ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚသြား မွတ္တမ္း - ၾကည္ေဝ

Monday, 19 January 2009

က်ေနာ္ မေန႔က ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အီးေမးလ္ ပို႔မလို႔ပါဘဲ။ ကိုယ္ေတြ လက္ေတြ နာေန တာနဲ႔ ေဆးေသာက္ျပီး နားေနရတယ္။ လမ္းက ေတာ္ေတာ္ ဆိုးေသးတာကိုး။

ေတြ႕တာ ျမင္တာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ။ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ေတြလည္း ရတယ္။ တခါသြား တမ်ိဳး မရိုး။ က်ေနာ္က ေျမာင္းျမထိကို ရန္ကုန္ကေန အေ၀းေျပးကားစီးသြားတယ္၊ ေျမာင္းျမကေန လပြတၱာထိကို ဆိုင္ကယ္တကၠစီ စီးသြားတယ္။ လပြတၱာကေန ရြာေတြကို စက္ေလွထပ္စီးသြားရတယ္။

အဲဒီမွာ ရန္ကုန္ကေန ေျမာင္းျမအထိ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ျပႆနာမရွိေပမယ့္ ေျမာင္းျမအ၀င္မွာ လမ္းခြဲ ဂိတ္ ရွိတယ္။ အဲဒီဂိတ္က ပုသိမ္ကေန ေငြေဆာင္ ေခ်ာင္းသာသြားရင္ တဘက္လမ္းကေန သြားရသလို၊ ေျမာင္းျမ လပြတၱာသြားမယ္ဆိုရင္ ဒီဘက္လမ္းကေနသြားရမယ္ဆိုတဲ့ လမ္းခြဲပဲ။ ေခ်ာင္းသာ၊ေငြေဆာင္ဘက္ သြားမယ့္ လမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ကားေတြကို မစစ္ဘူး။ ဒီဘက္က ေျမာင္းျမသြားမယ့္ကားတိုင္းကို စစ္တယ္။

ကားေပၚမွာ ႏိုင္ငံျခားသား ပါလာသလားဆိုတာကို အရင္စစ္တယ္။ ပါလာတယ္ဆိုရင္ အဲဒီေနရာကေန လွည့္ျပန္ခိုင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ပုဆိုး၀တ္ျပီး လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ဗမာစကား ေလးငါးခြန္း ေမးတယ္။ အဲဒီမွာ ႏိုင္ငံျခားသားမွန္းေပၚတာပဲ။ ဒါဆို အဲဒီကေန ခ်က္ျခင္းလွည့္ျပန္ရတာ ပဲ။ျပီးေတာ့ အဲဒီ ႏိုင္ငံျခားသားကို ေခၚလာတဲ့သူကို ျပႆနာရွာေတာ့တာပဲတဲ့။

အဲဒီဂိတ္က လပြတၱာထဲကို လြယ္လြယ္ကူကူ ၀င္လုိ႔မရေအာင္ ခ်ထားတဲ့ဂိတ္ပဲ။ အဲဒီဂိတ္မွာ မွတ္ပံုတင္ျပရ တယ္။ လူနဲ႔ မွတ္ပံုတင္နဲ႔ တုိက္စစ္တယ္။ နယ္ခံရုပ္မေပါက္တဲ့သူကို ဘာအလုပ္လုပ္လဲ ေမးတယ္။ ဘာျဖစ္ လို႔ လပြတၱာကို သြားမလဲေမးတယ္။ သတင္းေထာက္ဆိုရင္ အဲဒီဂိတ္ကေန ေနာက္ေၾကာင္း လွည့္ျပန္ရတယ္ တဲ့။

လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လျပည့္တုန္းက ဖလား၀ါးနယူးစ္ဂ်ာနယ္က သတင္းေထာက္ တေယာက္သြားတာ အဲဒီဂိတ္ ကေန ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရတယ္လို႔ သူတုိ႔ အယ္ဒီတာကေျပာတယ္။ လပြတၱာကိုသြားခ်င္တဲ့ သတင္း သမားေတြအဖို႔ အဲဒီဂိတ္ကုိ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ျဖတ္မလဲဆိုတာ ထည့္စဥ္းစားဖို႔လို္တယ္။

