ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈ လိုအပ္

26 ဒီဇင္ဘာ 2011
မစုျမတ္မြန္

ျမန္မာအစိုးရရဲ႕ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ေအာက္တုိဘာလတုန္းက ျပန္လြတ္လာခဲ့တဲ့ ကိုယ္တိုင္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ျဖစ္ခဲ့သူ နံမည္ေက်ာ္ လူရႊင္ေတာ္ ကိုဇာဂနာဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပည္ပခရီးစဥ္အျဖစ္နဲ႔ ထိုင္းႏုိင္ငံနဲ႔ ကေမၻာဒီးယား ႏုိင္ငံေတြကို ဒီဇင္ ဘာလ ၁၆ ရက္ကေန ၂၁ ရက္ေန႔အထိ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သူ ဘန္ေကာက္မွာ ေရာက္ေနစဥ္မွာ ဗြီအိုေအ ၀ိုင္းေတာ္သူ မစုျမတ္မြန္က သြားေရာက္ ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းခဲ့ရာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ ေငြေၾကး ဆိုင္ရာ အေထာက္အကူေတြ လိုအပ္ေနတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ရဲ႕ စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္မႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

မစုျမတ္မြန္။ ။ ကိုဇာဂနာ ေထာင္ထဲက ထြက္လာၿပီးတဲ့အခါမွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ျပန္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေပးတာ သိရပါတယ္။ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီ ေထာင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ အေနနဲ႔ အျပင္မွာရွိတဲ့သူေတြရဲ႕ အကူအညီ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ လိုေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ္က လုပ္ေပးရတယ္လို႔ ေျပာ ႏိုင္ပါလဲရွင့္။ -

ကိုဇာဂနာ။ ။ “ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာ လုိလဲဆိုေတာ့ ၁၀၀ % လိုတယ္ဗ်။ ဒီအေၾကာင္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္လည္း မေကာင္းဘူးခင္ဗ်။ စိတ္လည္း မေကာင္းဘူး ဆိုတာက က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ အဲဒီေ၀ဒနာ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ေထာင္ ထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ပံ့ပိုးတယ္၊ ဘယ္ႏုိင္ငံက ဘယ္သူေတြက ပံ့ပိုးတယ္။ ဘယ္သူေတြက ေပးတယ္၊ ဘယ္သူ ေတြ ကေနၿပီးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒါက အၿမဲၾကား ေနရတယ္။ က်ေနာ္ ေထာင္ကလြတ္လာတဲ့အထိ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ မရခဲ့ဖူးဘူး။ ငါးေျခာက္ တစ္ဖက္ေတာင္ မစားခဲ့ရဘူး။ က်ေနာ္ တုိ႔ နဲ႔ေနတဲ့သူေတြလည္း ဘယ္သူမွ မရခဲ့ၾကရွာပါဘူး။

