က, ကညစ္ ေပမႇာျခစ္ မျဖစ္ၾကရေအာင္

လူထုစိန္၀င္း

Sunday, 27 November 2011

ဒီေခတ္က နည္းပညာလႊမ္းမုိးတဲ့ ေခတ္ျဖစ္တယ္။ နည္းပညာ တိုးတက္မႈရႇိမႇ တိုင္းျပည္တိုးတက္ ႏုိင္တယ္။ ေစ်းေရာင္းတာေတာင္ တိုးတက္တဲ့ ေစ်းေရာင္းနည္း အတတ္ပညာေတြ သံုးတတ္ဖို႔ လိုအပ္လာတယ္။ သမား႐ိုးက် 'ဆန္ေပးေဆးယူ' ေစ်းေရာင္း နည္းေတြနဲ႔တင္ အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အာရႇရဲ့ ထိပ္ဆံုးက

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ပညာေရးစနစ္ဟာ ကိုလိုနီေခတ္ကေတာင္ အာရႇတိုက္ တစ္ခုလံုးမႇာ ထိပ္ဆံုးက ရႇိတဲ့ ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္တယ္။ စာတတ္ေျမာက္မႈ ရာႏႈန္းမႇာဆိုရင္ အာရႇသာမကဘူး ဥေရာပႏိုင္ငံ တခ်ဳိ႕ထက္ေတာင္ ျမင့္မား ခဲ့တယ္။ ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြမႇာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးက မႇဴးမ်ဳိး မတ္ႏြယ္ေတြနဲ႔ လူကံုထံ သားသမီးေတြသာ အိမ္မႇာ ဆရာထားၿပီး စာသင္ၾကားခြင့္ ရၾကေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က ေက်းလက္ ေတာရြာေတြမႇာေတာ့ ေတာင္သူလယ္သမား ဆင္းရဲသား သားသမီးေတြအားလံုး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေတြမႇာ အခမဲ့ပညာ သင္ၾကား ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစုဟာ ေသစာ ရႇင္စာေလာက္ေတာ့ တတ္ၾကတယ္။ လက္မႇတ္ထိုးတဲ့ ေနရာမႇာ ၾကက္ေျခခတ္စရာ မလိုဘူး။ ျမန္မာျပည္က မယ္ေခြလို အမ်ဳိးသမီး စာဆိုေတြ စာပေလြ ရင္မႇာပိုက္ၿပီး ကဗ်ာ လကၤာေတြ ေရးဖြဲ႔ ေနခ်ိန္မႇာ ဥေရာပ ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမႇာ အမ်ဳိးသမီးေတြ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ ၀င္ေနရဆဲ ျဖစ္တယ္။

ကြမ္းယာဆိုင္ေတာင္မက်န္

၁၉၆၂ ခုႏႇစ္မႇာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီး မၾကာမီမႇာ ျပည္တြင္းရႇိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမႇန္သမွ် ကြမ္းယာဆိုင္ေတာင္ မက်န္ ျပည္သူပိုင္ သိမ္းလိုက္တယ္။ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းေတြအားလံုး လည္း သိမ္းပစ္ လုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ပညာေရး အဆင့္အတန္းဟာ တရိပ္ရိပ္ က်ဆင္းသြားခဲ့ရတယ္။ ပညာေရး စနစ္ေတြက မတည္ၿငိမ္ဘဲ ခဏခဏ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေနတဲ့ဒဏ္ကို ေက်ာင္းသားေတြ မ႐ႈမလႇ ခံခဲ့ၾက ရတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း 'ခုတစ္မ်ဳိး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိး' ေပၚလစီ မူ၀ါဒေတြေၾကာင့္ မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္ျဖစ္ၿပီး လက္မိႈင္ခ် ေနၾကရတယ္။ ၾကားထဲက အေခ်ာင္ နာမည္ပ်က္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္။

