ကဗ်ာဆရာလွသန္း (သို႔မဟုတ္) ကဗ်ာ၏ ၀ိညာဥ္

ထက္ရာဇာ
October 27, 2011

က်ေနာ္သူ႔ကို စသိတာက အင္းစိန္ သီးသန္႔အက်ဥ္းေထာင္မွာ။ က်ေနာ္ အင္းစိန္ဗဟုိ အက်ဥ္းေထာင္ကေန ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ သီးသန္႔ ေထာင္ကို ေရာက္တယ္။မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္။ က်ေနာ့္ကို တိုက္ထဲထည့္ၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ ပိန္ပိန္ ရွည္ရွည္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးနဲ႔ ေထာင္ပံုစံ ၀တ္စံုအျဖဴ ၀တ္ထားတဲ့ လူတေယာက္က က်ေနာ့္တိုက္ခန္းေရွ႕ သံတိုင္ေတြရဲ႕အျပင္မွာ လာထိုင္တယ္။

ၿပီးေတာ့ မက္ေလာက္စရာမရွိတဲ့ အၿပံဳးတခုကိုၿပံဳးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က တိုက္ကို ေရခ်ဳိးခ်တဲ့ နာရီ၀က္ လမ္းေလ်ာက္ခ်ိန္ပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို စႏႈတ္ဆက္တယ္။

“မင္းက ၅/ ည လား။ ကိုယ္က လွသန္းပါ” တဲ့။ အဲဒါဟာ ကဗ်ာဆရာလွသန္းနဲ႔ က်ေနာ္ စေတြ႕ၾကတဲ့ ေန႔လယ္ခင္းပဲ။


အဲဒီတုန္းက သီးသန္႔ေထာင္ ၁ တိုက္ အေနာက္ျခမ္းမွာ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ကဗ်ာဆရာလွသန္း ရွိတယ္၊ သူ႔အစ္ကို အရင္း ပန္းခ်ီ ေမာင္ႏိုးရွိတယ္၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေနႏြယ္ရွိတယ္၊ အခုလက္ရွိ ဧရာ၀တီ မဂၢဇင္းက အယ္ဒီတာ ကိုေက်ာ္စြာမိုးရွိတယ္၊ လက္ရွိ DVB က ကိုမိုးေအးရွိတယ္။ က်န္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ရွိၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုလွသန္းက က်ေနာ့္ကို ႏြား ေဆးေပါ့လိပ္ ၃ လိပ္ ထုတ္ေပးတယ္။ “ေနာက္မွ ေအးေဆး ေတြ႕မယ္ကြာ” တဲ့။ ဒါဟာ ကဗ်ာဆရာ လွသန္းရဲ႕ ပထမဆံုး ေႏြးေထြးမႈဆိုရင္လည္း မမွားဘူး။

ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ ကိုလွသန္းနဲ႔က်ေနာ္ ေရခ်ဳိးခ်တဲ့ နာရီ၀က္မွာ ေရကိုအျမန္ခ်ဳိးၿပီး တိုက္ေရွ႕က ေျမနီလမ္းမွာ ကဗ်ာ အေၾကာင္းေတြ၊ စာအေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္က လွသန္းကို သိခ်င္တာေတြ ေမးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ အားသန္ေနခဲ့ၿပီ။

သူနဲ႔က်ေနာ္ သီးသန္႔ေထာင္မွာ ၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္ အတူေနခဲ့ၿပီး ကိုလွသန္း ေထာင္ကလြတ္တဲ့ေန႔ကို ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္တိုက္ ခန္း ၀ေရွ႕မွာ လာထုိင္လို႔ က်ေနာ့္ေခါင္းကို သံတိုင္ေတြၾကားထဲကေန လက္နဲ႔ပြတ္ၿပီး “ညီေလး အျပင္မွာ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္” တဲ့။ သူ႔မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးမွာလည္း မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ၀ဲလို႔။ ၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္ အတူေပါင္းသင္း စကားေျပာလိုက္ရတဲ့ သံေယာဇဥ္က ၂ ဘ၀ခြဲစာ မကဘူး။

