ေျမဇာပင္ တျဖစ္လဲ လုိင္ဇာၿမိဳ႕

လဖိုင္
January 19, 2013

လုိင္ဇာၿမိဳ႕က ေနခြာဖို႔ဆုိတာ လုိင္ဇာၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေနထုိင္သူမ်ားအေနနဲ႔ မစဥ္းစားဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာသစ္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၄ – ၁၅ တုန္းက လဂ်ားယန္ဘက္မွာ ေလယဥ္ပ်ံ၀ဲေတာ့ အိမ္တုိင္း ကတုတ္က်င္းေတြ တူးၿပီး ႀကံႀကံခံဖုိ႔ ျပင္ဆင္ထားေပမယ့္ ၿမိဳ႕ကို စြန္႔ခြာေျပးဖုိ႔ဆုိတာကေတာ့ မစဥ္းစားျဖစ္တဲ့အရာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဇန္န၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ လုိင္ဇာက လူေနရပ္ကြက္ထဲကို လက္နက္ႀကီးႏွစ္လုံး က်ေရာက္ေပါက္ကြဲ၊ လူ ၃ ဦးေသ၊ ၃ ဦး အျပင္းအထန္ ဒဏ္ရာရၿပီးေနာက္ပုိင္းေတာ့ အရပ္ထဲမွာ ေျပာင္းဖုိ႔ေရြ႕ဖို႔ စဥ္းစားၾကသလုိ တကယ္ ေျပာင္းသြားတဲ့ သူေတြ လည္း ရွိလာပါတယ္။

အရင္က လက္နက္ႀကီးသံ ၾကားလည္း အၿပဳံးမပ်က္ေနသူ လုိင္ဇာၿမိဳ႕သားေတြလည္း အခုေတာ့ လက္နက္ႀကီးသံ ၾကားရင္ အရင္လုိ မၿပဳံးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ စကား ၀ုိင္းေျပာေနရင္ေတာင္ “ဝုန္း” ဆို အသံၾကားတာနဲ႔ “နားေထာင္စမ္း … နားေထာင္စမ္း” …။ “ေအး … တုိ႔ဘက္မဟုတ္ဘူး … ဆက္ေျပာ … ဆက္ေျပာ” ဆုိတဲ့ အေနအထားေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ အစုိးရစစ္တပ္ဟာ မွန္းမရတဲ့ အေနအထားျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကိုပဲ ထပ္ပစ္ဦးမလားဆုိတဲ့ အေတြး ေတြက စိတ္မေအးေစပါဘူး။ တ႐ုတ္ဘက္ကိုလည္း လက္နက္ႀကီးေတြ က်ေနပါတယ္။ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးဌာနက ထုတ္ျပန္တဲ့ လက္နက္ႀကီး ၄ လုံးက်တယ္ ဆိုတာကေတာ့ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ ေလွ်ာ့ေျပာတာျဖစ္ၿပီး အမွန္တ ကယ္ကေတာ့ ၆ လုံးေလာက္ တ႐ုတ္ေျမေပၚ က်တာပါ။

ဒီဇင္ဘာ ၁၅၊ ၁၆ ရက္ေတြမွာလည္း အစုိးရစစ္တပ္ကပစ္တဲ့ လက္နက္ႀကီးေတြဟာ လုိင္ဇာကိုေက်ာ္ၿပီး နားဘန္းၿမိဳ႕ထဲကို က်သြားပါေသးတယ္။ က်သြားတဲ့ေနရာရဲ႕ အပ်က္အစီးေတြကိုေတာ့ တ႐ုတ္ဘက္ျခမ္းက အာဏာပုိင္မ်ားက ခ်က္ျခင္းျပင္ဆင္ ဖာေထး႐ုံသာမက ဓတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္လည္း မေပးပါဘူး။