အိုင္အန္ဂ်ီအို အဖြဲ႕ေတြနဲ႔လိုက္ရင္ေတာ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိတဲ့အတိုင္းပဲ သတင္းသမားဆိုတာက ေတြ႕တဲ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းေရးေတာ့ သူတို႔လိမ္ေနတာေတြ ၊ ဖိမ့္ထားတာေတြ ေပၚသြားမွာစိုးလို႔ထင္ပါရဲ႕ ဘယ္ အိုင္အန္ ဂ်ီအိုအဖြဲ႕ကမွ မေခၚခ်င္ၾကဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ လပြတၱာျမိဳ႕ေပၚမွာ အစစ္အေဆးမရွိ သြားလာလို႔ရတယ္။ အက္စ္ဘီ (ရဲ အထူးသတင္းတပ္ဖြဲ႕) က အစ သူတုိ႔ကိုအေရးေပးတယ္ေလ။ သူတုိ႔နဲ႔ညေနတိုင္း အရက္ ေသာက္ျပီး ကာရာအိုေက ဆိုလို႔ရတာကိုး။

အဲဒီဂိတ္ကို ျဖတ္ရင္ေတာ့ အိုင္အန္ဂ်ီအိုက ကားေတြနဲ႔ ျဖတ္ရင္ အစစ္ေဆးမရွိဘူး။ ဒီအတိုင္း လိုင္းကားနဲ႔ သြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေထာက္ခံစာျပရတယ္။ ေထာက္ခံစာပါမလာရင္ အဲဒီဂိတ္ကေန ျပန္ရတယ္။ အဲဒီဂိတ္ မွာ စစ္ေဆးတာ တခါတရံမွာ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာတတ္တယ္တဲ့။

အဲဒီဂိတ္လြန္လို႔ ေျမာင္းျမေရာက္သြားျပီဆိုရင္ လပြတၱာကိုသြားဖို႔ ပထမအဆင့္ေအာင္ျမင္သြားျပီလို႔ ေျပာလို႔ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လပြတၱာျမိဳ႕ထဲမွာ ရဲေတြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ အင္ေဖာ္မာေတြကလည္း ေျခခ်င္းလိမ္ ေနၾကေတာ့ လပြတၱာကေန မုန္တိုင္း ထိထားတဲ့ရြာေတြဆီကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔၀င္မလဲဆိုတာလည္း ထပ္ စဥ္းစားရတယ္။

ေျမာင္းျမကေန လပြတၱာကို ကားစီးသြားရင္ ၄ နာရီခြဲေလာက္ စီးရတယ္။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ဆိုရင္၂ နာရီခြဲေလာက္ စီးရတယ္။ ကားစီးသြားရင္ လမ္းမွာဂိတ္ေတြကို မွတ္ပံုတင္ထပ္ျပေနရေတာ့ က်ေနာ္က ဆိုင္ကယ္တကၠစီ စီးဖို႔ စဥ္းစားတယ္။ စရိတ္ကေတာ့ ပိုၾကီးတယ္။ ဆိုင္ကယ္တကၠစ္ီက တေယာက္ကို က်ပ္ ၁ ေသာင္း ၂ ေထာင္ ေပးရတယ္။ ကားခကေတာ့ ေခါင္းခန္းကစီးရင္ ၄ ေထာင္၊ ေနာက္ခန္းကစီးရင္ ၂ ေထာင္ပဲ ေစ်း သက္သာသလို လမ္းၾကမ္းျပီး ဖုန္ထူေတာ့ ေနာက္ခန္းခ စီးတဲ့သူေတြက ဖုန္ေတြလူးျပီး ေမ်ာက္ရုပ္ေပါက္ၾက တာပဲ။

ဆိုင္ကယ္လည္း အဲဒီလိုပါပဲ။လမ္းေတြက ခ်ိဳင့္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနေတာ့ ဖင္နဲ႔ ခံုနဲ႔ ထိတယ္ကို မရွိေတာ့ဘူး။ တလမ္းလံုး ေျမာက္တက္ေနတာပဲ ေတာ္ေတာ္အီတယ္။ ဒါေပမယ့္ လပြတၱာကို၀င္တဲ့ ရန္ကုန္က လူ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆိုင္ကယ္ပဲစီးၾကတာလို႔ သိရတယ္။ ဆိုင္ကယ္က ပိုပင္ပန္းေပမယ့္ အစစ္အေဆးမရွိဘူး။ အခ်ိန္တိုတယ္ေလ။

