အက္တလတ္စ္ သို႔မဟုတ္ မိုးေကာင္ကင္ကို ေအာင္ႏိုင္သူ

နတ္မွဴး

March 24, 2010


စာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလွာရင္းက ဒိုင္ယာယီစာအုပ္ တအုပ္ၾကားမွ ႏွင္းဆီပြင့္ေျခာက္ကေလး တခုကို ေတြ႔ရသည္။ အေရာင္ လြင့္ျပယ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ နမ္းၾကည့္ေတာ့ ႏွင္းဆီပန္း ရန႔ံ ရေနသလို ခံစားရသည္။ ထိုႏွင္းဆီပြင့္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ကြ်န္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ အစီအရီ ေပၚလို႔လာေလသည္။ သည္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္က ဆယ္တန္း ေအာင္ခါစ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ဇာတိ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕ကေလးမွ ဦးေလးရွိရာ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရသည္။ ဦးေလးက ရန္ကုန္မွာ " သရပါ" အမည္ရွိေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စားပြဲထုိး ၀င္လုပ္ရသည္။ တေန႔တြင္ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း လူႀကီးတေယာက္ႏွင့္ လူငယ္ငါးေယာက္ ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္လာသည္။ လူႀကီးမွာ ႐ုပ္ရည္တည္ၾကည္ ခံ့ညားသည္။ ေတာင့္တင္းသန္မာၿပီး ေယာက်္ား ပီသသူျဖစ္သည္။ စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးက "စာေရးဆရာႀကီး တခြက္" ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က စာအလြန္ဖတ္သူ ျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာ ဆိုသည္ႏွင့္ စိတ္၀င္စားသြားသည္။ ဦးေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ "အဲဒါ စာေရးဆရာႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေပါ့ကြ" ဟု ေျဖသည္။ ထိုစာေရးဆရာႀကီး ေရးခဲ့ေသာ ဘုန္းေမာင့္တေယာက္တည္းရယ္၊ ေဒါက္တာေရခ်မ္း စေသာ ၀တၳဳမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္ႀကိဳက္သည္။ လူငယ္ေတြက သူတို႔ႏွစ္သက္ရာ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔မ်ား မွာလိုက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို ေမးခြန္းမ်ား တရစပ္ ေမးေနေလသည္။

"အဂၤလိပ္ေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ဘာေၾကာင့္စစ္တိုက္ရတာလဲ ဆရာ" " ျမန္မာႏုိင္ငံကထြက္တဲ့ ေရနံ၊ ကြ်န္းသစ္၊ ေက်ာက္သံ ပတၱျမား စတဲ့ သယံဇာတပစၥည္းေတြ လိုခ်င္လို႔ေပါ့ဗ်ာ" " ဒါေတြရေတာ့ သူတုိ႔ခ်မ္းသာတာေပါ့" ဒါေပ့ါဗ်ာ….. သယံဇာတ ပစၥည္းေတြ ခြတုတ္ခြင့္ရေတာ့ ခ်မ္းသာတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြမွာသာ ဘာအက်ဳိး ခံစားခြင့္မွ မရဘဲ မြဲၿပီးရင္းမြဲ လူေမြးေတာင္ မေျပာင္တဲ့ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။

စာေရးဆရာႀကီးက လူငယ္ေလးမ်ားကို ခင္ဗ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ တေလးတစား ေျပာဆိုေနသည္။
ျမန္မာေတြက ဘာေၾကာင့္ စစ္႐ႈံးတာလဲ…

လူမ်ဳိးညံ့လို႔ မဟုတ္ဘူး။ အေနာ္ရထာ၊ အေလာင္းဘုရားစတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ ထြန္းကားခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံပဲ။ မဟာဗႏၶဳလ စစ္သူႀကီးဆိုရင္ အဂၤလိပ္ေတြကေတာင္ ေလးစားခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းတဦးေပါ့။ အဂၤလိပ္ေတြက ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တယ္။ ျမန္မာေတြ က ဓားနဲ႔ခုတ္တယ္။ လက္နက္အားကြာေတာ့ စစ္႐ႈံးရတာေပါ့။

