ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႏိုင္ငံေရးဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ား

မတ္လ(၂၅) ရက္၊ ၂၀၀၉

ေခတ္မီႏိုင္ငံေရး အဘိဓာန္တေစာင္တဖြဲ႔ ထြက္ေပၚလာေရးသို႔ ေရွး႐ႈ လ်က္ ေဆာင္းပါးမ်ား တင္ျပခဲ့သည္မွာ ဂ်ာနယ္သုံးပတ္ပင္ ရွိေပၿပီ။ သို႔ ႏွင့္လည္း ေရးစရာမ်ားမွာ မကုန္တတ္ေသးေပ။ ယခုအပတ္တြင္ကား ထိုၿပီးခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါး (၂) ေစာင္တို႔၏ ေနာက္ဆက္တြဲအေနျဖင့္ ၁၉၄၆-၄၇ ခုႏွစ္အတြင္းက အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ တြင္ ေျပာေဟာခဲ့ေသာ ကြယ္လြန္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္းမ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္၍ ႏိုင္ငံေရး အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ား ကို တင္ျပလိုေပသည္။ ယင္းတင္ျပခ်က္မ်ားသည္ ေပၚေပါက္လာ လတံၱေသာ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး အဘိဓာန္ က်မ္းႀကီးအား ေက်းဇူးျပဳႏိုင္ လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ဆႏၵ

၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၁၇) ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကန္ေတာ္မင္ပန္းၿခံတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျမန္မာ ႏွစ္သစ္ကူး မိန္႔ခြန္း ႃမြက္ၾကားရာတြင္ “ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ဘာကိုဆိုသလဲ၊ လူထုဆိုတာ ဘာလဲ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘာလဲ အစရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ သတင္းစာေတြေကာ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေရာ စမ္းတဝါးဝါး ေရးသားေျပာဆိုေနတာကို ေတြ႔ရလို႔ ေျဖရွင္းလိုေသးတယ္” ဟူ၍ သူ႔ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ေလသည္။

၎ေနာက္ တဖန္ ထိုႏွစ္အတြင္းမွာပင္ ဇူလိုင္လ (၁၃) ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမမွေန၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္း၏ ေနာက္ဆုံးမိန္႔ခြန္းေခၚရမည့္ ႏိုင္ငံေရး ရွင္းတမ္းႀကီး ထုတ္ခဲ့ရာတြင္လည္း “ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းကို ဖြင့္သင့္ေသာအခါ အပတ္စဥ္ ေန႔စဥ္ ရွင္းျပသြားခ်င္ပါတယ္။ ရွင္းျပခ်င္တာေတြ ဗိုက္ထဲမွာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကလည္း မအားဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဟာ ဘာလဲ၊ လြတ္လပ္ေရးဟာ ဘာလဲ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈဟာ ဘာလဲ၊ အေခ်ာင္သမားဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဒါေတြကို ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ သတင္းစာထဲမွာ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ ထင္ခ်င္တာ ထင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္လည္း မအားလို႔ ၾကည့္ေနရတာပဲ” ဟူေသာ စကားမ်ား ပါခဲ့ ေပသည္။

သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာမွာ ထိုမိန္႔ခြန္းကို ႃမြက္ၾကားၿပီးေနာက္ ရက္သတၱတပတ္ခန္႔ မွ်သာ လူ႔ဘဝတြင္ အသက္ရွင္ ေနသြားရရွာသျဖင့္ သူရွင္းလင္းျပခ်င္ေသာ အခ်က္တို႔မွာ သူ႔ဆႏၵအတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္မသြားႏိုင္ေတာ့ ေပ။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕တြင္ ေျပာေဟာခဲ့ေသာ မိန္႔ခြန္းမ်ားထဲမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွင္းျပခ်င္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေရး စကားလုံးအခ်ိဳ႕အဝက္ကိုကား ေတြ႕ႏိုင္ပါေသး၏။ ေဆာင္းပါးတြင္ကား ထိုရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားကို တင္ျပထား ျခင္းျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေရး အဘိဓာန္အတြက္သာမဟုတ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ႏိုင္ငံေရးယူဆခ်က္မ်ားကိုပါ အကဲခတ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေပသတည္း။

