ခလုတ္မွန္သမွ် သီခ်င္း ျဖစ္ပါေစ

ေလေျပသုန္
ေမလ ၂၉ ရက္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္

ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးထဲမွာ အင္မတန္ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုတစ္စု ရွိတယ္။ ဖေအလုပ္တဲ့သူက အရက္ေသာက္တယ္၊ ဖဲ႐ုိက္တယ္၊ ၾကက္တိုက္တယ္၊ အရက္ပုန္းေရာင္းတယ္၊ တစ္ခါ တစ္ခါ သူတို႔အိမ္ထဲမွာတင္ သူတို႔ေမြးထားတဲ့ ဝက္ကို ေပၚတယ္။ မိန္းမကလည္း ေဆးလိပ္ခံုက အငွားေဆးလိပ္သမ၊ အိမ္မွာ ဖဲဝိုင္းေထာင္တယ္၊ လင္မယားေတြ ရန္မျဖစ္တဲ့ေန႔ မရွိ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာက ဝန္ ထမ္းေတြက မ်ားတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ အဲဒီလင္မယားကို အာ႐ုံမစိုက္ႏိုင္ၾကဘူး။ အင္း ႐ုံးပိတ္ရက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ မွာေတာ့ သူတို႔ဆီက အသံေတြ က သတိမထားဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ ၾကားေနရတတ္တယ္။

သူတို႔သား အငယ္ေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ တီဗြီ လာၾကည့္ တတ္တယ္။ အေမကလည္း သနားတတ္ေတာ့ မုန္႔ပါ အၿမဲေကြၽး တယ္။ အဲ့ဒီကေလးက သူ႕အေဖကို တီဗြီ အၿမဲပူဆာတတ္ပံု ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မိဘမ်ားရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းတ့ဲဆုံးမမႈေၾကာင့္ ငုိရတာပဲ အဖတ္တင္တာပါ။

သိတယ္မဟုတ္လား။ ေခတ္ကလည္း ေရဒီယိုကစလိုက္တာ ကက္ဆက္၊ တီဗြီ၊ ဗီဒီယို၊ စေလာင္း၊ အင္တာနက္ ဆိုၿပီး စဥ္ဆက္မျပတ္ပဲေလ။ ဒါက လူတိုင္းလည္း သိၾကမွာပါ။

အဲ့ဒီကေလးရဲ႕အေမက အက်ႌ၊ လံုခ်ည္နဲ႔ အထည္ေတြကို ခ်ဳပ္စရာ ဖါစရာရွိရင္ အေမ့ဆီကို အၿမဲလာတယ္။ အေမကလည္းေစတနာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အၿမဲခ်ဳပ္ေပးတတ္ တယ္။ အေမ့ဆီမွာ က အပ္ခ်ဳပ္စက္တစ္လံုး ရွိေနတယ္ေလ။ အင္း သူတို႔အိမ္မွာ ဝက္ေပၚလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ဝက္သားဟင္းကို မုန္းေအာင္ စားရပါရဲ႕။

ကြၽန္ေတာ့္ကို အေမက စက္ဘီးေလးတစ္စီး ဝယ္ေပးေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက သေဘာက်ၾကတယ္။ တစ္ရပ္ ကြက္လံုးလည္း ငွားစီးၾကတယ္။ အေမက သေဘာေကာင္းလို႔ ေပးငွားစီး ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ အူတိုတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ နယ္ေတြေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီရပ္ကြက္ေလးနဲ႔ အဆက္ျပတ္သလို ျဖစ္သြား တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ စက္ဘီးေလးကေတာ့ ျပင္မယ့္လူမရွိ၊ စီးမယ့္လူလည္းမရွိ ဘဝေရာက္ သြားၿပီေလ။ အခု ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲစီးေနရတာကေတာ့ စက္ေလွပါပဲ။

''ေခတ္ရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈအရတဲ့ ခလုတ္ႏွိပ္႐ုံနဲ႔ ထမင္းခလုပ္ႏွိပ္႐ုံနဲ႔ သီခ်င္းရွင္သန္ျခင္းဟာ စစ္မွန္ေသးရဲ့လား။ ဖန္ႁပြန္ေမြး လူသား ကိုယ္ဝန္အငွားသားတရား စီရင္မႈ မိခင္အတုနဲ႔ အစစ္စစ္ပြဲနဲ႔ ဝမ္းေရးအေသြး အသားနဲ႔ အခ်စ္ျပႆနာ ကမၻာႀကီးဟာ၂၃ % ဒီဂရီမကဒီဂရီ အိက်လာၿပီဆိုပဲ'' ကမၻာေပၚမွာ အေသြးအသားအတြက္က ဝမ္းေရး၊ ဝမ္းေရးအတြက္ စစ္ပြဲ။ အိမ္တြင္းစစ္ ျပည္တြင္းစစ္ေတြကေန ကမၻာ စစ္ႀကီးေတြ။ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္႐ုံနဲ႔ တစ္ေယာက္ေသတဲ့ ေသနတ္ကစၿပီး ေထာင္ေသာင္းခ်ီ ေသေစႏိုင္တဲ့ စစ္လက္နက္ေတြ။ ဟုတ္တယ္ေလ ထမင္းအိုးငွဲ႕စရာမလို၊ ေစာင့္ၾကည့္ေနစရာမလို၊ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္႐ုံနဲ႔ ထမင္းျဖစ္ၿပီး ေရဒီယိုကေန ဒစ္ဂ်စ္တယ္
ေခတ္အထိ လုတ္ႏွိပ္လိုက္႐ုံနဲ႔ သီခ်င္း ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။

