အတိတ္မွသည္ ပစၥဳပၸန္ဆီသုိ႔

August 8, 2011
တာေမြ အထက (၂) ေက်ာင္းသားေဟာင္းတဦး

က်ေနာ္သည္ ဘ၀ဇာတ္ဆရာရဲ႕ ကၾကိဳးကကြက္ထဲတြင္ က်င္လည္ရင္း ဘ၀တိုက္ပဲြေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ဆံုေတြ႔ဖူးခဲ့သည္။ ကံတရား ၏ ညႊန္းေစရာအတုိင္း ႏို႔ဖုိးဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ၅ ႏွစ္တာကာလကုိ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရဆဲ။

ဒီေန႔ စေနေန႔။ ႏို႔ဖုိ႔ရဲ႕ေလထန္ကုန္း သုိ႔မဟုတ္ ဆံုဆည္းရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သုိ႔ ဦးတည္ထြက္လာခဲ့မိသည္။ အသက္ အရြယ္ တုိ႔သည္လည္း ဘ၀တုိက္ပဲြအႀကိမ္ႀကိမ္ႏႊဲခဲ့ၿပီမုိ႔ လားမသိ ဆံပင္တုိ႔ပင္ ျဖဴေရာ္ေနေတာ့ၿပီ။


လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ရင္း စေနမုိးနဲ႔အတူ က်ေနာ္၏ စိတ္တုိ႔သည္ အတိတ္၏ေခၚေဆာင္ရာ ဟုိး..အေ၀းဆီ သုိ႔.. (လြန္ခဲ့ေသာ ၂၃ ႏွစ္) ၈၈၈၈ လူထုအေရးေတာ္ပံုကာလ…

မုိးဖဲြမ်ားႏွင့္ အတူ

ဒုိ႔ အေရး… ဒုိ႔ အေရး…

သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္…

ေန၀င္းအစုိးရ အလုိမရွိ၊

မဆလပါတီ ေတာ္ပါၿပီ…

စတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ္တုိ႔ တာေမြ အထက (၂) မွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔ က်င္ေရး၊ တပါတီစနစ္ျဖဳတ္ခ်ေရး စတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မဆလစစ္အာဏာရွင္ အစုိးရကုိ အန္တုၿပီး လမ္းေပၚတက္ ဆႏၵျပၾကပါေတာ့သည္။

အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေလးတဦး ႏိုင္ငံေရးဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကုိ နားမလည္ ဒီမုိ ကေရစီ လူ႔အခြင့္အေရးဆုိတာဘာလဲ..? က်ေနာ့မွာ အသိအနည္းငယ္သာရွိေပမယ့္ မတရားမႈကုိေတာ့ လက္မခံႏိုင္ခဲ့။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ျပဳတ္က်ေရးကုိ နားလည္ခဲ့သည္။ မည္သုုိ႔ဆုိေစ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ရွိ ေက်ာင္းသားျပည္သူ ရ ဟန္းရွင္အေပါင္းတုိ႔သည္ တေသြးတသားတည္း ရွိေနခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ လူထုအေရးေတာ္ပံုသည္လည္း ဒီေရ လႈိင္းပမာ တလိပ္လိပ္ႏွင့္ျမင့္တက္ေနဆဲ ရုိက္ခတ္ကာလ..

၁၀-၈-၈၈ ရက္ေန႔ညေန ၃ နာရီေလာက္ က်ေနာ္တုိ႔ဆႏၵျပစစ္ေၾကာင္းႀကီးဟာ သိမ္ျဖဴလမ္းမွတဆင့္ စေတာ့ဂိတ္ကုန္း ေပၚသုိ႔ ခ်ီတက္ေရာက္ရွိခဲ့ၾကပါသည္။ တံတား၏ဟုိဘက္ျခမ္း က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနရံုး အနီးတ၀ုိက္ႏွင့္ ေနရာအေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ ေတာ့ မဆလ တပ္သားေတြက ေသနတ္အသင့္ျဖင့္ ေနရာယူေစာင့္ဆုိင္းေနၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ကုိက္ ၅၀ အကြာ ေလာက္တြင္ ထိပ္တုိက္တုိးၾကပါေတာ့သည္။ မဆလ တပ္သားအခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဓာတ္စက္ျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ ေၾကာင္းရွိရာသုိ႔ ၅ မိနစ္အတြင္း လူစုခဲြရန္ အကယ္၍လူစု မခဲြပါက ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိ ေပးလ်က္…

