပီးအေလးထားရပါမယ္။
ဒီတခါ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈကပ္ႀကီးမွာ ေရနံေစ်းေတြ ဒလေဟာထိုးက်လာတာဟာ ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္တခု ပါ။ ဒီလိုေလာင္စာဆီေတြ ေစ်းက်ခ်ိန္မွာ ဗမာျပည္လိုႏိုင္ငံဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ အသံုးျပဳတာမဟုတ္တဲ့ သဘာဝဓာတ္ေငြ႕၊ ကမ္းလြန္ေရနံစတဲ့ သယံဇာတေတြ တူးေဖာ္တာ၊ ေရာင္းခ်တာကို ခ်ိဳထားလိုက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အမွန္မွာ ဒီသယံဇာတေတြထဲက အမ်ားစုႀကီးကို ျပည္တြင္းမွာ သံုးစြဲေနၾကတာမွမဟုတ္ပဲ။ တခ်ိန္ခ်ိန္ ေစ်းျပန္ေကာင္းမွ ေစာင့္ေရာင္းတာမ်ိဳး ျဖစ္ရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခါမွာ နအဖဟာ ဘနဖူး သိုက္တူးသလို အကန္႔အသတ္ရွိတဲ့ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြကို တူးႏိုင္သမွ် အကုန္တူး၊ ခုတ္ႏိုင္ သမွ် အကုန္ခုတ္ၿပီး ေရာင္းႏိုင္သမွ် အကုန္ေရာင္း လုပ္ေနပါတယ္။ စီးပြားေရး က်ဆင္းတဲ့အခါမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံ မဆို ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာလည္း အလံုအေလာက္မ႐ွိတဲ့ ကုန္ၾကမ္း ေတြကို အပူတျပင္း ရွာၾကရတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမဆို သယ္ယူေရးအတြက္ လမ္းခရီး အတိုဆံုးနဲ႔ ေစ်းအသက္သာဆံုးကို ေတြးေတာၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အတိုဆံုး သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး လမ္း ေၾကာင္းဆိုတာ ကိုယ့္ျပည္တြင္းက မဟုတ္ရင္ အိမ္နီးနားခ်င္းနိုင္ငံေတြဆီကပဲ ရွိပါတယ္။
ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာက ကမၻာ့လူဦးေရအမ်ားဆံုး ႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခု ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီႏိုင္ငံေတြက ဗမာႏိုင္ငံလိုမဟုတ္ဘဲ စီးပြားေရး ထိုးတက္ေနၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔အဖို႔ သဘာဝသယံဇာတဆိုတာ ေလာက္တယ္ရယ္လို႔ကို မရွိပါဘူး။ အခုေတာ့ အက်င့္ပ်က္ျခစားေနတဲ့ နအဖအဆင့္အသီးသီးက စစ္ဗိုလ္ ေတြ၊ သူတို႔လက္ေဝခံေတြနဲ႔ ျပည္ပစီးပြားေရးသမားေတြ လက္ဝါးခ်င္း႐ိုက္ၿပီး ဗမာျပည္ရဲ႕သယံဇာတေတြကို သံုးျဖဳန္းေနၾကတာ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေျပာင္တလင္းခါလို႔ေတာင္ ေနပါၿပီ။ အဆင့္ဆင့္စစ္အာဏာပိုင္ေတြ ဟာ သူတို႔အတြက္ ရွယ္ယာရတယ္ဆိုရင္ ႀကံ့ဖြံ႕တို႔၊ သကဆဖ တို႔လိုဟာေတြကိုေတာင္ သယံဇာတေတြ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ခြင့္ေပးထားတာပါ။ အဲဒီလို ပါမစ္ရသူေတြဟာ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ဘဲ တဖက္ႏိုင္ငံက စီးပြား ေရးသမားေတြရဲ႕ လက္ထဲထိုးအပ္ၿပီး ကိုယ့္အတြက္ အျမတ္ကို အလြယ္တကူရယူေနၾကပါတယ္။ စစ္တပ္ ေတြ၊ စစ္ေၾကာင္းေတြကလည္း အဲဒီလို လုပ္ငန္းေတြေပၚမွာ မွီခိုေငြေကာက္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ေနၾကတာဆို ေတာ့ ဒီလိုႏိုင္ငံမွမမြဲ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ မြဲေတာ့မလဲလို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။
သဘာဝသယံဇာတေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တင္စားေျပာဆိုၾကတဲ့ စကားတရပ္ရွိပါတယ္။ အဲဒါက “သယံဇာတ ေတြဟာ ေရွးဘိုးဘြားဘီဘင္ေတြဆီက အေမြရထားတာမဟုတ္ဘူး၊ေနာင္လာေနာက္သားေတြဆီက ေခ်းငွား အသံုးျပဳေနရတာျဖစ္တယ္” ဆုိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားဟာ အတိတ္ကိုလည္း သံေယာဇဥ္မရွိ၊ အနာဂတ္ ကိုလည္း တန္ဖိုးမထားတဲ့ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအဖို႔ေတာ့ ဘာမွအဓိပၸာယ္မရွိသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေသခ်ာ တာကေတာ့ ဗမာျပည္သားေတြအေနနဲ႔ နအဖစစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ စာရင္းရွင္းၾကတဲ့တေန႔မွာ ဒီသူတို႔သံုးစြဲ ျဖဳန္းတီး ခဲ့တဲ့ သဘာဝသယံဇာတေတြအတြက္လည္း မုခ်စာရင္းရွင္းရပါမယ္။ ဒီအထဲမွာ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ရသူ ေတြက ပင္လယ္လမုေတာေတြကို ခုတ္ပစ္ေစခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရ တာဝန္႐ွိသူေတြနဲ႔ စာရင္းရွင္းတာမ်ိဳးေတြ လည္း ပါပါလိမ့္မယ္။
REF: ေခတ္ၿပိဳင္
Posts
0 comments:
Post a Comment