ႏိုင္ငံေရး။ ။ႏိုင္ငံေရးမည္သည္ တရားသည္ဆိုေသာ သေဘာမရွိ။ ေအာင္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ ၾကရေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရးကို မေပးတာ မတရားဘူး၊ တရားရာက်ေအာင္ လြတ္လပ္ေရး ေပးပါဟု ေတာင္းျခင္း။ ယူအန္အို (UNO) တို႔ ဘာတို႔ကို ေၾကးနန္း႐ိုက္၊ စာပို႔လူလႊတ္ ေတာင္းေနလို႔ ဘယ္ေတာ့မွမရႏိုင္။ သတင္းစာေတြထုတ္။ ဟိန္းေဟာက္ေန႐ုံနဲ႔လည္း မရႏိုင္။ အင္အားနဲ႔ က်က်နနရွိမွ လြတ္လပ္ေရးကို ရႏိုင္မည္။ အားရွိမွ လူေလးစားသည္။ ဒါေၾကာင့္ အားရွိေၾကာင္း ျပႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္။ (၁၇-၁၁-၄၆ ေန႔က သာစည္တြင္ ေဟာေျပာခ်က္မွ)

အစိုးရ။ ။ အစိုးရဆိုတဲ့ သေဘာတရားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေရွးတ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ၊ ေခါမ၊ ေရာမေခတ္ကစၿပီး ယေန႔အထိ။ သေဘာအမ်ိဳးမ်ိဳဳးပဲ ေပၚခဲ့တယ္။ ယခုေခတ္မွာေတာ့ ကာလ္မတ္ဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ကစတဲ့ မာက္စ္ဝါဒ သေဘာတရားဟာ တျဖည္းျဖည္းေခတ္စားလာတယ္။ အဲဒီဝါဒဟာလည္း အဆံုးစြန္ဆံုး တရားမဟုတ္ေသးဘူး။ ရွာတုန္း၊ ေဖြတုန္း၊ တိုးတက္တုန္းပဲ။ အဲဒီလိုသေဘာအမ်ိဳးမ်ိဳးဆိုေပမယ့္ ႏိုုင္ငံေရးဟာ စီးပြားေရးအုတ္ျမစ္ေပၚမွာ တည္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္သူမွမျငင္းေတာ့ပါဘူး။

လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ လူဟာ စားရမယ္၊ ဝတ္ရမယ္၊ ေနရမယ္။ အဲဒီအစားအဝတ္၊ အေနအထိုင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လူရဲ႕ဝတၳဳပစၥည္း အသံုးအေဆာင္ေတြကို ရွာႀကံတဲ့အခါက်ေတာ့ လူ႔ပစၥည္းလုပ္ငန္း စနစ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ အဲဒီပစၥည္းလုပ္ငန္း စနစ္ေတြေပၚလာ တဲ့အခါ လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေပါင္းသင္းမႈ စနစ္ဟာ ေပၚလာ တယ္။ လူတန္းစား ျခားနားလာၾကတယ္။ အဲဒီလို ျခားနားလာ ၾကရာက အက်ိဳးခ်င္းကြဲျပားၿပီး ပဋိပကၡ ျဖစ္လာၾကတယ္။

ဒီပဋိပကၡျဖစ္တာေတြကို ႀကီးတဲ့အမႈငယ္ေအာင္၊ ငယ္တဲ့အမႈ ပလပ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ဆိုၿပီး အစိုးရဆိုတာကို လူေတြက တင္ေျမႇာက္ခဲ့တယ္။ တင္ေျမႇာက္တုန္းကေတာ့ လူေတြပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်ေတာ့ လူ႔အထက္ ေရာက္သထက္ ေရာက္ၿပီး လူေတြအထဲက ေပၚခဲ့တဲ့ အစိုးရဟာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ ဘဝသို႔ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီကစၿပီး အစိုးရဆိုတာ လူေတြကအာဏာအပ္လို႔ ျဖစ္လာတာပါက လား ဆိုတဲ့သေဘာဟာ လံုးလံုးေပ်ာက္သြားတာပဲ။