“ဥပမာ၊ ယုတ္စြအဆံုး က်ေနာ္ စိတ္အရမ္းမေကာင္းတာ တစ္ခုရွိတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း လွမ်ိဳးေနာင္၊ အခုေတာ့ မႏၱေလး ေထာင္ ေရာက္သြားပါၿပီ။ ျမစ္ႀကီးနားမွာ အတူေနခဲ့တယ္။ မ်က္လံုးတစ္လံုး ဆံုးသြားတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ မ်က္လံုးတစ္လံုး ဆံုး သြားတယ္ဆုိတာက တကယ္ေျပာတာ၊ ေထာင္ထဲက ႐ုိက္လို႔ႏွက္လို႔ ဆံုးတာမဟုတ္ပါဘူး။ နဂိုရွိတဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္ ဆံုးတာ။ သို႔ေသာ္ တကယ္လို႔မ်ား သူဟာ proper treatment သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေဆး၀ါးကုသမႈ တစ္ခုခု ရလိုက္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ေလာက္ ျမန္ျမန္ မဆံုး႐ံႈးဘူးေပါ့။ အခုဆိုရင္ မ်က္လံုးတစ္လံုး ဆံုး႐ံႈး႐ံုတင္မကဘူး။ ေနာက္ မ်က္လံုးတစ္လံုးကပါ ဆံုး႐ံႈး ေတာ့ မယ္၊ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့ စာေတာင္ မဖတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ဆုိေတာ့ ဒီလူတစ္ေယာက္မွာ အေရး ေပၚ ေဆးကုသဖို႔အတြက္ အစိုးရမွာ တာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ သူတို႔ ဖမ္းထားတာကိုး။ သို႔ေသာ္ အဲဒီဟာကို ေဆးကုဖို႔ အတြက္ moral encouragement စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားေပးမႈေတြလည္း လုိတယ္။ financial encouragement ေငြေၾကးအရ ပံ့ပိုးကူညီမႈလည္း လိုတယ္။ သူ႔မွာက မရွိဘူး။ စီးပြားေရးအရ မေျပလည္ဘူး။ ပိုက္ဆံေလး သံုးသိန္းေလာက္ ရွိရင္ကို မ်က္လံုးကို ေလဆာနဲ႔ပစ္လို႔ ရရဲ႕သားနဲ႔ အဲဒီ ပိုက္ဆံေလး သံုးသိန္းေလာက္ မရွိတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုး ေနာက္တစ္ လံုးဟာ သံုးပံုတစ္ပံု ဆံုး႐ံႈးလာရၿပီ။ ဘယ္သူကူမွာလဲ။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ကူညီပါတယ္ ကူညီပါတယ္လို႔ ေျပာၿပီးေတာ့ လွမ်ိဳးေနာင္ရဲ႕ မ်က္လံုး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆံုး႐ံႈးေနတာကို Retinal Detachment လို႔ ေျပာတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ဒီအတိုင္း ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းကို ဒီလိုလူ အခန္းခ်င္း ကပ္ေနတဲ့သူေတာင္ က်ေနာ္ မကူႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ စိတ္ ဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္ထားမလဲ။ ငါတို႔ကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္လို႔ ေျပာတယ္၊ လုပ္လိုက္ရတာ တိုင္းျပည္အတြက္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ ငါတုိ႔ကုိ ဘယ္သူကမွလည္း လုပ္မေပးပါလား။ ေပးေနတာကေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ပဲ။ ဘယ္သူကေပးတယ္၊ ဘယ္ ေလာက္ေပးလုိက္ျပန္ၿပီ ဆုိတာက အႀကီးအက်ယ္ပဲ။ ဘယ္သူ ေပးလို႔မွမရတာ အမွန္ပဲ။

“ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္ ထပ္ေျပာမယ္။ ဒါ တရား၀င္ တကမၻာလံုးကို ေျပာလို႔ရတဲ့စကားျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကို ေထာက္ပံ့တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကို ေထာင္ထဲမွာ ေထာက္ပံ့လို႔ဆိုၿပီး ဆုေတြလည္း ေပးလုိက္ၾကတာ ဟိုးအေမရိကားကေန နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အတူတူေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေလးပါး ရွိတယ္။ နံမည္တပ္ က်ေနာ္ ေျပာလို႔ရ တယ္။ တေန႔က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အညတရ သူရဲေကာင္းဆု ေပးလိုက္တဲ့ ဘုန္းႀကီး ဦးဉာဏ က်ေနာ္နဲ႔အတူတူ ရွိ တယ္။ ဘုန္းႀကီး ဦးဓမၼသာမိ၊ က်ေနာ္နဲ႔အတူတူ ျမစ္ႀကီးနားေထာင္မွာ ေနခဲ့တယ္။ ဘုန္းႀကီး ဦးဂႏၵသာရ မႏၱေလးက ဘုန္းႀကီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူတူ ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေလးပါးလံုး ဘာမွမရဘူး။ က်ေနာ္ေျပာတာ ရွင္းရွင္းေလးေနာ္။

