အေပါင္းလား၊ အႏုတ္လား ၊ အေျပာင္းအလဲလား

ထက္ေအာင္ေက်ာ္
January 28, 2013

ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံ ပါလီမန္ေရွ႕ရင္ျပင္ဆီ ဇန္န၀ါရီလ ၂၆ ရက္ေန႔ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အႏုတ္ ၁၀ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ ရွိတဲ့အျပင္ ဆီးနွင္းေတြလည္း ထူထပ္စြာ က်ေနတဲ့ၾကားထဲမွာ လူ ၅၀ ေလာက္က ပုိစတာေတြေထာင္ၿပီး ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ေအာ္ေနတာ ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ အနီးကပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဒါးႏွစ္လက္ ၾကက္ေျခခတ္ပုံပါတဲ့ အနီ အစိမ္း KIA(ကခ်င္ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္) အလံေတြ၊ ကခ်င္စစ္ပဲြရပ္ဖုိ႔ ေတာင္း ဆုိထားတဲ့ ပုိစတာေတြ။

“သိန္းစိန္…လူလိမ္၊ သိန္းစိန္…လူလိမ္။ လူသတ္အစိုးရ…အလုိမရွိ၊ လူသတ္အစိုးရ…အလုိမရွိ။ ကခ်င္ စစ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းရပ္…ျပည္ တြင္းစစ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းရပ္…”

တကယ္ဆုိရင္ ေအာ္စလုိ ပါလီမန္ေရွ႕မွာ ဒီလုိ အသံမ်ိဳး မၾကားရတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ၂၀၁၂ အေစာပုိင္း ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ ၿပီးကတည္းကလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ကလုိ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ျပန္ၾကားလာရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္အဖုိ႔ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

“မင္းကုိနုိင္ကုိ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္…ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္…လႊတ္ ေတာ္ အမတ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္းလႊတ္…”

ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္၂၀ အတြင္း ဒီပါလီမန္ေရွ႕မွာ ၾကားေနၾက ေႂကြးေၾကာ္သံေတြပါ။ အခုေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္သံက နည္းည္းေျပာင္းသြားၿပီ။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္း သားေတြ လြတ္လာၿပီး ဒီမုိကေရစီအခြင့္ေရး အနည္းအက်ဥ္း ရလာၿပီဆုိေပမယ့္ လူမ်ဳိးစုျပႆနာက မေျပ လည္ေသး၊ စစ္ပဲြေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံအသစ္က သတိေပးေနပါတယ္။

ပါလီမန္ရင္ျပင္ကေန လက္၀ဲဘက္ကုိလွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ Grand Hotel ။ ဒါဟာ မႏွစ္က ဇြန္လ ႏုိဗဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လာတည္းသြားတဲ့ေနရာ။ ေနာ္ေ၀းေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ေစာင့္ႀကိဳခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့။

“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ၊ အေမစု က်န္းမာပါေစ…”ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို က်ေနာ္ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။

“ေဟ့လူ။ မင္းကုိႏုိင္တုိ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၇ မွာ ဒီကုိေရာက္မယ္္ဗ်။ ဒီပါလီမန္ကိုလည္း ေလ့လာမယ္လုိ႔ သိရ တယ္”လို႔ ဆႏၵျပပဲြထဲ ကေန ထြက္လာတဲ့ မိတ္ေဆြတဦးက လက္ပုတ္ၿပီးေျပာလုိက္တဲ့အတြက္ ပါလီမန္ န႔ဲ Grand Hotel ကုိေငးေမာၿပီးေတြးေတာေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အေတြးစ ျပတ္သြားပါတယ္။

ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ အလြန္ ပါလီမန္အသစ္ လက္ထက္မွာ ဘာေတြေျပာင္းလဲခဲ့သလဲ

ဆႏၵျပပဲြၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေရခဲျပင္ေဒသေရာက္ ေတာထြက္၊ ေထာင္ထြက္(ေတာခုိေက်ာင္းသား ေဟာင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေဟာင္းမ်ား) ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း ေကာ္ဖီဆုိင္တခုမွာစုထုိင္ၿပီး လက္ရွိအေျခအေနေတြအေပၚ အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

“ဒီလူေတြ ဆႏၵျပတဲ့အခ်ိန္က သိပ္ေစာလြန္းတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ စေန ႐ုံးပိတ္ရက္ဆုိေတာ့ ဘယ္သတင္းေထာက္မွ မလာဘူး။ မီဒီယာေတြ ကာဗာ မလုပ္ရင္ သိပ္မမုိက္ဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ ဒီဗီဘီ-ကလည္း တေယာက္မွ သတင္း လာယူတာ မေတြ႔ပါလား”

“ဒီဗီဘီ က ဒီမွာ မရွိေတာ့ဘူးေလဗ်ာ။ အားလုံး ထုိင္းနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဆီ ေျပာင္းသြားၿပီ”

“ဒီဗီဘီ ကုိမေျပာနဲ႔ေလ၊ ABSDF(ဗမာႏုိင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး) နဲ႔ DPNS (လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီ)ေတာင္ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီေလ ဗ်ာ။ အျပင္က လူေတြက အထဲကုိ၀င္လည္၊ အထဲကလူေတြက အျပင္ကုိ ထြက္လည္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္သြားၿပီ”

တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကတဲ့ အသံေတြကို နားေထာင္ရင္း သူတုိ႔ေျပာေနတဲ့“ေျပာင္းလဲမႈ” န႔ဲ “တုိးတက္မႈ”ဟာ သီးျခား စီ လား၊ “ေျပာင္းလဲတုိးတက္မႈ” အျဖစ္ တတြဲတည္း ျဖစ္သင့္သလား ဆုိၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

ဒီလုိျငင္းခုံလုိ႔ ေကာင္းတုန္း ျပည္ေတာ္ျပန္တဦး က်ေနာ္တုိ႔၀ုိင္းထဲ ေရာက္လာပါတယ္။“ခင္ဗ်ားတုိ႔က ကုိယ္တုိင္ မေရာက္ဘူး ေသး ပဲ နဲ႔ ထင္ေၾကးေတြပဲ ေျပာေနတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တကယ္ေျပာင္းလဲေနၿပီ၊ မယုံမရွိနဲ႔ ကုိယ္ေတြ႔ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္လာတာ”ဆုိၿပီး အဲဒီ ပုဂၢဳိလ္ က အခုိင္အမာ ေျပာထည့္လုိက္ပါတယ္။

“ျမ၀တီကေန ရန္ကုန္အထိ ဘာ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ၀ါးတားဂိတ္ေတြလည္း မရွိဘူး။ မွတ္ပုံတင္ စစ္တဲ့လူလည္း မရွိဘူး။ လုံး၀လြတ္လပ္ ေနၿပီ”လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ဒီ လမ္းကုိ သူသြားခဲ့ရစဥ္က ဆုိရင္ ၀ါးတားဂိတ္ အဆင့္ဆင့္ကုိျဖတ္၊ လမ္းမွာ၂ ည ေလာက္ အိပ္ရတဲ့အျပင္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္အဖြဲက လာပစ္မလဲနဲ႔ တထိတ္ထိတ္ စုိးရိမ္ ေနရ တယ္။ အခု အပစ္ခတ္ရပ္စဲေရး ကာလမွာ ဒါမ်ဳိး လုံး၀မရွိေတာ့လုိ႔ ခရီးသြားရတာ အေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္”လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