သူက လက္ဖက္ရည္ကို တစိမ့္စိမ့္ အရသာခံၿပီးေသာက္ေနတယ္။

သူရဲေကာင္းဆုိတာ ဘယ္လိုလူကို ေခၚတာလဲဆရာ

အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္အသက္ကိုမငဲ့ကြက္ဘဲ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားသူကို ေခၚတယ္။

သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ရင္ ဘယ္လို ဂုဏ္အဂၤါေတြနဲ႔ ျပည့္စုံဖို႔ လုိသလဲ

ရဲ…. ဆုိတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ သတၱိရွိၿပီး ရဲရင့္ရတယ္။ ေကာင္း..ဆုိတဲ့ ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ ညီညြတ္ေအာင္ စိတ္ထား ေကာင္းဖုိ႔လိုတယ္။ အဲဒီအခ်က္ႏွစ္ခ်က္နဲ႔ ျပည့္စုံမွသာ သူရဲေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္….

ေၾကာက္တဲ့သူေတြက သူရဲေကာင္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေပါ့..

ဟုတ္တယ္… ေၾကာက္လြဲ ရဲမင္းျဖစ္ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္။ ေၾကာက္တဲ့လူဟာ အခြင့္ေကာင္းေတြကို လက္လြတ္ ဆုံး႐ႈံးေစတယ္။ သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ရင္ ေၾကာက္စိတ္ မေမြးမိဖုိ႔လိုတယ္။ စကားပုံ တခုရွိတယ္ဗ်ား။ ေၾကာက္စိတ္ဟာ ၀ံပုေလြကို ရွိရင္းစြဲ အရြယ္ထက္ ႏွစ္ဆ ပိုႀကီးေစတယ္တဲ့။ ဆိုလိုတာက ေၾကာက္စိတ္ဟာ ရန္သူကို ပိုေၾကာက္ရြံ႕ေစတယ္။ ေလာကမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းဆုံးအရာက အဲဒီ့ေၾကာက္စိတ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ။

သူက နံျပားေထာပတ္သုတ္ တဖက္ကို ေကာက္၀ါးေနျပန္သည္။ သတၱိရွိၿပီး ရဲရင့္႐ုံ တခုတည္းနဲ႔ သူရဲေကာင္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး လားဆရာ…

မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဗ်

သူရဲေကာင္းတာ အမ်ားအက်ဳိး၊ တနည္းအားျဖင့္ ျပည္သူလူထု အက်ဳိးကို ကို္ယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီး ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ အလုပ္ကိုး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ထားေကာင္းဘို႔လဲ လိုအပ္တယ္။ စိတ္ထား ေကာင္းသူေတြမွသာ ေမတၱာအားႀကီးတယ္။ ေမတၱာအားႀကီးသူ မွသာ အမ်ားအေပၚ ငဲ့ညွာ ဂ႐ုဏာ ထားတဲ့ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ စိတ္ထား မေကာင္းတဲ့သူေၾကာင့္ အမ်ားအေပၚ ေမတၱာ မထားႏိုင္ဘူး။ အမ်ားအက်ဳိးကို မၾကည့္ဘူး။ ကိုယ့္နဲ႔ ကိုယ့္မိသားစု ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္း ေကာင္းဖို႔ပဲၾကည့္တယ္။ အတၱ သမားေတြေပါ့ဗ်ာ။ အတၱသမားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သူရဲေကာင္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။

သူက ယပ္ခပ္ေပးေနေသာ ကြ်န္ေတာ့အား ၿပဳံးျပလိုက္သည္။

သူရဲေကာင္းဆိုတာ ပညာတတ္ဖို႔ လိုသလားဆရာ..

ဟာ….

