ေဘာလံုးကြင္းမွာ လူစံုေနၾကပါၿပီ။ ပြဲၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ေတာင္ ေရာက္ေနၾကသည္။ ရြာသားလက္ေရြးစဥ္နဲ႔ စစ္ေၾကာင္း လက္ ေရြးစဥ္ပြဲတဲ့ ရယ္ခ်င္စရာပင္။ ဗ်ဳဟာမႈးက ဂုိးကီး ပါ၊ မိမိက အလယ္လူ။ တပ္စိတ္မႈးနဲ႔အျခား ရဲေဘာ္မ်ားက ဖိုးတူး ဖိုး ေနရာယူၿပီးစကစား သည္။ ရြာသားမ်ားက ကြင္းပိုင္ဆိုေတာ့ အေပးအယူတည့္ေနသည္။ ယူနီေဖါင္းေတြက ဆင္တူ၊၊ ဗလေကာင္းေကာင္း ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေတြ။ ေတာင္ေပၚတက္လိုက္ ဆင္လုိက္နဲ႔မို႔ မိမိတို႔ကလည္း ထရိန္နီေလး အတန္အသင့္ရိွေန ေသးေတာ့ ရြာသားေတြရဲ႕ တိုက္စစ္ကို မိမိတို႔က အလြယ္တကူ ဖ်က္ႏိုင္ေနသည္။
ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ေနေပမဲ့ ပထမပိုင္းမွာ မိမိတို႔ ေကာင္းေကာင္းကာကြယ္ ႏိုင္ၾကသည္။ ရြာသားမ်ားက လူ လဲ ကစားေတာ့သည္။ ကစားပြဲလည္း နဲနဲၾကမ္းလာသည္။ မိမိတို႔ဘက္က ဖ်က္အားေျပာ့လာမွန္းသိေတာ့ သူတို႔က ပိုဖိ ကစားလာေတာ့သည္။ မိမိဖ်က္ထုတ္လိုက္ေသာ ေဘာလံုးမွာ တျခားရြာသားထဲေရာက္ သြားၿပီး ဝမ္းတူးရိုက္ကာ မိမိတို႔ ဘက္က္ိုေက်ာ္သြားၿပီး ဂိုးကီပါ ဗ်ဴဟာမႈးႏွင့္ ေတြ႔သြားၿပီး ဘယ္ျပကာညာႏွင့္ ကန္သြင္းလိုက္ရာ ဒိုက္ထိုးဖမ္းလိုက္ေသာ ဘယ္ဘက္မွ မဟုတ္ဘဲ ညာဘက္ေဒါက္မွ ကပ္ဝင္သြားပါေတာ့ သည္။ ဂုိး ရြာသားမ်ားေအာ္သံတကြင္းလုံး ညံသြား သည္သာမက တေတာလုံးဟိန္းသြားၿပီး လႈိဏ္သံပင္ျပန္ ၾကား လိုက္ရသည္။ ေနာက္ထပ္တဂိုး ရသြားျပန္သည္။ မိမိတို႔ အစြမ္းကုန္ဖ်က္ေသာ္လည္း ေခ်ပ ဂိုးမရေတာ့ (၂) ဂိုး (၀) ႏွင့္ အျပတ္ရႈံးခဲ့ပါေတာ့သည္။
ပြဲသိမ္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဗ်ဴဟာမႈးက ဝက္သား (၅) ပိႆာႏွင့္ ဒိုင္လူႀကီးအဖြဲ႔ ကို ဆုေၾကးေပးခဲ့ကာ ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာခဲ့ၿပီး မိမိတို႔ စခန္းပုန္းရွိတဲ့ ဗ်ဴဟာမွဴးယာယီရံုးရွိရာ မက္ကလဲ့ေခ်ာင္းဖ်ားကို ထြက္ လာခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ဝင္းေမာင္းရြာႀကီးႏွင့္ ကၽြန္းပင္ ဝင္းရြာေလးတို႔ ၾကားတြင္ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ လွ်ိဳေလးတခုရိွသည္။ ေအာက္နားတြင္ သဘာဝ ေရအိုင္ေလးရိွသည္။ ေရခ်ဳိး အနားယူၿပီးမွ စခန္းပုန္း ေလးတြင္ က်ည္ႏွင့္ရိကၡာ ထပ္ျဖည့္ၿပီး ေခတၱနားကာ ဗဟိုသို႔ မိမိတို႔ လႈပ္ရႈားမႈမ်ားကို ကန ႏွင့္ အစီရင္ခံစာတင္ ေပးရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဗ်ဴဟာမႈး၏ အစီရင္ခံစာမ်ားႏွင့္တြဲတင္ရန္လည္း ျဖစ္သည္ ဒီည လွ်ဳိေလးထဲမွာပဲနားၿပီး ေနာက္တေန႔ အေရာက္သြားၾကရ မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ေမာေမာႏွင့္ ေရခ်ဳိး ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကသည္။ ရန္သူ ေနာက္ေန႔ (၅) နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာႏိုင္မည္။ ရြာထဲတြင္ သူတို႔ သတင္းေပးမ်ားဆီ သတင္းအတိအက်ရမွသာ မိမိတို႔ဆီကို တက္လာႏုိင္ၾက ပါမည္။ ဗိုလ္ျမင့္သိန္း၏ လုံၿခံဳေရးစီမံခ်က္မ်ားႏွင့္ သတင္းေပးမ်ားက မိမိ တို႔အတြက္စိုးရိမ္စရာ မရိွခဲ့။ သူကေတာ့ ကၽြန္းပင္ဝင္းရြာရိွ သူ႔ဇနီးေဆြမ်ဳိး မ်ားဆီ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိပ္္မည္။ နံနက္ (ဂ) နာရီမထိုးမီ္ ျပန္လာခဲ့မည္ဟု ဆိုကာ ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္ႏွင့္ ထြက္သြားေတာ့ သည္။ လွ်ဳိအထက္တြင္ ေတာင္ေၾကာတခုရိွေနသည္။ ေနာက္တဖက္က ေစာက္နက္ေလး တခုရိွ သည္။ လွ်ဳိထိပ္က ရန္သူကို က်ည္ကြယ္မ်က္ကြယ္ရၿပီး လက္ဦးမႈရႏိုင္ တာ မို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်နားေနႏုိင္သည္။ ရင္း (၂၀၉) က တကက ေမာင္ျဖဴ ႏွင့္ (၂၁၀) က ရင္း မွဴးျမင့္ေမာင္ေမာင္က ရဲေဘာ္ (၅) ေယာက္ႏွင့္ တာဝန္ယူကာ ကင္းေစာင့္ ေနၾကသည္။
နံနက္လင္းသည္ႏွင့္မိမိတို႔နံနက္စားၿပီးအဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ အခ်ိန္ေလးနဲနဲရလို႔ မိမိက ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးေလးစိတ္ ရင္းေမတၱာပို႔ေနမိသည္။ (၂၀၉) ရင္းမႈး ကိုသိမ္းဆန္းကေတာ ဓဇဂၢသုတ္ရြတ္ၿပီး ေမတၱာပို႔ေနသည္။ ၿပီးေတာ့့မွ မိမိတို႔ဆီ ခြဲမႈးေစာျမသိန္းႏွင့္ အသက္ (၅၀) ခန္႔ လယ္သမားလူထြားႀကီးတေယာက္ ေရာက္လာကာ “ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔က သံသရာ ရွည္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ေနတာကိုး ျဖစ္ပ်က္ပဲရႈၾကစမ္းပါ” ဟု ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လာေနာက္ၿပီး ေနာက္ဖက္လွည့္ကာ ေပၚတာေခၚလို႔ ရြာသားတေယာက္ထြက္ေျပးလာတယ္ အဲ့ဒါလာပို႔တာ။ အဲ့ဒီလူႀကီးက မိမိတို႔ေျပာေနတာ ၾကည့္ေနၿပီး၊ ဟ ခင္ဗ်ားတို႔ကတမိ်ဳး ပါလား က်ဳပ္လဲ ခင္ဗ်ားတို႔တပ္ထဲဝင္မယ္ဗ်ာတဲ့။
ခင္ဗ်ားမွာ အေမရိွေသးလား အိမ္ေထာင္ရွိလား ကေလးေတြေရာ။ က်ဳပ္ကလူပ်ိဳႀကီး အေမအိုႀကီးပဲရိွတယ္။ မခံခ်င္လြန္း လို႔ပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ႏွမ အိမ္ေထာင္သည္ေတြက ေကၽြးၾက ပါလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္အေမလဲ ငိုၿပီးက်န္ခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္္လိုက္ မယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေစတနာေလးစားပါတယ္ဗ်ာ အေမအိုႀကီးကို လုပ္ေကၽြးလိုက္ပါဦး။ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ မင္း လုပ္တာထက္ မိဘကိုလုပ္ေကၽြးတာက ပိုၿပီးျမတ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားနာရဘူးတယ္။ ကဲ ကဲ ဟိုဘက္ရြာမွာရိွေန တဲ့ ဗိုလ္ျမင့္သိန္းဆီလဲ သတင္းပို႔ေပးပါဦး ဟုတ္ကဲ့။ ခြဲမႈးရဲေဘာ္ ခင္ေက်ာ္ ကေတာ့ ကင္းစစ္ အေျခအေနၾကည့္ဘို႔ ေလွ်ာက္ေျမာင္းအတိုင္းထြက္သြားပါေတာ့သည္။
“ေရာ့..” “ေက်ာင္းသားတပ္ကြ..” “ဒါဘဲ…”
ရဲေဘာ္ ေမာင္ျဖဴ အသံႏွင့္အတူ မိမိိတို႔ ပြိဳင့္ကင္းက ဂ်ီဖိုးေအာ္တိုကုတ္သံ ၾကားလိုက္ ရသည္။ လာ… ငါနဲ႔ (၂) ေယာက္ မ်က္ကြယ္ကေစာင့္ၿပီး စႏိုက္ပါသြားပစ္မယ္။ မိမိတို႔ (၃) ေယာက္ လွ်ိဳထဲေနရာမယူေတာ့ဘဲ ရန္သူကူးလာႏိုင္တဲ့ ႏြယ္ လိမ္ႀကီးမ်ား က်ေနသည့္ ဗီးစပ္ၿခံဳမ်ားရိွသည့္ေနရာမွ ေမွာက္လွ်က္အေနထားႏွင့္ အလစ္အငိုက္ ေစာင့္ၿပီး ေနရာ ယူထား လိုက္ပါေတာ့သည္။ ရန္သူ႔စက္လတ္ ေအာ္တိုကုတ္သံ မ်ား ညံသြား၏။ သူတို႔က ကုန္းျမင့္ဆင္ေျခေလွ်ာေလးရထားၿပီး မိမိတို႔က သဘာဝ ခံကတုတ္ေလးလိုျဖစ္ ေနကာ က်ည္ကြယ္ရထားေနသည္။ တခ်က္တခ်က္ ေခါင္းေဖၚပစ္ေနရသည္။ အသည္းယား စရာ။ ရန္သူကလည္း ဆင္ေျခေလွ်ာေလး မွာ ရထားေပမဲ့ ကၽြန္းပင္ႀကီးမ်ားမရိွလွ်င္ မိမိတို႔၏ သတ္ကြင္းလို ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ကလည္းေရွ႕ထြက္မပစ္ရဲ။ မိမိတို႔အင္အားကို မခန္႔မွန္းႏိုင္။ သတိထား ေနၾကသည္။ ပစ္မွတ္တခုစာ ရရင္ေတာ့ မိမိတို႔ (၃) ဦး၏ မ်က္ကြယ္ပစ္မွတ္က သားေကာင္ျဖစ္သြာေပ ေတာ့မည္။ ေဝၚကီေတာ္ကီ ကိုင္ထားေသာ ခြဲမွဴးႏွင့္ ရင္းမွဴး မ်ားကလည္း သတင္းမပို႔ႏိုင္ၾကေသး။
အသံၾကားလွ်င္ ပစ္မွတ္ရသြားတာမို႔ အထူးသတိထားေနဟန္တူပါသည္။ တဖက္က ဆိုက္ဝါး သံုးၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။ ကၽြန္းပင္ေဘးက ကပ္ၿပီးေအာ္ေနသည္။ ေဟ့ေကာင္ ငေပြးေတြ လက္နက္ခ် မင္းတို႔ကို ငါတို႔တပ္မေတာ္ ကဝိုင္းထားၿပီး ၿပီ လက္နက္ခ်ရင္ မသတ္ဘူးေဟ့..။ေအာ္သံေနရာကို မိမိတို႔ (၃) ဦးက ေျပာင္းထိုးၿပီး စႏုိက္ပါပစ္ဘို႔ အသက္ေအာင့္ၿပီး ခ်ိန္ထားၾကသည္။ ေသနတ္ေျပာင္းေလးပဲေပၚေနတာမို႔ ပစ္ကြင္းကို ရွာမရေသး။ ဖိုတီးအမ္အမ္နဲ႔ေတာ့ အဆက္မျပတ္ထု ေနသည္။ ေလွ်ာက္ေျမာင္း ထဲေတာ့ တလံုးမွမက်။ မိမိရဲေဘာ္မ်ား ကံအလြန္ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရေပ မည္။ အသံတသံ ထြက္လာသည္။
“ငေပြးေတြမဟုတ္ဘူးကြ”
“ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကြ…”
“မင္းတို႔ကို ေဆာ္ခ်င္ေနတဲ့ တပ္ကြ..”
“ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔အေနာက္မွာ ဒို႔တပ္ေတြ ဝိုင္းထားတယ္။ လက္နက္ခ်လိုက္ေတာ့… ”
“ငါ–ီုးမသားေလးေတြ ..”
“ဘာေက်ာင္းလဲ ႏြားေက်ာင္းသားလားေရာ့ ေဟ့”
စက္လတ္ႏွင့္ ဖိုတီးအမ္အမ္ အသံဆူညံသြားျပန္သည္။ သည္ေကာင္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ ပါးသည္။ မ်က္ကြယ္ပစ္မွတ္ကို သတိေတာ္ေလး ထားပံုရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကၽြန္းပင္ႀကီး ေနာက္က အသံတသံထြက္လာသည္။
“ေဟ့ ေဝါ သားေတြပါေသးလားကြ..”
ကာဘိုင္ေျပာင္းေလးထြက္လာၿပီ ဦးထုတ္စြန္းေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးတခ်မ္းေပၚလာၿပီ ပစ္မွတ္ကိုရွာေနဟန္တူေသာတပ္ၾကပ္ႀကီးႏွင့္္ သိပ္မေဝးေသာ လက္တဖက္ခန္႔ရိွသည့္ ကၽြန္းပင္ေဘးမွ ဖိုတီးအမ္အမ္သမားက ေအာက္ကိုထိုးခ်ိန္ၿပီး ပစ္မွတ္ရွာေနခ်ိန္တြင္ ေအာက္မွအသံက ထြက္လာသည္။
“ငါ့နာမယ္..ေမာင္ေမာင္တိတ္ ပဲခူးက..ေရာ့..
ကာဘိုင္္ ေအာ္တိုႏွစ္ခ်က္သံႏွင့္ ေအေက ေအအာ ေအာ္တိုသံမ်ားထြက္လာၿပီး ေလွ်ာက္ ေျမာင္းထဲမွ မိမိတို႔ရဲေဘာ္ေလး ေယာက္က ရုတ္တရက္ထပစ္ၿပီး ျပန္ငံု႔ခ်သြားပါ သည္။ ေဝါၿမိဳ႕သားစစ္စစ္ မိမိတို႔မိခင္တပ္ရင္း (၂၀၉) မွ ခြဲမႈး ခင္ေက်ာ္ (အထက္တန္းေက်ာင္း သား) ၏ အသံျဖစ္ပါသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္အစစ္မွာ အသက္ေတာင္ျပင္းျပင္း မရႈအားဘဲ သတ္ကြင္းက်ယ္က်ယ္ရေအာင္ ေမွာက္လွ်က္အေနထားႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ ပစ္မွတ္ကုိိ ေစာင့္ေနၾကရပါသည္။
ထပစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ရန္သူက ပစ္မွတ္ရသြားေတာ့သည္။ ရန္သူကာဘိုင္သမားႏွင့္ ဖိုတီးအမ္အမ္ သမားတို႔က ပစ္ မွတ္သိေတာ့ နဲနဲအတင့္ရဲလာၿပီး ေရွ႕တိုးပစ္မွတ္ရွာကာ ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲကို ပစ္ဘို႔ထိုးခ်ိန္စဥ္ မိမိတို႔ေလးဦးထံမွ ေအေက ေလးလက္၏ ေျပာင္းေလးမ်ားမွ မီးပြင့္မ်ားဖ်ာထြက္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္းပင္ႀကီးမ်ား၏ အေခါက္မ်ားလည္း ကြာက်သြားသည္ကို အေဝးမွပင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ပစ္မွတ္ထိေရာက္ သြားသည့္အတြက္ ရင္ေအးသြားေတာ့သည္။ မိမိတို႔ ေရွ႕အေပၚစီး ေနရာယူထားေသာ ေနရာ၏ခပ္ေဝးေဝးမွ စက္လတ္ကုတ္သံ ၾကားရေပမဲ့ က်ည္လမ္းေၾကာင္း က ျမင့္ေန ေတာ့ အနီးရွိႏြယ္လိမ္ပင္ႀကီးေဘးတြင္ က်ည္ကြယ္ယူထားလိုက္ၾက သည္။ အာ ပီ ေဂ် (၃) လုံး ဆက္ထုသံၾကားရၿပီး ေနာက္ ကရင္သံေတြဆူညံသြားေတာ့မွ ေနာက္ခ်န္ KLNA, KNDO စစ္ေၾကာင္း (၂) ခုေပါင္းၿပီး တြန္းထုတ္လိုက္ ေၾကာင္း သိလိုက္ရပါေတာ့သည္။
ေယာက္ဖတို႔ေရ ဒီေကာင္္ေတြ ကိုက်ဳိက္ထီးရုိး ဘုရားဖူး သြားခိုင္းလိုက္ၿပီ။တက္လာေတာ့ မင္းတို႔ပါးစပ္နဲ႔ စစ္တိုက္ေန တုန္းထဲက ငါတို႔ေရာက္ေနတာ လူမစုံေသးလို႔ မင္းတို႔ခ်တာလဲ ထိသြားပုံရတယ္၊ ဗ်ဴဟာမွဴးကုန္းကို တက္လာခဲ့ၾက ေတာ့.. မိမိလဲ ရဲေဘာ္ေတြ ထိခိုက္ ဒါဏ္ရာစစ္ခိုင္းၿပီး မိမိတို႔ပစ္မွတ္ေနရာကို ခတ္သြက္သြက္ေလး သြားမိခဲ့ပါသည္။ လူႏွစ္ဖက္နီးပါးရိွသည့္ ကၽြန္းပင္ႀကီး၏ လူတရပ္စာအျမင့္ေလာက္တြင္ က်ည္ရာမ်ားက ဇကာ ေပါက္မ်ားလို ျဖစ္ေနသည္။ ေအာက္ေျခတြင္ ဖုိိတီးအမ္အမ္ အသီးခြံမ်ားအလံုး ေလးဆယ္ခန္႔ ရိွေနသည္။ တလံေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ေသြးစ ေလးနဲနဲႏွင့္ ကၽြန္းရြက္ေပၚတြင္ ဝါဂြမ္းစေလးမ်ားလိုလို ေတြ႔ရ၍ေကာက္ၾကည့္မိကာ ခၽြဲခၽြဲေလးျဖစ္ေတာ့ နမ္းၾကည့္မိရာ လား..လား..အား..ယမ္းေငြ႔နံ႔ နံေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ ဖတ္ေတြပါလား…အံခ်င္စိတ္ေပါက္လာၿပီး တံေတြးတခ်က္ေထြးၿပီး စစ္ ေၾကာင္းေနာက္ အေျပးလိုက္ခဲ့့ပါေတာ့သည္။ မဲ့ကလဲ့ေခ်ာင္းအတိုင္း အထက္ကိုတက္သြား ရပါသည္။ ေရေသာက္ခ်င္၍ ေခ်ာင္းေလးထဲ ဆင္းၿပီးေသာက္လိုက္ေတာ့ ေရႊမံႈေလးေတြ ေရထဲမွ အေရာင္ေလးေတြ တလက္လက္ႏွင့္ ေမ်ာေနတာ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ကရင္ျပည္နယ္ ရဲ႕သယံဇာတ ႂကြယ္ဝပံုေတြ သိခြင့္ရခဲ့ေသးသည္။ ဒီေကာင္ေတြ ဒီေနရာသာသိသြားရင္ ဒီေတာ၊ ဒီေတာင္ႀကီးေတာင္ ေတာင္ကတံုးျဖစ္သြားႏိုင္သည္ဟု အေတြးေလးဝင္ခဲ့ေသးသည္။ ေခ်ာင္းဖ်ားေရာက္ေလ ပိုေအးေလျဖစ္လာၿပီး ေရႊမႈံေလးမ်ား ပိုမ်ားလာေလေလေတြ႔ရသည္။ မိုင္းကိုေၾကာက္ေသာ ေၾကာင့္ ရြာသားမ်ားမလာ ရဲၾက ျဖစ္မည္ကိုလည္း မိမိေတြးေနမိသည္။