မရႇိမျဖစ္က်ဴရႇင္

အေျပာင္းအလဲမ်ားတဲ့ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ က်ဴရႇင္ေတြ ေပၚေပါက္လာရတယ္။ မရႇိမျဖစ္ အေနအထားမ်ဳိးထိ ေရာက္သြားတယ္။ အစိုးရ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း က်ဴရႇင္ေရစီးထဲ ေမ်ာပါလာၾကတယ္။ ဒီမႇာတင္ အားလံုးက ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြကို ၀ိုင္းၿပီး လက္ညႇိဳး ထိုးၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဆရာ၊ ဆရာမမႇ က်ဴရႇင္မေပးခ်င္ပါဘူး။ ေက်ာင္းမႇာ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္း ထိုးခ်ိန္ကစၿပီး ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထိုးခ်ိန္အထိ တစ္တန္း၀င္ တစ္တန္းထြက္ မနားတမ္း သင္ၾကား ေနရတာဆိုေတာ့ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ေျခကုန္ လက္ပန္းက်ၿပီး ေမာဟိုက္ေနပါၿပီ။ အိမ္မႇာေျခပစ္လက္ပစ္ နားေနခ်င္တဲ့ သူခ်ည္းပါပဲ။ မတတ္သာလို႔သာ နားခ်ိန္ကေလး အဆံုးခံၿပီး က်ဴရႇင္ သင္ရတာပါ။ ဘယ္သူက သင္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ငါ့၀မ္းပူဆာ မေနသာဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးသာ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ဆရာ၊ ဆရာမမႇ က်ဴရႇင္မသင္ပါဘူး။ ျမန္မာ့ပညာေရး ဒီအေျခအေနထိ က်ဆင္း သြားရတာဟာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ က်ဴရႇင္ေပးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။

ေတြ႔သမွ်လူ ပါရဂူ

ဆရာ၊ ဆရာမေတြက က်ဴရႇင္ကို ေမြးထုတ္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ပညာေရးစနစ္ႀကီး ဟန္မက်လို႔ က်ဴရႇင္ေတြ ေပၚေပါက္ လာရတာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးဘယ္ေလာက္ထိ အေျခအေနဆိုးလာသလဲဆိုရင္ 'ျမင္ျမင္သမွ် ပါေမာကၡ၊ ေတြ႔သမွ်လူပါရဂူ' ဆိုတဲ့စာ ခ်ဳိးေတြေတာင္ ေပၚေပါက္ လာခဲ့ရတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏႇစ္ငါးဆယ္အတြင္း အစိုးရ အဆက္ဆက္ လက္ထက္ေတြမႇာ ပညာေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ၊ ညီလာခံေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ စာတမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးတင္သြင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တုိင္းျပည္နဲ႔ သင့္ေတာ္ အပ္စပ္တဲ့၊ မႇန္ကန္ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရး စနစ္တစ္ရပ္ ဒီေန႔ထိ မထူေထာင္ ႏိုင္ေသးပါဘူး။

မၾကားဖူးတာေတြ

ဒီေန့ဒီအခ်ိန္မႇာေတာ့ ႏႇစ္ငါးဆယ္လံုးလံုး က်င့္သံုးလာခဲ့တဲ့ တစ္ပါတီတစ္ဖြဲ႕စည္း အာဏာရႇင္စနစ္ကို ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ ဘက္ျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းကို စတင္ေလွ်ာက္လႇမ္းဖို႔ ေျခလႇမ္းျပင္ေနတာ ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ ႏႇစ္ေပါင္း ငါးဆယ္လံုးလံုး မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို ေလးစားရမယ္။ အျမင္ခ်င္း မတူသူေတြနဲ႔ေတာင္ မတူတာေတြ ထားၿပီး တူတာေတြ အတူ တြဲလုပ္ႏုိင္ေအာင္ နည္းလမ္း ေတြရႇာရမယ္။ စတုတၴမ႑ိဳင္ကို ၾကံ့ခိုင္ေအာင္ ထူေထာင္ရမယ္။ ဥပေဒအထက္မႇာ ဘယ္သူမႇ မရႇိေစရဘူး စတဲ့စကားသံေတြ ေန႔စဥ္ၾကားလာရတယ္။ ႏုိင္ငံေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔အတူ၊ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြလုပ္ဖို႔ ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးေတြလည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု က်င္းပေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

ကာယကံရႇင္ေတြမပါဘူး

ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း လႊတ္ေတာ္ထဲမႇာ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးေနၾကတာ ၾကားရတယ္။ မၾကာခင္ မႇာေတာ့ စီးပြားေရး ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးေတြ လုပ္ခဲ့သလို ပညာေရး ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးေတြလည္း လုပ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။ ျမန္ျမန္လုပ္ေလ ေကာင္းေလလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလို လုပ္တဲ့အခါမႇာ အရင့္အရင္ ေခတ္အဆက္ဆက္က လုပ္ခဲ့တဲ့ ညီလာခံေတြလို အခရာ အက်ဆံုး အဓိကလူေတြကို ခ်န္ထားပစ္ခဲ့တာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ေရႇးကေဆြးေႏြးပြဲႀကီးေတြ ညီလာခံႀကီးေတြ က်င္းပတဲ့အခါ အ စိုးရဌာနဆိုင္ရာ အရာရႇိႀကီးေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡႀကီးေတြ၊ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေတြနဲ႔ တျခား ပညာရႇင္ႀကီးေတြကို ဖိတ္ၾကား တက္ေရာက္ ေစခဲ့တယ္။ တကယ့္ ကာယကံရႇင္ေတြေတာ့ မပါဘူး။

