အဂၤါေန႕၊ 10 မတ္လ 2009
“အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအစ အေ႐ွ႕ေျမာက္က” လို႔ ဆိုရမယ္နဲ႔တူပါတယ္။
(ဗကပ)ကေနခြဲထြက္ခဲ့ၾကၿပီး (နဝတ) စစ္အစုိးရနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲခဲ့ၾကတာ ဗမာျပည္အေ႐ွ႕ေျမာက္ အရပ္က စခဲ့တာမဟုတ္လား။ ေနာက္မွ ဗမာျပည္ အလယ္ပိုင္းနဲ႔ ေတာင္ပိုင္းကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့တယ္။ အခု အဲဒီလို အပစ္အခတ္ ရပ္စဲခဲ့တာ မၾကာခင္မွာပဲ ႏွစ္ (၂၀) ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဒီထက္ပိုေကာင္းတဲ့ကိစၥကေတာ့ အဲဒီလိုရ႐ွိထားတဲ့ တစံုတရာတည္ၿငိမ္မႈေတြဟာ ေရ႐ွည္တည္တံ့ ခိုင္ ၿမဲႏုိင္မယ့္ အာမခံခ်က္ရ႐ွိဖို႔လိုပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) အတြင္းမွာ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြဘာေတြလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ၾကသလဲ။ မိမိစိုးမိုးထားရာ နယ္ ေျမေဒသနဲ႔ ကိုယ္စားျပဳရာလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ဘာေတြေဆာင္႐ြက္ေပးႏုိင္ခဲ့ၾကသလဲ။ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာ သီးျခား ကင္းလြတ္ ေဘးဖယ္ထားလို႔မရတဲ့ တတုိင္းတျပည္လံုးအက်ိဳးအတြက္ေရာ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ၾကသလဲ ဆုိတာ စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။
အပစ္အခတ္ရပ္စဲႏုိင္ခဲ့တဲ့ နယ္ေျမေဒသေတြမွာ အရင္ကလို ေသနတ္သံေတြမၾကားရေတာ့တာ၊ တစံုတရာတည္ၿငိမ္ လာတာ၊ေဒသခံျပည္သူေတြ တစံုတရာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္လာႏုိင္တာေတြ ဟာေကာင္းတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။
အေကာင္းဆံုးကေတာ့ တတုိင္းတျပည္လုံး တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းသာယာမႈ ခုိင္ခုိင္မာမာရ႐ွိေရးဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ခုိင္ခုိင္ မာမာ ဆက္စပ္ထားႏုိင္ဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွသာေအးခ်မ္းသာယာၿပီး ေခတ္မီ ဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ကို တည္ေဆာင္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
အခုေတာ့အထက္ကတင္ျပခဲ့တဲ့အခ်က္ ၂ ခ်က္စလုံုးတစ္ခုမွ မရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ (နအဖ) စစ္ အစိုးရရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ (၂၀၀၈)ေအာက္မွာ နယ္ေျမ၊ တပ္နဲ႔လက္နက္ပါ အပ္ရ၊ ခ်ရေတာ့မယ္ အေန အထားျဖစ္ လာေနပါၿပီ၊ (နအဖ) စစ္အစိုးရကေတာ့ (ႏုိင္ငံေရး/စစ္ေရး) ပံုစံမ်ိဳးစံု နဲ႔ ေသြးတိုးစမ္းေနပါၿပီ။
(နဝတ) စစ္အစုိးရနဲ႔ အပစ္အခတ္စတင္ရပ္စဲၾကေတာ့ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြကို (နဝတ) စစ္အစုိးရက မတရား သင္းေၾကညာ ထားရာကေန ဖ်က္သိမ္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားဝင္ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္း တရပ္ အျဖစ္ရပ္ တည္ လႈပ္႐ွားေဆာင္ရြက္ခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။ လူမ်ိဴးအရကိုယ္စားျပဳမႈနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအရ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။
အမ်ိဳးသားညီလာခံထဲ ဆြဲသြင္းခ်င္တဲ့အခါမွာ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြကို “ အျခားဖိတ္ၾကားသင့္သူမ်ား” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ “အထူးေဒသကိုုယ္စားလွယ္မ်ား” အျဖစ္ပါဝင္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ညီလာခံတက္ခဲ့ၾကေပမယ့္၊ တင္ျပခ်က္ေတြ မွန္သမွ်ဘာမွျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ “ႏုိင္ငံေရးစကားေျပာခ်င္ရင္ေနာက္တက္လာမယ့္အရပ္သားအစိုးရနဲ႔ ေျပာၾက” ဆိုၿပီး ႏွပ္ေၾကာင္းေပးခဲ့တဲ့ ထလရ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔လည္း အခုေတာ့အရာက်သြားခဲ့ၿပီ။