အဲရွင္ဘုရင္စနစ္လုိ သားစဥ္ေျမးဆက္ခံတဲ့ အစိုးရမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘာေျပာစရာရွိေတာ့မလဲ။ တခါလဲ အစိုးရဆိုတာ ဘုန္းကံေၾကာင့္ဆိုၿပီးေတာင္ တခါတုန္းက မယူမျဖစ္တဲ့အထိ အစုိးရရဲ႕ မူလသဘာဝဟာ ေပ်ာက္ခဲ့တာပဲ။
အစိုးရဆိုတဲ့အာဏာဟာ အင္မတန္ အဖိုးတန္အသံုးဝင္တယ္။ အဲဒီအာဏာကိုလည္း ပစၥည္းအင္အား ေကာင္းတဲ့ လူေတြ အခ်င္းခ်င္းလုၾကတယ္။ ရရင္လည္း လက္က မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ တိုင္းသူျပည္သားေတြဆိုတာကေတာ့ အဲဒီအထဲမွာ တုတ္လုပ္အ႐ိုက္ခံရမယ့္ အခါက်မွ ပါရတာပဲ။ ဒီလိုအာဏာလုၾကတဲ့အခါမွာ ဒီမိုကေရစီဆိုၿပီး ျပည္သူ႔ ဆႏၵ၊ ျပည္သူ႔အာဏာလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ဟစ္ေအာ္ၿပီး ညာတဲ့စနစ္ေတြလည္း ရွိတယ္။ (၂ဝ-၅-၄၇ ေန႔က က်င္းပခဲ့သည့္ ပဏာမညီလာခံတြင္ မိန္႔ႃမြက္ခဲ့သည့္ ညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွ)

သမၼတစနစ္။ ။သမၼတစနစ္သာ တိုင္းသူျပည္သားေတြသာလွ်င္ အရင္းခံမူလဘူတ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ သဘာဝကို ျပန္ေဖာ္တယ္။ လူလူခ်င္းအတူတူပဲဆိုတဲ့ သဘာဝကို ျပန္ေဖာ္တယ္။ (ပဏာမညီလာခံ မိန္႔ခြန္းမွ ၂ဝ-၅-၄၇)
ျပည္သူ႔အာဏာ။ ။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ေရွးတုန္းက ဘုရင္တဦးရဲ႕လက္ထဲမွာ အာဏာရွိတယ္။ က်ေနာ္ တို႔က အဲဒီလိိုမျဖစ္ေစခ်င္ဘဲနဲ႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ အာဏာပိုင္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြ လုပ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို လိုခ်င္တယ္။ (၂၄-၁၁-၄၆ ေန႔တြင္ မႏၲေလးလူထုသို႔ ေဟာေျပာခ်က္)

လြတ္လပ္ေရး။ ။ လြတ္လပ္ေရးအဓိပၸာယ္ဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းစားေသာက္ဖုိ႔ လုပ္တဲ့အခါမွာ အျခားလူေတြရဲ႕ အက်ဳိးကိုမထိခိုက္ဘဲ တိုးတက္မႈလုပ္တာဟာ လြတ္လပ္ေရးပဲ။ (၁၃-၇-၄၇ ေန႔က ေဟာေျပာခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေရးရွင္းတမ္းမွ)

ေတာ္လွန္ေရး။ ။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ အဖ်က္လုပ္ငန္းတိုင္းလုပ္မွ ေတာ္လွန္ေရးမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ လူထုကံၾကမၼာကို ဖန္တီးရာမွာ လူထုကိုယ္တိုင္ပါဝင္ၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေဆာင္ရြက္တာကုို ဆိုလိုတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အေျခခံအခ်က္က လြတ္လပ္မႈကို လူထုႀကီးက ပါဝင္ေဆာင္ရြက္မႈ၊ ႏိုးၾကားမႈမ်ားႏွင့္ ေျပာင္းလဲမႈ မ်ားကို ျဖစ္ေစတာကို ေတာ္လွန္ေရးလို႔ေခၚတယ္။