ဒါေပမယ့္ တခု သံသယရွိစရာရွိတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး တကၠစီသမားက က်ေနာ့္ကိုေမးတယ္။ ဘာ အလုပ္လုပ္လဲ၊ လပြတၱာ ဘယ္ေနရာကိုသြားမွာလဲ၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ အဲဒီလိုပဲ အစ္ေနတာ အဲဒီေလာက္ ေမးေန ေတာ့ သူ႔အေပၚမွာ သံသယရွိလာတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကိုျပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ငတိက လည္တယ္။ အေပၚယံ ေလာက္ပဲေျပာတယ္။ သူ႔ဆီကပဲ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္လာတယ္။ လပြတၱာေရာက္မွ ျမိဳ႕ခံတခ်ိဳ႕ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္စီးလာတဲ့ဆိုင္ကယ္က ၾကံ႕ဖြံ႕ဆိုင္ကယ္မွန္းသိရတယ္။

အစိုးရက ဆိုင္ကယ္တကၠစီ အဖြဲ႕ထဲမွာ ၾကံ႕ဖြံ႕ေတြကို ဆိုင္ကယ္တကၠစီ ဆြဲခိုင္းထားတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အင္ေဖာ္မာေပါ့။ သူတို႔ကို ဆိုင္ကယ္ေတြကို အေၾကြးနဲ႔ေရာင္းေပးထားတယ္။ တေန႔ဘယ္ေလာက္သြင္းရ မယ္၊ လပြတၱာနယ္ထဲကို ဘယ္သူေတြ၀င္တယ္ဆိုတာ သိေအာင္လုပ္ေပးထားတာလို႔ နယ္ခံေတြက ေျပာျပ ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း အဲဒီဆိုင္ကယ္ကို သြားငွားမိလ်က္သား ျဖစ္ေနတယ္ေလ။

လမ္းမွာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာက ေလေဘးဒုကၡသည္ စခန္း၂ ခု အခုခ်ိန္ထိရွိေနေသးတယ္ဆိုတာကို ေတြ႕ရတာပဲ။ အဲဒီမွာ လပြတၱာမေရာက္ခင္ ၁၀ မိုင္အလိုမွာ ၾကာကန္ဆိုတဲ့ စခန္းရွိတယ္၊ အဲဒီရြာမွာ ဒုကၡ သည္ ၂၅၀ ေလာက္ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ ၇ မိုင္အလိုမွာလည္း ပိႏၷဲေတာဆိုတဲ့စခန္းရွိတယ္။ အဲဒီမွာလည္း လူ ၃၀၀ ေလာက္ ရွိေသးတယ္။ လမ္းမေပၚကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ တာေပၚလင္အမိုးျပာေတြနဲ႔ မိုးထားတဲ့ တဲအိမ္ေလးေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ျမိဳ႕နဲ႔လွမ္းျပီး လမ္းမေပၚကေန ေတာ္ေတာ္ေလး၀င္ရမယ္။ အဲဒီစခန္းေတြ ကို အစိုးရကဘယ္သူမွ ေပးမ၀င္ဘူး။ အိုင္အန္ဂ်ီအိုေတြက လွဴခ်င္ရင္ ျမိဳ႕ေပၚမွာဖြင့္ထားတဲ့ အလွဴလက္ခံတဲ့ ေနရာမွာပဲ လွဴရတယ္။

က်ေနာ္ စံုစမ္းလို႔ရသေလာက္သိရတာကေတာ့ အဲဒီထဲက ဒုကၡသည္ေတြက ဗမာေတြမ်ားတယ္။ စစ္တပ္က ေကၽြးထားျပီး ခိုင္းေနတယ္။ ပစၥည္းသယ္ခိုင္းတယ္။ လမ္းေဖာက္တဲ့အခါမွာ ခိုင္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ မရွိတဲ့အခါ မေကၽြးလို႔ စခန္းကလူတခ်ိဳ႕ ေဘးနားကရြာေတြမွာ သြားေတာင္းစားရတယ္လို႔လည္းၾကားရတယ္။