လယ္မင္းသားေတြ

ေတာင္သူလယ္သမား ညီလာခံေတြမႇာ တဘက္ႀကီးေတြေခါင္းမႇာ ေပါင္းထားတဲ့ၿမိဳ႕က အရာရႇိႀကီးေတြနဲ႔ ပါတီ ေကာင္စီ၀င္ေတြ၊ လယ္သမား ေယာင္ေယာင္၊ စပါးပြဲစား၊ ပဲစားေယာင္ေယာင္ 'လယ္မင္းသား' ေတြခ်ည္း တက္ေရာက္ၿပီး ေရးေပး ထားတာေတြကို ဖတ္ၾက၊ ေျပာၾကတယ္။ လယ္သမားစစ္စစ္ေတြ မပါေတာ့ ပကတိ အေျခအေနမႇန္ကို ဘယ္လိုလုပ္ သိမႇာလဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အပ္နဲ႔ ထြင္းရမယ့္ ကိစၥေတြကို ပုဆိန္နဲ႔ေပါက္ၿပီး ရႇင္းရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာရတာ မဟုတ္လား။

ရင္ဖြင့္သံေတြ

အလုပ္သမားညီလာခံဆိုတာေတြလည္း အလားတူပဲ။ ဘာမႇ မထူးဘူး။ အျပာေရာင္ အလုပ္သမား ၀တ္စံု ၀တ္ထားတဲ့ ညႊန္ခ်ဳပ္ေတြ၊ ညႊန္မႇဴးေတြ၊ စက္႐ံုမႇဴးေတြ၊ မန္ေနဂ်ာေတြနဲ႔ အလုပ္သမား အရာရႇိေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီေတာ့ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြရဲ႕ အေျခ အေနမႇန္ကို မသိရေတာ့ဘူး။ တစ္ႏႇစ္လံုးရပ္ထားၿပီး လူႀကီးလာမႇ စြမ္းအားျပည့္လည္ျပတဲ့ စက္႐ံုမ်ဳိးေတြကိုပဲ ဟုတ္လႇၿပီ ထင္ေနၾကတာ။ ဒါမ်ဳိးေတြ မေန႔တစ္ေန႔က အထိေတာင္ ျမင္ေတြ႔ ေနရေသးတယ္။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မႇာေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြဆက္ၿပီး ရႇိမေနသင့္ေတာ့ဘူး။ လယ္ယာ စိုက္ပ်ဳိးေရး ကိစၥေတြမႇာ အညာက၊ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚက၊ ေျမလတ္က၊ ကမ္း႐ိုးတန္းက၊ ေတာင္ေပၚက စသျဖင့္ ေဒသစံုက ေတာင္သူ လယ္သမား စစ္စစ္ေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြ ၾကားရေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ အလုပ္သမား ကိစၥေတြမႇာလည္း အလုပ္သမား စစ္စစ္ေတြ မပါမျဖစ္ ပါရပါမယ္။

ဆရာေတြကအသိဆံုး

လယ္ယာကိစၥကို လယ္သမားထက္ ဘယ္သူမႇ ပိုမသိႏိုင္ဘူး။ အလုပ္သမားကိစၥကို အလုပ္သမားက အသိဆံုးပဲ။ အလားတူပဲ ပညာေရး ကိစၥမႇာလည္း လက္ေတြ႕သင္ၾကား ေပးေနရတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ သင္ၾကားခံ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ထက္ ဘယ္သူမႇ ပိုမသိႏိုင္ဘူး။ အဆင့္ျမင့္နဲ႔ အထက္တန္း ပညာေရးကိစၥ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမႇာ လက္ေတြ႔ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ မပါမျဖစ္ ပါေစသင့္သလို အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အထက္တန္းနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ ပညာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသံေတြပါ ၾကားႏိုင္ေအာင္ သူတို႔ကိုလည္း ပါ၀င္ေစသင့္ပါတယ္။

