“ညႇိဳ႕” ၏ ပဲ့ကိုင္ရွင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း

January 19, 2013

ကိုဦးေဆြသည္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္တြင္၅(ည) ပုဒ္မႏွင့္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီး ၁၉၉၂ ခုႏွစ္တြင္ေထာင္ကလြတ္ကာစာနယ္ဇင္း ေလာကထဲ ဝင္ ေရာက္ ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ရနံ႔သစ္မဂၢဇင္းတြင္ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္မွ စ၍ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္ၿပီး ၁၉၉၅ တြင္ မေဟသီမွာ ေဆာင္းပါးရွင္ အင္တာဗ်ဴးသမားအျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၈ခုႏွစ္တြင္ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ အတူအလင္းတန္း ဂ်ာနယ္တြင္ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာ အျဖစ္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္အထိ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ၿပီးေနာက္ အလင္းတန္း ဂ်ာနယ္မွ ထြက္ကာ၂၀၀၇ခုႏွစ္တြင္Middle Line ဂ်ာနယ္တြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ လုပ္ခဲ့သည္။ မၾကာေသးခင္က ညိႇဳ႕မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ အျဖစ္ တာဝန္ယူလုပ္ေဆာင္ခဲ့ရာ ဒုတိယေျမာက္ ညႇိဳ႕ မဂၢဇင္းမွ စတင္၍ ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီးဌာက ထုတ္ေဝခြင့္ တင္သည့္ ပံုစံႏွင့္ ပါဝင္သည့္ အေၾကာင္းအရာ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္းလြဲေနသည္ဆိုကာ ထုတ္ေဝခြင့္ ရပ္ဆုိင္းလုိက္သည္။ ယခု လက္ရွိတြင္ ညႇိဳ႕ မဂၢဇင္းကို ဖက္ရွင္ အသားေပး မဂၢဇင္းအျဖစ္ ျပန္လည္ ထုတ္ေဝခြင့္ရရန္ ႀကိဳးစားေနေသာ ကိုဦးေဆြကို ဧရာဝတီ မဂၢဇင္းမွ ေအးခ်မ္းေျမ့ႏွင့္ ေက်ာ္ၿဖိဳးသာတို႔က ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခဲ့ပါသည္။

ေမး။ ။ “ညိႇဳ႕” ဆုိတဲ့ နာမည္ကို ဘယ္သူေရြးတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီနာမည္ ေပးလိုက္တာလဲ။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ပဲ ေပးတာပါ။ ၾကည့္လိုက္ရင္ ျမန္မာျပည္က မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဂၤလိပ္ စာလံုးေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္ နာမည္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္ မဂၢဇင္းလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ စဥ္းစားတယ္၊ ျမန္မာလို႔ နာမည္လွလွ ေပးလို႔မရႏုိင္ဘူးလား၊ မဂၢဇင္း အေၾကာင္းအရာနဲ႔လည္း ကိုက္ညီရမယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ သြားစဥ္းစားမိတာ၊ ညႇိဳ႕လို႔ ေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲဆုိၿပီး ေပးျဖစ္သြားတာပါ။

ေမး။ ။ လိင္ပညာေပး မဂၢဇင္း ဆိုၿပီးေတာ့ ေၾကာ္ညာခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္ အရြယ္မေရာက္ေသးသူမ်ား မဖတ္ရ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္တာလဲ။

ေျဖ။ ။ ဒါကေတာ့ ေၾကာ္ျငာတမ်ိဳးပါပဲ။ အရြယ္ေရာက္သူ ဆိုတာ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္တာနဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။ ေယာက္်ားေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းကေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၁၃၊ ၁၄ ႏွစ္ဆိုရင္ အရြယ္ေရာက္ၿပီလို႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ဒီအရြယ္မွာ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပညာေပးဖို႔ လိုအပ္ပါၿပီ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ဒီေၾကာ္ျငာေၾကာင့္လည္း က်ေနာ့္မဂၢဇင္းက လူစိတ္ဝင္စားမႈမ်ားၿပီး ပိုေပါက္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေမး။။ ဖက္ရွင္ မဂၢဇင္းအျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့တဲ့ ညႇိဳ႕မဂၢဇင္းကိုSex Education ပံုစံ ဘာေၾကာင့္ လုပ္ျဖစ္သြားတာလဲ။