အရင္က ႐ြာသားေတြကို လမ္းေဖာက္တဲ့ေနရာမွာ၊ ပစၥည္းသယ္တဲ့ေနရာေတြမွာခိုင္းေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သတင္းတက္သြားျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ရြာသားေတြကိုမခိုင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ျပီးေတာ့ မီဒီယာေတြကိုေျပာတဲ့ေကာင္ ေတြ သတ္ပစ္မယ္လို႔လည္း ၾကိမ္းထားတယ္။ အခုရြာသားေတြက ဘယ္သူေမးေမး လုပ္အားေပးနဲ႔ပတ္သက္ ျပီး ဘာမွမေျပာရဲဘူးလို႔ပဲ ေျဖၾကတယ္။ ေနာက္ လပြတၱာျမိဳ႕ထဲအ၀င္မွာ အက္စ္ဘီက စစ္တယ္။ အဲဒီမွာ လပြတၱာကို ညေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားျပီး ပင္လယ္ထဲကို ညတြင္းခ်င္းထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မုန္တိုင္းထိထားတဲ့ ရြာေတြကိုေရာက္ဖို႔အတြက္ လပြတၱာဆိပ္ကမ္းကေန ၄ နာရီၾကာေအာင္ ေမာင္းရတယ္။ အရင္ဆံုး ေရြးျမစ္ကို ျဖတ္ရတယ္၊ ျပီးေတာ့ပင္လယ္၊ ျပီးေတာ့ ျပန္မေလာ့ျမစ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ေတာ္ေတာ္ေအးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေအးလြန္းေတာ့ ၀တ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္အျပင္ ေက်ာပိုးအိိတ္ထဲမွာထည့္လာတဲ့ အေႏြးထည္ေတြေရာ၊ ဦးထုပ္ေတြေရာ မာဖလာေတြေရာ အကုန္လံုးထုတ္၀တ္ရေတာ့တယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဆိုရင္လည္း ၂ ထပ္ ထပ္၀တ္ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ ပင္လယ္ဆိုတာ ေႏြးရမွာ။ ဒါေပမယ့္ အခု အေတာ့္ကို ေအးတာ။ ေအးလြန္း ေတာ့ အရိုးအဆစ္ေတြထံုျပီး ကိုက္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ရြာသားေတြရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရဆိုရင္ နာဂစ္မတိုင္ခင္ တုန္းက ဒီေလာက္မေအးဘူး။ ပင္လယ္ကလည္း ေႏြးတယ္တဲ့။ ခုလို နာဂစ္ျဖစ္ျပီးမွ အရမ္းေအးလာတာ။ သစ္ပင္ေတြလည္းမရွိေတာ့ ေလကလည္းတိုက္၊ ေအးကလည္းေအးနဲ႔ပဲ။

အဲဒီလို ေအးပံုေအးနည္းမ်ိဳး နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိဘူး။ ေအးလြန္းေတာ့ ရြာျမန္ျမန္ ေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းဘူး။ ႐ြာကို မနက္ ၅ နာရီမွပဲ ေရာက္တယ္။

က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ စက္ေလွနဲ႔ ည ၁၀ နာရီမွာ ထြက္လာေပမယ့္ လမ္းမွာ ပန္ကာက်ိဳးသြားတဲ့ စက္ေလွတစင္း ကို ေတြ႔လို႔ ကူျပီးေခၚလာေပးရေတာ့ မနက္ ၅ နာရီမွ ကရင္႐ြာတရြာကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီရြာမွာ တပ္မ ၆၆ ရွိတယ္။

