အေရာင္ခ်စ္သူရဲ႕ အညၾတ ႐ုပ္ပုံလႊာမ်ား

March 30, 2013

ပန္းခ်ီ ေဇာ္၀င္းေဖ သည္ ေမာ္ဒန္ဟန္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို စိုက္လိုက္မတ္တတ္ ေရးဆြဲ ေနသူျဖစ္ၿပီး အထူးသျဖင့္ Landscape (႐ႈေမွ်ာ္ခင္း) ပန္းခ်ီကားမ်ားကို အေရးမ်ားသူျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏုိင္ငံ အပါအ၀င္ ႏုိင္ငံတကာ ျပပြဲေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္၊ ျပည္တြင္း ျပပြဲေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ျပသခဲ့ၿပီး ဆုမ်ားလည္း ခ်ီးျမႇင့္ခံရသူ ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ မတ္လ ၁၆ ရက္မွ မတ္လ ၃၀ ရက္ ေန႔အထိ Natural Person (အညၾတ႐ုပ္ပုံလႊာ) အမည္ျဖင့္ Portrait (ပုံတူပန္းခ်ီ) ကားမ်ားကို ထိုင္းႏုိင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ရွိ သု၀ဏၰဘူမိ ပန္းခ်ီ ျပခန္း၌ ျပသသည္။ Natural Person ပန္းခ်ီ ျပပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ပန္းခ်ီ ေဇာ္၀င္းေဖ ကို ဧရာ၀တီ သတင္းဌာနမွ ကုိစုိးက ေတြ႕ဆုံ ေမးျမန္းထားသည္။

ေမး။ ။ အရင္က Landscape ပန္းခ်ီကားေတြ ေရးေနရာကေန ဘာျဖစ္လို႔ Portrait ေတြ ေျပာင္းေရးရတာလဲ။ အရင္ကေရာ Portrait ေတြ ျပပြဲလုပ္ဖူးလား။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေရးလာတာ Landscape ပဲ၊ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ေျမာက္ပိုင္း၊ ေနာက္ခ်င္းျပည္နယ္ အဲဒီ ခရီးေတြ သြားၿပီး ေရးရတဲ့ဟာမ်ိဳးကို ပိုၿပီးေတာ့ ေရးျဖစ္ တယ္။ ၂၀၀၄ ေလာက္ကတည္းက တစိုက္မတ္မတ္ ေရးလာတာ၊ ဒီဘက္ေရာက္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ၇ ႏွစ္ ၊ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေရးလာခဲ့တာ။ ေျပာင္း တယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္ ေရးေနက် Landscape ေတြလည္း ဆက္ေရးမွာပါ။

အခုေရးတဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲက လူေတြက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားလာလည္း ဆုိေတာ့ က်ေနာ္ေနရတာေလးကိုက က်ေနာ္က ေျမာက္ဥကၠလာ ေ၀ဘာဂီ ၿမိဳ႕သစ္ ဆိုတာ ဆင္ေျခဖုံး၊ ဆင္ေျခဖုံး ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ လူေတြက ဆိုက္ကား ဆရာေတြ ရွိသလို၊ စာေပ အႏုပညာ ခ်စ္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဘာကားေတြ ေရးလဲ ဆိုၿပီး လာစပ္စုတဲ့ လူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလူေတြနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ စကားေျပာျဖစ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ တခါတေလ က်ေနာ္က စကက္ခ်္ ေလးေတြေရးျပ တယ္။ အဲဒီလုိ ေရးမိတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေနာက္သူတို႔ကို ေရးခ်င္လာတယ္။

အခု ျပပြဲမွာ ျပတဲ့ ကား ၁၁ ကားထဲမွာ က်ေနာ့္ ကိုယ္တိုင္ေရး ပုံတူ တပုံကလြဲရင္ က်န္တာ အရပ္ထဲက သာမာန္ လူေတြရဲ႕ပုံေတြ။ ဦးထုပ္နဲ႔ ပုံက က်ေနာ့္ပုံတူ။ အဲဒီပုံက ၂၀၀၈ မွာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕River ဂယ္လာရီကေန Portrait ၿပိဳင္ပြဲလုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ၿပိဳင္ဖို႔ ဆုိၿပီး ေရးတာ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မၿပဳိင္ျဖစ္ဘူး။ အဲဒါ အခုထည့္ျပတာ။ ေနာက္ ပအို႔၀္ အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္ ပုံလည္းပါတယ္။ အဲဒီပုံေတြကေတာ့ ဓာတ္ပုံကေန ျပန္ေရးတာ။ က်န္တဲ့ ပုံေတြကေတာ့ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ဒါ႐ိုက္ေရးတဲ့ ပုံေတြ။

