ဦးဝင္းတင္ေျပာတဲ့ ဦးသန္႔

Thursday, 22 January 2009

ကမၻာ့ ကုလ သမဂၢ အေထြ ေထြ အတြင္း ေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ႏွင့္ သတင္းစာသမားတဦးအေနျဖင့္ ေတြ႕ႀကံဳ ခဲ့ဖူးသည့္ (ယခု NLD ေခါင္းေဆာင္) ဦးဝင္းတင္အား ဦးသန္႔ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဧရာဝတီ မဂၢဇင္းက ေမးျမန္းထားခ်က္ ျဖစ္သည္။

အလုပ္စားပြဲက ဦးသန္႔ (ဓာတ္ပံု - UN Photo/Grunbaum)

သူက ႏိုင္ငံ့အက်ိဳးေတြလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ကုလသမဂၢလို ကမၻာ့အဖြဲ႕ အစည္းႀကီးမွာ အျမင့္ဆံုးေနရာကေန တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့သူ ျဖစ္ေလေတာ့ သမိုင္းမွာ အလြန္ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါက လူပုဂၢိဳလ္အရ ေျပာရတာပါ။ ဗမာႏိုင္ငံသား တေယာက္အေနနဲ႔ အလြန္ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တခုရွိတာက ဦးသန္႔ဟာ ကုလသမဂၢလို ေနရာမွာ ရာထူးရသြားလို႔ ဂုဏ္ယူျခင္းဆိုတာထက္ ဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕စြမ္းေဆာင္ခ်က္၊ သူ႔ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြက ထူးထူး ျခားျခား ေကာင္းမြန္ခဲ့တာ ေတြ႕ရတယ္ဗ်။

ကမၻာ့ႏိုင္ငံတကာအေရးမွာပဲ က်ဴးဘားအေရးအခင္းကိစၥတို႔၊ ဒံုးပ်ံကိစၥတို႔၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းကိစၥ၊ ဗီယက္နမ္ ကိစၥတို႔ကိုၾကည့္။ ဒီကိစၥေတြကိုေဆာင္ရြက္ရာမွာ သူဟာ အလြန္ကိုတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႔ အလြန္ကို ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းတယ္ဗ်။ သူ႔ ဟာသူ ရာထူးရတာက တပိုင္းေပါ့ဗ်။ လူတေယာက္ ရာထူးရၿပီး ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္တာေတြ ျပည္တြင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္ပမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဗ်။

ေနာက္တခုက ဦးသန္႔ဟာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္လုပ္တတ္တယ္ ဆိုတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဘယ္ အလုပ္ လုပ္လုပ္ စကားနည္းနည္းပဲေျပာၿပီး တိတိက်က် ေဆာင္ရြက္တတ္တယ္ဗ်။ ဒါက ကုလသမဂၢလို ေနရာမ်ိဳးေရာက္မွ မဟုတ္ဘူး၊ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ေနစဥ္ကတည္းကလည္း ဒီတိုင္းပဲ။ ဥပမာ ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီးဌာနမွာ အတြင္းဝန္လုပ္ေတာ့ သတင္းစာဌာနေတြဘာေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ တိတိက်က် တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ေဆာင္ရြက္တာ ေတြ႕ရတယ္။

တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အေရးႀကီးတယ္ဗ်။ စကားသိပ္မေျပာဘူး။ က်ေနာ္ဆံုဖူးတာေလး တခုဆိုရင္ ၁၉၆၀ ေက်ာ္ ေလာက္ကေပါ့ ဗမာျပည္မွာလာၿပီး ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆာင္ရြက္ဖူး တယ္။ ဗီယက္နမ္အေရးကို ကုလသမဂၢရယ္ ဗီယက္နမ္ေတာင္ပိုင္း၊ ေျမာက္ပိုင္း အလယ္ပိုင္းေတြ ေဆြးေႏြး ရာမွာ ဗမာျပည္က ေနရာေပးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက အလုပ္လုပ္တာမွာ အကုန္လံုး သင့္သင့္ ျမတ္ျမတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။