ေနာက္ က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ သူအၿမဲတမ္း ၀တ္တတ္တဲ့ မီးခိုးေရာင္ ဆြယ္တာေလးကို “မင္းအတြက္ ငါ့အမွတ္တရ” လို႔ေျပာ ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ကဗ်ာဆရာလွသန္းနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ပထမဆံုး ေတြ႕ဆံုျခင္းေပါ့ေလ။

အဲဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္ၿပီး ဘ၀မ်ဳိးစံုကို က်င္လည္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ မထင္မွတ္ဘဲ စာနယ္ဇင္း သမား တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဖက္ရွင္ မဂၢဇင္းရဲ႕ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ကိုလွသန္းနဲ႔ မဆံုျဖစ္ ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ဟန္သစ္မဂၢဇင္းရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြကေနစၿပီး လွသန္းဆိုတဲ့ ထင္ရွားတဲ့ ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ ျဖစ္ ေနၿပီ။

သူက အဲဒီတုန္းက မေလးရွားကို ေရာက္ေနတယ္။ သူ မေလးရွားကေန ေရးၿပီးပို႔လိုက္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖတ္ရတယ္။ ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္က ေရသူမနဲ႔ ညစာစားျခင္းတဲ့။ ဟန္သစ္မွာပဲ ထင္တယ္ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ မေတြ႕ႏိုင္ ေတာ့ ဘူးလို႔လည္း ထင္မိတယ္။

တရက္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ၿငိမ္းေစမင္းနဲ႔ က်ေနာ္ ကန္ေတာ္ေလးက အရက္ဆိုင္တခုမွာ ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း ေနာက္ကေန က်ေနာ့္ေခါင္းကို ပိတ္ရိုက္လိုက္ၿပီး “ေခြးေလး” ဆိုတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာ လွသန္း …။

သူနဲ႔က်ေနာ္ ဘာစကားမွာမေျပာဘဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အၾကာႀကီး ဖက္ထားမိတယ္။ ေဘးမွာ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ဘညဳိ လည္း ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၂ ေယာက္ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ငိုျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ၃၃ လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ညေနတိုင္း ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ညဳိညဳိေတးသံသြင္း ဆိုင္ေရွ႕က လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး ပါ။ က်ေနာ္ နယ္စပ္မထြက္ခင္ အထိပဲ။

အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ရယ္၊ ကိုလွသန္းရယ္၊ ကဗ်ာဆရာ သစ္ေကာင္းအိမ္၊ လူအိမ္၊ ၾကည္ေဇာ္ေအး၊ ဟိန္းျမတ္ေဇာ္၊ စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ခက္ (ကြယ္လြန္)၊ စာေရးဆရာမင္းႏြယ္စုိး၊ ပန္းခ်ီေမာင္ႏိုး၊ ပန္းခ်ီကိုကိုႏိုင္၊ ပန္းခ်ီသိန္းသိန္း၊ စုိးကိုေအာင္ (ကန္႔ဘလူ) (ကြယ္လြန္)၊ ကာတြန္းေဖစိုးေအာင္တို႔ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုကို လူတိုင္းက ခ်ီးက်ဴးရတဲ့အထိ ညေနတိုင္း တြဲခဲ့ၾကတယ္။ ညေနတိုင္း တေယာက္မေရာက္လာရင္ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ေမွ်ာ္ခဲ့တဲ့အထိ က်ေနာ္တို႔ သံေယာဇဥ္ေတြ ၿမဲခဲ့ ၾကတယ္။

