ႏွင္းပန္းအိမ္
ဒီဇင္ဘာလ ၁၉ ရက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္
နတ္ေတာ္လဆုတ္ လမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္က မနက္အာ႐ုဏ္ဦးမွာ ႏုိ႔ဖုိးေတာင္ကိုေက်ာ္ၿပီး ဆင္းလာတယ္။ ဒီလုိ ဆုိရင္ က်မတုိ႔ တဲအိမ္ထဲကို လမင္းရဲ႕အလင္းေရာင္က အင္ဖက္အမိုးေတြၾကားကေန ထိုးေဖာက္ၿပီးအလည္ ေရာက္လာ တတ္တယ္။ က်မတုိ႔ ဒုကၡ သည္စခန္းကို ကာဆီးေပးထာတဲ့ ေတာင္ေတြေပၚမွာ လမင္းက ေမးတင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိ ေရဒီယို ခလုတ္ဖြင့္လုိက္ယုံပဲ။ နာရီ ၾကည့္ စရာမလုိဘူး။ ေရဒီယုိသတင္းေတြကို နားေထာင္ၿပီး ျပင္ပကမၻာ ဆီ က်မတုိ႔ နားနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ၾကတယ္။
VOA ရဲ႕ တုိက္႐ိုက္ေလလႈိင္းမ်ာ ဦးေက်ာ္ဇံသာက ကုိမိုးသီးဇြန္ကို ေမးလုိက္တယ္ “ကိုမုိးသီးေရ ၈၈ အၿပီး ျပည္ပမွာ လႈပ္ရွား ေနသူေတြေၾကာင့္ ဘာေတြမ်ား ေအာင္ျမင္မႈရသလဲလုိ႔ ေသာတရွင္တဦးက ေမးထားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ” တဲ့။
ကုိမုိးသီးဇြန္အသံက ေဆာင္းေလနဲ႔ဆန္႔က်င္လို႔ တက္ႂကြေႏြးေထြးေနတယ္ “က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲက ေအာင္ျမင္မႈလုိ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ကမၻာကသိေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။” လုိ႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ဘဝေတြကို ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ စတင္ လာတာမဟုတ္ဘဲ စစ္ေျပးဒုကၡသည္အျဖစ္ ကေလးဘဝကေန မိခင္၊ဖခင္ အရြယ္။ အဲဒီကေန အဘုိးအဘြား အရြယ္အထိ စစ္ေျပးၿပီး ကိုယ့္ဇာတိေျမမွာ မဟုတ္ဘဲ ေတာ ေတာင္ထဲ၊ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲ၊ ေခါင္းခ်သြားတာေတြကို ျမင္ရ ေတာ့က်မရင္ထဲ ထိထိခုိက္ခုိက္ ျဖစ္ရတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒီအျဖစ္ ေတြကို ကိုမုိးသီးဇြန္က က်မထက္ေစာၿပီး ျမင္ခဲ့ သူကိုး။
တည္ၿမဲမႈ၊ တည္ၿငိမ္မႈ၊ ျပည့္စုံမႈဆုိတာေတြကို သိခြင့္မရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ။ ဒါက မေတာ္တဆ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး ကံ တရားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ တည္ဆဲလူေနမႈစနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြက သူတုိ႔ဘဝေတြကို ရဲရဲရင္ဆုိင္ၾက တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မ်က္ရည္နဲ႔ ရဲရင့္တဲ့အၿပဳံးကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေပါင္းစပ္ ႏုိင္ခဲ့ၾကတာလုိ႔ က်မခံစားမိတယ္။ သူတိ႔ုရဲ႕ ဘဝရွင္သန္မႈအတြက္ ဓေလ့ထုံးစံ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ တြဲဖက္ ေနထုိင္ က်သူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္တေလွ်ာက္ ဒုကၡသည္စခန္း ကိုးခုရွိတယ္လုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီစခန္းေတြက မဲေဟာင္ေဆာင္ ဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့ရၿပီး ယခုလက္ရွိ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေနထုိင္ဆဲျဖစ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား တေယာက္ ျဖစ္လည္း ဝါရင့္ဒုကၡသည္ ကိုဝင္းကိုနဲ႔ က်မ စကားေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။
ကိုဝင္းကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝခရီး ၾကမ္းၾကမ္းပါ။ ၁၉၉ဝ မွာ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမထဲကို ေရာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုဝင္းကိုက အသားျဖဴျဖဴ ကိုယ္ဟန္က ပါးပါးလ်လ်ရွိေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခိုင္တယ္ စကားေျပာ တုိးတိတ္ညင္သာေပမယ့္ သတၱိေကာင္းတယ္။ အမွန္တရားကုိ ျမတ္ႏိုးတတ္သူမုိ႔ အမွန္တရားနဲ႔ ခါးသီးမႈကို အၿမဲခံရသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကိုၾကည့္ရတာ ခရီးၾကမ္းကို ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့လူလုိ႔ မထင္ရဘူး။ လက္ရွိဒုကၡသည္ဘဝရဲ႕ ထြက္ေပါက္ကုိ္ စာေရးျခင္းနဲ႔ လမ္းရွာသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိၾကမ္းတမ္းတဲ့ ကိုယ့္အနာဂတ္ကို ကုိယ္မပိုင္တဲ့ဒုကၡသည္ဘဝကို ကိုဝင္းကိုေရာ တျခားတုိင္းရင္းသား စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ေတြေရာ ဘယ္လုိ ရွင္ သန္ေအာင္ ေနႏိုင္ခဲ့သလဲ ဘာေတြက ထြန္းအားေပးခဲ့သလဲလုိ႔ က်မကေမးေတာ့ “အမေရ ဇာတိစိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ ထုံးစံေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို ရွင္သန္္ေစခ့ဲတာ။ ဒါ့အျပင္ တေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမယ္ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ကို ရွင္သန္ေစတာပါပဲ။ တေန႔ကုိယ့္ဇာတိကုိျပန္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဘဝေတြကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ ရမယ္ ဆုိတဲ့ စိတ္လည္း ပါတာေပါ့ အမရယ္” တဲ့။