ေျဖ။။ စေလွ်ာက္တုန္း ကေတာ့ဖက္ရွင္ပါပဲ လို ႔စဥ္းစား စီစဥ္ခဲ့ၾကတာ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ေစ်းကြက္ အေနအထားကုိ လည္းထည့္ တြက္ရ ျပန္ပါတယ္ ။ျမန္မာျပည္မွာ လူဦးေရ သန္း ၆၀ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဂၢဇင္း တအုပ္ ၁၀၀၀ေလာက္ ရိုက္ၿပီးအုပ္၂၀၀ –၃၀၀ ေလာက္ေရာင္းရေအာင္ မနည္း ေရာင္းေနရတယ္။ ေနာက္ တခါ လူ ငယ္ထုၾကားမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းတလံုး ရွိတာနဲ႔ Sex Entertainment အကုန္လုံး ၊ ေပါက္က ရကားေတြ အပါအ၀င္ေပါ့ …၊ အားလံုး အလြယ္ တကူၾကည့္လို႔ ရတယ္။ လူငယ္ ေတြမွာ သာမဟုတ္ဘူး၊ လူႀကီးေတြရဲ႕ဖုန္းေတြမွာ လည္းနည္းပညာ တိုးတက္မႈနဲ႔ အတူ က်ယ္ျပန္႔ေန တာေတြ႕ရေတာ့ Sex Education လုပ္ရင္ေကာင္းမယ္၊ တိုင္းျပည္ အတြက္လည္းလို အပ္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးေတြးမိၿပီးေတာ့ အခုေတြ႕ရတဲ့ “ညႇိဳ႕” ပုံစံထြက္ရွိလာတာပါ။

ေမး။။ မဂၢဇင္းကို ဘာေၾကာင့္အခုလို အပိတ္ခံလိုက္ ရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပပါဦး။

ေျဖ။။ “ညိႇဳ႕”ကိုစေလွ်ာက္ ထားတုန္း ကဖက္ရွင္ ဦးစားေပး မဂၢဇင္း အျဖစ္ေလွ်ာက္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ေနာက္ထြက္ လာေတာ့Sex Education အျဖစ္ ရာႏႈန္းျပည့္ထြက္ လာတယ္ ဆိုၿပီးျပန္ၾကားေရး ကပိတ္လိုက္တာ။

ေမး။။ မဂၢဇင္းကိုဆက္လက္ၿပီးဘယ္ပုံစံနဲ႔ျပန္ထြက္ႏုိင္မလဲ။

ေျဖ။။ မဂၢဇင္း ၊ဂ်ာနယ္၊ စာေစာင္ေတြဆို တာ အယ္ဒီတာေတြေမြးထုတ္ထားတဲ့ သားသမီးပဲေလ။ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ သားသမီး အသက္ ဆက္လက္ရွင္သန္ဖို႔၊ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ရဖို႔အသနား ခံစားတင္ထားတယ္။ မူလကဖက္ရွင္ အျဖစ္နဲ႔ေလွ်ာက္ခဲ့ သ လိုဆက္လက္ၿပီး ဖက္ရွင္အျဖစ္နဲ႔ ထုတ္ေ၀ခြင့္ျပဳဖို႔အသနားခံစားတင္ထားတယ္။

ေမး။။ ညိႇဳ႕ ထြက္လာေတာ့ ပရိသတ္ေတြရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈဘယ္လိုရွိလဲ။

