သစၥာနီ
February 4, 2013
ကမၻာ့သမိုင္းမွာ အင္မတန္ နာမည္ႀကီးတဲ့ စကားတခြန္း ရွိပါတယ္။ “ေပါင္မုန္႔ မရွိရင္ ကိတ္မုန္႔ စားေနၾကပါလား” ဆိုေသာ စကားပါ။ ေျပာတဲ့သူက လူ၀ီ ၁၆ ရဲ႕ မိဖုရား ေမရီအင္ တြိဳင္းနက္ပါ။ ဒီ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားက ဗာေဆး နန္းေတာ္မွာ ၀ိုင္ေတြ ေခ်ာင္းစီးေအာင္ ညစာစားပြဲႀကီးေတြ က်င္းပ ေပ်ာ္ပါးေနၾကေတာ့ ႏိုင္ငံက လူေတြ ဆင္းရဲငတ္မြတ္ ေနၾကတာ မသိၾကဘူး။
ပါရီက ေပါင္မုန္႔ေတာင္ စားစရာမရွိလို႔ ငတ္ေနတဲ့ လူေတြက နန္းေတာ္ေရွ႕သြားၿပီး ေပါင္မုန္႔ ေပးပါ လို႔ ေအာ္ေတာ့ – ေမရီက “ဒီလူေတြ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေပါင္မုန္႔ မရွိရင္လည္း … ကိတ္မုန္႔ စားေနၾကပါလား” လို႔ ဆိုသတဲ့။ မစာနာတတ္ပုံမ်ား။ ေနာက္ဆုံး ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြက ဒီလိုစကားေတြ မေျပာႏိုင္ေအာင္ လွ်ာျဖတ္ပစ္ရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔ (သူ႔ေခါင္းထဲက အေတြး အေခၚေတြပါ မလိုခ်င္ဘူး ထင္ပါရဲ႕) ေခါင္းျဖတ္ ပစ္လိုက္ၾကတယ္။
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၂၈၊ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕နယ္ လယ္သမားေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆုံပြဲမွာ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ဆည္ေျမာင္း ၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု ၀န္ႀကီး ဦးျမင့္လႈိင္က “လယ္သမားေတြ သူတို႔ တင္ေနတဲ့ (အစိုးရကို ေပးစရာရွိတဲ့) အေႂကြးေတြကို ေက်ေအာင္ ထမင္း တနပ္ေလွ်ာ့ စားၾက” ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ သူက အႀကံေကာင္း ဆက္ေပးတယ္။ “ေန႔တိုင္း ဥပုသ္
ေစာင့္ၾကေပါ့၊ ဒါဆို ညစာလည္း စားဖို႔ မလိုဘူး။ အေႂကြးလည္းေက်၊ ကုသိုလ္လည္းရေပါ့ (အမယ္ … ၿဖဲေျခာက္ လိုက္ေသးတယ္) အေႂကြး မေက်ရင္ သံသရာမွာ သံသရာေႂကြးပါၿပီး ကၽြန္ျဖစ္ေနဦးမယ္” တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ သူလည္း လူထုၾကားထဲမ်ာ “တနပ္စား ျမင့္လႈိင္” ဆိုတဲ့ နာမည္ ရသြားပါတယ္။ “ဖေယာင္းတိုင္ ကိုကိုလႈိင္” ဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ သမၼတရဲ႕ အႀကံေပးက သမၼတကို အႀကံမေပးဘဲ လူေတြကို အႀကံေပးတယ္။ “လွ်ပ္စစ္မီး သက္သာေအာင္ မီးပိတ္ၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းေနၾက” တဲ့။ မဆလ ေခတ္ကလည္း လူေတြ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္း ေတြ႕ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ အမတ္တဦးက အႀကံေပးတယ္။ သူကေတာ့ “မနက္စာ မစားၾကနဲ႔” တဲ့။ သူတို႔ဆို လႊတ္ေတာ္တက္ ေနရင္ မနက္စာ ထမင္း မစားဘူးတဲ့။ ဘာစားသလဲ ေမးေတာ့ … ပလာ တာနဲ႔ ၾကက္သားဟင္းပဲ စားတယ္ တဲ့။ ငစိန္ဆန္နဲ႔ ငပိရည္ေတာင္ မစားႏိုင္တဲ့ သူေတြကို မညႇာမတာ ေျပာပုံသာ ၾကည့္ေတာ့။ ဒီတုန္းက မဆလ ေခတ္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ေတြဟာ လႊတ္ေတာ္တက္တဲ့ စရိတ္ေကာင္းေကာင္း ရၾကတယ္။
