အခုတေလာ ငယ္ငယ္တုန္းက ကုလားထိုင္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို သြားသတိရေန မိတတ္တယ္။ အျဖစ္က ဒီလိုပါ။
ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာ ၾကီးမားခန္႕ထည္လွတဲ့ လွဳပ္ကုလားထိုင္ၾကီး တခုရွိတယ္ရွင့္။ ကၽြန္းသားနဲ႕ လုပ္ထားတာ မို႕ လွပ၀င့္ထည္လိုက္တာလဲ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ အဲဒီကုလားထိုင္ၾကီးမွာ ထိုင္ေလ့ရွိတာကေတာ့ အိမ္ရဲ႕ အၾကီးအကဲ ကၽြန္မအဖိုးပါ။ အဲဒီကုလားထိုင္ၾကီးေပၚထိုင္ေနတဲ့ ဖိုးဖိုးကို ျမင္ရတာလဲ ခန္႕ခန္႕ထည္ထည္ၾကီး။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မလဲ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ တိုက္ရိုက္ေတာ့ ဘယ္ေျပာပါ့မလဲ။
အဲ- တေန႕ေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲ တိတ္တိတ္ေလးေပၚေနတဲ့အေတြးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ ျဖစ္လာ တယ္။ အိမ္နားက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို အိမ္ေခၚကစားေနတုန္း ဖိုးဖိုးက အျပင္ထြက္သြားပါေလေရာ။ အေဖာ္လဲေကာင္းတာမို႕ ဖိုးဖိုးမရွိတုန္း ကုလားထိုင္ၾကီးေပၚ တက္ထိုင္မယ္ေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ကၽြန္မတို႕အတြက္ ေပါက္စီလဲ၀ယ္ခဲ့မယ္ဆိုေတာ့ ဖိုးဖိုးက အျပင္မွာ အနည္းဆံုး တနာရီေလာက္ေတာ့ ၾကာ မွာပဲလို႕ တြက္လိုက္မိတယ္။
အဲလိုနဲ႕ ထိုင္ခါနီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ သူ႕ကို အရင္ေပးထိုင္တဲ့။ သူက ဆယ္မိနစ္ပဲ ထိုင္မယ္ တဲ့။ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႕ပါတဲ့။ ကုလားထိုင္သေဘာသဘာ၀ကို မသိေသးေတာ့ ကၽြန္မကလဲ ေပးထိုင္တာေပါ့။ အမယ္ေလး- လွဳပ္ကုလားထိုင္ၾကီးဆိုေတာ့ လွဳပ္ေတာင္လွဳပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ပိုဇိမ္က်ေအာင္လို႕။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေတာ့မွ ခက္ေတာ့တာပဲရွင့္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာလို႕ သူ႕ကိုဆင္းဖို႕ေျပာေတာ့ သူကေျပာ တယ္။ နင္က အျမဲထိုင္လို႕ရတာပဲ။ ငါက ခဏေလးထိုင္ရတာတဲ့။ ဘယ္လိုေျပာေျပာကလဲမရ။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ျငင္းခံုၾကပါေလေရာ။ သူကေျပာတယ္။ “နင္နဲ႕ တသက္လံုးတူတူ မကစား ေတာ့ဘူးတဲ့”။ က်ြန္မကလဲေျပာတယ္။ “ဆယ္မိနစ္ပဲ ထိုင္မယ္ဆိုျပီး သေဘာတူျပီးမွ ကတိမတည္တဲ့ နင့္လို လူမ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္းမေတာ္ဘူး။ ျခံရိပ္ေတာင္ လာမနင္းနဲ႕”လို႕။ ဒီတုန္းက ကေလးေတြဆိုေတာ့ အေျပာ အဆိုကလဲ မတတ္ၾကဘူးေလေနာ္။ စိတ္ထားေတြကလဲ မရင့္က်က္ေသးဘူး။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အဲလို ေတြမျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် သတိထားရေတာ့တယ္။ ေတာ္ၾကာသူမ်ားေတြက သူငယ္နာမစင္ေသးဘူး တို႕၊ သူငယ္ျပန္ေနျပီလား မသိဘူးတို႕ ထင္ကုန္ၾကမွာစိုးလို႕။ ဒီလိုနဲ႕ ကုလားထိုင္တလံုးမွာ ခဏထိုင္ရဖို႕ အေရး အေၾကာင္းျပဳျပီး ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကြဲပါေလေရာ။ ဖိုးဖိုးျပန္ေရာက္လာေတာ့ အာျပဲနဲ႕ ငိုေနတဲ့ ကၽြန္မကို ေတာ္ေတာ္ေခ်ာ့လိုက္ရတယ္ရွင့္။ ကၽြန္မစိတ္ဆိုးေနရင္ ဖိုးဖိုးကလြဲလို႕ ဘယ္သူမွ အနားကပ္ရဲတာ မဟုတ္ဘူး။ ဖိုးဖိုးကိုက်ေတာ့ အကပ္ခံတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဖိုးဖိုးရဲ႕ အစြမ္းအစရယ္၊ ေပါက္စီေတြရဲ႕ ဆြဲေဆာင္အားေတြရယ္ေၾကာင့္ (ဆက္ျပီး မူေနရင္ ေပါက္စီေတြ ေအးသြား မွာစိုးလို႕) ကၽြန္မတေယာက္ အငိုတိတ္ပါေတာ့တယ္။ အငိုေတြတိတ္ျပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဖိုးဖိုးက သူ႕ကုလားထိုင္ၾကီးေပၚမွာ ကၽြန္မကိုတင္ထားျပီး၊ လွဳပ္ေပးရင္းစကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာတယ္။ “ဒီကုလားထိုင္မွာက အိမ္ရဲ႕အၾကီးအကဲေတြ ထိုင္ၾကတာ ေျမးေလးရဲ႕။ ေဟာ- အခု၊ ငါ့ေျမးထိုင္ေနျပီ။ အဲလို ထိုင္လိုက္တာနဲ႕ ေျမးေလးက အိမ္ရဲ႕အၾကီးအကဲ တကယ္ပဲ ျဖစ္သြားလား။ အိမ္မွာရွိတဲ့ လူေတြကေကာ အိမ္ရဲ႕အၾကီးအကဲပါလို႕ ေျမးေလးကို အသိအမွတ္ျပဳသလားတဲ့။ “ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ ဖိုးဖိုးရဲ႕။ သမီးက ကေလးပဲ” လို႕ျပန္ေျပာေတာ့ “ကေလးဆိုတာထက္ ေျမးေလးမွာ ဒီကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ျပီး၊ သူတို႕ကို ၾသဇာေပးႏိုင္မယ့္ အရည္အခ်င္း မရွိ ေသးတာက ပိုအေရးၾကီးတယ္။ ေျမးေလးဘ၀တေလွ်ာက္မွာ ကုလားထိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ပိုင္ရွင္မရွိတုန္း ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ထိုင္ဖို႕စိတ္ကူးတာထက္၊ ကုလားထိုင္တလံုးကို မထိုင္ခင္ ထိုင္ဖို႕အရည္အခ်င္း ကိုယ့္မွာရွိျပီလား၊ ကိုယ္နဲ႕တန္ျပီလားဆိုတာ အရင္ေတြး။ ကိုယ့္မွာအဲလို အရည္အခ်င္း ရွိတယ္ထင္ရင္၊ ဒီကုလားထိုင္နဲ႕ တန္တယ္ထင္ရင္လဲ အဲဒီကုလားထိုင္ကို ထိုင္လို႕မရရေအာင္ ၾကိဳးစားလုပ္။ တကယ္အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူကို ဘယ္သူကမွ ဆြဲမခ်ဘူး။ အခုဟိုေန႕က ေျမးေလးတို႕ ျဖစ္သြားတာၾကည့္ စမ္း။ ပိုင္ရွင္က အေ၀းေရာက္ေနတုန္းမွာ သူ႕ကုလားထိုင္ကိုလဲ ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္ပဲထိုင္ဖို႕ လုပ္ၾကေသးတယ္။ သူထိုင္မယ္၊ ငါထိုင္မယ္နဲ႕လဲ ျငင္းၾက၊ ရန္ျဖစ္ၾကေသးတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးဟာ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူေတြရဲ႕ အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ ဒီကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခ်င္ရင္ ဒီကုလားထိုင္နဲ႕ တန္ေအာင္၊ ေျမးေလးထိုင္တာကို အိမ္က လူေတြက လက္ခံလာႏိုင္ေအာင္ အရင္ၾကိဳးစားရမယ္ေျမးေလး။ မဟုတ္ရင္ ပလႅင္ေပၚေမ်ာက္တက္သလိုပဲ လူေတြထင္တာ ခံရလိမ့္မယ္”တဲ့။ ဖိုးဖိုးစကားေတြဟာ ကေလးတေယာက္အတြက္ အရမ္းျမင့္တဲ့ စကားလံုးေလးေတြ ျဖစ္မွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ဖိုးဖိုးလက္ေပၚမွာ ၾကီးျပီး၊ ဖိုးဖိုးစကားလံုးေတြကို စိတ္ထဲစြဲေနေအာင္ လိုက္မွတ္ေနတတ္တာ ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕စကားေတြကို အလြတ္ရ မွတ္မိေနတတ္ပါတယ္။ မမွတ္မိမွတ္မိေအာင္လဲ တခ်ိဳ႕စကားေတြကို ခ်ေရးျပီး အလြတ္ျပန္က်က္ထားတတ္တယ္။ ဖိုးဖိုးစကားေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ လူမွဳေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး အရာမ်ားစြာမွာ အက်ိဳးရွိခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ဖိုးဖိုးဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ၾကီးတခုပါ။ ဖိုးဖိုးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အရာရာဟာ ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ကေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ရွင္။ ရင္ထဲမွာ စူးနစ္ေစခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုပါ။ အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဆံုးရွံဳးခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုလဲ ျဖစ္ေနတာကိုးေနာ္။ ဖိုးဖိုးဆံုးသြားျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာလဲ အဲဒီကုလားထိုင္ၾကီး ျမင္တိုင္း ကၽြန္မဒါေတြကို သတိရေနမိတတ္တယ္။ ဘ၀မွာ ကၽြန္မထိုင္ခဲ့တဲ့ ကုလားထိုင္မ်ားစြာ ရွိခဲ့ဖူးပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးဖိုးဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း ကုလားထိုင္နဲ႕ တန္တဲ့ အရည္အခ်င္းကိုရျပီးမွ ကၽြန္မဒီကုလားထိုင္ေတြကို ထိုင္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္ျပီးရင္လဲ အဲဒီ ကုလားထိုင္ မွာ ထိုင္ေနလို႕ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြကို ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ မတန္တဲ့ ကုလားထိုင္ဆိုရင္ လဲ ဘယ္ေတာ့မွ ထိုင္ဖို႕ၾကိဳးစားမွာ မဟုတ္သလို၊ ထိုင္ျပီးသားကုလားထိုင္ရဲ႕ အလုပ္ေတြကို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ တဲ့ အခါမွာလဲ ကုလားထိုင္ေပၚကေန အျမန္ဆံုး ေျပးဆင္းမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကုလားထိုင္ဆိုတာ ဒီ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ဖို႕ တန္တဲ့လူေတြအတြက္ပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
ခင္မမမ်ိဳး (၂၅၊ ၁၊ ၂၀၀၉)
REF:ခင္မမမ်ဳိး
Posts
0 comments:
Post a Comment