ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဖ်က္ဆီး၍မရစေကာင္း - ေအးခ်မ္းေျမ႕

Monday, 09 February 2009

ဇန္နဝါရီလအတြင္းက Christian Solidarity World Wide (CSW) ကထုတ္ျပန္သည့္ သတင္းတခ်ိဳ႕ ဖတ္ လိုက္ရသည္။ ရန္ကုန္ရွိ ခရစ္ယာန္မ်ားကို စုေပါင္းဝတ္ျပဳခြင့္ မရေအာင္ စစ္အစိုးရက ေႏွာင့္ယွက္သည္ ဟူ ေသာ သတင္းျဖစ္သည္။

၎အစီအရင္ခံစာအရ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚရွိ အသင္းေတာ္ေပါင္း ၁၀၀ ခန္႔ကို ဝတ္ျပဳစည္းေဝး ျပဳလုပ္ရာတြင္ ေႏွာင့္ယွက္သည္ ဟုသိရသည္။ ထို႔အတြက္ ရန္ကုန္ရွိ ခရစ္ယာန္ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔မွာ စုေပါင္း ဝတ္ျပဳ ကိုးကြယ္ျခင္း ျပဳလုပ္ရန္ အခက္အခဲျဖစ္ရသည္ဟု ဆိုထား၏။

ထို႔ျပင္ ေတာင္ဒဂံုဘက္တြင္လည္း ဘုရားေက်ာင္းမဟုတ္သည့္ ေနအိမ္မ်ားတြင္ စုေပါင္းဝတ္ျပဳျခင္းမ်ား မျပဳလုပ္ရန္ ပိတ္ပင္သည္ဟု ပါရွိသည္။ သင္းအုပ္ဆရာမ်ားကိုလည္း ခံဝန္ လက္မွတ္ေရးထိုးခိုင္းေၾကာင္း ေရးသားထားသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းတခု (ဓာတ္ပုံ - flickr.com)

က်မက်င္လည္ခဲ့ရာ အသိုင္းအဝန္းက ခရစ္ယာန္ အသိုင္းအဝန္းဆိုလွ်င္ မွားလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ က်မ အေမ ဘက္က ေဆြမ်ိဳးအသိုက္အဝန္းလည္း မ်ားျပား၊ မ်ားသေလာက္လည္း ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ သည္။ အေမ့ အေမ က်မအဘြားက အဂၤလီကန္ ခရစ္ယာန္တဦးျဖစ္ၿပီး အဘိုးကေတာ့ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ ျဖစ္သည္။ အေမ့ ေမာင္ႏွမမ်ားထဲတြင္ အေမတေယာက္သာ အဘိုး၏ႏွစ္ျခင္းအယူကို ယူခဲ့ၿပီး က်န္သူမ်ား အားလံုးက အဂၤလီကန္ ျဖစ္သည္။

ဒီေတာ့ က်မငယ္စဥ္က ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲမ်ား၊ အေဒၚမ်ားႏွင့္အတူလိုက္ကာ အဂၤလီကန္ဝန္းက်င္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ့သည္။ တနဂၤေႏြေက်ာင္း (Sunday School) ေတာင္ က်မက အဂၤလီကန္ဘုရားေက်ာင္းမွာပဲ တက္ခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အရြယ္ေလး နည္းနည္းရလာေတာ့ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လာမိသည္။