မဲ့ေဟာင္ေဆာင္မွာေနခဲ့တဲ့ ကိုဝင္းကိုက ကယား(ကရင္နီ) လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဓေလ့ထုံးစံ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း က်မေမးၾကည့္ေတာ့ ႏို႔ဖုိးမွာေနတဲ့ ကိုဝင္းကို စိတ္ေတြ မဲ့ေဟာင္ေဆာင္ဆီ တဒဂၤ ထြက္ေျပးသြားတယ္။
“မဲ့ေဟာင္ေဆာင္မွာ ကယား(ကရင္နီ) ၊ ကေယာ၊ ကယန္း၊ ေဂခုိ၊ ေဂဘား၊ မႏူး၊ မေနာ၊ ယင္းေဘာ၊ ယင္းတလဲ၊ ဆုိတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြရွိတယ္။ ကိုးကြယ္က်တာေတာ့ မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ ရွိတယ္။ နတ္ဗုဒၶဘာသာ ရွိတယ္။ ခရစ္ယာန္ ဘာသာရွိတယ္။ မဲ့ေဟာင္ေဆာင္ ဒုကၡသည္စခန္းက ေတာင္ေစာင္းေတြမွာပဲ အိမ္ေလးေတြ ေဆာက္ေနၾကတာပဲ။ ကယား(ကရင္နီ)လူမ်ိဳးေတြက ေတာင္ယာ လုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးေနၾကတဲ့သူေတြပဲ။ ေတာင္ေစာင္းေတြမွာပဲ
ေတာင္ယာ စုိက္ၾကတယ္။ စပါးစို္က္ေတာ့ ဆူးထုိ္းစုိက္ၾကတယ္။”
“က်ေနာ္တုိ႔ အဲဒီတုန္းက လူပ်ိဳဘဝနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ ရွိေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ပန္းပြင့္ဆုိတာ အခ်ိန္ရွိတုန္း ပြင့္ၾက တာပါ။ အခါရာသီတုံးသြားရင္ ဘယ္မွာပန္းပြင့္ရွိေတာ့မွာလဲ။ ဒီလုိပဲ လူငယ္ေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဆုိတာလည္း ပန္းပြင့္ေတြလုိပဲေပါ့ အမရယ္။”
“လူပ်ိဳေတြက အပ်ိဳအိမ္သြားရင္ အပ်ိဳရဲ႕ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြက တျခားအိမ္ကို သြားလည္ၾကတယ္။ အပ်ိဳက လက္ခံရင္ မုိးလင္း ေပါက္ စကားထုိင္ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ညဘက္ဆုိေတာ့ မီးအလင္းေရာင္ရဖုိ္႔ ထင္း႐ူးဆီနဲ႔ မီးထြန္းတာ လူပ်ိဳကလည္း သုံးေလး ေယာက္ ဆုိေတာ့ စကားေျပာတဲ့သူကေျပာ၊ မီးထြန္းဖုိ႔ ထင္း႐ူးဆီ ခုတ္တဲ့သူကခုတ္နဲ႔၊ မီးၿငိမ္းလုိ႔မရဘူး။ မီးၿငိမ္းရင္ ႐ိုးရာအရ ေဆးေၾကာရတယ္။ ကံမေကာင္းဘူးလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ႐ိုးသားမႈ ပြင့္လင္းမႈ ရွိရမယ္။ အပ်ိဳရဲ႕အိမ္လုပ္ငန္းေတြကုိ ဝုိင္းကူးရင္း လူပ်ိဳက အပ်ိဳေပၚထားတဲ့ေမတၱာကို ခြန္အားနဲ႔လည္း ေဖာ္ျပၾက တယ္။”
