အိႏၵိယက နာဆာလုိက္ေတြအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း - ရွင္ဒိသာ

Monday, January 19, 2009

နာဆာလုိက္ (သုိ႔မဟုတ္) နာဆာ၀ါဒဆုိတာ အၾကမ္းဖက္ေတာ္လွန္တဲ့ပင္ရင္းစြဲ ကြန္ျမဴနစ္အုပ္စုေတြကုိ တရားမ၀င္ေခၚတဲ့ အမည္ပါ။ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာ တရုတ္-ဆုိဗီယက္ အကြဲအျပဲကေန ေမြးဖြားလာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးအေခၚအရ သူတုိ႔ဟာ တူ႐ူခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတဲ့ ေမာ္၀ါဒ လက္ခံသူေတြ ပါ။ ကနဦးတုန္းက ဒီလႈပ္ရွားမႈရဲ႕ ဗဟုိခ်က္မက အေနာက္ဘဂၤလားနယ္မွာပါ။ မၾကာေသးခင္ ႏွစ္အတြင္းက အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ေမာ္၀ါဒီ) လုိ ေျမေအာက္အဖဲြ႔ေတြကတဆင့္ ခ်ာတီဂါနဲ႔ အန္ဒရာပရာဒက္ရွ္ စတဲ့ အိႏၵိယအလယ္ပုိင္းနဲ႔ အေရွ႕ပိုင္းကေန ဖြံံၿဖိဳးမႈနိမ့္တဲ့ ေက်းလက္ေဒသေတြအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ပါတယ္။ CPI (Maoist) နဲ႔ တျခားနာဆာလုိက္ဂုိဏ္းတခ်ဳိ႕ကုိ အိႏၵိယအစုိးရနဲ႔ျပည္နယ္အစုိးရအခ်ဳိ႕က အၾကမ္းဖက္သမား ေတြလုိ႔ ယူဆထားၾကတယ္။

သမုိင္း

နာဆာလုိက္ ဆုိတဲ့အေခၚက အေနာက္ဘဂၤလားနယ္က ႐ြားေလးတရြာျဖစ္တဲ့ နာဆာဘာရီက ဆင္းသက္ လာတာပါ။ အဲဒီ ႐ြာကေလးမွာ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္တုန္းက ခ်ာ႐ုနဲ႔ ကႏုေခါင္းေဆာင္တဲ့ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (မာ့က္စ္၀ါဒီ) ရဲ႕ ဂုိဏ္းတခုက အၾကမ္းဖက္ပုန္ကန္ထႂကြမႈတခုကို ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ CPI (M) ရဲ႕ တရား၀င္ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ အတုိက္အခံအျပဳတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအတုိက္အခံ လႈပ္ရွားမႈတခုအျဖစ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာ တဲ့ႀကိဳးပမ္းမႈတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္က ေဒသခံအာဏာပုိင္ေတြက လူမ်ဳိးစုေတြကုိ ေျမယာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တုိက္ခုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၅ ရက္က နာဆာလုိက္႐ြာကေလးမွာ ဒီပုန္ကန္ ထႂကြမႈကုိ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ လူမ်ဳိးစုေတြက အတုိက္အခံေျမရွင္ေတြကုိ တုိက္ခုိက္ခဲ့ၿပီး တစတစအၾကမ္းဖက္ မႈေတြ ျဖစ္ပြားလာပါတယ္။