အဲဒီလိုျဖစ္ရတာက အေၾကာင္းရွိပါသည္။ က်မတို႔ မိခင္အသင္းေတာ္ရဲ႕ သင္းအုပ္ဆရာ ဦးသာထြန္းေရႊ (က်မတို႔က ေဖေဖတူးတူးဟုေခၚသည္) ၏ “ႏွစ္ျခင္း သေဘာထား” ကို က်မ အလြန္ သေဘာက်မိေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ စာအုပ္မ်ားကို ဝါးစားသလိုဖတ္ျဖစ္ခ်ိန္တြင္ ေဖေဖတူးတူး၏ တနဂၤေႏြ တရားေဟာခ်က္မ်ားက က်မရင္ကို လာထိသည္။ သူ႔ႏႈတ္က ေဟာၾကားခ်က္မ်ားသာမက သူ႔ အေနအထိုင္၊ သူ၏ ေမတၱာတရား၊ သူ၏ ခရစ္ယာန္အသက္တာက က်မကို ႏွစ္ျခင္း ျဖစ္ခ်င္စိတ္မ်ားဆီသို႔ ဆြဲေခၚခဲ့သည္။

လူငယ္ဘဝတြင္ တက္ျဖစ္ေသာ က်မတို႔၏ တနဂၤေႏြေက်ာင္းဆရာ ဦးပီတာ (က်မတို႔က ဦးပီဟုေခၚသည္၊ သူက ဦးသာထြန္းေရႊ၏ အငယ္ဆံုးသားျဖစ္၏) သြန္သင္မႈမ်ားကလည္း က်မ၏စိတ္ကို ပိုၿပီး တိတိက်က် ဆံုးျဖတ္ေစခဲ့သည္။ သူအၿမဲေျပာသည့္ စကားတခြန္းက “ခရစ္ေတာ္လမ္းစဥ္ တို႔လမ္းစဥ္” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ သူ က ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုႏွင့္ အတည္ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း က်မ၏ ရင္ထဲတြင္ အဲဒီစကားက စြဲေနသည္။

အဂၤလီကန္ ဘုရားေက်ာင္းတြင္ တက္ခဲ့စဥ္က သမၼာက်မ္းစာကို က်မေသေသခ်ာခ်ာ မသိခဲ့၊ ဖတ္လည္း မဖတ္ဘူးခဲ့။ က်မ၏ အစ္မတဝမ္းကြဲမ်ားဆိုလွ်င္ ခုအသက္အရြယ္အထိ သမၼာက်မ္းစာကို ေသခ်ာ သိပံုမရပါ။ က်မက ဓမၼပညာရွင္မ်ားေလာက္မသိေသာ္လည္း ႏွစ္ျခင္းဘုရားေက်ာင္းတြင္ သင္ခဲ့ရသေလာက္၊ က်မ ကိုယ္တိုင္ ဖတ္ျဖစ္သေလာက္ေတာ့ နားလည္သည္ထင္မိသည္။

ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္၏ အစြန္းမေရာက္မႈ၊ ကိုယ့္ရင္ထဲမွ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကို ကုိယ့္ဘာသာ လုိက္ေလွ်ာက္ရ မႈ .. ဒါေတြကို သေဘာက်လာသည္။ ဒီလိုႏွင့္ က်မ ႏွစ္ျခင္းခံျဖစ္သည္။ က်မကို ႏွစ္ျခင္းေပးေတာ့ ေဖေဖ တူးတူးက ဒီတိုင္းမေပးခဲ့။ ႏွစ္ျခင္းမခံခင္ က်မတို႔ကို ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ လုိက္ေလွ်ာက္ သင့္သည့္ အခ်က္မ်ားကို သင္တန္းေပးသည္။

ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ကို တကယ္ေကာ ဒီဘာသာကို လက္ခံယံုၾကည္ခ်င္တာလားဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္ ေမးခြန္း ထုတ္သည္။ ႏွစ္ျခင္းမခံခ်င္ေသးလည္းရသည္၊ ဒီဘာသာကို ေစာေက်ာေလ့လာခ်င္ ေလ့လာႏုိင္ေသးသည္ ဟု ဖြင့္ေပးသည္။ က်မက ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ကိုယ္ ႏွစ္ျခင္းခံယူလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

