မတ္လ(၁၁) ရက္၊ ၂၀၀၉
ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို အကြက္က်က်၊ အစီအမံနဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြကို ရန္ကုန္ကေခၚလာ၊ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းေတြကလည္း ၿပီးစီးလုနီးပါး၊ သံုးႏွစ္ခန္႔အၾကာ ဒီအခ်ိန္မွာ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြကို ဆက္တိုက္လုပ္ျပေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို အထင္ႀကီးစရာမ်ား ထင္လာေလမလားလို႔ ဒင္းတို႔က ယူဆထားၾကေရာ့လား၊ ဟိုးတုန္းက ရန္ကုန္မွာလုပ္ခဲ့တဲ့ ပြဲလမ္းေတြကလည္း အသံမစဲ ပ႒ာန္းပြဲလို တဖြဲဖြဲလုပ္ေနၿပီ။ တႏွစ္မွာ ျပကၡဒိန္ႏွစ္ရဲ႕အစက ဇန္နဝါရီလမွ ႏွစ္ကုန္ ဒီဇင္ဘာထိ တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး အနားမရေအာင္လုပ္ျပတဲ့ ပြဲလမ္းေတြ။
ဒီပြဲၿပီးေတာ့ ေနာက္လမွာ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၁၂) ရက္ ျပည္ေထာင္စုပြဲ လာျပန္ၿပီ။ ဝန္ႀကီးဌာနေတြက ခြဲတမ္းနဲ႔ ဝန္ထမ္းအားလုံး တက္ရမယ္။ အေဆာင္ေတြက ဘယ္ႏွနာရီထ၊ ကားေတြေပၚ အတင္းတက္ရလို႔ ျငင္းမရဘူး။ မင္းတို႔လာရမယ္။ ဘယ္႐ံုးကဘယ္ႏွေယာက္၊ ဘယ္ဌာနေတြက ယူနီေဖာင္းနဲ႔၊ ကြင္းထဲမွာျပည့္လွ်ံမယ္၊ ကားနဲ႔ပို႔မယ္၊ ကားႀကိဳမွျပန္ရမယ္၊ အေႏြးအက်ႌမဝတ္ရဘူး၊ ဝတ္လာရင္ ခြၽတ္ၿပီးျပရ။ ေအးစက္တဲ့ေဆာင္းနံနက္ခင္း ႏွင္းေတြက်လို႔ အ႐ိုးကြဲေအာင္ ေအးၿပီး ခံစားရတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ဘဝ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေပၚတာဆဲြခံရသလို။
အဲဒီပြဲေတြ စည္ကားေအာင္လုပ္ရမွာ ငါတို႔အလုပ္။ ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာ အခုမွမဟုတ္ဘူး ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၄ဝ) ေက်ာ္ထဲက။ ပိုဆိုးလာတာက အႏွစ္ (၂ဝ) ေက်ာ္ကေန ဒီေန႔အထိ ဒီပြဲေတြလုပ္ျပတာ ႐ိုးအီေနေပမယ့္ ဒင္းတို႔ကေတာ့ မ်ဳိးဗီဇေကာင္းေကာင္းနဲ႔လုပ္တာတဲ့။ ဒီဟာက ငါတုိ႔ကိုေထာက္ခံႀကိဳဆိုပြဲ၊ ဟိုဟာက သူတို႔ကို ႐ႈံ႕ခ်ပြဲ၊ တယ္လည္း တရားတယ္ဆိုပဲဲ။