ေျဖ။။ ပရိသတ္ရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈ ကေတာ့ လက္ခံတဲ့အပိုင္းရွိ သလို၊ထုံးစံ အတိုင္း ကန္႔ကြက္တဲ့ အုပ္စုကိုလည္းရင္ဆိုင္ လိုက္ရတယ္။ ဒါကေတာ့ေလာကႀကီးရဲ႕ ဓမၼတာတခုပဲလို႔ ယူဆပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စတီရီယိုေခတ္ဦးတုန္းက ဆိုရင္ေက်ာ္ဟိန္းတို႔၊ တကၠသိုလ္ထြန္းေနာင္ တို႔ဆိုရင္ပ်ဥ္းမနား ၂က်ိပ္ရွစ္ဆူပြဲမွာလမ္း သရဲလို႔ သမုတ္ခံခဲ့ရတယ္၊ ခဲေပါက္ ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒါကိုယ္တိုင္ ႀကဳံ တာေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ မွတ္တမ္းက်န္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္အဲဒီ ကာလက အာဏာရွင္ဦးေန၀င္းေတာင္မွ ဒါေတြကိုတားဆီးလို႔ မရခဲ့ဘူး။ ဆိုလိုတာက ကန္႔ကြက္သူ၊ လက္ခံသူေတြရွိေန ေသးတာပဲ။စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ “ေမာေတာ့ေမာ တာ ေပါ့.. ဒါေပမယ့္.. မေမာဘူး”ဆိုတဲ့သီခ်င္း ကိုေတာင္ ညစ္ညမ္းတယ္ဆိုၿပီးႏိုင္ငံပိုင္ သတင္းစာေတြမွာ အဲဒီကာလတုန္း က ေရးခဲ့ေသး တာပါပဲေလ။ လက္ခံႏိုင္ သူကန္႔ကြက္သူေတြ မ်ိဳးစုံရွိခဲ့ၾကတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ျမန္မာျပည္မွာက အစြဲႀကီးကႀကီးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးလစဥ္သုံး ပစၥည္းေတြ တီဗီမွာေၾကာ္ျငာတုန္း ကေတာင္မွ နာမည္ႀကီး စာနယ္ဇင္းသမားေတြ ကိုယ္တိုင္ေမာင္နဲ႔ႏွမ၊ သားနဲ႔ အမိမသင့္ေတာ္ပါဘူး လို႔ေရးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အခုလည္းကန္႔ကြက္တဲ့သူ ၊ေထာက္ခံတဲ့သူေတြႀကဳံ ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ ဟာေလာကရဲ႕ ဓမၼတာ တခုလို႔ႏွလုံးသြင္း ပါတယ္။

ေမး။။ စာနယ္ဇင္းေကာင္စီ ကစာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္ ၁၆ခ်က္ ဆိုၿပီးခ်မွတ္ ထားတာရွိတယ္။ အဲဒီမွာညိႇဳ႕ကို စီစဥ္ေတာ့ အဲဒီ အခ်က္ေတြကို ထည့္သြင္းၿပီး မစဥ္းစားမိဘူးလား၊ မစိုးရိမ္ခဲ့ဘူးလား။

ေျဖ။။ က်ေနာ့္ကိုေနာက္ ဆုံးအမွတ္၁၅ နဲ႔ၿငိတယ္ ဆိုၿပီးစိစစ္ေရး႐ုံး ကေန စာနယ္ဇင္းေကာင္စီကို စာပို႔ခဲ့တာပါ။ မွတ္မိ သ ေလာက္ျပန္ေျပာရရင္ အဲဒီထဲမွာျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာ လည္းပါတယ္၊ အမ်ားရဲ႕ အက်င့္စာရိတၱကို ထိခိုက္ ေစတယ္ဆို တာေတြလည္း ပါတယ္။ စာနယ္ ဇင္းေကာင္စီ ကျပန္ၾကားေရးရဲ႕ အေၾကာင္းၾကားမႈနဲ႔ အတူက်ေနာ့္ကို ဒီဇင္ဘာ ၃ရက္ေန႔ ကေခၚေတြ႕ခဲ့ပါတယ္ ။ေခၚေတြ႕တယ္ဆိုရာမွာ လည္း“ညိႇႏႈိင္း ေဆြးေႏြးလိုပါ သျဖင့္”ဆိုၿပီးေခၚတာ ပါ။ အဲဒီမွာအမွတ္၁၅နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ထင္ျမင္ယူဆ ခ်က္ေတြေျပာခဲ့ပါတယ္။ “အမ်ားျပည္သူရဲ႕ စာရိတၱကို ထိခိုက္ေစေသာ..” ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကို တိတိက်က်အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုေပးဖို႔ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။