ဒီေန႔ေခတ္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြလည္း တရက္ ေငြ ၁ ေသာင္းက်ပ္ ရၾကတယ္။ တရက္ေငြ ၁ ေသာင္းနဲ႔ မေလာက္ဘူး ေျပာလို႔ ၁ ေသာင္းခြဲ တိုးေပးထားရပါတယ္။ ဒါေတာင္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ တေယာက္က “တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ အလုပ္လုပ္ေနတာ၊ လႊတ္ေတာ္ ရွိရင္ သူ႔အတြက္ စရိတ္က တေန႔ကို ေလးသိန္းခြဲေလာက္ ကုန္တယ္” တဲ့။ (ကုန္မွာေပါ့ … မိသားစုပါ ေခၚလာၿပီး ဟိုတယ္မွာ တည္းၾက၊ စားေသာက္ ေနၾကတာကိုး) လႊတ္ေတာ္ အမတ္ႀကီးေတြ၊ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ ၀န္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနမွေတာ့ … သတိဉာဏ္ပညာကို “ခၽြန္း” လုပ္ၿပီး ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ စကားေျပာဆိုသင့္ ၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္ ခင္ဗ်။ အခုေတာ့ အရပ္ရပ္ ေနျပည္ေတာ္ ၾကားလို႔ မေတာ္တဲ့ စကားေတြ သူတို႔မို႔ ေျပာတတ္တယ္ လို႔ ခ်ီးမြမ္းရမလားပဲ။ သို႔ေသာ္ “စကား စကား ေျပာပါမ်ား၊ စကားထဲက ဇာတိျပ” ဆိုသလို၊ ဖုံးရအခက္ ဖိရအခက္ ျဖစ္ၾက ရရင္လည္း မေကာင္းဘူး ခင္ဗ်။ ေစတနာနဲ႔ ေျပာရတာပါ။ က်ေနာ္က ဘာပါတီ အဖြဲ႕အစည္း ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွ မရွိတဲ့ တေကာင္ႂကြက္ပါ။
စီမံကိန္းမ်ားႏွင့္ ဘ႑ာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ေကာ္မတီ ဥကၠ႒က မၾကာခင္က ေျပာၾကားရာမွာ ျမန္မာျပည္မွာ လူ ၁၀၀ မွာ ၂၆ ဦးက ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြတဲ့။ အလုပ္လက္မဲ့က လူဦးေရရဲ႕ ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိတယ္ တဲ့။ အမ်ားစုက ဆင္းရဲသားေတြရဲ႕ အေရးကို အေလးအနက္ ထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။
ေဟာဗ်။ မၾကာခင္ကပဲ ဒု၀န္ႀကီး တဦး (လူမႈ၀န္ထမ္း၊ ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး ၀န္ႀကီးဌာန) က ေျပာလိုက္ျပန္တယ္။ ထား၀ယ္ စီမံကိန္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔အတြက္ ျပည္သူ႔စစ္ဖြဲ႕ရမယ္ တဲ့။ ရန္သူေတြ ေပၚေနၿပီ တဲ့။ သူေျပာတဲ့ ရန္သူဆိုတာက ေဒသခံေတြ ထိခိုက္နစ္နာမႈ မရွိေအာင္ ၾကားက ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ အရပ္ဘက္ ဆိုင္ရာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြ တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ သမၼတႀကီးက တိုင္းျပည္ထူေထာင္ရာမွာ အရပ္ဘက္ အဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ အေရးပါပုံကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ၿပီး အရပ္ဘက္ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးမႈရဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေနတုန္း … ဒီလို စကား ေျပာလိုက္တာဟာ လက္နဲ႔ေရးတာကို ေျခနဲ႔ ဖ်က္မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာ သက္ေရာက္ ေနပါတယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ကို စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလြန္ ေခတ္ထဲ ေရာက္တဲ့အထိ သယ္ေဆာင္လာဖို႔ မေကာင္းပါဘူး။ ဦးေန၀င္းရဲ႕ “တပ္ကေတာ့ မိုးေပၚ ေထာင္မပစ္ဘူး။ တည့္တည့္ ပစ္မွာ။ ေနာက္ ဆူခ်င္ ပူခ်င္တဲ့သူေတြ မသက္သာဘူး မွတ္ ” ဆိုတဲ့ ၈၈ အႀကိဳ လမ္းညႊန္ခ်က္ကိုပဲ နားထဲ စြဲေနၾကသလား မသိဘူး။
ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးလွေဆြ (ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးပါတီ) က ကခ်င္ျပည္နယ္ ပဋိပကၡနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လႊတ္ေတာ္အတြင္း ေဆြးေႏြးရာမွာ စစ္ေသြး စစ္မာန္ အျပည့္နဲ႔ “ေရႊလက္နဲ႔ ေခၚတုန္း လာပါ။ က်ည္ဆံ (Bullet) လႊတ္လိုက္တာ မလိုခ်င္ပါနဲ႔” လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ သလိုလို ေျပာတဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုလားသူေတြ အၾကားမွာ ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္မွာ ကတည္းက သူက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရး အဖြဲ႕က ၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းကို “ကခ်င္ကို ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ သည္းခံေနမွာလဲ” လို႔ ေမးခဲ့ပါတယ္။ တဆက္တည္း “ရန္ကုန္ကို တက္သိမ္းမွ ကခ်င္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္မွာလား” လို႔ ေမးခဲ့တယ္။
သူက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ိဳးေဆာင္ အဖြဲ႕ကို အႀကံေပးခဲ့တာကေတာ့ “ကခ်င္ျပည္နယ္ကို ေနဗီေဆးလ္ေတြ လႊတ္သင့္တယ္” တဲ့။ “အိုဘားမားဟာ အိုစမာဘင္လာဒင္နဲ႔ မညိႇႏႈိင္းဘူး၊ ေနဗီေဆးလ္ေတြ လႊတ္ၿပီး သတ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ အိုဘားမား လည္း ႏိုဗဲလ္ယ္ဆု ရခဲ့တာပဲ” တဲ့။ အာရွမွာ အေလးထားရမယ့္ စစ္ပြဲဆိုၿပီး၊ သီရိလကၤာမွာ အေလးထားရမယ့္ စစ္ပြဲဆိုၿပီး သီရိလကၤာမွာ တမီလ္ က်ားသူပုန္ေတြကို အျမစ္ျပတ္ ေခ်မႈန္းလိုက္တာကိုလည္း ထုတ္ျပသြားပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရဖို႔ အေျမာက္နဲ႔ ပစ္ရတယ္တဲ့။
ေၾကာက္ခမန္း လိလိ၊ အသည္းယားဖြယ္ စကားေတြပါပဲ။ ဒါေတြ စိတ္ထဲမွာ ရွိတယ္ ထားဦး၊ ထုတ္ေဖာ္ေျပာတဲ့ အထိ ေရာက္ရတာကေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ အမွားအယြင္းလို႔ ထင္ပါတယ္။ ၾကမ္းကၽြံရင္ ႏုတ္လို႔ ရေပမယ့္ စကားကၽြံရင္ အႏုတ္ရ ခက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ိဳးေဆာင္အဖြဲ႕ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကိုလည္း အခက္အခဲ ေတြ႕ေစ ႏိုင္ပါတယ္။ တဦးက ေျပာေသးတယ္။ “ဂ်က္တိုက္ေလယာဥ္ေတြ ၀ယ္ထားတာ ဗုံးႀကဲဖို႔ေပါ့” တဲ့။ ေျပာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက တုိင္းျပည္က အာ႐ုံစိုက္ခံေနရတဲ့၊ ေနရာေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေတြ၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေျပာဆိုသလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာတယ္ ဆိုၿပီး လက္လြတ္စံပယ္ သေဘာမထား သင့္ပါဘူး။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မျဖစ္မီကေတာ့ ဘာလင္က ခပ္စုတ္ စုတ္ ဘီယာ ဆိုင္ေတြထဲမွာ “ဟစ္တလာ” ဆိုတဲ့ ငနဲဟာ ဒီလို စကားေတြ ေျပာၿပီး လက္ခုပ္သံေတြ စုေဆာင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူ … ေနာက္ဆုံး ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ။ က်ေနာ္တို႔ အားလုံး အသိပဲ။
ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ ထူေထာင္ေရး ခရီးလမ္းမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး ခမ်ာ … ဒီမိုး … ဒီေလ … ဒီလူေတြနဲ႔ … ဘယ္လို ခရီးသြားမလဲဆိုတာ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္ ခင္ဗ်ား။ ။
(သစၥာနီသည္ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး၊ ဘာသာေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ သေရာ္စာ၊ ဘာသာျပန္၊ သိပၸံ၀တၳဳ၊ အႏုပညာ ေ၀ဖန္ေရး စသည့္ စာေပ လက္ရာစုံကို မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေရးသားလ်က္ ရွိၿပီး လုံးခ်င္း စာအုပ္မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသားထုတ္ေ၀လ်က္ရွိသည့္ စာေရးဆရာ တဦးျဖစ္သည္။)
Ref: ဧရာ၀တီ
1 hour ago
Posts
0 comments:
Post a Comment