က်မက အတင္းအဓမၼ လူမ်ားၿပီးေရာဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ ဘာသာ သြင္းေပးခ်င္သူမ်ား၊ နားမလည္သူမ်ား ကို အတင္းဆဲြကာ ႏွစ္ျခင္းေပးသူမ်ား၊ သာသနာျပဳသည္ဟုဆိုကာ ေက်းလက္ေဒသမ်ားရွိ အသိဥာဏ္ မရင့္က်က္သူမ်ားကို ခရစ္ယာန္ဘာသာ၏ အႏွစ္သာရထက္ လူႀကိဳက္မ်ားသည့္ အျပင္ဗန္း ဆြဲေဆာင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္နားခ်ၾကသူမ်ားကို မုန္းသည္။

ေမွာ္ဘီ မရန္းတလင္းရွိ အနာႀကီးေရာဂါသည္စခန္းတြင္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳေနသူ ခရစ္ယာန္တို႔က ေရာဂါ သည္ခ်င္းအတူတူ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္သူမ်ားကို ဦးစားေပးဆက္ဆံသည္ဟု စာေရးဆရာမ သန္းျမင့္ ေအာင္က ေျပာဖူးသည္။ သူကိုယ္တိုင္ ထိုေရာဂါသည္မ်ားၾကား သြားေရာက္လွဴဒါန္းခဲ့စဥ္ ျမင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။

“မိသားစုဝင္ေတြ အားလံုး ခရစ္ယာန္ဘာသာ ဝင္လိုက္လို႔ အိမ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနရတယ္။ အိမ္ ေထာင္ဦးစီး အဘက ခရစ္ယာန္ဘာသာေတာ့ မဝင္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး သူ႔ဘာသာ တဲေလးထိုးေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရ တယ္” ဟု ဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္က ေျပာျပသည္။ ထိုစကားအတြက္ က်မ အရွက္ရခဲ့ရသည္။

ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ က်မက အေမကိုပါ ဆရာလုပ္သူ ျဖစ္သည္။ အေမပဲျဖစ္ျဖစ္ သမၼာ က်မ္း စာႏွင့္ လြဲေခ်ာ္ေနသည္ထင္လွ်င္ ေထာက္ျပေဝဖန္သည္။ ထို႔အတြက္ က်မႏွင့္ တျခားေသာ လူႀကီးမ်ား အၿမဲ ျပႆနာတက္ရသည္။

ေဖေဖတူးတူး၏ စကားလံုးမ်ား အေနအထိုင္အမူအက်င့္မ်ားႏွင့္ ႀကီးပ်င္းခဲ့ရေသာ က်မအတြက္ တျခားေသာ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ားႏွင့္ အေတာ္ေလးဆန္႔က်င္ဘက္ေတြျဖစ္ရသည္။

အေမက ဘုရားေက်ာင္းတက္မွ ခရစ္ယာန္ပီသသည္ဟူေသာ အစြဲရွိသည္။ က်မက အဲဒါကို တြန္းလွန္ ေခ်ဖ်က္ခ်င္သူ။ ဘုရားေက်ာင္းမတက္ဘဲ စိတ္ထဲမွာ ဘုရားႏွင့္ နီးကပ္ႏိုင္သည္ဟု ယူဆသူ။ ၿပီးေတာ့ သခင္ ေယရႈ၏ ေမတၱာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ တရားေတာ္မ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လိုက္ေလွ်ာက္လွ်င္ ဘုရား ေက်ာင္း အပတ္စဥ္တက္ၿပီး သူတပါးကို အမုန္းပြားသူ၊ ရန္လိုသူ၊ မနာလိုစိတ္ႀကီးသူတို႔ထက္ ခရစ္ယာန္ ပီသ သည္ဟု ယံုၾကည္သူျဖစ္သည္။

က်မတို႔ အသင္းေတာ္တြင္ ထိုအခ်ိန္က လက္ေထာက္သင္းအုပ္ဆရာမွာ ခရစ္ယာန္ေလာကတြင္ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ သန္လ်င္ေဖသြင္ျဖစ္သည္။ ေဖေဖတူးတူး အေတာ္ေလး နာမက်န္းျဖစ္ခ်ိန္က က်မတို႔ အသင္း ေတာ္အတြက္ သင္းအုပ္ဆရာအျဖစ္ ဆရာသန္လ်င္ေဖသြင္ကို သူကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။

