မႏၲေလးကို ခ်စ္လို႔ပါ။ မႏၲေလးဆိုတာ ျမန္မာပါ

လူထုစိန္၀င္း
March 24,2010


မႏၲေလးက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ မႏၲေလးမႇာ လြမ္းစရာေလးေတြလည္း ရႇိပါေသးတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပခ်င္လို႔ ဆက္လိုက္တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ မႏၲေလးေတာင္ကို လမ္းေလ်ာက္သြားေတာ့ ေတာင္တက္လမ္း တစ္ေလ်ာက္လံုး တမာေတြ ပြင့္ၿပီး တမာနံ႔ေတြ သင္းေနလို႔ ဆရာ့ကို သတိရလိုက္မိတယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။

သူ႔ေခတ္ကိုယ့္ေခတ္မႏၲေလး

သူက မႏၲေလးသားစစ္စစ္၊ မႏၲေလးကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့သူပါ။ ေရႇးျဖစ္ေဟာင္းေတြေျပာလို႔ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ေခတ္ ကိုယ့္ေခတ္ မႏၲေလးကို လြမ္းတသသ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ မုန္႔ျပစ္သလက္ အျဖဴထဲကို ဘယာေၾကာ္ တစ္ခု ေခ်ထည့္ၿပီး ႏႇမ္းေထာင္းေလး ျဖဴးစားရတဲ့ အရသာ အေၾကာင္းပဲျဖစ္ေစ၊ လ်မ္းစိန္ဟိုတယ္က ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ သြား၀ယ္တဲ့အခါ အင္ဖက္ႏႇစ္ခုအၾကား ထည့္ေပးျမဲ င႐ုတ္ဆီ ဆမ္းထားတဲ့ ၾကက္သြန္ခ်ဥ္ ေမ့မက်န္ရစ္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္ေစ၊ သႀကၤန္နီးလို႔ ယိမ္းတိုက ္ၾကတဲ့အခါမ်ားမႇာ မီးသတ္ဗိုလ္ႀကီး သားဘိုဘိုနဲ႔ မတင္ေအာင္တို႔ လက္မလည္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကရတဲ့ အေၾကာင္း ျဖစ္ေစ၊ ၀င္းလိုက္႐ံုထဲက အစ္မႀကီး မျမရီရဲ့ မုန္႔တီလက္ရာအေၾကာင္း ျဖစ္ေစ၊ ေအာင္ေဇယ်ာကေဖး အေၾကာင္းျဖစ္ေစ၊ ေစ်းခ်ဳိထဲက ေက်ာ္လိႈင္ကေဖး အေၾကာင္း ျဖစ္ေစ စိတ္ကူးေရာက္ရာ အေၾကာင္း အရာမ်ဳိးစံုကို သူနဲ႔ အခ်ိန္အခါမေရြး ေျပာလို႔ရတယ္။

မႏၲေလးမႇာ မႏၲေလးအေၾကာင္းေျပာမရ

ဒီလို ေရႇးေဟာင္းေႏႇာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာလို႔ရသူက ဒီေခတ္မႇာ ေတာ္ေတာ္ရႇားတယ္။ မႏၲေလး ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ မင္းသီဟ ဆိုင္မႇာ တစ္မနက္လံုး ထိုင္ေနတာေတာင္ မ်က္ႏႇာသိ တစ္ေယာက္မႇ ေတြ႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုလည္း ဘယ္သူမႇ မသိၾကဘူး။ တစ္၀ိုင္းတည္း ထိုင္တဲ့ မႏၲေလး စာေပသမားေတြကလည္း အသက္ ေတာ္ေတာ္ငယ္ၾကတာ ဆိုေတာ့ စကားက ဆက္စပ္လို႔ မရဘူး။ ကိုယ္သိတဲ့ ၿမိဳ႕မကို သူတုိ႔က ဘာမႇသိၾကတာ မဟုတ္သလို၊ သူတို႔ေျပာတဲ့ၿမိဳ႕မ ဆိုတာကိုလည္း ကိုယ္ကဘာမႇ မသိေလေတာ့ ေျပာရတာ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ စိတ္၀င္စားဖို႔ မေကာင္းဘူး။ တျခား အေၾကာင္းအရာေတြဘက္ ကူးသြားလည္းဘာမႇ မထူးဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မႇာ မႏၲေလးသားေတြနဲ႔ ကမၻာႀကီးအေၾကာင္း ေျပာလို႔ရတယ္။ မန္ယူအေၾကာင္း ေျပာလို႔ရတယ္။ မႏၲေလးအေၾကာင္းေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး။ ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။