ၿပီးေတာ့ ေရွးေဟာင္းပုဂံနယ္ေျမက ျပည္သူတို႔ရဲ႕ အဓိ႒ာန္ဆိုလား၊ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ေအာ္ဟစ္ ျပလုိက္ေသး။ လာၾကလာၾက မနက္ေလးနာရီအေရာက္။ အေဝးနယ္ေတြကဆိုရင္ ေခ်ာဆြဲထားတဲ့ကားနဲ႔လာ၊ အနီးရြာေတြကဆိုရင္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ေအာ္ၾက။ မင္းတို႔ ငါတို႔ကိုေထာက္ခံၾက၊ မင္းတုိ႔ ငါတို႔ကို ေထာက္ခံဖို႔ အလုပ္ကို ငါတို႔က အလုပ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာၾကာၿပီပဲ။
ဒီေရာဂါက အခုဆိုပိုဆိုးလာၿပီ။
ဒီၾကပ္ေျပးႀကီးေပၚလာမွ ေနျပည္ေတာ္ ေတာ္ဝင္ပြဲေတြလို႔ အထင္အျမင္ေတြနဲ႔ အရင္ဟာေတြနဲ႔မတူေအာင္ ဒင္းတို႔က တစခန္းထ လက္ပန္းမက်ေအာင္လုပ္ျပတာ ႏွစ္အစ ဇန္နဝါရီလက လြတ္လပ္ေရးေန႔ အလံတင္ အခမ္းအနား။
ဒို႔ျပည္ႀကီးကလည္း ၁၉၄၈ မွာ လြတ္လပ္ေရးကို မနက္အေစာ (၄) နာရီ (၂ဝ) မွာရၿပီလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တာကုိး။ (၄) နာရီ (၂ဝ) ဆိုတာ အေသအခ်ာၾကည့္ရင္ ဖိုးတြမ္တီးဆိုေတာ့၊ အခုအခ်ိန္အထိ အလိမ္အညာနဲ႔ ဆက္တုိက္အုပ္ခ်ဳပ္ ခံခဲ့ရတာ မဆန္းဘူးေလ။
ဟို ေနျပည္ေတာ္မွာ သူတို႔ေနရာသတ္မွတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကြင္းမွာ (၄) နာရီ (၂ဝ) အလံတင္ဖို႔ က်ဳပ္တုိ႔ ဝန္ထမ္းေတြ မနက္ (၂) နာရီထဲက ေစာေစာစီးစီး၊ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ ထလာခဲ့ရတာ၊ ဒီပြဲေတာ္လာဖို႔ ႀကိဳတင္စာရင္းယူ အပ်င္းထူၿပီး ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ရင္ ငါတုိ႔ိကိုအဆိုးမဆိုနဲ႔၊ အပိုးက်ိဳးသြားေစရမယ္တဲ့။ ပ်က္ကြက္ရင္ မင္းတို႔တာဝန္၊ သက္ဆိုင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေတြက အၿပီးသတ္အထိ ႀကီးၾကပ္ရမယ္တဲ့။
မတ္လ (၂၇) က်ေတာ့ ပ်ိဳမဒီတုိ႔ ပန္းစည္းဆက္ရမွာလည္း ဒီလုိပဲ လာၾကရမယ္၊ မပ်က္မကြက္ လိုက္ခဲ့ရမယ့္ ဒီေနရာ၊ ဟိုေနရာ မသြားရဘူး၊ မလာမခ်င္း ပန္းစည္းကိုင္ေစာင့္၊ ေနပူပူမွာရပ္ရလို႔ ေနလွမ္းသလို။ ဒါ့အျပင္ ဝတ္လာတဲ့ အဝတ္အထည္ေတြေပၚ တကိုယ္လံုးအစမ္းခံရ၊ ပါသလားလက္နက္၊ မယံုဘူး မင္းတို႔ကို ရွာၿပီးမွ အထဲဝင္ရမယ္၊ ဘာလို႔မ်ားေခၚရသလဲ၊ ဒါလည္းက်ဳပ္တုိ႔ဘဝ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေပၚတာဆြဲခံရသလို။
ေနပူတဲ့ ဒီမွာ ဧၿပီေရာက္ရင္ ေသၿပီေပါ့။ သႀကၤန္႐ံုးပိတ္ရက္ ရွည္ရွည္မွာ ရန္ကုန္ျပန္ၾကမယ့္ စိတ္ကူးနဲ႔ႀကံလိုက္ရင္ ပ်က္သြားလိုက္မယ့္ အစီအစဥ္ေတြ၊ ေဟာ ပ်ိဳမဒီေတြပါမက်န္ ႐ံုးဂ်ဴတီေတြခ်တဲ့ အမိန္႔ေတြထြက္လာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ဘဝ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေပၚတာဆြဲခံရသလို။
ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြလုပ္သမွ် က်ဳပ္တို႔အဓိကတဲ့ေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔ၿငီးေနတာလဲ။ ရန္ကုန္ကေခၚလာကတည္းက မင္းတို႔က ငါတို႔လက္ခုပ္ထဲကေရ၊ ဘာေတြလာေျပာဦးမွာလဲ။ မနက္အေစာထဆိုရင္ထ၊ ညမိုးခ်ဳပ္မွျပန္ဆိုမွျပန္၊ ဟန္က်တာ ဟန္မက်တာ ငါတို႔မသိဘူး၊ မီးထိန္ထိန္ၿငီးေအာင္ ငါတုိ႔ထြန္းေပးထားတာ၊ မင္းတို႔ရန္ကုန္မွဆိုရင္၊ အေမွာင္ထဲ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္း၊ ယပ္ခတ္ေနရမွာ မသက္သာဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား။
ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာ အခမ္းအနားကြင္းထဲသြားရသလို ဆရာဒကာဆိုတဲ့ ေပၚလစီေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြ ဆရာတပည့္ေမြးေစ။ သူတို႔ဌာနက ေတာင္ေက်ာင္း၊ ငါတို႔ဌာနက်ေတာ့ ေျမာက္ေက်ာင္း၊ အေၾကာင္း မျပနဲ႔ လႉၾကစမ္း၊ သြားၾကစမ္း၊ စားၾကစမ္း၊ မလႉခ်င္၍ မရ၊ မသြားခ်င္လည္း မရ၊ ႐ံုးပိတ္ရက္ေတြမွာပါ မနားရ။ ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းပြဲ ဝန္မင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ ေညာင္ေရသြန္းမွာမို႔ မင္းတို႔တေတြ မနက္ (၄) နာရီအေရာက္ လာေစ၊ ႐ံုးပိတ္ရက္မွာ ပုန္းထြက္စရာမရိွလို႔ က်ဳပ္တို႔ဘဝ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေပၚတာဆြဲခံရသလို။
ဝါဆိုသကၤန္းက်ေတာ့ ဒီဘက္ကေက်ာင္းကိုသြားၾက၊ ကထိန္သကၤန္းက ဟိုးက ေက်ာင္းကိုခင္း၊ ဒင္းတို႔ရဲ႕အမိန္႔၊ မင္းတို႔ကုသိုလ္ရေအာင္ ငါတို႔က စိတ္ေကာင္းနဲ႔လုပ္ေပးတာေတာင္ အေကာင္းမျမင္တဲ့ လူေတြကရိွေသး၊ ငါေကာင္းေကာင္းမနားရေအာင္ ဇယ္ဆက္သလို ပြဲလမ္းေတြ၊ ရာသီပြဲေတာ္ေတြထဲမွာ ထမနဲထိုးၿပိဳင္ရလို႔ ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္ေရး တေရးမွမဝခဲ့တဲ့ရက္မ်ား၊ ဒီလိုပြဲမ်ိဳးေတြ ဆက္တိုက္လုပ္ခိုင္းေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကပဲ စိတ္႐ိုင္းသလိုလိုနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ က်ဳပ္တို႔ဘဝ ေပၚတာဆြဲခံရသလို။