ဆရာဦးေဖသြင္ကို ထံုးစံအရ သိကၡာတင္ပြဲက်င္းပေတာ့ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ေလာကတြင္ တကယ့္ ထိတ္ထိတ္ က်ဲ သင္းအုပ္ဆရာႀကီးမ်ား လာၾကသည္။ ပလႅင္ေပၚတြင္ ဦးေဖသြင္ကို အလယ္၌ထားကာ ေဘးက သင္း အုပ္ဆရာႀကီးေတြက ဝိုင္းလွ်က္ ေကာင္းခ်ီးေပးေတာ့ ေဖေဖတူးတူးလည္း ပါသည္။ အဲဒီမွာ က်န္သည့္ ဆရာ ႀကီးေတြက ေခါင္းေပါင္းတလူလူ၊ ဝတ္႐ံုတကားကားႏွင့္ျဖစ္ေနသည္။ ေဖေဖတူးတူးကေတာ့ တိုက္ပံု အမည္း ေလးႏွင့္ ေခါင္းေပါင္းလည္းမပါ။

က်မတို႔ ျမန္မာႏွစ္ျခင္းတြင္ ဝတ္႐ံုမရွိ၊ အေခၚအေဝၚကိုက တျခားဂိုဏ္းဃဏမ်ားလို ဘုန္းေတာ္ႀကီးဟုပင္ မေခၚ .. သင္းအုပ္ဆရာဟုသာ ေခၚၾကသည္။ ဝတ္႐ံုႏွင့္ ေခါင္းေပါင္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မလိုက္ဖက္။ တရားသူႀကီးလိုလို၊ ေရွ႕ေနမ်ားလိုလို အျမင္ဆန္းၿပီး ရယ္ခ်င္ေနမိသည္။

ေနာက္တခု ႏွစ္ျခင္းကို သေဘာက်သည့္ အခ်က္က သင္းအုပ္ဆရာတပါးက အသင္းေတာ္တခုတြင္ ေသ သည္အထိေနရင္း အသင္းေတာ္ကိုဘခင္တဦးအျဖစ္ ေစာင့္ေရွာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ တျခား ဂိုဏ္းဃဏမ်ား ကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ အဆင့္ဆင့္ ဂိုဏ္းေထာက္၊ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ စသည္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား က တာဝန္က်ရာ အရပ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရသည္။

က်မတို႔ၿမိဳ႕တြင္ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားက တေက်ာင္းႏွင့္တေက်ာင္း နီးကပ္စြာတည္ရွိၿပီး .. တဦးႏွင့္တဦးလည္း ရင္းႏွီးခင္မင္ၾကသည္။ ဘုရားေက်ာင္းတေက်ာင္း၏ သာေရး၊ နာေရးကိစၥမ်ားကို က်န္ဘုရားေက်ာင္းမ်ားက ပါဝင္ကူညီေလ့ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္စဥ္ ႏိုဝင္ဘာလတိုင္း ဂိုဏ္းေပါင္းစံု ခရစ္ယာန္ ရက္သတၱပတ္ ဆိုသည့္ အစီအစဥ္ရွိသည္။ ထိုအစီအစဥ္က က်မတို႔ ကေလး၊ လူငယ္မ်ားအတြက္ အလြန္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းသည္။

ထိုအစီအစဥ္ကို ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ ဘုရားေက်ာင္းတိုင္းက သင္းအုပ္ဆရာ၊ ဘုုန္းေတာ္ႀကီး၊ အသင္းေတာ္ လူႀကီး မ်ား စုေပါင္းစည္းေဝးကာ အစီအစဥ္တိုင္းတြင္ ဘုရားေက်ာင္းအားလံုး ဝိုင္းဝန္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရ သည္။ က်မ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ဓမၼသီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ပြဲျဖစ္သည္။

သီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ပြဲတြင္ တပင္တိုင္၊ ၂ ေယာက္သံစံု၊ ၄ ေယာက္ သံစံု ဟူ၍ ရွိေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘုရားေက်ာင္း၊ သူ႔ဘုရားေက်ာင္းမခြဲဘဲ ၂ ေယာက္သံစံုအတြက္၊ ၄ ေယာက္သံစံုအတြက္ ကိုယ္ႏွင့္လုိက္ဖက္မည့္ ဆိုေဖာ္ ဆိုဖက္ကို ရွာရတာ သေဘာက်သည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုးေရွးေခတ္ကတည္းက ေရးထားသည့္ ဓမၼသီခ်င္းမ်ားကို ႏုတ္မလြဲေအာင္ ေလ့က်င့္သီဆိုရတာ ေပ်ာ္သည္။

သီခ်င္းအေၾကာင္းစမိေတာ့ ဓမၼသီခ်င္းေလးတပုဒ္ကို သတိရမိသည္။ အဲဒီသီခ်င္းကို အစကေတာ့ က်မ အမွတ္တမဲ့ပင္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်မကို “အဲဒါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေပါ့” ဟု လာေျပာကတည္းက က်မေသခ်ာ ဆိုၾကည့္၊ ဖတ္ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းေလး ကို အလြတ္ရသြားသည္။ သီခ်င္းေလးက တိုတိုေလး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသီခ်င္းေလးက အဓိပၸာယ္ ျပည့္ဝလွ သည္။ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္တဦးျဖစ္သင့္ေသာ ေနထုိင္မႈကိုညႊန္ျပသည္ဟု ထင္သည္။

“ကၽြႏု္ပ္ကို ယံုေသာသူမ်ားေၾကာင့္ ေျဖာင့္မတ္မည္။ ဂ႐ုစိုက္ေသာသူမ်ားေၾကာင့္ သန္႔ရွင္းမည္။ ကိုယ္ အား နည္းေၾကာင္း ကိုယ္သိ၍ စိတ္ႏွိမ့္ခ်မည္။ ပင္ပန္းခံရန္မ်ားေသာေၾကာင့္ ရဲရင့္မည္။ မိတ္ေဆြမဲ့သူႏွင့္ ရန္သူကို မိတ္ဖြဲ႕မည္။ စြန္႔ႀကဲေၾကာင္းေမ့လွ်က္ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းမည္။ ေဆာင္ရြက္ရန္မ်ားေသာေၾကာင့္ ခြန္အားႏွင့္ျပည့္ မည္။ ရႊင္လန္းခ်စ္ခင္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်က္ထူပင္မည္” ဆိုသည့္ သီခ်င္းေလးကို က်မရင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။

ခရစ္ယာန္ အိမ္ေထာင္ ရက္သတၱပတ္အစီအစဥ္၏ ေနာက္ဆံုးမတိုင္မီတရက္ စေနေန႔ညေနပိုင္းတြင္ ခရစ္ ယာန္ အိမ္ေထာင္တုိင္းက ဟင္းတမ်ိဳးစီခ်က္ယူလာၿပီး စုေပါင္းစားေသာက္သည့္ မိတ္ဆံု ထမင္းစားပြဲရွိသည္။ ဂိုဏ္းေပါင္းစံုတည္ခင္းသည္ကေတာ့ သီးစံုပဲဟင္း တခြက္ျဖစ္၏။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ညဘက္တြင္ ကေလး၊ လူႀကီး၊ လူငယ္အားလံုးပါဝင္ေသာ စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲရွိသည္။