ဟုတ္တယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူတူ သံုးႏွစ္ခြဲလံုးလံုး ေနခဲ့တာ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စိတ္ ထဲမေကာင္းဘူးခင္ဗ်။ အျပင္က ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ဂုဏ္ေတြယူၿပီးေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ေပးတယ္။ ဘယ္လိုေပးတယ္ခ်ည္း ေျပာတယ္။ ေျပာၿပီးေတာ့ နံမည္ေတြ ယူေနၾကတယ္။ တကယ့္တကယ္ ေထာင္ထဲကေကာင္ေတြက ဘာမွမရေတာ့ ေန႔တိုင္း ဒီအသံၾကားေနရေလ စိတ္တိုေလပဲ။ ၾကာရင္ အဲဒီေထာင္ထဲကလူေတြ လြတ္လာရင္ သတ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာလိမ့္မယ္။ ဆိုေတာ့ ဘာမွလည္းမေပးဘဲနဲ႔ ေပးတယ္ေျပာေနတာ။ ဒီကိစၥရဲ႕ နမူနာတစ္ခုဆို က်ေနာ္ ေျပာျပမယ္။

“က်ေနာ္ ဒီလာခါနီးေလးမွာပဲ စင္ကာပူက လမ္းျပၾကယ္အဖြဲ႔ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ေတြက အက်ဥ္းသား ၄၀ ကို လတိုင္း သူတို႔ တာ၀န္ယူ ေထာက္ပံ့ေနပါတယ္တဲ့။ ၁,၇၀၀ ပို႔ေပးပါတယ္တဲ့။ သူတို႔ပို႔ေပးတဲ့စာရင္းထဲမွာ ပါတဲ့ မ်ိဳးေအာင္ႏိုင္။ သူ႔မိန္းမ က်ေနာ့္အိမ္မွာ။ သူတို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရွိေနတယ္။ ေဟာဒီမွာ ကိုမ်ိဳးေအာင္ႏိုင္ကို ေထာင္၀င္စာသြားေတြ႔မယ္။ က်ေနာ္ လည္း ခရီးသြားမွာမုိလို႔ မ်ိဳးေအာင္ႏိုင္ဆီသြားမယ့္ သူ႔မိန္းမ မေနျခည္ကို ပစၥည္းေတြ ထည့္ေပးေနတယ္။ စာအုပ္ေတြ ထည့္ေပး တာ။ အဲဒီ မေနျခည္က က်မ တျပားမွ မရပါဘူးတဲ့။ သူတို႔က က်ေနာ္တုိ႔ေပးေနတာ ၁၃ လရွိၿပီတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့… က်မ တျပားမွ မရပါဘူးတဲ့။ ဒါေတာ့ သူလည္း မလိမ္ဘူး။ ဒီကလူေတြ မရတာကလည္း မရဘူးပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ အဲဒါေတြ က်ေနာ္ ေျပာတာ။ ေပးတဲ့သူေတြကလည္း ေပးတယ္။ မရတဲ့သူကလည္း မရဘူးဆိုေတာ့ ၾကားထဲမွာ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီလို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ အဲဒီခံစားခ်က္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲက ထြက္ထြက္ခ်င္းမွာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ ျပန္ပို႔ခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္သူ႔ဆီက ပိုက္ဆံမွမေတာင္းဘူး။