မဂ်မ္ဒါဟာ တရုတ္ျပည္ကေမာ္စီတုန္းကုိ တကယ့္ကိုႏွစ္သက္ေလးစားသူျဖစ္ၿပီး၊ အိႏၵိယလယ္သမားေတြနဲ႔ ေအာက္တန္းလႊာ လူတန္းစားေတြဟာ ေမာ္စီတုန္းေျခရာအတုိင္းနင္းၿပီး အစုိးရကို ဖယ္ရွားပစ္ရမယ္။ အထက္တန္းလႊာေတြဟာ ဒီဆုိး၀ါးတဲ့အေျခအအေနေတြအတြက္ တာ၀န္ရွိတယ္လုိ႔ ေထာက္ခံေျပာဆုိပါ တယ္။ သူ႔ရဲ႕အေရးအသားေတြကတဆင့္ နာဆာလုိက္လႈပ္ရွားမႈကုိ ေပါက္ဖြားေစပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ အေက်ာ္ၾကားဆုံးကေတာ့ နာဆာလုိက္အေတြးအေခၚ အေျခခံေတြကုိ ထုတ္ေဖာ္ထာားတဲ့ “သမုိင္း၀င္ မွတ္တမ္း ၈ ခ်က္” ဆုိတဲ့ စာတမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၇ခုႏွစ္မွာ နာဆာလုိက္ေတြဟာ “ကြန္ျမဴနစ္ ေတာ္လွန္ ေရးသမားမ်ား၏ အိႏၵိယတုိက္လုံးဆုိင္ရာ ညွိႏႈိင္းေရးေကာ္မတီ (AICCCR)” ကုိ ဖဲြ႔စည္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္း မွာ CPI (M) ကေန ခြဲထြက္သြားပါတယ္။ တုိင္းျပည္ေနရာအခ်ဳိ႕မွာ ပုန္ကန္ထႂကြမႈေတြ စည္း႐ုံးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ ပါတယ္။ ၁၉၆၉ခုႏွစ္မွာ AICCCR ကေန အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (မာ့စ္၀ါဒီ-လီနင္၀ါဒီ) ကုိ ေမြးဖြားေပးခဲ့ပါ တယ္။

လက္ေတြ႔မွာ နာဆာလုိက္အုပ္စုအားလုံးရဲ႕မူလဇစ္ျမစ္ဟာ CPI (ML) က လာၾကတာပါ။ အစကတည္းက သီးျခားလမ္းေၾကာင္းရွိတဲ့အဖဲြ႔ကေတာ့ ေမာ္၀ါဒီကြန္ျမဴနစ္ဗဟုိ (MCC) အဖဲြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖဲြ႔ဟာ ဒက္ရွင္ ဒက္ရွ္အုပ္စုက တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲဖဲြ႔တည္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ MCC အဖဲြ႔ဟာ ျပည္သူ႔စစ္ အဖဲြ႔ (PWG) နဲ႔ေပါင္းၿပီး အိႏၵိကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ေမာ္၀ါဒီ) အဖဲြ႕ကုိ ထူေထာင္လုိက္ပါတယ္။

တတိယလမ္းေၾကာင္းက အန္ဒရာေဒသက ေတာ္လွန္တဲ့ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ အဓိက UCCRI (ML) က တင္ျပခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး တီနာဂီရက္ဒီရဲ႕အေမြျဖစ္တဲ့ လူထုလမ္းစဥ္ပါပဲ။ ဒီတိမ္းညြန္မႈက အေစာပုိင္းကတည္းက AICCCR ကေန ခြဲထြက္လာခဲ့တာပါ။ ၁၉၇၀ စုႏွစ္ေတြမွာ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကဲြသြားတယ္။ ၁၉၈၀ ထိ လႈပ္ရွားေနတဲ့ နာဆာလုိက္အုပ္စု ၃၀ ေလာက္ ရွိတယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းရတယ္။ စုစုေပါင္းလုိက္ရင္ အဖဲြ႔သား ၃၀,၀၀၀ ေလာက္ရွိမယ္။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္၊ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ ခန္႔မွန္းခ်က္ အရဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္က နာဆာလုိက္္ ေျမေအာက္အမာခံ ေကဒါစုစုေပါင္း ၉,၃၀၀ ေလာက္ရွိၿပီး၊ လုိင္စင္မဲ့ လုပ္ေသနတ္ကုိင္သူ အမ်ားအျပားအျပင္ အၿမဲတန္းလက္နက္ကုိင္ ၆၅၀၀ ေလာက္ရွိမယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။