ကေလးဘဝတြင္ ျပဇာတ္မ်ားကို ထိုင္ၾကည့္ကာ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့သမွ် လူငယ္ဘဝတြင္ က်မကုိယ္တိုင္ ျပဇာတ္ ဒါ႐ိုက္တာ ဝင္လုပ္သည္။ အဓိက ခရစ္ယာန္အိမ္ေထာင္မ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ဟာသျပဇာတ္မ်ား ကို တင္ဆက္ၾကၿပီး ထိုအစီအစဥ္ေၾကာင့္ ဘုရားေက်ာင္းေပါင္းစံု၊ ဂိုဏ္းေပါင္းစံုက သူငယ္ခ်င္းမ်ား တိုးပြား လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း တျခား ဂိုဏ္းဃဏမ်ားကို ပိုေလ့လာခြင့္ရသည္။

မက္သဒစ္ ခရစ္ယာန္မ်ားက စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကို အဓိကထားတာ ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔၏ စည္းမ်ဥ္း စည္း ကမ္းက စာအုပ္ထဲတြင္ အခိုင္အမာရွိသည္။ ထုိစည္းကမ္းမ်ားအတိုင္း လိုက္နာျခင္း ရွိမရွိ ဆိုသည္ကိုေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ သိလိမ့္မည္။

က်မက အဲလို စည္းကမ္းေတြ သိပ္တင္းက်ပ္တာမ်ိဳးကိုလည္း မႀကိဳက္လွ။ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္လွ်င္ တင္း က်ပ္သည့္အတိုင္း တကယ္လိုက္နာသင့္သည္။ မလိုက္နာႏိုင္ဘဲႏွင့္ေတာ့ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တာမ်ိဳး သေဘာမက်။

က်မ၏ ခရစ္ယာန္လူငယ္ဘဝက စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ၊ ေပ်ာ္စရာမ်ားႏွင့္ အတိၿပီးကာ သင္ယူစရာမ်ား အျပည့္ ရွိခဲ့သည္။ ခရစၥမတ္အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ လူငယ္မ်ား သီခ်င္းဆိုထြက္ၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၈ အေရး အခင္းၿပီးခါစ ခရစၥမတ္အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔ကို လူႀကီးမ်ားက သီခ်င္းဆို မထြက္ေစခ်င္။ အဲဒီတုန္းက ည ဘက္မထြက္ရအမိန္႔ ခ်မွတ္ထားစဥ္ျဖစ္သည္။ က်မတို႔လူငယ္မ်ားကေတာ့ ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနက်အတုိင္း ပံုမွန္ လုပ္ခ်င္သည္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ ေန႔ခင္းဘက္တြင္ သီခ်င္းဆိုထြက္ၾကသည္။ ညမထြက္ရအမိန္႔ သတ္မွတ္ခ်ိန္ မတိုင္မီ က်မတို႔အဖြဲ႕ သိ္မ္းၾကသည္။ ဘာျပႆနာမွေတာ့မျဖစ္။

ေနာက္ၿပီး ႏွစ္သစ္ကူးအႀကိဳညတြင္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ လူႀကီးမ်ားက မလုပ္ေစခ်င္။ အဲဒီမွာ အသင္းေတာ္အားလံုး၏ လူႀကီးတုိင္းက မလုပ္ေစခ်င္ျခင္းျဖစ္သည္။ က်မတို႔ကေတာ့ လုပ္ခ်င္သည္။ အဲဒီမွာ ဂိုဏ္းေပါင္းစံုက သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွစ္သစ္စုႀကိဳရန္စီစဥ္ၾကသည္။ မက္သဒစ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သူ႔ဘုရား ေက်ာင္းကို ေပးသံုးသည္။ သူ႔ဘုရားေက်ာင္းက ဝင္းၿခံႀကီးထဲတြင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျပင္က ႐ုတ္တရက္ အသံမၾကားရ၊ မျမင္ရ။ ထိုႏွစ္တြင္ က်မတို႔ ခါတိုင္းႏွစ္မ်ားႏွင့္မတူစြာ ကိုယ့္ဘုရားေက်ာင္းခ်ည္း သီးသန္႔ မဟုတ္ဘဲ ဂိုဏ္းေပါင္းစံုစုေပါင္း၍ ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆိုျဖစ္ၾကသည္။