ေခါင္းေဆာင္။ ။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ႀကိဳက္ႀကိဳက္မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ဟုတ္တာ မွန္တာဆိုရင္ ေျပာရဲ ရမယ္။ ၫႊန္ျပရဲရမယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ေခါင္းေရွာင္မျဖစ္ေစရဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူတိုင္းႀကိဳက္ကို လိုက္ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူထုအက်ိဳးရွိေၾကာင္းဆိုရင္ ေျပာမွာပဲ၊ လုပ္မွာပဲ။ (၂၁-၃-၄၇ ေန႔က စစ္ကိုင္းတြင္ ေဟာေျပာခ်က္မွ)

ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္။ ။ ရဲေဘာ္တို႔ဟာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕၏ အက်င့္သိကၡာႏွင့္ မေလ်ာ္ညီေစဘဲ တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ားအေပၚ ေမာက္ေမာက္မာမာႏွင့္ ျပဳမူျခင္း၊ ဟိတ္ဟန္ျပျခင္း၊ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအား ၿခိမ္းေျခာက္ ျခင္းတို႔ကို ျပဳမူပါက ရဲေဘာ္တို႔၏ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ဆိုေသာ နာမည္ႏွင့္အဘယ္သို႔မွ် ဆက္ဝင္၍မရဘဲ တိုင္းျပည္၏ ရန္သူသာလွ်င္ျဖစ္မည္။ (၂၄-၁၁-၄၆ ေန႔က မႏၲေလး ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ဗိုလ္႐ႈညီလာခံမွ)

ဒီမိုကေရစီအေဟာင္း။ ။ဒီမိုကေရစီဆိုတာ လူေတြရဲ႕အက်ိဳးကို လုပ္ရေအာင္ လူေတြက တင္ေျမႇာက္ တဲ့ လူေတြရဲ႕ အစိုးရသာလွ်င္ ဒီမိုကေရစီျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တျခားဟာေတြ ဒီမိုကေရစီအစစ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး အတုေတြသာ ျဖစ္မယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတိုင္း ဒီမိုကေရစီမဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္စားလာတဲ့အခါမို႔ ေရာေယာင္ၿပီး သံတမ္း ေျပာၾက တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါျဖင့္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဘာလဲ။ လူလူခ်င္း၊ လူတန္းစားအခ်င္းခ်င္း အစရွိသည္ အားျဖင့္ အခြင့္အေရးတန္းတူ က်ပ္ျပည့္တင္းျပည့္ မရွိသမွ် ကာလပတ္လံုး ဒီမိုကေရစီ က်ပ္ျပည့္တင္းျပည့္ မဟုတ္ေသးဘူး။ အခု ဒီမိုကေရစီ ေခၚေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြ အမ်ားဟာ တကယ့္ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ေသးဘူး။ ငါးမူး၊ သံုးမူး၊ တပဲေလာက္ပဲ။ ဒီမိုကေရစီေတြဟာ အရင္းစစ္လိုက္ေတာ့ အရင္းရွင္ေခၚတဲ့ ပစၥည္း အရင္းရွင္ေတြ စီးပြားေရး ျခယ္လွယ္တဲ့စနစ္ အေျခခံတဲ့ ဒီမိုကေရစီျဖစ္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ အရင္းရွင္ေတြရဲ႕ အာဏာရွင္စနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ ဗန္းျပၿပီးထားတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပဲ။ (၂ဝ-၅-၄၇ ပဏာမညီလာခံ မိန္႔ခြန္းမွ)

ဒီမိုကေရစီအသစ္။ ။ ယခု အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ က်ဳပ္တို႔ၾကားသိေတြ႔ျမင္ရတဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာေတြဟာ အမွန္ကေတာ့ (Oligarchy) ေခၚတဲ့ အရင္းရွင္ျဖစ္ျဖစ္၊ အရင္းရွင္လို လူတန္းစာေတြျဖစ္ျဖစ္ လူတစုေလာက္သာ ႀကိဳးကိုင္ထားတဲ့ အရင္းရွင္လုပ္ေနတဲ့ စနစ္ေတြသာျဖစ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔လုပ္ခ်င္တာကေတာ့ Greatest Happiness of the Greatest Number လူအမ်ားဆံုး အေကာင္းဆံုး ခ်မ္းသာသုခရေအာင္ အဲဒီလူအမ်ားက ႀကိဳးကိုင္တဲ့ အာဏာရွင္လုပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီမ်ိဳးကိုသာ လိုခ်င္တာပဲ။ (၂ဝ-၅-၄၇ ေန႔ ပဏာမ ညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွ)

ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ။ ။ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒ၊ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ ဆိုတာေတြဟာ စင္စစ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီဝါဒက ျဖာထြက္သြားတာေတြပဲ။ ဘယ္ဟာက ဒီမိုကေရစီ မဝင္ေသးဘူး။ ႏိုင္ငံေရးတြင္သာမက စီးပြားေရးပါမွ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားေတြကို လိုက္ရွာၿပီး လုပ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ (၂ဝ-၅-၄၇ ေန႔ ပဏာမ ညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွ)

ဖက္ဆစ္ဝါဒ။ ။ ဖက္ဆစ္စနစ္ဆိုတာဘာလဲ။ ၾကမ္းသင့္လို႔ၾကမ္းတာကို ဖက္ဆစ္စနစ္လို႔ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ႏွင့္စိတ္ မသင့္တာလုပ္သမွ်ကို ဖက္ဆစ္စနစ္လို႔ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး။ ေငြပင္ေငြရင္းရွင္ (Finance Capital ) ႀကီးေတြက လက္ကိုင္လုပ္ထားတဲ့ တပည့္ေတြနဲ႔ တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားကို အၾကမ္းအတမ္း ဖိႏွိပ္ၿပီး အင္မတန္က်ဥ္းေျမာင္းမွားယြင္းတဲ့ လူမ်ိဳးေရးတရား လက္ကိုင္ထားတဲ့ ဝါဒဟာ ဖက္ဆစ္ဝါဒပါပဲ။ (၂ဝ-၅-၄၇ ေန႔ ပဏာမ ညီလာခံ မိန္႔ခြန္းမွ)

ဖဆပလ။ ။ ဖဆပလရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဂ်ပန္ေတြကို ေတာ္လွန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔ကို တည္ေထာင္ဖုိ႔ ျဖစ္တယ္။ ဂ်ပန္ေတြရွိစဥ္ကတတည္းက ဖဆပလအဖြဲ႔ကို လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာ တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ကို သစၥာမေဖာက္ဘဲ တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာျပရလွ်င္ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေလာက္တုန္းက (၁၉၄၅ ႏွစ္က) ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး တခုသာရွိခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ေတြဟာ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး ၿပိဳကြဲေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳး စားခဲ့ၾကတယ္။ အိႏၵိယျပည္မွာကတည္းက ၿပိဳကြဲေအာင္ စီမံကိန္းေတြထုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီးဟာ ဗမာျပည္မွာ အင္အားႀကီးမွန္း သိလာေတာ့ ဖဆပလအဖြဲ႔ႀကီးနဲ႔ စကားကမ္းလွမ္းခဲ့ရတယ္။ ဖဆပလဟာ ေနသူရိန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း တိုင္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ အမ်ိဳးသားအစိုးရဖြဲ႔ၿပီး အာဏာကုန္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ (၂၃-၁၁-၄၆ ေန႔က မႏၲေလးႏွင့္ ေမၿမိဳ႕လူထုသို႔ ေဟာေျပာခ်က္မွ)

လူမ်ားစု။ ။ ဒီေနရာမွာ လူမ်ားစုလို႔ဆိုတာဟာ ပစၥည္းအေျခအေန ရာထူးအေျခအေနကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး လူမ်ားစု လူနည္းစုျဖစ္ၾကတဲ့ လူေတြကိုသာ ဆိုလိုတယ္။ လူမ်ိဳးေရးအရ ကြဲျပားတဲ့လူမ်ားစု လူနည္းစု ကိစၥေတြမွာ ေတာ့ လူမ်ားစုလူမ်ိဳးက လူနည္းစုလူမ်ိဳးေတြအေပၚ လႊမ္းမိုးမႈမရွိေစမွ ဒီမိုကေရစီမွန္မယ္။ (၂ဝ-၅-၄၇ ေန႔ ပဏာမ ညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွ)