(နဝတ-နအဖ) စစ္အစိုးရ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြအေပၚမွာ မွန္ကန္တဲ့သေဘာထားမထားရွိခဲ့သလို၊ သေဘာထား တမ်ိဳးထဲ ထားရွိခဲ့တာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဖြဲ႔ႀကီးေတြကို မကြဲကြဲေအာင္ၿဖိဳခြဲခဲ့ၿပီး။ ကြဲထြက္လာသမွ် ခြဲထြက္လာ သမွ်ကိုလည္း ဝါးမ်ိဳးပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေခ်မႈန္းပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အၿပီးအပိုင္လက္နက္ ျဖဳတ္သိမ္းပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ငယ္တခိ်ဳ႕လံုးဝပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕လက္နက္ခ်ခဲ့ၾကရ တယ္။ အခုသူတို႔အသံမၾကားရ ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ တကယ့္လက္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရႀကံ့ခုိင္ မႈမရွိတဲ့အခါ၊ စည္းလံုးညီၫြတ္မႈ မရွိတဲ့ အခါ (နဝတ-နအဖ) စစ္အစိုးရျပဳသမွ်ႏုရတဲ့ဘဝေရာက္သြားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္း ေတြအတြင္း ႏုိင္ငံေရးအရ ႀကံ့ခုိင္ဖို႔နဲ႔ စည္းလံုးညီၫြတ္မႈ႐ိွဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္တတုိင္းတျပည္လံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈႀကီးနဲ႔ဆက္စပ္ထားႏုိင္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ေ႐ွ႕ကအေတြ႔အႀကံဳေတြလို နိဂံုးမလွျဖစ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
အခုေတာ့ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္မလား/မဝင္ဘူးလားဆိုတာက အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြၾကားမွာ ကြဲစရာၿပဲစရာသပ္ တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔တပ္ကို မအပ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာကတဖက္၊ (နအဖ) စစ္အစိုးရ နဲ႔အစစေျပလည္ဖို႔ အေလ်ာ့ေပးခ်င္တဲ့ဖက္ဆိုၿပီး အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြအတြင္းမွာ ႏွစ္ဂုိဏ္းႏွစ္ပကၡျဖစ္ေနတယ္ လို႔ ၾကားရပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို (နအဖ) စစ္အစိုးရကသိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ (၂၀၀၈)မွာပါ႐ွိတဲ့ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတုိင္း/ေဒသမ်ားနဲ႔ပတ္သက္ ၿပီးျပဌာန္း ထားခ်က္တခ်ိဳ႕နဲ႔ယွဥ္တြဲေထာက္ျပလိုပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္း/ေဒသဦးစီးအဖြဲ႔မ်ားရဲ႕ ဥပေဒျပဳစာရင္းကို ဇယား(၃) မွာအခ်က္ (၁) မွ (၁၀) အထိ အမွတ္စဥ္ထိုးၿပီးေဖာ္ျပထားရာမွာ “ကာကြယ္ေရး” ဆိုလို႔ မီးေဘးအႏၱရာယ ္ကာကြယ္ေရးနဲ႔သစ္ေတာကာကြယ္ ေရးပဲပါရွိပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတုိင္း/ေဒသဦးစီးအဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလည္း ပုဒ္မ (၂၇၆) ပုဒ္မခြဲ ( က) မွ (ဌ) အထိ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီပုဒ္မေတြနဲ႔ ပုဒ္မခြဲေတြကို လိုရင္းခ်ဳပ္ၿပီးေဖာ္ျပရရင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တုိင္း/ ေဒသဦးစီး အဖြဲ႔ကို အဖြဲ႔၀င္ (၁၀) ဦးနဲ႔ဖြဲ႔စည္းရမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
ဒီ (၁၀) ဦးထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္း သို႔မဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသအတြင္းရွိ ၿမိဳ႕နယ္ မ်ားမွ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ထားေသာ တုိင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပါ၀င္ေစရ မယ္။
လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ျဖစ္ေစ၊ နယ္စပ္ေရးရာတာဝန္ျဖစ္ေစ ေပးအပ္ႏုိင္ရန္ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ က အမည္ စာရင္းတင္သြင္းထားသူမ်ားပါရွိရမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုပါရွိရမယ္ဆိုတဲ့ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က အမည္စာရင္း တင္သြင္း မည့္သူမ်ားဟာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတုိင္း/ေဒသ ဦးစီးအဖြဲ႔၀င္စုစုေပါင္းရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံု (အနည္းဆံုး၃ ဦး) ပါဝင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီလိုဖြဲ႔စည္းရာမွာလိုအပ္ေနေသးရင္ အထက္ကပုဂၢိဳလ္မ်ား (သက္ ဆိုင္ရာျပည္နယ္ႏွင့္ တုိင္းေဒသႀကီးမ်ားမွ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ခန္႔အပ္သူမ်ား) ကေ႐ြးခ်ယ္ ျဖည့္စြက္ ခန္႔အပ္ ႏုိင္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သက္ဆိုင္ရာကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တုိင္း/ ေဒသအေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစီးဌာနအႀကီးအမွဴးဟာအလိုအေလ်ာက္အဆိုပါ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတုိင္း/ေဒသဦးစီး အဖြဲ႔ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ေဆာင္႐ြက္ရမည္လို႔ အတိအလင္းေရးသားျပဌာန္းထားပါတယ္။