အဲဒီရြာမွာ အန္ဂ်ီအို အဖြဲ႕ေတြကတူးေပးေနတဲ့ ေရတြင္း သံုးတြင္းရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီက ထြက္တဲ့ေရက ေသာက္ဖို႔ လုံး၀မသင့္ေလ်ာ္ဘူး။ ေရကေနာက္ေနတဲ့အျပင္ ေရထဲကို လက္ဖက္ေျခာက္ ခတ္လိုက္တဲ့အခါ ေရကမည္းျပီးတက္လာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ မည္းျပီးတက္လာတာလဲဆိုတာကို ပညာရွင္ေတြရဲ႕အကူအညီနဲ႔ အေျဖထုတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ရြာသားေတြကေျပာေတာ့ နာဂစ္ေၾကာင့္ ေရေတြခုလို ျဖစ္ကုန္တာတဲ့၊ အရင္က ေရက ဒီေလာက္မဆိုးဘူးတဲ့။ အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့သူတို႔ ခံထားတဲ့ မိုးေရေတြကို ေသာက္ၾကတယ္။ သူတို႔မွာ လက္က်န္မိုးေရေတြရွိေပမယ့္ ဒီလကုန္ရင္ မိုးေရကုန္ျပီ။ ေသာက္ေရကိစၥ ျပႆနာျဖစ္ေနျပီ။

အဲဒီေသာက ေရျပႆနာက ရြာတိုင္းၾကံဳေနရတာပဲ။ က်ေနာ္ သိပံၸကုန္းၾကီးကေန ဆားခ်က္၊ ပိေတာက္ကုန္း၊ သေျပခ်ိဳင္၊ ေရတြင္းကုန္း၊ အမတ္ကေလး၊ ၀ဲေဒါက္ အဲဒီရြာၾကီးေတြကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေရျပႆနာရွိတယ္။ နာဂစ္မတိုင္ခင္တုန္းက ေရကန္ေတြက နာဂစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကန္ေတြက ေရငန္ေတြကို စုပ္ထုတ္ျပီးျဖစ္ေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိ ျပန္သံုးလို႔မရေသးတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနေသးတယ္။

တခ်ိဳ႕ေတာ့ အဲဒီ မေကာင္းတဲ့ေရကိုပဲ သံုးေရအျဖစ္ သံုးေနၾကရျပီ။ သူတို႔မွာေရြးခ်ယ္စရာမွ မရွိတာေလ။

သူတို႔ ၾကံဳေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို အကူအညီေပးမယ့္လူေတြ သိဖို႔လိုတယ္။ ေရကိစၥက ျမန္ျမန္ေျဖရွင္း ေပးဖို႔ အေရးၾကီးေနျပီ။ ျပည္တြင္းက အဖြဲ႕အစည္းတခ်ိဳ႕က ေရတြင္းေတြ လိုက္တူးေပးေနေပမယ့္ လိုအပ္ေန တဲ့ပမာဏက သိပ္ၾကီးေနေတာ့ အားလံုးက၀ိုင္းကူမွျဖစ္မယ့္ အေနအထားေတြျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္ က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ပိေတာက္ကုန္းနဲ႔ ၀ဲေဒါက္ကေတာ့ သရဲေျခာက္တဲ့႐ြာလို႔ နာမည္ၾကီးတယ္။ အဲဒီ ရြာမွာ အရင္က လူ ၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတာ။ အခု လူ ၁၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ၇၅ ရာႏႈန္းေလာက္ ေသကုန္က်တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။

ပိေတာက္ကုန္းကိုဆိုရင္ တျခားအနီးအနားက ရြာေတြက ဘယ္သူမွ အဲဒီရြာကို မသြားရဲၾကဘူး။ သရဲေျခာက္ လြန္းလို႔တဲ့၊ ခရစၥမတ္ေန႔တုန္းက ဆိုရင္ အဲဒီရြာက ဘုရားေက်ာင္းအပ်က္မွာ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြ ညံေန တာ တညလံုးပဲတဲ့။ အနားက ရြာေတြကေတာင္ ၾကားရတယ္။ ေနာက္ျပီး အဲဒီနားမွာ လူသံေတြ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့အသံေတြ စကားသံေတြၾကားရတာကေတာ့ ညတိုင္းပဲလို႔ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီ ရြာမွာ ေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ သူတို႔အမ်ိဳးေတြ သူတို႔ကိုလာလာႏႈတ္ဆက္တာပဲ၊ သူတုိ႔ကေတာ့ မေၾကာက္ဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။