''အသိပညာ အတတ္ပညာက တစ္လံုးတစ္ပြင့္ သီးပြင့္ေပးတိုင္း အရိုင္းစိတ္က တစ္ပင္တစ္ေတာ ထူေျပာလာ လိုက္တာ'' ငယ္ဘဝ ရပ္ကြက္ေလးထဲက ဝက္ေမြး ဝက္ေပၚတဲ့အိမ္မွာရွိတဲ့ ကေလးလူႀကီးေတြ အၿမဲရန္ျဖစ္ၾက၊ ဆူၾကပူၾကတဲ့အခါ အေမက အၿမဲတမ္းေျပာတဲ့စကား ရွိတယ္။ သူတို႔ေတြက ပညာမွ မတတ္ၾကတာပဲ သားရယ္တဲ့။

အဲဒီတုန္းက အမွတ္တမဲ့ရွိခဲ့ေပမယ့္ အသက္ကေလးရလာလို႔ စဥ္းစားေတြးေခၚ ၾကည့္တဲ့အခါ အရမ္းမွန္တဲ့ စကား ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ခလုတ္ႏွိပ္႐ုံနဲ႔ထမင္း၊ ခလုတ္ႏွိပ္႐ုံနဲ႔ သီခ်င္းဆိုတာေတြက လူသားထုကို ကိုယ္စားျပဳပါရဲ႕။ ခလုတ္ႏွိပ္႐ုံနဲ႔ စစ္တလင္း ျဖစ္ရတာကေတာ့ လူသားထုကို အက်ဳိးနည္းေစပါတယ္။ စက္မႈေတာ္လွန္ေရးႀကီး မၿပီးေသးသလို စစ္ျပဳေတာ္လွန္ေရးႀကီးလည္း မၿပီးေသးပါဘူး။ အသိပညာ အတတ္ပညာက တစ္လံုးတစ္ပြင့္ သီးပြင့္ သီးပြင့္ေပးတိုင္း အ႐ိုင္းစိတ္က တစ္ပင္တစ္ေတာ ထူေျပာလာလိုက္တာ။

ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ အသံေကာင္းဟစ္ေနၾကေပမယ့္ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရားေတြ အားနည္းေနေသးတာေၾကာင့္ ''အေသြးအသား ရွိလို႔သာ ယံုၾကည္ေနရလူမွ ဟုတ္ပါစ'' တဲ့။ ႐ိုေဘာ့ေတြက
ေမးသြားတယ္။ လူနဲ႔စက္ အျပန္အလွန္ အသံုးျပဳေနၾကတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူသားထုတစ္ရပ္လံုး လူ႔အေသြး လူ႔အသားနဲ႔ ရွိေနၾကေသးတာ အမွန္ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ႐ိုေဘာ့ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ပညာဉာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရားသာ အားေကာင္းေမာင္းသန္ တပ္ဆင္ႏိုင္ၾကဖို႔ပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ ဆုေတာင္းမိတယ္။ ပညာÓဏ္ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြ တစ္ပင္တစ္ေတာ ထူေျပာပါေစ...။ ခလုတ္မွန္သမွ် ထမင္းျဖစ္ၿပီး ခလုတ္မွန္သမွ် သီခ်င္း ျဖစ္ပါေစ။ ခလုတ္မွန္သမွ် စစ္တလင္း မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ ႐ုိေဘာ့ေတြကေန ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လူမွဟုတ္ပါေလစလို႔ ေမးရေလာက္ေအာင္အထိ အ႐ုိင္းစိတ္ တပ္ဆင္ ထားတဲ့လူသားေတြ မျဖစ္ၾကပါေစ။

ႏုိင္သစ္နီ ရဲ႕''အိပ္မက္ဘာသာျပန္'' ကဗ်ာ
(၁၉၉၃၊ ျမားနတ္ေမာင္)

Ref: မဇၥ်ိမ