လိုတာေပါ့ဗ်ာ.. ပညာရွိမွ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို နားလည္တယ္။ သူေတာ္ေကာင္းတရား နားလည္မွ အမ်ားအက်ဳိး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တယ္။ အမ်ားအက်ဳိး ေဆာင္ရြက္မွ သူရဲေကာင္း ျဖစ္မွာေပါ့။

ပညာဆုိတာ ဘာလဲဆရာ…

ပညာ ဆုိတာ အသိနဲ႔၊ အတတ္ကို ပညာလို႔ေခၚတယ္

ဘယ္ဟာအမွန္၊ ဘယ္ဟာမွား၊ ဘယ္ဟာ တရား၊ ဘယ္ဟာမတရား သိတဲ့ပညာကို အသိပညာလို႔ေခၚတယ္။ အသက္ေမြး မႈပညာ၊ စစ္ေရးပညာ၊ စီးပြားေရးပညာ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံစတဲ့ အတတ္ေတြကို အတတ္ပညာလို႔ေခၚတယ္။

စာေရးဆရာႀကီးက လက္ဖက္ရည္ကို ေမာ့ေသာက္ၿပီး လက္စသတ္လိုက္သည္။ ေနာက္နံျပား ေထာပတ္သုတ္ကို ယူစားေန ျပန္သည္။

သူရဲေကာင္းက ဘာလို႔ ပညာတတ္ဘုိ႔ လိုတာလဲ….

သူရဲေကာင္း ဆိုတာ မွန္တဲ့တရားတဲ့ဘက္က ရပ္တည္ရတယ္။ အမွား အမွန္၊ မတရား တရား ခြဲျခားသိဘုိ႔ အသိပညာရွိမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒီလိုမွမဟုတ္ပဲ မွားတဲ့ဘက္၊ မတရားတဲ့ဘက္က ရပ္တည္ေနရင္ လူဆိုး လူယုတ္မာ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ သူရဲေကာင္းမွ မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္း ပညာတတ္ေလ ေကာင္းေလပဲ။ ပညာတတ္ရင္ အမွန္တရား ထြန္းကားတယ္။ အမွတ္တရား ထြန္းကားမွ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္။

အမွန္ဆိုတာ ႏွစ္မ်ဳိးမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလားဆရာ…. ပိုက္ဆံတျပားရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ ပန္းလိုေပါ့၊ ဆရာ့ဘက္က ၾကည့္ေတာ့ ေခါင္း၊ ကြ်န္ေတာ့ဘက္က ၾကည့္ေတာ့ ပန္း။ ကဲ ႏွစ္ခုစလုံးမွန္မေနဘူးလား။

စာေရးဆရာက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး မွန္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာသလို အမွန္ဆိုတာ အနည္းဆုံး ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တရားကေတာ့ ႏွစ္မ်ဳိးမရွိဘူး။ ေလာကီေရာ သံသရာပါ ေကာင္းတဲ့တရား တမ်ဳိးပဲရွိတယ္။

ကြ်န္ေတာ့ကို နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပပါအုံး….

အမွန္တရားဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား….

ဟုတ္ကဲ့… ၾကားဖူးပါတယ္..

ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာသလို အမွန္ဟာ အနည္းဆုံးႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေလာက ျဖစ္စဥ္ထဲက အမွန္ေတြကိုေတာ့ တရားနဲ႔ မွတ္ေက်ာက္ တင္ၾကည့္ရတယ္။ တရားနဲ႔ အမွတ္ေက်ာက္ တင္ခံႏိုင္မွသာ အမွန္တရားလို႔ ေခၚတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ တရားမွသာ အမွန္ျဖစ္တယ္။ မတရားတာ မွန္သမွ် အမွားပဲ။

ထပ္ရွင္းပါအုံး ဆရာ….

ေကာင္းၿပီး ျမန္႔မာ့သမုိင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ေတာင္သူလယ္သမား အေရးေတာ္ပုံဆိုတာ ခင္းဗ်ားတို႔ ေတြ႔ရမယ္။
ဆရာစံနဲ႔ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ အေရးေတာ္ပုံ မဟုတ္လား။

ဟုတ္တယ္

ဒီကိစၥမွာ လယ္သမားေတြ သူပုန္ထတာကို အဂၤလိပ္အစိုးရက မလုိလားဘူး၊ မွားတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ အမွန္က ျမန္မာႏုိင္ငံကို ဆက္လက္ကြ်န္ျပဳၿပီး ဂုတ္ေသြးစုပ္ အျမတ္ထုတ္ဖုိ႔ပဲ။ လယ္သမားေတြဘက္က ၾကည့္ေတာ့ ဒီတိုင္းျပည္က တုိ႔တိုင္းျပည္ ကြ်န္ျဖစ္ရတာ အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲနဲ႔ ေသေတာင္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏ ဘ၀မို႔လို႔ သူပုန္ထတာ မွန္တယ္။ ဒီအမွန္ႏွစ္ခုကို တရားနဲ႔ မွတ္ေက်ာက္တင္ၾကည့္ရင္ ဘယ္လို အေျဖထြက္မလဲ။