ဒီကိစၥက လွ်ိဳ႕ဝွက္ကိစၥဗ်။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက သိခ်င္တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ကိစၥကိုလည္း မျငင္း ေရွာင္ဘူး၊ သိသင့္တာကိုလည္း သိရေအာင္ မီဒီယာရဲ႕သိခြင့္ကိုလည္း မေလ်ာ့ပါးေအာင္ လုပ္တတ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ မွတ္မိတာေလး တခုဆိုရင္ သူ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက သတင္းေထာက္ တေယာက္က စကားနည္းနည္းေလး ထစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း သတင္းေထာက္ နည္းနည္းပဲရွိတာပါ။ ဒါေတာင္ တေယာက္ကို တမိနစ္ပဲ ေပးမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေမးတာေကာ ေျဖတာေကာေနာ္။ အဲဒီထစ္တဲ့သူက စကားထစ္ၿပီး ဗီ ဗီ ဗီ ဗီ ဆိုၿပီး ဗီယက္နမ္ ဆိုတာေတာင္ မေရာက္ဘဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ သူက ေျပာလိုက္ တယ္ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ေမးတာနဲ႔ တမိနစ္ျပည့္ေနၿပီ က်ေနာ့္အေျဖမေပးႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ တိတိ က်က် လုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္တတ္တာ ဦးသန္႔နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္ တရ တခုေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တခုက ဦးသန္႔အေရးအခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေပါ့။ ဒါလူတိုင္းသိတဲ့ကိစၥပါ။ အမ်ားႀကီး မေျပာခ်င္ေတာ့ ဘူး။ တခု ေျပာခ်င္တာက ျပည္သူလူထုဟာ တန္ဖိုးထားရမယ့္သူကို တန္ဖိုးထားရမယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သိတယ္ဗ်။ အထူးသျဖင့္ ဗမာျပည္သူလူထုေပါ့။ ေနာက္တခုက ဒီလိုလူေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မထိုက္ တန္တဲ့ အျပဳအမူမ်ိဳးကိုလုပ္ေတာ့ ျပည္သူလူထုက သိပ္ၿပီး ေဒါသထြက္တယ္၊ မႀကိဳက္ဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ ဒီဟာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အၿမဲ တုန္႔ျပန္တယ္။ ဒီအေရးအခင္းဟာ ဒီသေဘာထားကို ထင္ထင္ရွားရွား ျပလိုက္တာ ပဲ။

ဦးသန္႔လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးဟာ ဗမာျပည္အတြက္၊ ဗမာတေယာက္အေနနဲ႔ သိပ္ကိုဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတယ္၊ ေနာက္ ၿပီး အလြန္ကိုိထိုက္ထိုက္တန္တန္နဲ႔ ကမၻာ့အေရးကိုေတာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကို ႀကိဳ တာေတာင္မွ ႀကိဳဖို႔ခြင့္မေပးဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘူး။ ၾကားတာတခုကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ဦးေနဝင္းက ငပလီမွာရွိေနတယ္ေျပာတယ္ဗ်။ ဒီကသံ႐ံုးေတြက သြားႀကိဳခ်င္ေတာ့ ဘယ္သူႀကိဳမွာလဲ ေမးေတာ့ သူက မင္းတို႔ ႀကိဳခ်င္ႀကိဳ ငါဘာမွလုပ္စရာမရွိဘူးကြာလို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ သူအဲလိုေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုးက သူ႔ရဲ႕ စိတ္သေဘာကို သိၿပီ။ အဲဒီမွာ ဘယ္သူကမွ ဘာမွမလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။

ေနာက္ဆံုးပိတ္က်ေတာ့ ပညာေရးဒုဝန္ႀကီးဦးေအာင္ထြန္းဆိုတာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းပါပဲ၊ သူ႔ကို တာဝန္ေပး လိုက္တယ္တဲ့။ သူကလည္း ေတြးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုေနရာက ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ရမယ့္ ေနရာမွာ ေကာင္းေကာင္းလုပ္မယ္ဆုိၿပီး အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုုေတြ ဘာေတြဝတ္ၿပီး နကၠတိုင္နဲ႔ဘာနဲ႔ က်က် နန သြားတာဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဦးသန္႔ရဲ႕ အေလာင္းကိုႀကိဳမိလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီဝန္ႀကီးလည္း ျပဳတ္ေရာဗ်။ အဲဒါကို ျပည္သူလူထုသိတာနဲ႔ ဒီလိုဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ေသးသိမ္ေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုၿပီး မေက်နပ္ ေတာ့ ေက်ာင္းသားျပည္သူအမ်ားက ဦးသန္႔အေလာင္းႀကီးကိုအတင္း က်ိဳကၠဆံကြင္းကေနလုၾကတာ။