က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့တဲ့ရြာေတြမွာ အိုင္အန္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕ေတြက အလုပ္လုပ္ဖို႔ ပိုက္ဆံေခ်းေပးၾကလုိ႔ အိမ္ဆိုင္ေတြ ဘာေတြဖြင့္ျပီး အေရာင္းအ၀ယ္ေတာ့ စေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ရြာတိုင္းလိုလိုမွာ အရက္ဆိုင္ေတြရွိေနျပီး ညေနဆိုရင္ေယာက်္ားေတြက အရက္ ေသာက္ျပီး ငိုငိုေနတဲ့ ကိစၥပဲ။ အရက္ေသာက္ျပီး နာဂစ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြေျပာျပီး ငိုၾက ရယ္ၾကနဲ႔၊ ရြာမွာ ရွိတဲ့လူေတြရဲ႕ ၈၀ ရာခုိင္နႈန္းက အရက္သမားေတြ ျဖစ္ကုန္တာေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔ အေျပာကေတာ့ သူတို႔ ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ မိသားစုေတြကို ဘယ္လိုမွ ေမ႔မရဘူး၊ အရက္မေသာက္ဘဲနဲ႔ မအိပ္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ အရက္ကို တမူးေသာက္ၾကတာပဲ။ ေန႔ခင္းမွာေတာ့ အလုပ္ေတြသိမ္းၾကံဳးလုပ္ျပီး ေနတယ္တဲ့။

ညေနေစာင္းလို႔ အလုပ္သိမ္းျပီဆိုတာနဲ႔ အရက္ဆိုင္၀င္ အရက္၀ယ္ျပီး ျပန္ၾကတယ္ေလ။ သူတုိ႔ အရက္ဖိုး ေပးတာကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ရလာတဲ့ ငါးေတြ၊ ပုစြန္ေတြကို အရက္ဖိုးအေနနဲ႔ ေပး တယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ခြဲတမ္းရတဲ့ဆန္ကို ေပးတယ္ေလ။ အရက္ဆိုင္ေတြကေတာ့ အလုပ္အျဖစ္ဆံုးပဲ၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြကလည္း အရက္၀င္ေသာက္ၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီနာဂစ္ျဖစ္တဲ့ ညက အေၾကာင္းေတြကိုေျပာရင ္ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုတဲ့သူေတြ ရွိေနေသးတယ္။

ျပီးေတာ့ အစားအေသာက္ကလည္း တိရိစာၧန္သာသာေလာက္ပဲ စားရေသာက္ရတာပဲ။ ယူအန္အဖြဲ႕ေတြက ၁ ေယာက္ကို တလကို ဆန္ ၅ ျပည္ ေပးတယ္။ အဲဒီ ၅ ျပည္နဲ႔ ေလာက္ေအာင္ စားၾကတယ္။ ဟင္းကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ငါး၊ ပုစြန္၊ ကဏန္းပဲေပါ့။ ၾကက္သားဆိုတာ မစားရတာ ၈ လရွိျပီတဲ့ ။ ၀က္သားကေတာ့ ရြာထဲမွာေပၚရင္ တရြာလံုး မွ်စားၾကတယ္။ အခု သူတို႔ရြာေတြမွာ ဘံုစနစ္ကိုပဲ သံုးေနၾကတယ္။ အခုလို ခ်မ္း တဲ့ကာလမွာ ေစာင္မရွိတဲ့သူက ရွိတဲ့သူနဲ႔ မွ်ျခံဳရတယ္။ အေႏြးထည္ကိုလည္း မွ်၀တ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အစ စ အရာရာမွာ ဘံုစနစ္ေပါ့။ လူစင္စစ္ကေန တိရိစၧာန္စနစ္ကို ေရာက္သြားရတဲ့သေဘာလို႔ပဲ က်ေနာ္ ခံစား လာရတယ္။

အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ အနာဂတ္ကို ေတြးမၾကည့္ရဲဘူး။ ေက်ာင္းရွိေပမယ့္ ေက်ာင္းျပန္ တက္တဲ့ကေလးက သံုးပံု ၁ ပံုပဲရွိတယ္။ က်န္တဲ့ကေလးေတြက ငါးရွာ၊ ဖားရွာတယ္။ ျပီးရင္ အရက္ေသာက္ လာတယ္။ သူတို႔ေရွ႕က လူၾကီးေတြလုပ္တဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး ကေလးေတြကို ပင္လယ္ထြက္ျပီး ငါးဖမ္းတဲ့အခါ ေခၚသြားတဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြ ရွိလာတာေတြ႕ရတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ လုပ္အားခက တရက္ ကို က်ပ္ ၃၀၀ နဲ႔ စားဖို႔ ငါးအနည္းအပါးေပးရတယ္။ လူၾကီး တေယာက္ကို ပင္လယ္ေခၚရင္ တရက္ကို ၃၀၀၀ ေပးရတယ္။ ငါးမွ်ေပးရတယ္။ အရက္တိုက္ရတယ္ေလ။