လယ္သမားေတြ သူပုန္ထတာ အမွန္တရားပဲ…

ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္က သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို မတရားသိမ္းပိုက္ ထားတာကို္း စာေရးဆရာက ေက်နပ္စြာ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး မွန္တယ္ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ အမွန္တရားကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္မွ သူရဲေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

တနည္းအားျဖင့္ သူရဲေကာင္းဟာ အမွန္တရားဘက္က ရဲရဲႀကီး ရပ္တည္ရမယ္။ ကိုယ္က သူရဲေကာင္း မျဖစ္ခဲ့ေတာင္မွ သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို လက္ခုပ္တီး အားေပးရဲတဲ့ ျပည္သူေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ရမယ္။ အေခ်ာင္သမား မျဖစ္ပါေစနဲ႔…

စာေရးဆရာက စီးကရက္တလိပ္ထုတ္၍ မီးညွိလိုက္ၿပီး ဖြာ႐ႈိက္ေနျပန္သည္။

အေခ်ာင္သမားဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲ ဆရာ…

သာမွေပါင္းတယ္

ႏိုင္မွ တုိက္တယ္ဆိုတာ အေခ်ာင္သမားပဲ၊ အဲဒီလူေတြဟာ ဟိုဘက္လိုလို ဒီဘက္လိုလို ၾကားေနသလို ၀ါးတားတား လုပ္တတ္ၾကတယ္။ သူရဲေကာင္းဆုိ ၾကားမေနဘူး။ အမွန္တရားဘက္ ရဲရဲႀကီး ရပ္တည္တယ္။ ၾကားေနတယ္ဆိုတာ လူေၾကာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အေခ်ာင္သမားပဲ။ အမွန္တရား ဘက္က ရပ္တည္ျခင္း မရွိဘဲ ၾကားေနတာဟာ အမွား၊ ဒါမွမဟုတ္ မတရားကို သြယ္၀ိုက္ေသာ နည္းနဲ႔ အာေပး ေထာက္ခံတာပဲ။ အမွန္တရား ေမွးမွိန္ အားနည္းေလ၊ အေခ်ာင္သမား မ်ားေလပဲ။ သူရဲေကာင္းဟာ ဘယ္လို အေျခအေနမွာမဆို အမွန္တရားကို သစၥာမေဖာက္ဘူး။

အသိပညာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ အတတ္ပညာကေကာ သူရဲေကာင္းတေယာက္အတြက္ လုိတာပဲလား။

သိပ္လိုတာေပါ့ဗ်ာ။

ျမန္မာေတြ အဂၤလိပ္ေတြကို စစ္႐ႈံးခဲ့တာဟာ အတတ္ပညာ ခ်ဳိ႕တဲ့လိုပဲ။ သူတို႔က ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တယ္။ ကိုယ္က ဓားနဲ႔ခုတ္တယ္။ အားမတန္ေတာ့ ႐ႈံးရတာေပါ့။ ေအာင္ျမင္တဲ့ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္ရင္ ရန္သူကို ယွဥ္ႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာရွိဖို႔ လိုတယ္။ သူရဲေကာင္းမွ မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္း ပညာတတ္ေလ ေကာင္းေလပဲ။ ကိုယ္တတ္တဲ့ ပညာက သူမ်ားတိုင္းျပည္ထက္ သာရင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ေရွ႕တန္းေရာက္မယ္။ ပညာမတတ္ရင္ေတာ့ သူမ်ားေနာက္ ေရာက္မွာပဲ။ သူက စီးကရက္ တ႐ႈိက္မတ္မတ္ ဖြာ႐ႈိက္ေနျပန္သည္။

သူရဲေကာင္းတေယာက္ရဲ႕ အေကာင္းဆုံးလက္နက္ ဘာလဲဆရာ။

သူရဲေကာင္းတေယာက္ရဲ႕ အေကာင္းဆုံးလက္နက္ဟာ သူရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပဲ။ ဘုရင္ ဧကရာဇ္တပါးဟာ သူရဲေကာင္း တေယာက္ကို အက်ဥ္းခ်ခ်င္ခ်၊ ဒါမွမဟုတ္ သစ္ပစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ အ႐ႈံးေပး အညံ့ခံေအာင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ငါ၏ ဦးေခါင္းကား ေသြးသံတုိ႔ျဖင့္ ခ်င္းခ်င္းနီ၏၊ သို႔ေသာ္ မညႊတ္ ဆုိတဲ့စကားကို ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။

ဟုတ္ကဲ့

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စကားမဟုတ္လား

ဟုတ္တယ္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အဲဒီစိတ္ဓာတ္နဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့လို႔ ျမန္မာျပည္ လႊတ္လပ္ေရး ရခဲ့တာေပါ့။

စာေရးဆရာက လူငယ္တေယာက္ငွဲ႕ေပးေသာ ေရေႏြးပန္းကန္ကို ယူေသာက္ေနၿပီး….

ဓားလွံကိုင္မွ သူရဲေကာင္းျဖစ္တာလားဆရာ…

ဓားလွံ မကိုင္ဘဲနဲ႔လဲ သူရဲေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူလူဘက္က ရပ္တည္သူ မည္သူမဆို သူရဲေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ ပါတယ္။ ဥပမာ စားေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ သတင္းဆရာေတြဟာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရးမွာ၊ ကေလာင္လက္စြဲၿပီး တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ရန္သူေတာ္ စာရင္းထဲမွာ ရန္သူနံပါတ္တစ္က ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိုင္းပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ရန္သူန႔ံပါတ္ငါး အဆင့္ပဲ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီထိေအာင္ ကေလာင္က လက္စြမ္းထက္ခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈ၊ တန္းတူညီမွ်မႈ ဒီသုံးခုအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္သူ မည္သူမဆို သူရဲေကာင္းပါပဲ။ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ အဖြဲ႔သားမ်ား သရပါ ဆိုင္ကေလးထဲမွ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူရဲေကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အယူအဆမ်ားက ကြ်န္ေတာ့ရင္ထဲမွာ စြဲမက္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

ေန႔လည္တုိင္းတြင္ စာေရးဆရာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ သရပါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးသို႔ ေရာက္လာတတ္သည္။ အေပါင္းသင္း မင္သူျဖစ္၍ သူႏွင့္ အတူ လူအုပ္တမႀကီး ပါလာေလ့ရွိသည္။

စာေရးဆရာတခြက္ဟု လွမ္းေအာ္လုိက္တိုင္း သူက ႏွစ္လိုဖြယ္အၿပဳံႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ကို ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေသာ သူ၏ အမူအက်င့္တခုမွာ စီးကရက္စြဲ အလြန္အကြ်ံ ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မုိးခိုးမစဲေအာင္ ေသာက္ေလ့ ရွိၿပီး စီးကရက္ စြဲေနဟန္တူသည္။ တခါေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆိုင္သို႔ အၾကာႀကီးမလာဘဲ ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းေနသည္။ တေန႔မွာ ဆယ္ႏွစ္ အရြယ္ခန္႔ရွိ သူ႔သားေလးကို လက္တြဲၿပီး ဆိုင္ထဲကို ၀င္လာသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ မယုံႏုိင္စရာ ပိန္ခ်ဳံ က်သြားသည္။

ဆရာႀကီး ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းလွခ်ည့္လား..

ေဆး႐ုံတက္ေနရလုိ႔ မလာႏိုင္တာပါ…

စီးကရက္ မွာဦးမလား ခင္ဗ်ား…

ေန…ေန …. ကိုယ္စီးကရက္ ျဖတ္လိုက္ၿပီ

သူ႔သားေလးကို ႐ုပ္ရွင္ျပလာဟန္တူသည္။ သားကေလးက ၾကည့္ခဲ့ေသာ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း စၿမဳံ႕ျပန္ေနသည္။

ဟာၾကဴလီက ေတာ္ေတာ္ေတာင့္တာပဲ။ လူဆိုးႏွစ္ေယာက္ကို လက္တဖက္စီနဲ႔ အသာေလး မထားႏိုင္တယ္ေနာ္ ေဖေဖ..၊
အဲဒါ အေလးမလို႔ ၾကြက္သား တုပ္ခိုင္လာတာေပါ့ သားရဲ႕။ ေယာက္်ားဆိုတာ ေယာက်္ား ပီပီသသနဲ႔ ေတာင့္တင္း သန္မာရတယ္။

ဟာၾကဴလီထက္ သန္တဲ့လူ ရွိေသးလားဟင္..