၂၀၀၆ ခုႏွစ္က ဂ်ဴဒစ္ဗီဒယ္လ္ေဟာ အဆုိအရ မၾကာေသးမီကေလးတင္က စာရင္းေတြအရ နာဆာလုိက္ အင္အား ၁၅,၀၀၀ ဟာ ႏုိင္ငံတ၀ွမ္းမွာရွိတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ခ႐ုိင္ေပါင္း ၆၀၄ ထဲက ခ႐ုိင္ ၁၆၀ ေလာက္မွာ လႈပ္ရွားထႂကြေနၿပီး အိႏၵိယသစ္ေတာအားလုံးရဲ႕ ငါးပုံတပုံကုိ ထိမ္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ ကေန႔ဆုိ အိႏၵိယ လြတ္ ေျမာက္ေရးကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (မာ့က္စ္၀ါဒီ-လီနင္၀ါဒီ) လုိ တခ်ဳိ႕အုပ္စုေတြဟာ ပါလီမန္ေ႐ြးေကာက္ပဲြေတြမွာ ပါ၀င္ေနတဲ့ တရား၀င္အဖဲြ႔အစည္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(ေမာ္၀ါဒီ)နဲ႔ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ (မာ့က္စ္၀ါဒီ-လီနင္၀ါဒီ)ဂ်နာရွက္တီ လုိ အျခားအဖဲြ႔ေတြကေတာ့ လက္နက္ကုိင္ေျပာက္က်ားတုိက္ပဲြ ေတြ ဆင္ႏႊဲေနၾကတယ္။

ဘဂၤလားျပည္နယ္ေသာင္းက်န္းထႂကြမႈ

နာဆာလုိက္ေတြဟာ ကာလ္ကတၱားေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈထဲက အေျခခံအေျပာင္းအလဲလုိလားတဲ့ အုပ္စု ေတြၾကားမွာ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေထာက္ခံမႈရေနတယ္။ ေက်ာင္းသားအမ်ာစုဟာ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈထဲကုိ ၀င္ေရာက္ပူးေပါင္းလာၾကတယ္။ မဂ်မ္ဒါက CPI (ML) ရဲ႕နည္းပရိယာယ္ကုိ အေျခအေနနဲ႔အညီ ေျပာင္းလုိက္တယ္။ ေတာ္လွန္စစ္ေတြကုိ ေက်းလက္မွာသာမက ေနရာတုိင္းမွာ သဘာ၀ က်က်လုႈပ္ရွားဖုိ႔ ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာလုိက္တယ္။ ဒါဟာ အလုံးစုံ သုတ္သင္ေခ်မႈန္းေရလမ္းစဥ္ ျဖစ္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ေျမရွင္ေတြကုိသာမက တကၠသုိလ္ေက်ာင္းဆရာ-ဆရာမေတြ၊ ပုလိပ္အရာရွိေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ စတဲ့သူေတြကုိ ဆန္႔က်င္တာဟာလည္း ေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕တစိတ္တပုိင္းကုိ လက္ေတြ႔ က်င့္သုံးတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဟာ တဦးခ်င္း လူတန္းစားရန္သူေတြကုိ လုပ္ၾကံ သတ္ျဖတ္ရမယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။

ကာလ္ကတၱားျပည္နယ္တခုလုံးမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ပစ္တယ္။ နာဆာလုိက္ေက်ာင္းသားေတြက ဂ်ဒဗ္ ပူရ တကၠသုိလ္ကုိသိမ္းၿပီး ပုလိပ္ေတြကုိ တုိက္ခုိက္ဖုိ႔ ပုိက္ေသနတ္ေတြလုပ္ဖုိ႔ အလုပ္႐ုံေတြအျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့ တယ္။ ကာလ္ကတၱားမွာရွိတဲ့ သမတေကာလိပ္က သူတုိ႔ဌာနခ်ဳပ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဂ်ဒဗ္ပူရတကၠသုိလ္ ရဲ႕ဒုတိယေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာဂုိပါလ္ဆင္းကုိ လုပ္ၾကံတာလည္း သူတုိ႔ပဲလုိ႔ အထင္ခံရတယ္။