ေမး။ ။ အဲဒီ ဓာတ္ပုံကေန ပန္းခ်ီ ျပန္ေရးဖို႔ကို ဘယ္လို စိတ္ကူးပုံရိပ္(Inspiration)ေပၚလာ ရတာလဲ။

ေျဖ။ ။ အဲဒီပုံေတြကေတာ့ က်ေနာ္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရင္ ေရးတဲ့သေဘာက ဓာတ္ပုံကေနၿပီး ေလ့က်င့္တဲ့သေဘာေပါ့။ ေရးေန ရင္း လက္စသတ္ၿပီး အခုျပပြဲ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီပုံေတြပါ ထည့္ျပဖို႔ ေတာင္းဆိုတာ ရွိလာတယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္ သေဘာ ေစ်းကြက္၀င္မယ့္ သေဘာလို႔ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ျပခ်င္တာကေတာ့ က်ေနာ့္ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို ေရးထားတဲ့ ပုံေတြကိုပဲ ျပခ်င္တာ။

ေမး။ ။ Natural Person ဆိုတဲ့ ျပပြဲအမည္ကိုေရာ ဘယ္လို ေပးျဖစ္တာလဲ။

ေျဖ။ ။ ျပပြဲအမည္က ျမန္မာလို ဆိုရင္ ဆရာ ျမသန္းတင့္ ေရးတဲ့ အညၾတ ႐ုပ္ပုံလႊာ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ ပန္းခ်ီကလည္း ဆရာ ဦးေက်ာ္ေသာင္း ေရးတာက်ေတာ့လည္း အရမ္းသေဘာက်တယ္။ အညၾတ ႐ုပ္ပုံလႊာနဲ႔ လိုက္တယ္။ ပထမ အဲဒါမ်ိဳး က်ေနာ္ လုပ္မလို႔။ ဒါေပမယ့္ အခု ပန္းခ်ီကားထဲက လူေတြကလည္း သဘာ၀ထဲမွာ ေနထိုင္ က်င့္ႀကံ တဲ့ လူေတြ။ ပထမ သူတို႔နဲ႔ေျပာရတာ အဟပ္ကြာေနသလိုပဲ။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ အဲဒီလုိ အရသာေလးေတြ က်ေနာ္ သေဘာက်လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆိုရင္ အရမ္း တင္းက်ပ္မႈေတြ မ်ားတယ္။ တခါတေလ ဆုိလို႔ရွိရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ခ်င္ေမာခ်င္ရင္ ေတာင္ မရဘူး။ သူတို႔မွာ ကုိယ့္ေလာက္ မျပည့္စုံေပမယ့္ လြတ္လပ္တယ္။ ေပါ့ပါးတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာက အၿမဲတမ္း ကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ ကိုယ့္တိုင္ပင္နဲ႔ ခ်ိန္ဆၿပီး အလုပ္ လုပ္ေနရတယ္။ သူတို႔မွာက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ အဲဒီလို တခါတေလက်ရင္ အရမ္းေနခ်င္ တာ။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ေတြ႕ရင္းနဲ႔ ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာ။ က်ေနာ္ ဆက္ေရးဖို႔လည္း ရွိတယ္။ လူေတြေပၚမွာ ျမင္တဲ့ အျမင္၊ အယူ အဆေတြေတာ့ ေျပာင္းသြားႏုိင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ေမာ္ဒန္ ဟန္ကို ႀကိဳက္တာကို၊ အခုကေတာ့ သဘာ၀ အရွိတရားနဲ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ရေအာင္ေရးခဲ့တာ။