“အရင္ကဆုိရင္ တပ္ရင္းမႉးကား လာရင္ေတာင္ ရွိသမွ်ကားေတြ၊ လူေတြအားလုံး လမ္းရွင္းခံရတယ္မုိ႔လား။ အခု သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ လာရင္ေတာင္ လမ္း ဖယ္ေပးဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး။ သူ႔လမ္း သူသြား၊ ကုိယ့္လမ္း ကုိယ္ေလွ်ာက္ပဲ။ လုပ္အားေပး ေခၚခုိင္း တာလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ။ လူေတြက စစ္သားေတြကုိ အရင္လုိ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး”လုိ႔ အဲဒီျပည္ေတာ္ျပန္က သူျမင္ခဲ့ရတဲ့ ႐ုပ္ ပုိင္း စိတ္ပုိင္း တုိးတက္မႈေတြကုိ အေသအခ်ာ ရွင္းျပေနပါတယ္။

“ျပည္တြင္းမွာတင္ မကဘူးေနာ္။ ဘန္ေကာက္မွာေတာင္ ျမန္မာေတြက အရင္လုိ အႏွိမ္္ခံ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လုံခ်ည္၀တ္ၿပီး၊ ထဘီ၀တ္ၿပီး ရဲရဲတင္းတင္း သြားေနၾကၿပီ။ Western Union နဲ႔ တရား၀င္ ပိုက္ဆံ လႊဲလုိ႔ရေနၿပီ”လို႔လည္း သူက ဆုိပါေသးတယ္။

ကုိယ္ေတြ႔ျမင္လာတဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ တဦးရဲ႕ ေျပာဆုိခ်က္ေတြဟာ သူ႔လုိျပည္ေတာ္ မျပန္ရဲေသး ဘဲ ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေလွ်ာက္ ေျပာေန ဆဲျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ ထြက္၊ ေထာင္ထြက္ လူတစုကုိ အေတာ္ စိတ္၀င္စား စရာျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

“အဲဒါ ေျမျပင္သတင္းေနာ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရထားတဲ့ ၾကားျဖတ္သတင္း၊ အင္တာနက္သတင္း။ မ်က္ႏွာစာအုပ္ သတင္းေတြထက္ ပုိမွန္ တယ္”လို႔ ဆုိၿပီး ေတာထြက္ တေယာက္က အရႊန္း ထေဖာက္ပါတယ္။

တုိးတက္လာတာလား၊ ေရညီအမွတ္ကို ေရာက္လာတာလား

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ျငင္းခုံပဲြက ပုိမုိအရွိန္ေကာင္းလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ အသံက်ယ္က်ယ္ျငင္းေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုကုိ ရန္ျဖစ္ေနၾကတာလားဆုိၿပီး ေဘးလူေတြက ၀ုိင္းၾကည့္လာတဲ့အတြက္ ေနရာေျပာင္းဖုိ႔စီစဥ္ရပါတယ္။

ဒီမွာက ရန္ကုန္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြလုိ ေရေႏြးတအုိးမွာ၊ ေဆးလိပ္ဖြာၿပီး တေနကုန္ ထုိင္ျငင္းေနလုိ႔မရ။ ၁၅ မိနစ္ ၀န္းက်င္ ေလာက္ပဲ ဆုိင္ထုိင္ ေလ့ရွိၾကၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ လုံး၀မရွိပါ။ နီးစပ္ရာ ရဲေဘာ္တေယာက္ရဲ႕ အိမ္ခန္းဆီ ခ်ီတက္ၿပီး ေဆြးေႏြးပဲြကို ဆက္ၾကျပန္ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးပဲြမွာပါ၀င္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ“လူေနက ခ်ဳံၾကား စိတ္ေနက ဘုံဖ်ား”လုိ႔ ေျပာရမလားပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္ လက္ရွိအေျခေနအရ သူတုိ႔ဟာ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သား၊ လူအုိ႐ုံ လုပ္သား။ မူႀကိဳေက်ာင္း လုပ္သား။ ေစ်းဆုိင္လုပ္သားေတြ ျဖစ္ၾကေပမယ့္ ေဆြးေႏြးေနတဲ့ အေၾကာင္းရာေတြက သူတုိ႔ေန႔စဥ္ အလုပ္နဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။

သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ ေနျပည္ေတာ္ လႊတ္ေတာ္ထဲက အမတ္ေတြထက္ ပုိအရည္ခ်င္းရွိသူေတြလုိ႔ ထင္ေနသူေတြေတာင္ ပါေနပါေသး ပါတယ္။

“က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးပဲြက ေဒါက္တာ ဆိတ္ဖြား ေဖာ္ထုတ္ေရး ေကာ္မရွင္ထက္ေတာ့ ပုိအက်ဳိးရွိပါတယ္ဗ်”လုိ႔ တေယာက္က ဟာသ ေႏွာၿပီး ေျပာပါတယ္။

“ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကခ်င္မွာ စစ္ျဖစ္ေနတာကလဲြရင္ တႏုိင္ငံလုံး တုိက္ပဲြမရွိေတာ့သေလာက္ပဲ။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြလည္း မက်န္ေတာ့ သေလာက္ပဲ။ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြလည္း ၀င္စျပဳေနၿပီ ဆုိေတာ့ လူေတြက ဒီအစိုးရအေပၚ အေတာ္အေကာင္းျမင္ေနတာ”ဆုိၿပီး ေတာထြက္တဦးကလည္း အေလး အနက္ ေဆြးေႏြးလာပါတယ္။

ေနာက္တဦးကလည္း သူေျပာတာကို ေထာက္ခံတယ္လုိ႔ဆုိၿပီး အရာရာကို ႏုိင္ငံေရးေပတံနဲ႔ခ်ည္း တုိင္းေနလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ အမ်ားျပည္ သူ ေတြက ဘယ္လုိျမင္ သလဲ ဆုိတာကုိပါ ထည့္စဥ္းစားဖုိ႔ လုိတယ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ၊ လက္လုပ္လက္စား သာမန္ႏုိင္ငံသား တဦး ဘက္ကေနၾကည့္ရင္ ဒီအစိုးရေခတ္မွာ အရင္ အစိုးရ ေခတ္ထက္ သူတုိ႔ဘ၀ နည္းနည္းပုိအဆင္ေျပလာတာအမွန္ပဲလုိ႔ ေထာက္ျပပါတယ္။

“အဲဒါေၾကာင့္ သမၼတေထာက္ခံပဲြ ဆုိတာေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေပၚလာတာေပါ့ဗ်။ သမၼတနဲ႔ ေဒၚစု လက္တဲြ အလုပ္လုပ္ရင္ အားလုံး အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ လူေတြက ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ”လုိ႔ ေနာက္တဦးကလည္း ဆက္ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရနဲ႔ ေဒၚစုကုိ ေ၀ဖန္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အျပင္ကလူေတြကုိ ေဘးထုိင္ ဘုေျပာေနသူေတြ အျဖစ္၊ ဒီေန႔ ေခတ္စားေနတဲ့ စကားလုံးအတုိင္းဆိုရင္ “ကီးဘုတ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ”အျဖစ္ လူအမ်ားစုက အဆုိးျမင္ ျမင္လာေန တယ္လုိ႔ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ဆုိပါတယ္။

“ဒီမုိကေရစီ ေခတ္ပဲ ဗ်ာ။ ကိုယ့္အျမင္ကိုယ္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာခြင့္ရွိရမွာေပါ့”လုိ႔ ေနာက္တေယာက္ က ၀င္ေျပာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္နားေထာင္ေနတဲ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ရဲေဘာ္တဦးက ထလာၿပီး“ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပုံျပင္တခု ၾကားဖူး လား”လုိ႔ ေမးရင္းနဲ႔ ေက်ာက္တုံး ထမ္းလာတဲ့ လူတဦးရဲ႕ ပုံျပင္ကုိ ေျပာပါေတာ့တယ္။