အဲဒါကေတာ့ စေနေန႔ညမွာ မန္ယူနဲ႔ေပ်ာ္လိုက္ပါ.. တို႔၊ ခ်ယ္လ္ဆီးနဲ႔ဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာ့ ရင္ခုန္လို႔ေကာင္းမွာမို႔ .. စတဲ့ ေရး သားေဖာ္ျပေန ခ်က္ေတြဆိုရင္လူေတြရဲ႕ေလာင္း ကစားစိတ္ဓာတ္ကို၊ အက်င့္စာရိတၱကိုပ်က္ျပားေစတဲ့ေရးသား ေဖာ္ျပမႈေတြပဲ မဟုတ္လားလို႔ .. ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။ၿပီးေတာ့PH7 လို႔စာလုံးေသးေသးေလးနဲ႔ေၾကာ္ျငာတဲ့ အရက္ေၾကာ္ျငာေတြ၊ ႐ုပ္သံမွာ ဘာ မွန္းမသိဘဲ ေၾကာ္ျငာေနတဲ့ဘီယာေၾ ကာ္ျငာေတြကေရာ .. အ မ်ားျပည္သူအက် င့္စာရိတၱကိုထိ ခိုက္ ပ်က္ျပားေစတာေတြ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ေမး ခဲ့တယ္။အဲဒီအခ် က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုေပးဖို႔က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တယ္။ပထမအခ် က္ေပါ့။ေနာက္ဒုတိယနံ ပတ္၂အခ်က္က“ျမ န္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ”ဆိုတဲ့စ ကားလုံးေပါ့ေနာ္။

ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာစီး ဆင္းေနတာပဲ။ဘ ယ္အရာမွတားဆီးလို႔မရခဲ့ဘူး။ စတီရီယိုေခတ္ဦးတုန္းက အေၾကာင္းျပန္ေကာက္ေျပာရမွာပဲ။ အာဏာရွင္ဦးေန၀င္း လည္းတားမရခဲ့ဘူး၊ ဒီဘက္ေခတ္၉၅/ ၉၆ေလာက္ မွာေမာ္ဒယ္လ္ေတြေ ပၚျပန္ေတာ့လည္းဒီလိုပဲ က်ေနာ္ တို႔တားမရခဲ့ဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာမွာ လည္းကုန္းေဘာင္ေခတ္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔အလုပ္လုပ္မွာလား၊ ပုဂံေခတ္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔အလုပ္ လုပ္မွာလား။ က်ေနာ္တို႔မိဘမ်ားေခတ္ကလိုမွန္ႏိုင္လြန္ ဇာေတြယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရမွာလား။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတဲ့ အဲဒီအမွတ္ ၁၅နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တိတိက်က်အဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ေဖာ္ေဆာင္ေပးဖို႔ စာနယ္ဇင္း ေကာင္စီက တာ၀န္ရွိသူေတြ ေရွ႕မွာက်ေနာ္တင္ျပခဲ့ပါတယ္။

ေမး။ ။ေစာေစာ ကေျပာခဲ့တဲ့ အထဲမွာ လက္ကိုင္ဖုန္း တခုရွိရင္ေတာင္ ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္ တာေတြၾကည့္လို႔ ရၿပီလို႔ေျပာထားတယ္ ။ျမန္မာျပည္ အတြက္က လိင္ပညာေပး ကတကယ္ကိုလိုအပ္ေနၿပီလို႔ ထင္ပါသလား။ ဘယ္ေလာက္ အထိလို အပ္ေနၿပီလို႔ ထင္ ပါသလဲ။

ေျဖ။။ NGO ေတြနဲ႔ေမးျမန္းေျပာ ဆိုျဖစ္ခဲ့တာေတြရွိ တယ္။ၾကားသိရတာေ တြရွိတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဆိုရင္AIDS/ HIV ေရာဂါေ၀ ဒနာရွင္အေရအတြက္သိသိသာ သာေလ်ာ့က်သြားတယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ေ တာ္ေတာ္ျမင့္မားလာတယ္လို႔သိ ရတယ္။အဲဒါဟာSex Education အပိုင္း အားနည္းလို႔ေပါ့။ေနာက္လိ င္အလုပ္သမေတြလည္းဘယ္ေ နရာမွာ၊ဘယ္ အုပ္စုမွာ ရွိတယ္ဆိုၿပီးတိတိက်က် မသိရဘဲ .. ေနရာတိုင္းမွာပ်ံ ႕က်ဲေနေတာ့NGO ေတြအေနနဲ႔ ပညာေပးရာမွာထိထိ ေရာက္ေရာက္မ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တာေတြရွိတယ္လို႔သိရတ ယ္။အဲဒီအခ်က္ေတြေပါင္းစ ပ္ၿပီးSex Education လုံး၀လိုအပ္တယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ လိုက္တာပါ။