ဂရိပုံျပင္ထဲက အက္တလတ္စ္ ဘီလူးကေတာ့ ေလာကမွာ အသန္မာဆုံးပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူက ေတာင္ထြတ္ တခုေပၚကေန မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို ဒူးေထာက္ၿပီး ထမ္းထားႏိုင္လုိ႔ပဲ..

ဟာ…. မိုးေကာင္ကင္ႀကီး တခုလုံးကို ထမ္းထားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္သန္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူက ဘာကိစၥ မိုးေကာင္း ကင္ကို ထမ္းထားရတာလဲ..

လူသားေတြအေပၚ မိုးေကာင္းကင္ႀကီး ပိက်လာမွာစိုးလို႔ေပါ့ သားရဲ႕…

သူပခုံးမနာဘူးလား ေဖေဖ….

နာတာေပါ့ကြယ္။ ေနာက္ဆုံး မခံႏုိုင္ေတာ့ ပါးဆီးယပ္စ္ေခၚတဲ့ သူရဲေကာင္းကို အကူအညီေတာင္းရတယ္…

ဘယ္လုိ အကူအညီေတာင္းတာလဲဟင္..

ပါးဆီးယပ္စ္က သူရဲေကာင္းတဦးေပါ့၊ သူ႔ကို ေအသင္ၿမိဳ႕ေစာင့္ နတ္သမီး ေအသီနာက စုန္းမႀကီး ေဂၚဂြင္မဒူဆာရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ခိုင္းတယ္။ ဒီစုန္းမႀကီးရဲ႕ေခါင္းက ဆံပင္ေတြက ေျမြေတြျဖစ္ေနၿပီး လူက ေတာင္ပံေတြနဲ႔ ဂဠဳန္ပုံျဖစ္ေနတယ္။ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံးက သူ႔မ်က္လုံးေတြပဲ။ ျမင္ရသူကို ေက်ာက္႐ုပ္ျဖစ္သြားေစတယ္။ ပါးဆီးယတ္စ္က လူသန္ႀကီး အက္တလတ္စ္ ကို ေဂၚဂြင္မဒူဆာေနတဲ့ ေနရာကို လမ္းညႊန္ေပးဖုိ႔ အကူအညီ ေတာင္းတယ္။ အတ္တလတ္စ္က မိုးေကာင္းကင္ကို ထမ္းထားရတာ ဆိုေတာ့ သူ႔ဦးေခါင္းက တိမ္ေတြအေပၚ ေရာက္ေနၿပီး ေဂၚဂြင္မဒူဆာေနတဲ့ ေနရာကို လွမ္းျမင္ရတာကိုး။ အက္တလတ္စ္က ေကာင္းၿပီး။ မင္းကို မဒူဆာရွိတဲ့ ေနရာကို လမ္းညြန္ေပးလုိက္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမိုး ေကာင္ကင္ႀကီးကို ထမ္းထားရတဲ့အတြက္ ငါ့တကိုယ္လုံး ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲလွၿပီ။ ဒီေ၀ဒနာ လႊတ္ေျမာက္ေအာင္ မဒူဆာ ရဲ႕ ဦးေခါင္းျပတ္ကို ရခဲ့ရင္ ငါ့ကို အရင္ျပပါ ဆုိၿပီး ေတာင္းဆိုလုိက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မဒူဆာရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ပါးဆီးယတ္စ္က အက္တလတ္စ္ကို ျပလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အက္တလတ္စ္ဟာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သြားတယ္ကြဲ႕…