လူနည္းစု။ ။ လူမ်ိဳးေရး လူနည္းစုဆိုတာ လူဦးေရဘယ္ေလာက္ရွိမွ လူမ်ိဳးေရးလူနည္းစု ေခၚမလဲဆိုတာကို သိဖုိ႔လိုတယ္။ အရင္စစ္မျဖစ္ခင္တုန္းက ရွိခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္ အသင္းႀကီးက သ႐ုပ္ျပ႒ာန္းထားကေတာ့ လူမ်ိဳးေရး လူနည္းစုဆိုတာ လူမ်ိဳးေရးလူမ်ားစုရဲ႕ ငါးပံုတပံုေလာက္ရွိမွ လူမ်ိဳးေရးလုနည္းစုလို႔ ေခၚႏိုင္မယ္ဆိုထား တယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုရင္ ရွမ္းျပည္မွာ လူမ်ိဳးေပါင္း (၂ဝ-၃ဝ) ေလာက္ရွိတယ္။ အဲသလိုသာ လူမ်ိဳးကြဲတိုင္း ေလွ်ာက္ၿပီး ေခၚေနရရင္ ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူဦးေရ သတ္မွတ္တာပဲ။ သို႔ေပမယ့္ ဗမာျပည္အဖို႔မွာေတာ့ လူမ်ိဳးေရး လူမ်ားစုရဲ႕ ဆယ္ပံုတပံုေလာက္ရွိရင္ပဲ လူမ်ိဳးေရးလူနည္းစုလို႔ ေခၚသင့္တယ္လို႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္။ လူမ်ိဳးေရး လူမ်ားစုရဲ႕ ငါးပံုတပံုရွိမွ လူမ်ိဳးေရးလူနည္းစု ဆိုရင္ေတာ့ ဗမာျပည္မွာ လူမ်ိဳးေရးလူနည္းစုကို မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ (၂ဝ-၅-၄၇ ေန႔ ပဏာမ ညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွ)

လူမ်ိဳးႀကီး။ ။ အဂၤလိပ္လိုမွာ (Nation or Nationality) အစရွိသည္အားျဖင့္ လူမ်ိဳးေတြကို အသီးသီး ေခၚထားတာရွိတယ္။ (Nation or Nationality) ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ ဗမာလိုတိတိက်က် ဘယ္လိုျပန္ရမယ္ဆိုတာ ဗမာ အဘိဓာန္က်က်နန ထြက္မွပဲ ျဖစ္ႏိုင္မွာပဲ။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ဥပမာၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးဆိုရင္ အဂၤလိပ္-စေကာ့၊ ေဝလ-အိုင္းရစ္လူမ်ိဳးေတြ စုေပါင္းထားတာကို ေခၚတာပဲ။ အေမရိကန္လူမ်ိဳးဆိုရင္လည္း ဥေရာပက လူမ်ိဳးစံု အေမရိကမွာ လာေနၿပီး အေမရိကန္လို႔ ေခၚေနတဲ့ လူအားကိုေခၚတာပဲ။ ဒီေတာ့(Nation or Nationality) ေခၚတဲ့ လူမ်ိဳးႀကီး ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီလူမ်ိဳးႀကီး ဆိုတာဟာ ဘယ္လိုအခ်င္းအရာေတြႏွင့္ ျပည္စံုမွ လူမ်ိဳးႀကီးလို႔ေခၚမလဲ၊ အဲဒီလူမ်ိဳးျပႆနာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အခုကမာၻေက်ာ္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ စတာလင္ ဘယ္လို သ႐ုပ္ေဖာ္ထားသလဲ ဆိုရင္ “A Nation is historicaly evolved, stable community of language, Territory, Economic life, and psychological make-up manifested in a community culture.” ---လူမ်ိဳးႀကီးဆိုတာ ရာဇဝင္အရ ျဖစ္ပြားလာၿပီး တည္တည္တ့ံတံ့ေနလာတဲ့ သူ႔ဘာသာစကားႏွင့္ သူ႔နယ္သူ႔ေျမႏွင့္ သူ႔စီးပြားေရးႏွင့္ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈပညာ ထံုးစံဓေလ့ေတြႏွင့္ ညီၫြတ္စည္း႐ံုးထားတဲ့ လူေပါင္းစံုပဲလို႔ စတာလင္က သ႐ုပ္ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကို အေျချပဳၿပီး စဥ္းစားရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဗမာျပည္မွ (Nation or Nationality) လူမ်ိဳးႀကီးအျဖစ္ႏွင့္ ဘယ္ႏွမ်ိဳး ရွိသလဲဆိုရင္ စင္စစ္ေျပာရရင္ေတာ့ အားလံုးတမ်ိဳးတည္းပဲ ရွိႏိုင္မည္။ (၂ဝ-၅-၄၇ ေန႔ ညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွ)