က်ေနာ္က ၀ါးလံုးကုိလက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ကိုင္ထားၿပီး ေရွ႕ဆံုးကေန တားထားပါသည္။ နံေဘးမွာေတာ့ ေက်ာင္း သား ေခါင္းေဆာင္ ေတြ အလံကုိင္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ။ စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ အမာခံေက်ာင္းသားေတြက တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ လက္ခ်င္းက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ခ်ိတ္ဆက္ထားၾကသည္။ ျပည္သူေတြက ေနာက္က၊ ေက်ာင္းသားေတြက ေရွ႕ကေပါ့…. လူစုခြဲ ေရးကို က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက လုံး၀ သေဘာမတူ။ ေရွ႕ဆက္ခ်ီတက္ ေရးကိုသာ ဦးစားေပးၾကသည္။ မဆလ တပ္သားေတြကလည္း ျပည္သူေတြရဲ႕ သားသမီးေတြပဲ။ ဒီေတာ့ ပစ္မွာမဟုတ္ ေလာက္ဘူး။ သူတို႔လည္း လူသားေတြပဲ စဥ္းစားဥာဏ္ရွိမွာေပါ့လုိ႔ အားလုံးက တထစ္ခ်ထင္ထားၾကသည္။

အေျခအတင္ျဖစ္ေနဆဲ….

ညေန ၃း၃၀ ခန္႔ေလာက္ ေကာင္းကင္ႀကီးတခြင္ရွိ မုိးသားတိမ္လိပ္တုိ႔ ရုတ္တရက္ အုံဆုိင္းလာၿပီး မုိးရြာရန္ အားတင္ လွ်က္ရွိစဥ္ က်ေနာ္တုိ႔လူထုစစ္ေၾကာင္းသည္လည္း ေရွ႕တုိးရန္ မာန္တင္းၿပီး ေႂကြးေၾကာ္သံနွင့္အတူ လွမ္းလုိက္ၾကစဥ္

ဒိုင္း… ဒုိင္း… ဒုိင္း…

ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆုံး ၾကားလုိက္ရေသာ မရဏ ေသမင္းတမန္ က်ည္ဆံတုိ႔သည္ ဆႏၵျပစစ္ေၾကာင္းအတြင္း ေလျပင္း မုန္တုိင္း ပမာ ရုိင္းစုိင္းစြာျဖင့္ ျပည္သူလူထု ေက်ာင္းသား ရဟန္းရွင္လူတုိ႔၏ ၀ရဇိန္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ကုိ ေခ်မြ ဖ်က္ဆီးပစ္ လုိက္ ပါေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕က ေအာ္ၾက၊ တခ်ိဳ႕က ဆဲ၊ တခ်ိဳ႕က လဲက်နွင့္ ကမၻာပ်က္မတတ္ ေျခာက္ျခား စရာျမင္ကြင္းမ်ား၊ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဂံုးတံတားေအာက္ကို ခုန္ဆင္းၾကႏွင့္ တကယ္ကို မယုံ ၾကည္ႏိုင္စရာအက်ည္းတန္ျမင္ ကြင္းတရပ္…

က်ေနာ့္ကိုလည္း မည္သုိ႔တုိက္မိလည္းေတာ့ မသိလုိက္၊ ေျမေပၚမွာလိမ့္ေနသည္ ။ ကုိယ္မွာအက်ႌမရွိေတာ့ဘူး။ လွဆန္း ယဥ္ ေဘာင္းဘီတုိေလး တထည္ပဲက်န္ခဲ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ေရွ႕ကုိၾကည့္လိုက္ေတာ့ မဆလ စစ္သားေတြက လူ ေသေတြကို ခြေက်ာ္ၿပီး ေရွ႕သို႔တျဖည္းျဖည္းခ်ီတတ္လာၾကသည္။ ေသနတ္ထိပ္မွ ဓါးတုိ႔ကလည္း ေသြးေတြနဲ႔ မေသမ ရွင္ျဖစ္ေနေသာ လွဲက်ေနသူတခ်ိဳ႕ကို ရန္သူႀကီးတဦးပမာ အေသထိုးသတ္ေနၾကပါသည္။ က်ေနာ္ ေတြေ၀ေနဆဲ ေရွ႕ တည့္တည့္ သုံးေလး ေပေလာက္မွာေတာ့ မွန္ေတြ တစစီကြဲေၾကမြေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဖခင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းရဲ႕ဓါတ္ပုံကို က်ေနာ္ေကာက္ယူ လုိက္ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္ေျပးရန္ အားယူလုိက္စဥ္ က်ေနာ့္ေဘးနားမွာ လဲေနတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးတဦးက “ညီးေလး အကုိ႔ကို ကူညီပါအုံး။” ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေပါင္မွာ ေသြးေတြနဲ႔ လဲေနတာကို က်ေနာ္ အတင္း သုိင္းဖက္၍ ဆြဲသြားပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အား ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသားတ ေယာက္ကလည္း ၀င္ေရာက္ကူညီလာပါသည္။