အိပ္မက္ထဲမႇာပဲလြမ္း

ဖုန္းဆက္လာတဲ့ မိတ္ေဆြကို စိန္ပန္းေတြေရာ မပြင့္ေသးဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့စိန္ပန္းနဲ႔ ငုက သႀကၤန္ၿပီးမႇ ပြင့္တာေလ။ အခုေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုး တမာေတြပဲ လိႈင္လိႈင္ပြင့္ေနတယ္လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ဇြန္လ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခ်ိန္ ဆိုရင္ မႏၲေလး တကၠသိုလ္ထဲက စိန္ပန္း ပင္ေတြ ပင္လံုးကြၽတ္ပြင့္ၿပီး နီရဲေနတာ ျပန္ၿပီး သတိရမိတယ္။ မႏၲေလးမႇာ လြမ္းစရာေလးေတြလည္း ရႇိပါေသးတယ္လို႔ မိတ္ေဆြေျပာတာက အိပ္မက္ထဲမႇာပဲ လြမ္းေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ပါ။ တန္ေဆာင္မုန္းလ မႏၲေလးမႇာ ပြဲေစ်းတန္း ေလ်ာက္ခ်င္လို႔ ပြဲရႇာတာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးသာ ႏႇံ႔ေရာ ပြဲေစ်းတန္း ရႇာမေတြ႔တဲ့အေၾကာင္း မုန္႔တီနဲ႔ ၿမီးရႇည္ဆိုင္ကို အေတာ္ လိုက္ရႇာရေပမယ့္ ေနရာတကာ ဆန္ေခါက္ဆြဲဆိုင္နဲ႔ အကင္ဆိုင္ ေတြပဲ ေတြ႔ေနရတဲ့ အေၾကာင္း၊ အဲဒါေၾကာင့္ အိပ္မက္ထဲက ေရႇးေခတ္ မႏၲေလးကိုပဲ လြမ္းေနေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း ေရးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

မႏၲေလးကိုခ်စ္လို႔၊ ႏႇေျမာလို႔

မႏၲေလးဆိုတာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈရဲ့ ဗဟိုခ်က္ပါ။ ဘာသာသာသနာရဲ့ စုလစ္မြမ္းခြၽန္လည္းျဖစ္တယ္။ လြမ္းစရာေတြ မရႇိဘဲ ေနပါ႕မလား။ မႏၲေလးကိုခ်စ္လို႔။ မႏၲေလးကို ႏႇေျမာလို႔၊ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈကို ျမတ္ႏိုးလို႔ ၀မ္းပန္းတနည္း ေရးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ လြမ္းတာမႇ ရင္ထဲ နင့္ေနေအာင္ကို လြမ္းတာပါ။ မုန္႔ျပစ္သလက္နဲ႔ ဘယာေၾကာ္ကိုလည္း လြမ္းပါတယ္။ မျမင္ မေတြ႔ရတာ၊ မစားရတာ ႏႇစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ ရႇိၿပီျဖစ္တဲ့ သေဘၤာမက်ီးသီး (တ႐ုတ္မက်ီးသီး) ေကြးေကြးေလးေတြနဲ႔ သေဘၤာဇီးျဖဴသီးနဲ႔ သစ္ခ်ဳိသီးေတြကို လည္းလြမ္းပါတယ္။ ခိုေတာင္မုန္႔တီကို လြမ္းသလို မစီမာဇီး(ဆီး)ငန္ျပားကိုလည္း လြမ္းပါတယ္။ ကေလး ဘ၀တစ္ခုလံုး ကုန္ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ဖားသားလဖုန္းေက်ာင္းႀကီးကို လည္းလြမ္းပါတယ္။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ေတာင္ဘက္ အထြက္က လယ္ကြင္း စိမ္းစိမ္းေတြကိုလည္း လြမ္းပါတယ္။ စိန္ပန္းပင္ေတြနဲ႔ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြကိုလည္း လြမ္းပါတယ္။ ေရႊျပည္ေအးေဆာင္နဲ႔ ေရႊမန္းေဆာင္ကိုလည္း လြမ္းပါတယ္။ လူထု တိုက္ကိုလည္း လြမ္းပါတယ္။