က်ေနာ္ စေရးတုန္းက အေျပာင္းအလဲေတြ စတဲ့ အခ်ိန္၊ ၂၀၁၁ ေလာက္ကေန စၿပီး ေရးတာ။ အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႔ စၿပီး လႈပ္လႈပ္ ရွားရွား ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္။ ဘယ္လို ေျပာင္းမယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး တြက္ဆတဲ့ အခ်ိန္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ဒီလူေတြနဲ႔ စကား ေျပာၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ တခ်ိဳ႕က အဲဒါကို သိပ္နားမလည္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီမုိကေရစီ ျဖစ္တာကို အရင္းရွင္ စနစ္ ျပန္ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္ေနတယ္။ ဆိုက္ကားဆရာ တခ်ိဳ႕က က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္တို႔ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး က်ပ္တည္းမယ္အစ္ကို ဆိုၿပီး ေျပာ တယ္။ ေျပာတဲ့ အခါက် ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဉာဏ္မီသေလာက္ ရွင္းျပတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ အရင္းရွင္ ကြာတဲ့ စနစ္ေလးေတြ ေျပာျပ တယ္။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ က်ေနာ္ နားလည္တာက ကိုယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ အပိုင္း၊ ပညာရပ္ပိုင္းမွာ တိုးတက္ရင္ တိုးတက္သလို ကုိယ့္အခြင့္အေရး ကုိယ္ရတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ရွင္းျပတယ္။ အရင္းရွင္ စနစ္ဆိုတာကေတာ့ ကုိယ္ေတာ္ေပမယ့္လည္း ေငြရွင္ ရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈ ေအာက္ကေန သြားရတယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ေျပာျပတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခုအခ်ိန္ကေန စၿပီး ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မေနနဲ႔ ကိုယ့္ကေလးေတြ ပညာေရးအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။ တကယ့္တကယ္ က်ေတာ့ သူတို႔က မနက္စာနဲ႔ ညစာ အလ်င္မီေအာင္ ႐ုန္းကန္ရတဲ့လူမ်ားတယ္။ အသိအျမင္ပုိင္းက်ေတာ့ ကိုယ္ေျပာတာပဲ ရွိတယ္၊ တကယ္တန္း ထဲထဲ၀င္၀င္ လက္ခံႏုိင္တဲ့ အင္အား သူတို႔ မရွိဘူး။ သူတို႔က သာမန္ လူတန္းစားေတြ။

ေမး။ ။ အခုျပပြဲမွာ တင္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကို ဘယ္လိုေရးခ်က္ နည္းစနစ္ နဲ႔ ေရးထားတာလဲ။ ထူးျခားတဲ့ ေရးခ်က္ေတြကို သုံးထားတာေရာ ရွိလား။

ေျဖ။ ။ ဒီပြဲမွာေတာ့ ထူးျခားတဲ့ ေရးခ်က္ အားနည္းတယ္။ က်ေနာ္ စုတ္တန္နဲ႔ ေရးတာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ Knife(ဓား)နဲ႔ ေရးတာပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ေရးတာကေတာ့ က်ေနာ္ ေနာက္တဆင့္မွန္းထားတယ္။ ပထမ စကတည္းက က်ေနာ္ အ႐ုိးဆုံးကို ေရးခ်င္ တာ။ က်ေနာ္ ကုိယ္ႏႈိက္ကလည္း သဘာ၀ဆန္တဲ့ ေရးခ်က္မ်ိဳး၊ ေရးဟန္မ်ိဳး အဲဒီလိုသြားခ်င္တာ။ အေရာင္သုံးတာကလည္း ထူး ထူး ျခားျခား Message(ေတြးစရာ) တခုအတြက္ ေရးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ကုိယ္ႏႈိက္ကုိက အေရာင္ ျပင္းျပင္း စူးစူး ရွရွ ေရး ရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တခါတေလက် အေရာင္ျပင္းအားကို တင္ၿပီးေရးတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ရွိတယ္။ ဒီ Portrait ေတြေရးၿပီးျပပြဲ လုပ္တာကေတာ့ ပထမဆုံး အႀကိမ္ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ ပုံေတြက တူမႈကို အာ႐ုံ ထားတယ္၊ တခ်ိဳ႕ပုံေတြကို ေတာ့ တူတာ မတူတာထက္ က်ေနာ့္ အႏုပညာကို ပုိအာ႐ုံ ထားတယ္။

အျပာေရာင္ေတြ မ်ားမ်ားနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ကား(Natural Person 6 ) ဆိုရင္ အဲဒီကား ေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ကိစၥ ျဖစ္ေနတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မၾကည္ လင္ဘူး၊ အဲဒီ Mood(အာ႐ုံ ခံစားမႈ)ေတာ့ ပါတယ္။

ေမး။ ။ ႏုိင္ငံတကာ ျပပြဲအေတြ႕အႀကဳံေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆိုေတာ့၊ ျပည္တြင္း ပန္းခ်ီေလာကအေပၚ အျမင္ကို ႏုိင္ငံ တကာနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေျပာျပပါဦး။