မၾကာမီမွာပဲ တဦးခ်င္းအၾကမ္းဖက္မႈမဟာဗ်ဴဟာကေန တန္ျပန္အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈေတြ ေပၚထြက္လာ တယ္။ အဆုံးမေတာ့ ျပည္နယ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆစ္ဒါးသာေရးက နာဆာလုိက္ေတြအေပၚ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ တန္ျပန္ေဆာင္႐ြက္မႈေတြ ဖဲြ႔စည္းလုပ္ေဆာင္လာခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ ပုလိပ္ေတြက နာဆာလုိက္ေတြအေပၚမွာ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက်ဴးလြန္ခဲ့တယ္။ ဘာမွမေမးမျမန္းဘဲ ဖမ္းတယ္။ ႏွိပ္စက္ တယ္။ ပစ္သတ္တယ္။ လအေတာ္ၾကာထိ နာဆာလုိက္ပုန္ကန္ထႂကြမႈဟာ ရပ္သြားတယ္။ ပုလိပ္နဲ႔ ျပည္နယ္ အစုိးရရဲ႕အျမင္မွာ နာဆာလုိ္က္တြ နားလည္မယ့္ ဘာသာစကားကေတာ့ အၾကမ္းဖက္သတ္ျပမွ ရမယ္ဆုိတဲ့ စကားတလုံးပဲရွိတယ္တဲ့။ ျပည္နယ္က ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ကုိ တုိက္ေနတာ ထိေရာက္မႈရွိသလား ဆုိတာနဲ႔၊ စစ္ပဲြမွာ အထူးသျဖင့္ အတုိက္အခံက ဒီမုိကေရစီနဲ႔ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့ စံႏႈန္းေဘာင္ထဲက မတုိက္ခုိက္တဲ့အခါမွာ ဒီမုိကေရစီစကားေတြ ေျပာေနစရာမလုိဘူး စတာ စတာေတြလည္း ျငင္းခုံေနၾက တယ္။ ဒီပုန္ကန္ထႂကြမႈက ေတာ္လွန္တဲ့ ေမာ္၀ါဒီေတြရဲ႕ပုံရိပ္ကုိ ေမွးမွိန္သြားေစခဲ့ၿပီး သူတုိ႔အေပၚ ေထာက္ခံ မႈလည္း ဆုတ္ယုတ္သြားတယ္။

ဒါ့ျပင္ အတြင္းပုိင္းအျငင္းပြားမႈေတြေၾကာင့္ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ သီးျခားကြဲထြက္ကုန္ၾကတယ္။ အဓိကအုပ္စုႀကီး က မဂ်မ္ဒါရဲ႕ တုိက္ပဲြလမ္းစဥ္ကုိ ေမးခြန္းထုတ္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ ဆာ့ယာနာရယန္ဆင္းက မဂ်မ္ဒါရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ခဲ့တာေၾကာင့္ CPI (ML) ဟာ ၂ ျခမ္းကြဲထြက္သြားတယ္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္မွာ မဂ်မ္ဒါ အဖမ္းခံရၿပီး ပုလိပ္ေတြက ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ၿပီး သတ္ပစ္လုိက္တယ္။ သူေသၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ လုႈပ္ရွားမႈဟာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ပုိျဖစ္ကုန္တယ္။

မၾကာေသးခင္က လႈပ္ရွားမႈေတြ

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အနည္းငယ္က နာဆာလုိက္ေတြရဲ႕ၾသဇာလႊမ္းမုိးမႈဟာ ျပည္နယ္ ၁၂ ခုမွာ၊ ၇၆ ခ႐ုိင္ကေန ၁၁၈ ခ႐ုိင္အထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔လာခဲ့တယ္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ ထင္ရွားတဲ့ နာဆာလုိက္အုပ္စု ၂ခု ျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (မာ့က္စ္၀ါဒီ-လီနင္၀ါဒီ) ျပည္သူ႔စစ္ပဲြ (CPI (ML) -PWG)) အုပ္စုနဲ႔ အိႏၵိယ ေမာ္၀ါဒီ ကြန္ျမဴနစ္ဗဟုိ (MCCI) အုပ္စုတုိ႔ ပူးေပါင္းလုိက္ၾကၿပီး အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ေမာ္၀ါဒီ) ကုိ ဖြ႔ဲစည္း ခဲ့ၾကတယ္။