ေမး။။ ဒီလိုSex Education လုပ္တဲ့အခါမွာ သုံးစြဲခဲ့တဲ့ပုံေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေမးခ်င္ပါတယ္။ ဒီပုံေတြသုံးစြဲဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ တကယ္ပဲ ယူဆခဲ့သလား။

ေျဖ။။ တကယ္လို ႔ပညာေပးသီးသန္႔ သက္သက္ဆိုရင္ က်ေနာ့္စာအုပ္က ေရာင္းရမွာမဟုတ္ဘူး ။ေဒါက္တာထြန္း၀င္းဆိုရင္ လုံးခ်င္းထုတ္ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ဘယ္ သူမွစိတ္မ၀င္စားဘူး။ ဒါနဲ႔လူ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဓာတ္ပုံေတြနဲ႔ေပါင္းစပ္ လုပ္ထားတာ။ ဒါက ၁အခ်က္။ေနာက္တခ်က္ ကဓာတ္ပုံေတြကို လည္းအလင္းအေမွာင္ အေရာင္ေတြရေအာင္ ဓာတ္ပုံဆရာနဲ႔ေပါင္း၊ ဒီဇိုင္း ဆရာ နဲ႔ေပါင္းၿပီးမူလ အေနအထားပံု ထြက္အတိုင္းသုံးခဲ့တာပါ။ ပုံေတြနဲ႔ေဆာင္းပါးေတြကို တြဲစပ္ၿပီး ပညာေပးဖို႔Sex Education ကိုEntertainment နဲ႔ေပါင္းလိုက္တာပါ။ ဒီအတိုင္းသာ ဆိုဘယ္သူမွ၀ယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ မဂၢဇင္းထဲမွာအခ်စ္၀တၳဳေတြ၊ အခ်စ္ ကဗ်ာေတြလည္း ပါပါတယ္။

ေမး။။ စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ စိစစ္ေရးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ေျပာျပေပးပါဦး။

ေျဖ။။ စိစစ္ေရးရံုးနဲ႔ ထိေတြ႕ခဲ့တာ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ကေန ယေန႔ အထိေပါ့။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ကာလတေလွ်ာက္မွာ စိစစ္ေရးက အႏုပညာ သတင္းေတြကိုေတာင္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေရးသားခြင့္ မေပးပါဘူး။ မင္းသား မင္းသမီး ကတားလိုက္ရင္ စိစစ္ေရး႐ုံး ကေရးခြင့္ပိတ္လိုက္ေတာ့ တာပဲ။ မသိဘဲပါသြားၿပီ ဆိုတာနဲ႔ စိစစ္ေရး႐ုံးရဲ႕ အႀကိမ္း အေမာင္းနဲ ႔သတိေပးျခင္းကို ခံရပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အျဖစ္တခုက အလင္းတန္း ၁၀ေစာင္ေျမာက္ ထြက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာျပည္ထဲေရး ဒု၀န္ႀကီးရဲ႕ေခၚယူႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကို က်ေနာ္ရယ္၊ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဦး၀င္းၿငိမ္းရယ္၊ ထုတ္ေ၀သူဟသၤာတျမင့္ေငြရယ္ ၃ေယာက္ျပည္ထဲေရး ႐ုံးမွာသြားၿပီးငုတ္တုပ္ခံခဲ့ ရေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကျပည္ထဲေရးဒု၀န္ႀကီး သူရျမင့္ေမာင္က “ခင္ဗ်ားတို ႔ဂ်ာနယ္ထုတ္မွာလား ၊ႏိုင္ငံေရးလုပ္မွာလား”တဲ့။ “ႏိုင္ငံေရးလုပ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ လာမလုပ္နဲ႔။ တပ္ကထုတ္တဲ့ လွ်ပ္တျပက္ဂ်ာနယ္ကိုေတာင္ ပိတ္ပစ္တာ” လို႔ေခၚယူႀကိမ္းေမာင္း ခဲ့တယ္။