ေျဖ။ ။ ျပည္တြင္း ပန္းခ်ီေလာက ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပန္းခ်ီဆရာေတြက မႀကိဳးစားဘူးေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အရမ္း အလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ လုပ္တဲ့အခါ တခါတေလမွာေတာ့ လြဲတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က အစဥ္အလာတို႔ မိ႐ိုးဖလာတို႔၊ ပုံမွန္ လမ္းေၾကာင္းတို႔ ဆိုတဲ့ အထဲမွာ က်ေနာ္တို႔က အရမ္းေနသားက်တဲ့ ပုံစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ တဖက္ကို ကြဲထြက္လာတာမ်ိဳးတို႔၊ တဘက္ဘက္ကို Creation(တီထြင္ ဖန္တီးမႈ) တခုခုနဲ႔ ေျပာင္းလဲဖို႔တို႔ ဟာမ်ဳိးက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လူလတ္ပိုင္းေတြမွာ အေတာ္ အားနည္းသြားတယ္။

ဒါေပမယ့္ လူငယ္ပိုင္းေတြမွာ က်ေတာ့ သူတို႔က ခြဲထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္၊ ေနာက္ စတိုင္သစ္ေတြ ႀကိဳးစားတယ္၊ သူတို႔ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာေတြကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ နဲ႔ လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာက်ေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳ အားနည္းတယ္။ သူတို႔ ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳက သုတ ဉာဏ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။ သူတို႔က အင္တာနက္က ရမယ္၊ စာအုပ္က ရမယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြကေန သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတို႔မွာ အခုနက ေျပာသလို အေတြ႕အႀကံဳအားနည္းတဲ့ဟာက ကုိယ္ခံအား ေဖာင္ေဒးရွင္းမွာ လက္ေတြ႕မရတဲ့ အခါက်ေတာ့ တခါတခါ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ Target(ရည္မွန္းခ်က္)ကို မေရာက္ဘူး ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒါကလည္း ဒီဘက္က လူႀကီးေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ လုပ္ခ်င္တဲ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖန္တီးခ်င္တဲ့ စိတ္ ဆႏၵမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ၿပီၤး ေပါင္းစပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အႏုပညာ ေလာကအတြက္ ေနာက္တဆင့္ တက္ၿပီး တကယ့္ကို လိုခ်င္တဲ့ အႏုပညာမ်ိဳးေတြ ထြက္လာမယ္လို႔ ထင္တယ္။

ေနာက္တခုက ဂယ္လာရီေတြေပါ့၊ ဂယ္လာရီေတြ ဆိုလို႔ရွိရင္လည္း က်ေနာ္တို႔ ဆီက ဂယ္လာရီေတြက ျပသပုံ တင္ဆက္ပုံ တင္ ဆက္နည္းေတြမွာ တခ်ိဳ႕က အရမ္းအားနည္းၿပီးေတာ့ ပန္းခ်ီကားေတြ အမ်ားႀကီးခ်ိတ္ၿပီး ျပေနတာမ်ိဳးေတြပဲ ရွိၿပီးေတာ့ တျခားႏုိင္ငံ ေတြမွာက ျပသတဲ့ တင္ဆက္ပုံေတြက တကယ့္ကို ပန္းခ်ီကားကို ပံ့ပိုးတာမ်ိဳး။ Lighting(အလင္းေရာင္) ေတြနဲ႔ ပံ့ပိုးတာ ၊ Space(ေနရာ အထားအသို) ေတြနဲ႔ ပ့ံပိုး တာမ်ိဳးေတြ။ က်ေနာ္တို႔ ဆီမွာက သမား႐ိုးက် ျပသတာမ်ိဳး။ ဒါေပမယ့္ အရင္တုန္းက နဲ႔ စာလို႔ရွိရင္ေတာ့ အေတာ့္ကို တိုးတက္လာတယ္။ ျပည္တြင္းကေတာ့ မိသားစုအသြင္ ပိုေဆာင္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာနဲ႔ သူ႔ အေပါင္း အသင္း ပရိသတ္ေတြ လာတဲ့ ပြဲပဲ။

ေမး။ ။ ေစ်းကြက္နဲ႔ အႏုပညာ အေပၚ သေဘာထား အျမင္နဲ႔ ခံယူခ်က္က ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္တုန္းကေတာ့ တခါတည္း အႏုပညာကိုနားလည္ၿပီးေတာ့ အႏုပညာရွင္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေစ်းကြက္ကို အားျပဳၿပီးေတာ့ အရမ္း ေရာင္းရေအာင္ ႀကိဳးစားတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းနဲ႔ ဒီ ပန္းခ်ီ ေရးရတဲ့ တန္ဖိုးကို သိလာတယ္။ အႏုပညာ တန္ဖိုးကို သိလာတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ အားထည့္ရင္း ထည့္ရင္းနဲ႔ သူ႔ဘာသာ သူ လူႀကိဳက္မ်ားလာၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ မ်ိဳးပဲ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ျမင္တာကေတာ့ ကုိယ့္အလုပ္ကိုယ္ တန္ဖိုး ထားၿပီးေတာ့ မွန္မွန္ ကန္ ကန္နဲ႔ ႀကိဳးစားမယ္ ဆိုရင္ ေစ်းကြက္တို႔၊ ေအာင္ျမင္မႈတို႔ ဆုိတာ သူ႔ဟာသူ ေနာက္က လိုက္လာမယ္။

ေမး။ ။ ပန္းခ်ီအႏုပညာကို ေလ့လာ ဖန္တီးတဲ့ ေနရာမွာ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကိုလည္း ေျပာပါဦး။

ေျဖ။ ။ အခက္အခဲကေတာ့ အမ်ားႀကံဳတဲ့ အခက္အခဲမ်ိဳးေတြပါပဲ။ စိစစ္ေရး ဆုိတာမ်ိဳးကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္ရတယ္။ အရင္ ထက္စာရင္ေတာ့ အခု ေလ်ာ့သြားတယ္။ ဟိုတုန္း ကေတာ့ အနီေရာင္တေရာင္ ေရးတာက အစ ျပႆနာ ရွိခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ နီတာလဲ ဆိုတာ။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ ရွမ္းျပည္ ရဲ႕ Landscape ကားေတြမွာ ေျမႀကီးေတြက သဘာ၀ကိုက နီေနတာ။ ညေနပိုင္း ေန ေရာင္က အဲဒီ အေပၚ သြားက်ရင္ နီရဲ ေနတာမွ တကယ့္ကို စိတ္ကိုလႈပ္ရွားေစတဲ့ အနီမ်ိဳး။ အဲဒါမ်ိဳးက တကယ့္ကို သဘာ၀ ခံစားၿပီး ကုိယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ ေရး တာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က တမ်ိဳး အဓိပၸာယ္ေကာက္ၿပီး ပယ္တာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ က်ေနာ့္ ပန္းခ်ီကား ေတြ က အနီေတြ မ်ားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး။ ဒါေပမယ့္ ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ အေရာင္ကို ခ်စ္လို႔ ေရးတာ၊ အသုံးခ်တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကို ကန္႔သတ္မႈေတြေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ သြားျဖစ္တယ္။ အနီေရးရင္ ဘာ၊ အ၀ါ ေရးရင္ ဘာ၊ အျပာ ေရးရင္ ဘာ ဆိုတာမ်ိဳး။ တကယ္တမ္းက က်ေနာ္တို႔ က ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးျဖစ္တာ။ ပန္းခ်ီပညာမွာ လိုအပ္တဲ့ အေရာင္ကို ထည့္ေရးတာပါ။

က်ေနာ္ႀကံဳဖူးတာ ရွိတယ္၊ အဲဒါက တပ္မေတာ္ေန႔ ႏွစ္ ၅၀ ေငြရတု အထိမ္းအမွတ္ ျပပြဲအတြက္ မ်ိဳးခ်စ္ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားမ်ိဳး ေတာင္းတယ္။ ေတာင္းေတာ့ က်ေနာ္က ဘာေရးလည္း ဆိုေတာ့ ေရႊတူ ဂ်ာနယ္မွာ ပါလာတဲ့ ဓာတ္ပုံေလး၊ အဲဒီ ဓာတ္ပုံ က ဆရာစံ ႐ုံးထုတ္တဲ့ ပုံ။ က်ေနာ္က အဲဒီ ဆရာစံ ပုံကို ေရးတယ္၊ ေရးတာက မ်ိဳးခ်စ္ သူရဲေကာင္း ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ေရး တာ၊ ဆရာ စံကို ေနာက္ဆုံးေန႔ ႀကိဳးတိုက္ပို႔တဲ့ အခန္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က မ်ိဳးခ်စ္ သူရဲေကာင္းက အဲဒီလို မက်ဆုံးဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ပယ္လိုက္တယ္။