နာဆာလုိက္အမ်ားအျပားဟာ တမီလ္အီလမ္လြတ္ေျမာက္ေရးက်ားအဖဲြ႔လုိ အုပ္စုေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ လုပ္ၿပီး သူတုိ႔နဲ႔ လက္နက္ကုန္ကူးတဲ့ လုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနၾကတယ္လုိ႔ သုေတသနနဲ႔ အကဲျဖတ္ အုပ္စုေတြက စြပ္စဲြၾကတယ္။ ဘာရာတီရာဂ်နာတာပါတီေခါင္းေဆာင္ ရာနတ္ဆင္းကလည္း နာဆာလုိက္ ေတြနဲ႔ ပါကစၥတန္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္လုိ႔ စြပ္စဲြတယ္။ အန္ဒရာ ပရာဒက္ရွ္ေဒသ မွာ CPI (Maoist) ေတြကုိ တားျမစ္ထားတယ္။ သူတုိ႔ကုိ နာဆာလုိက္ဆန္႔က်င္ေရး ပါလီမန္အုပ္စုေတြက လည္း တုိက္ခုိက္ၾကတယ္။ ခ်ာတီဂါးျပည္နယ္မွာ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ ဒီအုပ္စုထဲက တခုကေတာ့ ဆာလ္၀ါဂ်ဴဒမ္အဖဲြ႔ပါပဲ။

နိေပါ၊ ဘီဟာ၊ ဂ်ာခမ္ကေန ခ်ာတီဂါးျပည္နယ္က ဘတ္စ္တာခ႐ုိင္ကုိျဖတ္ၿပီး အန္ဒရာပရာဒက္ရွ္ထိ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ က်စ္လစ္စုစည္းတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးဇုံ (Compact Revolutionary Zone-CRZ) တခုထူေထာင္ဖုိ႔ စီမံကိန္းတခုရွိတယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ စုိးရိမ္ပူပန္ေနၾကတယ္။ အေနာက္ဘဂၤလားျပည္နယ္နဲ႔ ဘီဟာက က်စ္လစ္ခုိင္မာတဲ့စုစည္းမႈက CRZ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ အခရာေသာ့ခ်က္ျဖစ္တယ္။ အိႏၵိယနဲ႔ နိေပါႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ သူတုိ႔လႊမ္းမုိးတဲ့ေဒသေတြအၾကား ဆက္သြယ္ေပါင္းကူးေပးမယ့္ စၾကၤန္လမ္းမႀကီးတခုအျဖစ္ အေနာက္ ဘဂၤလားေဒသကုိ အသုံးျပဳဖုိ႔ နာဆာလုိက္ေတြက စီမံထားတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ နာဆာလုိက္ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ပုန္ကန္မႈေတြကုိ တုိးျမွင့္လုပ္ေဆာင္လာတယ္။ အခုအခါ အိႏၵိယမွာရွိတဲ့ ျပည္နယ္တ၀က္မွာ အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ လႈပ္ရွား တုိက္ခုိက္ၾကတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ စက္မႈလုပ္ငန္းႀကီးေတြကုိ ဆဲြေဆာင္ဖုိ႔အတြက္ အထူးစီးပြားေရးဇုံေတြ ဖန္တီးဖုိ႔ အိႏၵိယအေရွ႕ပုိင္းမွာရွိတဲ့ လယ္သမားေတြရဲ႕လယ္ေျမေတြကုိ အစုလုိက္ၿပံဳလုိက္သိမ္းပုိက္တဲ့ အစုိးရ ရဲ႕စီမံကိန္းကုိ တုံ႔ျပန္တဲ့ လယ္သမားေတြရဲ႕ ပုန္ကန္မႈကုိအားေပးဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းခ်က္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ေတာ့ အိႏၵိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မန္မုိဟန္ဆင္းကုိယ္တုိင္က နာဆာလုိက္ေတြရဲ႕လႈပ္ရွားမႈဟာ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးခ်ိန္ကစလုိ႔ အိႏၵိရဲ႕ျပည္တြင္းလုံၿခဳံေရးကို အႀကီးမားဆုံး ၿခိမ္းေျခာက္လာေနၿပီလုိ႔ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိလာရ ပါတယ္။