ဘယ္သူ႔ကိုမွ က်ေနာ္ အလွဴမခံဘူး။ သို႔ေသာ္ နံပါတ္တစ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ဂီတနယ္ကလူေတြေပးတာ က်ေနာ္ ယူတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ထြန္းအိျႏၵာဗို ေပးတယ္၊ ေ၀ဠဳေက်ာ္ေပးတယ္၊ ဇင္၀ိုင္းေပးတယ္။ မင္းေမာ္ကြန္း ေပးတယ္။ က်ေနာ္ ယူတယ္ေလ။ သူတို႔ဆီကုိ က်ေနာ္ အားမနာ လွ်ာမက်ိဳး က်ေနာ္ ေတာင္းလို႔ရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ နီးစပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကဲ ေပးပါဦး တစ္သိန္းေလာက္၊ ေပးပါဦး သံုးသိန္းေလာက္ လိုက္ေတာင္းတယ္။ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာ ေအာက္က်ခံၿပီး ေတာင္းရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တခ်ိဳ႕က ပိုက္ဆံစုၿပီး သူတို႔အတြက္ အေမရိကားေရာက္ေနတဲ့ သူေတြဆီ က ႏွစ္ဆယ္မ်ိဳး သံုးဆယ္မ်ိဳး စုလိုက္တယ္။ ငါးေယာက္ေလာက္ စုလိုက္ရင္လည္း ဒါက ၁၅၀ ေလာက္ ျဖစ္သြားတာ။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းစုၿပီးေပးတဲ့ပိုက္ဆံေလးေတြနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ ရေအာင္ပို႔တယ္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ဒီထက္ ပို႔ခ်င္ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ ေထာင္ေပါင္း ၄၂ ေထာင္ ရွိတဲ့အထဲမွာ ၂ ေထာင္ကလြဲရင္ ေထာင္ ၄၀ ကို က်ေနာ္ ပို႔ၿပီးသြားပါၿပီ။ ေထာင္ ၄၀ မွာ ႏွစ္ခါျပန္ေၾကာ့တဲ့ေထာင္ေတြ၊ ဥပမာ ေတာင္ငူဆို ႏွစ္ခါျပန္သြားၿပီ။ လြိဳင္ေကာ္ဆို ႏွစ္ခါ ျပန္သြားၿပီ။ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာ ဆို ႏွစ္ခါျပန္သြားၿပီ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ျမစ္ႀကီးနားဆို ႏွစ္ခါ ျပန္သြား ျဖစ္သြားၿပီ။ အဲဒီလို ပို႔တဲ့အခါမွာ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ကို ေငြတစ္ေသာင္း အနည္းဆံုး ပို႔ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အကႌ်ပို႔ႏိုင္တယ္။ စာအုပ္ေတြ က်ေနာ္ ပို႔ႏိုင္တယ္။ လိုအပ္တဲ့ေဆး၀ါး က်ေနာ္တုိ႔ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေသာင္းဆိုေတာ့ မမ်ားပါဘူးဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ သူတိုစိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ပစ္မထားဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာ ခြန္အား ေပးမႈတစ္ခုရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္ မ႑ပ္တုိင္တပ္ၿပီး ေျပာေန႔တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔လက္ထဲကို ဒီပစၥည္းေတြ ေရာက္တယ္ဆိုတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔က သူတို႔ဆီကလာတဲ့ document ေတြ အျပည့္စံု က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ ရွိပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အဲဒီစိတ္ကေလး တစ္ခုတည္းနဲ႔ က်ေနာ္ လုပ္တာပါ။”

မစုျမတ္မြန္။ ။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြက ေပးေနပါတယ္လို႔ ေျပာေနတဲ့အဖြဲ႔ေတြက ဘယ္အဖြဲ႔ေတြလို႔ ရည္ညႊန္း ၿပီးေတာ့ ေျပာလို႔ရႏိုင္ပါလား။ -

ကိုဇာဂနာ။ ။ “က်ေနာ္ နံမည္ေတြလည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ အဖြဲ႔ေတြ တပံုႀကီးပဲ။ ႏိုင္ငံျခားကေန ေပးေနတာ။ စင္ကာပူ ေရာက္ ျမန္မာမ်ားေရာ။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာမ်ားေရာ။ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာမ်ားေရာ ေပးေနတာပဲ။ ေန႔တုိင္း ေပးေနတာပဲ။ မေပးဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေပးခ်င္ ေပးလိမ့္မယ္။ တကယ္လည္း သူတို႔ေပးေနပါတယ္။ မရတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေပးတဲ့သူကလည္း ေပးေနလိမ့္မယ္။ ဆိုေတာ့ ေပးတဲ့လူနဲ႔ မရတဲ့လူနဲ႔ၾကားထဲမွာ ဒီဟာက ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ဆံုးမႈႀကီးေပါ့။ ဒီလိုေျပာရမွာေပါ့။”

လူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာကို ဗြီအိုေအက မစုျမတ္မြန္က ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

Ref: ဗြီအုိေအ