လုိင္ဇာၿမိဳ႕ကေန ေျပာင္းသူအမ်ားစုကေတာ့ လုိင္ဇာ တဖက္ကမ္းက တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ၊ ယူနန္ျပည္နယ္၊ ဒယ္ေဟာင္ခ႐ုိင္၊ နာဘန္းၿမိဳ႕ကုိ ေျပာင္းၾကပါတယ္။ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ လုိင္ဇာမွာ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတဲ့ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံသားေတြ၊ ဟုိဘက္ကမ္းမွာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းရွိသူေတြ အမ်ားစု ျဖစ္ၾကပါတယ္။

လုိင္ဇာ ေဒသခံမ်ားအဖို႔ေတာ့ လုိင္ဇာဟာ ေနာက္ဆုံးေနရာျဖစ္လုိ႔ ဒီထက္ေက်ာ္ၿပီး ေျပးဖုိ႔မရွိသလုိ ေျပးစရာလည္း မရွိပါဘူး။ တခ်ိန္တခါက ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔ လ်မ္းလ်မ္းေတာက္ခဲ့တဲ့ လုိင္ဇာအေ၀းေျပးကား၀င္း၊ ညလုံးေပါက္ ဖြင့္ေလတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား၊ မိုက္ကေလးနဲ႔ ဟဲခ်င္သူမ်ားအတြက္ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းမ်ားခဲ့တဲ့ ကာရာအုိေက ဆုိင္ေတြ အခု မရွိေတာ့ပါဘူး။

အရင္တုန္းက ေရာင္းသံ၀ယ္သံေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ဖြင့္တဲ့ အသံေတြနဲ႔ ေန႔သစ္ စတဲ့ေလ့ရွိတဲ့ၿမိဳ႕ဟာ အခုေတာ့ မုိးမလင္း တ လင္းကတည္းက လက္နက္ႀကီးသံနဲ႔ စတင္ပါတယ္။ အရင္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ေခါက္ဆြဲဆုိင္ ဆုိင္ေပါင္းစုံေပမယ့္ အခုေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာ နည္းနည္းနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ရပါတယ္။ ေျခာက္ကပ္ေနေပမဲ့ ေစ်းထဲက ေစ်းဆုိင္ႀကီးေတြကေတာ့ တာ၀န္ေက် ဖြင့္ေန တုန္းပါပဲ။ မနက္ခင္း သုတ္သုတ္နဲ႔ ေစ်း၀ယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး အိမ္ထဲမွာပဲ ေအာင္းေနပါရပါတယ္။

လက္နက္ႀကီးသံမ်ား ၾကားရင္ျဖင့္ “ဒါကေတာ့ ဘယ္ဘက္ကို က်ေလာက္တယ္”၊ “ဟာ … ဒါကေတာ့ျဖင့္ နီးလာၿပီးေဟ့” အစရွိသျဖင့္ မွန္းဆရင္း ေလယဥ္ပ်ံမ်ား ေရာက္လာရင္ေတာ့ ထြက္ၾကည့္ၾက၊ ဘယ္ႏွစီး၊ ဘယ္ႏွစ္ခါျပန္ၿပီဆုိၿပီး ေရတြက္ၾကနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္လြန္ၾကရပါတယ္။

လမ္းမေတြေပၚမွာေတာ့ အသြားအလာမရွိဘဲ မျဖစ္မေနသြားရမယ့္ သူေတြသာ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကပါတယ္။ လက္နက္ႀကီး က်ခဲ့တဲ့ ခက်န္ ရပ္ကြက္က လူေတြကေတာ့ အသစ္တုိး စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ားအေနနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ လမ္းေလွ်ာက္စာေလာက္ အေ၀းက လုိင္ဇာၿမိဳ႕ အလယ္တန္းေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းၿပီးေနရပါတယ္။ မေနလုိ႔လည္း မရပါဘူး။ ၁၄ ရက္ေန႔ မနက္ေရာ ညမွာပါ အဲဒီ ရပ္ကြက္ထဲကို လက္နက္ႀကီးေတြ က်ခဲ့တာေၾကာင့္ အားလုံးေျပာင္းေရြ႕ကုန္ပါတယ္။