ဒီပုံျပင္ကုိ စာဖတ္ပရိသတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၿပီးသားလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ရဲဘက္ စခန္းတခုမွာ ေက်ာက္တုံးႀကီး သုံး-ေလး တုံး ကုိ ထမ္းၿပီး ေတာင္ ကုန္းေပၚ ေမာေမာပန္းပန္း တက္လာေနတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတဦးကုိ ေထာင္၀ါဒါ တဦးကေန သိပ္ေမာေန သလားလုိ႔ေမးၿပီး အေပၚက ခပ္ေသးေသး ေက်ာက္တုံးငယ္ကုိ ဖယ္ေပးလုိက္တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အက်ဥ္းသားက အဲဒီ ေထာင္၀ါဒကုိ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာပါတယ္။

ေနာက္တေနရာေရာက္ေတာ့ ေနာက္ေထာင္၀ါဒါ တေယာက္က အလားတူ ေနာက္တတုံးကုိ ထပ္ဖယ္ ေပးျပန္ပါတယ္။ အက်ဥ္း သား ကလည္း ေက်းဇူး တင္ျပန္တယ္ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ေထာင္၀ါဒဟာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားရဲ့ ေက်းဇူးတင္ထုိက္သူလုိလုိ ျဖစ္သြားတဲ့ ပုံျပင္ပါ။

အခု က်ေနာ္တုိ႔ေျပာေနတဲ့ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ ေနာက္ပုိင္း ျမန္မာႏုိင္ငံက တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းမႈဆုိတာေတြဟာ ဒီပုံျပင္လုိမ်ားျဖစ္ေန ေလမလား။ ႏွစ္ ၆၀ နီးပါး ေက်ာက္တုံးႀကီးေတြ ထမ္းထားရတဲ့ သန္း ၆၀ ေသာ အမ်ားျပည္သူေတြဟာ ေက်ာက္တုံး ဖယ္ ေပး သူကို ေက်းဇူးရွင္ အျဖစ္ ျမင္ေနၿပီး ဒါကုိ တုိးတက္ မႈအျဖစ္ ျမင္ေနမိတာမ်ဳိးလား။ အရင္ အစိုးရေခတ္က တင္ေပးထားတဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြကုိ ဖယ္ေပးေနတဲ့ ဒီေန႔ အစိုးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြက ေက်းဇူး ရွင္ေတြလား။

တကယ္လုိ႔ အခု ေနာ္ေ၀း ပါလီမန္ေရွ႕မွာ ေလကန္ေနသူေတြ ကိုယ္တုိင္ကေရာ ေက်ာက္တုံးထမ္းေနရတဲ့ အမ်ားျပည္သူေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာက္တုံးကုိ ဖယ္ရွားေပးေနတဲ့ အစိုးရ၀န္ႀကီးေတြ၊ လြတ္ေတာ္ အမတ္ေတြေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ေနမယ္ဆုိရင္ ေက်းဇူးတင္သူနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ ခံရသူျဖစ္ေနၾကမွာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္ ကံကဆုိးခ်င္ေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ အိမ္မျပန္ႏုိင္ေသးတဲ့ ဒီေတာထြက္၊ ေထာင္ထြက္ ျပည္ပေရာက္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ အဲဒီ ၂ ေနရာမွာ မဟုတ္ဘဲ တတိယႏုိင္ငံေတြကို ေရာက္ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈကို ျမန္မာ မ်က္စိနဲ႔ မၾကည့္ဘဲ သူတုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ ဖြ႔ံံ႔ျဖဳိးၿပီး ႏုိင္ငံေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြနဲ႔ တုိင္းတာေနတဲ့အတြက္ လက္ရွိအေျခေန ကုိ တုိးတက္မႈလုိ႔မျမင္ဘဲ နဂုိကတည္းက ရွိရမယ့္ ေနရာ၊ အခုမွ အႏုတ္လကၡဏာ ကေန ေရညီအမွတ္ သုံညအဆင့္ဆီ ေရာက္ လာတယ္လုိ႔ ျမင္ေနမိတာမ်ဳိးလားဆုိၿပီး က်ေနာ္ စဥ္းစား ေနမိပါတယ္။ ။

Ref: ဧရာ၀တီ