ေနာက္ျပီး ကေလးက ခိုင္းသမွ် အကုန္လုပ္ေပးတယ္။ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ မမ်ားတယ္ မသိဘူး။ အလုပ္ရွင္ ခိုင္းတာ မွန္သမွ် လုပ္ေပးၾကတယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြက လူၾကီးေတြကို မေခၚေတာ့ဘူး။ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ေလာက္ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ခိုင္းလို႔ရေနျပီဆိုျပီး ကေလးေတြကို အလုပ္သမားေတြအျဖစ္ ေခၚသံုးေနၾကတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ တပ္ေတြက ရြာထဲက မိဘမဲ့ကေလးေတြကို စစ္သားအေနနဲ႔ စုေဆာင္းေနတဲ့ ကိစၥပဲ။ ကရင္အဖြဲ႕က ကေလး ၂ ေယာက္ပါသြားလို႔ လပြတၱာက အက္စီဘီကို ေျပာျပီး ျပန္ေတာင္းတာ ကရင္ေလး ၂ ေယာက္ေတာ့ ျပန္ရလာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အတူပါသြားတဲ့ ဗမာ ၃ ေယာက္ကေတာ့ ျပန္မရဘူးလို႔ သိရတယ္။

ေနာက္ ေတာင္သူေတြ၊ ေရလုပ္သားေတြ အဆင္မေျပေသးတဲ့ အေျခအေန။ စပါးစိုက္ထားတာက ေလးပံု ၁ ပံု ေလာက္ပဲ ေအာင္ၾကတယ္။ အဲဒါကလည္း အေၾကြးျပန္ဆပ္ရမွာနဲ႔ ေနာက္လာမယ့္ ရာသီအတြက္ မ်ိဳးစပါး အတြက္ေတာင္ အဆင္မေျပၾကဘူး။ သူတုိ႔က လယ္ေတြအတြက္ ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြ လိုတယ္လို႔ေျပာတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ရာသီတုန္းက ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြလွဴၾကတယ္လုိ႔ ေျပာေပမယ့္ သူတုိ႔ တေကာင္မွ မရၾကဘူးတဲ့။

လယ္ထြန္စက္ခ်ေပးတာလည္း တရြာကို ၁ စက္၊ ၂ စက္ေလာက္ခ်ေပးတာဆိုေတာ့ လယ္သမားေတြက လယ္ထြန္ဖို႔အတြက္ အလွည့္ေရာက္ေအာင္ေစာင့္ရတာနဲ႔ စက္ခ်ေပးတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္က်တာနဲ႔ အဆင္မေျပ ၾကဘူး။ အခုေတာ့ အဲဒီစက္ေတြကိုလည္း သက္ဆိုင္ရာက ျပန္သိမ္းသြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူတို႔ကို ခဏ လာျပတဲ့သေဘာပဲ ရွိတယ္တဲ့ေလ။ ရြာသားတိုင္းမွာ အေၾကြးရွိၾကတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ျပန္ဆပ္ႏိုင္မယ့္ အေျခအေနမရွိၾကဘူး။

သူတုိ႔ေတြကေတာ့ ဘာကိုမွ သိပ္ေၾကာက္ပံုလည္း မရေတာ့ဘူး၊ ျပီးေတာ့ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ဆိုတာလည္း သိပ္မစဥ္းစားၾကေတာ့ဘူး။ ရွိတာေလးစား၊ ျဖစ္သလိုေလး ေနေနၾကတာပဲ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ မ်က္လံုး ေတြမွာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနမထူးေသမထူးဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ ဘာကိုမွ ေၾကာက္ပံုမရေတာ့ ဘူးေလ။ သူတို႔မွာ ဘ၀ဆိုတာလည္း ေပ်ာက္ေနျပီကိုး။

ၾကည္ေဝ
REF: ဧရာဝတီ