ပထမၾကားတာက ေဒၚခင္ေမသန္းရဲ႕ ေျခရင္းမွာျမႇဳပ္ဖို႔ေတာင္ စီစဥ္ထားတာလို႔ ၾကားတာပဲ။ ဟုတ္မဟုတ္ ေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ႀကံေတာမွာေပါ့။ အဲဒီမွာ တကၠသိုလ္ဝင္းထဲကိုသယ္ၿပီး ဆႏၵျပပြဲ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဒါက ဘာ ျပလဲဆိုေတာ့ ဒီစစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ အၿမဲတမ္း သူတို႔ထင္သလို လုပ္သမွ် ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ခုလို ဂုဏ္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ေသးသိမ္ေအာင္လုပ္ခ်င္တယ္။ အေလးမထားခ်င္ဘူး၊ ဂုဏ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ တယ္။ အဲဒီအတြက္ ႀကီးစြာေသာ တုန္႔ျပန္မႈရတယ္ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ နမူနာ မယူဘူး။

ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ က်ေနာ္စကားဆက္ၿပီးေျပာရရင္ ေဒၚခင္ၾကည္စ်ာပနတုန္းကလည္း ေဒၚခင္ၾကည္ကို ႀကံေတာ မွာျမႇဳပ္ဖို႔လုပ္တယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေကာ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသား၊ သံဃာ၊ လူထုက လက္မခံႏုိင္ဘူးဗ်။ လက္မခံႏုိင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကိုသယ္ၿပီး ျပည္သူ႔စ်ာပနလုပ္ဖို႔အထိ လုပ္မလို႔ဗ်။ ေနာက္ဆံုး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျပည္သူ႔စ်ာပနလုပ္တာေတာ့ မႀကိဳက္ဘူးဆိုၿပီး ေျပာေတာ့မွ သတိရ ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ သေဘာထားကို ႀကိဳက္ပါတယ္ ဆိုၿပီးျဖစ္တာဗ်။ မိသားစုစ်ာပနပဲေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ မွာမွ ဦးသန္႔နဲ႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ၾကား ေျမကြက္ကိုေပးလိုက္တာဗ်။ မဟုတ္ရင္ ေအာက္ေျခ မွာ ျပည္သူလူထုက ဆူပူေတာ့မွာ။ ေဒၚခင္ၾကည္တုန္းကလည္း ဦးသန္႔အေရးအခင္းလိုကို ျဖစ္ေတာ့မွာ။

ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးအတြက္သာမက ကမၻာအတြက္ပါ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့သူ က်ဴးဘားအေရး အခင္းလို ကမၻာမွာ ႏ်ဴးကလီးယားစစ္ႀကီးေတာင္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေနအထားကို တားႏိုင္ခဲ့တဲ့သူ ဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူရမယ္။ တိုင္းျပည္မွာ ဂုဏ္ယူ အေလးထားရမယ့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို အၿမဲတမ္း စစ္အစိုးရက ေသးသိမ္ေအာင္ မဖြယ္မရာ သေဘာထားနဲ႔ ျပဳမူခ်ဳပ္ကိုင္တတ္တဲ့ သေဘာထားမ်ိဳးရွိတယ္ ဆိုတာ ဦးသန္႔အေရးအခင္းက သက္ေသျပေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္တယ္။