ျပည္ေထာင္စု။ ။က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာျပည္သစ္ကို တည္ေထာင္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စုသေဘာ တည္ေထာင္ မလား၊ လူမ်ိဳးႀကီးတမ်ိဳးတည္းဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္မ်ိဳး (Unitary State) တည္ေထာင္မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖဆိုရ မည္ဟူက က်ေနာ့္အျမင္အရဆိုလွ်င္ အထက္က လူမ်ိဳးေရးအရ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳးေတြကို စည္းကမ္းသတ္ၿပီး ေပးၿပီးေတာ့ (Unitary State) လူမ်ိဳးႀကီး တမ်ိဳးတည္းဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ိဳးေတာ့ ေထာင္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ျပည္ေထာင္စုသေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ရမွာပဲ။

ဒါေပမယ့္ ေပါင္းကာမွ ေဆးအတြက္ေလးတဲ့ ျပည္ေထာင္စုမ်ိဳး။ လီနင္ေျပာသလို တစိတ္တေဒသက တခုလံုးကို ဆန္႔က်င္တဲ့ (The part contradicting the whole) ျပည္ေထာင္စုမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုဟာ စီးပြားတိုးတက္မႈကို စုေပါင္းၿပီး စနစ္တက်စီစဥ္ႏိုင္မယ့္ ျပည္ေထာင္စုမ်ိဳး ျဖစ္ရလိမ့္မယ္။ ဒါမွ လူမ်ိဳးအားလံုး၊ တိုင္းသူျပည္သားအမ်ားဆံုး တိုးတက္မႈကို လုပ္ႏိုင္မွာပဲ။ ေပါင္းတယ္ဆိုတာ အခ်င္းခ်င္းေကာင္း က်ိဳးရွိေအာင္ ေပါင္းတာမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ဆိုးက်ိဳးရွိေအာင္ ေပါင္းတာမ်ိဳး ဘယ္နည္းမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ (၂ဝ-၅-၄၇ ေန႔ ပဏာမ ညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွ)

ဤသည္တို႔ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အသက္ရွင္စဥ္က ထိုထိုၿမိဳ႕ရြာမ်ားတြင္ ေဟာေျပာခဲ့ေသာ မိန္႔ခြန္းမ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပအပ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးစကားလံုး အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ျပခ်က္မ်ား ျဖစ္ၾကေပရာ ဤႏိုင္ငံေရး စကားလံုးမ်ားအျပင္ ေဖာ္လံဖား၊ စားဖား၊ ခြတုပ္စီးဝါဒႏွင့္ ဆိတ္လေစ့ စေသာ ႏိုင္ငံေရးဗန္းစကားမ်ားကိုလည္း အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ထည့္သြင္းသံုးစြဲခဲ့ေပေသး၏။ ယင္းစကားအားလံုးတို႔ကို ဤေဆာင္းပါးတြင္ အျပည့္အစံု ေဖာ္ျပရန္ ေနရာမရွိေတာ့သျဖင့္ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ ရေပေတာ့မည္။ စင္စစ္ေသာ္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္း မ်ားတြင္သာမဟုတ္။ အျခားေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ မိန္႔ခြန္းမ်ားတြင္လည္း ႏိုင္ငံေရးစကားလံုးမ်ား၏ ဋီကာဖြင့္ခ်က္ မ်ားကို ေတြ႕ႏိုင္ေပေသးရာ ယင္းစကားအားလံုးတို႔ကို စုေဆာင္းေကာက္ႏုတ္၍ မွတ္တမ္းတင္ထား သင့္လွေပသတည္း။

(လူထုဂ်ာနယ္ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၅၃၊ အမွတ္-၄၂ မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)

ရတနာပုံ ဖိုးမွတ္စု (ေရႊကိုင္းသား)
REF: ေခတ္ၿပိဳင္