၂၈ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၉
တေလာက ေရဒီယိုအင္တာဗ်ဴးတခုမွာ အဖြဲ႕အစည္းတခုက တာဝန္ရွိသူတဦးကို သူတို႔မွာ ဘာ အစီအစဥ္ ေတြ ရွိသလဲလို႔ေမးေတာ့ သူက သူတို႔ရဲ႕ အစီအစဥ္ေတြကို ေျပာပါတယ္။ ဒီေနာက္ ေမးတဲ့သူက အဲဒီ အစီ အစဥ္ေတြ ေအာင္ျမင္မယ္လို႔ ယူဆပါသလားလို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အဲဒီတာဝန္ရွိသူက ဒါကေတာ့ လူထုအေပၚ တည္တာပဲ၊ လူထုကိုေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲလို႔ ေျဖတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
သူေျပာပံုက သူ႔ဘက္ကေတာ့ တာဝန္ေက်ၿပီ။ အဲဒီအတိုင္း လူထုကလိုက္လုပ္ရင္ ေအာင္ျမင္မွာပဲ၊ မေအာင္ျမင္ရင္ လူထုရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါ။ နားေထာင္ရင္း တုန္လႈပ္သြားမိပါတယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္တခု၊ လမ္းစဥ္တရပ္ကို လူထုက လိုက္နာအေကာင္အထည္ေဖာ္တာမလုပ္ရင္ ဒါဟာ လူထုရဲ႕ တာဝန္ပဲလို႔ သံုးသပ္တာမ်ိဳးကို အရင္ သခင္စိုးပါးစပ္ကပဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ အခု ႏွစ္ေပါင္း (၆ဝ) ေက်ာ္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သခင္စိုးနဲ႔ဘာမွမဆိုင္တဲ့ လူတဦးပါးစပ္ဆီက ၾကားရျပန္ပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေလသံခ်င္း ေတာ့ မတူဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸာယ္က အတူတူပါပဲ။ တနည္းေျပာရရင္ ကိုယ္ခ်မွတ္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ မွန္မမွန္ဆိုတာ အေရးမႀကီး၊ လိုက္လုပ္တဲ့လူမွာ စြမ္းရည္ရွိမရွိက အေရးႀကီးတယ္လို႔ဆိုတာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီတေလာမွာ စက္တင္ဘာသံဃာ့အေရးအခင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း အေတာ္ၾကာၾကာမၾကားရတဲ့ “ဗမာ ျပည္က လူထုေတြဟာ ေၾကာက္ေနၾကတယ္” ဆိုတဲ့စကားလည္း အေတာ္ေလး ျပန္ၾကားလာရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆိုရင္ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြေျပာတဲ့ ေလကိုလိုက္ၿပီး ဗမာျပည္က လူထုမို႔ေပါ့၊ တျခားႏိုင္ငံက လူထုသာဆိုလို႔ကေတာ့ ဒီလိုဖိႏွိပ္ေနရင္ ေပါက္ကြဲထြက္တာ ၾကာလွၿပီဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြေတာင္ ေျပာၾက ပါတယ္။ ဒီလိုအေျပာေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပန္၊ ျပည္တြင္းကအသံတခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူေတြဟာ ေသမထူး၊ ေနမထူး ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘာမွမေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ ေခါင္းေဆာင္မႈမရွိလို႔လို႔ ေျပာတာ ၾကားရပါတယ္။ အေရးေတာ္ပံုတရပ္၊ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ အခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာရၿပီဆိုရင္ ဟိုလူ႔အျပစ္တင္၊ ဒီလူ႔အျပစ္တင္လုပ္ၾကတာ မဆန္း ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဘာမွမေဝဖန္လိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူလူထုကို အျပစ္တင္တာက်ေတာ့ မေဝဖန္လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္က က်ည္ဆန္မေျပာနဲ႔ ဒံုးပ်ံနဲ႔လွမ္းပစ္ေတာင္ မထိႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာေနၿပီး ဟိုမွာ ေသနတ္ေျပာင္းထိပ္ေနရသူေတြကို ေၾကာက္တယ္လို႔ ေျပာတာဟာ မတရားလြန္းရာက်ပါတယ္။ ေသစရာရွိ ေတာ့ လူထုက ေသရတာပါ။ ေခါင္းေဆာင္မႈအတတ္ပညာမွာ အေရးႀကီးဆံုးက လူထုအေျခအေနကို နားလည္တာနဲ႔ လူထုလက္ခံႏိုင္တဲ့၊ လူထု လိုက္အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ခ်မွတ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူထုက အေကာင္အထည္ မေဖာ္ရင္ ဘာမွျဖစ္မလာပါဘူး။ အေဝးကေန ကြန္ပ်ဴတာတခု၊ အသံလႊင့္ခ်က္တခုနဲ႔ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ထိန္းခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူထုထဲမွာဆင္း၊ လူထုနဲ႔အတူ တိုက္ပြဲဝင္ရပါမယ္။ ကိုယ္တိုင္မသြားႏိုင္ရင္ သြားႏိုင္တဲ့လူေတြဆင္း၊ အျမဳေတအင္အားအျဖစ္ျမႇဳပ္ႏွံ၊ အခ်ိန္တန္ရင္တိုက္ပြဲေဖာ္ စသျဖင့္ လုပ္ရပါတယ္။ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းဆိုတာ ေငြရွိရင္ျဖစ္တာပဲဆိုတာမ်ိဳး သေဘာထားလို႔မျဖစ္ပါ။ ေငြ လိုအပ္ပါတယ္။ မ်ားေလေကာင္းေလပါ။ ဒါေပမယ့္ ေငြနဲ႔ဝယ္ရတဲ့ ေျမေအာက္ေကဒါနဲ႔ တြဲလုပ္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ လူတိုင္းအနည္းဆံုး ႏွစ္ခါ စဥ္းစားၾကမွာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္ (လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္ေနသူ) ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကယ္တင္ရွင္လို႔ ထင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အဆိုးဆံုးပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူထုအထက္ကလို႔ ထင္တဲ့လူဟာ တကယ္သာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာရင္ လူထုရဲ႕အထက္မွာေနမွာ၊ လူထုထက္ပိုၿပီး အခြင့္ထူးေတြ ခံစားမွာ ေသခ်ာပါ တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူထုထက္ စာပိုဖတ္ထားတာ၊ အဆက္အသြယ္ ပိုေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေၾကာင့္မို႔ လူထုကို အႏံုအ-အေတြလို႔ထင္ရင္ မွားပါတယ္။ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္က အရာကိစၥေတြ၊ အထူးသျဖင့္ အေရးေတာ္ပံုေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးေတြရဲ႕ အႏိုင္အ႐ံႈးကို လူထုႀကီးက အဆံုးအျဖတ္ေပးတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို မေမ့ဖို႔ပါပဲ။ လူထုမပါရင္ ဘာမွျဖစ္မလာပါဘူး။ ေအာင္ပြဲဆိုတာကေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေအာင္ပြဲကို ျပည္ပအကူအညီက ယူလာေပးမယ္လို႔ ယူဆေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လူထုကိုေတာ့ စမ္းသပ္ ခန္းထဲက ယုန္လို၊ ပူးလိုသေဘာထား လုပ္ကိုင္ေနတာေတြကို ရပ္တန္းကရပ္သင့္ပါတယ္။ ေနာင္မွာ ရွင္းရ ခက္တဲ့ ျပႆနာေတြ သယ္လာတဲ့လူအျဖစ္ ကိုယ္ဟာ သမုိင္းတရားခံေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ လူထုနဲ႔ေကဒါ၊ လူထုနဲ႔ေခါင္းေဆာင္တို႔အၾကား မတူတာေတြကိုလည္း သေဘာေပါက္ရပါမယ္။ လူထုဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္း တခုတည္းကိုသာ အဓိကလုပ္ေနတဲ့ လူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။ သူတို႔အေန နဲ႔ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လံုးပန္းရသလို ေက်ာင္းသားဆိုရင္လည္း ပညာေရးအတြက္လံုးပန္းရ စသျဖင့္ အဓိကလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္။ ေကဒါ၊ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းကို အဓိကထား လုပ္ေနသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သူမ်ားထက္ ႏိုင္ငံေရး အသိလည္း ပိုျမင့္တယ္လို႔ ယူဆထားရတဲ့ လူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူထုကို ေကဒါ၊ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တို႔လို အခ်ိန္မေရြး ထတိုက္ႏိုင္ရမယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္သင့္ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕တာဝန္ ဟာ လူထုရဲ႕ အေျခအေနကို သိရွိၿပီး လူထုလိုက္ပါႏိုင္မယ့္အခ်ိန္၊ အဆင့္၊ တိုက္ပြဲသဏၭာန္တို႔ကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူထုကို ဆရာလုပ္ဖို႔မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္က လူထုထက္ပိုသိတာ၊ ပိုတတ္တာေတြ ရွိႏိုင္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုမွာလည္း ကိုယ့္ထက္သိတာ၊ တတ္တာေတြ ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ မေမ့သင့္ပါ။ ကုိယ့္ကို သူတို႔ကသိဖို႔ထက္ ကိုယ္က သူတို႔ကိုသိဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ ပိုလိုအပ္တယ္ဆိုတာလည္း သတိ ထားသင့္ ပါတယ္။ သူတို႔ကို ဆရာမလုပ္ခင္ သူတို႔ဆီမွာ တပည့္ခံသင့္ပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ့္ကိုယံုဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အခရာက်ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ကိုယ္မယံုတဲ့ လူရဲ႕ ၫႊန္ၾကားခ်က္ကို လက္မခံပါဘူး။ ေနာက္ျပႆနာတခုက ေခါင္းေဆာင္မႈ (ေခါင္းေဆာင္ကိုယ္တိုင္လို႔ မဆိုတာ သတိျပဳပါ) ဟာ ေခါင္းေဆာင္ရ မယ့္အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ရမယ့္ေနရာကို သင့္ေတာ္တဲ့သဏၭာန္နဲ႔ ေရာက္ရွိေနဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဟာ နည္းသဏၭာန္မ်ိဳးစံုနဲ႔ လူထုဆီကို ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ကိုယ္ကတာဝန္ေပး ထားသူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားနည္းနာေတြနဲ႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ လူထုလိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ၫႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ အခ်ိန္မီေရာက္သြားဖို႔ အေရးႀကီး ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံဃာ့အေရးအခင္းႀကီးတုန္းက စက္တင္ဘာလ(၂၉) ရက္ေန႔မွာ အေရအတြက္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတဲ့ လူထုႀကီးဟာ ဒီအရင္ေန႔ေတြတုန္းကလိုပဲ သံဃာေတာ္ေတြ ထြက္လာမယ္ထင္လို႔ ဆူးေလဘုရားလမ္း၊ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းတို႔မွာ စုေဝးေရာက္ရွိေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက အဲဒီအရင္တညကပဲ သံဃာေတာ္ေတြကို ေက်ာင္းေတြပိတ္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးခဲ့လို႔ သူတို႔ဟာ ဆႏၵျပ ထြက္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔ခင္း (၁) နာရီ၊ (၂) နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ လူထုႀကီးဟာ ေသာင္းဂဏန္းျဖစ္သြားပါၿပီ။ တကယ္လို႔သာ အဲဒီတုန္းက ေခါင္းေဆာင္မႈေပၚလာခဲ့ရင္၊ အနည္းဆံုးလူ (၄-၅) ေယက္ကေန သံဃာေတာ္ ေတြေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ လူေတြ ဆက္တိုက္ပြဲဝင္ၾကစို႔ဆိုတာမ်ိဳး လံႈ႕ေဆာ္ဦးေဆာင္ခဲ့ရင္ လူထုႀကီးဟာ မုခ်ေနာက္က ပါလာမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မႈမွ ေပၚမလာလို႔ လူထုႀကီးဟာ တက္ တေခါက္ေခါက္နဲ႔ ျပန္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါက ျပေနတာက ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ လူထုဆက္စပ္မႈျပႆနာကို ေသခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ ေလ့လာေျဖရွင္း ရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီတာဝန္ကို ေခါင္းေဆာင္မႈဘက္က ထမ္းေဆာင္ရမွာပါ။ စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ လံုးခ်ာလိုက္ ေနတဲ့ လူထုက ဒါေတြကိုေလ့လာဖို႔၊ ေျဖရွင္းဖို႔ အခ်ိန္လည္းမရွိ၊ တျခား အခ်က္အလက္ေတြလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေတြကို မေျဖရွင္းဘဲ လူထုကိုပဲ ေမးေငါ့အျပစ္တင္ေနလို႔ကေတာ့ နီ႐ိုဘုရင္ရဲ႕လုပ္ရပ္နဲ႔ ကြာလွမွာမဟုတ္ပါ ဘူး။
REF: ေခတ္ၿပိဳင္
Posts
0 comments:
Post a Comment