ဘ၀မွာ မၾကဳံဘူးေသာ ေဒါသအထြဋ္အထိပ္တို႔ေၾကာင့္ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားလုံးေပါင္းမ်ားစြာကို ေအာ္ဟစ္ လ်က္ ….။

က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရာ လမ္းမႀကီးနံေဘးရွိ သစ္သားလုိင္းခန္းမ်ားမွ လူမ်ားသည္ ထြက္ၾကည့္ၾကရင္း “သားတုိ႔… သားတုိ႔… မင္းတုိ႔ဒီအတုိင္းေျပးလုိ႔ လြတ္မွာမဟုတ္ဘူး ဒဏ္ရာရတဲ့သူကို ဒီမွာထားခဲ့ၿပီး မင္းတုိ႔ လြတ္ေအာင္ေျပးၾက ေတာ့” လုိ႔ ေျပာပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေက်ာင္းသားႀကီးကို လုိင္းခန္းမွာထားခဲ့ၿပီး မိမိရက္ကြက္ရွိရာ ေက်ာက္ေျမာင္း သုိ႔ အေျပးႏွင္ခဲ့ပါသည္။

အိမ္ရဲ႕ျခံစည္းရိုိးထိပ္မွာေတာ့ အိမ္ကလူေတြက ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမွန္းမသိတဲ့ က်ေနာ့္ကို ႀကိဳလင့္ေနၾကသည္။ ေတြ႔ လုိက္ေတာ့ အံ့အာသင့္ေနၾကသည္။ က်ေနာ့္ပုံစံ အေပၚပုိင္းက ကိုယ္တုံးလုံး ေအာက္ကေတာ့ လွဆန္းယဥ္ ေဘာင္းဘီ တုိနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္မွာ လည္း ပြန္းပဲ့ရာ ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႔…

အဖြားက မဆလ ပါတီက ခ်ီးျမင့္ထားတဲ့ ေမာ္ကြန္း၀င္တေယာက္။ သူ႔ေခတ္သူသမုိင္းကိုလည္း သူတာ၀န္ေက်ေအာင္ ထမ္း ေဆာင္ခဲ့ဖူးသည္။ အဖြားရဲ႕မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြျပည့္လွ်ံလိ႔ု… “သားရယ္… မင္းတုိ႔ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ကြယ္…. အခုေတာ့ လူစိတ္မရွိတဲ့ အရုိင္းအစုိင္း တိရိစၦာန္ေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္တာကို မင္းတုိ႔ခံလိုိက္ရၿပီ မဟုတ္လား…” လုိ႔ ဂရုဏာသံအျပည့္နဲ႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ေက်ာျပင္ကုိ ေဗ်ာတင္လုိက္ပါသည္။

အေတြးတုိ႔သည္ အတိတ္တြင္ပ်ံ႕၀ဲေရာက္ရွိေနစဥ္…..

“သူ႔အေဖ… သူ႔အေဖ…. ဘာေတြေငးၿပီးထုိင္ေနတာလဲ ေစ်းမေရာင္းေတာ့ဘူးလား …”

“ေၾသာ္…. ေအး.. ေအး..”

အတိတ္မွသည္ ပစၥဳပၸန္ဆီသို႔… ဘ၀တုိက္ပဲြ ဆက္ႏႊဲရေပအံုးမည္ မဟုတ္ပါလား…။

ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရး တုိက္ပဲြ၀င္ရင္း အသက္ေပးက်ဆံုးသြားေသာ ရဲေဘာ္အေပါင္း ေကာင္းရာသုဂတိ လားေစေသာ၀္…။

အုပ္ႀကီးေဖ


Ref: ေန႔သစ္