ဦးေနဝင္းက ပုဂၢိဳလ္ေရးအာဃာတ ထားတဲ့ျပႆနာတခု .. အဲဒါကေတာ့ ဦးေနဝင္းျပႆနာဗ်။ ဦးသန္႔ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ ဦးသန္႔ဟာ လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံရာမွာ အလြန္ကို တည္ၾကည္မွန္ကန္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဗ်။ စကား ေျပာရာမွာ ယဥ္ေက်းတယ္၊ သိမ္ေမြ႕တယ္၊ ေအးေဆးတယ္။ ဘယ္သူ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံ တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီကိစၥျဖစ္တာဟာ ဦးသန္႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူးဗ်။ ဦးႏုနဲ႔ ဦးေနဝင္းျဖစ္တဲ့ကိစၥ။ ဦးႏုက အာဏာသိမ္းခံ ရေတာ့ ကမၻာလွည့္ၿပီး ႏုိင္ငံေတြကို ေထာက္ခံခ်က္ေတာင္းရင္း ကုလသမဂၢကိုေရာက္ေတာ့ ကုလသမဂၢ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲအခန္းမွာ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေထာက္ေတြေရွ႕မွာ ေျပာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ဦးေနဝင္းက ဦးႏုကို ေဒါသျဖစ္ေနတာဗ်။ ဦးေနဝင္းအေနနဲ႔က သူ႔ရဲ႕စစ္အစိုးရနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးႏုက ကုလသမဂၢလို ေနရာမ်ိဳးမွာ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲလုပ္၊ ကမၻာ သိေၾကညာ၊ စစ္အစိုးရရဲ႕ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြ ေထာက္ျပ၊ သူ႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းဆိုတာ မ်ိဳးေတြလုပ္ေတာ့ ဦးေနဝင္းက ေဒါသထြက္ တုန္လႈပ္တယ္။ ဒါက အစုိးရကို ၿဖိဳဖ်က္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ တယ္ေလ။

ဒါေပမယ့္ ဦးေနဝင္းရဲ႕ေဒါသက ဦးႏုထက္ ဦသန္႔ဆီ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးသန္႔နဲ႔ ဦးႏုကလည္း အလြန္ရင္းႏွီးၾကတာကိုး။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုး။ ဒါဟာ ဦးသန္႔ဟာ ဦးႏုကို အထူးအခြင့္အေရးေပးတာပဲ လို႔ထင္တယ္ဗ်။ တကယ္က မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီအခန္းကို ကုလသမဂၢေရာက္တဲ့ ဘယ္ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မဆို သံုးခြင့္ရွိတယ္ဗ်။ သူကလည္း ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္တဦးပဲကိုး။ အျပင္လူ အေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ဦးႏုဟာ ျပဳတ္က် ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းလို႔ေျပာမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ အာဏာသိမ္းခံ ထားရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဗ်။ အဲဒီမွာ ဦးေနဝင္းရဲ႕ ေဒါသေတြဟာ ဦးႏုဆီကေန ဦးသန္႔ဆီကို ေရာက္သြားေတာ့ တာပဲ။

ဦးသန္႔ ဗမာျပည္ကိုေရာက္တိုင္း ဦးသန္႔ဟာ ဦးေနဝင္းနဲ႔ ေတြ႕ဆံုဖို႔ႀကိဳးစားတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ အဲဒါလည္း က်ေနာ္တုိ႔သတင္းစာေလာကက အသိဆံုးပဲ။ အဲဒီလိုအခါတိုင္းမွာ ဦးေနဝင္းက ျငင္းပယ္တယ္၊ ေရွာင္တယ္ ဗ်။ ဦးသန္႔လာတဲ့အခါ ေျမာက္ဖ်ား ကခ်င္ျပည္နယ္ ခရီးထြက္ေနတယ္၊ အနားယူေနတယ္၊ ေနမေကာင္းဘူး အၿမဲလုပ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးေနဝင္းနဲ႔ ဦးသန္႔နဲ႔ ၾကားမွာ မညီညႊတ္တဲ့သေဘာထားေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာ ဦးသန္႔ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ ဦးႏုကေန ဆက္စပ္ၿပီး ေပၚလာတဲ့ သေဘာထား။ အဲဒီကေန တျဖည္းျဖည္းကြာ သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး စ်ာပန အခမ္းအနားမွာေတာင္ ႐ုပ္အေလာင္းကို ႀကိဳမိတဲ့ ဒုဝန္ႀကီးတေယာက္ေတာင္ ျပဳတ္ရတဲ့အထိ မလိုမုန္းထားစိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ဦးေနဝင္းအစိုးရက မေထာက္ခံတာေၾကာင့္ ဦးသန္႔ရဲ႕ တတိယသက္တမ္း ျပယ္သြားတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဦးေနဝင္းမေထာက္ခံ႐ံုနဲ႔ ဒီလိုမျဖစ္ပါဘူးဗ်။ ဦးသန္႔ကိုယ္တိုင္ကိုက အဲဒီမွာ က်န္းမာေရးက မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဆးျပင္းလိပ္ေသာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ကင္ဆာျဖစ္လာတဲ့ အေနအထားေတြ သူသိမယ္ဗ်။ မိခင္ႏုိင္ငံက ကန္႔ကြက္တာနဲ႔ လူတေယာက္ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆို တာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ်။ ႏိုင္ငံအမ်ားစုက ေထာက္ခံရင္ကို လုပ္ႏုိင္တာပဲ။ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီ အဖြဲ႕ဝင္ ေတြက ေထာက္ခံရင္ကိုၿပီးတာပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ကိုက က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ဆုတ္သြားတာျဖစ္မယ္ဗ်။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း ၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ ဒီေရာဂါက ဆိုးရြားခဲ့တာကိုးဗ်။