“ေျမပဲေပၚခိ်န္ဆုိေျမပဲ နုတ္ေပးရတယ္။ ေျမပဲကိုေနလွန္းထားၿပီး ညဘက္ဆုိလူပ်ိဳလွည့္ရင္ အပ်ိဳကတခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ေျမပဲပုံေပးထားတယ္။ ေျမပဲကိုဝါးၾကမ္းျပင္ေပၚကို ထုိးထုိးၿပီးအခြံခြာရင္း စကားေျပာတာေလ။ ဒီလုိမ်ိဳးနဲ႔ လူပ်ိဳလွည့္သလုိ တခ်ိဳ႕ ၾကေတာ့လည္း ေငြေၾကးအသင့္အသင့္ ျပည့္စုံသူ လူပ်ိဳက ကက္ဆက္ေလး ပုခုံးထမ္းၿပီး အိမ္ေရွ႕ကေန လူပ်ိဳလွည့္တာပဲ အဲဒီ လူပ်ိဳက ပုိၿပီးမ်က္ႏွာပြင့္တာေပါ့။ အပ်ိဳကလက္ခံလုိ႔ ၾကိဳက္ၿပီဆုိရင္ အပ်ိဳ အတြက္ လက္ေဆာင္တင္ရတယ္။ အပ်ိဳမိဘေတြဆီမွာ လူပ်ိဳက ကတိျပဳၿပီး ပစၥည္းန႔ဲတင္ေတာင္းတာ ေစ့စပ္တာေပါ့။ အပ်ိဳဘက္ကလည္း ပ်က္ကြက္ရင္ လူပ်ိဳကို ႏွစ္ဆျပန္ေလွ်ာ္ရတယ္။ လူပ်ိဳဘက္က ပ်က္ကြက္ရင္ေတာ့ ေလွ်ာ္စရာ မလုိဘူး။”
မဂၤလာေဆာင္တာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေျမျပန္႔နဲ႔ သိပ္မကြာဘူး။ ကေလးေမြးဖြားရင္ေတာ့ ကေလးမိခင္ဝမ္းက ကၽြတ္တာနဲ႔ ဖခင္က တူမီးေသနတ္ထမ္းျပီး ေတာလည္ရတယ္။ သားေကာင္လုိက္ပစ္ရတယ္။ သားေကာင္ႀကီးႀကီး ရရင္ ဒီကေလးက အက်ိဳးေပးတယ္ လာျခင္းေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒိီေတာ့ ေတာထဲက သားေကာင္ ႀကီးႀကီး မရရင္ေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူက ငွက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရေအာင္ပစ္လာတယ္။ သူတုိ႔ဓေလ့မွာ သႀကၤန္ဆုိတာ ရွိတယ္။ “ကူထုိးဘုိး” ဆုိတာ တံခြန္တုိင္ကို တန္ခူးလမွာ စိုက္ထူၾကတယ္။ တံခြန္တုိင္ကို သြားခုတ္ရင္ အဲဒီသစ္ပင္က အျပစ္အနာအဆာ မရွိရဘူး။ သန္႔ရွင္းၿပီးေတာ့ သစ္ေကာင္း၊ သစ္ျမတ္ ျဖစ္ရမယ္။ တံခြန္တုိင္ထမ္းလာတဲ့သူေတြကို အပ်ိဳ အအုိ မိန္းမေတြက ေအာင္သေျပပန္းနဲ႔ ေရပက္ျဖန္းၾကတယ္။ တံခြန္တုိင္ထိပ္မွာ သစ္သား ဒါမွမဟုတ္ ဝါးနဲ႔ ထီးပုံ လုပ္ထားတယ္။ တံခြန္တုိင္ကို အဖြဲ႔လုိက္ ကၾကတယ္။ ဒါကလည္း ပြဲတခုပဲ။”
“ဒီးကူး ပြဲဆုိတာကလည္း ယြန္းပေဒရာဇ္ေတြကို ကရင္နီေတြက သူတုိ႔ကိုယ္ပိုင္ေျမေပၚက ေမာင္းထုတ္ ႏိုင္တဲ့ပြဲ။ အဲဒီတုိက္ပြဲ ကာလမွာ ရိကၡာအတြက္ ေကာက္ညင္း သုံးထုပ္ကို ေပါင္းခ်ည္ထားတယ္။ စည္းလုံး၊ ညီၫြတ္မႈကို အဓိပၸါယ္္ဖြင့္ဆုိတယ္။ ရန္သူကို ေအာင္ႏိုင္တဲ့အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ ဆင္ႏြဲၾကတာပါ။”
“ေကာက္သစ္စားပြဲကေတာ့ တျခား႐ိုးရာပြဲေတာ္ေတြေလာက္ မထင္ေပၚဘူး။ ေတာင္ယာပိုင္ရွင္က ေကာက္သစ္ စပါးကို ေမာင္း ေထာင္းၿပီး ရလာတဲ့ဆန္ကို ခ်က္တယ္။ ဝက္သားကို ေက်ာက္ဖ႐ံုသီးနဲ႔ ေရာၿပီး ခ်က္ေကၽြးေမြးၾက တယ္။ ေခါင္ရည္ေသာက္ ထမင္းစားၿပီးရင္ ကယား နပမ္းလုံးၾကတယ္။ နပမ္းလုံးမယ့္သူက ေပါင္နဲ႔ခါးမွာ ပုဆုိး ခ်ည္ထားရတယ္။ တဘက္လူက ပုဆုိးဆြဲၿပီး နပမ္းလုံးၾကတယ္။ လွဲၾကသူက အ႐ႈံးပဲ။ အားခ်င္းၿပိဳင္တဲ့ ႐ိုးရာ အားကစားပြဲေပါ့။”