ေမး။ ။ ပန္းခ်ီဆရာ တေယာက္အေနနဲ႔ ပန္းခ်ီ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ္ပိုင္ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုထားတာမ်ိဳး ရွိလား။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔ ပန္းခ်ီကို ပထမ စသင္တုန္းက အ႐ုပ္ေရးတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကို စတယ္။ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ပန္းခ်ီ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အႀကိဳးအေၾကာင္းကို ေရးတာ၊ ဒါေပမယ့္ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ သိ သေလာက္ အဲဒါ သဘာ၀ထဲမွာပဲ ရွိေနတယ္။ အဲဒီထက္ပုိတဲ့ ကိုယ့္အေတြးအျမင္၊ ကုိယ့္ ဖန္တီးခ်က္ေတြ ပါမွ ကိုယ့္ အႏုပညာ ဆိုတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ပန္းခ်ီဆိုတာ က်ိဳးေၾကာင္း ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚ အယူ အဆ ကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ထည့္ႏုိင္မွ ပန္းခ်ီလို႔ ယူဆတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ တေယာက္အေနနဲ႔ ခံစား ေလ့လာမႈ ၊ ဖန္တီး ထုတ္လုပ္မႈေတြ အားေကာင္း ရမယ္ ေပါ့။

ေမး။ ။ ပန္းခ်ီမွာ အထူးသျဖင့္ ေမာ္ဒန္နဲ႔ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အေပၚမွာ ဘယ္လို သေဘာထား ရွိလဲ။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အႏုပညာကို အႏုပညာလို႔ပဲ ျမင္တဲ့ ခံယူခ်က္မ်ိဳးေပါ့။ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာ က်ေနာ္ မခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္တယ္၊ ထိန္းသိမ္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း ႀကိဳက္ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ အႏုပညာက်ေတာ့ က်ေနာ္ ယုံၾကည္တဲ့ အႏုပညာက အားလုံးကို ခံစားေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္ ပန္းခ်ီကားက တခုခုကို ရည္ညြန္းထားတာမ်ိဳး၊ တခုခုထဲမွာ ကန္႔သတ္ ထားတာမ်ိဳး က်ေနာ္ မႀကိဳက္ဘူး။ တ႐ုတ္ႀကီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေမရိကန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဗမာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာလူမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အႏုပညာ ဆုိတာကို အရသာခံတတ္ ေစခ်င္တယ္၊ အရသာ သိေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ ေဘာင္မခတ္ဘူး။ လိုအပ္ရင္ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈကို ထည့္သုံးမယ္၊ မလိုအပ္ရင္ မသုံးဘူး။

ေမး။ ။ ဒီလို ပန္းခ်ီကားေတြ ေရးၿပီး အလုပ္လုပ္ႏုိင္ဖို႔၊ ေနႏုိင္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ Life style (ေန႔စဥ္ဘ၀)ကို ဘယ္လို က်င့္ႀကံ ေန ထိုင္လဲ။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ေနတတ္တဲ့ အေနအထားကိုက က်ေနာ္က ေအးတယ္၊ ေအးေတာ့ ပုံမွန္သမားပဲ။ က်ေနာ္ ေအာင္ျမင္ျခင္း မေအာင္ျမင္ျခင္း၊ ရွိျခင္း မရွိျခင္း ဆုိတာ က်ေနာ့္အတြက္ က်ေနာ္ေနတတ္တဲ့ သင့္တင့္တဲ့ ေနထိုင္မႈမ်ိဳးနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ ေနတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ပိုက္ဆံရွိလို႔လည္း ပုိသုံးလိုက္တာမ်ိဳး မရွိဘူး၊ ပန္းခ်ီကား မေရာင္းရလို႔ စိတ္ဓာတ္ ပ်က္သြားတမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ႀကဳံလာတဲ့ အေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလးနဲ႔ပဲ၊ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းေလးနဲ႔ပဲ ေနတယ္။ မိသားစုလည္း နည္းတယ္။ မိသားစု ၄ ေယာက္လည္း ေအး ေအး ခ်မ္းခ်မ္းပဲ။ ပုံမွန္ပဲ။ ေပါင္း သင္း ဆက္ဆံေရးလည္း အဲဒီလိုပဲ။ ကူညီစရာ ရွိရင္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ကူညီတယ္။ က်န္းမာေရး အတြက္ေတာ့ က်ေနာ္ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ သင့္တင့္တဲ့ အစာ အာဟာရမ်ိဳး ကို စားတယ္။ ဒုကၡေပးမယ့္ ဟာမ်ိဳးကို မစားဘူး။

Ref: ဧရာ၀တီ