တာေကတဆိုတာရႇိသလား

အေဟာင္းေတြကိုလြမ္း အတိတ္ကိုပဲ တမ္းတေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ဇာတိဇစ္ျမစ္(root)ကိုခ်စ္ၿပီး ကိုယ့္အမ်ဳိးသား ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏႇစ္ေတြကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရႇာက္ဖို႔ တာ၀န္ ရႇိတယ္မဟုတ္လား။ မေန႔ကပဲ သတင္းစာထဲက ကုမၸဏီ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုဖတ္ လိုက္မိတယ္။ ကုမၸဏီလိပ္စာ ေဖာ္ျပရာ မႇာ Takayta လို႔ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒါ သနဲ႔တကြဲေအာင္ မေျပာတတ္သူ တစ္ေယာက္က သူ႔ပါးစပ္က အသံထြက္အတိုင္း ေရးလိုက္ေတာ့ သာေကတအစား တာေကတ ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ ေနာင္ႏႇစ္ေပါင္းမ်ား စြာၾကာတဲ့အခါ တာေကတ ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ ဘယ္ေနရာမႇာ ရႇိတာလဲလို႔ သမိုင္း သုေတသီေတြ အလုပ္႐ႈပ္မကုန္ၾကေပ ဘူးလား။ တာေကတလိုပဲ မတိဘူး၊ မတြားဘူးလို႔ ေရးကုန္ၾကရင္ ျမန္မာစာေတြ ပ်က္စီးျခင္းငါးပါး ျဖစ္သြားေတာ့မႇာပါ။ အခုေတာင္ ျမန္မာစာက ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏႇာငယ္ေနပါၿပီ။ ျမန္မာဂ်ာနယ္မဂၢဇင္း ေတြမႇာ ျမန္မာနာမည္နဲ႔ ထုတ္တာေတာ္ ေတာ္ကို နည္းပါတယ္။

မႏၲေလးဆိုတာ ျမန္မာပါ

ကိုလိုနီလက္သစ္ဆိုတာက ေရႇးေခတ္လက္ေဟာင္း ကိုလိုနီစနစ္လို၊ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီး အကုန္ခံၿပီး စစ္တပ္ေတြ ေစလႊတ္ သိမ္းပိုက္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ လူသံုးကုန္ပစၥည္း အေပါစားေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘာသာစကားေတြကို ဒလေဟာတင္ပို႔ၿပီး သူတို႔ၾသဇာ လႊမ္းမိုးေအာင္ လုပ္တာျဖစ္တယ္။ ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္တဲ့နည္းပဲ။ ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားပြဲေတြေပၚမႇာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္တို႔ မုန္႔ျပစ္သလက္နဲ႔ ဘယာေၾကာ္တို႔ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ဒင္းမ္ဆမ္းတို႔ ပီဇာတို႔၊ ဟမ္ဘာကာတို႔၊ အကင္စံုတို႔ ပဲေခါက္ဆြဲနဲ႔ ကင္ခ်ီတို႔၊ မာလာဟင္းတို႔ ၀က္သားေပါင္းတို႔ ဘဲကင္ အေခါက္ကင္တို႔လို ႏိုင္ငံစံုစား စရာေတြက ေနရာ ယူထားၾကၿပီေလ။ ကိုလိုနီ လက္သစ္ဆိုတာ ယဥ္ေက်းမႈ ၾသဇာ လႊမ္းမိုးေအာင္ အရင္လုပ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္တာျဖစ္တယ္။ လက္ေဟာင္း ကိုလိုနီသမားသံုးတဲ့ စစ္တပ္ေတြ အစား စာေပ၊ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရႇင္စတဲ့ မီဒီ ယာေတြကိုသံုးၿပီး ထိုးေဖာက္တာျဖစ္တယ္။ ထိလည္း ပိုထိေရာက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မီဒီယာသမားေတြ ကိုယ္တိုင္က ကိုလိုနီ လက္သစ္၀ါဒကို ျဖန္႔ခ်ိေပးသူေတြေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။ မႏၲေလး၀ိညာဥ္ မေပ်ာက္ကြယ္ ေစခ်င္တာက ျမန္မာကိုခ်စ္လို႔ပါ။ မႏၲေလးဆိုတာ ျမန္မာပါ။

Ref: Eleven Media Group