ညေန ၆ နာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ ရသမွ် စာမူခနဲ႔ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း ရီေ၀ေ၀ ညေနေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။က်ေနာ္က မူးၿပီဆိုရင္ အိမ္မျပန္ျဖစ္ဘဲ ကိုလွသန္းရဲ႕ ဒဂံုေျမာက္အိမ္ကို လိုက္အိ္ပ္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ မနက္ဆိုရင္ ဒဂံုေျမာက္ ေစ်းနားက ျဖဴနီညိဳျပာ ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ကိုလွသန္းနဲ႔က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္က်ဆိမ့္ တေယာက္တခြက္နဲ႔ အနာဂတ္ေတြကို မစားရ၀မခမ္း ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုလွသန္းနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က တခန္းထဲမွာ အတူအိပ္တာ။ ကိုလွသန္းအေမဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေမပဲ။ သူက သူ႔သား ကဗ်ာဆရာရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သူ႔သားလိုပဲ ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကဗ်ာဆရာ ဒီလက္မ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုလွသန္းက က်ေနာ့္ကို စကားတခြန္း ေျပာဖူးတယ္။

“မင္းကို ငါက စာနယ္ဇင္းသမား၊ အယ္ဒီတာပဲဆိုရင္ မဆက္ဆံဘူး။ မင္းက ေထာင္ထြက္၊ ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ေနလို႔” တဲ့

က်ေနာ္အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ိဳးနဲ႔ နယ္စပ္ကိုထြက္လာၿပီး DVB မွာ သတင္းေထာက္ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ ေရးမွာ ကဗ်ာဆရာမ်ား သမဂၢရဲ႕ ဖုန္းကိုဆက္ပါဆိုလို႔ ဆက္လိုက္ေတာ့ ေျပာခြင့္ရ ပုဂၢိဳလ္က အသံၾကားရတာနဲ႔ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ ကိုလွသန္း။ ရဲရဲေတာက္ ကဗ်ာဆရာက ရဲရဲေတာက္ စကားေတြ သတင္းပို႔တယ္။ ဒါဟာ လွသန္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ လွသန္း အစစ္ပဲ။

လွသန္းဟာ အားမနာတတ္ဘူး၊ လွသန္းဟာ မေတြေ၀ဘူး၊ လွသန္းဟာ ေခတ္ကိုျမင္တယ္၊ လွသန္းဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၾကာက္ ဘူး၊ လွသန္းအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆို သိပ္ရွည္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာဆရာ လွသန္းဟာ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ထဲကေန ထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ က်ေနာ္တို႔ ႏွလံုးသားထဲမွာ ထာ၀ရ ရွိေနမယ့္ ကဗ်ာဆရာ တ ေယာက္ ပါ။

သူဟာ ကဗ်ာရဲ႕ ၀ိညာဥ္ပါပဲ။ ဒီအတြက္ လွသန္းဟာ ကဗ်ာဆရာေတြကို သူ႔၀ိညာဥ္နဲ႔ ဆက္ၿပီး ရွင္သန္ေစပါလိမ့္မယ္။ကိုလွသန္း ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။

အစ္ကို

အစ္ကို႔ကို ဒီစာမူနဲ႔ ကန္ေတာ့ပါတယ္ အစ္ကို။ အစ္ကိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေနခဲ့တဲ့ရက္ေတြကို က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ အစ္ကို ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။

အစ္ကို ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့
ဒီလက္မ်ဳိး

ကဗ်ာဆရာ လွသန္း (ၾကည္ေမာင္သန္း) သည္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း တဦးျဖစ္သည္။ ေအာက္တိုဘာ ၂၂ ရက္ေန႔ အသက္ ၄၈ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ ဇနီးသည္ မေခ်ာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေအာက္တိုဘာ ၂၄ ရက္ေန႔က ေရေဝးသုသာန္တြင္ က်န္ရစ္သည့္ ရုပ္အေလာင္းကို သၿဂႋဳဟ္ခဲ့ရာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာ မ်ားႏွင့္ ၎က ိုရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ား လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ခဲ့သည္။

Ref: ဧရာ၀တီ