ထိုသို႔ စုေပါင္းလုပ္ျဖစ္ျခင္းက က်မတို႔လူငယ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ပိုမိုရင္းႏွီးကာ တဦးႏွင့္တဦး ပိုမုိခ်စ္ခင္လာၾက သည္။ က်မတို႔ၿမိဳ႕တြင္ ဘုရားေက်ာင္းစုစုေပါင္း ငါးေက်ာင္းရွိသည္။ အဂၤလီကန္၊ မက္သဒစ္၊ ႐ိုမန္ကက္ သလစ္၊ ျမန္မာႏွစ္ျခင္းႏွင့္ ကရင္ႏွစ္ျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ ထိုထဲတြင္ အဂၤလီကန္ႏွင့္ ႐ုိမန္ကက္သလစ္က သီးသန္႔ဆန္သည္။ တျခားအသင္းေတာ္မ်ားႏွင့္ သိပ္ေရာေရာေႏွာေႏွာမေန။ က်န္သံုးေက်ာင္းကေတာ့ ဘာ ကိစၥပဲရွိရွိ ရင္းႏွီးသည္။ အတူလုပ္ေဆာင္ၾကသည္။

၁၉၈၉ ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ကစၿပီး ဘုရားေက်ာင္းသံုးေက်ာင္းက လူငယ္မ်ား တရင္းတႏွီးျဖစ္ကုန္ၾကသည္ကို သေဘာမေတြ႕သူမ်ားရွိသည္။ အဲဒါကေတာ့ ကရင္ႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္မွ လူႀကီးတခ်ိဳ႕ျဖစ္၏။ သူတို႔ လူငယ္ မ်ားကို သီးသန္႔ခြဲထုတ္ခ်င္သည္။ အစပိုင္းတြင္ မသိမသာခြဲထုတ္ရာမွ ေနာက္ပိုင္း သိသိသာသာ ခြဲထုတ္လာ သည္။ က်မတို႔ႏွင့္ ေပါင္းသင္းသည္ကို သိသာစြာ မႀကိဳက္ေၾကာင္း ျပသလာသည္။

သူတို႔မွာလည္း သူတို႔အနာႏွင့္သူတို႔ ဆိုသည္ကို က်မတို႔နားလည္ပါသည္။ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားအေပၚ နာၾကည္း ခ်က္မ်ားစြာ သူတို႔တြင္ရွိေနသည္။ ဗမာမ်ားက သူတို႔ကုိႏွိပ္စက္ခဲ့သည္ဟူေသာ အစြဲေၾကာင့္ ဗမာအားလံုးကို သိမ္းက်ံဳးကာ မုန္းေနခဲ့သည္။ က်မတို႔ကေတာ့ အတိတ္ကိုထားခဲ့ကာ လက္ရွိအေနအထားတြင္ ခ်စ္ခင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ လက္ဆင့္ကမ္းအမုန္းက ခဝါခ်၍ မရႏုိင္ခဲ့။ အေပၚယံတြင္ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးမႈမ်ားရွိသည္။ နာေရး၊ သာေရးမ်ားတြင္ ကူညီဝိုင္းဝန္းသည္။ သို႔ေသာ္ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း တကယ့္ ေမတၱာစိတ္ရင္းျဖင့္ ေပါင္းစည္းခ်စ္ခင္ၾကသည္ကိုေတာ့ မလိုလားတာအမွန္ပင္။