ဗ်ဴဟာမွဴးေနရာေလးက အပင္ႀကီးေတြခပ္စိတ္စိတ္ႏွင့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေလးပင္။ သတင္း ပို႔ၿပီး မိမိတို႔စစ္ေၾကာင္းမွ ဒဏ္ ရာ ရသူမ်ားရွိေနသည္ ေဆးမွဴးရိွရာ ယာယီေဆးခန္း ေလးသို႔လာခဲ့ကာ အားေပးရန္ႏွင့္ လိုအပ္လွ်င္ ဗဟိုသို႔ျပန္ပို႔ရန္ အ ေျခေနမ်ား သိရိွရန္ သြားခဲ့ပါသည္။ ဒါဏ္ရာ (၃) ေယာက္ရသည္။ ဘယ္ဘက္ဂ်ဳိေစာင္းတြင္ ဖိုတီးအမ္အမ္ အစေလးထိ ထားေသာ (၂၀၉) တပ္ရင္းက တပ္ရင္းမွဴး ရဲေဘာ္ သိမ္းဆန္း က ၿပံဳးျပၿပီးေဆးထည့္ေနေသာ ခြဲမွဴးသန္းစိုး ၏ ညာ လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ေဆးထည့္ေန သည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ဘယ္ေျခေထာက္တြင္ ပတ္တီးစီးထားေသာ စိတ္မွဴ သန္း ႏြယ္ ကေတာ့ မိမိကိုိ ၿပံဳးျပေနသည္။ ၾကည့့္ေနရင္း တပ္ရင္းမွဴးေခါင္းက ေသြးေတြက် လာသည္။ ဒဏ္ရာေနရာေလးကို ကပ္ေက်းႏွင့္ ကြင္းညႇပ္ၿပီး အစရွာေတာ့မေတြ႔ရ၍ ဝမ္းသာမိ ၾကသည္။ ဂြမ္းစေလးတလိပ္ ထိုးထည့္ထားလိုက္သည္။ ေခါင္းမူးေသးလားဆိုေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္ဘူး ဟုဆိုသည္ (ယခုထိ ကိုသိမ္းဆန္း ေခါင္းတြင္အခ်ိဳင့္ ေလး ျဖစ္ေန ေသးသည္)။ မိမိႏွင့္ (၂၁၀) ရင္းမႈး ျမင့္ေမာင္ေမာင္ တို႔ စိုးရိမ္မိၾကၿပီး ကိုသိမ္းဆန္း ကို ဗဟိုျပန္ၿပီး အနားယူခိုင္းေတာ့ သူကလက္ မခံ။ သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားကို စိတ္မခ်။ စိတ္ဓါတ္က်သြားမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေခါင္းကေသြးေတြက စို႔ေန တုန္းမို႔ မိမိတို႔ကစိုးရိမ္ေနသည္။ မနက္အထိေသြးက်ေနရင္ မိမိအမိန္႔သံုးရေတာ့မည္ဟု ေတြးထားသည္။ွ က်န္ ရဲေဘာ္ မ်ား မထိၾက။ ဒီတပြဲလဲ ကံတရား က မိမိတို႔ဖက္က အသာစီးရေနျပန္သည္။
တရားေသာစစ္၊ မိဘျပည္သူမ်ားေမတၱာေၾကာင့္လား၊ မိမိတို႔ရြတ္ဖတ္ ေမတၱာပို႔မႈေၾကာင့္ လားဆိုတာ မေဝခြဲတတ္ေတာ့ ေပ။ ညအိပ္ရင္း ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ စဥ္းစား မိေတာ့၊ သိမ္းဆန္း သန္းစိုး သန္းႏြယ္ တို႔ပဲထိတယ္ မိမိတို႔တပ္ရင္း က အရာရိွ ရဲေဘာ္ ေတြပဲ။ ဒီပြဲကို မိမိစိတ္ထဲမွာမွတ္တမ္းတင္ထား လိုက္တယ္။ ႀကံဳရဆံုရတဲ့အခါ ျပန္ေျပာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ (အခုေတာ့ ေျပာျဖစ္သြားၿပီး ရဲေဘာ္တို႔ေရ)။ သသံုးလံုးထိတဲ့ တိုက္ပြဲလို႔။
Ref;naytthit
Posts
0 comments:
Post a Comment