ေျပာစမွတ္ျပဳစရာကေတာ့ အမ်ားႀကီးေတာ့ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ငယ္ ေသးတာကိုး။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္က သိပ္ၿပီးအေရးပါတဲ့သူလည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခု မွတ္မိတာက ေတာ့ က်ေနာ္ သတင္းစာအသင္း အတြင္းေရးမွဴး လုပ္စဥ္ကေပါ့ အဲဒီတုန္းက ဥကၠဌက ဂါးဒီးယန္း ဦးစိန္ဝင္း။ ဦးသန္႔ကရန္ကုန္ေရာက္ေနတယ္ ႏွစ္ေတာ့ေသခ်ာမမွတ္မိဘူး ၁၉၆၄ ဝန္းက်င္ျဖစ္မယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ သတင္းစာအသင္းက ဦးသန္႔ကို ဂုဏ္ျပဳပြဲေလးလုပ္တယ္ဗ်။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔က ဦးသန္႔ကိုလက္ေဆာင္ေပးဖို႔ စီမံတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ရဲ႕ဆႏၵေလးလည္းယူတယ္။ ဒါက လူ ၁ ေယာက္ ၂ ေယာက္ပဲ သိတဲ့ကိစၥေပါ့။ အဲဒီမွာ ဦးသန္႔က ဒီလိုလုပ္ဗ်ာတဲ့ ကုလသမဂၢမွာ အခန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာဆိုေတာ့ ပန္းခ်ီကားေတြ ထားတယ္။ အဲဒီမွာ ဗမာပန္းခ်ီကားလည္း ခ်ိတ္ဆြဲခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔က ပန္းခ်ီကားစီစဥ္တယ္။ ေပၚဦးသက္ရဲ႕ကားဗ်။ ေပၚဦးသက္ကလည္း ဆြဲလိုက္တာ ဆင္ပံုႀကီးဗ်။ ဆင္နဲ႔ မ်က္မျမင္ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ေပါ့။ ဆင္ကလည္း ႐ိုး႐ိုး ငုတ္တုတ္ေနတဲ့ ဆင္ႀကီးမဟုတ္ဘဲ ကခုန္ေနတဲ့ဆင္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္တခု ပုဏၰားေတြက အျဖဴေတြ ဝတ္လို႔ ဆင္ႀကီးက အမည္းဗ်။ ဆန္႔က်င္ဘက္အေရာင္ႏွစ္ခုနဲ႔ ဆြဲထားတာ။ ပုဏၰားေတြက တခ်ိဳ႕က ဆင္ကိုစမ္း၊ တခ်ိဳ႕က ကခုန္ လို႔ အဲလိုပံုဗ်။ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနေသးတယ္။