“ကယား(ကရင္နီ)ေတြမွာ ေသဆုံးရင္ ႐ိုးရာအရ အဘုိးအဘြားေတြက ဧယဥ္က်ဴးတယ္။ ေသဆုံးသူရဲ႕ ေဘးမွာေပါ့။ ေသဆုံး သူရဲ႕ဘဝနဲ႔ ေသဆုံးသူရဲ႕ေကာင္းေၾကာင္းကို သိေစခ်င္လုိ႔ေလေသလုိ႔ ျမဳပ္ရင္ ေသဆုံးသူ ေနာင္ဘဝမွာ အသုံးျပဳဖုိ႔ ေပါက္ျပား၊ ဓား၊ မ်ိဳးေစ့နဲ႔ သူ႔ရဲ႕အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြပါ ထည့္ၿပီး ေျမျမဳပ္ေပးလုိက္တယ္။ ထမင္းနဲ႔ ၾကက္သားဟင္းပါ ထည့္ေပးသလုိ ၾကက္ကိုသတ္ၿပီး ဆန္ပါ ထည့္ေပးတယ္။”
“ကယားေတြ ယုံၾကည္တဲ့ ေဗဒင္ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ “ဖုိးထီးခရီ”ဆုိတဲ့ အဖုိးေတာင္းနတ္နဲ႔ ၾကက္႐ိုးေဗဒင္ဆုိတာ ရွိတယ္။ ဖိုးထီးခရီ ဆုိတာကေတာ့ တန္ခူးလ တံခြန္တုိင္ထူတဲ့ ပြဲေတာ္ခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ေမးလုိ႔ရတာ။ ၾကက္႐ိုးေဗဒင္ကေတာ့ အခ်ိန္ရာသီမေရြး အသုံး ျပဳလုိ႔ရတဲ့ ေဗဒင္။”
“ဖုိးထီးခရီ အဖုိးေတာင္းနတ္ဆုိတာ ဝါးကိုျဖာၿပီး ယက္ထားတဲ့ေတာင္းကို လူႏွစ္ေယာက္ကိုင္ၿပီး ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္း ကိုေမးလုိ႔ ရတယ္။ ဥပမာ ဒီႏွစ္ေတာင္ယာ စပါးေကာင္း၊ မေကာင္း ေမးမယ္ဆုိရင္ ေတာင္ယာစပါး ေကာင္းမယ္ဆုိ ေတာင္း႐ိုက္ျပပါဆုိ လူႏွစ္ေယာက္ကိုင္ထားတဲ့ ေတာင္းကထိန္းမႏိုင္ေအာင္ ၾကမ္းနဲ႔ ႐ိုက္ျပတာ။”
“ၾကက္႐ိုးေဗဒင္အတြက္ အသုံးျပဳမယ့္ ၾကက္အရွင္က အထီးဆုိ တြန္ၿပီးရမယ္။ အမဆုိ ဥ,ဥၿပီးရမယ္။ ေဗဒင္ဆရာက ၾကက္ အရွင္ ကို ေပါင္းၾကားမွာၫႇပ္ၿပီး လက္နဲ႔ေပါင္႐ိုးကို ေဆာင့္ထုိးလုိက္တယ္ အ႐ိုးေပၚလာေတာ့ ၾကက္ရဲ႕ေပါင္မွာ ကပ္ေနတဲ့ အသား ကုိျခစ္လုိက္တယ္။ တင္ပါးဆုံအ႐ိုး ေအာက္နားကို ႏွီးဖ်ားေလးနဲ႔လုိက္ထုိုးတယ္ အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီး ေဗဒင္ထြက္တာ။ မွန္တယ္လ႔ုိ ေျပာတာမ်ားတယ္။ ေဗဒင္ဆရာေျပာတာ လြဲခဲတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတာပဲ။ အမေကာ ေမးၾကည့္ခ်င္လား” တဲ့။
ကိုဝင္းကိုေျပာတဲ့ ၾကက္႐ိုးေဗဒင္က လြဲခဲတယ္ဆုိရင္ က်မ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။ က်မတုိ႔ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ျမန္မာ ျပည္ႀကီး အတြက္ပါ။ “စစ္မွန္တဲ့ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မး္ေရး ဘယ္ေတာ့ရမလဲ။” လုိ႔။
Ref: မဇၥ်ိမ
3 hours ago
Posts
0 comments:
Post a Comment