ေဟာ လာၿပီ တေပါင္းပြဲေတာ္ႀကီး။ အရင္က ရန္ကုန္ ေရႊတိဂံု တေပါင္းပြဲေတာ္ႀကီး အခု ဥပၸါတသႏၲိေစတီေတာ္ႀကီး အထက္ဌာနပနာပိတ္ပြဲ၊ စိန္ဖူးေတာ္တင္ပြဲနဲ႔ ဘုရားအေနကဇာတင္ပြဲႀကီးတဲ့။ ေပါ့ေပါ့တန္တန္မဟုတ္ဘူး။ ဝန္ထမ္း ဦးေရနဲ႔ ခြဲတမ္း၊ အကဲလာမစမ္းနဲ႔၊ အတိအက်ခ်ထားတာ၊ လြတ္တဲ့ကုလားထိုင္ ဘယ္သူဆိုတာ စာရင္းမွတ္မယ္၊ သံုးရက္ဆက္တိုက္၊ မင္းတို႔တက္ရမယ္။
အဲဒီ ေစတီေတာ္ႀကီးကို သြားရမွာက မနက္ (၄) နာရီခြဲ ေနရာယူ၊ ဌာနေတြမွာ ဝတ္တဲ့တူညီဝတ္စံုနဲ႔ အကုန္ဝတ္ၾက ရမယ္၊ ၫႊန္မႉးေတြ၊ ေထြဂ်ာေတြက တာဝန္ယူႀကီးၾကပ္ၾကလို႔ ႐ံုးစာထြက္တာကတမ်ိဳး။ ပ်က္ကြက္ရင္ သက္သက္မဲ့ ခံေနရဦးမယ္လုိ႔ ႏႈတ္ကၿခိမ္္းေျခာက္တာက တဖံု။ ဘာသာတူတူ မတူတူ လာအူမေနနဲ႔ လံုၿခံဳေရးအရ ဝန္ထမ္းကတ္ ယူခဲ့၊ ရင္ဘတ္မွာ စေတကာ ကပ္ဝင္ရမယ္၊ ဝန္ထမ္းကတ္လဲေပ်ာက္ စေတကာပါ ျပဳတ္က်ရင္ အခ်ဳပ္ခံရမွာက (၃) ရက္၊ ဘုရားႀကီးမွာ ေရထမ္း၊ သဲသယ္တဲ့အလုပ္ (၃) ရက္လုပ္ၿပီးမွ လႊတ္ေပးမယ္။
အေႏြးထည္မဝတ္ရ၊ လည္စီးမပါရ၊ ဦးထုပ္မေဆာင္းရ၊ နာရီလက္ေကာက္၊ လက္စြပ္၊ လက္ကိုင္အိတ္ေတြ၊ စားစရာေတြ ယူမလာရ၊ ပုဂံေခတ္ကလို က်ဳပ္တို႔ကို ကြၽန္သံုးရြာျပဳ ေၾကးစည္ထုၿပီး၊ ဘုရားႀကီးမွာ ဘုရားကြၽန္ေတြ အျဖစ္ လႉခဲ့အံုးမွာလား။
(၄) နာရီခဲြအေရာက္ ေနာက္က်ရင္လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္မလဲ မေမးနဲ႔ မသိဘူး။ ၫႊန္ၾကားခ်က္ကို မလိုက္နာရင္ ပ်က္ကြက္သူေတြ ဘာျဖစ္သြားမယ္ သိရဲ႕လား။
မင္းတို႔ဘဝ ျခင္းထဲကၾကက္လို ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ႐ိုက္ခ်က္လို႔ရတယ္။ လက္ခုပ္ထဲကေရဆိုတာ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ ေမွာက္လိုေမွာက္ သြန္လိုသြန္၊ အလြန္အကြၽံျဖစ္လာရင္ မင္းတို႔ကြၽန္ေတြ ဘယ္သ႔ူေျပာရဲမွာလဲ၊ တကယ္ေတာ့- ေနျပည္ေတာ္မွာ က်ဳပ္တို႔ဘဝ ေပၚတာဆြဲခံရသလို။
စြာက်ယ္
REF: ေခတ္ၿပိဳင္
Posts
0 comments:
Post a Comment