အဲဒီကားက ၆ ေပ ၃ ေပေလာက္ရွိမယ္။ သူ႔ရဲ႕ေဘာင္က ကႏုတ္ထြင္းထားတဲ့ ေခါင္းပြႀကီး။ ပန္းခက္ေတြနဲ႔ ဝန္းရံေနတဲ့ သစ္လံုးႀကီးလိုပဲ။ အဲဒီပန္းခ်ီကားကို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေဘာင္ႀကီးနဲ႔ မသယ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဘာင္ႀကီးကို ဦးစိန္ဝင္းဆီမွာ ထားခဲ့တယ္။ ဒီကားကေတာ့ ကုလသမဂၢမွာ ဘယ္ပံုနဲ႔ ရွိေနလည္း မေျပာ တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဘာင္ႀကီးကေတာ့ ဦးစိန္ဝင္းက ဓမၼိကဦးဘသန္းတို႔ကေနတဆင့္ လွဴလိုက္ေတာ့ ခု ေလာကနတ္ ပန္းခ်ီျပခန္းမွာ ေရွးေဟာင္းကားတခုျဖစ္တဲ့ ဆရာၿခံဳရဲ႕လက္ရာ ခပ္ေသးေသးပဲ အဲဒီကားကို ထည့္ထားတယ္။ ေဘာင္ကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ရွိေနတယ္။ ေလာကနတ္မွာရွိေသးလားေတာ့ မသိဘူး။

ဒါကဘာကိုျပလဲဆိုေတာ့ ဦးသန္႔ရဲ႕ အႏုပညာျမတ္ႏိုးမႈရယ္၊ ျမန္မာျပည္ကို အေလးထားတဲ့စိတ္ ရွိတာရယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ သူရွိစဥ္က ျမန္မာေတြကို ရာထူးေပးတာမ်ိဳးရွိတယ္။ ဒါက ဘက္လိုက္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ထူးခၽြန္တဲ့ သူျခင္းတူရင္ ဗမာေတြကို အလုပ္အခြင့္အလမ္း ေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ မွတ္မွတ္သားသား မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးရွိတယ္ဗ်။ ဦးတင္ေအာင္ဆိုတဲ့ သတင္းစာဆရာတဦးဆို ကုလသမဂၢမွာ လုပ္ခဲ့တာပဲ။ ဦးသန္႔ဟာ မထိုက္မတန္ဘဲ ကိုယ့္လူပဲဆိုၿပီး ဆြဲသြင္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာ့အႏုပညာကို ဂုဏ္တင္ ျမတ္ႏိုးတယ္၊ ကမၻာ့အလယ္မွာ တင့္တယ္ေစခ်င္တဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒီကိစၥေလးကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕စိတ္ထဲ စြဲေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေပါ့ဗ်ာ။

အမွတ္တရ ဒီေန႔အတြက္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဦးသန္႔အႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္တဲ့အခ်ိန္က သာမန္လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာသိ ပုဂၢိဳလ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မွတ္မွတ္သားသား ရွိဖို႔ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ဦးသန္႔လိုကမၻာ့အက်ိဳး၊ ျမန္မာ့အက်ိဳး ေတြ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာ့ ပိုၿပီး မွတ္မွတ္သားသား လုပ္သင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ခုလိုခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲတယ္၊ ဒုကၡမ်ိဳးစံုႀကံဳခဲ့ရတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ စစ္ အစိုးရေတြေပါ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေလာက္က စစ္အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္တယ္၊ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္က ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ႀကံဳရတယ္။ အဲဒီမွာ ႏြံအိုင္ထဲမွာ ပြင့္တဲ့ၾကာတပြင့္လိုပဲ ဦးသန္႔လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ေပၚထြက္ခဲ့တာ ဟာ မီးလွ်ံထဲကေန ပန္းတပြင့္ပြင့္ခဲ့တာပဲဗ်။ အဲဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြ၊ နမူနာေတြ၊ ထူးခၽြန္မႈေတြ မ်ိဳး က်ေနာ္တို႔ ဗမာေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာရွိသင့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာတေယာက္စီတိုင္းဟာ ဦးသန္႔လိုပဲ ႀကိဳးစားသင့္တယ္၊ အားထုတ္သင့္တယ္။ ႀကိဳးစားၾကပါ၊ အားထုတ္ၾကပါလို႔ပဲ ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ။

REF: ဧရာဝတီ