လြတ္လပ္တဲ့ တကၠသိုလ္ပညာေရး

ေရႇးကတကၠသိုလ္ဆီးနိတ္လို႔ေခၚတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ဆိုတာ ရႇိတယ္။ အဲဒီမႇာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က အဓိပတိ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ဒုတိယ အဓိပတိ ျဖစ္တယ္။ ဘာသာရပ္အလုိက္ ပါေမာကၡေတြက ဆီးနိတ္ လူႀကီးမ်ား အျဖစ္ပါ၀င္ၿပီး ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ ကိုယ္စားလႇယ္ နဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ကိုယ္စားလႇယ္အျဖစ္ သမဂၢဥကၠ႒က ပါ၀င္ရတယ္။ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သင္ၾကားေရး ကိစၥ အရပ္ရပ္ကို ဒီအဖြဲ႔က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တယ္။ အစုိးရက ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္တာမ်ဳိး မလုပ္ဘူး။

က ကညစ္ေပမႇာျခစ္

ပညာေရးမႇာ အေျခခံအက်ဆံုးနဲ႔ အေရးႀကီးဆံုးက မူလတန္း ပညာေရးျဖစ္တယ္။ တကၠသိုလ္အဆင့္ အထက္တန္း အဆင့္ေတြနဲ႔ အတူေရာၿပီး ေဆြးေႏြးတာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲ မူလတန္းအဆင့္ ပညာေရး ေဆြးေႏြးပြဲ သီးသန္႔ လုပ္သင့္တယ္။ မူလတန္းဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုပဲဦး စားေပး ဖိတ္ၾကားၿပီး စာတမ္းဖတ္တာ၊ ေဆြးေႏြးတာေတြ လုပ္ေစသင့္တယ္။ ပညာေရး တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေတြက မူလတန္း ပညာသင္ၾကားေရး ဆိုင္ရာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း ေခတ္မီသင္ၾကားေရး နည္းစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာတမ္းေတြတင္တာ၊ ေဟာေျပာ တာေတြ လုပ္ေစသင့္တယ္။ မူလတန္းအတြက္ ျပ႒ာန္း စာအုပ္ေတြ ေရးသားျပဳစုတဲ့ ေနရာမႇာလည္း ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ မပါမျဖစ္ ပါသင့္သူေတြျဖစ္တယ္။ မူလတန္း ကေလးေတြရဲ႕အေၾကာင္းကို မူလတန္းဆရာ၊ ဆရာမေတြက အသိဆံုးျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြအေၾကာင္း မသိသူေတြကို အေရး ခုိင္းတဲ့အတြက္ ေရႇးက 'က ကညစ္ ေပမႇာျခစ္' ဆိုတဲ့ စာအုပ္မ်ဳိးေတြ ထြက္ရႇိလာတာျဖစ္တယ္။

ကညစ္ကို မျမင္ဖူးဘူး

'ကႀကီးကစြန္းပင္ ေရမႇာရႊင္' ဆိုတဲ့ စာကဟုတ္ေနပါလွ်က္နဲ႔ 'က ကညစ္ေပမႇာျခစ္' လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့ အားလံုး ဒုကၡ ေရာက္ကုန္ၾကေရာ။ က ညစ္တို႔၊ ေပတို႔ဆိုတာ ကေလးေတြက ဘယ္လိုလုပ္ သိမႇာလဲ။ ကေလး မေျပာနဲ႔ သူတို႔ကို သင္ေနရတဲ့ ဆရာမေတြ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကညစ္ကို မျမင္ဖူးသလို ေပရြက္ကိုလည္း ျမင္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ ျပဳစုရာမႇာ မူလတန္းဆရာ၊ ဆရာမေတြ မပါမျဖစ္ ပါသင့္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

ေလ်ာစီးသလို

အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ျပဳလုပ္တဲ့အခါမႇာ ေလႇကားထစ္ တက္သလို တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ အထက္ကို တက္သြားတဲ့ ပံုစံနဲ႔ သြားရပါတယ္။ ဒါမႇ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ လိုရာ ေရာက္ပါတယ္။ ေလ်ာစီးသလို အေပၚကေအာက္ကို ေလ်ာခ်တဲ့ပံုစံနဲ႔ သြားတာက ၀႐ုန္းသုန္းကား ႏိုင္လႇၿပီး အခန္႔မသင့္ရင္ တလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြား တတ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္မႇာ ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေအာက္ေျခကစဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အလားတူပဲ တျခား ေနရာေတြမႇာလည္း ေအာက္ေျခကစ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုပါတယ္။ အေပၚပိုင္းပဲ ေျပာင္းၿပီး ေအာက္ပိုင္း အေျခခံက မေျပာင္းဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မႇ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ ခ်င္ပါတယ္။

Ref: EMG News