၂၀၀၇ခုႏွစ္ေရႊ၀ါေရာင္ အေရးအခင္း မတိုင္ခင္ျဖစ္စေလးကာလမွာ စာေပစိစစ္ေရး႐ုံးရဲ႕မညီမွ်မႈေတြကို RFA ကေန က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တယ္။ ဂ်ာနယ္ေနာက္ကြယ္မွာ အာဏာရွိတဲ့လူပါရင္တမ်ိဳး၊ အာဏာရွိတဲ့ လူမပါရင္ တမ်ဳိးစာေပစိစစ္က ဆက္ဆံတဲ့ အေၾကာင္းေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ့္ရဲ႕ Middle Line ဂ်ာနယ္သည္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ လုံး၀ရပ္ဆိုင္း သြားခဲ့တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တရား၀င္ထုတ္ေ ၀ခြင့္ပိတ္လို က္တယ္လို႔မေျပာေပမယ့္ဂ်ာ နယ္ကိုဘယ္လိုနည္းနဲ ႔မွဆက္လက္ထုတ္ေ၀ လို႔မရေတာ့တာေၾကာင့္ ရပ္လိုက္ ရတယ္။အဲဒါေၾကာင့္ႀကဳံတုန္းေျပာရ ရင္က်ေနာ့္သားသမီး ၂ေယာက္ရွိၿပီေပါ့အသတ္ခံရတာ။ Middle Line ဂ်ာနယ္ေရာ၊ အခုညိႇဳ႕မဂၢဇင္းေရာအဲဒီလိုျဖစ္ျပန္ၿပီေပါ့။

ေမး။။ ဒီဘက္ေခတ္မွာေရာ စာနယ္ဇင္းေလာက၊ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ဘယ္လိုေတြေျပာင္းလဲလာၿပီလို႔ဆိုႏိုင္မလဲ။

ေျဖ။။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီမိုကေရစီကူးေျပာင္းတဲ့ ကာလလို႔ေတာ့က်ေနာ္ မျမင္ေသးဘူး။ကူးေျပာင္းဖို႔ေျဖေလွ်ာ့မႈေတြ စတင္ ေပးတဲ့ကာလပါပဲ ။ေျဖေလွ်ာ့မႈ ရဲ႕အသီး အပြင့္ကိုေတာ့စာေပနဲ႔ စာနယ္ဇင္းေလာက လည္းခံစားရပါတယ္။အ ခုလိုေျဖေလွ်ာ့ လာတဲ့အရွိတရားကိုေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ အရင္ကထက္အဆေပါင္း မ်ားစြာကြာတယ္လို႔ေတာ့ေျပာရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခ်ဳပ္ကိုင္ မႈကေတာ့ရွိေန ဆဲပါပဲ။

ေမး။။ ဘယ္ေလာက္ အထိေျဖေလွ်ာ့ေပးမွ လြတ္လပ္တဲ့ စာနယ္ဇင္းေလာက အေနအထားကိုေရာက္ၿပီ၊ ရၿပီလို႔ဆိုႏိုင္မွာပါသလဲ။

ေျဖ။။ အဲဒါကိုေတာ့ အေနာက္တိုင္းစံႏႈန္းေတြနဲ႔ေတာ့ မႏႈိင္းခ်င္ပါဘူး။ အခုအတိုင္းအတာ အေပၚမွာလည္းေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေက်နပ္ တဲ့ အတိုင္း အတာေတာ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရာႏႈန္းျပည့္ေတာ့ မရေသးဘူးေပါ့ ။ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အခုျဖစ္ရပ္ကိုပဲျပန္ၾကည့္ ၾကည့္ပါ။ တကယ့္ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာ ဆိုဒီစာအုပ္မ်ိဳးသည္ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္ဒီမွာေတာ့ အခုလိုအေရး ယူခံ လိုက္ရတယ္ေပါ့။ ဒီစာအုပ္ကို လက္ခံတဲ့သူေတြက စာေပလြတ္လပ္ခြင့္လိုေသးတယ္လို ႔ေျပာမွာျဖစ္သလို လက္မခံႏိုင္တဲ့သူေတြ ကလည္းေတာ္ၿပီ လို႔ေျပာမွာေပါ့။

Ref: ဧရာ၀တီ