က်မတို႔ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ ခရစ္ယာန္ဟူ၍ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းမ်ိဳး .. အစိုးရ၏ ေႏွာင့္ယွက္ဖိႏွိပ္မႈမ်ိဳး မေတြ႕ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဘုရားေက်ာင္းနာမည္ျဖင့္ ၿခံဝင္းခ်ဲ႕ထြင္ခြင့္မရွိ၊ ေျမကြက္ဝယ္ခြင့္မရတာမ်ိဳးေလာက္ေတာ့ ရွိသည္။ တျခား ေတာေဒသမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားေနထိုင္သည့္ ခ်င္းေဒသ၊ ကခ်င္ေဒသ၊ ကရင္ေဒသႏွင့္ ဧရာဝတီတိိုင္းအတြင္းမွာရွိသည့္ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားကို မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္မ်ားကို ႏွိပ္စက္ျခင္းမ်ားရွိသည္ဟု ခရစ္ယာန္အသိုင္းအဝန္းတြင္ အခ်င္းခ်င္းေျပာေနၾကတာ ၾကား ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ၾကားဖူးခဲ့တာ အလြန္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

CSW ကထုတ္ျပန္သည့္ သတင္းႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း က်မ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို ေမးၾကည့္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ မၾကားမိေသးပါဟု ဆိုသည္။

က်မက လူငယ္ဘဝတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံခရစ္ယာန္အသင္းေတာ္မ်ားေကာင္စီ လူငယ္ဌာန ဓမၼသဘင္အဖြဲ႕ႏွင့္ နယ္လွည့္ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲမ်ားတြင္ လိုက္ပါဖူးရာ နယ္စံုနီးပါးေရာက္ျဖစ္သည္။ က်မသြားခဲ့သည့္ ရြာမ်ားတြင္ေတာ့ အစိုးရ၏ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္း ခြဲျခားဆက္ဆံခံရသည္ဟု မၾကားမိ။

သမၼာက်မ္းစာ ဓမၼသစ္တြင္ သခင္ေယ႐ႈ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း က်န္ရစ္သည့္ ခရစ္ယာန္မ်ားကို ေရာမဧကရာဇ္က အႀကီးအက်ယ္ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းခဲ့သည့္အေၾကာင္းမ်ား ေရးသားပါရွိသည္။ ခရစ္ယာန္မ်ား မွာ လႊျဖင့္ အပိုင္းပိုင္း တိုက္ျဖတ္ခံရသည္၊ မီး႐ႈိ႕အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ ဘုရားေက်ာင္းမ်ား မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရ သည္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာကို အျမစ္ကလွန္၍ ေျခမႈန္းဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ခရစ္ယာန္ဘာသာက ယေန႔ထက္တိုင္ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားခဲ့။

လူကိုသတ္၍ရသည္၊ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီး၍ ရႏိုင္သည္။ ရင္ထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုေတာ့ ဖ်က္ဆီး၍ မရစေကာင္း။ က်မတို႔ ေရွးဘုိးေဘးမ်ား၏ ရင္ထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းခဲ့ ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ကို လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္း ယေန႔ က်မခရစ္ယာန္တေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ရ သည္မဟုတ္လား။

က်မအေနႏွင့္ေတာ့ စစ္အစိုးရက ဝတ္ျပဳခြင့္မရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ခ်င္လည္း ေႏွာင့္ယွက္ပါေစ .. လူအမ်ား ၏ စိတ္ထဲတြင္ ခိုင္မာစြဲထင္ေနေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဖ်က္ဆီး၍ မရႏိုင္ပါ။ ဘုရားေက်ာင္းမတက္ရလည္း ကိုယ့္ဘာသာ တေယာက္တည္း ဘုရားဝတ္ျပဳႏုိင္သည္ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ဘာသာတေယာက္တည္း ဝတ္ျပဳသည္ကို ေႏွာင့္ယွက္လွ်င္ေကာ .. ။ စိတ္ထဲတြင္ ဘုရားသခင္ရွိေနလွ်င္ ခရစ္ယာန္တေယာက္အဖို႔ လုံေလာက္သည္ဟု ထင္ပါသည္။

ေအးခ်မ္းေျမ႕
REF: ဧရာဝတီ