သဘာ၀တရားအတိုင္း ေကာင္းကင္က သူ႔ဘာသာသူ မိုးေပၚမွာေနတာ။ အလကား ေျမေပၚ ေရာက္လာပါ့မလား။ ေရာက္လာဦးေတာ့ ပိရင္ အမ်ားကေသမွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ကိုယ္က အမ်ားအတြက္ ပခုံအနာခံၿပီး ထမ္းပိုးေနမလဲ။ ေတာ္ေတာ္႐ူး တဲ့ ဘီးလူးပဲ…

သား၏ စကားကို ဖခင္စာေရးဆရာက သေဘာက်စြာ ၿပဳံးရယ္ေနေလသည္။ ၿပီးမွ…

အမ်ားအတြက္ ပခုံးအနာခံၿပီး ထမ္းပိုးေနတဲ့ အက္တလတ္စ္ဘီးလူးကို အ႐ူးလို႔ ထင္ရေပမဲ့ ပုံျပင္ထဲကလုိသာ သူ႔ေၾကာင့္ လူေတြ အသက္ရွင္ခြင့္ ရခဲ့ရင္ အက္တလတ္စ္ကို သူရဲေကာင္းလို႔ ေဖေဖတို႔ မွတ္ယူသင့္တယ္။ ေကာင္းကင္က သူ႔ဘာ သာသူ မိုးေပၚ ရွိေနသင့္ေပမဲ့ တခါတရံ ေျမေပၚက်လာၿပီး ေကာင္းကင္ပိတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္ကြဲ႔။ သားေလးႀကီးေတာ့ ဒီလို ေကာင္းကင္ပိတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေကာင္း ႀကံဳရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အဖိႏွိပ္ခံ လူသားေတြအတြက္ ကိုယ္တိုင္က အက္တလတ္စ္ ဘီးလူးလို ထမ္းပိုးႏိုင္ရင္ ထမ္းပိုး၊ မထမ္းပိုးႏိုင္ရင္ ပါဆီးယပ္စ္လို သူထမ္းပိုးေနတဲ့ ေ၀ဒနာကို သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးသင့္တယ္။ ဟု ေတြးေတြးဆဆ ေျပာေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔သားေလးကို လက္တြဲၿပီး သရပါ ဆိုင္ကေလးက တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ထုိျမင္ကြင္းမွာ စာေရးဆရာႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ဆုံး ေတြ႔ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ မၾကာမီ သူ ဒုတိယအႀကိမ္ ေဆး႐ုံတက္ရသည္။ အဆုတ္ ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားေၾကာင္း ၾကားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေလးစားေသာ စာေရးဆရာႀကီး ျဖစ္၍ ေနာက္ဆုံး ဂါ၀ရျပဳသည့္ အေနျဖင့္ သူ၏ အသုဘသုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္မွာ လူခ်စ္လူခင္မ်ား သူျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔အသုဘကို ၾကည့္၍ သိႏိုင္သည္။ လူထုလူတန္းစား အသီးသီးက လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ၾကပါသည္။ အသုဘမွာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလွသည္။ သူ႔အတြက္ ပန္းေခြ၊ ပန္းျခင္းတို႔မွာ ေရတြက္၍ မကုန္ႏုိင္ေတာ့။ သူ႔ကို သၿဂႌဳလ္ၿပီး ခ်ိန္မွာ လူထုက ပန္းေခြပန္းျခင္းမ်ားမွ ႏွင္းဆီနီနီတပြင့္ကို ယူထားလိုက္သည္။

လူတေယာက္ရဲ႕ သမိုင္းဟာ လူ႔ေလာကႀကီးက သူ႔ပခုံးအေပၚ ပစ္တင္လိုက္တဲ့ တာ၀န္ကို သူဘယ္ေလာက္ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ တိုင္းတာရတယ္။

ဆုိေသာ စာေရးဆရာကား ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ အက္တလ္စ္ဘီလူးလို မိုးေကာင္ကင္ကို ပခုံးျဖင့္ ထမ္းပိုးထားခဲ့သူ သူရဲေကာင္းတေယာက္ျဖစ္သည္။ လူေသေသာ္လည္း သမိုင္းမေသ… ႏွင္းဆီနီနီကေလးက အခုေတာ့ ေျခာက္ေသြ႔သြားခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႔ကို ကြ်န္ေတာ္႐ွဴ႐ႈိက္မိဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

နတ္မွဴး