ဒီလိုအခ်က္အလက္ေတြ (ဥပေဒျပဳခြင့္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္) နဲ႔ လက္႐ွိ “ဝ” ေဒသကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ အပစ္အရပ္အဖြဲ႔ အစည္းအေနအထားကို ယွဥ္တြဲစဥ္းစားလိုက္မယ္ဆိုရင္အားလံုး(ေဒသနဲ႔တပ္/အုပ္ခ်ဳပ္ေရး/စီးပြားေရး)ထိုးအပ္လုိက္ရ မယ္သေဘာျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါေတာင္ “ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ျခင္းဆိုင္ရာဥပေဒ” ထြက္မလာေသးပါဘူး။ အဲဒီမွာပါလာမယ့္ ကန္႔ သတ္ခ်က္ေတြ (ႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ၊ ပညာအရည္အခ်င္းစသျဖင့္ ) ကို ပါထည့္သြင္းစဥ္းစားလိုက္ရင္ ႏုိင္ငံေရး ကေနထာဝစဥ္ေမာင္းထုတ္ ထားတာကို ရွင္းရွင္းႀကီးေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ (နအဖ) စစ္အစုိးရ ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို လက္ခံလိုက္ရင္အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရင္ အားလံုး လက္လြတ္ဆံုးရႈံး သြားမွာအေသအခ်ာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မခံႏုိင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ႏုိင္ငံေရးအရ တန္း တူရည္တူရွိၿပီး တိက်ေသခ်ာတဲ့ အာမခံခ်က္႐ွိဖို႔လိုပါတယ္။ တျပည္လံုးႏုိင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈနဲ႔ ဆက္စပ္ထားဖို႔ လို အပ္ပါတယ္။ သီးျခားစဥ္းစားလို႔ရတဲ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိန္ကေတာ့ သီးျခားစဥ္းစားၿပီး (ကိုယ့္ေဒသ၊ ကိုယ့္ အဖြဲ႔အစည္း၊ ကိုယ့္လက္နက္ကုိင္တပ္တည္ရွိေရးအတြက္) ညီလာခံတက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ အခုေတာ့ အဲဒီညီလာခံ ရလဒ္ (ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ)နဲ႔ အက်ပ္ကိုင္လာေနပါၿပီ။
မၾကာခင္ကပဲ ကခ်င္အပစ္ရပ္အဖြဲ႔တာဝန္ရွိသူတစ္ဦး “တက္လာတဲ့ အရပ္သားအစုိးရသစ္ဆီ လက္နက္ ခ်ဖို႔အဆင္ သင့္ရွိတယ္” လို႔ေျပာသံၾကားရပါတယ္။ လြယ္လြယ္ပဲကုိင္ထားတဲ့လက္နက္အပ္လုိက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုသာဓကေတြေ႐ွ႕မွာရွိၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ႏုိင္ငံေရးဖက္ ကူးေျပာင္းမယ္္ဆိုရင္ ႏုိင္ငံေရးစကားေျပာဖုိ႔လိုအပ္ပါတယ္။
ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ (နအဖ) စစ္အစိုးရ အေျခခံဥပေဒဆိုတာနဲ႔တစ္ဖက္ကခ်ဳပ္ကိုင္လာသလို၊ စစ္ေရး၊ သပ္ ရႈိၿဖိဳခြဲေရးတဲ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔အက်ပ္ကိုင္လာေနပါၿပီ။ ဒီအခက္အခဲကို ဘယ္လိုေက်ာ္လြန္ၾကမလဲဆိုတာ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ အစည္းမ်ားအေနနဲ႔ လက္ရွိႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အေျခအေနကို အေသအခ်ာဆုပ္ကိုင္ၿပီး၊ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၂၀)ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ကာ ေ႐ွ႕အနာဂတ္ေဝးေဝးအထိ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကရမယ္လို႔ယူဆပါတယ္။ အခ်ိန္ကသိပ္မရွိေတာ့ ပါဘူး။
(တစည) က စိုးရိမ္ေနတဲ့ “စစ္ပြဲေတြ၊ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြ” ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ အလားအလာေတြက လည္း စိုးရိမ္ေလာက္ေအာင္ တကယ္ကုိတည္ရွိေနတာပါ။
မွတ္ခ်က္။ ။ စာေရးသူ၏ ပုဂၢလိကအေတြးအျမင္ယူဆခ်က္ သံုးသပ္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ (အယ္ဒီတာ)
တူေမာင္ညိဳ
REF: သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္
Posts
0 comments:
Post a Comment