၂၀၀၇ ခု၊ မတ္လ ၅ ရက္ေန႔က ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ခ်ီရဲ႕အေရွ႕ဘက္ ၊ ကီလုိမီတာ ၁၆၀ေလာက္ေ၀းတဲ့ ကီရွန္ပူရအနီး ဟုိလီၿမိဳ႕ကေလးမွာ က်င္းပတဲ့ ဟိႏၵဴပဲြေတာ္တခုမွာ ေဘာလုံးပဲြၾကည့္ေနစဥ္မွာ လႊတ္ေတာ္ အမတ္တဦးကုိ နာဆာလုိက္သူပုန္ေတြက ပစ္သတ္ခဲ့ပါတယ္။ နာဆာလုိက္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဒီကိစၥ အတြက္ သူတုိ႔မွာ တာ၀န္မရွိဘူးလုိ႔ ျငင္းဆုိပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခု၊ မတ္လ ၁၅ ရက္က ရာဒီေဘာ့ဒ္လီ႐ြာမွာရွိတဲ့ ပုလိပ္ကင္းစခန္းတခုကုိ နာဆာလုိက္ သူပုန္ေတြ ၀င္တုိက္တာ ပုလိပ္ ၄၉ ေယာက္ ႂကြသြားပါတယ္။ ေသဆုံး သူေတြထဲမွာ ခ်ာတီဂါးျပည္နယ္လက္နက္ကုိင္ တပ္ဖဲြ႕က လူ ၁၅ ေယာက္နဲ႔ အထူးပုလိပ္အရာရွိ ၃၄ ေယာက္ပါ၀င္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၂ ေယာက္ေလာက္လည္း ဒဏ္ရာရသြားပါတယ္။ ဒီတုိက္ပဲြျဖစ္ေနစဥ္မွာ အစုိးရဘက္က အရာရွိ ၂၃ ေယာက္နဲ႔ အထူးပုလိပ္အရာရွိ ၅၅ ေယာက္ စခန္းထဲမွာ ရွိေနတာပါ။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၉ ရက္မွာ ခ်ာတီဂါးျပည္နယ္၊ နာရာရမ္ပူရခ႐ုိင္မွာ ဗဟုိအရံရဲတပ္ဖဲြ႔က ရဲစစ္ေဆး ေရး အရာရွိတဦးအပါအ၀င္ ရဲ၀န္ထမ္း ၆ ဦး မုိင္းထိၿပီး ေသဆုံးခဲ့ပါတယ္။ ေအာက္တုိဘာလ ၂၀ ရက္ေန႔ တုန္းကလည္း ခ်ာတီဂါျပည္နယ္၊ ဘီဂ်ာပူရခ႐ုိင္အတြင္းမွာလည္း တုိက္ပဲြျဖစ္ပြားလုိ႔ ဗဟုိအရံရဲတပ္ဖဲြ႔က တပ္သား ၁၂ ဦး က်ဆုံးျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိ နာဆာလုိက္ေတြရဲ႕ တုိက္ခုိ္က္မႈေတြကုိ တု႔ံျပန္ဖုိ႔အတြက္ ျပည္ေထာင္စုအစုိးရက နာဆာလုိက္ႏွိမ္ႏွင္းေရး ရဲတပ္ရင္းတပ္ဖဲြ႔ေတြကုိ အင္အား ၁၀,၀၀၀ ထိ တုိးျမွင့္ လုိက္တယ္လုိ႔ အတည္ျပဳေျပာဆုိပါတယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ဥကၠဌလုပ္တဲ့ ကက္ဘိနက္လုံၿခဳံေရးေကာ္မတီက လည္း ဗဟုိရဲအရံတပ္ဖဲြ႔ရဲ႕အမိန္႔နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ေျမြေဟာက္စစ္ဆင္ေရးလုပ္ဖုိ႔ ေခါင္းညိမ့္လုိက္ပါ တယ္။

ဒီႏွစ္အတြင္းမွာလည္း နာဆာလုိက္ေတြက တုိက္ခုိက္မႈေတြ တုိးျမွင့္လုပ္ေဆာင္လာလုိ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့လအတြင္းက ပဲ အန္ဒရာပရာဒက္ရွ္ ျပည္နယ္က ”အမဲလုိက္ေခြးညိဳႀကီးေတြ” လုိ႔ေခၚတဲ့ လူ႔မလုိင္ေတြရဲ႕ျပဴေစာထီးတပ္ဖဲြ႔ က တပ္ဖဲြ႔၀င္ ၂၄ ေယာက္ ပစ္သတ္ခံလုိက္ရပါေသးတယ္။

(Source:Internet Pages)

REF: ေန႔သစ္