ေန႔လည္ေန႔ခင္းမွာေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကုိယ္ျပန္ၿပီး ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းခ်က္၊ လုပ္စရာရွိတာလုပ္။ ၿပီးရင္ ညေန ေန၀င္ခ်ိန္မွာေတာ့ အထုပ္ အသီးသီးစြဲၿပီး လုံၿခဳံရာဆီသုိ႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ျပန္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ားမွာ ဆုိရင္ေတာ့ ခက်န္ရပ္ကြက္ဟာ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္ၿပီး အလြမ္းဓာတ္ခံရွိသူမ်ား မ်က္ရည္စုိ႔ေစမဲ့ အခ်ိန္အခါပါ။

ျမစ္ႀကီးနား ဟုိတယ္၊ ရွင္းလီ ဟုိတယ္၊ ဆင္မ္ဆ ဟုိတယ္၊ တည္းခုိခန္းေတြ စားေသာက္ဆုိင္တန္းေတြရွိတဲ့ ခက်န္ရပ္ကြက္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲသြားမူကေတာ့ သက္ျပင္းခ် မ်က္ရည္စုိ႔စရာပါ။ ညေနခင္းဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္လုံၿခဳံတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ဆီကို အလွ်ိဳလွ်ိဳသြားတဲ့လူေတြ၊ ဘုရားေက်ာင္း သြားတဲ့သူေတြကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ၿပီး ညေနစာ အဆာေျပအတြက္ လုိင္ဇာနာမည္ႀကီး အေၾကာ္ဆုိင္ကေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

ည ၇ နာရီဆုိရင္ေတာ့ တၿမိဳ႕လုံး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၿပီး ႐ုိမန္ကက္သလစ္ ဘာသာ၀င္မ်ားရဲ႕ ၿမိဳ႕လုံးပတ္လည္ လမ္းေလွ်ာက္ ဆုေတာင္းမႈ ၿပီးဆံုးရင္ေတာ့ လုိင္ဇာၿမိဳ႕ဟာ ၿငိမ္သက္သြားပါၿပီ။ လူသံ စက္သံ ၿငိမ္ေပမယ့္ လက္နက္ႀကီးသံကေတာ့ ပုံမွန္ၾကား ေနရဆဲပါ။

အိမ္ထဲမွာေတာ့ ဘီဘီစီ၊ အာရ္အက္ဖ္ေအ၊ ဗီအုိေအ၊ ဒီဗီဘီ နားေထာင္ၾကည့္ၾက၊ ဘယ္သတင္းဌာနကေတာ့ ဘယ္သတင္းကို ဘယ္လုိေရးတယ္၊ ဘာျဖစ္တယ္ညာျဖစ္တယ္ သုံးသပ္ၾကပါတယ္။

မရဲေသာ္လည္း ေျပးခဲေစဆုိတာေတာ့ လုိင္ဇာသားေတြအတြက္ အလြန္သင့္ေတာ္တဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။ ေလယဥ္ပ်ံလာလုိက္၊ လက္နက္ႀကီးသံၾကားလုိက္၊ ကိုယ့္ေရွ႕မွာပဲ အရပ္သားေတြ ေသတာျမင္ရေတာ့ ေၾကာက္ေတာ့ေၾကာက္တာ မွန္ေပမယ့္ ကခ်င္ လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ (KIO) အေျခစုိက္ရာၿမိဳ႕ လုိင္ဇာသားေတြကေတာ့ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ လုိင္ဇာမွာ ေနေနၾကတုန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂုဏ္သေရရွိ လုိင္ဇာသားတေယာက္ကို ေအးေဆးပဲလားလို႔ ေမးမိရင္ေတာ့ ေအးေဆးပါလုိ႔ ျပန္ေျဖပါလိမ့္မယ္။ စည္းကမ္းျပည့္၀တဲ့ အစုိးရစစ္တပ္ကသာ ၿမိဳ႕ထဲကုိ ထပ္မပစ္ေတာ့ဘူး ဆုိရင္ေပါ့။

Ref: ဧရာ၀တီ